Ντοκιμαντέρ για το blogging: πολλή θεωρία και καθόλου fun

Παρακολουθώντας το άκρως σοβαροφανές ντοκιμαντέρ της ΕΤ-1, βαρέθηκα να ακούω κλισέ και κοινούς τόπους για την νέα υδρόγειο σφαίρα που ανακάλυψαν οι πασιχαρείς δημοσιογράφοι, στους οποίους συγκαταλέγω όλους ανεξαιρέτως όσους μίλησαν, ακριβώς λόγω του προφανούς: γράφουν σε blog- άρα δημόσια.

Ο κ. Ανδριωτάκης συνηθίζει να αναμασά την άποψη ότι τα blogs είναι το "ξαναμοίρασμα της τράπουλας" όσον αφορά την ενημέρωση. Ευτυχώς, δεν το ξανάκουσα στο φιλμ. Δύσκολο να τεκμηριωθεί όταν ακούγεται από έναν ούτως ή άλλως δημοσιογράφο και συγγραφέα - και δεν εννοώ μόνο τον κ. Ανδριωτάκη, αλλά τους περισσότερους από όσους μίλησαν στο ντοκιμαντέρ. Δημοσιογράφοι ήταν, δημοσιογράφοι είναι, δημοσιογράφοι θα είναι. Νομικός είμαι "έξω", νομικά μιλάω, συνήθως, και εδώ. Ποιο "ξαναμοίρασμα"; Τα comments;

"Τα καλύτερα κείμενα είναι αυτά που γράφουν όσοι δεν είναι επαγγελματίες γραφιάδες", ειπώθηκε σε αυτό το φιλμ. Πολύ σέξι ατάκα: ακυρώνει με αβάσταχτη ελαφρότητα όσους αντιμετωπίζουν με την συγκέντρωση, την αφιέρωση, την ευθύνη, τον προγραμματισμό, και την αφοσίωση που προσήκει σε κάθε επαγγελματισμό την διαδικασία και την περιπέτεια της γραφής. Αυτούς που αφιερώνουν ένα, δύο ή και περισσότερα χρόνια για να γράψουν ένα βιβλίο, για το οποίο κάποιοι θα πληρώσουν για να το αγοράσουν και να το διαβάσουν. Το γεγονός ότι είστε δημοσιογράφος, αγαπητέ κύριε (ξεχνάω το όνομα), δεν σημαίνει ότι ο επαγγελματίας γραφιάς ταυτίζεται με τις προσλαμβάνουσες που έχετε από το προσωπικό που εργάζεται στις επιχειρήσεις Τύπου.

"Το επαγγελματικό blog χαλάει την μαγεία του μέσου", είπε η συμπαθέστατη x-psilikatzou. Γιατί δεν αφαιρεί τότε από το blog της το μπάνερ με το βιβλίο της, το οποίο επαγγελματικότατα διατίθεται προς πώληση σε βιβλιοπωλεία; Μα γιατί δεν της αφαιρεί τίποτα από την αποδοχή που έχει από τους αναγνώστες της. Ποια "μαγεία"; Δεν βρίσκω καμία απολύτως "μεταφυσική" σε ένα μέσο, του οποίου η λειτουργία είναι απολύτως εξηγήσιμη και η απήχησή του εύλογη - λόγω του ότι αφενός είναι δωρεάν κι αφετέρου συνοδεύεται από το κερασάκι της συμμετοχής σε δημοσιότητα. Και να τελειώνουμε, επιτέλους, με τις σεμνοτυφίες και το άγχος μήπως μας επηρεάσει η διαφήμηση. Καλά κάνει ο κύριος Ανδριωτάκης και οι υπόλοιποι bloggers-συγγραφείς που χρησιμοποιούν άμεσα (ή έμμεσα) κάθε βήμα που τους διατίθεται, ακόμη και το κρατικό κανάλι, προκειμένου, εκτός των άλλων, να υπογραμμίσουν τη σχέση τους με το blogging, η οποία έχει αναλυθεί εκτενώς και σε έργα τους, τα οποία διατίθενται κανονικότατα προς πώληση. Δεν υπάρχει τίποτε το αρνητικό στο να αμείβεται ένας πνευματικός δημιουργός για τις υπηρεσίες παραμυθίας που παρέχει.

"Σήμερα ο κάθε απλός γραφιάς μπορεί να γίνει εκδότης του εαυτού του", είπε ο ευπροσήγορος εκδότης κ. Μαραθιάς, ο οποίος σε μια άλλη εκδήλωση (στον Ιανό) είχε πάντως παραδεχθεί ότι τα βιβλία των bloggers δεν είχαν την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία. Δεν νομίζω ότι ο κάθε "απλός" γραφιάς μπορεί να δημοσιεύσει το έργο του μόνο χάρη στο blogging. Στα 20 μου πήγα ως "απλούστατος" γραφίας το πρώτο μου βιβλίο σε 4 μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς δέχτηκε να το δημοσιεύσει. Από τότε έχω δει να εκδίδονται άλλα πέντε βιβλία μου (και ετοιμάζονται άλλα δύο). Ουδέποτε πληρωσα για να εκδοθεί έργο μου- αντιθέτως αποκόμισα ορισμένα κέρδη από τις πωλήσεις τους. Όχι χάρη στο blog μου. Το blog μου το έχω όχι μόνο για να δω δημοσιευμένα τα κείμενά μου - με ενδιαφέρει, όπως και τους περισσότερους "απλούς γραφιάδες" νομίζω, το άμεσο feed back και η περιπέτεια του διαλόγου πάνω σε ένα κείμενό και ορισμένες θέσεις μου. Η διάδραση είναι που κάνει τη διαφορά, όχι η πρόσβαση στη δημοσίευση. Οι πάντες ξέρουν ότι αν κάνουν το έργο τους μια γύρα σε όλους τους εκδοτικούς οίκους, αποκλείεται να μείνει αδημοσίευτο. Ίσως όχι εκεί που θέλουν, αλλά πάντως θα βγει. Η ευκολία του blogging από την άλλη, θα μπορούσε -ας υπερβάλλω- να θεωρηθεί, υπό συνθήκες, ότι μερικές φορές είναι και εις βάρος της ποιότητας.

"Δεν θα μου πει η αγορά πως να μιλήσω εγώ", είπε, μάλλον αυτάρεσκα ο συγγραφέας κ. Τριαρίδης, για τον οποίο δεν γνώριζα ότι έχει blog. Χρειάστηκε να μάθω από ένα συμβατικό μέσο, όσο η ΕΤ-1, ότι ο κ. Τριαρίδης είναι συγγραφέας και blogger. Έπρεπε να τον επιλέξει ένας σκηνοθέτης ενός ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης για να τον γνωρίσω.

Η αγορά υπάρχει όπου υπάρχουν κριτικοί νόες. Όχι μόνο όπου υπάρχει αγοραπωλησία και εμπόριο. Η αγορά - με την παλαιά έννοια- θα αποφανθεί όχι αναγκαστικά για το "πως θα μιλήσει κάποιος", αλλά για το "πως θα μιλήσει κάποιος, αν θέλει να τον ακούσουν οι άλλοι".

Συνολικά, το ντοκιμαντέρ δεν μου άρεσε γιατί ήταν μονόπλευρο, είχε μόνο αναλύσεις, δεν είδαμε τα πιο "επώδυνα", πιο ανατρεπτικά, πιο αστεία blogs. Δεν μίλησε κανείς για τα blogs που έκλεισαν, για την υπόθεση του blogger που διώκεται, για τα blogs που κάνουν αποκαλύψεις και "αποκαλύψεις" χωρίς να τηρούν στοιχειώδεις αρχές, όπως η διασταύρωση και η τεκμηρίωση.

Τελικά, όμως, δεν μου άρεσε, επειδή δεν είχε πλάκα και ανατροπή και επειδή, τόσες χιλιάδες blogs μετά, δεν μου αρκεί να συζητάμε ακόμα για τον "σατιρικό και προάντων ασεβή" μέσο πουριτανό blogger που ενοχλείται απο τα αστεία του Ηλία Ψηνάκι.