Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2016

Παρέμβαση στη Βουλή για την ηχορύπανση




Σήμερα συζητήθηκε σε επιτροπή της Βουλής το νομοσχέδιο για την ενάσκηση οικονομικών δραστηριοτήτων, με το οποίο καταργείται η διαδικασία της αδειοδότησης για το άνοιγμα καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (μπαρ, εστιατόρια, καφέ κτλ), τουριστικών καταλυμάτων και μεταποίησης τροφίμων και ποτών . Στην κατάργηση αυτή, όμως, περιλαμβάνεται και η κατάργηση του υγειονομικού ελέγχου, κάτι το οποίο δημιουργεί πολλά ερωτηματικά για το κατά πόσον θα είναι ασφαλείς οι παρεχόμενες υπηρεσίες και τα ανάλογα προϊόντα. Βέβαια το νομοσχέδιο επιτρέπει τους εκ των υστέρων ελέγχους κι επιβάλει "αυτοέλεγχο" στις επιχειρήσεις (κάτι το οποίο δεν ξέρουμε πως θα γίνεται, αλλά η εισηγήτρια είπε ότι είναι έτοιμες οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις), χωρίς όμως να παίρνει και μέτρα για την ενίσχυση των ελέγχων.

Έτσι δημιουργείται ένα ετεροβαρές σχήμα: ενώ είναι θετικό ότι καταργείται η πολλή γραφειοκρατία για την ίδρυση επιχειρήσεων, από την άλλη πλευρά τίποτε δεν εγγυάται την αυστηροποίηση και εντατικοποίηση των ελέγχων, ώστε να μην ωφελούνται μόνον οι επιχειρηματίες, αλλά και οι καταναλωτές και γενικώς οι πολίτες. 

Στην δική μου παρέμβαση τόνισα το πρόβλημα που θα επιδεινωθεί από την κατάργηση μιας άδειας που χορηγούν τα τοπικά συμβούλια των δήμων ή τα συμβούλια των Δημοτικών Κοινοτήτων σε μεγαλύτερους δήμους, όπως ο Δήμος Αθηναίων και ο Δήμος Θεσσαλονίκης. Τί συμβαίνει αυτή τη στιγμή: ένα κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος για να πάρει άδεια μουσικής πρέπει να κάνει αίτηση και για να πάρει παράταση ωραρίου μουσικής πρέπει να πάρει άλλη άδεια. Αυτά δίνονται από τα τοπικά συμβούλια ή τα συμβούλια των Δημοτικών Κοινοτήτων (στην Αθήνα αυτά ειναι 7). Κάθε φορά που έρχεται ένα τέτοιο αίτημα στα συμβούλια, γίνεται χαμός. Από την μία πλευρά οι επιχειρηματίες θέλουν την άδεια για να παίζουν νόμιμα μουσική στα μπαρ, τα καφέ κτλ, από την άλλη οι πολίτες ανησυχούν ότι η μουσική θα μετατρέψει τα καταστήματα σε ντισκοτέκ, όπως είναι δυστυχώς ήδη η πραγματικότητα σε αρκετά μέρη της Αθήνας και άλλων περιοχών που οι κάτοικοι υποφέρουν. Άπαξ και δοθεί άδεια, πέταξε το πουλάκι: αν υπερβαίνει τα ντεσιμπέλ, για να κλείσει ένα κατάστημα οριστικά χρειάζεται σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία να καταγραφούν εννέα (9) παραβάσεις εντός ενός έτους. Αυτό το ρεκόρ, βέβαια, δεν συμπληρώνεται σχεδόν ποτέ, γιατί η διαπίστωση των παραβάσεων γίνεται από τους υπάρχοντες ελεγκτικούς μηχανισμούς που δεν είναι πάντοτε επαρκώς στελεχωμένοι, ευέλικτοι κτλ.

Με το νομοσχέδιο, προτείνεται η κατάργηση της άδειας μουσικής. Δηλαδή καθένας που έχει κατάστημα θα μπορεί να βάζει μουσική, χωρίς να πρέπει να εγκριθεί από τους αιρετούς της τοπικής κοινωνίας. Θα ισχύει πάλι το σύστημα των εννέα (9) παραβάσεων, με όλες τις καθυστερήσεις και δυσλειτουργίες του, αλλά η έναρξη της χρήσης μουσικής θα είναι τελείως ανεξέλεγκτη. Οι κάτοικοι δεν θα μπορούν να συμμετέχουν στην διαδικασία λήψης της απόφασης, αφού δεν θα υπάρχει τέτοια απόφαση. Αυτό είναι θετικό βέβαια για τους επιχειρηματίες, αφού έχουν καταγραφεί και φαινόμενα παρανομίας από συμβούλια που δεν χορηγούν άδειες ενώ πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως για τις γειτονιές δεν είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετά καταστήματα, αλλά ότι δεν τηρούνται οι διατάξεις για την ηχορύπανση. Αυτό, σε συνδυασμό με το προβληματικό ελεγκτικό σύστημα δημιουργεί μια εξαιρετικά εκρητική κατάσταση.

Έχω γνωρίσει τραγικές ιστορίες ανθρώπων που οι γειτονιές τους έγιναν διασκεδαστήρια. Υπάρχουν συμπολίτες μας που έχουν μέρες να κοιμηθούν ή που μεταναστεύουν τις περιόδους αυξημένης κίνησης των καταστημάτων αυτών. Κατοίκους που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους οριστικά. Γνωρίζω άτομα που έχουν υποστεί σοβαρές βλάβες στην υγεία τους. Περιπτώσεις κανονικών τραμπουκισμών, αντιποίνων σε πολίτες που έκαναν καταγγελίες ακόμη και περιστατικά βίαιων επιθέσεων και καταστροφών περιουσιών για εκφοβισμό, στο παρελθόν. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι πολύ δύσκολο σε κατασταλτικό επίπεδο να μπορέσουν να βάλουν ένα φρένο, όταν ένα μαγαζί έχει ηδη ανοίξει και βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πελατεία που προσελκύεται λόγω της μουσικής, δεν πρόκειται να γινει τίποτε. Όλη η ελπίδα των κατοίκων βρίσκεται στο προληπτικό στάδιο, στα τοπικά συμβούλια που σήμερα κρίνεται το μέλλον κάθε γειτονιάς.

Αυτή η ελπίδα εξανεμίζεται με το νομοσχέδιο αυτό. Οι πολίτες ψήφισαν το 2014 για να εκπροσωπούνται από αποφασιστικά όργανα ως το 2019 που είναι οι επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και ξαφνικά έρχεται το κράτος το 2016 και τους αφαιρεί την συμμετοχή στην διαδικασία λήψης των αποφάσεων, απογυμνώνοντας τους τοπικούς και κοινοτικούς συμβούλους απο την μοναδική τους αποφασιστική αρμοδιότητα. Θεωρώ ότι αυτή η νομοθεσία, αν ψηφιστεί έτσι, χωρίς αυστηροποίηση του ελεγκτικού και κυρωτικού σταδίου, θα παραβιάσει ευθέως το άρθρο 102 του Συντάγματος, καθώς και άλλες διατάξεις αυξημένης τυπικής ισχύος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...