Με την σημερινή απόφασή του (υπ’ αρ. 12072/2025), το Μονομελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, εκδικάζοντας την αγωγή του Επίκουρου Καθηγητή Δημόσιας Πολιτικής Δρ. Γ. Σαμαρά που εκπροσωπεί δικηγορικά το γραφείο μας, ασχολήθηκε με την ηθική βλάβη που προκλήθηκε το έτος 2024, από τα ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας του Υπουργείου Εσωτερικών στην γνωστή υπόθεση της διαρροής των προσωπικών δεδομένων των αποδήμων, και στην αποστολή e-mail από εν ενεργεία ευρωβουλευτή της Ν.Δ., ενόψει των επικείμενων τότε ευρωεκλογών.
Το Δικαστήριο βασίστηκε στην απόφαση 16/2024 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα που επέβαλε πρόστιμο 400.000 ευρώ στο Υπουργείο Εσωτερικών για την μη τήρηση κατάλληλων οργανωτικών και τεχνικών μέτρων ασφαλείας (κατά παράβαση του GDPR), παράλειψη που είχε την συνέπεια της διαρροής των δεδομένων των αποδήμων σε μη δικαιούμενα πρόσωπα. Το Δημόσιο δεν προσέβαλε την απόφαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά αποφάσισε την καταβολή του προστίμου στην Αρχή. Το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε με απόφασή του την κρίση της Αρχής κατόπιν αίτησης ακύρωσης που είχε ασκήσει η πρώην ευρωβουλευτής, στην οποία είχε επιβληθεί πρόστιμο 40.000 ευρώ. Ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας εκπροσωπήσαμε εννέα (9) απόδημους που άσκησαν παρέμβαση υπέρ της Αρχής.
Το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο, σε αυτή την δίκη περί αποζημίωσης, αρνήθηκε την αγωγή του Δρ. Σαμαρά, παρουσιάζοντας τα οργανωτικά και τεχνικά μέτρα ασφαλείας που είχαν ληφθεί για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των αποδήμων.
Ωστόσο το Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς του εναγομένου κρίνοντας, μεταξύ άλλων, ως εξής:
“Σε κάθε περίπτωση, η επίμαχη διαρροή δεδομένων από άνευ αδείας κοινολόγηση αρχείου δεδομένων προερχόμενου από το ΥΠΕΣ σε πρόσωπο εκτός του Υπουργείου, σε συνδυασμό με τα ως άνω ελλιπή οργανωτικά και τεχνικά μέτρα, καταδεικνύει την ακαταλληλότητα των ληφθέντων μέτρων εκ μέρους του εναγόμενου και την έλλειψη μίας ολοκληρωμένης πολιτικής ασφαλείας προσωπικών δεδομένων ήδη από τον σχεδιασμό των μέσων επεξεργασίας των δεδομένων των εκλογέων εξωτερικού, κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 5 παρ. 1 περ. στ΄, 25 παρ. 1 και 32 του ΓΚΠΔ, απορριπτομένων των αντίθετων ισχυρισμών του εναγόμενου ως αβασίμων και γενομένων δεκτών των συναφών ισχυρισμών του ενάγοντος. Η ευθύνη, δε, του εναγόμενου δεν αναιρείται από τη μεσολάβηση τυχόν τρίτων προσώπων, τα οποία ενδέχεται να θεωρηθούν τα ίδια αυτοτελώς υπεύθυνοι επεξεργασίας, δεδομένου ότι δεν απέδειξε, εν προκειμένω, το εναγόμενο την έλλειψη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της παράνομης παράλειψης λήψης κατάλληλων τεχνικών και οργανωτικών μέτρων και της επικαλούμενης ζημίας του ενάγοντος, λαμβάνοντας υπόψη ότι η επίμαχη παραβίαση των προσωπικών δεδομένων επήλθε από μη εξουσιοδοτημένη διακίνηση και κοινολόγηση δεδομένων, την πηγή της οποίας το ΥΠΕΣ δεν κατάφερε να εντοπίσει, απορριπτομένων των περί του αντιθέτου ισχυρισμών του ως αβασίμων.”
Το Δημόσιο ισχυρίστηκε σε αυτή την δίκη ότι η παραίτηση πολιτικών προσώπων από τις θέσεις τους συνιστούσε μια μορφή “έμπρακτης συγγνώμης”, ισχυρισμός που απέρριψε το Δικαστήριο με το εξής σκεπτικό:
“Τέλος, απορριπτέα κρίνονται και τα προβαλλόμενα από το εναγόμενο περί έμπρακτης συγγνώμης δια της παραίτησης πολιτικών προσώπων και ικανοποίησης κατ’ αυτόν τον τρόπο της ηθικής βλάβης του ενάγοντος, δεδομένου ότι, κατά τα κοινώς γνωστά, η παραίτηση πολιτικών προσώπων από το αξίωμά τους ανάγεται στη σφαίρα της ανάληψης πολιτικής ευθύνης για το επίμαχο συμβάν και δεν επιδρά, ενόψει ιδίως και της βαρύτητας των παράνομων πράξεων και παραλείψεων του εναγόμενου, στην αποζημιωτική ευθύνη του εναγόμενου. Ενόψει τούτων, το Δικαστήριο κρίνει ότι στοιχειοθετείται, εν προκειμένω, ευθύνη του εναγόμενου προς αποζημίωση.”
Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο ενάγων υπέστη ηθική βλάβη, “συνιστάμενη στην ανησυχία του ενάγοντος από την υφιστάμενη διαρροή των προσωπικών του δεδομένων καθώς και στο φόβο του για περαιτέρω κοινολόγηση αυτών, τα οποία μάλιστα καταχώρισε ο ίδιος σε πλατφόρμα του ΥΠΕΣ στο πλαίσιο της παρεχόμενης δυνατότητας άσκησης του εκλογικού δικαιώματος από εκλογείς του εξωτερικού, με την προσδοκία ότι αυτά θα χρησιμοποιηθούν για τους νόμιμους σκοπούς επεξεργασίας του υπευθύνου επεξεργασίας και εν προκειμένω του ΥΠΕΣ.” Με αυτό το σκεπτικό, το δικαστήριο έκρινε ότι πρέπει να καταβληθεί στον ενάγοντα το ποσό των 3.000 ευρώ, με τον επιπρόσθετο τόκο από την επίδοση της αγωγής (Μάρτιος 2024).
Η απόφαση είναι τελεσίδικη και δεν προσβάλλεται με ένδικα μέσα, λόγω του ύψους του ποσού που επιδικάστηκε.
Πρόκειται για την πρώτη δικαστική απόφαση που εκδίδεται επί του αιτήματος της αποζημίωσης, ενώ εκκρεμούν εκατοντάδες αντίστοιχες αγωγές αποδήμων που είδαν την διαρροή των e-mail τους από το Υπουργείο Εσωτερικών προς την τότε ευρωβουλευτή της κυβερνώσας παράταξης. Η προθεσμία για την άσκηση αγωγής είναι 5ετής από την γνώση της παράνομης πράξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου