Το 2005 που ξεκίνησε αυτό το blog ζούσαμε σ' έναν άλλον κόσμο. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσει κανείς τις διαφορές, σε όλα τα επίπεδα. Το 2013 μπορεί να φαίνεται πολύ ξεπερασμένο ένα blog της περασμένης δεκαετίας, με όλες τις νέες πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η "μαύρη τρύπα" των οποίων έχει καταπιεί κάποτε και σημαντικές γραπτές καταθέσεις. Ακόμη κι αν είναι ντεμοντέ, θεωρώ ότι υπάρχουν μορφές λόγου που υποστηρίζονται καλύτερα από ένα template όπως αυτό, με την έννοια ότι υπάρχουν μορφές λόγου που υποστηρίζονται καλύτερα ως e-book ή ως παραδοσιακή έκδοση σε βιβλίο, ή σε video κλπ.
Αυτό που δεν αλλάζει είναι η γνώμη μου ότι οι πολίτες έχουν στα χέρια τους σημαντικές εξουσίες, δικαιώματα που όσο κι αν καταπνίγονται μέσα στην οικονομική κρίση, άλλο τόσο πιο ζωτικά αποδεικνύονται. Κεντρικής σημασίας είναι η ελευθερία της έκφρασης, τόσο στην ενεργητική της μορφή όσο και ως προς το δικαίωμα πρόσβασης στην πληροφόρηση, ένα δικαίωμα που συνεπάγεται σημαντικές υποχρεώσεις για όσους εκφράζονται δημόσια και για όσους διαχειρίζονται την πληροφορία (διασταύρωση, τεκμηρίωση, ακρίβεια, επικαιροποίηση). Δεν είναι όμως μόνο αυτό, είναι το σύνολο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που έχει ο πολίτης, αλλά συνήθως δεν τα γνωρίζει ή δεν έχει την δυνατότητα να τα ασκήσει.
Όσο περισσότερες ιδιότητες αποκτά κάποιος, τόσο περιορίζεται το εύρος των δικαιωμάτων που μπορεί να ασκήσει - τυπικά ίσως όχι, ουσιαστικά, όμως, ναι. Ακόμη και η ιδιότητα του δικηγόρου, ως άμισθου δημόσιου λειτουργού, περιορίζει τις δυνατότητες σε σχέση με όσα μπορεί να κάνει ένας άλλος πολίτης (που μπορεί όμως να μην γνωρίζει τον τρόπο). Από αυτή την άποψη, οι ισχυρότεροι άνθρωποι είναι οι απόφοιτοι μιας καλής νομικής σχολής με χαμηλό βαθμό πτυχίου (άρα όσοι δεν συμμορφώθηκαν στις διανοητικές απαιτήσεις των εξετάσεων για το "άριστα"), αμέσως πριν γίνουν ασκούμενοι δικηγόροι. Αν προσθέσει κανείς και την άγνοια κινδύνου, νομίζω ότι μπορεί να πειστεί.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ως blogger μπορώ να είμαι πιο αποτελεσματικός στην προώθηση ενός δημόσιου αιτήματος, περισσότερο απ' όσο ως δικηγόρος ή με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα. Όταν πριν μερικούς μήνες μου αρνήθηκαν τον λόγο στο Δημοτικό Συμβούλιο - δικαίωμα που θα είχε ένας οποιοσδήποτε πολίτης - η άποψη μου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά. Σε αντίθεση όμως με άλλες εποχές, επέλεξα να απαντήσω με σιωπή και αποχώρηση, όχι με διαμαρτυρία. Κάποτε αυτό μπορεί να αποδεικνύεται πιο ηχηρό, ενώ άλλοτε μπορεί να συνιστά και παραδοχή ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, ότι δεν κρέμονται από τα χείλη σου. Εύχομαι να το συνειδητοποιήσουν γρήγορα και οι κακομοίρηδες οι "διανοούμενοι" που ξαφνικά ενημερώθηκαν μαζικά για την άποψη του κοινού σχετικά με τις σοφίες τους και ήδη αποχωρούν σιγά-σιγά από τα social media.
Εμείς, εδώ.
Αυτό που δεν αλλάζει είναι η γνώμη μου ότι οι πολίτες έχουν στα χέρια τους σημαντικές εξουσίες, δικαιώματα που όσο κι αν καταπνίγονται μέσα στην οικονομική κρίση, άλλο τόσο πιο ζωτικά αποδεικνύονται. Κεντρικής σημασίας είναι η ελευθερία της έκφρασης, τόσο στην ενεργητική της μορφή όσο και ως προς το δικαίωμα πρόσβασης στην πληροφόρηση, ένα δικαίωμα που συνεπάγεται σημαντικές υποχρεώσεις για όσους εκφράζονται δημόσια και για όσους διαχειρίζονται την πληροφορία (διασταύρωση, τεκμηρίωση, ακρίβεια, επικαιροποίηση). Δεν είναι όμως μόνο αυτό, είναι το σύνολο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που έχει ο πολίτης, αλλά συνήθως δεν τα γνωρίζει ή δεν έχει την δυνατότητα να τα ασκήσει.
Όσο περισσότερες ιδιότητες αποκτά κάποιος, τόσο περιορίζεται το εύρος των δικαιωμάτων που μπορεί να ασκήσει - τυπικά ίσως όχι, ουσιαστικά, όμως, ναι. Ακόμη και η ιδιότητα του δικηγόρου, ως άμισθου δημόσιου λειτουργού, περιορίζει τις δυνατότητες σε σχέση με όσα μπορεί να κάνει ένας άλλος πολίτης (που μπορεί όμως να μην γνωρίζει τον τρόπο). Από αυτή την άποψη, οι ισχυρότεροι άνθρωποι είναι οι απόφοιτοι μιας καλής νομικής σχολής με χαμηλό βαθμό πτυχίου (άρα όσοι δεν συμμορφώθηκαν στις διανοητικές απαιτήσεις των εξετάσεων για το "άριστα"), αμέσως πριν γίνουν ασκούμενοι δικηγόροι. Αν προσθέσει κανείς και την άγνοια κινδύνου, νομίζω ότι μπορεί να πειστεί.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ως blogger μπορώ να είμαι πιο αποτελεσματικός στην προώθηση ενός δημόσιου αιτήματος, περισσότερο απ' όσο ως δικηγόρος ή με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα. Όταν πριν μερικούς μήνες μου αρνήθηκαν τον λόγο στο Δημοτικό Συμβούλιο - δικαίωμα που θα είχε ένας οποιοσδήποτε πολίτης - η άποψη μου επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά. Σε αντίθεση όμως με άλλες εποχές, επέλεξα να απαντήσω με σιωπή και αποχώρηση, όχι με διαμαρτυρία. Κάποτε αυτό μπορεί να αποδεικνύεται πιο ηχηρό, ενώ άλλοτε μπορεί να συνιστά και παραδοχή ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, ότι δεν κρέμονται από τα χείλη σου. Εύχομαι να το συνειδητοποιήσουν γρήγορα και οι κακομοίρηδες οι "διανοούμενοι" που ξαφνικά ενημερώθηκαν μαζικά για την άποψη του κοινού σχετικά με τις σοφίες τους και ήδη αποχωρούν σιγά-σιγά από τα social media.
Εμείς, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου