Οι κώδικες δεοντολογίας στην Ελλάδα δεν είναι στην πραγματικότητα προϊόντα αυτορρύθμισης (soft law). Αποτελούν κανονιστικές ρυθμίσεις (βλ. Κανονισμό ΕΣΡ, Κώδικα ΕΣΗΕΑ, Κώδικα Δεοντολογίας δικηγόρων), δηλαδή τυπικούς νόμους που επιβάλλονται με την παραδοσιακή μέθοδο, ύστερα από κάποια στοιχειώδη διαβούλευση. Δηλαδή υπό τον τύπο του Κώδικα Δεοντολογίας έρχεται το κράτος και θεσπίζει το κλασικό κρατικό δίκαιο, με τις κλασικές διαδικασίες, διώξεις, κυρώσεις κλπ. Hard law.
Αυτές είναι λύσεις που ανάγονται στην παλαιού τύπου διακυβέρνηση περιοχών της κοινωνικότητας. Σήμερα η εις βάθος δημοκρατία διασφαλίζεται με τη συμμετοχή στη ρύθμιση όσο και στη διασφάλιση της εφαρμογής της. Οι σημερινοί νομοθέτες σε διαστάσεις όπως το Διαδίκτυο δεν μπορούν να είναι οι αντιπρόσωποι των αντιπροσώπων, αλλά οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Με συλλογικές διαδικασίες που τυγχάνουν της πιο άμεσης δυνατής έκφρασης και συνδιαρρύθμισης του δέοντος. Με διαμόρφωση "μαλακού δικαίου" που όταν ο εντοπισμός και η προβολή της τυχόν παραβίασής του είναι από μόνος του μια ιδιότυπη μορφή "ηθικής" κύρωσης.
Θα αναφέρω το παράδειγμα της TrustE, μιας αμερικανικής ΜΚΟ που δραστηριοποιείται ειδικά σε θέματα προστασίας της ιδιωτικότητας (και άλλα). Η ΜΚΟ έχει έναν κώδικα δεοντολογίας και όποιο σάιτ θέλει, πηγαίνει και εκούσια υποβάλλεται στον έλεγχο της TrustE. Αν βρεθεί ότι πληροί της προϋποθέσεις, κερδίζει ένα λόγκο πιστοποίησης, το οποίο θεωρείται σημαντικό όταν υπάρχει σε ένα site. Αυτό φυσικά είναι ένα κατόρθωμα της ίδιας της TrustE που έχει πείσει ότι είναι ένας αξιόπιστος αυτορρυθμιστικός φορέας, ώστε τα sites να θεωρούν τιμή τους να φέρουν την πιστοποίηση. Η απώλεια της πιστοποίησης είναι η ιδιότυπη "κύρωση" που λέγαμε και πιο πάνω.
Αντίστοιχα, για θέματα προσβολών - δυσφημήσεων κλπ, θα μπορούσε να επιλαμβάνεται ένας διαιτητής που να λύνει άμεσα και έγκυρα τις όποιες διαφορές. Αν μπορέσει ένας διαμεσολαβητής να κερδίσει με το κύρος τους τους "παίκτες" και να πείθει για την ορθότητα των κρίσεών του η αποτελεσματικότητά του μπορεί να είναι πολύ πιο άμεση από αυτή των κρατικών αρχών. Αν μπορώ να κατεβάσω άμεσα ένα συκοφαντικό δημοσίευμα με την επέμβαση του internet ombudsman γιατί να υποβληθώ στη δαπανηρή, χρονοβόρα και σκληρή λύση του δικηγόρου-εισαγγελέα-αστυνομικού-δικαστή; Νομίζω ότι η λύση αυτή είναι πολύ πιο συμφέρουσα και για τους ίδιους τους bloggers αλλά και για τις ατομικές ελευθερίες.
[Να σημειώσω ότι αυτορρυθμιστικός διαμεσολαβητής (και μάλιστα πολύ επιτυχημένος) έχει λειτουργεί εδώ και χρόνια στον τραπεζικό τομέα. Οι τράπεζες έχουν θεσπίσει τον Τραπεζικό Μεσολαβητή, ένα είδος Banking Ombudsman ο οποίος επιλύει διαφορές με καταναλωτές, ώστε να αποφεύγεται η χρονοβόρα και δαπανηρή προσφυγή στη δικαιοσύνη.]
Επαναφέρω και φέτος την πρόταση για σύνταξη κώδικα δεοντολογίας και θέσπιση αυτορρυθμιστικού οργάνου για την εφαρμογή του.
Να προλάβουμε πριν μας επιβληθεί κανένας "έξυπνος" νόμος όπως αυτός με τα φρουτάκια που απαγόρευσε συνολικά τα παιχνίδια μέσω ίντερνετ (και έπρεπε να περιμένουμε 3 χρόνια για να μας πει το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ότι είναι αντίθετος στο κοινοτικό δίκαιο - αλλά και στην κοινή λογική).
Γιατί αν προλάβουμε θα έχουμε ήδη θεσπίσει ένα κεκτημένο που αν εφαρμόσουμε με πεποίθηση δικαίου (=έθιμο, το οποίο αποτελεί επίσημα πηγή του δικαίου, κατ' άρθρο 3 Αστικού Κώδικα) ο τυπικός νομοθέτης θα έχει την υποχρέωση να το σεβαστεί πριν ψηφίσει οτιδήποτε.
Αυτές είναι λύσεις που ανάγονται στην παλαιού τύπου διακυβέρνηση περιοχών της κοινωνικότητας. Σήμερα η εις βάθος δημοκρατία διασφαλίζεται με τη συμμετοχή στη ρύθμιση όσο και στη διασφάλιση της εφαρμογής της. Οι σημερινοί νομοθέτες σε διαστάσεις όπως το Διαδίκτυο δεν μπορούν να είναι οι αντιπρόσωποι των αντιπροσώπων, αλλά οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Με συλλογικές διαδικασίες που τυγχάνουν της πιο άμεσης δυνατής έκφρασης και συνδιαρρύθμισης του δέοντος. Με διαμόρφωση "μαλακού δικαίου" που όταν ο εντοπισμός και η προβολή της τυχόν παραβίασής του είναι από μόνος του μια ιδιότυπη μορφή "ηθικής" κύρωσης.
Θα αναφέρω το παράδειγμα της TrustE, μιας αμερικανικής ΜΚΟ που δραστηριοποιείται ειδικά σε θέματα προστασίας της ιδιωτικότητας (και άλλα). Η ΜΚΟ έχει έναν κώδικα δεοντολογίας και όποιο σάιτ θέλει, πηγαίνει και εκούσια υποβάλλεται στον έλεγχο της TrustE. Αν βρεθεί ότι πληροί της προϋποθέσεις, κερδίζει ένα λόγκο πιστοποίησης, το οποίο θεωρείται σημαντικό όταν υπάρχει σε ένα site. Αυτό φυσικά είναι ένα κατόρθωμα της ίδιας της TrustE που έχει πείσει ότι είναι ένας αξιόπιστος αυτορρυθμιστικός φορέας, ώστε τα sites να θεωρούν τιμή τους να φέρουν την πιστοποίηση. Η απώλεια της πιστοποίησης είναι η ιδιότυπη "κύρωση" που λέγαμε και πιο πάνω.
Αντίστοιχα, για θέματα προσβολών - δυσφημήσεων κλπ, θα μπορούσε να επιλαμβάνεται ένας διαιτητής που να λύνει άμεσα και έγκυρα τις όποιες διαφορές. Αν μπορέσει ένας διαμεσολαβητής να κερδίσει με το κύρος τους τους "παίκτες" και να πείθει για την ορθότητα των κρίσεών του η αποτελεσματικότητά του μπορεί να είναι πολύ πιο άμεση από αυτή των κρατικών αρχών. Αν μπορώ να κατεβάσω άμεσα ένα συκοφαντικό δημοσίευμα με την επέμβαση του internet ombudsman γιατί να υποβληθώ στη δαπανηρή, χρονοβόρα και σκληρή λύση του δικηγόρου-εισαγγελέα-αστυνομικού-δικαστή; Νομίζω ότι η λύση αυτή είναι πολύ πιο συμφέρουσα και για τους ίδιους τους bloggers αλλά και για τις ατομικές ελευθερίες.
[Να σημειώσω ότι αυτορρυθμιστικός διαμεσολαβητής (και μάλιστα πολύ επιτυχημένος) έχει λειτουργεί εδώ και χρόνια στον τραπεζικό τομέα. Οι τράπεζες έχουν θεσπίσει τον Τραπεζικό Μεσολαβητή, ένα είδος Banking Ombudsman ο οποίος επιλύει διαφορές με καταναλωτές, ώστε να αποφεύγεται η χρονοβόρα και δαπανηρή προσφυγή στη δικαιοσύνη.]
Επαναφέρω και φέτος την πρόταση για σύνταξη κώδικα δεοντολογίας και θέσπιση αυτορρυθμιστικού οργάνου για την εφαρμογή του.
Να προλάβουμε πριν μας επιβληθεί κανένας "έξυπνος" νόμος όπως αυτός με τα φρουτάκια που απαγόρευσε συνολικά τα παιχνίδια μέσω ίντερνετ (και έπρεπε να περιμένουμε 3 χρόνια για να μας πει το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ότι είναι αντίθετος στο κοινοτικό δίκαιο - αλλά και στην κοινή λογική).
Γιατί αν προλάβουμε θα έχουμε ήδη θεσπίσει ένα κεκτημένο που αν εφαρμόσουμε με πεποίθηση δικαίου (=έθιμο, το οποίο αποτελεί επίσημα πηγή του δικαίου, κατ' άρθρο 3 Αστικού Κώδικα) ο τυπικός νομοθέτης θα έχει την υποχρέωση να το σεβαστεί πριν ψηφίσει οτιδήποτε.
30 σχόλια:
Έχω μια (ειλικρινή) ερώτηση:
Πώς συμβιβάζεται η αυτορρύθμιση με την ελευθερία;
Η ρύθμιση δεν αποκλείει εξ ορισμού την ελευθερία, όπως υπονοεί το ερώτημα.
Η ταξινόμηση πολλές φορές συνδέεται με τη συνειδητοποίηση του τι έχεις και του τι δεν έχεις (αλλά μπορείς να αποκτήσεις, αν ακολουθήσεις μια μέθοδο).
Αυτορρύθμιση σημαίνει ελευθερία μέσα σε συνθήκες αλληλεγγύης και διαμόρφωση των κανόνων απο τους ίδιους τους παίκτες.
Το βρίσκεις χειρότερο από την άνωθεν επιβολή των κανόνων; (Αν και διαφωνώ με αυτή την τοποθέτηση ως "το μη χείρον βέλτιστον", είναι πάντα ένα επιχείρημα).
Διαμόρφωση των κανόνων μπορεί να γίνει αν έχουμε ένα κλειστό (ή σχεδόν κλειστό) κύκλο ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούν (υποθετικά) να συμφωνήσουν σε κάποια πράγματα. Σε ένα εξ ορισμού ανοιχτό σύστημα όπως το blogging (και το ίντερνετ γενικότερα), πώς θα βάλεις κανόνες;
Εκτός αν εννοείς να κάνουμε μια "αυτορρυθμιζόμενη" blogging zone με μέλη όσους συμφωνούν με τους όποιους κανόνες θεσπίσουμε. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, θα έχεις blogging "δύο ταχυτήτων", κάτι που ίσως αποβεί προβληματικό.
Για άνωθεν επιβολή δεν το συζητώ -- θα είναι το τέλος του μέσου.
Βοήθησέ με να καταλάβω τι προτείνεις.
Ένα ζήτημα που νομίζω παρέμεινε ασαφές από το ενδιαφέρον και χρήσιμο post είναι το ζήτημα των ποινών. Θα μιλάμε για ένα προαιρετικό κώδικα του οποίου η παραβίαση θα συνεπάγεται τη διαδικτυακή απομόνωση από μία διαδικτυακή κοινότητα, ή για ένα κώδικα του οποίου η παραβίαση θα οδηγεί σε ποινικές ή αστικές κυρώσεις;
Στο κείμενό σου κάνεις ένα ενδιαφέροντα διαχωρισμό. Αν η εσωτερική αυτορρύθμιση έχει ως ποινή την απομόνωση από μία διαδικτυακή κοινότητα, το πιο πιθανό σενάριο θα είναι η δημιουργία απείρων κοινοτήτων με άπειρους εσωτερικούς κώδικες δεοντολογίας.
Η περίπτωση της "σκληρής" άνωθεν ρύθμισης προφανώς δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί μέσω της έννοιας της επικράτειας, όσο κοντόφθαλμη και αν είναι η θεώρηση κρατικών παραγόντων. Το internet προφανώς δεν μπορεί να περιοριστεί από εσωτερικούς νόμους.Η υπόθεση Τσιπρόπουλου αυτό έδειξε.
Και μία διευκρινιστική ερώτηση: γράφοντας σε μία αμερικάνικη πλατφόρμα, όπως το blogspot,στο δίκαιο ποιας χώρας υπάγεται το γραπτό μας;
Αν μπορεί να θιχτεί ένας έλληνας "επώνυμος" ωστε να ζητήσει ποινικές κυρώσεις , άλλο τόσο δεν μπορεί να θιχτεί ένας φονταμενταλιστής σε μια τρίτη χώρα;
Κι αν ΔΕΝ το κατεβάσεις;
Τι γίνεται μετά;
Εκεί είναι το θέμα!!!
Εγώ προβληματίζομαι σ' αυτή και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις: Έχουμε (ως λαός και κοινωνία) το πολιτισμικό επίπεδο να συμφωνήσουμε σε μια αυτορρύθμιση και να αποδεχτούμε τις αποφάσεις ενός οργάνου "σοφών" κοινής αποδοχής; Φοβάμαι ότι η απάντηση είναι αρνητική και γι' αυτό καταλήγουμε σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που επιβάλλουν ποινές και προκαλούν πίκρες και αδιέξοδα... Hard law που λέει και ο φίλος e-Lawyer...
Πολυ σωστες αποψεις, αλλα:
ξεχναμε λιγο την τεχνικη διασταση του μεσου (ιντερνετ). Τεχνικα εχω την δυνατοτητα να γραψω οτι θελω οπου θελω. Και πρεπει να γραψω κατι πολυ "χοντρο" (υπερ της τρομοκρατιας, κατασκευη ατομικης βομβας κλπ.) ωστε να συντονιστουν *ολοι* οι αναγκαιοι φορεις - διεθνως - για να με πιασουν.
Οτιδηποτε ειναι λιγο πιο κατω απο τα πολυ "χοντρα", μενει de facto ανωνυμο και ατιμωρητο.
Μια ρυθμιση της μπλογκοσφαιρας, ειτε με την μορφη soft- ειτε με την μορφη hard-law ειναι καταδικασμενη σε αποτυχια. Αν θελω να βρισω τον Χ δεν περιοριζομαι καν στην μπλογκοσφαιρα - υπαρχουν δεκαδες αλλοι (διαδικτυακοι) τροποι.
Μια (αυτο-)ρυθμιση της μπλογκοσφαιρας θα ηταν η Κεκροπορτα για να επιβαλλει το κρατος τους κανονες του σε ενα - μεχρι στιγμης - αναρχο μεσον. Οι νομοταγεις θα τρωνε χρονο και φαια ουσια για να ερμηνευουν / ελεγχουν τον Κωδικα Δεοντολογιας της Μπλογκοσφαιρας και οι "κακοι" θα εχουν οτι μεσον θελουν για να κανουν οτι θελουν.
Στην Αμερικη η μπλογκοσφαιρα θεωρειται ηδη "ξεπερασμενη". Καινουργια μεσα εχουν ηδη βγει στην επιφανεια και ειναι δημοφιλεστερα. Ενοσω εμεις θα συμφωνουμε για τον Κωδικα Δεοντολογιας το αντικειμενο του Κωδικα (η μπλογκοσφαιρα) ισως παψει να υπαρχει.
Υ.Γ. το παραδειγμα με τα φρουτακια και την απαγορευση τους ειναι ατυχες. Τα φρουτακια ηταν μαγαζια εντος της ελληνικης επικρατειας με ιδιοκτητες ελληνες υπηκοους. Το κρατος μπορουσε να τα επιτρεψει η να τα απαγορευσει.
Το blogging ειναι "ιδεατο". Εγω ειμαι Αιγυπτιος υπηκοος και γραφω το μπλογκ μου σε εναν ρωσικο σερβερ. Εκει βριζω απροκαλυπτα το Χ "δημοσιο προσωπο" η "μεγαλοδημοσιογραφο". Αντε να με πιασετε...
oldskipper συμφωνώ.Αυτό προσπάθησα να πω κι εγώ παραπάνω.
Πάλι μπερδεύεστε με θέματα εδαφικής εφαρμογής του δικαίου (γι' αυτό θεωρείς το παράδειγμα με τα φρουτάκια ατυχές). Σε τέτοιες ερωτήσεις έχω απαντήσει πολλές φορές και αν ψάξετε λίγο το blog μου θα βρείτε τις απαντήσεις.
Συνοπτικά:
- το ότι ο παροχέας είναι εγκατεστημένος εκτός της ελληνικής επικράτειας δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αφού ο ποινικός κώδικας εφαρμόζεται:
α) για πράξεις που συμβαίνουν στο ελληνικό έδαφος (δηλ. ενδιαφέρει το ότι έγραψες και ανέβασες το κείμενό σου από τον υπολογιστή σου ο οποίος είναι εγκατεστημένος στην Ελλάδα)
β) για πράξεις που συμβαίνουν από έλληνες πολίτες στην αλλοδαπή. Δηλ. ακόμη και αν έχεις γράψει κάτι ποινικώς κολάσιμο ενώ είσαι στην αμερική, αν είσαι έλληνας, κατά το ελληνικό δίκαιο και πάλι διώκεσαι.
Τώρα, ως προς την αυτορρύθμιση, κανείς δεν μίλησε για κλειστή κοινότητα και για απομόνωση ή "δύο ταχύτητες". Αν γράψω ένα κώδικα δεοντολογίας και έρθουν κάποιοι εκούσια να ελέγξω αν πληρούν τις αρχές του κώδικα και τους δώσω ένα μπανεράκι-πιστοποιητικό καλής λειτουργίας, απλώς έχουν ένα "συν" (ή πλην αν εγώ είμαι κακός ρυθμιστής) στο προφίλ τους ως μπλογκερς. Αν αυτοί μεταξύ τους έχουν μια διαφορά ή αν κάποιος τρίτος θιγεί από κάτι που γράφτηκε σε πιστοποιημένο μπλογκ και έρθουν σε μένα που είμαι ο πιστοποιητής να τους το λύσω, μπορεί να έχουν μια πολύ πιο άμεση λύση. Αν εγώ είμαι καλός στην επίλυση (αντικειμενικός, ανεξάρτητος, δίκαιος κλπ) θα τους πείσω για το πως πρέπει να διευθετηθεί το θέμα. Αν δεν είμαι καλός - ή αν αυτοί εμμένουν - δεν θα τους το λύσω και θα έχω αποτύχει ως όργανο αυτορρύθμισης.
(σ.σ. προσοχή: το πρώτο πρόσωπο είναι υπόθεση εργασίας - δεν ενδιαφέρομαι για "θέση" αλλά για να συνεισφέρω στην διαμόρφωση της όποιας ρύθμισης).
Αν ένα όργανο αυτορρύθμισης διαπιστώσει μια παραβίαση αρχών από ένα μπλογκ και του αφαιρέσει την πιστοποίηση ανακοινώνοντας σε ένα αναλυτικό πόρισμα για ποιους λόγους θεωρείται ότι υπέπεσε σε όσα του καταλογίζονται, η "κύρωση" είναι καθαρά επικοιωνιακού χαρακτήρα. Δεν τίθεται θέμα απομόνωσης, εξαρτάται από την πειθώ του αυτορρυθμιστικού οργάνου και την επιρροή που έχει στην κοινότητα από το ποια τύχει θα έχει ο "παραβάτης". Θα υπάρξουν αυτοί που θα του πουν και μπράβο - διαφωνώντας με την πολιτικώς "ορθή" άποψη του πιστοποιητή.
Όσο για τη σκληρή ρύθμιση, κάνετε τέραστιο λάθος. Σαφώς και τα δημοσιεύματα στο ίντερνετ υπόκεινται σε κρατική ρύθμιση. Υπάρχει ήδη μια σημαντική νομολογία όσον αφορά την πορνογραφία, αλλά και όσον αφορά δικαιώματα σε σήματα κατατεθέντα για παραβάσεις που έγιναν αποκλειστικά μέσω ίντερνετ. Έχω την τύχη να έχω χειριστεί αρκετές τέτοιες υποθέσεις δικηγορικά και πρέπει να υπενθυμίσω για άλλη μια φορά ότι η θεωρία πως το ίντερνετ είναι χώρος στον οποίο δεν εφαρμόζεται το κρατικό δίκαιο είναι εντελώς εσφαλμένος. Η μοναδικότητα της περίπτωσης Τσιπρόπουλου είναι α) το ότι δεν ήταν ο ίδιος ο φορέας διάθεσης των επίμαχων πληροφοριών και β) το ότι πήγε αυτόφωρο. ΑΠό κει και πέρα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αυτοφώρου (ειδικά για εγκλήματα παιδικής πορνογραφίας) από παραβάσεις μέσω ιντερνετ. Και φυσικά τέτοιες hard cases βρίσκονται εκτός του ρυθμιστικού πεδίου της αυτορρύθμισης.
Καλησπέρα e-lawyer
Πέρισυ όπως και φέτος είμαι αντίθετος σε "ρυθμίσεις" τύπου που προτείνεις. Στο είπα και πριν από ένα χρόνο. Η αυτορρύθμιση σημαίνει την ανάδειξη δυνητικών σερίφηδων - ή σε απλά ελληνικά- μοντερέιτορς. Δώσε βάση τώρα. Η μία λέξη moderator με παραπέμπει στις απαρχές του ιντερνετ η δεύτερη (σερίφης) ακόμη πιό πίσω τότε που τους κρεμούσαν στις πλατείες. Τα στοιχειώδη είναι τα εξής ανθρώπινα: Μη προσβάλλεις κάποιον χοντρά. Να είσαι ευγενικός ακόμη και αν διαφωνείς και το ΠΙΟ σημαντικό για εμένα: O γραπτός λόγος είναι παρα πολύ ευκολα παρεξηγήσιμος. Αρα αν κάποιος μου στείλει ένα e-mail και μου πεί ότι ένα ποστ τον προσβάλλει ή τον φωτογραφίζει θα το ΚΑΤΕΒΑΣΩ χωρίς δεύτερη κουβέντα αλλά θα αφήσω μια σημείωση ότι το ποστ κατέβηκε για τους λόγους αυτούς.
Η διαφορά του moderator - administrator κλπ από το μοντέλο που αναφέρω είναι ότι ο διαμεσολαβητής-διαιτητής-ombudsman δεν μπορεί να επιβάλλει το πόρισμά του hard way. Δεν μπορεί να επέμβει και να κατεβάσει σχόλια, δεν μπορεί να αποκλείσει ανθρώπους απο τα comments, δεν μπορεί να επιδράσει με το έτσι θέλω, εξ οφίτσιο.
Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να πει τι έπρεπε να γίνει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Αν πείσει, αν είναι σεβαστός, αν καταστήσει σαφές ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος επίλυσης μιας διαφοράς ή μιας απόκλισης από μια αρχή, έχει πετύχει. Αν τα λέει αλλά κανείς δεν τον ακούει έχει αποτύχει.
Δεν είναι σερίφης. Για να καταλάβεις τη διαφορά σκέψου πόσο διαφορετικός είναι ο ρόλος του Εισαγγελέα απο τον Συνήγορο του Πολίτη. Ο Εισαγγελέας εκδίδει διαταγές και παραγγελίες, εισάγει υποθέσεις στα δικαστήρια κλπ. Ο Συνήγορος εντοπίζει τα προβλήματα και εκδίδει ένα πόρισμα το οποίο δεν είναι διαταγή, αλλά με την πειστικότητα της νομικής του θεμελίωσης αποδεικνύει στη διοίκηση ότι η τελευταία δεν έχει άλλη οδό. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που η διοίκηση δεν άκουσε το Σύνήγορο και στη συνέχεια η Ελλάδα καταδικάστηκε απο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παρανομίες που είχε επισημάνει ο Συνήγορος.
Αν βγει ένας internet ombudsman αύριο και πει "καλύτερα να διατυπώσεις λίγο διαφορετικά το κείμενό σου γιατί έτσι όπως είναι υπάρχουν αυτοί και αυτοί οι κίνδυνοι απο το νόμο", δηλαδή από το κρατικό δίκαιο, δεν φέρνεις άλλον ένα σερίφη όπως λες. Διασφαλίζεις αντίθετα ότι θα έχουν προστασία όσοι γράφουν αλλά και για όσους γράφονται πράγματα, σε προληπτικό επίπεδο, πολύ πριν δηλαδή ενεργοποιηθεί κάποιος εισαγγελέας πάλι ύστερα από μήνυση "δημόσιου προσώπου". Δεν πρότεινα την ίδρυση κάποιας αστυνομίας. Πρότεινα την ίδρυση ενός εποπτικού φορέα που θα μπορεί να δίνει τη γνώμη του, χωρίς να μπορεί να την επιβάλλει με κυρώσεις, αποκλεισμούς κλπ.
Υπάρχει μια σημαντική ποιοτική διαφορά στους σκοπους αλλά και στην προτεινόμενη υλοποίηση που ελπίζω να την βλέπετε. ΦΥσικά η υλοποίηση είναι σε μεγάλο βαθμό και ζήτημα προσώπω που αναλαμβάνουν να τη φέρουν σε πέρας. Αν ο άλλος αντιληφθεί το ρόλο του ως σερίφη και όχι ως διαμεσολαβητή, μόνος του θα γελοιοποιηθεί.
Σκεφτείτε τώρα έναν τέτοιο θεσμό, ο οποίος αναγνωρίζει ευρεία αποδοχή η οποία ξεπερνάει τα μέτρα του ίντερνετ. Και λειτουργεί με τους πιο σύγχρονους επικοινωνιακούς όρους, ώστε να αποκτήσει αναγνώριση και από τους ευρύτερους εταίρους. Που θα μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Γιατί να μην προσφύγει σε αυτόν ένας θιγόμενος που θέλει να κατέβει άμεσα ένα όντως προσβλητικό κείμενο και να τρέχει στους εισαγγελείς; Από τη μία αποφεύγεις διαδικασίες όπως τα αυτόφωρα κλπ, έχεις δωρεάν εξειδικευμένη συμβουλή για το τι πρέπει να κάνεις ως blogger και από την άλλη αν το δημόσιο πρόσωπο επιλέξει την σκληρή οδό εκτίθεται και το ίδιο: παρακάμπτοντας τον Διαμεσολαβητή τεκμαίρεται ότι δεν θέλει στην πραγματικότητα προστασία, αλλά εκδίκηση και ταλαιπωρία του blogger.
Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν την εύρυθμη λειτουργία ενός τέτοιου θεσμού και η αποτελεσματικότητα είναι κάτι που μόνο στην πράξη μπορεί να επαληθευτεί. Αλλά και πάλι νομίζω ότι τα θετικά είναι περισσότερα απο τα όποια αρνητικά.
Πολύ ενδιαφέρον...διατηρώ τις επιφυλάξεις μου... αλλά ομολογώ ότι η "αυτορρυθμιση" μου τράβηξε το ενδιαφέρον
...και δεν έχει και άδικο ο Dark Angel.
Αν υποθέσουμε πως κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί ένας ελεγκτικός μηχανισμός της όποιας μορφής, τότε το ιδανικό σαφώς και θα είναι ο μηχανισμός αυτός να έχει σχέση με το περιβάλλον που θα ελέγξει. Σε ό,τι αφορά το διαδίκτυο, η άποψη πως δεν πρέπει να υπάρχει έλεγχος για λόγους ελευθερίας προφανώς αγνοεί την πραγματικότητα. Το πώς διαχειρίζεσαι την πληροφορία και η περίπτωση που θέλει την διαχείριση της να προσκρούει σε κάποια διάταξη, δεν ακυρώνεται (η πρόσκρουση) όταν αυτό συμβαίνει στο διαδίκτυο.
Το ζητούμενο είναι ο ελεγκτικός μηχανισμός να μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του πράγματος πληρέστερα και συνεπώς να διακρίνει την διαφορά μεταξύ των περιπτώσεων. Αν λοιπόν σήμερα δημιουργηθεί κάποια στιγμή ένα “αμφιλεγόμενο” ζήτημα και πρέπει να αποτιμήσει κάποιος την κατάσταση, σαφώς και η αυτορύθμιση είναι προτιμότερη όχι μόνο διότι θα εκπορεύεται από το περιβάλλον που θα “ελέγχει”, αλλά πρωτίστως διότι θα έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό να παρουσιάσει μια ωριμότητα (που ας μην γελιόμαστε είναι απούσα από πολλές πτυχές του δημόσιου βίου μας).
Ακόμα και αν δεν υπάρχει όμως κάποιο αμφιλεγόμενο ζήτημα, και πάλι είναι σοφότερο να υποθέσει κανείς πως η αυτορύθμιση, είναι περίπτωση που παρουσιάζει ένα δείγμα πολιτισμού ωριμότερο από ότι μια ρύθμιση εξωγενής. Σε κάθε περίπτωση η οικονομία είναι αρετή, όσο και αν αυτό μοιάζει ειρωνικό στην περίπτωση του διαδικτύου, η ωριμότητα που παρουσιάζει μια κοινωνία όταν διαλέγει να μην σπαταλά τις δυνάμεις της όταν μπορεί να επιλέξει την οικονομία, δεν αφήνει χώρο για ψευτοδιλήμματα.
Ωραίο blog είναι αυτό που σβήνει όσα σχόλια δεν του αρέσουν. Και ας είναι απόλυτα κόσμια.
Ανώνυμε σε ευχαριστούμε για την ουσιαστική συμβολή σου στην συζήτηση. Το σχόλιό σου θα διαγραφεί, φυσικά.
E-lawyer
Έθεσα το ερώτημα με ειλικρινή διάθεση να μάθω,δεν είμαι νομικός.
Δεν φανταζόμουν πως οι νόμοι ισχύουν με βάση την εθνικότητα, νόμιζα πως είχαν να κάνουν με το δίκαιο της χώρας στην οποία "διαπράχθηκε" το οποιοδήποτε "αδίκημα"
Πάντως είναι προφανές πως το υπάρχον νομικό σύστημα "τρέχει" να προλάβει τις τεχνολογικές εξελίξεις.
Γιατί ποινική πράξη δεν είναι η σύνταξη ενός κειμένου, αλλά η δημοσίευσή του.(Με βάση τον κοινό νου και όχι το νομικό σύστημα πάντα)
Φαντάσου πάλι να ζητηθεί από τις αρχές του Ιράν ας πούμε , η έκδοση των Δανών σκιτσογράφων ωστέ να δικαστούν εκεί.
Δε διαφωνώ με τα λεγόμενά σου, απλά θέτω κάποιους προβληματισμούς πάνω στο τι είναι internet και η σχέση του με την εδαφική επικράτεια.
Τo άνοιγμα ενός ιστολογίου είναι υπόθεση 3 λεπτών και ουσιαστικά η αποκάλυψη της ταυτότητας ενός ιστολόγου εξαρτάται από το κατά πόσο είναι ο ίδιος διατεθειμένος να την αποκαλύψει ή απρόσεκτος, ώστε να την αποκαλύψει κατά λάθος. Με ποιο τρόπο λοιπόν μια ελληνική αρχή μπορεί να ελέγξει τα ιστολόγια και να επιβάλει την εφαρμογή κάποιου νόμου ή ρυθμιστικού πλαισίου επί αυτών; Δεν είμαι νομικός, αλλά διαθέτω το εργαλείο της λογικής σκέψης. Υποθέτω ότι πρακτικά ο μόνος τρόπος που έχει μια ελληνική αρχή για την αποκάλυψη της ταυτότητας ενός ιστολόγου είναι να προσφύγει στις αρχές των ΗΠΑ ζητώντας τη συνδρομή τους για να αναγκαστεί να αποκαλύψει π.χ. η Google που ελέγχει το blogger ποιος είναι ο κάτοχος ενός συγκεκριμένου ιστολογίου. Εάν δε το ιστολόγιο έχει ανοιχθεί με κάποιο ανώνυμο λογαριασμό e-mail (π.χ. μέσω hotmail) και ψεύτικα ή ελλιπή στοιχεία… τρέχα γύρευε. Τι θέλω να πω; Κατ' αρχήν ότι αμφισβητώ τη δυνατότητα του έλληνα νομοθέτη και των ελληνικών αρχών να ελέγξουν τα ιστολόγια με hard ρυθμίσεις. Αυτό αποδείχθηκε δύσκολο για χώρες με τεράστια επιρροή και τυρρανικά καθεστώτα, βλ. μόνο η Κίνα, που τα κατάφερε μέχρις ενός βαθμού ερχόμενη σε διαπραγμάτευση με τις ίδιες τις εταιρείες και ξεσηκώνοντας τεράστιες αντιδράσεις! Πώς θα επιτύχει κάτι τέτοιο το ελληνικό κράτος; Έχει τέτοπια διαπραγματευτική ισχύ; Θα μπορούσε να διαχειριστεί τις αντιδράσεις και τις διεθνείς επικρίσεις;
Φαντάζομαι και άλλα ευτράπελα, π.χ. εάν είμαι κάποιος έλληνας ο οποίος θέλει να στήσει ένα υβριστικό ιστολόγιο ή απλώς ένα ιστολόγιο που δεν θα πληροί με κάποιο τρόπο τις απαιτήσεις μια υποτιθέμενης ελληνικής νομοθεσίας περί ιστολογίων, πώς θα ταυτοποιηθεί το ιστολόγιό μου ως «ελληνικό» ή «παράνομο»; Επειδή θα χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα; Και αν χρησιμοποιεί την αγγλική γλώσσα και ο κάτοχός του δηλώνει ότι δεν είναι Έλληνας; Τι θα γίνει τότε, θα επιδίδονται οι ελληνικές αρχές σε έλεγχο όλων των ιστολογίων διεθνώς κυνηγώντας φαντάσματα; Αυτά τα πράγματα είναι παράλογα έως εξωφρενικά. Υπάρχει οποιοδήποτε άλλο παράδειγμα σε δημοκρατική χώρα ελέγχου των ιστολογίων ή έστω αυτορύθμισής τους; Νομίζω ότι στην Ελλάδα για άλλη μια φορά χάνουμε την αίσθηση του μέτρου, όπως τότε, στη δεκαετία του 80 που είχαν πρωτοβγεί οι προσωπικοί υπολογιστές και κάποιοι έλεγαν ότι οι κάτοχοί τους θα έπρεπε να τους δηλώνουν στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα ως εργαλεία φακελώματος!
Κάθε ιστολόγος είναι ατομικά υπεύθυνος για αυτά τα οποία δημοσιεύει. Σε περίπτωση διάπραξης παράνομων πράξεων, υπάρχουν, όπως αναφέρεις και εσύ, οι διαδικασίες που ακολουθούνται γενικά για το ηλεκτρονικό έγκλημα, με συνεργασία των διεθνών αρχών, ποιο είναι λοιπόν το νόημα της αυτορύθμισης και κάποιου σήματος πιστοποίησης τύπου «αυτό είναι πιστοποιημένο μη υβριστικό ιστολόγιο»; Αν αποδεικνύει τελικά κάτι η υπόθεση blogme είναι ακριβώς ότι ουσιαστικά είναι αδύνατον να κινηθεί πένας ιδιώτης εναντίον ενός ιστολογίου που βρίσκεται σε διακομιστές στις ΗΠΑ, το blogme ΔΕΝ είναι ιστολόγιο, είναι ένας δικτυακός τόπος εγκατεστημένος σε υπολογιστή στην Ελλάδα ο οποίος δεν απέκρυπτε αλλά διαφήμιζε τον κάτοχό του και την πλήρωσε ακριβώς διότι ο ιστολόγος που υποτίθεται ότι διέπραξε την εξύβριση ή τη συκοφαντία ήταν αδύνατον να εντοπιστεί, τουλάχιστον στο πλαίσιο των διαδικασιών και των μέσων που διατίθενται για μια μήνυση. Τυραννικά καθεστώτα δεν μπορούν να εντοπίσουν αντιφρονούντες ιστολόγους, θα τα καταφέρει η ελληνική δικαιοσύνη; Φυσικά, είναι δικαίωμα του καθενός να προσυπογράψει μια διακήρυξη αρχών, αλλά με ποιο τρόπο αυτό θα προλάβαινε τον έλληνα νομοθέτη από το να θεσπίσει νόμους (εάν αποφάσιζε ότι αυτό θα είχε κάποιο νόημα ή ότι θα υπήρχε δυνατότητα επιβολής τους με τα παραπάνω δεδομένα) εάν παράλληλα υπήρχε ένας ικανός αριθμός υβρισικών/συκοφαντικών ιστολογίων;
Προφανώς, όσοι θα είχαν αυτή την πιστοποίηση θα είναι αυτοί που ούτως ή άλλως δεν θα προσέβαλαν κάποιον, οι υπόλοιποι που θέλουν να βγάλουν τα απωθημένα τους θα εξακολουθούσαν να το κάνουν ανενόχλητοι. Αν μη τι άλλο, θα γίνονταν ακόμη πιο προσεκτικοί και χρησιμοποιώντας απλά μέσα ο εντοπισμός τους θα ήταν πρακτικά αδύνατος. Παρά το γεγονός ότι δεν θα διέπραττα ποτέ παρανομία μέσω του ιστολογίου μου και δεν θα το χρησιμοποιούσα για να επιτεθώ σε κανέναν, για λόγους αρχών (Δεν μου αρέσουν οι δηλώσεις περί αρχών τις οποίες ασπάζομαι ή περί ηθικής μου ακεραιότητας και τις θεωρώ τουλάχιστον υποτιμητικές για να μην πω ότι μου φέρνουν στο νου άλλους αρνητικούς συνειρμούς – Είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση οι πιστοποιήσεις που διασφαλίζουν π.χ. την ασφάλεια συναλλαγών σε ορισμένες εμπορικές ή άλλες τοποθεσίες οργανισμών όπου οι επισκέπτες ή οι χρήστες υποβάλλουν στοιχεία που χρήζουν προστασίας), αλλά και για τους παραπάνω λόγους, δεν θα συμμετείχα ποτέ σε μια τέτοια πρωτοβουλία. Είναι πράγματι μεγάλο λάθος να γίνεται σύγκριση με τράπεζες, εμπορικές επιχειρήσεις και άλλους θεσμούς. Το ιστολογείν είναι εξόχως ατομική και ιδιωτική υπόθεση, ανεξάρτητα του αν μπορεί εκ των πραγμάτων ένα ιστολόγιο να αποκτήσει απεριόριστη αναγνωσιμότητα. Οι ιστολόγοι δεν είναι ούτε επαγγελματίες ούτε λειτουργοί θεσμών ούτε πάροχοι υπηρεσιών. Ιστολόγος μπορεί να γίνει οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο χωρίς οποιονδήποτε περιορισμό.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι μια τέτοια πρωτοβουλία θα ήταν άστοχη, αναποτελεσματική στο σκοπό της (εάν υποθέσουμε ότι ο έλληνα νομοθέτης θα είχε αληθινή δυνατότητα να επιβάλει κανόνες και να ταυτοποιήσει όλους τους ιστολόγους, γιατί θα σταματούσε ένα υπήρχαν παράλληλα υβριστικά ιστολόγια, επειδή ένα υποσύνολο των ιστολόγων δηλώνει ότι προσυπογράφει ορισμένες αρχές λειτουργίας;) και θα είχε περιορισμένη απήχηση, ακριβώς διότι δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που θα δεχόταν να βάλει μια τέτοια σήμανση στο ιστολόγιό του, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που δεν θα κρεμούσαν μια πινακίδα έξω από το σπίτι τους που θα έγραφε "είμαι καλός και νομιμόφρων πολίτης" – Είναι διαφορετικό το να έχει ένα κατάστημα ή μια τράπεζα και να δηλώνεις «οι συναλλαγές σε αυτό τον ιστοτόπο είναι ασφαλείς και η ασφάλεια αυτή πιστοποιείται από τον τάδε οργανισμό».
Ζητώ συγνώμη για το πιο μακροσκελές σχόλιο που έχω αφήσει ποτέ σε ιστολόγιο.
@stathis: ποινικό αδίκημα είναι όποιο ο ποινικός νόμος ορίζει ως τέτοιο. Τεχνικά δεν υφίσταται "έγκλημα", όταν ο νόμος δεν το ορίζει ως τέτοιο. Αλλιώς μιλάμε για λογοτεχνία ή δημόσια κριτική, σημειωτέον όμως ότι θεωρίες περί του "κοινού περί δικαίου αισθήματος" έχουν καταδικαστεί από τη σύγχρονη φιλοσοφία και μεθοδολογία του δικαίου και αναφέρονται σε παλαιότερες μορφές εξέλιξης της κοινωνίας.
Τα ζητήματα έκδοσης είναι διαφορετικά και ρυθμίζονται από διμερείς ή διακρατικές συμφωνίες και όχι μόνο από το δίκαιο της μεμονωμένης χώρας.
@Περαστικός
Αρχικά αναφέρεσαι σε θέματα εντοπισμού δραστών, τα οποία είναι θέματα αποδεικτικά (και πρακτικά) και δεν έχουν να κάνουν με το ισχύον. Λες ότι οι αρχές για να κυνηγήσουν έλληνα μπλογκερ πρέπει να τον ψάξουν στην Αμερική κλπ. Δεν ισχύει. Πρώτον γιατί ο θιγόμενος μπορεί ωραιότατα να γνωρίζει την ταυτότητα του μπλογκερ και να την γνωστοποιήσει στις αρχές. Δεύτερον γιατί τα πάντα στο ποινικό σύστημα είναι θέματα που αποδεικνύονται με μάρτυρες, έγγραφα και επικουρικά άλλα "πειστήρια" του εγκλήματος. Αμα φέρω εγώ δύο μάρτυρες που να βεβαιώνουν την ταυτότητά σου δεν χρειάζεται ούτε να ψάξεις στις ΗΠΑ ούτε τίποτε. Τρίτον, υπάρχει η δυνατότητα εντοπισμού του υπολογιστή από τον οποίον κάποιος τηρεί ένα blog μέσω της έρευνας των IP και λοιπών τεχνικών χαρακτηριστικών στα οποία είναι εξειδικευμένο το προσωπικό του ΣΔΗΕ.Οπότε τα θέματα αποδείξεων λύνονται (και στην χειρότερη περίπτωση κατασκευάζονται - οπότε ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος) και είναι ανεξάρτητα από το αν ο νόμος απαγορεύει ή επιτρέπει κάτι.
Ως προς την εφαρμογή του ποινικού δικαίου στο ίντερνετ: δεν είπα πως μπορεί να διωχθεί οτιδήποτε είναι γραμμένο στα ελληνικά. Είπα ότι διώκεται: α) ο έλληνας υπήκοος ακόμη κι αν εγκληματίσει στην αλλοδαπή, οπότε ακόμη κι αν το υβριστικό ποστ ειναι σε άλλη γλώσσα(η υπηκοότητα είναι κάτι που αποδεικνύεται με τρόπους πανεύκολους που όλοι ξέρουμε), β) ο αλλοδαπός που παραβιάσει τον ποινικό νόμο στην Ελλάδα και φυσικά γ) ο έλληνας που παραβιάσει τον ποινικό νόμο στην Ελλάδα. Αυτό που ενδιαφέρει στις 2 τελευταίες περιπτώσεις είναι αν ο εξοπλισμός του, δηλαδή ο υπολογιστής του βρίσκονται στην Ελληνική επικράτεια. Πράγμα εξαιρετικά ευαποδεικτο με μια απλή κατάσχεση του σκληρού δίσκου ή και πιο σύνθετη έρευνα.
Ποιο είναι το εξωφρενικό και παράλογο αν η λ.χ. Λουκρητία δημοσιεύσει χωρίς τη συγκατάθεση μου μια γυμνή φωτογραφία μου (εκτός βέβαια του ότι επαφίεμαι στη σωματική μου δυσμορφία που με εξασφαλίζει από κάτι τέτοια) και εγώ της κάνω μια ωραιότατη μήνυση; Καμία. Μην φτάνουμε στο άλλο άκρο, η ποινική προστασία είναι και υπέρ του πολίτη. Και υπέρ του αδύναμου πολίτη. (Αν και προσωπικά ως φιλελεύθερος διαφωνώ κάθετα με το ποινικό δίκαιο συνολικά και προτιμώ την αυτορρύθμιση και σε δεύτερο επίπεδο την αστικοποίηση όλων των σχετικών αξιώσεων: ας μπει φυλακή μόνο αν δεν έχει να μου πληρώσει την αποζημίωση).
Για την αυτορρύθμιση λοιπόν που τόσο εξωπραγματική σου φαίνεται να σε παραπέμψω στην ευρύτατη χρήση "αδειών ανοιχτού κώδικα", ένα εξαιρετικό σύστημα αυτοδιαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας όπου υπάρχουν τέτοια μπάνερς. Επίσης να σε παραπέμψω στις πιστοποιήσεις τύπου ΙSO που πάμπολλοι φορείς υποβάλλονται προκειμένου να πείσουν για την ποιότητα των υπηρεσιών τους.Και φυσικά στο παράδειγμα της TrustE (αλλά και άλλων ΜΚΟ) που πιστοποιούν την ασφάλεια των στοιχείων σε ιστοχώρους. Αυτή είναι η πιο προωθημένη μορφή αυτοδιαχείρισης που υπάρχει σήμερα, πολύ πιο δημοκρατική, συμμετοχική και φιλελεύθερη από την κρατική ρύθμιση. Διαφωνώ στο ότι κανείς δεν θα ερχόταν να υποβληθεί σε αυτό το σύστημα (ή έστω πολύ λίγοι θα το έκαναν). Σε παραπέμπω σε διάφορα μπάνερς που ήδη έχουν οι μπλόγκερς υποστηρίζοντας π.χ. πρωτοβουλίες του κυβερνοχώρου ή υιοθετώντας πιστοποιήσεις και τυποποιημένες άδειες ανοικτού κώδικα (η περίφημη "τρίτη γενιά" πνευματικής ιδιοκτησίας).
Όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα, για την οποία μπορεί κάποιος να έχει διαφορετική γνώμη (ιδιαίτερα μάλιστα πιο ενισχυμένη όταν έχει και πλήρη γνώση - δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε αυτούς), αλλά που δεν μπορεί να την αγνοήσει ή να υποβαθμίσει την εμβάθυνσή της στους πολίτες του κυβερνοχώρου διεθνώς.
Κατά τη γνώμη μου η αυτορρύθμιση είναι ασύμβατη με την ουσία του μπλόγκινκ.
Η δημιουργία και διατήρηση ιστολογίων, επώνυμων και ανώνυμων, έγινε δημοφιλής ως μέσον γιατί διασφάλιζε την απόλυτη ελυθερία λόγου για όλους.
Όσοι θέλουν να ανακατεύονται με νόμους και διατάξεις ας το κάνουν, αλλά εμένα δεν θα με πείραζε καθόλου να γράψει κάποιος στο μπλογκ του οτιδήποτε συκοφαντικό για την προσωπικότητα μου. Ή θα του απαντούσα, ή θα τον αγνοούσα. Μήνυση δεν θα του έκανα ποτέ πάντως. Εξίσου πρσέχω τι γράφω. Όμως αν κάποια στιγμή ασκήσω κριτική στο α ή β -δημόσιο ή μη- πρόσωπο είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ τις απόψεις μου σε οποιοδήποτε δικαστήριο.
Η υπόθεση του μπλογκμι είναι εντελώς διαφορετική, αφού έχει να κάνει με προβολή σελίδων και όχι με απευθίας συκοφάντηση.
Το ότι συνελήφθη και κρατήθηκε ο κ. Τσιπρόπουλος για λίγες ώρες δεν σημαίνει και τίποτα, αυτό είναι κάτι το απλό και συνηθισμένο όσον αφορά στις μηνύσεις. Εγώ έχω συληφθή περισσότερες από έξι φορές αλλά έχω ακόμα λευκό ποινικό μητρώο. Πρόβλημα ενδεχομένως είναι ότι του πήραν το σκληρό, αλλά κι΄ αυτό θέλει συζήτηση. Πάντως είναι σοβαρό να δούμε τί δίωξη θα σκηθεί εναντίον του (αν ασκηθεί).
Κλείνοντας επιμένω ότι τους δικαστές και τα δικαστήρια πρέπειν να προσπαθήσουμε να τα κρατήσουμε μακριά από τα μπλογκ χωρίς αυτορρυθμίσεις και αυτοόρους.
Αυτά τα οποίο ήθελα να επισημάνω με ο παραπάνω σχόλιό μου είναι:
α) Ότι η αποφυγή του εντοπισμού της ταυτότητας δεν είναι τόσο δύσκολη υπόθεση όταν υπάρχει επίγνωση του κινδύνου άσκησης δίωξης. Όλα όσα αναφέρεις, π.χ. η ύπαρξη μαρτύρων, είναι παράγοντες που μπορούν να ελεγχθούν εύκολα από έναν ιστολόγο που επιθυμεί να ανεβάσει ένα υβριστικό ή συκοφαντικό ιστολόγιο. Σε ένα ίντερνετ καφέ μπορεί κάποιος να δημιουργήσει ένα ανώνυμο λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, να ανοίξει λογαριασμό ιστολόγου και να ανεβάσει με αυτόν 50 υβριστικά ιστολόγια με το ίδιο κείμενο και μετά να τα αφήσει αυτά ως έχουν και να μην ξανασχοληθεί μαζί τους. Πώς θα εντοπιστεί σε αυτή την περίπτωση; Αλήθεια, αν ο εντοπισμός είναι τόσο εύκολος, πώς γίνεται και το επίμαχο ιστολόγιο που ήταν η αφορμή για την υπόθεση blogme ζει και βασιλεύει; Προφανώς διότι όταν δεν έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα όπως το εμπόριο ναρκωτικών ή η διακίνηση παράνομου πορνογραφικού υλικού, είναι δύσκολο να διατεθούν τα μέσα για τον εντοπισμό της ταυτότητας ενός ιστολόγου εάν ο ένοχος δεν είναι ήδη γνωστός με άλλα μέσα από τον ίδιο τον μηνυτή. Ο εντοπισμός είναι κάτι που επιμένω ότι μπορεί να γίνει εξαιρετικά δύσκολο, ακόμη και μέσω του IP (με τη χρήση λογαρισμών δυναμικού IP, χρήση ίντερνετ καφέ κ.λπ.).Υπενθυμίζω για άλλη μια φορά ότι ακόμη και η Κίνα χρειάστηκε τη συνεργασία εταιρειών όπως η Google και η Microsoft για να αποτρέψει ολοκληρωτικά την πρόσβαση σε υπηρεσίες όπως τα ιστολόγια ή τον εντοπισμό «ενόχων». Σε ένα περιβάλλον όπου οι ιστολόγοι θα γνωρίζουν τους κινδύνους, αυτός ο οποίο θέλει να επιτεθεί σε κάποιον δεν θα το κάνει στο ιστολόγιο που χρησιμοποιεί για να ανεβάζει τις οικογενειακές φωτογραφίες του, θα το κάνει ανοίγοντας ένα ιστολόγιο ειδικά και αυτόν το σκοπό.
β) Η δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής ενός νόμου είναι αναπόσπαστο στοιχείο που κρίνει την σκοπιμότητά του. Προφανώς, ένας ανεφάρμοστος ή σχεδόν ανεφάρμοστος νόμος δεν έχει λόγο ύπαρξης ή θα είναι κενό γράμμα.
γ) Επιμένεις για το θέμα της πιστοποίησης να αναφέρεσε σε ιστοτόπους υπηρεσιών και οργανισμών που παρέχουν υπηρεσίες. Οι ιστολόγοι δεν είναι τίποτα από αυτά, δεν παρέχουν υπηρεσίες, δεν πωλούν κάτι και δεν είναι φορείς που ζητούν στοιχεία των επισκεπτών τους, είναι ιδιώτες που ασκούν το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Φυσικά, εγώ μπορεί να έχω ένα “banner” το οποίο να πιστοποιεί για παράδειγμα ότι το ιστολόγιό μου δεν έχει υλικό που είναι ακατάλληλο για ανηλίκους, αυτό όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από ένα σήμα που θα πιστοποιεί τι ακριβώς; Ότι το ιστολόγιό μου δεν είναι συκοφαντικό και υβριστικό; Αυτό δεν είναι κάτι που τεκμαίρεται από το ίδιο το περιεχόμενό του; Ποια είναι η αναγκαιότητα ενός τέτοιου σήματος δίπλα στα κείμενά μου όταν εγώ φροντίζω να είμαι σύννομος και σέβομαι την προσωπικότητα των άλλων; Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο σχόλιό μου, γνωρίζω πολύ καλά τη χρήση των πιστοποιήσεων για συγκεκριμένους σκοπούς και δεν θεωρώ ότι έχουν εφαρμογή στο γενικό πλαίσιο που θέτεις.
δ) Εφόσον η πιστοποίηση που προτείνεις θα είναι προαιρετική και συνεπώς δεν θα αποτρέπει την ύπαρξη υβριστικών ιστολογίων, με ποιο τρόπο θα αποτραπεί η θέσπιση ειδικής νομοθεσίας που απεύχεσαι;
ε) Η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα και φυσικά είμαι αντίθετος στην κατάχρησή του και στη χρήση του ως όπλου για να πληγούν άνθρωποι που αδυνατούν να αντιδράσουν. ΟΜΩΣ, η κατάχρηση κάθε δικαιώματος κρίνεται εκ των ΥΣΤΕΡΩΝ και δεν είναι δυνατόν να ελέγχεται ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να ζητά ο κάθε πολίτης άδεια ή πιστοποίηση ή να προσκομίζει δικαιολογητικά για να ασκήσει το δικαίωμά του στο να διατυπώνει ελεύθερα την άποψή του. Αυτό ισχύει για όλα τα μέσα και για τα ιστολόγια. Η εκ των προτέρων θέσπιση προϋποθέσεων και όρων για την άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης είναι αυτό το οποίο θεωρών εξωφρενικό. Είναι δυνατόν να θέσει ο νομοθέτης προϋποθέσεις για το δικαίωμα του ιστολογείν; Και μετά; Εάν εγώ ανεβάσω ένα ιστολόγιο χωρίς να έχω εξασφαλίσει κάποια υποτιθέμενη «ειδική άδεια» και χωρίς να θίγω κάποιον από το ιστολόγιό μου, θα σύρομαι στα δικαστήρια για παράνομη ιστολόγηση; Αυτό είναι κάτι ακόμη που θεωρώ εξωφρενικό.
στ) Κάθε άλλο παρά είμαι υπέρ της ασυδοσίας και της χρήσης των ιστολογίων ως όπλων για να πλήττεται η αξιοπρέπεια προσώπων. Μάλιστα, προσωπικά δεν θα δίσταζα να χρησιμοποιήσω κάθε νόμιμο μέσο σε περίπτωση που κάποιος θα εξαπέλυε μια τέτοια επίθεση εναντίον μου. Η περίπτωση blogme όμως είναι εντελώς διαφορετική. Για να μην επεκταθώ πολύ, θα εκφραστώ υπεραπλουστευτικά λέγοντας ότι είναι κάτι σαν να μηνύεις τον τηλεφωνικό κατάλογο επειδή περιέχει ένα τηλέφωνο που χρησιμοποιείται για παράνομους σκοπούς (αλήθεια, πόσες εφημερίδες έκλεισαν επειδή δημοσίευαν παράνομα «ροζ» τηλέφωνα και αγγελίες μέσω των οποίων ανθρώπινα πλάσματα εξωθούνταν με τη βία στην πορνεία;). Αυτό για να έχουμε αίσθηση των αναλογιών και του μέτρου. Δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο η υπάρχουσα νομοθεσία περί συκοφαντίας ή εξύβρισης χρήζει ιδιαίτερων διατάξεων για τα ιστολόγια.
ζ) Τελικά, ακριβώς όπως και κάθε πολίτης εκτός ιστολογίων, και ο ιστολόγος μπορεί να ελεγχθεί σε ατομική βάση με βάση την κείμενη νομοθεσία και είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και το λόγο του. Αδυνατώ να διακρίνω τη σκοπιμότητα οποιασδήποτε πιστοποίησης περί μη συκοφαντικού και υβριστικού ιστολογίου. Αδυνατώ να διακρίνω σε τι θα εξυπηρετήσει με βάση τα παραπάνω επιχειρήματα. Τη βλέπω αποκλειστικά ως εθελούσια υπαγωγή σε καθεστώς λογοκρισίας. Για πιο σκοπό αυτό; Επειδή θεωρώ ότι ο ίδιος δεν είμαι άξιος να κρίνω αυτά τα οποία γράφω και είμαι πολίτης περιορισμένης ευθύνης που έχει ανάγκη άνωθεν έγκρισης για να διατυπώνω τις απόψεις μου; Για αυτό το λόγο δεν θα κατανοούσα οποιονδήποτε ιστολόγο θα υπαγόταν σε αυτό το καθεστώς, ο οποίος θα δεχόταν ουσιαστικά ο ίδιος έναν υποβιβασμό της προσωπικότητάς του.
Από το τότε που άρχισα να ιστολογώ, εδώ και εννέα μήνες, ακούω αυτή την κακόηχη λέξη «μπλογκόσφαιρα». Αυτό το πράγμα δεν νομίζω ότι υφίσταται και αν υφίσταται για ορισμένους, εμένα δεν με αφορά. Μάλιστα, με αηδιάζει το νοσηρό, κλειστοφοβικό κλίμα που βλέπω να αναδύεται από πολλά ιστολόγια και μου θυμίζει αντιδικίες και συμπλοκές μοναχών για τη διεκδίκηση μοναστηριών. Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος που ασκεί από ένα νέο βήμα το δικαίωμα να εκφράζω ελεύθερα τις απόψεις μου αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για αυτές. Κάθε περιορισμός του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης (και όχι η δίωξη κατά ατόμων που εξυβρίζουν ή συκοφαντούν με βάση τις κείμενες διατάξεις που ισχύουν καθολικά) θα με βρει πολέμιό της. Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα ο Διαφωτισμός πέρασε, αλλά μας πήρε ξώφαλτσα.
Ανταπαντώντας για δεύτερη φορά στο χώρο άλλου ιστολόγου και αφήνοντας ξανά ένα τόσο μακροσκελές σχόλιο παραβαίνω αρχές μου, αλλά το κάνω διότι το θέμα που θίγεις και οι απόψεις που προβάλλεις άπτονται θεμάτων που με αφορούν άμεσα ως ιστολόγο. Εάν έχεις αντίρρηση, παρακαλώ σβήσε το παρόν σχόλιο και εγώ θα το αναδημοσιεύσω ως «ποστ» στο δικό μου ιστολόγιο (το έχω αποθηκεύσει).
@ g.manoussakis
H κίνηση της αυτόφωρης διαδικασίας σε αδικήματα περί τύπου δεν είναι καθόλου, μα καθόλου συνήθης υπόθεση. Μην συγχέετε γενικά το αυτόφωρο (π.χ. οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ) με θέματα που ανάγονται στο συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης. Συζητάμε για δύο εντελώς διαφορετικής κλίμακας πράγματα.
@περαστικός
Για τα αποδεικτικά θέματα ανέφερα τις συνήθεις περιπτώσεις, όχι τη μία στο εκατομμύριο που κάποιος θα πάει σε νετ καφέ και θα ανοίξει 50 (!) υβριστικά ιστολόγια. Ο οποίος και πάλι μπορεί να εντοπιστεί, βέβαια, αν κάποιος κινηθεί εντελώς άμεσα, εντοπίσει το νετ καφε, εντοπίσει τον υπολογιστή και πάρει δακτυλικά αποτυπώματα από το πληκτρολόγιο (απίθανο; Όσο και τα 50 υβριστικά ιστολόγια).
Για το επίμαχο ιστολόγιο που λες ότι ακόμη ζει και βασιλεύει, είναι ελαφρώς άστοχος ο δικηγορικός χειρισμός του μηνυτή κατά τη γνώμη μου και θα μπορούσε με συγκεκριμένη νομική (και αστυνομική) διαδικασία να εντοπιστεί επίσημα ο φερόμενος ως δράστης. Εξυπακούεται ότι δεν θα πω εδώ ποια είναι αυτή η διαδικασία.
Οι νόμοι που εφαρμόζονται και στο ίντερνετ τυγχάνουν κανονικότατης πρακτικής εφαρμογής. Περιττεύει να μπω σε λεπτομέρειες καθώς υπάρχουν πάρα πολλές δικαστικές αποφάσεις για αδικήματα που τελέστηκαν στο διαδίκτυο και ο νόμος εφαρμόστηκε μια χαρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ρυθμιστικό κενό σε μερικές πτυχές (π.χ. σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας), αλλά τουλάχιστον οι ποινικές διατάξεις προσβολής της τιμής (δυσφήμηση, εξύβριση κλπ) εφαρμόζονται μια χαρά και το διαβεβαιώνω και από προσωπική δικηγορική συμμετοχή σε ορισμένες τέτοιες υποθέσεις.
Ως προς την πιστοποίηση, δεν αναφέρθηκα μόνο σε φορείς που παρέχουν υπηρεσίες, αλλά και σε απλούς μπλογκερς. Δες πόσοι έχουν μπανεράκια τέτοιων πιστοποιήσεων κυρίως για θέματα προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας.
Η αποτροπή της κρατικής ρύθμισης μέσω της αυτορρύθμισης είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της νομικής, έχουν γραφτεί διατριβές και έχει γνωρίσει σημαντική πρακτική εφαρμογή σε αρκετούς «νέους» τομείς (π.χ. προστασία προσωπικών δεδομένων), όπου ο ίδιος ο νόμος αναγνωρίζει τη δυνατότητα κατάρτισης κωδίκων δεοντολογίας. Εδώ εξ αρχής ο νομοθέτης αντιλαμβάνεται ότι ορισμένα τέτοια ζητήματα βρίσκονται εκτός του πεδίου της λεπτομερούς ρύθμισης από την κρατική θεσμοθέτηση. Όταν η ίδια η κοινωνία πολιτών προλαβαίνει επίσης το νομοθέτη με την αυτοδέσμευση και τη θέση ιδίων κανόνων συμπεριφοράς, διαμορφώνεται ένα θεσμικό κεκτημένο, το οποίο ο νομοθέτης οφείλει (πολιτικά και ορισμένες φορες νομικά – το τελευταίο όταν έχει να κάνει με συνταγματικά δικαιώματα) να το σεβαστεί και είτε να απόσχει από τη ρύθμιση, είτε η ρύθμιση να είναι συμβατή με το κεκτημένο. Περαιτέρω, υποστηρίζεται ότι ένα από τα θεμέλια της αυτορρύθμισης είναι η αναγνώριση του εθίμου ως πηγής του δικαίου, ισόβαθμης τυπικής ισχύος με αυτό του νόμου. Στα καθ’ ημάς, ο Αστικός Κώδικας, στο άρθρο 1 αναφέρει ότι «οι κανόνες δικαίου περιλαμβάνονται στους νόμους και στα έθιμα». Έθιμο είναι μια πρότυπη συμπεριφορά που ακολουθείται από την κοινωνία για σημαντικό χρονικό διάστημα και με πεποίθηση δικαίου. Σημειωτέον ότι αυτά δεν είναι θεωρητικές κατασκευές, αλλά κανόνες που ισχύουν εκατοντάδες χρόνια και εξακολουθούν να ακολουθούνται από τα δικαστήρια τα οποία εκδίδουν σχετικές αποφάσεις. Αν οι αυτορρυθμιστικοί κανόνες εγκαθιδρυθούν κατά τρόπο ώστε να πληρούν αυτά τα χαρακτηριστικά αποκτάται ισχύς εθίμου, δηλαδή καθίστανται κανόνες δικαίου. Με τα δεσμευτικά αποτέλεσματα και προς το νομοθέτη, εφόσον η αυτορρύθμιση συγκροτεί συνταγματικό κεκτημένο. Πρακτικά: αν ο νομοθέτης θεσπίσει διάταξη που βρίσκεται σε αντίθεση με το κεκτημένο αυτό, τότε η διάταξη αυτή θα είναι αντισυνταγματική.
Κανένα ατομικό δικαίωμα δεν επιτρέπεται να ασκείται με άδεια. Ούτε ανέφερα τίποτα σχετικά. Η πιστοποίηση είναι θέμα αυτοδέσμευσης και φυσικά δεν μπορεί να οδηγήσει κανέναν (από μόνη της) στα δικαστήρια, αλλά το πολύ σε τυχόν αυτορρυθμιστικό όργανο κρίσης – που μπορεί το πολύ να αφαιρέσει την πιστοποίηση. Μη συγχέουμε αυτορρύθμιση με κρατική απονομή δικαιοσύνης!
Από την άλλη πλευρά όμως, όταν και η κρατική μηχανή φτάνει σε επίπεδα παραλογισμού και φτάσει να τυλιχθεί κάποιος στα γρανάζια του νόμου, το ίδιο το γεγονός ότι είχε πιστοποιημένο ιστολόγιο θα αποτελέσει ένα σημαντικό τεκμήριο για την γενική διαδικτυακή συμπεριφορά του. Όσο πιο σοβαρός είναι ο φορέας πιστοποίησης, τόσο πιο δυνατό θα είναι και το τεκμήριο αυτό.
Τέλος, ο Διαφωτισμός μπορεί να μην πέρασε από την Ελλάδα, αλλά είναι και μια ιστορία που έχει τελείωσει και για την Ευρώπη, μαζί με όλη την αναιτιώδη αισιοδοξία που έφερνε για ένα «αυτόματα» δίκαιο κράτος που αυταπόδεικτα θα προστάτευε ισότητα και ελευθερία. Από τότε και ακόμη και μετά τον Βέμπερ και τον Χάμπερμας (σόρρυ Γιούργκεν) υπάρχει ένα τεράστιο ιστορικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό απόθεμα που δεν μπορεί να περιορίσει το πράττειν και το σκέπτεσθαι σε διακηρύξεις αρχών αλλά και στη συμμετοχή και τη δράση για την πρακτική εφαρμογή τους.
Το πως βλέπει ο καθένας τα πράγματα έχει να κάνει εν πολλοίς με το τι θέτει σαν ζητούμενο. Το διαδίκτυο και η έννοια της ελευθερίας δεν σχετίζονται μονάχα με ζητούμενο την ανωνυμία ούτε την κάλυψη. Προφανώς εκείνος που δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητα του είτε στο διαδίκτυο είτε εκτός αυτού θα προσπαθεί να βρει τρόπο να το κάνει. Στο ειδικότερο όμως, όταν ο χρήστης επιθυμεί να μείνει ανώνυμος και χρησιμοποιεί το περιβάλλον ανωνυμίας που παρέχει το διαδίκτυο σαν κάλυψη, τότε τα ζητούμενα αρχίζουν να γίνονται πιο συγκεκριμένα. Αν μπορεί κάποιος να παραμένει ανώνυμος στο διαδίκτυο, αυτό δεν συμβαίνει επειδή το διαδίκτυο είναι ένα περιβάλλον που δεν έχει την δυνατότητα να αποκαλύψει την ταυτότητα του χρήστη, συμβαίνει διότι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν τίθεται το ζήτημα της ανωνυμίας σαν πρόβλημα. Από την στιγμή που τίθεται το ζήτημα της ανωνυμίας σαν τέτοιο που αποτελεί πρόβλημα, το διαδίκτυο θα προσαρμοστεί. Σε τι θα καταλήξει αυτή η προσαρμογή δεν μπορούμε να το ξέρουμε, όμως αν δούμε σαν περίπτωση προσαρμογής αυτό που συνέβη στο blogme.gr, τότε η λογική, μας λέει πως υπάρχει πρόβλημα. Την ύπαρξη λοιπόν αυτού του προβλήματος (για όσους δέχονται πως υπάρχει) η αυτορύθμιση θα μπορούσε να την ελαχιστοποιεί. Γιατί θα μπορούσε να την ελαχιστοποιεί; Προφανώς διότι θα αντιλαμβανόταν πληρέστερα την ουσία του ζητήματος.
Μα τι είναι αυτά που λες ,σπουδαγμένος άνθρωπας;
Δεν έχεις καταλάβει γρι για το τι συμβαίνει!Ισως σε πείσει η δική μου άποψη:http://filalithis.blogspot.com/
2006/07/blog-post_20.html
Μπορείς βέβαια να αντεπιχειρηματολογίσεις ,μα θα πρόκειται ασφαλώς για την επιβεβαίωση του κανόνα!
"Αυτορρύθμιση σημαίνει ελευθερία μέσα σε συνθήκες αλληλεγγύης και διαμόρφωση των κανόνων απο τους ίδιους τους παίκτες."
Ουτοπικό μου ακούγεται...
Και αν ΔΕΝ θέλεις κανόνες (έλεος πια!) τότε τι γίνεται? Σε πετάνε έξω..και σου ρίχνουν και το μπλόγκ στην μούρη?
Η αυτορρύθμιση είπαμε είναι κάτι στο οποίο ο ίδιος εντάσσεσαι. Δεν σε πιέζει κανείς. Η επιλογή σου να υπαχθείς ή όχι δεν μπορεί να έχει συνέπειες "σου πετάνε και το μπλογκ σου στα μούτρα" (που το είδες αυτό;) Αν εσύ εισαι γαμάτος μπλόγκερ και εντελώς ανένταχτος και πάλι θα έχεις το κοινό σου, το κύρος σου κλπ.
Είμαστε σε ένα απόλυτο πεδίο ελευθερίας βούλησης, όπως και σε κάθε περίπτωση εκούσιας ένταξης.
Μου κάνει εντύπωση πόση έλλειψη ενημέρωσης υπάρχει για τέτοιους θεσμούς και πόση άγνοια εκφράζουν οι απόψεις - όχι οι ιδεολογικά αντίθετες, αλλά εκείνες που υποδηλώνουν απλώς ανακλαστική αντίδραση.
Η μη λειτουργία της αυτορρύθμισης είναι μια σοβαρή αιτία της πολυνομίας και του κρατικισμού. Αλλά είπαμε: Ελλάς-Ευρώπη-Ορθοδοξία και "Νόμος είναι ότι είναι αναγκαστικό, αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους".
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ...ΕΙΜΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΤΟ BLOG KAI ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ.....ΘΑ ΘΕΛΑ ΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ..ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΦΩΤΙΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ-ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ;ΨΑΧΝΩ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΠΑΡΑ ΓΕΝΙΚΟΤΗΤΕΣ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ
Ποιά η νομική διαφορά, κατα την γνώμη σας, μεταξύ αυτορύθμισης και αυτολογοκρισίας;
Φιλικά και συναδελφικά
ΦΣ
α) Ως προς το πεδίο εφαρμογής: η αυτορρύθμιση δεν αφορά μόνο την ενάσκηση της ελευθερίας της έκφρασης, αλλά και άλλα πεδία ενδιαφέροντος, όπως για παράδειγμα την αυτοδιαχείριση ενός επαγγελματικού κλάδου. Το ότι έχουμε δικηγορική δεοντολογία και ένα όργανο (πειθαρχικό ΔΣΑ) για να εποπτεύει την τήρησή της, δεν αφορά μόνο σε όσα λέμε,αλλά και σε όσα κάνουμε ως δικηγόροι.
β) Ως προς τον σκοπό. Στην "αυτολογοκρισία" υπάρχει ο φόβος μήπως υποστούμε συνέπειες από κάτι που θα πούμε και για αυτό δεν το λέμε. Στν αυτορρύθμιση υιοθετούμε ένα ευρύ πλαίσιο επιτρεπτής συμπεριφοράς και ιδρύουμε κανόνες που μας επιτρέπουν να ασκούμε τις ελευθερίες μας, έτσι ώστε να μπορούμε να αντιτείνουμε σε έναν τρίτο που θεωρεί ότι θίγεται το γεγονός της ύπαρξης και της τήρησης αυτών των κανόνων.
γ) Ως προς την μέθοδο. Η αυτολογοκρισία εκδηλώνεται περιστασιακά και σε μία case-by-case βάση. Δεν υπάρχουν "κανόνες αυτολογοκρισίας". Αντιθέτως, η αυτορρύθμιση λειτουργεί γενικά, απρόσωπα και προληπτικά,όχι ενόψει συγκεκριμένης διαχείρισης κρίσης.Η αυτορρύθμιση και η δεοντολογία έχει συγκεκριμένες διαδικασίες και μηχανισμούς διασφάλισης ότι τηρούνται ορισμένες αρχές. Υπάρχει ένα υπόβαθρο. Στην αυτολογοκρισία μόνο η αντιμετώπιση συγκεκριμένης κρίσης και η αποφυγή της. Στην αυτολογοκρισία δεν υπάρχει διαλεκτική, υπάρχει μόνο παραίτηση.
δ) Ως προς τη διαδικασία και τους φορείς. Η αυτορρύθμιση αφορά συλλογικά υποκείμενα τα οποία συναποφασίζουν να θέσουν μόνα τους εκείνες τις νόρμες που θα εφαρμόσουν. Η αυτολογοκρισία αφορά συνήθως μεμονωμένα άτομα που δεν τα συνδέει ένας ιστός δεοντολογίας. Επιπλέον, δεν ακολουθούν συγκεκριμένους και προϋφιστάμενους κανόνες που αποφάσισαν μαζί με άλλους ότι θα εφαρμόσουν.
Δημοσίευση σχολίου