Το νομοσχέδιο για την "συνεπιμέλεια" είναι η ωμή πολιτική εκμετάλλευση ενός διαχρονικού παραπόνου των μπαμπάδων ότι αδικούνται από την Δικαιοσύνη που συνήθως τάσσεται με το μέρος της μαμάς και αναθέτει σ' αυτή την πλευρά την επιμέλεια, περιορίζοντας τους μπαμπάδες στην επικοινωνία του Σαββατοκύριακου.
Σταδιακά η Δικαιοσύνη στελεχώνεται ολοένα και περισσότερο από γυναίκες δικαστές, δικάστριες όπως τις λένε οι πιο τολμηροί. Στην Ευελπίδων, το μεγαλύτερο Πρωτοδικείο της χώρας, οι δικάστριες είναι ήδη η πλειοψηφία. Αυτό από μόνο του δημιουργεί αίσθημα ανησυχίας σε μπαμπάδες όταν προσφεύγουν για ζητήματα επιμέλειας, κατά τη γνώμη μου όχι πάντοτε δικαιολογημένα. Η προκατάληψη μπορεί να βρίσκεται στον διάδικο, όχι μόνο στην έδρα.
Εκεί, λοιπόν, κάπου μυρίστηκαν κάποιοι πολιτικοί μια μεγάλη δεξαμενή ψήφων. Η συνεπιμέλεια δεν είναι βέβαια κάποια ελληνική σύλληψη, αντιθέτως έχει δοκιμαστεί και λειτουργήσει σε πολλές χώρες και αποτελεί και μια σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης για μια πιο δίκαιη αντιμετώπιση των γονέων.
Όμως, στο επίκεντρο των σταθμίσεων δεν θα έπρεπε να βρίσκονται οι γονείς (που ψηφίζουν). Θα έπρεπε να βρίσκεται το παιδί και τα δικά του δικαιώματα. Η κρατική παρέμβαση έχει νόημα μόνο όταν έρχεται για να προστατεύσει το πιο αδύναμο μέρος. Ο γενικός κανόνας του δικαίου όταν μπαίνουν στην εικόνα τα παιδιά είναι ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα. Η απόφαση πρέπει να είναι η βέλτιστη για το συμφέρον του παιδιού. Όχι του πατέρα, ούτε της μητέρας. Αυτά λέει η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού που είναι πάνω από οποιονδήποτε εθνικό νόμο.
Ο κ. Τσιάρας έχει φέρει ένα νόμο που λέει ότι το βέλτιστο συμφέρον του τέκνου "εξυπηρετείται από την ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και την φροντίδα του τέκνου". Αυτό δεν είνα μια ουδέτερη διατύπωση: νομοθετει μια συγκεκριμένη ηθική τοποθέτηση. Ενώ, δηλαδή, η ορθή νομοθέτηση θα έπρεπε να κατευθύνεται ολοένα και περισσότερο στην αντικειμενική ρύθμιση, έρχεται ξαφνικά ο κ. Τσιάρας να προσθέσει στον Αστικό Κώδικα ότι τα παιδιά θέλουν μαμά και μπαμπά (γιατί αυτούς μόνο αντιλαμβάνεται ως "δύο" γονείς ο σημερινός νομοθέτης και το ισχύον ελληνικό δίκαιο). Αδιαφορώντας πλήρως για το τί σημαίνει μια τέτοια διάταξη για όλες τις υπαρκτές μορφές οικογένειας.
Ό,τι και να λέει όμως ο νομοθέτης, οι δικαστές και οι δικάστριες θα έρθουν και θα τα ερμηνεύσουν όλα με βάση το βέλτιστο για το συμφέρον του παιδιού. Δεν πάει να λέει ο κ. Τσιάρας ότι υπερασπίζεται τον ορθό διαμοιρασμό, κλείνοντας το μάτι στους πατεράδες - αδικημένους ψηφοφόρους; Όλα θα κριθούν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο που δεν μπορεί να το κουνήσει ρούπι. Οι ίδιοι δικαστές που δικάζουν και σήμερα, θα δικάσουν και αύριο, με τον νέο νόμο και θα δούμε που θα πάνε οι ηθικολογίες του νέου νόμου.
Αυτό όμως δεν εκμηδενίζει τον ρόλο του νομοθέτη. Κάθε άλλο μάλιστα. Ο νομοθέτης είναι συλλογικός και περιλαμβάνει το σύνολο των βουλευτών. Από την πλειοψηφία και από την μειοψηφία. Περιλαμβάνει και την τεχνική διάσταση, τα προβλήματα της νομοθέτησης που έχει εντοπίσει η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής στην εμπεριστατωμένη έκθεσή της: https://www.hellenicparliament.gr/.../7b2465.../11644867.pdf
Είναι οδυνηρό να παρακολουθεί κανείς την κακοποίηση του οικογενειακού δικαίου -που έχει προκαλέσει και την αντίδραση μελών της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας- από ανθρώπους που δεν έχουν κατανοήσει ακόμη την διάκριση της γονικής μέριμνας από την επιμέλεια.
Αυτή η ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν μας αξίζει. Νομίζω πια ότι και ο πρωθυπουργός το έχει καταλάβει αυτό. Είναι βέβαιο ότι έχει εισηγήσεις από ολους, ακόμη και από αυτούς που τον έπεισαν ότι ασκούν την υψηλή εποπτεία και μπορούν να καθοδηγήσουν εξ αποστάσεως το νομοθετικό έργο προλαμβάνοντας τα γνωσιολογικά κενά. Αυτό θα πρέπει να είναι το τελευταίο νομοσχέδιο που εισηγείται ο κ. Τσιάρας ως υπουργός Δικαιοσύνης. Αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου