Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων επέτρεψε σε μία γυναίκα την πρόσβαση στον κατάλογο με τις γυναίκες που γέννησαν σε ένα συγκεκριμένο μαιευτήριο, ορισμένες μέρες, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60. Η γυναίκα αυτή είχε γεννήσει τότε σε εκείνο το μαιευτήριο, όμως ενημερώθηκε ότι το παιδί της δεν επιβίωσε. Επειδή δεν βρέθηκε ληξιαρχική πράξη θανάτου και στο αρχείο του κοιμητηρίου που έμαθε ότι είχε ενταφιαστεί δεν υπήρχε σχετική καταχώρηση, ζήτησε τον κατάλογο με τις γυναίκες που γέννησαν την ίδια περίοδο. Το μαιευτήριο απευθύνθηκε στην Αρχή και η τελευταία έδωσε άδεια να παραχωρηθούν τα στοιχεία των μητέρων εκείνης της περιόδου στην γυναίκα.
http://www.dpa.gr/Documents/Gre/Apofaseis/67_05_anonym.doc
Όπως έχει αποκαλυφθεί τα τελευταία χρόνια, το εμπόριο βρεφών ανθούσε εκείνη την περίοδο. Και είναι ιερή η επιθυμία μιας γυναίκας να ανακαλύψει τι συνέβη στο παιδί που γέννησε, αν υπάρχουν τέτοιες υπόνοιες. Από την άλλη πλευρά, η απόφαση της Αρχής δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένη. Για ποιο λόγο να δοθούν αυτά τα δεδομένα στην ίδια την γυναίκα και όχι στις αρμόδιες για την έρευνα αρχές ή κοινωνικές υπηρεσίες; Κανείς δεν σκέφτηκε την διατάραξη της ιδιωτικότητας όλων αυτών των γυναικών με τις οποίες θα έρθει σε επαφή η μητέρα και την παραβίαση της ψυχικής τους γαλήνης. Ακόμη δηλαδή κι αν βρεθεί ότι κάποια από αυτές οικειοποιήθηκε το νεογέννητο, ποιο είναι ακριβώς το υπέρτερο έννομο συμφέρον που δικαιολογεί την ιδιωτική διαλεύκανση αυτου του "μυστηρίου", τη στιγμή που και το έγκλημα της αρπαγής έχει παραγραφεί μετά από τόσες δεκαετίες, αλλά και ούτε "οικογένεια" μπορεί να θεωρηθεί ότι υπήρξε (κατά το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ). Επίσης τίθεται θέμα και με την ιδιωτικότητα του ίδιου του παιδιού, αν είναι ζωντανό.
Η απόφαση αυτή μπορεί να δημιουργήσει σοβαρή κοινωνική αναταραχή, αν αποτελέσει μια νομολογία. Δίνοντας το δικαίωμα στις ίδιες τις μητέρες να διερευνήσουν ιδιωτικά τις υποθέσεις, χωρίς βέβαια να διαθέτουν την απαιτούμενη ψυχραιμία, καλλιεργείται μια κουλτούρα επιτρεπόμενης εισόδου στην ιδιωτική ζωή ατόμων για ενδεχομένως εντελώς άγνωστές τους πράξεις που συνέβησαν αρκετά χρόνια πριν και για τις οποίες προφανώς δεν θα έχουν ιδέα και επιπλέον θα καλούνται να αποδείξουν και την υποτιθέμενη "αθωότητά" τους.
3 σχόλια:
Πραγματικά επικίνδυνο αυτό - εγκληματική αμέλεια εκ μέρους της Αρχής;
Υποθέτω (και ελπίζω) οτι κάποιος θα βρεθεί να σύρει την απόφαση στα δικαστήρια πάντως...
Λυπάμαι που το βλέπετε έτσι. Εαν πράγματι λειτουργούσε το κράτος, τότε δεν θα υπήρχε λόγος για την μητέρα να κάνει τον ντέτεκτιβ. Προφανώς κατέφυγε σε αυτή την επώδυνη και για αυτή λύση γιατι δεν μπορούσε να βρεί άκρη με το δημόσιο.
Επιπλέον, πως μπορεί να παραγραφεί η αρπαγή ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη, δηλ. το παιδί δεν έχει επιστραφεί στην μητέρα του.
Το μόνο που έχει επιφέρει η πάροδος το χρόνου είναι το ισοδύναμο του θανάτου του παιδιού για την μητέρα.
Επομένως, εάν ευρεθεί ότι όντως υπήρξε αρπαγή, ισχύουν τα περί οργανωμένου εγκλήματος με τα οποία δικάζεται η 17Ν διότι βεβαια υπήρχε συμμορία και όχι μία γυναίκα που έκανε την δουλειά.
dur lex, sed lex, και όχι ότι έγινε έγινε που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια δικαίου στην Ελλάδα.
Τα αδικήματα παραγράφονται μετά από 20 χρόνια. Αν παρακολουθήσεις τα της 17 Ν δεν καταδικάστηκε κανείς για πράξεις που συνέβησαν πριν από την 20ετία.
Δημοσίευση σχολίου