Στην πρόταση της ΝΔ προεξάρχουν:
- το θέμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των μέσων ενημέρωσης (14§9) => διορθωτική αναθεώρηση
- η ίδρυση ανώτατων εκπαιδευτηρίων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (16) => ενώ στην πράξη θα ήταν πολύ πιο έντιμο να μιλάμε ευθέως για ιδιωτικά πανεπιστήμια με μορφή Α.Ε., καθώς παραδοσιακά μόνο αυτό το εταιρικό σχήμα παρουσιάζει πλήρη διαφάνεια για τη διαχείριση και ειναι ανοιχτό σε κάθε ενδιαφερόμενο, άρα πιο δημοκρατικό. Η πρόταση χαρακτηρίζεται από συνταγματική σεμνοτυφία.
- η συνταγματική κατοχύρωση της πνευματικής ιδιοκτησίας (17) => επιλογή την οποία είχαμε στηρίξει και ως e-lawyer και η οποία βρίσκεται σε συμφωνία με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, όμως δεν βλέπουμε αντίστοιχη κίνηση για την συνταγματική κατοχύρωση της προστασίας του καταναλωτή.
- η συνταγματική κατοχύρωση του δικαιώματος προσωρινής δικαστικής προστασίας και ταχείας απονομής δικαιοσύνης (20) => έχει θεωρηθεί ευχολόγιο από ορισμένους, αλλά ουδέποτε μια σαφής συνταγματική διατύπωση που βρίσκεται προς την σωστή κατεύθυνση έβλαψε όσους έχουν δίκαιο κι επιπλέον μη ξεχνάμε ότι οι δικαστές δεσμεύονται από το Σύνταγμα και θα μπορούμε πλέον να το επικαλούμαστε όταν ζητάμε σύντομα τις αποφάσεις τους
- η "εμπέδωση της κοινωνικής συνοχής" (22)=> ύποπτη διατύπωση που θυμίζει άλλες εποχές και στο όνομα της οποία μπορούν να γίνουν τέρατα, αξίζει να δούμε πιο ουσιαστικό περιεχόμενο θα της δοθεί από τον εισηγητή της πλειοψηφίας.Σύνταγμα κοινωνικών φρονημάτων;
- η προστασία των δασών μόνο για τις εκτάσεις που ήταν δάση ήδη το 1975 και όχι πιο πριν (24) => προς την ορθή κατεύθυνση (σε αντίθεση με όσους ζητούσαν να χρησιμοποιούνται οι αεροφωτογραφίες της δεκαετίας του 40), αλλά και πάλι δεν λαμβάνει υπόψη την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην 30ετία, επομένως κι εδώ μιλάμε για μια συνταγματική οικολογική ουτοπία.
- πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών για την επικύρωση διεθνών συμφωνιών (28) => δημοκρατικά εσφαλμένη κίνηση, γιατί σύμφωνα με το ισχύον σύστημα απαιτείται πλειοψηφία των 2/3 και η κυβέρνηση έχει ανάγκη ευρύτερη συναίνεση. Αναθεωρητική επιλογή που μας γυρίζει πίσω ή "το σύνταγμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας".
- χρηματοδότηση των κομμάτων από τον Κρατικό προϋπολογισμό και περιορισμός των ιδιωτικών επιδοτήσεων (29) => μια επιλογή αντίθετη στις φιλελεύθερες αρχές που ευαγγελίζεται από καιρού εις καιρόν η φιλελεύθερη παράταξη και που βρίσκεται πιο κοντά στην παραδοσιακή κρατικιστική δεξιά. Τα κόμματα ως "νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου", με τις ευχές του Συντάγματος.
- διπλασιασμός των Βουλευτών Επικρατείας (54§3) => μια πρόταση εντελώς αδικαιολόγητη σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πολύ κοντά σε μια αριστοκρατική αντίληψη για τα πράγματα, διεύρυνση των ανισοτήτων ανάμεσα στους εκλεκτούς των προέδρων και τους εκλεκτούς του λαού. Το Σύνταγμα των Μυλόρδων.
- περιορισμός των κωλυμάτων και των ασυμβιβάστων των βουλευτών (56§1-3, 57) => προς τη θετική κατεύθυνση της εξάλειψης των απόλυτων απαγορεύσεων, οι οποίες πάντα οδηγούν σε άτοπα.
- περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας σε αδικήματα που δεν έχουν σχέση με το αξίωμα (62), επιλογή σύμφωνη και με τις επιταγές της ΕΣΔΑ.
- εγγυήσεις του Δημοσίου προς τρίτους θα δίνονται μόνο με τυπικό νόμο (78) => ορθή επιλογή που ενισχύει την διαφάνεια ή τη διαπλοκή, αν κάποιος πρέπει να φτάνει μέχρι τη Βουλή για να αποσπά μια εγγύηση του Δημοσίου. Διάταξη δίκοπο μαχαίρι με αμφίβολη συμβατότητα προς το κοινοτικό δίκαιο. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι γίνονται προτάσεις χωρίς να έχει εξεταστεί προηγουμένως η συμβατότητά τους προς τη Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα να πρέπει να απολογούμαστε για συνταγματικές διατάξεις.
- επιλογή των προέδρων των ανώτατων δικαστηρίων μόνο από τους αντιπροέδρους τους και των αντιπροέδρων από τους αρχαιότερους δικαστές (90) => αφενός περιορισμός του διορισμού ημετέρων, αφετέρου συνταγματική γεροντολαγνεία.
- σύσταση ειδικού τμήματος του ΣτΕ για την εκδίκαση των διαφορών του ν.2522 (προσωρινή δικαστική προστασία στις δημόσιες συμβάσεις) => συνταγματιή φλυαρία γιατί θα μπορούσε να συσταθεί και με κοινό νόμο.
- ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου που θα διαδεχθεί το ΑΕΔ (100) => πρόταση που έχει επικριθεί ιδιαίτερα από τους συνταγματολόγους της αντιπολίτευσης, με κύριο επιχείρημα ότι στις άλλες χώρες ιδρύθηκαν ΣΔ μετά τον β΄ παγκ. πολεμο, ενώ εμείς έχουμε παράδοση διαχυτου ελέγχου. Σε μια ισορροποιημένη παρέμβαση, κατά την οποία όλα τα δικαστήρια έχουν δικαίωμα να αποφαίνονται επί θεμάτων αντισυνταγματικότητας, αλλά ταυτόχρονα, οι Ολομέλειες έχουν υποχρέωση ΚΑΙ να παραπέμπουν την υπόθεση στο ΣΔ, η Κυβέρνηση προτείνει τη διατήρηση του διάχυτου ελέγχου, αλλά προκρίνει την τελική επίλυση της συνταγματικότητας όχι όταν υπάρχουν αντιφατικές αποφάσεις από δύο ανώτατα δικαστήρια (χρονοβόρα λύση, σχεδόν αδύνατη πρόκλησή της από τον ίδιο ενδιαφερόμενο, ανασφάλεια δικαίου), αλλά από δικαστήριο επιφορτισμένο μόνο με αυτή την αρμοδιότητα (ταχύτητα, εξειδίκευση, ασφάλεια δικαίου).
- περαιτέρω προστασία νησιωτικών περιοχών (101) => αναμένουμε τη διατύπωση
- αρμοδιότητες ΟΤΑ (102) => αναμένουμε τη διατύπωση
- κάλυψη οργανικών θέσεων με προσλήψεις ιδιωτικού δικαίου χωρίς παράκαμψη του ΑΣΕΠ (103) => ασχολίαστο
- συνταγματική κατοχύρωση των υποχρεώσεων των υπαλλήλων για σύντομη και καλή εξυπηρέτηση των πολιτών (104) => συνταγματικό ευχολόγιο.
8 σχόλια:
Έχω υπόψη μου όσους έχουν εκφραστεί κατά του Συνταγματικού Δικαστηρίου, έτσι όπως προτείνεται (Αλιβιζάτος, Μανιτάκης, Σούρλας, Τσακυράκης, δικαστικές ενώσεις, ΔΣΑ κ.α.).
Ποιοί, εν τέλει, έχουν εκφραστεί υπέρ;
O Αλιβιζάτος χρόνια ήταν υπέρ του ΣΔ στα άρθρα και τις παραδόσεις του στο πανεπιστήμιο.
Υπερ του ΣΔ έχουν ταχθεί Παυλόπουλος, Βενιζελος, Λοβέρδος, Τσάτσος και Χρυσόγονος, αν θυμάμαι καλά.
Επίσης όλοι οι δικαστές που ενώ τους ζητάμε να προβούν σε έλεγχο συνταγματικότητας το κάνουν γαργάρα χωρίς καν να αποφανθούν αρνητικά. Και όσοι δικαστές αναβάλλουν την έκδοση απόφασης μέχρι να αποφανθεί επί του ζητήματος το ΣτΕ (πρόκειται για νέο φρούτο που προέκυψε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών στις προσφυγές συνταξιούχων για το εφάπαξ).
Το θέμα είναι η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πρόταση πώς αξιολογείται και όχι η αφηρημένη στάση μας απέναντι στη συνταγματική δικαιοσύνη γενικά (με άλλη, δηλαδή, οργάνωσή της). Αφηρημένα κι εγώ υπέρ είμαι.
Τον Αλιβιζάτο τώρα δεν τον βλέπω και πολύ ...θετικό: δες εδώ.
Μπα, επικαλείσαι τώρα πολιτικούς "συνταγματολόγους";! Μόνος σου έχεις πει (και σωστά) ότι εκφράζουν ό,τι τους υπαγορεύει η πολιτική τους σκοπιμότητα. Τον Τσάτσο τον υπολήπτομαι όμως, αν έχεις link τέτοιας θέσης του, θα με ενδιέφερε.
Εν πάση περιπτώσει, άποψη του καθενός. Αλλά φοβάμαι πως, αντιθέτως με ό,τι υπαινίσσεσαι, οι περισσότεροι είναι εναντίον.
Ωραίο το τσουβάλιασμά σου με τους δικαστές. Όχι, εναντίον έχουν εκφραστεί ΟΛΟΙ οι δικαστές, που την αναγνώριση για τον έλεγχο αντισυνταγματικότητας που κάνουν την έχουν κερδίσει πολύ πριν ακούσουμε για πρώτη φορά κι εσύ κι εγώ για Σύνταγμα.
Όλοι οι συνταγματολόγοι ειναι εν δυνάμει πολιτικοί. Ο Αλιβιζάτος ήταν Υπουργός Εσωτερικών του Σημίτη, μέλος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων και του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου το '89.
Ως προς τους δικαστές, την πρόταση αποκύρηξαν για εύλογους συντεχνιακούς λόγους οι του ΣτΕ, δεν ακούσαμε όμως να διαφωνεί ο ΑΠ και το ΕλΣ καθώς και οι εκπρόσωποι της τακτικής δικαιοσύνης (αν κάνω λάθος διάψευσέ με, είναι πολύ πιθανό να μου διαφεύγουν τέτοιες θέσεις). Το θέμα όμως δεν είναι οι διακηρύξεις και οι αποκηρύξεις, αλλά το τι κάνουν στην πράξη.
Για τον ΔΣΑ δεν θα σχολιάσω, για τον αυτονόητο λόγο ότι δεν έχει αξιολογήσει σοβαρά τις θετικές επιπτώσεις που θα έχει στην ενάσκηση του δικηγορικου λειτουργήματος και απλώς βλέπει "πετσόκομμα" του ΣτΕ (λες και είναι δική του δουλειά), όπως όλοι σας, λες και ο ΑΠ ή το ΕλΣ δεν είναι ανώτατα δικαστήρια που επίσης αποφαίνονται οιονει τελειωτικά (γιατί οι αποφάσεις τους δεν δεσμεύουν βέβαια ούτε ειρηνοδικείο) για την αντισυνταγματικότητα. Το γεγονός ότι ιστορικά το ΣτΕ έλαβε ορισμένες καίριες πρωτοβουλίες την περασμένη δεκαετία (λειτουργώντας όμως ακόμη και πραιτωρικά σε πλείστες περιπτώσεις - βλ. "βιώσιμη ανάπτυξη"- και αρνούμενο να υποβάλλει προδικαστικά ερωτήματα στο ΔΕΚ σε υποθέσεις κοινοτικού δικαίου, κατά παράβαση της αρχής του φυσικού δικαστή)δεν το καθιστά "πιο ανώτατο" από τα ανώτατα.
Κανένας δικαστής δεν χάνει με την προταση αυτή την υποχρέωση να μην εφαρμόζει διάταξη που αντίκειται στο Σύνταγμα. Ο διάχυτος και παρεμπίπτων έλεγχος διατηρείται και θεσμοθετείται καλύτερα η μόνη εξαίρεσή του που υπάρχει και σήμερα με το ΑΕΔ.
Μόνο που δεν θα χρειάζεται πια να υπάρχουν "συγκρούσεις" ανώτατων δικαστηρίων (που πρακτικά σημαίνει χρόνο, χρήμα, τύχη), αλλά θα συγκροτηθεί ειδική συνταγματική δικαιοσύνη.
Όταν λες ότι οι δικαστές έχουν "κερδίσει" (εμένα αυτός ο όρος μου θυμίζει νόσφηση εξουσίας) τον έλεγχο συνταγματικότητας πολύ πριν εσύ κι εγώ ακούσουμε τον όρο Σύνταγμα, προφανώς αναφέρεσαι στους "δικαστές" ως έννοια και όχι ως πραγματικά πρόσωπα όπως εσύ κι εγώ. Εσύ κι εγώ ως έννοιες όμως (οι νομικοί) προϋπάρχουμε επίσης του όρου Σύνταγμα, πολύ πριν οι δικαστές κερδίσουν την αρμοδιότητα.
Ο έλεγχος αντισυνταγματικότητας στη νομολογία του ΣτΕ είναι (λόγω αντικειμένου αλλά και θεσμικής στάσης) ασύγκριτα συχνότερος απ' ό,τι στον ΑΠ. Το ΣτΕ είναι επιφορτισμένο με τον προληπτικό έλεγχο των Προεδρικών Διαταγμάτων, με τον ακυρωτικό έλεγχο κανονιστικών πράξεων και με τον ευθύ ή κατ' αναίρεση έλεγχο ατομικών διοικητικών πράξεων. ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. ΑΥΤΟ το Δικαστήριο είναι που "τσούζει" την εκάστοτε κυβέρνηση, λόγω ακριβώς αυτών του των αρμοδιοτήτων, αυτό είναι που θέλει να περιορίσει. Ο ΑΠ ανέκαθεν ήταν πιο συντηρητικός και φιλοκυβερνητικός αλλά και γενικά, τα πολιτικά δικαστήρια ασύγκριτα σπανιότερα κάνουν έλεγχο αντισυνταγματικότητας λόγω της ύλης που διαχειρίζονται (ιδιωτικές διαφορές).
Το δε ΕΣ πασχίζει τελευταία να αποδείξει ότι είναι δικαστήριο, τι να πει το καημένο...
Η ένωση των τακτικών διοικητικών δικαστών (επίσης κατ' εξοχήν ελεγκτές της αντισυνταγματικότητας) ομοίως καταφέρθηκαν κατά της συγκεκριμένης πρότασης για το ΣΔ.
Τι θετικά αποτελέσματα στο δικηγορικό λειτούργημα μπορεί να έχει η προσθήκη ενός επιπλέον σταδίου κρίσης, που θα προσθέτει σε έξοδα και - κυρίως - χρόνο; Τις παραπάνω παραστάσεις και τις παραπάνω αμοιβές εννοείς; Αυτά ήθελες να υπερασπιστεί ο ΔΣΑ;
Η τελευταία μου αναφορά ήταν (άλλη) μια υπενθύμιση για μετριοπάθεια. Δεν μπορεί έναν πανταχόθεν και διαχρονικά αναγνωριζόμενο θεσμό (αυτόν του δικαστικού ελέγχου της αντισυνταγματικότητας) να τον αμφισβητεί με πυροτεχνήματα ο χθεσινός δικηγόρος (και συγγνώμη κιόλας)! Αντιδρώ συχνά έτσι γιατί σε διαβάζουν πολλοί μη νομικοί, οι οποίοι δεν έχουν τη γνώση για να αντιμετωπίσουν κριτικά όσα λες, τα δέχονται ως έχουν. Οπότε λίγη προσοχή, περισσότερο συγκεκριμένος λόγος και τεκμηρίωση δεν θα έβλαπταν.
Φιλικά,
Ο αντίδικος :)
Δεν αφαίρεσε/πρότεινε αφαίρεση κανείς από το ΣτΕ την ΓΝΩΜΟΔΟΤΙΚΗ του αρμοδιότητα για τα προεδρικά διατάγματα και δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ούτε καμία άλλη απο τις αρμοδιότητες που αναφέρεις. Μα καμία. Ούτε τον έλεγχο της συνταγματικότητας! Απλώς αυτός ο έλεγχος δεν θα είναι πλέον τελικός. Όπως σήμερα τα τμήματα αποφαίνονται επί της συνταγματικότητας, αλλά η Ολομέλεια έχει τον τελειωτικό -σε επίπεδο ΣτΕ- λόγο, έτσι αύριο θα αποφαίνεται και η Ολομέλεια αλλά τον τελικό λόγο -σε εθνικό επίπεδο- θα έχει το ΣΔ. Θέλω να πω ότι, ακόμη κι αν υπήρχε πρόθεση να συμβεί αυτό που υποννοεί όλη η αντίθετη εφημεριδοαρθρογραφία, αν δηλαδή σκοπός είναι να παρακαμφθεί το ΣτΕ, το πολιτικό όπλο του ελέγχου εξακολουθεί να υφίσταται: η απόφαση ΣΔ θα έρθει μετά την απόφαση ΟλΣτΕ. Αν δηλαδή το ΣΔ ανατρέψει απόφαση ΣτΕ για θέμα συνταγματικότητας με σκοπό να εξυπηρετηθεί η κυβέρνηση, αυτό θα είναι ξεκάθαρο λόγω της απόκλισης απο την αρχική απόφαση του ΣτΕ και το πολιτικό κόστος θα το φέρει ακέραιο η κυβέρνηση, παρά την θεσμική ανεξαρτησία του ΣΔ.
Το αν ο ΑΠ είναι συντηρητικός ή αν το ΕλΣ πασχίζει (!!! ξέρεις από πότε υπάρχει ΕλΣ???) να κάνει το δικαστήριο είναι εμπειρικές και όχι επιστημονικές κρίσεις. Το ότι είσαι διοικητικολόγος δεν αφορά κανέναν άλλο εκτός από σένα και τους πελάτες σου. Εμείς που ασχολούμαστε και με υποθέσεις άλλων δικαιοδοσιών και έχουμε επιτύχει και έλεγχο αντισυνταγματικότητας στον ΑΠ και στο ΕΣ επίτρεψέ μας -και στο εμπειρικό επίπεδο, αλλά πρωτίστως στο θεσμικό και επιστημονικό- να έχουμε διαφοροποιημένη θέση για το ποια είναι τα τρία ανώτατα δικαστήρια στην Ελλάδα σήμερα, για το αν το "πρόβλημα" ειναι "μόνο" το ΣτΕ και το αν χρειάζεται τελικός και -προ πάντων, γιατί αυτό ξεχνάς συνέχεια- e r g a o m n e s έλεγχος συνταγματικότητας.
Επειδή έθεσες το επαγγελματικό θέμα, ναι, θέλουμε δικαστήριο να κάνει ex officio και αποκλειστικά έλεγχο συνταγματικότητας , γιατί τα δικαστήρια αυτή τη στιγμή ασκούν την αρμοδιότητα αυτή μόνο σε "πολιτικές" υποθέσεις (και το ίδιο το ΣτΕ) και όχι και στο επίπεδο του απλού πολίτη που μπορεί να φωτίσει μια αντισυνταγματική διάταξη, ήσσονος ενδεχομένως σημασίας, αλλά σημαντική για τον ίδιο και για την ενότητα της έννομης τάξης. Γιατί να απολογούμαι ως δικηγόρος στον εντολέα μου επειδή ο δικαστής δεν έκανε σωστά τη δουλειά του; Αν την είχε κάνει σωστά δεν θα είχε προκύψει η αμφισβήτησή. Αλλα βλέπεις αντιλαμβάνονται τον έλεγχο συντ/τας ως μέσο για να θυμίσουν την παρουσία τους στην κυβέρνηση , ενώ ο πραγματικός σκοπός της είναι η αμεσότητα της εφαρμογής των συνταγματικών διατάξεων και η πρακτική ενεργοποίησή τους στο επίπεδο της καθημερινότητας. Ακόμη και στο μονομελές. Γιατί δηλαδή να θεωρούμαι "υπερβολικός" όταν προβάλλω την ένσταση στο μονομελές ενώ είναι αρμοδιότητά τους να την εξετάσουν και αν δεν συμφωνούν να την απορρίψουν α ι τ ι ο λ ο γ η μ έ ν α; Από τη στιγμή που δεν το κάνουν, σημαίνει ότι δεν θέλουν να το κάνουν, ότι το θεωρούν περιττό, θεωρητικό, υπερβολικό και δεν ξέρω τι άλλο. Αυτά δεν προβλημάτισαν φυσικά τον ΔΣΑ, ο οποίος διοικείται απο ένα συντηρητικό συμβούλιο το οποιο φυσικά και δεν επιθυμεί να αλλάξει τίποτα στην πεπατημένη. Μετριοπάθεια, κ.κ. συνάδελφοι. Επίσης να καταργήσουμε και τις ανεξάρτητες αρχές, γιατί δεν είναι δικαστήρια και μας μπερδεύουν που μπλέκονται στα δικηγορικά πόδια μας.
Για το θέμα του ΣΔ έχω ξεκινήσει από την εντελώς αντίθετη άποψη όταν έγινε η αρχική προεξαγγελία. Στη συνέχεια μελετησα το θεσμό σε κάποιες από τις χώρες που υπάρχει (Γερμανία, Ουγγαρία) καθώς και την εν μέρει αόριστη και μετριοπαθή πρόταση της κυβέρνησης. Θα είμαι πλήρως ικανοποιημένος όταν θεσπιστεί και η ατομική συνταγματική προσφυγή, σκέψη η οποία επίσης έχει συζητηθεί και δεν μπορεί να μην συμπληρώνει ένα ολοκληρωμένο σύστημα συνταγματικής δικαιοσύνης. Ο καθηγητής μου κ. Αλιβιζάτος, στο βιβλίο του για την προηγούμενη αναθεώρηση επικροτούσε την ίδρυση ΣΔ για την τελική επίλυση των interna corporis νομικά θέματα της Βουλής (έγχρωμα ψηφοδέλτια, παραγραφή υπουργικών αδικημάτων), επειδή τελικός κρίνουσα σήμερα παραμένει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλαδή μη αντικειμενικός κριτής. Το προτεινόμενο ΣΔ δεν θα επιλαμβάνεται ενδεχομένως τέτοιων θεμάτων, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες. Ίσως γι' αυτο ο κ. Αλιβιζάτος έχει αλλάξει γνώμη. Όσο για τη γνώμη του κ. Μανιτάκη που έχει θεωρητικοποιήσει και με οιονεί κανονιστικά επιχειρήματα την αντίθεσή του στην συνταγματική θέσπιση του ΣΔ, νομίζω ότι έχει δεχτεί αναλυτική κριτική και έχει αποκαλυφθεί πόσο αυθαίρετη, αβάσιμη και σοβαροφανής είναι (μέχρι ειδική ορολογία για τη "δικαιοκρατική μορφή του πολιτεύματος" εφηύρε, προκειμένου να θεμελιώσει ότι εκφεύγει από το ρυθμιστικό πλαίσιο του αναθεωρητικού νομοθέτη).
Δεν είναι λοιπόν πυροτεχνήματα οι θέσεις μου. Τις έχω θεμελιώσει σε συγκεκριμένα επιχειρήματα που συνδέονται με την αποτελεσματικότητα (χρόνος-κόστος), τον τελειωτικό χαρακτήρα (erga omnes ισχύς), την ειδίκευση (αιτιολογία - τουλάχιστον!- και ενασχόληση με το θέμα της συνταγματικότητας όχι "παρεμπιπτόντως"), την ενίσχυση των δικαιωμάτων (με την ατομική προσφυγή) είναι βέβαιο ότι το υπάρχον σύστημα διάχυτου ελέγχου επιδέχεται βελτιώσεις και το μόνο αντεπιχείρημα που ακούω είναι ότι η κυβέρνηση θέλει να τσεκουρώσει το ΣτΕ (λες και το ΣΔ θα αποτελείται από υπουγούς) και ότι ως θεσμός έχει συνδεθεί ιστορικά με την καχυποψία απέναντι στους φιλοναζιστές γερμανούς δικαστές μετά το ΄45. Λες και μόνο η Γερμανία έχει ΣΔ, λες και δεν ιδρύθηκαν ΣΔ πολύ αργότερα.
Πράγματα που τα έχω πει σε πάρα πολλα posts και εδώ, αλλά και αλλού. Ε, δεν φτάνει μονο το αντεπιχείρημα του τσεκουρώματος του ΣτΕ και της Γερμανίας του 45. Δεν φτάνει για να υπερακοντιστεί ότι για να έχω τελικό έλεγχο πρέπει να ξεκινήσει ένας από την πολιτική δικαιοσύνη και ο άλλος από τη διοικητική/δημοσιονομική, για να φτάσουν να συγκρουστούν (και αν...) τα δικαστήρια και να έρθει το ΑΕΔ να λύσει τη διαφορά. Σε ένα κράτος δικαίου, ο έλεγχος της συνταγματικότητας μπορεί να είναι διάχυτος, αλλά όχι και παρεμπίπτων: πρέπει να είναι άμεσος. Μιλάμε για το Σύνταγμα.
Για τα περί "χτεσινού δικηγόρου", δεν θα πω τίποτα. Άλλωστε εδώ είμαι ως νομικός (lawyer) και τέτοιος είμαι εδώ και 10 χρόνια.
Η γνωμοδοτική αρμοδιότητα του ΣτΕ επί των προεδρικών διαταγμάτων αποβαίνει αποφασιστική. Η διοίκηση ποτέ δεν αφίσταται από τη γνώμη του δικαστηρίου, αφού, έτσι κι αλλιώς, αυτό θα κρίνει για τη νομιμότητά τους κατασταλτικά (άρα θα ήταν μάταιος κόπος να αγνοήσει τη "γνωμοδότηση").
Σύμφωνα με την κυβερνητική πρόταση, το ΣτΕ και τα άλλα δικαστήρια δεν θα έχουν αρμοδιότητα τελικής κρίσης για την αντισυνταγματικότητα ενός νόμου αλλά θα ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ να παραπέμψουν το θέμα στο ΣΔ. Αν δεν βλέπεις ότι με αυτό αποστερούνται στην ουσία της αρμοδιότητας αυτής, δεν ξέρω πώς αλλιώς να σου το εξηγήσω.
Και η θέσπιση της υποχρέωσης των τμημάτων να παραπέμπουν στην Ολομέλεια ήταν παραχώρηση υπέρ της συγκεντρωτικής αντίληψης του ελέγχου αντισυνταγματικότητας. Η υποψία ήταν ότι έγινε για να παρακαμφθεί η άκρως οχληρή νομολογία του Ε΄ τμήματος (στο παρελθόν είχε επιχειρηθεί ανακατανομή της ύλης των τμημάτων, για να παρακαμφθεί και πάλι το συγκεκριμένο τμήμα - αρμόδιο για το περιβάλλον και τη χωροταξία).
Αυτό που αποκαλείς "εφημεριδοαρθρογραφία" είναι οι θέσεις των κατεξοχήν αρμοδίων να εκφέρουν κρίση: των πανεπιστημιακών, των δικαστών και των δικηγόρων. Η μεγάλη πλειονότητα από τους οποίους καταφέρεται εναντίον του ΣΔ.
Το ότι ο ΑΠ είναι συντηρητικός και το ότι το (μέχρι πρότινος στελεχούμενο από πρώην υπαλλήλους) ΕΣ πασχίζει να αποδείξει ότι είναι δικαστήριο είναι προφανώς μια προσωπική μου (και όχι μόνο) αξιολογική κρίση. Αν θέλεις σου την τεκμηριώνω. Μπορείς ελεύθερα να την απορρίψεις εκ προοιμίου. Δεν ήταν επιχείρημα.
Το "τι είμαι" έχει αξία μόνο στο μέτρο που συνεπάγεται μια - παραπάνω του μέσου, μη εξειδικευμένου δικηγόρου - θεωρητική και πρακτική τριβή στον χώρο του δημοσίου δικαίου (όπως άλλοι νομικοί σε άλλους τομείς). Σαφέστατα δεν με κάνει αυθεντία, ούτε ποτέ υπαινίχθηκα κάτι τέτοιο. Απόψεις αναμετρώνται και όχι τίτλοι.
"Εσείς", ποιοί είστε; Μιλάς εξ ονόματος ποιών, ξαφνικά;
Είπα εγώ ποτέ ότι ο ΑΠ και το ΕΣ δεν κάνουν έλεγχο αντισυνταγματικότητας;
"Θέλουμε"=θέλω, στο κείμενό σου. Εκτός αν έχεις κάνει παράταξη στο ΔΣΑ. :)
Κι εγώ θέλω ένα δικαστήριο που θα ασκεί γρήγορο και αποτελεσματικό ενιαίο έλεγχο αντισυνταγματικότητας. Με προσφυγή από άλλα πολιτειακά όργανα και από τον πολίτη. Μπορούμε να το συζητάμε για ώρες. ΔΕΝ θέλω όμως το συγκεκριμένο δικαστήριο, για τους λόγους που έχω εξηγήσει εδώ και αλλού (βλ. Αναθεώρηση).
Τα δικαστήρια (τουλάχιστον τα διοικητικά, λόγω αντικειμένου) ασκούν αδιαλλείπτως έλεγχο αντισυνταγματικότητας και σε μη πολιτικές υποθέσεις, και σε υποθέσεις που αφορούν τον απλό πολίτη στην καθημερινότητά του. ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ! Βλ. πχ παντοειδή επιδόματα (οικογενειακό, πολυτεκνικό-τρίτου τέκνου, μισθολογικά υπαλλήλων), κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, διαγωνισμούς προσλήψεων, φορολογία, επαγγελματική ελευθερία και πρόσβαση σε επαγγέλματα, προσωπική κράτηση για χρέη κλπ κλπ κλπ. "Εσείς" δεν ξέρω ποιοί είστε, αλλά η εμπειρία σας - επαναλαμβάνω - δεν είναι νόμος του σύμπαντος!
Να μην απολογείσαι στον εντολέα σου που ο δικαστής δεν έκανε καλά τη δουλειά του, απλά να του εξηγείς. Είναι οι αδυναμίες ενός συστήματος που στηρίζεται σε ανθρώπους. Άλλωστε, ούτε κι ο δικαστής κατακρίνει στην απόφασή του τον ανίκανο δικηγόρο, εξαιτίας του οποίου απέρριψε μια αγωγή, προσφυγή κλπ, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί ο ανύποπτος πελάτης του τελευταίου. Ή μήπως δεν υπάρχουν ανίκανοι δικηγόροι αλλά μόνο ανίκανοι δικαστές;
Το μονομελές που κώφευσε στην ένσταση αντισυνταγματικότητας που υπέβαλες ήταν ίσως ένα κακό, φυγόπονο ή ακατάρτιστο δικαστήριο. Αρκεί η εμπειρία σου αυτή για να ακυρώσεις τις κατακτήσεις δεκαετιών στο θέμα αυτό, από δικαστές και δικηγόρους;
Εγώ πάντως μέχρι τώρα δεν έχω δει επιχειρήματά σου που να εξηγούν γιατί το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΔ θα είναι μια λύση καλύτερη από άποψη χρόνου και κόστους! Την ατομική προσφυγή πάλι πού την είδες; Ας τη θεσπίσει η αναθεωρητική βουλή και θα συνταχθώ μαζί σου!
"Το μόνο επιχείρημα που ακούς είναι για το τσεκούρωμα του ΣτΕ"; Ε τότε δεν ακούς καλά. Πήγαινε στο σχετικό άρθρο στην Αναθεώρηση, ξαναδιάβασε τα άρθρα των συνταγματολόγων που σου έδωσα κι έλα να μου πεις πάλι αν το μόνο επιχείρημα είναι αυτό.
Κι εσύ κι εγώ είμαστε χτεσινοί δικηγόροι και νομικοί (εγώ λίγο παλιότερος, χα!), ειδικά μπροστά σε θεσμούς καταξιωμένους από δεκαετίες.
Πάω τώρα να διαβάσω το (επόμενο) post σου με τα επιχειρήματά σου για το ΣΔ...
Very nice site! » » »
Δημοσίευση σχολίου