Κατάργηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων ζητάει ο Μητσοτάκης

Με αφορμή την απόφαση της Αρχής για την απαγόρευση της ανακοίνωσης των ονομάτων όσων έχουν εκκρεμότητες με τη στρατιωτική τους θητεία, ο Κ.Μητσοτάκης προέβη στην εξής δήλωση: «Την περίφημη αυτή Αρχή, μία από τις πολλές που δημιουργήσαμε με το καινούριο Σύνταγμα, καλά θα κάνουμε το ταχύτερο να την καταργήσουμε. Διότι στον τόπο αυτό, αυτό που κατ' εξοχήν χρειαζόμαστε, είναι η αίσθηση του χρέους απέναντι του συνόλου, σε μια χώρα, όπου ο ατομικισμός φτάνει στα ακρότατα όριά του.»
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=655255

Ο κ. Μητσοτάκης ξεχνάει, φαίνεται, ότι η υποχρέωση της χώρας μας να διατηρεί μία ανεξάρτητη δημόσια αρχή για την προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν αποτελεί μόνο συνταγματική επιταγή (άρθρο 9Α εδ. Β΄Συντάγματος, την θέσπιση του οποίου πρότεινε η Νέα Δημοκρατία). Αποτελεί και:

-κοινοτική υποχρέωση, κατοχυρωμένη στο άρθρο 28 της Οδηγίας 95/46/ΕΚ για την προστασία των ατόμων από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και την ελεύθερη διακίνηση των δεδομένων αυτών. Η -ελληνικής εμπνεύσεως- Οδηγία αυτή ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με τον Ν.2472/1997 και, μάλιστα, κατά τρόπο υποδειγματικό σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες.

-υποχρέωση διεθνούς δικαίου που απορρέει από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση του 1981 για την προστασία των ατόμων από την αυτοματοποιημένη επεξεργασία προσωπικών δεδομένων (Α’ Πρόσθετο Πρωτόκολλο 2001) που επικυρώθηκε από την Ελλάδα το 1992, δηλαδή επί Μητσοτάκη.

- μέρος του ευρωπαϊκού Συνταγματικού κεκτημένου, όπως αυτό αποκρυσταλλώνεται στο άρθρο 8 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από τα κείμενα αυτά κατοχυρώνεται η υποχρέωση κάθε ευρωπαϊκού κράτους να προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών, όχι απλώς ψηφίζοντας έναν νόμο, αλλά και ιδρύοντας και διατηρώντας έναν ανεξάρτητο δημόσιο φορέα, ο οποίος εποπτεύει τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα ως προς την έμπρακτη τήρηση των (συχνά πολύπλοκων) νομοθετικών διατάξεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.

Σε όλες τις χώρες της ΕΕ, αλλά και στις περισσότερες χώρες του υπόλοιπου κόσμου, υπάρχουν οι Data Protection Authorities (ή Privacy Commissioners, κατά την αγγλοσαξονική/αμερικάνικη συνταγματική παράδοση), οι οποίες διενεργούν έλεγχο σε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία δεδομένων, εκδίδουν οδηγίες, κανονιστικές πράξεις, γνωμοδοτούν επί νομοθετικών προτάσεων, συνεπικουρούν τους φορείς στην σύνταξη κωδίκων δεοντολογίας και επιβάλλουν διοικητικές κυρώσεις όταν χρειάζεται (συνεργαζόμενες και με τη δικαιοσύνη όταν οι παραβάσεις συνιστούν ποινικά αδικήματα-υποβάλλοντας φακέλλους στις αρμόδιες αρχές) προκειμένου να εξασφαλίσουν στην πράξη την αποτελεσματική εφαρμογή του νομικού πλαισίου για την προστασία προσωπικών δεδομένων.

Σε επιστημονικό επίπεδο, την αναγκαιότητα του θεσμικού ελέγχου για την προστασία των προσωπικών πληροφοριών θεμελίωσε η κ. Λίλιαν Μήτρου, στη διδακτορική της διατριβή «Die Entwicklung der institutionellen Kontrolle des Datenschutzes : Kontrollmodelle und Kontrollinstanzen in der Bundesrepublik Deutschland und Frankreich» (1993, Πανεπιστήμιο Φρανκφούρτης).

Πέρα από τα ίδια τα κράτη, όλο και περισσότεροι διεθνείς οργανισμοί, αλλά και πολυεθνικές εταιρίες, αποκτούν τα δικά τους Data Protection Departments, που απαρτίζονται από στελέχη τα οποία δεν λαμβάνουν ούτε δέχονται εντολές από την ηγεσία του εκάστοτε μορφώματος, προκειμένου να διασφαλίζουν τον αποτελεσματικό ανεξάρτητο έλεγχο. Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας π.χ. λειτουργεί ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων, ενώ στον Τρίτο Πυλώνα της ΕΕ (Schengen, Europol, Eurojust) δραστηριοποιούνται Κοινές Εποπτικές Αρχές, αποτελούμενες από εκπροσώπους των Εθνικών Αρχών Προστασίας.

Κι αυτό, επειδή η προστασία δεδομένων δεν νοείται όταν κατοχυρώνεται μόνο στα «χαρτιά». Απαιτείται να υπάρχει ένα watchdog που επαγρυπνεί για την πραγματική τήρησή της.

Σε αυτό το διεθνές νομικό και συνταγματικό κλίμα έρχεται η δήλωση Μητσοτάκη. Υποστηρίζοντας ότι πρέπει να γνωστοποιηθούν τα ονόματα εκείνων που αποφεύγουν την στράτευση, λες και δεν υπάρχουν οι συγκεκριμένες ποινικές κυρώσεις που επιφυλάσσει η νομοθεσία για αυτούς και πρέπει να υποστούν και την δημόσια διαπόμπευση για να ικανοποιηθεί η καννιβαλική βουλιμία της κοινής γνώμης. Αντί να ζητήσει, δηλαδή την ενεργοποίηση του θεσμικού ρόλου του εισαγγελέα, αλλά και των στρατιωτικών αρχών, για την διευθέτηση του θέματος, προτιμά να δοθούν ονόματα στον τύπο, προκειμένου να τους επιβληθεί η ιδιότυπη «κύρωση» του τηλεοπτικού λιθοβολισμού. Δηλαδή, η απόδοση «δικαιοσύνης» από το τηλεοπτικό κοινό.

Αυτή η δήλωση Μητσοτάκη θυμίζει εντονότατα μια άλλη δήλωση του μεγαλύτερου πολιτικού του αντιπάλου, σε προεκλογική εκδήλωση που συνοψίζει την ουσία του λαϊκισμού: «Δεν υπάρχουν θεσμοί, παρά μόνον ο λαός» (Ανδρέας Παπανδρέου, Κοζάνη, Μάιος 1989).

[Ζητώ συγγνώμη που παραβιάζω την αρχή να μην σχολιάζω πολιτικές απόψεις, αλλά η συγκεκριμένη έχει μία ευαίσθητη συνταγματική προέκταση, έτσι ώστε να είναι ανεπίτρεπτο για μένα να περάσει ασχολίαστη από αυτό το ιστολογιο.]