Ο νέος νόμος 3389/2005 εισάγει νέες διαδικασίες (και έννοιες) στο χώρο του ιδιωτικού outsourcing σε πεδία της δημόσιας δράσης. Αμέσως διευκρινίζεται ότι οι συμβάσεις αυτές ως «ιδιωτικούς φορείς» εννοούν μόνο νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και όχι φυσικά πρόσωπα (για να μη σπεύσει κανείς να εντοπίσει άλλη μια μέθοδο καταστρατήγησης της νομοθεσίας προσλήψεων στο δημόσιο). Επίσης, οι Ιδιωτικοί Φορείς δεν είναι άμεσα συμβαλλόμενα μέρη, αλλά συμμετέχουν στις συμπράξεις μέσω μια νέας μορφής Α.Ε., της «ανώνυμης εταιρίας ειδικού σκοπού» που υποχρεούνται να συστήσουν, προκειμένου να υπογράψουν τη σύμβαση με το Δημόσιο.
Ποια είναι η διαφορά λοιπόν από τις συνήθεις διοικητικές συμβάσεις; Ότι οι Ιδιωτικοί φορείς σε αυτή τη νέα μορφή συνεργασίας με το δημόσιο αναλαμβάνουν ουσιώδες μέρος των κινδύνων που συνδέονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή, τη διαθεσιμότητα ή τη ζήτηση του αντικειμένου της Σύμπραξης, το διαχειριστικό και τον τεχνικό κίδνυνο. Επίσης, ουσιώδης διαφορά σε σχέση με τις συνήθεις συνεργασίες με το δημόσιο είναι ότι η χρηματοδότηση στις Συμπράξεις, γίνεται με κεφάλαια και πόρους που εξασφαλίζουν (εν όλω ή εν μέρει) οι Ιδιωτικοί Φορείς. Ο νέος νόμος αφορά μόνο συμπράξεις με οικονομικό αντικείμενο που δεν υπερβαίνει τα 200.000.000 ευρώ (προ Φ.Π.Α.).
Ο νόμος σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο σύμπραξης οι δραστηριότητες που κατά το Σύνταγμα ανήκουν άμεσα και αποκλειστικά στο Κράτος και κυρίως η εθνική άμυνα, η αστυνόμευση, η απονομή της δικαιοσύνης και η εκτέλεση των ποινών που επιβάλλονται από τα αρμόδια δικαστήρια. Αυτός είναι ο «πυρήνας» της κρατικής κυριαρχίας στον τομέα –ας πούμε- παροχής υπηρεσιών. Και είναι ανεκχώρητος στο ιδιωτικό outsourcing.
To θεσμικό όργανο που εγκρίνει την υπάγωγή Συμπράξεων στις διατάξεις του νέου νόμου, αποφασίζει την ένταξη στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του καταβλητέου στους Ιδιωτικούς Φορείς συμβατικού ανταλλάγματος , αποφασίζει για τη συμμετοχή ή μη του Δημοσίου στη χρηματοδότηση της κατασκευής έργων που αποτελούν το αντικείμενο της Σύμπραξης και, γενικά, εποπτεύει τις νέας μορφής Συμπράξεις είναι μία… όχι, όχι ανεξάρτητη αρχή, όπως κάποιος ίσως περίμενε! Είναι η Διυπουργική Επιτροπή Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΔΕΣΔΙΤ), που αποτελείται από τους Υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης, ΠΕΧΩΔΕ, και τους υπόλοιπους υπουργούς που εποπτεύουν τον αντίστοιχο κάθε φορά Δημόσιο Φορέα που πρόκειται να συμμετάσχει στη σύμπραξη. Πρόεδρος της ΔΕΣΔΙΤ είναι ο Υπουργός Οικονομικών.
Η ΔΕΣΔΙΤ επικουρείται από Ειδική Γραμματεία Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομεά (ΕΓΣΔΙΤ). Η Ε.Γ.Σ.Δ.Ι.Τ. γνωστοποιεί, στους κατά περίπτωση αρμόδιους Δημόσιους Φορείς, την ένταξη έργων ή υπηρεσιών της αρμοδιότητας τους στον Κατάλογο Προτεινόμενων Συμπράξεων και καλεί αυτούς μέσα σε αποκλειστική προθεσμία δύο μηνών από τη λήψη της σχετικής ειδοποίησης, να υποβάλουν αίτηση στη Δ.Ε.Σ.Δ.Ι.Τ. για την υπαγωγή της συγκεκριμένης Σύμπραξης στις διατάξεις του νόμου αυτού ("Αίτηση Υπαγωγής").
Περαιτέρω, ο νόμος προβλέπει ένα σύστημα διαδικασίας ανάθεσης του έργου στους δημόσιους φορείς, με εισαγωγή νέας ορολογίας (π.χ. «Ιδιαίτερα πολύπλοκή σύμβαση» νοείται κάθε σύμβαση της οποίας οι βασικές παράμετροι (τεχνικές, χρηματοοικονομικές, λειτουργικές, νομικές και άλλες) δεν μπορούν αντικειμενικά να προσδιορισθούν εξαρχής από την Αναθέτουσα Αρχή.). Οι διαφορές που αφορούν την εφαρμογή, την ερμηνεία ή το κύρος των Συμπράξεων δεν επιλύονται από τα δικαστήρια, αλλά με διαιτησία.
http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/ValidNomosxedio/s-dimosio-pap.pdf
Ο νέος νόμος φιλοδοξεί να κωδικοποιήσει τις αναθέσεις μικρού και μεσαίου οικονομικού μεγέθους δημόσιων αυτοχρηματοδοτούμενων έργων σε ιδιώτες. Παρόλο που επιχειρεί να εισαγάγει μια νέας μορφής επιχειρηματικότητα, στην ουσία ομαδοποιεί μία κατηγορία διοικητικών συμβάσεων, η οποία στην πράξη μπορεί να αποδειχθεί το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Εντυπωσιάζει η γραφειοκρατική δομή που εισάγεται με το νόμο, η οποία μπορεί να φαίνεται κάπως πολύπλοκη και "βαρειά", αλλά τουλάχιστον επί του παρόντος είναι ξεκάθαρη: δεν χρειάζεται –μάλλον- να ψάξει κανείς και σε άλλες διατάξεις για να ενημερωθεί για τις Συμπράξεις. Φυσικά κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα έρθει αύριο η ΕΕ να πει ότι δεν έπρεπε το εποπτεύον όργανο να είναι διυπουργική επιτροπή, αλλά ανεξάρτητη αρχή (αν και από την Αιτιολογική Έκθεση του νομοσχεδίου προκύπτει ότι οι συντάκτες του αξιοποίησαν όλο το σχετικό υλικό που προέρχεται από κοινοτικά όργανα: http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/EisigisiEpitropon/s-dimosio-eis.pdf). Και αυτό το σημείο επίσης εντυπωσιάζει. Από την πλειοδοσία στην δημιουργία νέων ανεξάρτητων αρχών, επιστρέφουμε στο παλιό, παραδοσιακό, υπουργικό Δημόσιο. Και η πολιτική ευθύνη «επιστρέφει» στην κυβέρνηση. Η οποία έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι, ανεξάρτητα από το τι θα εισηγείται κάθε φορά η Ειδική Γραμματεία που επικουρεί την Διυπουργική Επιτροπή. Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση θα δώσει καρπούζι και σε άλλους ή μόνο σε εκείνους που την προμήθευσαν με το μαχαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου