Το προηγούμενο post αφιερώθηκε στην ελευθερία της έκφρασης και πως μπορεί αυτή να αναπτύσσεται σε συνθήκες ιστολογίων. Το θέμα τίθεται, όμως, και σε άλλο επίπεδο. Ο ιδιοκτήτης του blog είναι ανεξέλγκτος να προσδιορίσει την ελευθερίας έκφρασης των σχολιαστών στο blog του;
Υπάρχει, λοιπόν, η αντίληψη ότι το blog, το προσωπικό ιστολόγιο καθενός, ανήκει στον ιδιοκτήτη του, με μια έννοια ιδιοκτησίας σχεδόν αντίστοιχη με το απόλυτο δικαίωμα που έχει κάποιος σε ένα ακίνητο. Στο σπίτι μας κάνουμε ό,τι θέλουμε, επιτρέπουμε σε όποιον θέλουμε να μπει, διώχνουμε όποιον θέλουμε. Ιδιοκτησία. Όριο, φυσικά, και για το σπίτι μας, είναι ο νόμος: δεν μπορούμε να σφάξουμε, να βιάσουμε, να κλέψουμε κάποιον, ακόμη κι αν βρίσκεται στην οικιακή μας επικράτεια.
Είναι ανεκτή, λοιπόν, η επέκταση αυτής της κλασικής αντίληψης ιδιοκτησίας και στον τομέα της ψηφιακής περιουσίας; Όχι, γιατί το δικαίωμα να έχει κάποιος ένα blog δεν θεμελιώνεται αποκλειστικά και μόνο στην συνταγματική προστασία της ιδιοκτησίας, αλλά διέπεται πλέον και από το νέο (αναθεώρηση 2001) δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Το νέο αυτό δικαίωμα καταργεί την απόλυτη "ιδιοκτησιακή" προστασία των πληροφοριών που διακινούνται ηλεκτρονικά, αφού καθένας πια έχει ρητό συνταγματικό δικαίωμα παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσης δεδομένων. Το νέο δικαίωμα, σύμφωνα με την διατύπωση του άρθρου 5Α του Συντάγματος, ιδρύει υποχρέωση του κράτους να διευκολύνει την πρόσβαση στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Όμως, αυτές οι υποχρεώσεις δεν ανήκουν μόνο στο ίδιο το κράτος....
Σύμφωνα με το άρθρο 25 του Συντάγματος, τα ατομικά δικαιώματα εφαρμόζονται και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών, στις οποίες προσιδιάζουν. Πρόκειται για τη συνταγματική κατοχύρωση της τριτενέργειας των ατομικών δικαιωμάτων: οι πολίτες μπορούν να επικαλεστούν παραβίαση των ελευθεριών τους όχι μόνο από το κράτος, αλλά από τους ίδιους τους συμπολίτες τους. Η τριτενέργεια είναι έννοια που είχε διαπλαστεί επιστημονικά πολύ πριν την ρητή κατοχύρωσή της και σηματοδοτεί τη μετάβαση από την ατομικιστική αντίληψη για την άσκηση των δικαιωμάτων στην ανθρωπιστική-κοινωνιστική αντίληψη. Εξάλλου, από την αρχική του μορφή, το Σύνταγμα περιλαμβάνει στο ίδιο άρθρο και το χρέος της κοινωνικής αλληλεγγύης των πολιτών: δεν μπορείς επικαλούμενος ένα ατομικό δικαίωμα να παρακωλύεις τις θεμελιώδεις επιδιώξεις μιας κοινωνίας.
Οι όροι, λοιπον, υπό τους οποίους διαχειριζόμαστε το ψηφιακό "έχειν" μας, δεν μπορεί να είναι ταυτόσημοι με εκείνους που ίσχυαν σε καθεστώς παλαιοφιλελευθερισμού. Οι κανόνες με τους οποίους διαχειριζόμαστε τον δικτυακό μας χώρο δεν μπορεί να καταστρατηγούν τα συνταγματικά δικαιώματα των επισκεπτών μας, μεταξύ των οποίων το δικαίωμά τους για ελευθερία της έκφρασης και παραγωγής πληροφοριών με την αποστολή σχολίων. Οι όροι της διαγραφής των σχολίων δεν μπορεί παρά να είναι οι όροι βάσει των οποίων επιτρέπεται συνταγματικά ο περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης (προσβολές της προσωπικότητας, προσβολές πνευματικής ιδιοκτησίας, προσβολές συμφερόντων δημόσιου χαρακτήρα κλπ). Η απρόκλητη διαγραφή σχολίου επειδή, πολύ απλά, διαφωνούμε με το περιεχόμενό του ή επειδή αντιπαθούμε , για δικούς μας λόγους τον συντάκτη, ισοδυναμεί με παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασής του και της συμμετοχής του στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Αν νομίζουμε ότι θα θιγούμε απο την παρουσία κάποιων προσώπων, έχουμε κάθε δικαίωμα να απαγορεύσουμε γενικά τα σχόλια στο ιστολόγιό μας. Εντάσσεται στην δυνατότητά μας για διαμόρφωση του forum που αποτελεί κάθε blog. Οι επιλεκτικές μεταχειρίσεις, όμως, με όρους αδιαφανείς και ασύμβατους με την αρχή της αναλογικότητας δεν είναι συνταγματικά ανεκτές.
43 σχόλια:
Μπερδεύτηκα τώρα. Έχω βάλει στους όρους χρήσης του blog μου:
"Το περιεχόμενο των σχολίων των άρθρων δεν συνοδεύεται από κανενός είδους όρους χρήσης και ανήκει στο “public domain”, δηλ. σε όλους.
Ο κάτοχος του ιστοτόπου διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων για οποιοδήποτε λόγο."
Αυτός δηλ. ο όρος είναι καταχρηστικός και δε συμβαδίζει με τη νομοθεσία; (Να πω εδώ πως δεν έχω διαγράψει σχόλια ως τώρα ακόμα και όταν με βρίζανε ανώνυμα. Έβαλα τον όρο της διαγραφής για την περίπτωση που θα πέσω πάνω σε κανένα ψυχοπαθή στο μέλλον).
Αυτό πάντως που θέλω να πω εδώ είναι πως τα σχόλια μπορεί κάποιος να τα αντιγράψει και να τα δημοσιεύσει ο ίδιος, εγώ όμως δικαιούμαι να τα διαγράψω.
Δεν είναι άλλωστε επιτρεπτό πως μπορώ κάποια στιγμή να διαγράψω το blog (σχόλιο και περιεχόμενα μαζί) ή απλά να πάψω να συντηρώ το domain?
Αναφέρεσαι όμως στο ελληνικό δίκαιο και ξεχνάς οτι το ίντερνετ είναι παγκόσμιο.
Με αυτή τη λογική κάθε εφημερίδα θα ήταν υποχρεωμένη να δημοσιεύει όλες τις επιστολές αναγνωστών της.
1. Ακόμα κι αν αναφέρεις ότι το περιεχόμενο των σχολίων δεν συνοδεύεται από κανενός είδους όρους χρήσης, δεν μπορείς να αποκλείσεις, φυσικά, τις νομικές διατάξεις που περιορίζουν την ελευθερία του λόγου. Προφανώς εννοείς ότι δεν θέτεις πρόσθετους, δικούς σου όρους. Αν και αυτό έρχεται σε αντίφαση με την επόμενη πρόταση: απόλυτη διακριτική ευχέρειά σου να διαγράψεις σχόλια για «οποιοδήποτε» λόγο. Θα πρότεινα την εξής διατύπωση: «Πάντως, ο κάτοχος του ιστοτόπου διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων, όταν αυτό επιβάλλεται από την σχετική νομοθεσία.» Βέβαια, έτσι αναλαμβάνεις και την ευθύνη, αν δεν διαγράψεις κάτι που κανονικά απαγορεύεται να δημοσιευτεί.
2. Η δυνατότητα κάποιου να αναρτήσει αλλού τα σχόλιά που τυχόν του διέγραψε κάποιος blogger δεν σημαίνει ότι έγινε σεβαστή η ελευθερία έκφρασης του σχολιαστή. Κι αυτό γιατί ο σχολιαστής επέλεξε να εντάξει το σχόλιό του στο συγκεκριμένο context ενός blog που είναι ανοιχτό σε σχόλια. Η επιλογή του αυτή είναι αναπόσπαστη συνιστώσα της άσκησης του δικαιώματός του. Το διανοητικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται με την ένταξη του σχολίου σε μια συγκεκριμένη αλληλουχία κειμένων, δεν μπορεί να επιτευχθεί με την μεμονωμένη ανάρτηση του σχολίου σε έναν χωριστό ιστότοπο. Συνεπώς, με τη διαγραφή παραβιάζεται η θέληση του σχολιαστή να εκφραστεί μέσα στις συγκεκριμένες συντεταγμένες και η δυνατότητά του να τα πει αλλού δεν αντισταθμίζει αυτήν την παραβίαση.
3. Βεβαίως και έχεις τη δυνατότητα να διακόψεις τη λειτουργία του blog. Αυτό όμως είναι ένα γενικό μέτρο και κατά συνέπεια δεν στοχεύει στην παραβίαση ελευθεριών συγκεκριμένων ατόμων. Συνδέεται με τη δική σου «αρνητική ελευθερία έκφρασης», δηλαδή το δικαίωμα της σιωπής.
4. Αναφέρομαι στο ελληνικό δίκαιο και, συγκεκριμένα, στην έκταση που το ελληνικό δίκαιο καταλαμβάνει την λειτουργία του internet.
5. Η εφημερίδα δεν είναι υποχρεωμένη να δημοσιεύει όλες τις επιστολές των αναγνωστών της γιατί η λειτουργία της δεν εντάσσεται στην έννοια της Κοινωνίας της Πληροφορίας, καθώς δεν παρέχει το πεδίο για ηλεκτρονική ανταλλαγή, παραγωγή και διάδοση πληροφοριών όπως προαπαιτεί το άρθρο 5Α του Συντάγματος για να τύχει εφαρμογής. Άλλο ελευθερία του τύπου και άλλο ελευθερία συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας.
"Βέβαια, έτσι αναλαμβάνεις και την ευθύνη, αν δεν διαγράψεις κάτι που κανονικά απαγορεύεται να δημοσιευτεί."
Φυσικά και ΔΕ θέλω να αναλάβω τέτοια ευθύνη.
Νομίζω πως όλα αυτά που λες έχουν νόημα αν θα μπορούσε να εξακριβωθεί η ταυτότητα των σχολιαστών. Τα σχόλια όμως είναι στην ουσία ανώνυμα, ακόμα και όταν κάποιος δεν υπογράφει με ψευδώνυμο αλλά με (φαινομενικά) πραγματικό όνομα. Ο λόγος είναι πως δεν μπορεί να εξακριβωθεί η πραγματική ταυτότητα του χρήστη. Και υπάρχει η πιθανότητα της πλαστοπροσωπίας, κάποιος δηλ. να υπογράφει με το πραγματικό όνομα η ψευδώνυμο κάποιου άλλου.
Συνεπώς, πιστεύω πως έχω κάθε δικαίωμα να διαγράφω τα σχόλια και πως ο όρος όπως τον διατυπώνω τώρα είναι εντάξει. Θα πρέπει να μπορώ να διαγράψω σχόλια ακόμα κι αν υποψιάζομαι πως υπάρχει παραβίαση της νομοθεσίας αλλά να μη φέρω ευθύνη όταν δεν αντιληφθώ ότι καποιος στο σχόλιό του παραβιάζει τη νομοθεσία (δεν είμαι άλλωστε αστυνομικό όργανο).
Για να είναι τα πράγματα ίσως πιο ξεκάθαρα θα πρέπει ίσως να προσθέσω το αυτονόητο:
"Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων τη φέρουν αποκλειστικά οι συγγραφείς τους".
Αν η νομοθεσία δε μου επιτρέπει (ή δεν προβλέπει) τα παραπάνω τότε
α) ή πρέπει να επιβλέπω όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν, να ενεργοποιήσω δηλ. moderation
β) ή να καταργήσω τα σχόλια εντελώς
Τότε όμως καταστρέφεται και η δυνατότητα κάποιων να αφήνουν ανώνυμα σχόλια, οπότε το "δικαίωμα συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας" πάει περίπατο μια και δε θα μπορεί μα υπάρξει διάλογος.
Το δικαίωμα στο ανώνυμο σχόλιο είναι ιερό, φυσικά και δεν συνδεεται με την δυνατότητα ή μη διαγραφής του. Το γεγονός ότι δεν μπορεί να εντοπιστεί ο παραβάτης δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει παράνομη πράξη, αν ένα σχόλιο παραβιάζει το νόμο.
Από την άλλη, όποιος διαθέτει τον χώρο για δημοσιεύσεις έχει εκ του νόμου συνευθύνη για το περιεχόμενο όσον δημοσιεύονται στον χώρο του. Αυτό είναι επίσης αναγκαστικό δίκαιο, από το οποίο η ιδιωτική βούληση δεν μπορεί να αποκλίνει με ρήτρες του στυλ "η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους σχολιάζοντες". Σχετίζεται με τη γενικότερη νομοθεσία και συζήτηση για όσους μετέχουν στην "κοινωνία της διακινδύνευσης", όπου η ευθύνη αντικειμενικοποιείται και μοιράζεται σε όλους τους συμμετέχοντες, σε τομείς όπως ο τύπος, η ραδιοτηλεόραση, η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων, οι επικοινωνίες και οι μεταφορές.
Βέβαια, σε συνθήκες ίντερνετ είναι σαφές ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι συνέχεια και 24 ωρες συνδεδεμένος με την ιστοσελίδα του για να παρακολουθεί δίκην αστυνομίας όσα γράφονται. Και αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί για την ευθύνη των bloggers.
Το δικαίωμα συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας επιτρέπει σε κάποιον να παράγει, να διακινεί και να διαδίδει δεδομένα, αλλά όχι οπουδήποτε.
Δηλαδή είμαι σίγουρος ότι δεν λέει πουθενά "οπουδήποτε" :)
Εξάλλου τεχνικά το να πατήσεις delete comment αντιστοιχεί σε ένα HTTP POST request που αν δεν κάνω λάθος είναι και παραγωγή και διακίνηση δεδομένων. Δεν έχω το δικαίωμα να διακινήσω τα δεδομένα μου προς το blogger; Δεν έχω το δικαίωμα να δω τη σελίδα που λέει "comment has been deleted"; (πολύ σοφιστικό το επιχείρημα, το παραδέχομαι)
Και δεύτερον, τα περισσότερα εξειδικευμένα φόρα έχουν αυστηρή πολιτική διαγραφής των εκτός θέματος ανακοινώσεων: δε μπορείς να μπεις σε φόρουμ για προγραμματισμό C++ και να κάνεις π.χ. χριστιανικό κήρυγμα. Δε βρίσκω κάτι το παράλογο σε αυτό. Αντίστοιχα ένα μπλογκ είναι εξίσου εξειδικευμένο site, απλώς η εξειδίκευση ορίζεται από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του (δηλαδή δεν περιγράφεται απλά με μία φράση).
Πάντως όλα τα σχόλια (καμιά 50αριά αλλά τα 40 ήταν copy&paste το ίδιο δηλαδή τεχνικά spam) που έχω σβήσει χαλαρά σήκωναν μήνυση εκ μέρους μου.
1.Φυσικά και δεν μπορείς να διακινείς πληροφορίες οπουδήποτε, κατά το άρθρο 5Α Σ. Εφόσον όμως έχει προδιαμορφωθεί ένας ανοικτός χώρος, οι όροι συμμετοχής σε αυτόν πρέπει να είναι ίδιοι για όλους και να διέπονται από την αρχή της συμμετοχής.
2. Το να διαγράψεις ένα σχόλιο βεβαίως και είναι μια μορφή έκφρασης. Εφόσον όμως δεν γίνεται για κάποιο νόμιμο λόγο, βρίσκεται εκτός της προστατευόμενης ελευθερίας έκφρασης και επομένως δεν μπορεί να αντιταχθεί στο δικαίωμα του σχολιαστή.
3. Τα ειδικά fora έχουν οριοθετήσει την ειδικότητά τους, διαμορφώνοντας ένα πεδίο ελεγχόμενης ροής πληροφορίας, ως προς το περιεχόμενό της. Σε αυτές τις περιπτώσεις, απο τη φύση του πράγματος, τα γενικού ή άσχετου χαρακτήρα σχόλια προσβάλλουν τη συνοχή μιας ειδικού χαρακτήρα συζήτησης, επομένως προσβάλλουν το δικαίωμα όλων των υπολοίπων που ασκούν την ελευθερία στον εξειδικευμένο/ειδικό λόγο. Και πάλι, αυτή η αυτορύθμιση καταλαμβάνει την ροή της πληροφορίας σε αυτά τα fora κατά τρόπο ανεκτό συνταγματικά, γιατί διαφορετικά όπως είπαμε θα θιγόταν το δικαίωμα των άλλων να συμμετάσχουν σε μια αποκλειστικά ειδική συζήτηση. Το ίδιο μπορεί να ισχύσει στα εξειδικευμένα blogs. Βέβαια, ο κανόνας αυτός χαλαρώνει ανάλογα με το βαθμό της ειδικότητας ενός blog. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένα blog είναι ειδικό επειδή ανήκει σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (το οποίο μιλάει περί ανέμων και υδάτων). Εφόσον ένα τέτοιο blog επιτρέπει σχόλια, είναι υποχρεωμένο να ανεχθεί και σχόλια περί ανέμων και υδάτων. Και να μην τα διαγράφει ανάλογα με τις προσωπικές διαθέσεις του διαχειριστή του.
Τι λογής σοφιστείες είναι αυτές?Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις?
Να ένα εξαιρετικό παράδειγμα: ανώνυμος σχολιαστής που απορρίπτει συνολικά μια ειδική συζήτηση. Αν είχα υιοθετήσει μια πολιτική περί ειδικότητας του blog αλλά και των σχολίων θα μπορούσα να διαγράψω την "ενοχλητική" παρεμβολή. Πόσο εύκολο όμως είναι σε αυτές τις περιπτώσεις να χρησιμοποιηθεί μια τέτοιου είδους περιοριστική ρήτρα όχι επειδή πράγματι κάποιος παρεμβαίνει στη δομή μιας ειδικής συζήτησης, αλλά επειδή καθίσταται "ενοχλητικός" για αυτόν που έχει την τεχνική δυνατότητα να τον διαγράψει! Ακριβώς αυτές οι καταχρηστικές επικλήσεις της ειδικότητας και της πολιτικής διαγραφής σχολίων είναι που αποτρέπονται με τις συνταγματικές αναγωγές που υποστηρίζονται στο post.
Περιμένω και μερικά πραγματικά υβριστικά και προσβλητικά σχόλια, για να έχουμε και παραδείγματα διαγραφής.
Αν έχω το δικαίωμα διάδοσης των γραφόμενών μου, μπορεί πχ το naftemporiki.gr να μου αρνηθεί τη δημοσιεύση ενός άρθρου μου στο site της;
Κι αν, ναι γιατί;
Τι διαφέρει από ένα blog;
Ένα blog που έχει "ανοικτά" σχόλια, προσκαλεί ανά πάσα στιγμή τον οποιονδήποτε αναγνώστη να πει τη γνώμη του. Άρα υποχρεούται να σέβεται την ελεύθερη συμμετοχή στα σχόλια, από καθέναν.
Ένα site μιας εφημερίδας που αναπαράγει την αρθρογραφία της εφημερίδας αποτελεί απλώς την ηλεκτρονική διάδοση του περιεχομένου ενός εντύπου. Δεν καθίσταται αυτομάτως υπόχρεο ικανοποίησης όλου του εύρους του δικαιώματος συμμετοχής της κοινωνίας της πληροφορίας, αλλά μόνο του δικαιώματος πρόσβασης με ίσους όρους.
Εφόσον όμως ένα site εφημερίδας έχει κι ένα ανοιχτό forum, αναλαμβάνει και την υποχρέωση ανοχής διάδοσης και ανταλλαγής πληροφοριών που διακινούνται ηλεκτρονικά από τους χρήστες, επί ίσοις όροις.
Με λίγα λόγια: μπορείς να διαμορφώσεις αρχικούς και γενικούς όρους δομής μιας υπηρεσίας διαδικτύου. Εφόσον όμως δημιουργήσεις και υποδομές διάδρασης, δυνατότητες συμμετοχής, όπως τα fora, τα chat rooms και τα σχόια, οι όροι αυτοί πρέπει να ισχύουν αντικειμενικά για όλους τους επισκέπτες. Το δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας δεν καταργεί τη διάκριση ανάμεσα σε διαχειριστή ιστοσελίδας και επισκέπτη. Απλώς "ανοίγει" περισσότερο την νομική δυνατότητα διάδρασης προς τον "απλό" χρήστη, τον οποίο ο διαχειριστής οφείλει να σέβεται, χωρίς βέβαια να υποχρεούται να ικανοποιήσει παραλογισμούς. Και ανάμεσα στο σεβασμό είναι και η υποχρέωση διατήρησης των σχολίων του άλλου, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε με το περιεχόμενό τους ή όχι.
Βρίσκω υπερβολικό το επιχείρημα 2 στο πρώτο σχόλιο σου ( Η δυνατότητα κάποιου να αναρτήσει αλλού τα σχόλιά που τυχόν του διέγραψε κάποιος blogger δεν σημαίνει ότι έγινε σεβαστή... κτλ).
Τη δυνατότητα και αφορμή για σχολιασμό του την έδωσε ο κάτοχος του site στο οποίο αφήνει τα σχόλια in the first place. Ο κάτοχος αυτός δεν τον εμποδίζει επίσης να ανεβάσει το δικό του blog όπου θα έχει σύνδεσμο (hyperlink) προς το αρχικό και να μπορεί να σχολιάσει ό,τι θέλει. Μπορεί ακόμα και να αντιγράψει σχόλια αν το θεωρεί αναγκαίο για να επιτύχει το ίδιο "διανοητικό αποτέλεσμα". Όλα άλλωστε τα blogs έτσι λειτουργούν στην πράξη. Αν κάποιος σβήνει σχόλια, κρίνεται άλλωστε και από τους αναγνώστες του και αυτό αρκεί. Αυτό δηλ. που πρέπει να προστατευθεί είναι το δικαίωμα κάποιου να εκφράζεται μέσα στο διαδίκτυο κατ' ιδίαν. Δε μπορούμε να επιβαρύνουμε τρίτους για να μπορεί να εκφράζεται κάποιος. Έλεος!
"Βέβαια, σε συνθήκες ίντερνετ είναι σαφές ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι συνέχεια και 24 ωρες συνδεδεμένος με την ιστοσελίδα του για να παρακολουθεί δίκην αστυνομίας όσα γράφονται. Και αυτό πρέπει να συνυπολογιστεί για την ευθύνη των bloggers."
Αυτό είναι κάτι παραπάνω από ασήμαντη λεπτομέρεια. Θα πρέπει τουλάχιστον να προβλέπεται πως ο κάτοχος δε φέρει καμιά ευθύνη για τα σχόλια εωσότου του υποδειχτεί από τρίτους ότι υπάρχει σε αυτά παραβίαση της νομοθεσίας.
Φοβάμαι, πως αυτό που βλέπω εδώ είναι πως αυτοί που φτιάχνουν αυτά τα "νομικά πλαίσια" δεν έχουν αντιληφθεί με το τι έχουν να κάνουν και αντιμετωπίζουν την ηλεκτρονική πληροφορία παρόμοια με την έντυπη.
Και για να πω και την κακία μου, το Διαδίκτυο θα παραμείνει μια χαρά ελεύθερο μέσο ώσπου να μπείτε εσείε οι δικηγόροι και οι νομικοί να του αλλάξετε τα φώτα! (προφανώς για να δημιουργήσετε μια νέα πηγή εισοδήματος). Μη το πάρεις προσωπικά τώρα αυτό. Δες όμως και σχετικό σύνδεσμο από όπου και το ακόλουθο απόσπασμα:
Why might we not create the web today? The web became hugely popular too quickly to control. The lawyers and policymakers and copyright holders were not there at the time of its conception. What would they have said, had they been? What would a web designed by the World Intellectual Property Organisation or the Disney Corporation have looked like? It would have looked more like pay-television, or Minitel, the French computer network. Beforehand, the logic of control always makes sense. “Allow anyone to connect to the network? Anyone to decide what content to put up? That is a recipe for piracy and pornography.”
Και κλείνει με το εξής σοφό:
The lawyers have learnt their lesson now. The regulation of technological development proceeds apace. When the next disruptive communications technology – the next worldwide web – is thought up, the lawyers and the logic of control will be much more evident. That is not a happy thought.
1. Αν γινόταν δεκτό ότι ο κάτοχος "δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια έως ότου του υποδειχτεί" ότι παραβιάζουν την νομοθεσία εισάγουμε το δικαίωμα καθενός να επικαλείται άγνοια δικαίου. Η νομική πλάνη είναι κατ' εξαίρεση μόνο λόγος απαλλαγής από τη ευθύνη και δεν μπορεί να γενικευτεί σε μια δικαιοκρατούμενη πολιτεία. Διαφορετικά, καθένας θα μπορούσε να αυθαιρετεί μόνο και μόνο επειδή δεν γνωρίζει ποιο άρθρο παραβιάζει. Άλλωστε στα αδικήματα "εκφρασης" είναι σχεδόν προφανές πότε κάποιος παρανομεί (π.χ. εξύβριση, αποκάλυψη ευαίσθητων δεδομένων) ή πότε κάποιος ενδεχομένως παρανομεί (συκοφαντική δυσφήμιση: όταν το ψεύδος είναι κραυγαλέο).
2.Το νομοθετικό πλαίσιο διευρύνει τα όρια της ελευθερίας έκφρασης στο ίντερνετ, όχι το αντίστροφο. Ο νομοθέτης ενδυναμώνει την ελευθερία και περιορίζει τις αυθαίρετες παρεμβάσεις, όπως είναι ο αδικαιολόγητος αποκλεισμός κάποιου που θέλει να σχολιάσει. Και μάλιστα, αυτό διαχωρίζεται ξεκάθαρα απο τις παλαιότερες νομοθετικές προσεγγίσεις για την ελευθεροτυπία. Η οποία έχει έναν πιο στατικό χαρακτήρα, συνδέεται με συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους και εποπτικά όργανα κλπ. Εδώ το Σύνταγμα λέει "δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας", καθιστά το διαδίκτυο κοινωνικό αγαθό στο οποίο οι φραγμοί πρέπει να περιορίζονται μόνο σε εκείνους που προβλέπονται από την νομοθεσία κι όχι απο ό,τι καπνίσει σε καθέναν. Νομίζω ότι αυτή η αντίληψη είναι πολύ πιο φιλελεύθερη, τελικά, από την παλαιοϊδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν ορισμένοι διαχειριστές ιστοσελίδων. Περιορίζει την ατομικιστική δυνατότητά τους να θέτουν φραγμούς στην διάδοση της πληροφορίας. Αν αφήναμε το ίντερνετ "μόνο του" (legibus solutus) ποτέ δεν θα έφτανε σε τέτοιο σημείο φιλελευθεροποίησης. Καθένας θα ερχόταν και θα έλεγε "ειναι δικό μου το blog, σβήνω ό,τι θέλω, είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος στο χώρο μου και απαγορεύω την διάδοση πληροφοριών που δεν μου αρέσουν". Ιδιωτική λογοκρισία, δηλαδή.
Ο "πολιτικός" έλεγχος (καθένας κρίνεται για το αν σβήνει τα σχόλια, από τους άλλους) δεν είναι αρκετός για τη διασφάλιση της ελευθερίας των σχολιαστών. Γιατί δεν έχει εκτελεστότητα εις βάρος του "blogger-ιδιοκτήτη". Και η δυνατότητα του σχολιαστή να ανεβάσει σε άλλο χώρο τα σχόλιά του με links, είναι μια αποδυναμωμένη άσκηση του δικαιώματός του, σε κάθε περίπτωση νομίζω. Αν θέλω να κατακρίνω π.χ. τον τάδε δημοφιλη blogger (ας πούμε τον pitsiriko, όταν είχε ανοιχτά σχόλια) που έχει 20πλάσια επισκεψιμότητα από μένα, δεν ασκώ στην ίδια έκταση την ελευθερία της έκφρασής μου, αν είμαι υποχρεωμένος να το κάνω μέσω του δικού μου blog και της σχετικής συνδεσμολογίας: ο blogger-ιδιοκτήτης σε αυτήν την περίπτωση περιορίζει την εμβέλεια της αναγνωσιμότητάς μου, ενώ έχει -υποτίθεται- ανοικτά σχόλια. Και εν πάσει περιπτώσει γιατί να υποχρεώσουμε μεμονωμένους, μη αρεστούς σε μας, σχολιαστές, των οποίων σβήνουμε τα σχόλια, να μπουν στην διαδικασία δημιουργίας εξ αρχής ιστοσελίδων, μόνο και μόνο για να μας σχολιάσουν; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όταν αξιώνουμε εμμέσως τέτοιες διατυπώσεις, περιορίζουμε σαφέστατα τα δικαιώματα των άλλων. Ενώ έχουμε κάθε δικαίωμα να φτιάξουμε blogs με passwords, ή ειδικά passwords για τους σχολιαστές-φίλους μας, ή να επιτρέψουμε μόνο σε bloggers τα σχόλια, ή να κλείσουμε τελείως τα σχόλια.
Αυτή η προσέγγιση την οποία υποδηλώνει το Σύνταγμα, τελικά ισοσταθμίζει καλύτερα τα δικαιώματα και αποκαθιστά την διάδραση που θα έπρεπε να ισχύει. Δεν παύει βέβαια να είναι ένα ισχύον, το οποίο ενδεχομένως απέχει από το δέον.
:)
Για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο υπάρχει ειδικό συνταγματικό καθεστώς, όσο εξακολουθούν να είναι μέσα μονομερούς μετάδοσης πληροφοριών : δεν εφαρμόζεται το δικαίωμα συμμετοχής στην ΚτΠ. Δεν υπάρχει δικαίωμα παρέμβασης του πολίτη σε εκπομπή.
Η πολυφωνία στην ραδιοτηλεόραση, ως μέσου που χρησιμοποιεί τις ραδιοσυχνότητες (=σπάνιοι πόροι και για αυτό κρατικοί, σε αντίθεση με το ίντερνετ και τα έντυπα) διασφαλίζεται αποκλειστικά και μόνο από το κράτος που ασκεί τον έλεγχό του μέσω του ΕΣΡ.
Εφόσον όμως η ραδιοτηλεόραση αποκτήσει χαρακτηριστικά διάδρασης και διαμορφωθεί κατά τρόπο που να επιτρέπει την συμμετοχή τηλεθεατών, δεν θα επιτρέπεται ο αποκλεισμός αυτών με κριτήριο π.χ. τις πολιτικές τους απόψεις ή άλλους λόγους που συνιστούν διακριτική μεταχείριση. Φυσικά όταν λέμε διάδραση δεν εννοούμε αποστολή sms στο Fame Story, αλλά συνδιαμόρφωση του περιεχομένου.
"Αν γινόταν δεκτό ότι ο κάτοχος "δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια έως ότου του υποδειχτεί" ότι παραβιάζουν την νομοθεσία εισάγουμε το δικαίωμα καθενός να επικαλείται άγνοια δικαίου."
Αρχίζω να γίνομαι κουραστικός υποθέτω αλλά συνεχίζω:
Από πότε ισχύει πως επειδή κάποιος έγραψε ένα σχόλιο εγώ το διαβάζω κιόλας; Θα βγω τώρα και υποχρεομένος να διαβάζω και ό,τι δεν έχει γραφτεί από εμένα; Ακόμα και αν υπάρχει απάντηση σε σχόλιο με υπογραφή "Σπασίκλας" στο δικό μου blog, θα μπορούσε θεωρητικά να το έχει γράψει άλλος. Δεν πρόκειται δηλ. για "αγνοια νόμου", απλά για άγνοια ύπραξης του σχολίου.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως τέτοιου είδους ρυθμίσεις φέρνουν τα αντίθετα από τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενα σου (δε φταις εσύ φυσικά) θα ήταν πιο σώφρον να καταργήσω τα ανοιχτά σχόλια, διαφορετικά θα είμαι συνυπεύθυνος για ό,τι γράφεται εκεί. Στην πρώτη περίπτωση περιορίζω το διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, κάτι για οποίο ξεκίνηστα το ιστολόγιο in the first place. Στη δεύτερη, πρέπει να γίνω μπάτσος για να επιβιώσω αλλιώς δίνω δικαίωμα στον όποιο κακόβουλο να μου διαλύσει το blog. Θαυμάσια!
Το γεγονός ότι διαθέτεις το χώρο σε τρίτους για ανέβασμα κειμένων ιδρύει αντικειμενική ευθύνη σου: αφού ανοίγεις μία πόρτα, ακόμα κι αν δεν παρακολουθείς τι γίνεται ο νόμος θεωρεί ότι κατ’ αρχήν έχεις συνευθύνη. Πρόκειται για τον νόμο περί τύπου που επεκτείνεται και στον χώρο του διαδικτύου με πιο πρόσφατη νομοθεσία (2000). Υπεύθυνος δεν είναι μόνο ο συντάκτης (σχολιαστής εν προκειμένω), αλλά και εκείνος που έχει τη διαχείριση του ηλεκτρονικού εντύπου. Η ευθύνη είναι εις ολόκληρον, κατ’ αρχήν, εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο.
Αν κλείσεις τα σχόλια, έτσι κι αλλιώς η ευθύνη εξ ορισμού σχετίζεται με ό,τι γράφεις μόνον εσύ.
Με το νέο ποστ δίνω ορισμένα παραδείγματα, για να αποφευχθεί η συγχυση.
sorry αλλά το Σύνταγμα μπορεί να λέει ότι θέλει (όπως να απαγορεύει σε τρίτους να παρέχουν τριτοβάθμια εκπαίδευση και να δίνει στο Κράτος μονοπώλειο) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό.
Τα comments πιάνουν physically χώρο και resources σε ιδιοκτησία που δεν είναι δημόσια. Το να αφήνεις τα bits σου πχ στο blog μου είναι σαν να αφήνεις κιβώτια στην αποθήκη μου.
Πχ στο Second Life, ακριβώς επειδή τα κτίσματα με τα scripts etc κάνουν χρήση της CPU, χώρου στους σκληρούς των servers κλπ δλδ πιάνουν resources που είναι δεν είναι unlimited, οι ιδιοκτήτες αυτού του παιχνιδιού έχουν βάλει τον όρο ότι αν θέλεις γή για να χτήσεις πρέπει να πληρώσεις. Από που πηγάζει αυτό το δικαίωμα τους; Από τα ιδιοκτησιακά δικαίωματα που έχουν επάνω στην υλική τους ιδιοκτησία.
Γενικά όλο τα conflicts λύνονται αν καταλάβουμε ότι τα θετικά δικαιώματα δεν είναι στην πραγματικότητα δικαιώματα διότι δεν μπορείς να έχεις δικαιώματα επάνω στους άλλους ανθρώπους, μονάχα τα αρνητικά δικαιώματα είναι πραγματικά δικαίωματα.
ένα παράδειγμα από το libertynet:
"το δικαίωμα στον έρωτα" δεν μπορεί να σημαίνει, ότι κάθε γυναίκα είναι υποχρεωμένη να συνάψει ερωτικές σχέσεις μαζί σου!
libertarian: είπες πολύ πιο απλά αυτό που προσπαθούσα να εξηγήσω εγώ. Thanks.
Είναι ενδιαφέρον πάντως πως η συζήτηση κατέληξε πάλι στη θεμειώδη αρχή του σεβασμού της ιδιοκτησίας και των θετικών/αρνητικών δικαιωμάτων.
Κάποιος επίσης που διαγράφει σχόλια επειδή δε συμφωνούν με τις απόψεις του θα τιμωρηθεί πολύ γρήγορα από τους αναγνώστες του. Και το να μη σε διαβάζουν είναι η καλύτερη τιμωρία. Δε χρειάζεται κανένα νομικό πλαίσιο εδώ.
Παραμένει όμως το θέμα κατά πόσο ο κάτοχος του ιστότοπου είναι συνυπεύθυνος για την κακόβουλη ενέργεια κάποιου άλλου όταν ο άλλος κάνει κατάχρηση των ανοιχτών σχολίων.
Επιμένω πως ο κάτοχος δεν πρέπει να φέρει ευθύνη μέχρι να του υποδειχτεί από τρίτο (πχ. τις αρχές ή το θιγόμενο) πως υπάρχει παραβίαση της νομοθεσίας. Δε μπορεί να θεωρεί ο νομοθέτης πως ο κάτοχος του ιστοτόπου είναι 24 ώρες το 24ωρο standby για τσεκάρει τα σχόλια. Αν είναι δυνατόν.
Kαι για να κάνω την τελευταία άποψη πιο "γραφική" ορίστε και ένα παράδειγμα.
Ας θεωρήσουμε πως το σπίτι μου έχει ένα μεγάλο άσπρο τοίχο που κοιτά σε δημόσιο δρόμο. Κάποιος έρχεται και γράφει με σπρέϋ "Ο elawyer είναι κλέφτης". Εγώ, επειδή λείπω διακοπές στη Τζαμάικα, γυρνάω μετά 2 εβδομάδες και βρίσκω τους μπάτσους να περιμένουν να με συλλάβουν. Η κατηγορία? Έχω ...τοίχο και δε φρόντισα να σβήσω τα παράνομα συνθήματα που γράφτηκαν πάνω του!
Ό,τι πρέπει είναι τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις "συνυπευθυνότητας" για να ιδρύσουμε αστυνομικό κράτος.
Libertarian, εγώ δεν κάνω κριτική για το αν το Σύνταγμα είναι ορθό. Απλώς αναλύω τις επιπτώσεις του στον κυβερνοχώρο. Αλλά για να μπούμε και λίγο στην ουσία, αυτό που λέει το σύνταγμα είναι ότι οι χώροι ροής της πληροφορίας που είναι δομημένη με αρχή την επιτρεπόμενη διάδραση δεν είναι "εμπράγματο δίκαιο". Πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ανοικτοί, γιατί μόνο έτσι προωθείται η διακίνηση των ιδεών. Οι απαγορεύσεις πρέπει να ισχύουν μόνο για λόγους ποινικούς, όπως η συκοφαντική δυσφήμηση που έφερε ως παράδειγμα ο Σπασίκλας. Δεν μπορείς να απαγορεύεις σε κάποιον να μιλήσει στο ανοιχτό φόρουμ σου μόνο και μόνο επειδή έχει διαφορετικές ιδέες από τις δικές σου ή επειδή δεν σου αρέσει η φάτσα του. Αυτό απέχει πολύ από το να κάτσεις να σε πηδήξει.
Σπασίκλα: το δίκαιο σου δίνει την δυνατότητα να αποδείξεις ότι απείχες. Αλλά αντιστρέφει το βάρος της απόδειξης: ενώ σε όλες τις περιπτώσεις καθένας φέρει το βάρος της απόδειξης των ισχυρισμών του, ειδικά για τις περιπτώσεις των δημοσιεύσεων και των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών ιδρύει κατ' αρχήν εις ολόκληρον ευθύνη εκδότη-διευθυντή-συντάκτη και μετά καλείται καθένας να αποδείξει το βαθμό συμμετοχής καθενός. Αυτά τα λέει ο νόμος από το 1981 και το 2000 επεκτάθηκαν και στο ίντερνετ.
Το ξέρω ότι εσύ απλά αναφέρεις αυτά που λέει το σύνταγμα ώστε να ξέρουμε από νομικής άποψης τι ισχύει :-) απλά εγώ ήθελα να δείξω την φιλελεύθερη σκοπιά επάνω στο θέμα.
Ναι, δεν είναι το ίδιο το να μου επιβάλουν να δημοσιεύω την γνώμη κάποιου τρίτου με δική μου δαπάνη (χώρος στον σκληρό μου κτλ), με το να μου κάνει κάποια σεξ παρά την θέληση μου. Δεν παύει όμως να είναι και τα δύο λάθος.
Γιατί; Γιατί και τα δύο προϋποθέτουν ότι κάποιο άλλο άτομο έχει ιδιοκτησιακά δικαιώματα (δλδ χρήσης και διάθεσης) επάνω στο σώμα μου. Δλδ προϋποθέτουν την δουλεία.
Στην πρώτη περίπτωση έμμεσα, διότι ιδιοποιείται τους καρπούς της εργασίας μου, ένα μέρος της ιδιοκτησίας μου (bytes στον σκληρό μου), που για να αποκτήσω χρειάστηκε να δαπανήσω χρόνο και ενέργεια από την ζωή μου. Είναι σαν να δούλεψα τσάμπα, παρά την θέληση μου γι' αυτό το άτομο. Και πως λέγεται αυτή η χρησιμοποιήση του σώματος μου στην καθομιλουμένη; Δουλεία.
Στην δεύτερη περίπτωση άμεσα αλλά δεν χρειάζεται ανάλυση μιας και ανήκει στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας το να μου την πέφτουν γυναίκες στο δρόμο και να απαιτούν να κάνουν σεξ μαζί μου γιατί είναι δικαίωμα τους να χρησιμοποιήσουν το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο :Ρ
Παραθέτω από το Philosophy of Liberty
The principle of liberty is based on Self-Ownership
This means that no person, or a group of persons owns your life
You exist in time:
future, present, past.
This manifests in:
life, liberty, the product of your life and liberty.
To lose your life is to lose your future.
To lose your liberty is to lose your present.
To lose the product of your life and liberty is to lose that portion of your past that produced it.
The product of your life and liberty is your property.
Ομολογώ ότι δεν είμαι γνώστης περί τα τεχνικά θέματα, αλλά δεν νομίζω ότι μοιράζομαι τον σκληρό μου δίσκο με κάποιον επειδή, μέχρι ενός σημείου, υποχρεούμαι να τον αφήσω να αναρτήσει τα σχόλιά του στο blog μου. Δεν χρησιμοποιεί κάποιος τα μπιτς του σκληρού μας δίσκου, αν δεν απατώμαι.
Χρησιμοποιεί, βέβαια, μία ψηφιακή υποδομή την οποία ενδεχομένως έχουμε διαμορφώσει με κόπο και αφιερώνοντας χρόνο.
Τελικά φτάσαμε και στο ιδεολογικό debate!
ερωτηση: το blogspot.com μπορει να υπαγεται στην Ελληνικη νομοθεσια και να ισχυουν αυτα που λετε, εφοσον δεν "εδρευει" στην Ελλαδα; Ειναι δηλ (στο εντελως περιπου) σαν να προσαρμοζουμε το περιεχομενο ενος μεσου το οποιο παραγεται αλλου και γινεται εισαγωγη του...(αφου οι οποιες κρισεις γινονται με βαση το Ελληνικο Συνταγμα και την ΚτΠ)
Το ελληνικό δίκαιο εφαρμόζεται σε κάθε πράξη που συμβαίνει στην ελληνική επικράτεια. Όπως έχω ξαναπεί, το γεγονός ότι ένας σέρβερ είναι σε άλλη χώρα δεν σημαίνει ότι εφαρμόζεται επ αυτού αποκλειστικά το αλλοδαπό δίκαιο, τη στιγμή που το υπεύθυνο πρόσωπο για το περιεχόμενο των ιστολογίων ενεργεί ευρισκόμενο στην ελληνική επικράτεια. Κατ΄ αρχήν δηλαδη όποιος, ευρισκόμενος στην Ελλάδα δημοσιεύει στο ίντερνετ, υπάγεται στην ελληνική νομοθεσία και αρμόδια ειναι τα ελληνικά δικαστήρια.
Αυτό το θέμα έχει λήξει εδώ και αρκετά χρόνια και υπάρχουν πολλές δικαστικές αποφάσεις που το επιβεβαιώνουν και ορισμένες από αυτές θα βρείτε και σε αυτό το ιστολόγιο.
Δεν χρησιμοποιεί κάποιος τα μπιτς του σκληρού μας δίσκου, αν δεν απατώμαι.
Αν το blog σου βρίσκεται στον υπολογιστή σου ναι χρησιμοποιεί, (πχ αν είχες στήσει έναν web server στο σπίτι σου), αν όχι τότε ιδιοποιήται ένα μέρος του σκληρού κάποιου άλλου ατόμου. Όπως και να έχει ο σκληρός έχει κάποιον ιδιοκτήτη, τα bytes βρίσκονται κάπου physically, σε ιδιωτική περιουσία. Αν κάποιος αφήσει στο σπίτι μου κιβώτια με το ζόρι, είτε το ενοικιάζω, είτε είναι δικό μου, είτε έχω αφήσει κάποιο άτομο να μένει δωρεάν (περίπτωση blogspot), δεν αλλάζει κάτι. Ιδιοποιήται ξένη ιδιοκτησία.
Πάντως το σύνταγμα μας έχει πολλά σημεία τα οποία θα έπρεπε να αλλάξουν κατά την γνώμη μου :)
Πάντως οι χρήστες του blogger νομίζω ότι δεν χρησιμοποιού δικό τους σέρβερ. Επομένως bloggers και σχολιαστές σε άλλου τη ράχη καθόμαστε.
Καλησπέρα.
Ας βάλω αριθμούς καλύτερα γιατί με... εξάπτουν αυτές οι συζητήσεις :)
1. Είμαι ένας φιλοξενούμενος της blogger.com στο χώρο που αυτή μου παραχώρησε, δίνοντάς μου ταυτόχρονα όσα εργαλεία η δική της νομοθεσία θεωρεί σύννομα (άρα και σύννομη τη χρήση τους), εξ' όσων υπάρχουν διαθέσιμα (ή υπάρχουν γενικώς). Δεν μου γνωστοποίησε άλλον τρόπο χρήσης τους, πλην του FAQ.
2. ...ενός blog που είναι ανοιχτό σε σχόλια
...προσκαλεί ανά πάσα στιγμή τον οποιονδήποτε αναγνώστη να πει τη γνώμη του.
Πώς ορίζεται το "ανοιχτό σε σχόλια"; On-Off;
Εγώ θέλω στο "μερικώς ανοιχτό" (ή κλειστό υπο συνθήκες) blog μου:
α) να επιτρέπονται μόνο όσα σχόλια είναι κολακευτικά για μένα
β) να ακούγονται όλα τα σχόλια, εφόσον προέρχονται από άτομα με τα οποία έχω βγει για καφέ.
γ) να επιτρέπονται όλα τα σχόλια από τις ξαθές γαλανομάτες.
δ) να απαγορεύονται όλα τα σχόλια, καθώς και η ανάγνωση, από όλους τους υπαλλήλους του Υπουργείου Εξωτερικών.
Με λίγα λόγια, θέλω ένα δεδομένο και ξεκάθαρα ορισμένο ειδικό blog και σαφώς δεν θέλω να είναι ένα "δημόσιο βήμα" για τον καθένα.
Αυτό φυσικά το κάνει ένα ειδικό blog, εξ'ορισμού - η λέξη "ειδικό" δεν αναφέρεται μόνο στη θεματολογία βεβαίως.
Το οτι δεν μπορώ τεχνικά να ορίσω σαν ειδικό το blog μου, δεν σημαίνει οτι δεν είναι τέτοιο!
3. ...Ενώ έχουμε κάθε δικαίωμα να φτιάξουμε blogs με passwords, ή ειδικά passwords για τους σχολιαστές-φίλους μας, ή να επιτρέψουμε μόνο σε bloggers τα σχόλια, ή να κλείσουμε τελείως τα σχόλια.
Ακριβώς αυτό - η τεχνολογία μας περιορίζει (σήμερα) σε μόλις 2-3 επιλογές. Αν δεχθούμε οτι "αυτές είναι, βολέψου" τότε και με το delete ισχύει το "αυτό είναι, βολέψου".
4. ...όποιος διαθέτει τον χώρο για δημοσιεύσεις έχει εκ του νόμου συνευθύνη για το περιεχόμενο όσον δημοσιεύονται στον χώρο του...
Ποιός ακριβώς διαθέτει το χώρο; Η blogger.com της οποίας όλοι είμαστε φιλοξενούμενοι φαντάζομαι - αυτή άλλωστε δημοσιεύει τα πάντα.
Εμείς απλώς στέλνουμε κείμενα προς δημοσίευση τα οποία "συγκεντρώνονται" (blog) με τη μεθοδολογία που έχει ορίσει η blogger.com και την οποία δεχόμαστε αναγκαστικά.
Μπορώ να κάνω μια μήνυση στη blogger.com οτι δεν μου επιτρέπει να θέσω ΧΨ κανόνες στο blog μου, υποχρεώνοντάς με να γίνω παράνομος στην Ελλάδα;
5. ...ευρισκόμενος στην Ελλάδα δημοσιεύει στο ίντερνετ...
Και πώς μπορεί να ξέρει κανείς πού βρίσκεται ο blogger, πού ο χώρος (blogger.com) και που ο σχολιαστής, ώστε να εφαρμόσει τον εκάστοτε νόμο;
Αυτό σημαίνει οτι όταν γράφω στα αμερικάνικα fora/blogs με δεσμεύουν οι ελληνικοί νόμοι και τούμπαλιν;
Αν μπώ στο blogger.com μέσω τρίτου, χρησιμοποιώντας λογαριασμό από Αμερική (τον αγόρασα όταν ήμουν εκεί), με βάση ποιό δίκαιο κρίνομαι; Αυτό της χώρας στην οποία βρισκόμουν εγώ τη στιγμή δημοσίευσης του σχολίου ή αυτόν της χώρας όπου βρίσκεται ο σχολιαστής (ο λογαριασμός δηλαδή);
Αν γράφω μέσω anonymizer, ήτοι δεν καταγράφεται πουθενά η προέλευσή μου, είμαι υπαρκτό πρόσωπο για την ελληνική νομοθεσία;
6. με τη διαγραφή παραβιάζεται η θέληση του σχολιαστή να εκφραστεί μέσα στις συγκεκριμένες συντεταγμένες
α) ποιές είναι οι συντεταγμένες και γιατί εξαντλούνται στο δικό μου blog και όχι στα υπόλοιπα; όλοι οι bloggers είναι εξίσου φιλοξενούμενοι στο χώρο ενός τρίτου.
β) ποιός έδωσε το δικαίωμα στο σχολιαστή να εκφραστεί στο δικό μου blog; ΟΧΙ εγώ, δεν το ήθελα αυτό, αλλά με υποχρέωσε η ανώριμη τεχνολογία.
7.
Εφόσον τόσο ο blogger όσο και ο σχολιαστής είναι ανώνυμοι, η δε τεχνολογία δεν επιτρέπει την απλή/γρήγορη ταυτοποίηση (εδώ υπεισέρχονται κι άλλα ζητήματα φυσικά), αν ποτέ κληθώ σαν "ειδικός", θα καταθέσω το εξής:
ΕΑΝ το αρχικό κείμενο δεν επιτρέπει σαφή ταυτοποίηση προσώπων κλπ, δεν προκύπτουν δηλαδή εμφανώς θιγόμενα ή δικαιούμενα σχολιασμού πρόσωπα, τότε ο εικονικός ιδιοκτήτης του blog κάνει ό,τι θέλει με τα σχόλια, κάνοντας χρήση των εργαλείων που του παρέχονται, κατά βούληση, εκτός αν άλλως ορίζεται στα δικαιώματα χρήσης-φιλοξενίας.
Τη μόνη δηλαδή υποχρέωση που βλέπω να στέκει νομικά είναι εάν και όταν υπάρξει σαφής αναφορά σε αναγνωρίσιμη νομική οντότητα (άτομο, ομάδα, εταιρία κλπ), οφείλω να δώσω βήμα για σχολιασμό σε αυτή την οντότητα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα λινκ στην τυχόν απάντηση, σε ανάλογης προβολής θέση, εαν και εφόσον ενημερωθώ οτι υπάρχει (το link, στην Αμερική τουλάχιστον, θεωρείται εξίσου σημαντικό με το αυτούσιο κείμενο, βλέπε και GNU licencing systems - GPL κλπ).
Ας προσθέσω μια άποψη ακόμη:
Αν ο alombar42 εξυβρίσει (ευθέως και χωρίς αμφιβολία) τον e-lawyer, αυτό ΔΕΝ σημαίνει οτι ο Γιάννης έβρισε τον Γιώργο, παρά μόνον στην περίπτωση που η ταυτοποίηση και των δύο είναι προφανής στον κοινό νου ή/και στο μέσο αναγνώστη.
Σε περίπτωση αμφισβήτισης της ταυτότητας ενός εκ των δύο τη στιγμή της δημοσίευσης, τότε...
1) Αν αναγνωρίσιμος είναι ο θιγόμενος, τότε αυτός μπορεί αρχικά να ζητήσει αποκατάσταση από τον παρέχοντα τον χώρο (blogger.com), είτε απαιτώντας διαγραφή του μηνύματος ή/και του blog είτε απαιτώντας βήμα αναλόγου προβολής για απάντηση.
Το να ταυτοποιηθεί και ο θίξας ίσως υπερβαίνει τα όρια του νόμου. Επειδή όμως είναι και ο μοναδικός τρόπος για απαίτηση αποζημίωσης, ειδικά σε μια σοβαρή περίπτωση, είναι μια αναγκαία διαδικασία, κατά τρόπο όμως που δεν διαδίδεται η ταυτότητα του θίξαντος (ειδικά αν ο θίξας έχει γράψει κι άλλα άσχετα μηνύματα), γιατί τότε ταυτοποιείται και με όλα τα μηνύματά του, κάτι που είναι παράνομο, αν δεν κάνω λάθος.
Η ταυτοποίηση τώρα, προϋποθέτει τη συνεργασία της blogger.com (αφού από αυτήν εξαρτάται η ανωνυμία) και δεν γνωρίζω κατά πόσον είναι αυτή υποχρεωμένη να υπακούσει στο ελληνικό δικαστήριο, ειδικά αν της ζητηθεί κάτι που είναι παράνομο για τα δικά της δεδομένα.
2) Αν αναγνωρίσιμος είναι μόνο ο θίξας, φυσικά δεν προκύπτει κανένα πρόβλημα και δεν θίγεται κανένα φυσικό πρόσωπο. Μόνη μέθοδο αντίδρασης που βλέπω είναι μέσω της blogger.com.
Τελικά, αν στήσω ένα server που δεν καταγράφει τίποτα, στις Σεϋχέλες (λέμε τώρα) και έχω ένα ανώνυμο λογαριασμό εκεί, μπορώ να κάνω ένα σωρό παρανομίες μέσω αυτού του λογαριασμού και ο μόνος τρόπος να με ταυτοποιήσει κανείς είναι:
- να προκύπτει σοβαρή παρανομία
- να συνεργαστεί (και) με τις τοπικές Αρχές
- να συμφωνήσει ο ιδιοκτήτης του server να δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού
- να υπάρχει συνεργασία σε δικαστικό επίπεδο
Σωστά;
Καλημέρα!
1. To γεγονός ότι η blogger.com δεν σου γνωστοποίησε όλους τους όρους νόμιμης χρήσης ενός μέσου που διατίθεται για δημοσιεύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σημαίνει ότι σε απαλλάσσει από την γενική υποχρέωση γνώσης του δικαίου. Άγνοια νόμου δεν συγχωρείται, εκτός από τις περιπτώσεις της συγγνωστής νομικής πλάνης.
2. Η «ανοιχτότητα» του blog, δηλαδή ο βαθμός «ειδικότητάς του» είναι ελευθερία του blogger. Μπορείς πράγματι να πεις εξαρχής ότι η σελίδα θα κινηθεί μόνο στο πεδίο του ναρκισσισμού, αλλά όχι και να αφαιρείς τη δυνατότητα για κριτικό σχολιασμό. Μπορείς να επιτρέψεις να ακούγονται όλα τα σχόλια από άτομα με τα οποία έχεις βγει για καφέ/ξανθές γαλανομάτες, αλλά όχι να εξαιρείς ομάδες με κριτήριο το επάγγελμα (αντισυνταγματική διάκριση). Αν ήθελες κάτι τέτοιο ας δημιουργούσες ένα κλειστό φόρουμ ή ας έδινες password μόνο στους φίλους σου. Από τη στιγμή που δημιουργείς ανοιχτές συνθήκες συμμετοχής επί ίσοις όροις τεχνικά, είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς τα σχόλια από όλους. Αν δημιουργήσεις ελεγχόμενες συνθήκες (στο μέτρο που δεν εισάγουν ρατσιστικές αποκλείσεις), μπορείς να επιβάλλεις περιοριστικούς όρους.
3. Το ότι η τεχνολογία θα μας έδινε τη δυνατότητα να διαγράφονται αυτοματοποιημένα οι αρνητικές κριτικές (προσοχή: όχι οι ύβρεις) εναντίον μας, δεν σημαίνει ότι αυτό θα ήταν νομικά ανεκτό. Η τεχνολογία μπορεί να επιτρέπει και τον έλεγχο της αλήθειας στις δηλώσεις κάποιου, δεν σημαίνει όμως ότι είναι νόμιμη η χρήση ενός τέτοιου μέσου.
4. Με την blogger έχεις αποδεχτεί ορισμένους όρους χρήσης. Δεν σου απαγόρευσε να επιλέξεις ένα άλλο λογισμικό που θα σου επιτρέπει να αναπτύξεις και άλλες τεχνικές δυνατότητες.
5. Το που βρίσκεται ο κάθε σχολιαστής για να εφαρμοστεί ο εκάστοτε νόμος είναι ένα αποδεικτικό θέμα. Όλη η συζήτηση γίνεται σε επίπεδο ισχύοντος, όχι σε επίπεδο αποδεικτικών δυσχερειών αν χρειαστεί να κριθεί το ισχύον δίκαιο. Τα παραδείγματα που έχω δώσει αφορούν την περίπτωση δημοσιεύσεων από άτομα που βρίσκονται στην Ελλάδα. Μην μπλέκετε την εικονική πραγματικότητα με τα αποδεικτικά θέματα και το ισχύον δίκαιο. Βεβαίως και είσαι υπαρκτό πρόσωπο για την νομοθεσία, αν γράφεις μέσω anonymizer: η άδικη πράξη τ ε λ ε ί τ α ι. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το αν μπορεί κάποιος να αποδείξει την τέλεσή της και κυρίως το ποιος είσαι (που εκτός από τον ψηφιακό εντοπισμό σου μπορεί να γίνει με μάρτυρες, βιντεοσκόπηση, φωτογράφηση, δεδομένα χρόνου, πραγματογνωμοσύνες, περιεχομένου κλπ). Περαιτέρω, οι Έλληνες πολίτες διέπονται από τον ελληνικό ποινικό νόμο ακόμα και όταν εγκληματούν στο εξωτερικό, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα. Δηλαδή όταν –μετά- βρεθείς στην Ελλάδα (αν έχουν κινηθεί διαδικασίες ποινικής δίωξης κλπ) υπόκεισαι στην ελληνική δικαιοδοσία.
6. Δεν είπε κανείς ότι οι συντεταγμένες εξαντλούνται στο δικό σου μπλογκ. Κάποιος όμως επιλέξει ένα συγκεκριμένο context για να εκφραστεί και αφού του παρέχεις αυτή τη δυνατότητα, πρέπει να την σεβαστείς.
7. Ως προς το θέμα της ταυτοποίησης, το αν δηλαδή ο μπλογκερ έχει απόλυτο δικαίωμα στα ανώνυμα σχόλια θα σημειώσω ότι σύμφωνα με αμερικάνικη νομολογία (συμβατή και με το ελληνικό δίκαιο) το δικαίωμα έκφρασης δεν προϋποθέτει την «επώνυμη» έκφραση και ειδικά για τους σχολιαστές στο ίντερνετ η ανωνυμία είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό δικαίωμα που εγγυάται την ελευθερία τους. Συνεπώς, οι ανώνυμοι χρήστες απολαμβάνουν το ίδιο επίπεδο ελευθερίας έκφρασης με τους άλλους και δεν συγχωρείται καμία απόκλιση που να επιτρέπει περιορισμό των δικαιωμάτων τους μόνο λόγω του ότι καταθέτουν ανυπόγραφα σχόλια (δεν μιλάω βεβαια για τις περιπτωσεις που παρανομούν).
8. Μην ξεχνάμε επίσης το θεσμό της μήνυσης κατ’ αγνώστου: η διαδικασία έχει εκκινήσει ως προς τις προθεσμίες της κλπ και αναμένεται ο εντοπισμός του δράστη από τις διωκτικές αρχές. Το δίκαιο αναγνωρίζει το δικαίωμα σου να κάνεις τη μήνυση, ανεξάρτητα από την αδυναμία σου να εντοπίσεις τον δράστη.
9. Το παράδειγμα με την εξύβριση που τελείται με χρήση ψευδωνύμου προς άλλον ο οποίος επίσης χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο θέτει ως κριτήριο την «προφανή ταυτοποίηση και των δύο στον μέσο αναγνώστη». Όταν λες ταυτοποίηση φαντάζομαι ότι εννοείς να ξέρει ο μέσος αναγνώστης ότι ο Χ είναι ο Γιάννης και ότι ο Ψ είναι ο Γιώργος. Αυτό όμως δεν είναι προϋπόθεση σύμφωνα με το νόμο για την τέλεση της εξύβρισης. Αν ως e-lawyer βγω και βρίσω την Lilly, ακόμα κι αν δεν είμαστε γνωστά πρόσωπα στον μέσο αναγνώστη, η Lilly έχει κάθε δικαίωμα να μου κάνει μήνυση και θα δικαιωθεί. Η νομοθεσία προστατεύει και το ψευδώνυμο ως στοιχείο της προσωπικότητας (βλέπε Αστικό Κώδικα, άρθρα 57 επ.). Ο εντοπισμός μου για να μηνυθώ είναι –όπως λέμε οι νομικοί- πραγματικό και όχι νομικό ζήτημα. Η εξύβριση έχει τελεστεί. Ο ποινικός της κολασμός προϋποθέτει απλώς τον εντοπισμό μου για να μηνυθώ, όχι την ταύτιση στο μέσο νου της πραγματικής μου ταυτότητας με την διαδικτυακή ή την αντίστοιχη της Lilly με την πραγματική της ταυτότητα. Το ότι θα αποκαλυφθώ για τις ανάγκες της ποινικής δίκης και ενδεχομένως αποκαλυφθεί η ιδιότητά μου ως συγγραφέα και άλλων μηνυμάτων δεν σημαίνει ότι παραβιάζεται το δικαίωμα μου στην ανωνυμία. Η άρση της ανωνυμίας θα επιτραπεί μόνο για τους σκοπούς της ποινικής διαδικασίας και καλύπτεται από το απόρρητο της προδικασίας. Η δικαστική απόφαση επίσης που τυχόν εκδοθεί είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και η επεξεργασία της επιτρέπεται μόνο με απόφαση της Αρχής. Το μόνο σημείο δημόσιας άρσης της ανωνυμίας μου θα είναι η ακροαματική διαδικασία στο ποινικό δικαστήριο, η οποία από το σύνταγμα πρέπει να γίνεται με τη δημοσιότητα που επιτρέπει μια δικαστική αίθουσα.
10. Για το αν η blogger.com θα παραδώσει δεδομένα χρηστών σε ελληνικό δικαστήριο δεν το γνωρίζω. Η google πάντως το κάνει πάντοτε χωρίς αντιρρήσεις, στην Αυστραλία και (αν θυμάμαι καλά) στην Κίνα.
11. Επειδή βλέπω ότι συγχέεται το αποδεικτικό μέρος ε το θέμα της τέλεσης του αδικήματος πρέπει να υπενθυμίσω πάλι ότι η ταυτοποίηση του χρήστη μπορεί, στην πράξη, να γίνει ωραιότατα με μάρτυρες. Πρακτικά: μου κάνει μήνυση κάποιος ότι εγώ ήμουν ο ανώνυμος που τον έβρισα στο δίκτυο. Ας πάρουμε την περίπτωση που ο άλλος ξέρει ότι είμαι εγώ και άρα πρακτικά μπορεί να δώσει όνομα και διεύθυνση όταν θα καταθέσει τη μήνυση, αλλά δεν μπορεί με τίποτα να αποδείξει –τεχνικά- ότι πράγματι ήμουν εγώ ο ανώνυμος, γιατί έχω εξαντλήσει κάθε δυνατότητα προστασίας της σύνδεσής μου. Αν φέρει έναν μάρτυρα και πει ότι από το στυλ του γραψίματος προκύπτει ότι είμαι εγώ που είχα π.χ. την τάδε γνώμη για το θύμα, είναι πολύ πιθανό να καταδικαστώ. Τα δικαστήρια δεν εξαντλούν τις τεχνικές προϋποθέσεις της απόδειξης, δείχνουν εμπιστοσύνη στις παραδοσιακές μεθόδους: μάρτυρες, έγγραφα, τεχνικές πραγματογνωμοσύνες. Άλλο αν μπορεί κάποιος λόγω της τεχνικότητας του θέματος να δημιουργήσει αμφιβολίες και να απαλλαγεί λόγω αυτών.
Καλησπέρα - ευχαριστώ για την απάντηση (χθες πίστευα οτι δεν ελέγχεις το blog πια και μετέφερα τα ερωτήματα στο δικό μου).
Συγγνώμη επίσης για τη μακρυγορία και για το χρόνο που διαθέτεις εδώ...
1. Συμφωνούμε στο ζήτημα της άγνοιας αλλά το point ήταν για το *ποιό* νομικό πλαίσιο-δίκαιο ακολουθείται σε περίπτωση "πολυεθνικής διένεξης": του παρόχου, του blogger ή του σχολιαστή.
2. Η «ανοιχτότητα» του blog, δηλαδή ο βαθμός «ειδικότητάς του» είναι ελευθερία του blogger.
Δυστυχώς ΔΕΝ το επιτρέπει η τεχνολογία - και εξηγούμαι:
Συμφωνούμε πιστεύω οτι μπορώ να βάλω κωδικό πρόσβασης αν θέλω.
Το πρόβλημα έγκειται στον ορισμό του "ελεγχόμενες συνθήκες": έχω ορίσει με σαφήνεια τι επιτρέπω στο blog μου, αλλά δεν έχω τρόπο να το αυτοματοποιήσω (σήμερα).
Είναι προφανώς ένα "κλειστό" blog, μόνο για λίγους ή όπως αλλιώς το πει κανείς.
ΟΜΩΣ δεν είναι "τεχνικά" κλειστό, με άλλα λόγια, δεν είναι αυτοματοποιημένο το "κλείσιμο", γιατί απλά δεν υπάρχει τεχνικός τρόπος να γίνει.
Αρα το κλείνω με περιοριστικούς όρους που υποκαθιστούν, ελλείψει άλλου μέσου, το moderation που ανήκει στα δικαιώματά μου.
Εχω επίσης το δικαίωμα να βάλω ΟΤΙ περιοριστικούς όρους θέλω, αφού αυτοί υποκαθιστούν επίσης τον κωδικό πρόσβασης τον οποίο δυνάμαι μοιράζω σε όποιους θέλω.
Με άλλα λόγια, υποκαθιστώ το moderation και τον κωδικό, μόνο που αντί να το κάνω μέσω e-mail (offline) το κάνω ζωντανά πάνω στο blog.
Πού είναι η παρανομία;
Το ίδιο κάνουν οι εταιρίες λογισμικού, βάζοντας licence agreement στο απροστάτευτο λογισμικό τους (γιατί δεν το κλείδωσαν ώστε να αποτρέψουν τους "ανεπιθύμητους", ήτοι τους φτωχούς και τους κλέφτες;).
Μοιάζει βέβαια στην περίπτωση "άφησες ανοιχτή την πόρτα στο σπίτι σου και ήταν πρόκληση-πρόσκληση να σε κλέψω" όπου, από όσο ξέρω, υπάρχει ένας βαθμός συνυπευθυνότητας του ιδιοκτήτη του σπιτιού, αλλά εδώ υπάρχει όση "κλειδαριά" μπορώ να βάλω, χωρίς να περιορίζω τους "επιτρεπόμενους" επισκέπτες.
3. Δεν μιλάμε για διαγραφή - μιλάμε για μη αποδοχή ορισμένων ατόμων, απόψεων και θεμάτων στο blog (όσων δεν συμφωνούν με τον ορισμό του).
Δεν θέλω να έρχεται όλος ο κόσμος. Εχω ένα κλειστό blog, για τους φίλους και δυνάμει φίλους μου και μόνο - απλά δεν μπορώ να το αυτοματοποιήσω αυτό!
Εφόσον δεν υπάρχει αυτόματος τρόπος "μπλοκαρίσματος" ορισμένων ατόμων (των μη-φίλων), αναγκάζομαι να σβήνω ό,τι δεν καλύπτει τις προδιαγραφές μου, αν και όταν καταφέρω να βρω το χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου.
(2 και 3)
Ας το θέσω διαφορετικά: με την τρέχουσα τεχνολογία, μπορώ να "απαγορεύσω" την είσοδο στο σύνολο, "επιτρέποντας" τους επιλεγμένους (βάζοντας ένα κωδικό πχ).
Αυτό που θέλω όμως είναι ακριβώς το ανάποδο, δηλαδή να "επιτρέπω" σε όλους εκτός από "ορισμένους", με βάση τα ίδια ΑΒΓ κριτήρια (τα οποία δεν έχουν τόση σημασία).
Δυστυχώς δεν υπάρχει (ακόμα) αυτόματος τρόπος να το κάνω, παρά μόνο αναγράφοντας στο blog μου "απαγορεύεται να κάνετε αυτό κι αυτό - από τη στιγμή που συνεχίζετε την ανάγνωση, σημαίνει οτι αποδέχεστε αυτό τον όρο". Αυτό δηλαδή που κάνουν στην Αμερική πολλά sites (και όχι μόνο blogs).
Χειροκίνητα, θα έγραφα κάτι σαν "στείλτε μου ένα μεηλ εδώ και αν θέλω θα σας δώσω πρόσβαση να συνεχίσετε", αλλά δεν μπορώ να είμαι συνεχώς online για να ελέγχω (άσε που είναι δύσκολο να βρω ποια είναι ξανθιά γαλανομάτα) - άρα βάζω όρους πρόσβασης, επιπλέον των όσων βάζει η blogger.com και ζητώ από τον αναγνώστη να τους σεβαστεί.
Πού είναι παράνομο αυτό;
Αν είναι παράνομο, ποιά είναι η σύννομη εναλλακτική λύση;
Κάθε πρόταση ευπρόσδεκτη πάντως.
Σημείωσε οτι έχω ήδη χρησιμοποιήσει τις μόνες "κλειδαριές" που δεν περιορίζουν το blog μου περισσότερο από όσο θέλω (κλειστό το "anonymous posting" και απαίτηση για word verification).
Το ότι η τεχνολογία θα μας έδινε τη δυνατότητα να διαγράφονται αυτοματοποιημένα οι αρνητικές κριτικές (προσοχή: όχι οι ύβρεις) εναντίον μας, δεν σημαίνει ότι αυτό θα ήταν νομικά ανεκτό.
Δηλαδή θεωρείται σύμφωνο με την κοινή λογική να δέχομαι τα σχόλια του κάθε πικραμένου σε κάτι τόσο προσωπικό όσο το blog;
(σημ: δεν πρόκειται για forum - έχει διαφορά το blog γιατί ανήκει σε έναν τρίτο στον οποίο όλοι φιλοξενούμαστε εξίσου, με ίδιες δυνατότητες δημοσίευσης και προβολής - το νόημα του blog αυτό είναι άλλωστε: προσωπικό ημερολόγιο)
4. Δεν σου απαγόρευσε να επιλέξεις ένα άλλο λογισμικό
Και λοιπόν; Είναι θέμα επιλογής όταν μου προσφέρουν ένα όπλο γεμισμένο; Δεν ισχύει εδώ το ξεκλείδωτο σπίτι;
Παραμένει βέβαια το θέμα ευθύνης της blogger.com, μιας και όλοι είμαστε φιλοξενούμενοί της.
5. οι Έλληνες πολίτες διέπονται από τον ελληνικό ποινικό νόμο ακόμα και όταν εγκληματούν στο εξωτερικό
Το σχόλιό μου αφορά στο (1) πιο πάνω: αν στο εξωτερικό (δηλαδή εκεί όπου φιλοξενούνται τα σχόλια ή/και ο λογαριασμός εμού, του θίξαντος) ΔΕΝ υπάρχει αδίκημα, ενώ υπάρχει στην Ελλάδα (πχ στη χώρα του θιγόμενου) τί γίνεται; Ισχύει πάλι το οτι όταν επιστρέψω Ελλάδα θα θεωρούμαι παράνομος;
Οσο για το περί anonymizer ήταν αστείο - συγγνώμη αν δεν ήταν τόσο σαφές.
6. Εγώ παρέχω; ΔΕΝ παρέχω κανένα βήμα σχολιασμού σε κανέναν. Σε όσους σέβονται τους όρους χρήσης του blog μου, επιτρέπω την συν-δημοσίευση.
Οχι επειδή κάποιος βρήκε ένα παράθυρο ανοιχτό να το κάνει μπάτε σκύλοι αλέστε!
Η blogger.com από την άλλη, ναι, παρέχει (ΑΥΤΟ είναι το context) - με τους δικούς της όρους φυσικά.
7-8-9:
η ανωνυμία είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό δικαίωμα που εγγυάται την ελευθερία τους
Μεταξύ μας, ΔΕΝ υφίσταται ανωνυμία, παρά μόνον για τους επαΐοντες και πάλι υπό συνθήκες. Αυτό ας μείνει έξω από τη συζήτηση, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.
Πάμε παρακάτω...
Μήπως πρέπει να γράφω "προσωποποίηση" για να είναι πιο σωστό;
Πού το ξέρω εγώ οτι είσαι άνθρωπος και όχι ένα πρόγραμμα AI τύπου Ελίζα ή ένα σύγχρονο πρόγραμμα spam;
Δεν μου το ξεκαθάρισες στο blog σου και παίζεται αν εγώ θα σε πιστέψω!
Το θέμα εδώ είναι σαφώς στην ταυτοποίηση: χωρίς αυτήν δεν υφίσταται έγκλημα (άγνωστος κατά αγνώστου ή ψευδώνυμο κατά ψευδωνύμου;).
Ασε που δεν συμμερίζομαι πάντα τα όσα γράφει ο alombar42 :)
Σαν να λέμε η αγελάδα μου έβρισε την αγελάδα σου και μου κάνεις μήνυση εσύ (εικονική διένεξη -ορισμός: μη αναγνωρίσιμα ψευδώνυμα- που μεταφέρεται με εντελώς παράλογο τρόπο στον πραγματικό κόσμο).
Τι θα γίνει αν ο θίξας υποστηρίξει "μα εγώ δεν έβρισα τον Γιώργο, μια χαρά παιδί τον βρίσκω - εγώ τον e-lawyer έβρισα και δεν μπορώ να δεχτώ οτι είναι το ίδιο πρόσωπο, αλλά κι αν είναι, γιατί δεν μου το είπατε όταν έπρεπε;".
Πολύ ενδιαφέρον πάντως το περί προστασίας ψευδωνύμου - πρώτη φορά το ακούω (καλά, δεν είμαι και δικηγόρος). Υποψιάζομαι πάντως οτι έχει είτε πολλά παράθυρα αυτό το σημείο είτε πολλές λεπτομέρειες στον ορισμό "ψευδώνυμο".
10. Σωστά θυμάσαι (στο Χονγκ Κονγκ), αν και ήταν τοπική αντιπροσωπεία, οπότε δεν ξέρω βάσει ποιού διεθνούς δικαίου θα έκανε το ίδιο πχ η blogger.com
Επεσα πάνω στο θέμα που συζητάτε και μου δημιουργήθηκε μια απορία: Αφού το μέσο είναι άϋλο και αφού μπορεί να σβήσει ο κάτοχος ολόκληρο το blog του και αφού μπορεί να "πέσει" μια ωραία πρωΐα ο κύριος Γούγλης ή να τον εξαφανίσει ο ανταγωνιστής κύριος Γιάχου και με δυο λόγια να πάψει να υπάρχει ο,τιδήποτε στον αέρα, τι λέμε για σβησίματα σχολίων? Εμένα με πονάει π.χ. όταν κλείνει ένα κλαμπάκι, ένα φόρουμ ενδιαφέρον -σαν το φόρουμ του ΠΑΘ να πούμε- αλλά, στην τελική, γούστα είναι αυτά και δε μπορώ να τα βάλω με τους ιδιοκτήτες, άλλωστε την πνευματική μου ιδιοκτησία και τα δεδομένα μου τα τοποθέτησα οικειοθελώς, ΑΝ τα τοποθέτησα. Διαφορετικά, να καθήσουμε στο τζάκι και να κάνουμε πρόβα στα κάλαντα.
Με δυο λόγια, νομίζω ότι η συζήτηση γίνεται "περί όνου σκιάς" που λέγαν και οι αρχαίοι μας. Αρε Λιακόπουλε τι μου κάνεις σήμερα! Ολο μπροστά μου σε βρίσκω.
:-))
Α! Κι αν λογαριάσουμε πόσες φορές τυχαίνει να πατηθεί το Εντερ και νά'χει κοπεί η σύνδεση (αυτό πριν λίγο καιρό) και πάει το σχόλιο στο βρόντο, γιατί ποιος εν βρασμώ ψυχής κάθεται να αντιγράψει ένα σχόλιο, τι γίνεται τότε? με ποιον τα βάζουμε?
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα ή η πρόκληση του διαδικτύου: Το εφήμερον!
..και.. αν πλακώσει ένας άλλοπαρμένος και βρίζει, θα σβηστούν τα βρισίδια ΧΩΡΙΣ καμμιά προειδοποίηση και κανόνες και πράσσειν άλογα..
Σας προτείνω να διαβάσετε το Deus X του Norman Spinrad. Fiction μεν, ενδιαφέρον δε.
Επί του θέματος της ύπαρξης τηε ανωνυμίας, τεχνολογικά δεν υφίσταται τέτοιο πλάσμα. Οποιαδήποτε σύνδεση είναι αναγνωρίσιμη δια μέσου της Internet Protocol διεύθυνσης, η οποία συνδέεται με μια συνδρομή σε παροχέα πρόσβασης και ταυτοποιείται με τη βοήθεια άλλων παραγόντων.
Αν τώρα το ζήτημα αφορά την κυριότητα του περιεχομένου συζητήσεων - μεταξύ των οποίων κι ένα blog - είναι αδιαμφισβήτητο ότι ενω μεν ο moderator/blog owner μπορεί να ελέγχει μια συζήτηση με βάση τα προσωπικά του κριτήρια, εν τούτοις ο φυσικός κύριος των δεδομένων - πχ το Google - έχει τον απόλυτο έλεγχο στο τί πραγματικά σβύνεται, αποθηκεύεται ή αρχειοθετείται.
Τεχνικά υπάρχει εξακριβώσιμη διεύθυνση υπολογιστή (τερματικού). Όχι και εξακριβώσιμη ταυτότητα χρήστη (φυσικού προσώπου). Αυτές είναι οι μικρές αλλά ουσιωδέστατες διαφορές που διαχωρίζουν την νομική προσέγγιση από την εμπειρική τεχνική φιλολογία.
ποσταρα αυτό σε ένα forum και σβήστικε επανηλημένως :
Η λογοκρισία (censorship) υπάρχει σε διάφορες μορφές από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Παρ/ όλο που είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να παράγει και να λαμβάνει πληροφορίες χωρίς κανένα περιορισμό, σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει ολοκληρωτική ελευθερία έκφρασης (είτε γραπτού είτε προφορικού λόγου). Αντίθετα, κάθε χώρα έχει τους δικούς της νόμους ενάντια στο λίβελο, την αισχρολογία, τη βλασφημία, την ανταρσία ενάντια στο κράτος, κλπ. Όλοι οι προαναφερθέντες νόμοι θέτουν κατά κάποιο τρόπο περιορισμoύς στην ελευθερία του λόγου, της έκφρασης και της ελεύθερης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Φυσικά οι μέθοδοι εφαρμογής της λογοκρισίας αλλάζουν ανάλογα με τις ιδέες, τις συνήθειες και την ηθική που επικρατεί σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή.
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν την Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων[1], της οποίας το άρθρο 19 γράφει:
Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του καθενός να διατηρεί ανενόχλητος τις απόψεις του καθώς επίσης του δικαιώματος να αναζητά και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες με οποιοδήποτε μέσο σε όλο το κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Συμφωνία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα[2], στο άρθρο 10 (10) αναφέρει:
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία διατήρησης της άποψης του καθώς επίσης και του δικαιώματος να αναζητά και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες χωρίς τη παρέμβαση οποιασδήποτε κρατικής αρχής σε όλο το κόσμο.
Επίσης η Διεθνής Επιτροπή για τα Ανθρώπινα και Πολιτικά Δικαιώματα[3] , στο άρθρο 19 γράφει:
1. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να έχει την άποψη του χωρίς καμία παρέμβαση.
2. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης, το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει και το δικαίωμα του καθενός να αναζητά, να λαμβάνει και να μεταδίδει οποιεσδήποτε πληροφορίες και ιδέες ανεξαρτήτως συνόρων, είτε προφορικά, είτε γραπτά ή εκτυπωμένα, σε μορφή τέχνης, ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο της επιλογής του.
3. Η άσκηση του δικαιώματος στη παράγραφο 2 αυτού του άρθρου περιέχει ειδικά καθήκοντα και ευθύνες. Μπορεί για αυτό το λόγο τεθούν ορισμένοι περιορισμοί, αλλά αυτό θα πρέπει να συμβαίνει μόνο όταν είναι απαραίτητο και οι περιορισμοί αυτοί θα πρέπει να απορρέουν από τη νομοθεσία:
α) για το σεβασμό και της υπόληψης άλλων ατόμων,
β) για τη προστασία της εθνικής ασφάλειας ή της δημόσιας τάξης, ή της δημόσιας υγείας ή ηθικής.
Σύμφωνα με τη Διακήρυξη της Ελευθερίας Έκφρασης και Πληροφόρησης[4] του Συμβουλίου της Ευρώπης, επιδιώκεται η ανοικτή πληροφοριακή πολιτική στο δημόσιο τομέα, περιλαμβανομένης της πρόσβασης στην πληροφόρηση με στόχο να προαχθεί η κατανόηση του ατόμου και η δυνατότητα του να συζητά ελεύθερα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά ζητήματα.
H λογοκρισία λειτουργεί στο Internet σαν ... πυρηνική επίθεση. Aν κάποιος κόμβος αποφασίσει να μην δέχεται να μεταφέρει π.χ. πορνογραφικό υλικό, τότε για το μήνυμα αυτός είναι νεκρός κόμβος και αμέσως δοκιμάζει τον επόμενο, μέχρι να καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του.
Έτσι λοιπόν η άναρχη δομή του Internet, καθιστά αδύνατη κάθε λογοκρισία. Tο μήνυμα θα φτάσει στον προορισμό του, ασχέτως των κόμβων που μπορεί να αρνηθούν να το μεταφέρουν (υπολογίζονται σε 5 εκατομμύρια οι κόμβοι σήμερα κι αν κάποιος καταφέρει να τους κλείσει όλους τότε το Δίκτυο ... κατέρρευσε).
Aλλά και στην πηγή του δεν μπορεί να λογοκριθεί το μήνυμα. Aν δηλαδή μια εθνική κυβέρνηση αποφασίσει να ποινικοποιήσει την αποστολή μηνυμάτων με X περιεχόμενο, υπάρχουν οι anonymous remailers σε διάφορες χώρες που κάνουν αδύνατο τον εντοπισμό του αποστολέα. Aν κάποιος δηλαδή από την Kίνα θέλει να καταγγείλει τις βιαιοπραγίες της δικτατορικής του κυβέρνησής μπορεί να στείλει το μήνυμα πρώτα σε ένα remailer. Aυτός αλλάζει τα στοιχεία ταυτότητας του αποστολέα και ξαναστέλνει το μήνυμα στον προορισμό του. Έτσι άν αστυνομικοί του καθεστώτος παρακολουθούν τα "επικίνδυνα newsgroup" δεν μπορούν να καταλάβουν από που τους ήρθε...
Kατ' αυτόν τον τρόπο κάθε απόπειρα λογοκρισίας στο Internet είναι καταδικασμένη εν τη γεννήσει της. O ασκός του Aιόλου έχουν ανοίξει. Tα αρνητικά φαινόμενα (κηρύγματα μίσους, ρατσιστικές επιθέσεις κ.λ.π.) μπορεί να φαντάζουν πολλά, αλλά δεν αποτελούν παρά ένα ελάχιστο ποσοστό των πληροφοριών που καθημερινά μεταφέρονται. Aπλώς, με την συνεργία των MME, διογκώνονται. Γι' αυτά δεν μπορεί να γίνει τίποτε παρά μόνο η επαγρύπνηση και αντίσταση των ίδιων των χρηστών του Δικτύου.
"Tο γήπεδο" σύμφωνα με τον John Perry Barlow, "η αρχιτεκτονική του Δικτύου, προστατεύει ελευθερίες που παλιά χρειαζόταν νομοθετικές ρυθμίσεις. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι άχρηστη στο μέλλον η συνταγματική επιταγή που προστατεύει την ελευθερία του λόγου, σε ένα περιβάλλον όπου δεν μπορεί να υπάρξει λογοκρισία..."
το forum ειναι αυτο http://www.thegame.gr/forum/index.php?showforum=59
και η κανόνες εδω http://www.thegame.gr/forum/index.php?act=boardrules
για να μην σας κουρασω παραπανω απλα θέλω να γνωρίζω αν έχω κάποια δύναμη και αν μπορω να προστατέψω εμένα και τους υπολοίπους απο την λογοκρισία ,κατα την αποψή μου, που υπαρχει στο συγκεκριμένο forum
You have an outstanding good and well structured site. I enjoyed browsing through it whirlpool installation dishwasher instructions Fat people and sex positons physical fitness Free virtual craps B order b b xenical b thailand shemales Find find gps for car tracking Usa marketing customer guest book email Color inkjet cp1700 ink pamela anderson playboy tv modafinil horse racing Blackberry 7250 instructions bell howell projector parts Sex toon games Bet listing tv Buspirone alpharma 35mm motion picture projectors Hitachi lcd projection tvs christie projectors Taylor made golf apparel
Cool blog, interesting information... Keep it UP » »
Προσπάθησα να διαβάσω όλα τα σχόλια αλλά χάθηκα από τον όγκο των πληροφοριών. Μπορώ να έχω μια συγκεκριμένη απάντηση;
-Στο μπλογκ γράφει ανώνυμα κάποιος ένα σχόλιο καταγγέλοντας άλλον σχολιαστή, χωρίς να αποκαλύπτει το όνομα του, για παράνομες δραστηριότητες.
- Ο έτερος σχολιαστής απαντά, αλλά εκ των υστέρων μου ζητά να διαγράψω τα σχόλια και των δύο.
Τι πρέπει να κάνω;;;
καλύτερα να τα διαγράψεις και τα δύο.
Ευχαριστώ E-lawyer. Αυτό έκανα
Γιάννης
Αφησα καποια ανώνυμα σχόλια σε ένα blog της google το οποίο είχε ως άρθρο τις κακές υπηρεσίες μιας εταιρίας με την οποία είχε τύχει να έχω κάποια σχέση και παρασήρθηκα και είπα και εγώ ό,τι έζησα απο τη μεριά μου. Ύστερα όμως συνιδητοποίησα οτι φαίνονται δυσφιμιστικά τα όσα είπα και πιθανό να βρω το μπελά μου. Αλλά δεν έχω τρόπο να τα σβίσω. Και απο ότι βλέπω ο συντάκτης του άρθρου έχει ψεύτικο email...τι να κάνω; δεν βγάζω άκρη με όλα αυτά περι νομοθεσίας.
Δημοσίευση σχολίου