Το χρέος της κοινωνικής κι εθνικής αλληλεγγύης

Σε αυτές τις οριακές στιγμές, ολοένα και περισσότερο αναζητούμε τα θεμέλια και τις υπαρξιακές μας βάσεις. Η επίκληση του Συντάγματος γίνεται καθημερινότητα, με διαφορετικές ενδεχομένως προσεγγίσεις και συχνά για να υποστηριχθούν διαμετρικά αντίθετα συμπεράσματα.

Στις καταστατικές βάσεις του πολιτεύματος περιλαμβάνεται και μια έννοια που δεν έχει τύχει της δέουσας προσοχής: το χρέος της κοινωνικής κι εθνικής αλληλεγγύης. Πέρα από τις εθνικιστικές κορώνες, τις κρατικίστικες επικλήσεις του "δημοσίου συμφέροντος", και άλλες, υποκριτικές στην πραγματικότητα, συγκαλύψεις του περιορισμού της ατομικότητας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, έχουμε επιλέξει - άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο- ότι θα συνυπάρξουμε ως κοινωνία. Το άρθρο 25 παρ. 4 του Συντάγματος αναφέρει ότι το κράτος (και μάλιστα με "Κ" κεφαλαίο) δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες το χρέος την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης. Ας ξεχάσουμε για λίγο την αδυναμία του κράτους να "αξιώνει" πια το οτιδήποτε - πολύ περισσότερο μια "αλληλεγγύη" που είναι κατάσταση ενδιάθετη κι έμπρακτη και εκπληρώνεται μόνο ex gratia. Ας ξεχάσουμε και το "εθνικής", αφού η ιδιότητα του πολίτη δεν φέρει πια τα συμφραζόμενα του 1975, όταν δηλαδή ψηφίστηκε το Σύνταγμα. Απομένει ένα "χρέος", ένα καθήκον κοινωνικής αλληλεγγύης. Ένα minimum ανθρωπιάς και συμπαράστασης που οφείλουμε απέναντι στην ολότητα για να υπάρχει η κοινωνία μας.

Ο αναχωρητισμός και η εγκατάλειψη είναι μια επιλογή, ίσως και μια ανάγκη. Εάν όμως επιλέξει κάποιος να παραμείνει, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οφείλει να συμπαραστέκεται στους υπόλοιπους. Επιβάλλεται από την ίδια την ιδιότητά του πολίτη.

Δεν θα το βάλουμε κάτω, ούτε θα λιποτακτήσουμε. Θα παραμείνουμε εδώ και θα αγωνιστούμε, σε πείσμα όσων γκρεμίζουν και καταστρέφουν, για να ανοικοδομήσουμε μια κοινωνία ευημερίας, κατανόησης και συνύπαρξης, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα. Από την ταπεινή θέση του καθένας και καθεμιά.