"Όταν ο φερόμενος ως πατέρας, εναγόμενος, αρνείται, χωρίς να συντρέχουν δικαιολογητικοί της αρνήσεως λόγοι, να υποβληθεί στις εξετάσεις που διατάχθηκαν από το δικαστήριο, τεκμαίρεται αμαχήτως, από την άρνηση εκείνου, που υποχρεώθηκε σε εξετάσεις να υποβληθεί σ' αυτές, ό,τι ευνοϊκό για τον αντίδικο του θα περιείχε η έκθεση των ιατρών αν η πραγματογνωμοσύνη που διατάχθηκε γινόταν κανονικά. Από το στοιχείο δε αυτό, συνεκτιμώμενο ε λ ε ύ θ ε ρ α μαζί με τα λοιπά αποδεικτικά μέσα, μπορεί το δικαστήριο να οδηγηθεί σε θετική ή αρνητική για την πατρότητα του εναγομένου κρίση, αναλόγως αν από τις άλλες αποδείξεις προκύπτει ή όχι η έλλειψη αναγκαίας για την πατρότητα προϋποθέσεως. Η σύγχρονη με τα λοιπά μέσα αποδείξεως διάταξη από το δικαστήριο της ανωτέρω πραγματογνωμοσύνης δεν καθιστά εκ του λόγου αυτού δικαιολογημένη την άρνηση του φερόμενου ως πατέρα εναγομένου, να υποβληθεί στις εξετάσεις που διατάχθηκαν από το δικαστήριο και ανατρέπει το τεκμήριο, ούτε μεταβάλλει το βάρος αποδείξεως της ιστορικής βάσεως της αγωγής, που φέρει ο ενάγων."
Άρειος Πάγος, απόφαση 3/2005
Δηλαδή ο Άρειος Παγος λέει: δεν μου αρκούν τα λοιπά αποδεικτικά μέσα που μπορείς να φέρεις, εγώ για να πειστώ θέλω να κάνεις και το DNA test, γιατί διαφορετικα θεωρώ ότι, κατά ΑΜΑΧΗΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ έχεις άδικο.
Πρώτα απ' όλα, τα "αμάχητα τεκμήρια" είναι αντισυνταγματικά, γιατί αποστερούν από ένα πρόσωπο το δικαίωμά του να τα αντικρούσει με αντίθετα επιχειρήματα και αποδείξεις ενώπιον δικαστηρίου, οπότε περιορίζεται το συνταγματικό του δικαίωμα δικαστικής προστασίας (άρθρο 20§1 Συντάγματος).
Δεύτερον, ο Άρειος Πάγος θεωρεί ότι όποιος αρνείται να υποβληθεί σε γενετικές εξετάσεις κάτι θέλει να αποφύγει. Κάτι που είναι σχετικό με την έκβαση των εξετάσεων για την δίκη που εκκρεμεί. Αυτή η προσέγγιση είναι απολύτως εσφαλμένη, γιατί αποστερεί τον πολίτη απο το δικαίωμά του να προσκομίσει ηπιότερο αλλά επαρκές μέσο απόδειξης για την πατρότητα του παιδιού του, χωρίς να υποβληθεί στην προσβολή της προσωπικότητας που αναγκαστικά συνεπάγεται ένα test DNA. Έχει κάθε δικαίωμα ακόμα και να αμφιβάλλει για την αξιοπιστία αυτού του test, στο κάτω κάτω. Γιατί να δεχτεί κάποιος τη μετατροπή του σώματός του και του γενετικού του υλικού και των ευαίσθητων προσωπικών του δεδομένων σε "αποδεικτικό μέσο";
21 σχόλια:
Πράγματι, το "αμαχήτως" είναι ατυχές. Ωστόσο "μαλακώνει" από το ότι εκτιμάται "ελευθέρως", σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αποδεικτικά μέσα και από το "χωρίς να συντρέχουν δικαιολογητικοί της αρνήσεως λόγοι", όπου θα μπορούσαν να χωρέσουν και συνειδησιακοί λόγοι αντίθεσης σε τέτοιου είδους "σωματικά" τεστ.
Το "τεκμαίρεται αμαχήτως", συνεπώς, δεν αναφέρεται στην έκβαση της δίκης (στην απόδειξη της πατρότητας) αλλά στο συμπέρασμα της σχετικής έκθεσης των γιατρών, αν γινόταν το τεστ. Είναι ελεύθερος ο εναγόμενος να το καταρρίψει με άλλα μέσα.
Εμένα πάντως μου φαίνεται σωστή η απόφαση. Δε βλέπω επίσης πού είναι η προσβολή της προσωποκότητας. Λίγο σάλιο σου παίρνουν. Με την ίδια λογική θα πρέπει να καταργήσουμε και τα αλκοτέστ και τα δακτυλικά αποτυπώματα.
Το DNA τεστ είναι επιστημονικά αδαμφησβήτητο και ΔΕΝ υπάρχει άλλη απόδειξη που να είναι τόσο ισχυρή. Επομένως το "αμάχητο" δε μου φαίνεται ατυχές σαν χαρακτηρισμός. Αν αρνείσαι το τεστ ομολογείς την πατρότητά σου.
Άμα εφαρμοστεί αυτή η λογική σε υποθέσεις που πραγματεύονται απόδειξη πατρότητας, τι θα εμποδίσει να εφαρμοστεί αύριο-μεθαύριο και σε υποθέσεις που αφορούν εγκλήματα ή ακόμα να ζητείται το τεστ από όλους "προληπτικά", αφού η λογική "άμα δεν θες να το κάνεις σημαίνει ότι κάτι κρύβεις" μπορεί να εφαρμοστεί και σε αυτές τις περιπτώσεις;;;
Δεν είναι το ίδιο. Αν βρεθεί πχ. μια τρίχα δίπλα από κάποια δολοφονημένη γυναίκα η οποία δεν της ανήκει ο άντρας της μπορεί να αρνηθεί το DNA τεστ γιατί ακόμα και αν η τρίχα του ανήκει ΔΕΝ αποδεικνύει τίποτα. Αντίθετα, το DNA τεστ για την εξακρίβωση της πατρότητας είνα κάτω από όλες τις συνθήκες αδιαμφησβήτητο και ανατρέπει οποιοδήποτε άλλο στοιχείο.
Θα πρέπει να δεχτούμε ότι κάποιοι δε θέλουν επεμβάσεις τέτοιου είδους στο σώμα ή στα βιολογικά δεδομένα τους ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ.
Αυτοί έχουν, εκτιμώ, τη δυνατότητα να ανταποδείξουν σε σχέση με το προκύπτον σε βάρος τους τεκμήριο της ιατρικής έκθεσης.
...θα τους είναι δύσκολο, βεβαίως, (πώς αποδεικνύεις ότι ΔΕΝ είσαι ο πατέρας χωρίς βιολογικά δεδομένα;) αλλά ...ας πρόσεχαν.
Και εγώ βρίσκω θεμιτό και λογικό το τεκμήριο, όσο αφήνει περιθώρια για ανταπόδειξη. Κατά τη δική μου ερμηνεία της απόφασης αφήνει, σαφώς.
ελένη: Εννοώ δηλ. πως συμφωνώ μαζί σου. Η εφαρμογή του μέτρου για άλλες περιπτώσεις θα ήταν λάθος. Δε βλέπω όμως πως αυτή η απόφαση θα οδηγησει σε κάτι τέτοιο.
Ο Α.Π. σπεύδει να διευκρινίσει ότι "εκτιμάται ελευθέρως" (=επίκληση στην απρόβλεπτη δικαστική αυθεντία) μαζί με τα άλλα στοιχεία, για να μετριάσει τον ατυχή χαρακτηρισμό του τεκμηρίου ως αμάχητο. Τεχνικά πρόκειται για μία δικονομική υπέρβαση, καθώς μετακυλύει το βάρος της απόδειξης στις πλάτες εκείνου που δεν δέχεται την επεξεργασία των γενετικών του δεδομένων. Και μάλιστα το μετακυλύει χωρίς να δέχεται ανταπόδειξη, αφού κρίνει ότι το DNA test είναι τελικά το μόνο πρόσφορο μέσο που επισφραγίζει την αποδεικτική διαδικασία σε αυτές τις δίκες. Ενώ η βασική δικονομική αρχή είναι ότι καθένας έχει το βάρος της απόδειξης των ισχυρισμών του, εδώ ο ΑΠ λέει ότι θεωρούνται αποδεδειγμένοι οι ισχυρισμοί της άλλης πλευράς αν κάποιος δεν δεχτεί την υποβολή στο DNA test.
Για αυτό συμφωνώ με τον nepten, πρέπει να δεχτούμε ότι καθένας έχει δικαίωμα, χωρίς επιπτώσεις για την προσωπική του κατάσταση, να μην δεχτει την επεξεργασία βιολογικών δεδομένων, εφόσον, βεβαίως, έχει να προσκομίσει άλλα αποδεικτικά μέσα. Το γεγονός ότι η εξέταση ειναι ανώδυνη σωματικά, δεν σημαίνει ότι η επεξεργασία στην οποία θα υποβληθεί το γενετικό γεγονός δεν είναι μια μορφή επέμβασης στην απόλυτα ιδιωτική σφαίρα της ατομικότητας. Γι' αυτό και το δίκαιο δεν απαιτεί να επικαλεστεί κάποιος μια συγκεκριμένη δικαιολογία για να μην υποβληθεί σε DNA test, αλλά αρκεί η απλή άρνησή του. Αν εξέθετε και τους λόγους, θα είχαμε άλλη μία επιβεβλημένη επέμβαση στη σφαίρα της ιδιωτικότητάς του.
Σπασίκλα νομίζω ότι κάνεις λάθος (αν και τα παρακάτω ο e-lawyer τα ξέρει μάλλον καλύτερα). Όπως όλα τα αδικήματα, έτσι και η μη αναγνώριση παιδιού, μπορεί να σκηνοθετηθεί. Μερικές περιπτώσεις που μου ρχονται στο μυαλό στα γρήγορα:
1.άντρα έχει σεξουαλική επαφή με γυναίκα με χρήση προφυλακτικού. Αυτή χρησιμοποιεί το σπέρμα που θα μείνει στο προφυλακτικό (εν αγνοία του φυσικά) για να μείνει έγκυος, είτε με "παραδοσιακούς" τρόπους (εισαγωγή του στον κόλπο), είτε με πιο επιστημονικούς (παράνομη τεχνητή γονιμοποίηση εάν έχει και κάποιο γιατρό στο κόλπο).
2.γυναίκα τα χει κάνει πλακάκια με τον ομοζυγωτικό δίδυμο αδερφό σου (ο οποίος φυσικά σε μισεί :p), μένει έγκυος από αυτόν και κατηγορεί εσένα. Σε αυτή την περίπτωση το DNA σου δεν θα είναι απόλυτα ίδιο αλλά μάλλον αρκετά κοντά για να καταδικαστείς (μην ξεχνάς ότι η σύγκριση γίνεται έτσι κι αλλιώς στο μισό μόνο DNA του παιδιού, γιατί το άλλο μισό είναι της μάνας).
Με κάθε επιφύλαξη για τα παραπάνω γιατί δεν είμαι και γιατρός...
Το ζήτημα για μένα βέβαια δεν είναι το πόσο αξιόπιστο είναι το τεστ. Το ζήτημα είναι η εγκαθίδρυση της λογικής ότι δεν είναι ο κατήγορος που πρέπει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορούμενου, αλλά ο κατηγορούμενος αυτός που πρέπει να αποδείξει την αθωώτητά του. Τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται ίδια αλλά δεν είναι. Το 2ο έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της αθωώτητας την οποία πρέπει (κατά την γνώμη μου) να διαφυλλάσουμε σαν κόρη οφθαλμού.
update επειδή είδα το τελευταίο σου comment: Με την νομιμοποίηση της παραπάνω λογικής. Το ξέρω ότι πολλές φορές λέμε "στο δικαστήριο θα αποδείξω την αθωώτητά μου", αλλά η πιο "ακριβής" έκφραση που θα πρεπε να χρησιμοποιούμε είναι "στο δικαστήριο θα αποδείξω τη μη ενοχή μου για αυτό που κατηγορούμαι"
Χαιρετώ.
"Θα πρέπει να δεχτούμε ότι κάποιοι δε θέλουν επεμβάσεις τέτοιου είδους στο σώμα ή στα βιολογικά δεδομένα τους ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ."
Γιατί θα πρέπει να δεχτούμε μια τέτοια δογματική απόψη; Δε θα πρέπει να εξαιρούνται οι περιπτώσεις που οι "επεμβάσεις" οδηγούν σε αδιαμφησβήτητη διελεύκανση μιας υπόθεσης; Δεν είναι πιο σημαντικό να αποδώσουμε δικαιοσύνη από το να υποβάλουμε κάποιο άτομο σε μια εντελώς ανώδυνη και χωρίς άλλες συνέπειες διαδικασία που διαρκεί 2 λεπτά;
ελένη: Η περίπτωση του μονοζυγωματικού αδερφού είναι τουλάχιστον ...ακραία. Σ' αυτή την περίπτωση ο κατηγορούμενος θα μπορούσε να κάνει το τεστ άλλα να επικαλεστεί πως ο αδρεφός του είναι ο πατέρας. Ο ισχυρισμός του θα εξεταζόταν από κάθε σοβαρό δικαστήριο, δε βλέπω κάποιο πρόβλημα εδώ. Τα άλλα σενάρια που παραθέτεις, ακόμα και αν είναι πραγματοποιήσημα δεν αναιρούν το γεγονός πως ΕΙΝΑΙ πατέρας. Ας πρόσεχε τι έκανε με το σπέρμα του. Είναι επίσης γνωστό πως δεν υπάρχει 100% επιτυχημένη μέθοδος αντισύλληψης εκτός από στείρωση. Υπάρχει λοιπόν πάντα ένα ρίσκο. Το να επικαλείσαι μετά πως δεν το ήθελες είναι BS.
Σπασίκλα, δεν είναι ο "κόπος" ή ο "πόνος" της διαδικασίας ο λόγος. Είναι ότι μπορεί να μη θέλω να ανεχτώ μια επέμβαση στην πιο στενή σφαίρα της ατομικότητάς μου (όπως είπε σωστά ο e-lawyer) για να αποδείξω οτιδήποτε. Το σώμα μας αποτελεί τον πυρήνα της ατομικότητάς μας, πρέπει να έχουμε την εξουσία να το διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε. Γι' αυτό το λόγο δεν μπορεί να γίνει ανεκτή πχ η αναγκαστική αιμοδοσία ή μια επέμβαση για το καλό μας, στην οποία όμως δεν συναινούμε.
Στα δικονομικά διαφωνώ, e-lawyer. Τεκμήρια υπάρχουν στα νομικά και καλώς υπάρχουν. Είναι απλώς αντεστραμμένο βάρος απόδειξης. Το συγκεκριμένο δεν είναι τελικά αμάχητο, αφού δεν προδικάζει, παρ' όλ' αυτά, το αποτέλεσμα - ξαναδές το σκεπτικό της απόφασης:
"Από το στοιχείο δε αυτό, συνεκτιμώμενο ε λ ε ύ θ ε ρ α μαζί με τα λοιπά αποδεικτικά μέσα, μπορεί το δικαστήριο να οδηγηθεί σε θετική ή αρνητική για την πατρότητα του εναγομένου κρίση, αναλόγως αν από τις άλλες αποδείξεις προκύπτει ή όχι η έλλειψη αναγκαίας για την πατρότητα προϋποθέσεως."
Επίσης: "τεκμαίρεται αμαχήτως, από την άρνηση εκείνου, που υποχρεώθηκε σε εξετάσεις να υποβληθεί σ' αυτές, ό,τι ευνοϊκό για τον αντίδικο του θα περιείχε η έκθεση των ιατρών αν η πραγματογνωμοσύνη που διατάχθηκε γινόταν κανονικά". Συνεπώς τεκμαίρεται το θετικό αποτέλεσμα της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ αλλά δεν προδικάζεται η δικαστική κρίση.
Τέλος, η "ελεύθερη απόδειξη" δεν είναι επίκληση στη δικαστική αυθεντία, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για μια ανθρώπινη και όχι μηχανική αποδεικτική διαδικασία. Θεωρείται κατάκτηση.
Ελένη, το πιο σωστό είναι: "ας αποδείξουν την ενοχή μου".
Αλλά εδώ δεν είναι το ίδιο, δεν πρόκειται για ενοχή, δεν καταδικάζεται κανείς. Πρόκειται για αγωγή αναγνώρισης της πατρότητας.
Ευφάνταστα τα παραδείγματά σου! :)
netpen είναι πολύ το ίδιο. ο κατηγορούμενος άμα βρεθεί ένοχος καταδικάζεται. καταδικάζεται στην παροχή διατροφής, στον κοινωνικό στιγματισμό (εκτός κι αν δεν θεωρείται πλέον επιλήψιμο το να μην αναγνωρίζει κανείς το παιδί του) και στην οικογενειακή δυστυχία (άμα η γυναίκα που τον κατηγορεί δεν είναι η σύζυγός του. Καλά άμα είναι ήταν καταδικασμένος από πριν :P)
Δεν είναι μόνο οι καταδίκες που σε στέλνουν φυλακή οι άσχημες.
Και ναι το ξέρω. Έχω φοβερή φαντασία :D
Σύμφωνοι,έχουμε αναστροφή του βάρους απόδειξης. Αλλά δεν είναι χοντρό η άρνηση του προσώπου να υποβληθει σε εξετάσεις να ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ με ιατρική πραγματογνωμοσύνη θετική ως προς όλα τα στοιχεία που ισχυρίζεται το αντίδικο μέρος; Αυτό το στοιχείο του τεκμηρίου, όπως το διατυπώνει ο Άρειος Πάγος νομίζω ότι προσβάλλει τη λογική.
Συμφωνώ ότι η ελεύθερη απόδειξη είναι κατάκτηση και μάλιστα υπάρχει και διάταξη που απαγορεύει την αυτοματοποιημένη έκδοση αποφάσεων (Οδηγία 95/46/ΕΚ). Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να οδηγήσει και σε ασυδοσία, γιατί κατά βάθος όσο αιτιολογημένη κι αν είναι μια απόφαση, κάτω από τα γράμματα υπάρχει και το κριτήριο του κάθε μεμονωμένου δικαστή. Ο οποίος αν ακούσει "αρνηθηκε το DNA test" δεν ξέρω πόσο αντικειμενικός μπορεί να είναι πια και πόσο θα σεβαστεί ότι καθένας έχει δικαίωμα να αρνείται το DNA test χωρίς να σημαίνει ότι έχει αυτομάτως δίκιο ο αντίδικός του. Το σίγουρο είναι ότι θα μπει σε σκέψεις εις βάρος εκείνου που αρνείται το τεστ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, ανεξάρτητα από το πως θα το αιτιολογήσει, κατά τη "ελεύθερη εκτίμηση" των αποδεικτικών μέσων.
"Το σώμα μας αποτελεί τον πυρήνα της ατομικότητάς μας, πρέπει να έχουμε την εξουσία να το διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε. Γι' αυτό το λόγο δεν μπορεί να γίνει ανεκτή πχ η αναγκαστική αιμοδοσία ή μια επέμβαση για το καλό μας, στην οποία όμως δεν συναινούμε."
Δε παραβιάζεται σε καμιά περίπτωση η ατομικότητά μας επείδή απλά το τεστ πατρότητας δεν έχει καμία συνέπεια στον υποψήφιο πατέρα σαν άτομο, ούτε καλή ούτε κακή. Τα παραδείγματα που φέρνεις είναι εντελώς διαφορετικά. Το αρνηθώ μια επέμβαση για το καλό μου είναι δικαίωμα μου γιατί επηρεάζει μόνο εμένα (επί τη ευκαιρία θεωρώ σωστό και το δικαίωμα στην ευθανασία). Στο παράδειγμα όμως με την τρίχα που έφερα πρίν, ο άντρας έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί το τεστ γιατί τον καθιστά ύποπτο δολοφονίας χωρίς λόγο. Αυτό είναι σαφής προσβολή της προσωπικότητας.
Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις όταν πρόκειται για την απόδοση δικαιοσύνης ή για το γενικότερο καλό.
Που παραβιάζεται η ατομικότητα όταν αρνείσαι το τεστ πατρότητας; Πουθενά, γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να είσαι πατέρας. Αντίθετα, παρεμποδίζεται το δικαίωμα τρίτων (παιδιου και μητέρας) να έχουν την απαιτουμενη αναγνώριση και υποστήριξη.
Επίσης, δε μου εξήγησε ακόμη κανένας τι θα γίνει αν αρνηθώ στον τροχονό μου που με σταματάει για αλκοτέστ χωρίς καμιά αιτία, λέγοντάς του πως αρνούμαι το αλκοτεστ επειδή παραβιάζει την ατομικότητά μου. Ή αν αρνηθώ το σωματικό έλεγχο στο αερδρόμιο με την ίδια δικαιολογία. Είναι τυπικές περιπτώσεις όπου το καλό τρίτω ή του κοινωνικού συνόλου γενικότερα υπερισχύει της ατομικότητας.
Γενικά βλέπω μια θεοποίηση της ατομικότητας για λάθος πράγματα. Για κάποια περιπτώσεις οι εξαιρέσεις είναι θεμιτές. Καλή η ατομικότητα αλλά ζούμε σε μια κοινωνία. Χωρίς έλεγχο σττα αεροδρόμια οι αεροπειρατίες θα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Δικαιώνοντας επίσης τον άντρα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σαν να λέμε "Πηδάτε ελεύθερα, και ακόμη και αν τη γκαστρώσετε μπορείτε μετά να σφυρίζετε αδιάφοροι. Αφήστε τη χαζογκόμενα να μεγαλώσει μόνη της το μόμολο."
Συγνώμη αν φαίνομαι ξεροκέφαλος αλλά δεν πείστηκα με όσα μου είπατε. Δεν είμαι νομικός αλλά εδώ πρόκειται για κοινή λογική. Ο ΑΠ κατά τη γνώμη μου έπραξε πολύ σωστά: δεν παγιδέυτηκε σε δικονομικές τυπολατρείες και προχώρησε στην ουσία.
Μα κι εγώ συμφωνώ μαζί σου, Σπασίκλα, πως η απόφαση είναι σωστή.
Εξήγησα, απλώς, γιατί δε θα ήταν επιτρεπτός ένας βίαιος ή χωρίς εναλλακτική εξαναγκασμός στο να υποστεί κανείς το τεστ. Θα πρέπει να μπορεί να το αποφύγει σωματικά, αποδεχόμενος όμως το βάρος ενός σε βάρος του τεκμηρίου. Πχ στο αλκοοτέστ που ανέφερες, άρνηση να το υποστείς ισοδυναμεί με το μάξιμουμ αποτέλεσμα. Ορθώς, βεβαίως, αφού εκεί υπάρχει και δημόσιο συμφέρον (όπως και στο σωματικό έλεγχο στο αεροδρόμιο). Συνεπώς, αντιδρώ μόνο στην (απίθανη έτσι κι αλλιώς) προοπτική να μπορούσε να εξαναγκαστεί ο διάδικος (είτε φυσικά είτε δικονομικά, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ) να υποστεί το τεστ.
Υ.Γ. Η κοινή λογική είναι εξαιρετικός κριτής των νομικών ρυθμίσεων.
Δικαιώνοντας επίσης τον άντρα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σαν να λέμε "Πηδάτε ελεύθερα, και ακόμη και αν τη γκαστρώσετε μπορείτε μετά να σφυρίζετε αδιάφοροι. Αφήστε τη χαζογκόμενα να μεγαλώσει μόνη της το μόμολο."
-> Η χαζογκόμενα δεν πήρε μέρος στο σεξ;
Η χαζογκόμενα πήρε μέρος στο σεξ και το απόλαυσε πιθανότατα το ίδιο. Η ανατροφή παιδιού όμως είναι άλλη υπόθεση. Χρησιμοποιήσα τον όρο "χαζογκόμενα" επειδή είναι αρκετά σεξιστικός όπως και η συμπεριφορά των αντρών που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Για το τεστ πατρότητας απαιτούνται και οι δύο γονείς...
Δημοσίευση σχολίου