http://home.eircom.net/content/irelandcom/topstories/8095654?view=Eircomnet
Η Ιρλανδία μαζί με τη Σλοβενία ήταν τα μόνα από τα δύο κράτη μέλη που καταψήφισαν την Πρόταση Οδηγίας στο Συμβούλιο ΕΕ, όχι όμως επειδή διαφωνούσαν με το μέτρο αυτό καθαυτό, αλλά επειδή επιθυμούσαν μεγαλύτερες περιόδους διατήρησης των δεδομένων και πιο αυστηρά μέτρα για την καταπολέμηση του εγκλήματος.
Η νομική βάση με την οποία η Ιρλανδία στρέφεται κατά της Οδηγίας είναι ότι το νομοθέτημα δεν θα έπρεπε να αποτελεί κοινοτικό δίκαιο, αλλά Απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ. Η διαφορά ειναι προφανής: κοινοτικό δίκαιο σημαίνει εναρμόνιση της εσωτερικής αγοράς των τηλέπικοινωνιών, δηλαδή ένα καθαρά εμπορικό θέμα. Απόφαση Συμβουλίου της ΕΕ σημαίνει μέτρο για την εναρμόνιση των νομοθεσιών στον τρίτο πυλώνα της ΕΕ, δηλαδή πολιτική για την αστυνομική και δικαστική συνεργασία των κρατών μελών σε ποινικές υποθέσεις.
Ωστόσο, μία πρόταση για τέτοια Απόφαση Συμβουλίου απορρίφθηκε πέρσι τόσο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όσο και από το Συμβούλιο ΕΕ και αποφασίστηκε να προχωρήσει το θέμα μέσω κοινοτικής Οδηγίας που πρότεινε η Κομισιόν.
Και πράγματι: ο τρίτος πυλώνας δεν μπορεί να έχει τόση εμβάθυνση σε ένα θέμα που επηρεάζει και την αγορά τηλεπικοινωνιών στην Ευρώπη, γιατί σύμφωνα με άρθρο της Συνθήκης, καμία διάταξη του τρίτου πυλώνα δεν επιτρέπεται να επηρέαζει τον πρώτο. Το θέμα βέβαια είναι οριζόντιο: δεν αφορά αποκλειστικά ούτε τον πρώτο ούτε τον τρίτο πυλώνα, αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στη σφαίρα της κρατικής κυριαρχίας που εξακολουθούν να διατηρούν τα κράτη μέλη της ΕΕ. Κατά τη γνώμη μου, το μέτρο αυτό προσβάλλει τα ατομικά δικαιώματα, αλλά πέραν αυτού δεν μπορεί να θεσπιστεί ούτε βάσει του 1ου ούτε βάσει του 3ου πυλώνα. Δεν αποτελεί "εναρμόνιση" νομοθεσιών, αποτελεί πρωτογενή επέμβαση στη διαχείριση της καταπολέμησης του εγκλήματος, τον σκληρό πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας σε αυτά τα ζητήματα, στον οποίο οι κυβερνήσεις έχουν αποφασιστικό και αποκλειστικό λόγο. Στο επίπεδο αυτό, η Οδηγία θίγει την αρχή της επικουρικότητας. Είναι ξεκάθαρο ότι οι Συνθήκες έχουν βρει το νομικό όριό τους και ότι τέτοιες δράσεις δεν μπορούν να αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση με το παρόν καθεστώς.
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον πως θα τοποθετηθεί (σε 2 χρόνια το υπολογίζω) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά και τα κράτη μέλη.
5 σχόλια:
Αυτό είναι ένα τεράστιας σημασίας νέο!
Βεβαίως και το διάβασες πρώτα στο e-lawyer.
Γι' αυτό το άνοιξα το blog. Βλέπουμε συνέχεια τριγύρω ειδήσεις για τη eurovision και για διάφορα δευτερεύουσας σημασίας ζητήματα, ενώ οι πραγματικές ειδήσεις που καθορίζουν σε βάθος τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα δικαιώματά μας και την υπόστασή μας, δηλαδή το πεδίο ελευθερίας μας, δεν περνάνε ούτε στα ψιλά, βάσει του δόγματος "η Ευρώπη είναι μακριά". Και όταν περνάνε συνήθως καταγράφονται με τόση ανακρίβεια και με τόσο λαϊκίστικη γλώσσα που ο δέκτης της είδησης δεν ξέρει ποιο είναι το νέο, ποια η άποψη και πια η "γραμμή".
pes ta e-lawyer....
@e-lawyer
Γιατί η οδηγία θίγει την αρχή της επικουρικότητας; Δεν νομίζω ότι γεννάται παρόμοιο ζήτημα και ότι θα ήταν σκόπιμο να αναζητηθούν εκεί οι αδυναμίες της.
Όπως πολύ σωστά λες η οδηγία «δεν μπορεί να θεσπιστεί ούτε βάσει του 1ου … … πυλώνα» (δεδομένου ότι τα μέτρα που θεσπίζει δεν μπορεί επ΄ ουδενί να χαρακτηρισθούν ως μέτρα εναρμόνισης της εσωτερικής αγοράς των τηλεπικοινωνιών). Συνιστούν στην πραγματικότητα δούρειο ίππο για την μεταφορά ρυθμίσεων που όντως βρίσκονται πολύ κοντά στην σφαίρα της κρατικής κυριαρχίας και αφορούν (αν αφορούν με το υπάρχον καθεστώς) περισσότερο τον τρίτο πυλώνα.
Η αρχή της επικουρικότητας αφορά δράσεις για τις οποίες η κοινότητα έχει αρμοδιότητα που δεν είναι αποκλειστική. Στο συγκεκριμένο ζήτημα όμως η κοινότητα δεν έχει βάσει του πρώτου πυλώνα περιορισμένη αρμοδιότητα. Δεν έχει καν αρμοδιότητα. Πρόκειται μάλλον για υπέρβαση που καθιστά την οδηγία παράνομη.
Το πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό και όπως πολύ σωστά επισημαίνεις οι Συνθήκες έχουν βρει το νομικό τους όριο.
Δεν είμαι νομικός και μπορεί να κάνω λάθος σε κάτι από τα παραπάνω. Εάν είναι έτσι ζητώ συγγνώμη.
Η Κοινότητα έχει αρμοδιότητα να εναρμονίσει τις νομοθεσίες των κρατών μελών ενόψει της εγκαθίδρυσης και λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς. Σημαντικό τμήμα της εσωτερικής αγοράς είναι η βιομηχανία των τηλεπικοινωνιών στο έδαφος των κρατών μελών της ΕΕ. Η αγορά αυτή θίγεται από το γεγονός ότι 4 κράτη μέλη είχαν εκ των προτέρων νόμο βάσει του οποίου υποχρεώνονταν οι πάροχοι τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών να κρατούν τα δεδομένα κίνησης και θέσης υποχρεωτικά για τους σκοπούς της καταστολής του εγκλήματος (πέραν δηλαδή των σκοπών της χρέωσης όπως ισχύειστις υπόλοιπες χώρες - σε εμάς για 6 μήνες). Μάλιστα οι χώρες αυτές έχουν διαφορετικές περιόδους διατήρησης, πράγμα που σημαίνει ότι μία εταιρία κινητής τηλεφωνίας στην Ιταλία έχει πολύ περισσότερες οικονομικές υποχρεώσεις (λόγω της υποχρέωσης διατήρησης, επενδύσεων κλπ που συνεπάγεται αυτή) έναντι μιας εταιρίας που δραστηριοποιείται π.χ. στην Ελλάδα που δεν έχουμε τέτοια νομοθεσία. Λόγω αυτής της ανομοιογένειας, και των στρεβλώσεων στον ελεύθερο ανταγωνισμό, έρχεται η Κοινότητα και λέει "υποχρεωτική διατήρηση για ΟΛΟΥΣ για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα". Έτσι το θέμα της διατήρησης προσωπικών δεδομένων γίνεται ένα θέμα σχετιζόμενο άμεσα με την προστασία του ανταγωνισμού, ένα από τα κοινοτικά μέτρα για την οποία είναι και η εναρμόνιση των νομοθεσιών, κατ΄άρθρο 95 ΣυνθΕΚ. Συνεπώς, υπάρχει αρμοδιότητα των ΕΚ για εναρμόνιση, άρα και για Οδηγία.
Όσοι διαφωνούμε με τη συγκεκριμένη Οδηγία λέμε ότι η εναρμόνιση δεν θα έπρεπε να γίνει προς τα "κάτω", δηλαδή επειδή 4 κράτη έχουν νομοθεσία υποχρεωτικής διατήρησης να αποκτήσουν και τα υπόλοιπα 21. Έπρεπε να γίνει εναρμόνιση προς τα πάνω: αφού η διατήρηση προσβάλλει τα ατομικά δικαιώματα αλλά και τον ανταγωνισμό, να βρεθούν λύσεις που να περιορίζονται στο κοινοτικό δίκαιο (και να μην μπαίνουν σε θέματα κυριαρχίας). Μία τέτοια κοινοτική λύση που θα σεβόταν την αρχή της επικουρικότητας, π.χ. θα ήταν: αν το κράτος μέλος ΕΠΙΛΕΞΕΙ να διατηρούνται υποχρεωτικά τα προσωπικά δεδομένα, τότε το ίδιο το κράτος να αποζημιώνει 100% για τις πρόσθετες επενδύσεις τους παρόχους τηλεπικοινωνιών. Έτσι ούτε στρεβλώσεις ανταγωνισμού υπάρχουν, ούτε μετακυλίεται στον καταναλωτή το κόστος, ούτε επεμβαίνει η Κοινότητα στον πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας αποφασίζοντας αντί των κρατών. Εκεί έγκειται κατά τη γνώμη μου η παραβίαση της αρχής της επικουρικότητας. Από επικουρικότητα η Κοινότητα προχώρησε σε αποκλειστική ρύθμιση, η παράβαση της οποίας καθιστά τα κράτη ελεγκτέα από τα κοινοτικά όργανα. Ελπίζω να έγινα σαφέστερος.
Δημοσίευση σχολίου