Εδώ και μερικούς μήνες έχει παρατηρηθεί η πρακτική της παραχώρησης επικυρωμένων εισιτηρίων του μετρό από επιβάτες που δεν εξάντλησαν τα 90 λεπτά χρήσης της υπηρεσίας, προς τους επιβάτες που εισέρχονται στις εγκαταστάσεις του μετρό.
Η Αττικό Μετρό Α.Ε. "απάντησε", τυπώνοντας στην πίσω πλευρά των εισιτηρίων τα εξής: "Η παραχώρηση και αποδοχή επικυρωμένου εισιτηρίου, καθώς και η προτροπή παραχώρησης απαγορεύεται και τιμωρείται από το νόμο (Π.Κ. ΆΡΘ.186.2 & 392)."
Ας δούμε τι λένε αυτά τα δύο άρθρα του Ποινικού Κώδικα:
Άρθρο 186 - Πρόκληση και προσφορά για την εκτέλεση κακουργήματος ή πλημμελήματος
1. Όποιος προκαλεί ή παροτρύνει με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον να διαπράξει ορισμένο κακούργημα, καθώς και όποιος προσφέρεται ή αποδέχεται τέτοια πρόκληση ή προσφορά, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.
2. Όποιος προκαλεί ή παροτρύνει με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον να διαπράξει ορισμένο πλημμέλημα, καθώς και όποιος προσφέρεται γι' αυτό και όποιος αποδέχεται τέτοια πρόκληση ή προσφορά, τιμωρείται με την ποινή που προβλέπεται για το σχεδιαζόμενο πλημμέλημα ελαττωμένη κατά το άρθρο 83. Για την ποινική δίωξη του αδικήματος αυτού, απαιτείται έγκληση του προσώπου κατά του οποίου σχεδιαζόταν η τέλεση του πλημμελήματος, αν το υπό εκτέλεση πλημμέλημα διώκεται κατ' έγκληση.
3. Οι ποινές των προηγούμενων παραγράφων επιβάλλονται αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα με άλλη διάταξη.
Άρθρο 392 - Δόλια αποδοχή παροχών
1. Όποιος με την πρόθεση να μην καταβάλλει αντίτιμο παίρνει για άμεση κατανάλωση τρόφιμα ή ποτά ή δέχεται την παροχή καταλύματος ή υπηρεσιών, των οποίων το αντίτιμο είναι άμεσα πληρωτέο κατά τις συνήθειες των συναλλαγών, τιμωρείται με χρηματική ποινή ή με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.
2. Η ποινική δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση.
Το άρθρο 186.2 αφορά αυτόν που προσφέρει το εισιτήριο, ενώ το άρθρο 392 αυτόν που δέχεται να χρησιμοποιήσει επικυρωμένο εισιτήριο.
Ένα μεγάλο ζήτημα δημιουργείται από το γεγονός ότι όποιος αγοράζει ένα εισιτήριο έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες για 90 λεπτά, οπότε αν τις χρησιμοποίησε για λιγότερα λεπτά, δεν χάνει φυσικά τα δικαιώματά του πάνω στο εισιτήριο. Ωστόσο, οι "συνήθειες των συναλλαγών" είναι ένας όρος που αναφέρεται στο ίδιο το άρθρο 392 κι αυτό επαναφέρει όλη τη σχετική συζήτηση που είχε ξεκινήσει στο αναΜόρφωση - Συνιστολόγιο.
Το ζήτημα όμως δεν έχει κλείσει. Οι "συνήθειες των συναλλαγών" είναι ότι καθένας αγοράζει το εισιτήριο του. Είναι όμως οι συνήθειες των συναλλαγών κάτι στατικό; Όχι, βέβαια. Εάν πιω από το ποτό ενός φίλου μου σε ένα μπαρ, δεν θα διωχθώ με το άρθρο 392 ΠΚ, αφού ο φίλος έχει πληρώσει για το ποτό του. Το νόημα του 392 ΠΚ είναι ότι κάποιος πρέπει να τιμωρείται όταν μπαίνει στο Μετρό χωρίς καθόλου εισιτήριο. Ο νόμος δεν ενδιαφέρεται για το ποιος και γιατί του έδωσε ένα επικυρωμένο και χρονικά έγκυρο εισιτήριο.
Εξάλλου οι συνήθειες των συναλλαγών είναι κάτι που μεταβάλλεται. Το κίνημα των "Ρομπεν των εισιτηρίων" υποστηρίζει μια συμβολική πράξη, η οποία αποτελεί μέσο διαμαρτυρίας για την ολοένα αυξανόμενη τιμή των εισιτηρίων. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας, αφενός είναι ένας θεμιτός λόγος για να διαμαρτύρεται κανείς κι αφετέρου το Μετρό δεν χάνει χρήματα που θα έπρεπε να έχει: ή πουλάει την υπηρεσία για 90 λεπτά ή ΔΕΝ την πουλάει για 90 λεπτά. Ως πράξη διαμαρτυρίας που συμβαίνει σε δημοσιότητα εμπίπτει λοιπόν στην ελευθερία της έκφρασης και γι' αυτό κάθε σχετικός περιορισμός θα πρέπει να προβλέπεται με σαφήνεια από το νόμο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση και μόνο που υπάρχουν τόσες αμφιβολίες για την εφαρμογή αυτής της ποινικής διάταξης, κανονικά θα πρέπει να θεωρηθεί ανεφάρμοστο το 392 Π.Κ. , λόγω του κλασικού δόγματος του ποινικού δικαίου ότι κάθε φορά που υπάρχει αμφιβολία δεν πρέπει να υπάρχει ενοχή.
54 σχόλια:
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Εξάλλου, κάθε νόμος πρέπει να εξετάζεται υπό το πρίσμα της κοινωνικής πραγματικότητας. Έτσι, και το εισητήριο είναι ακριβό αντικειμενικό και αφήνει περιθώριο μείωσής του με την εναλλαγή μέσων για 90΄. Ουσιαστικά η κίνηση που προβλέπεται στον κώδικα έχει να κάνει τσάμπα υπηρεσίες (κάτι που όπως λες δεν ισχύει, αφού πληρώθηκε το εισητήριο μια φορά).
"ή πουλάει την υπηρεσία για 90 λεπτά ή ΔΕΝ την πουλάει για 90 λεπτά"
Σωστός! Ας αποφασίσουν τι ακριβώς πουλάνε. Χρόνο ή διαδρομή;
Γιατί αν πρόκειται για το δεύτερο θα έπρεπε να είχαν διαφορετικά εισιτήρια ανάλογα με το πόσες στάσεις θα χρειαστεί να κάνει ο πελάτης.
Κανέναν δεν συμφέρει να αγοράσει ένα εισιτήριο που χρεώνεται το ίδιο για μία μόνο στάση ή για δέκα.
http://georgessalameh.wordpress.com/2009/11/30/athens-the-subway-tickets/
:-)
Πάρε το εισιτήριο
που γράφει τ' όνομά μου
και πήγαινε με το μετρό
σε δίκη ήρωά μου
Νομίζω πως αυτό το θέμα δίνει μια καλή αφορμή για civil disobedience. Να γίνει δηλαδή μια προαναγγελθείσα παροχή εισιτηρίου υπό την παρουσία ΜΜΕ και, βεβαίως, δικηγόρων.
Να προκληθεί, δηλαδή, με ειρηνικό τρόπο η εταιρεία του Μετρό να κινηθεί νομικά κατά των δύο ατόμων και να καταπέσουν οι ισχυρισμοί της στα δικαστήρια.
Φανταστείτε, δηλαδή, δυο επώνυμους πολίτες που θα προαναγγείλουν την μεταξύ τους ανταλλαγή εισιτηρίου στο Σύνταγμα μεσημέρι Δευτέρας υπό το βλέμμα τηλεοπτικών καμερών.
Ακόμη κι αν το Αττικό Μετρό δε επιληφθεί του "εγκλήματος" αυθωρεί και παραχρήμα, θα έχει την ευχέρεια να καταθε΄σει το οπτικοακουστικό υλικό στον αρμόδιο εισαγγελέα. Ολόκληρος ΠΚ παραβιάζεται άλλωστε!
Ένα μπαράκι/μικρό καφέ που δεν χρεώνει είσοδο, χωράει 30 άτομα. 29 άτομα πηγαίνουν με ένα γνωστό τους. Το συγκεκριμένο άτομο, πληρώνει για ένα είδος και το μοιράζεται με τους υπόλοιπους. 30 άτομα κάθονται στο μπαρ χωρίς άλλη παραγγελία, και το γεμίζουν για τις επόμενες 2 ώρες.
Ο τίτλος μεταφοράς δεν είναι μεταβιβάσιμος. Όχι μόνο στο Μετρό, αλλά γενικά.
Γιατί, γράφει πουθενά όνομα το εισιτήριο του μετρό και δεν το πήραμε είδηση;
Δεν συμφωνώ με τίποτε από αυτά που γράφεις, εκτός από το ότι δεν υπάρχει έγκλημα, αλλά για άλλους λόγους. Ο λόγος είναι ότι η πράξη ήταν αξιόποινη με ειδική διάταξη, το άρ. 391 ΠΚ, το οποίο σωστά καταργήθηκε ήδη το 1994.
@Στάθης
Για δώσε μας νομοθεσία που να είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα επί του αμεταβίβαστου του τίτλου μεταφοράς στο Μετρό.
@Αναγνωστόπουλος
Το 391 έλεγε το ίδιο πράγμα με το 392, αλλά το περιόριζε στα εισιτήρια (ενώ το 392 σε κάθε υπηρεσία). Και τα δύο άρθρα πάντως ποινικοποιούν τη χρήση υπηρεσιών χωρίς να έχει καταβληθεί το αντίτιμο. Στην περίπτωση που εξετάζουμε, όμως, το αντίτιμο έχει καταβληθεί.
Κι εγώ θα έλεγα ότι δεν υπάρχει μεν αδίκημα, πλην όμως την πράξη αυτή την κρίνω επιπόλαια και κάπως "κουτοπόνηρη". Η παραχώρηση του εισιτηρίου σε άλλον, τον αποτρέπει από το να εκδίδει δικό του εισιτήριο, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα έσοδα της "Αττικό Μετρό Α.Ε.". Η μείωση δε των εσόδων, θα οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, προς βλάβη όλων μας.
@Meropi
Όπως φαίνεται συμφωνούμε ότι δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα του 392 Π.Κ., άρα ούτε και η παρακίνηση
Για την σκοπιμότητα αυτού του κινήματος δεν έχω τοποθετηθεί καθόλου στο ποστ, εξετάζω μόνο τη αναγραφή της συγκεκριμένης φράσης στο εισιτήριο.
Επομένως οι ανοησίες που διαβάζω αλλού (με επικλήσεις της "κοινής λογικής", όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο όρος επιστρατεύεται από όσους εισάγουν νομικά ανύπαρκτες απαγορεύσεις) ότι δήθεν υπερασπίζομαι μια ελληναράδικη πρακτική επιστρέφονται στο κουτί τους.
Χρησιμοποιώ το Μετρό δέκα χρόνια και κάθε μέρα πληρώνω 2 εισιτήρια, χωρίς να έχω δεχθεί ποτέ προσφερθέν επικυρωμένο εισιτήριο. Αλλά δεν θα εγκληματούσα αν λάμβανα, επειδή σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος, ό,τι δεν επιτρέπεται απαγορεύεται. Όπως ξέρει και ο πρωτοετής της Νομικής.
«για δώσε μας νομοθεσία που να είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα επί του αμεταβίβαστου του τίτλου μεταφοράς στο Μετρό.»
Αγοράζεις το εισιτήριο και έχεις δικαίωμα μετακίνησης στο δίκτυο του ΟΑΣΑ για 90 λεπτά. Αν αρχίσεις να το δίνεις δεξιά και αριστερά, στερείς έσοδα από τον οργανισμό και θέτεις συνειδητά σε κίνδυνο την ποιότητα των υπηρεσιών στους συμπολίτες σου.
Το ίδιο το Σύνταγμα είναι αρκετό, λοιπόν. Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος απαγορεύεται.
Επομένως συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει νόμος που ποινικοποιεί τη συμπεριφορά.
κίνδυνος ποιότητας υπηρεσιών δεν υπάρχει
κατασκευάζευται μόνον από τους υπάλληλους του καπιταλιστή που δεν έχουν φαντασία για να παίζουν μόνοι μαζί της ωσάν βρεθούν και καμιά άλλη καλύτερη δραστηριότητα για παρέα με τους ανθρώπους δεν μπορούν να επινοήσουν λόγω αδυναμίας τέτοιας και βαρεμένης σιχασιάς
Φαίνεται να έχεις δίκιο ότι τέτοια συμπεριφορά (ανταλλαγής εισιτηρίων) δεν ποινικοποιείται. Αλλά:
Νομίζω ότι χάνουμε το δάσος για να δούμε το δέντρο. Αμφιβάλλω ότι οι υπεύθυνοι του μετρό ξεψείρισαν τους νόμους και το Σύνταγμα πριν βγάλουν αυτό το μέτρο. Το σκεπτικό είναι πως άτομα που αλλάζουν 2 και 3 μέσα μεταφοράς για να κάνουν τις δουλειές τους δεν χρειάζεται με το 90λεπτο εισιτήριο να πληρώνουν 2 και 3 φορές παραπάνω - εξαιρετική ιδέα.
Τώρα αν κάποιοι καταχράζονται το μέτρο αυτό επειδή έχει παραθυράκια ο νόμος, αυτοί που θα την πληρώσουν στο τέλος (αν καταργηθεί το μέτρο) είναι μόνο αυτοί με τις πολλαπλές διαδρομές που επωφελούνταν.
Το εισητήριο σημαινειτι καταβάλεις για την παροχή κίνησης 90 λεπτών ένα αντίτιμο...Το εισητήριο αναφέρει πάνω μόνο τον ένα εκ των δύο συμβαλλομένων..Από την στιγμή λοιπόν που έχει ενσωματωθεί πάνω στο εισητήριο αντίκρυσμα διαδρομών για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ο κάτοχός του μπορεί να το χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν..Γ αυτό το λόγο η πχ μηνιαία κάρτα απεριορίστων είναι προσωπική, ακριβώς προς αποφυγή αυτού..Και μην αρχίσετε να κανετε συσχετίσεις με εισητήριο θεάτρου πχ γιατί εκεί το θέατρο ορίζει ότι πρέπει να εισέλθεις προτού αρχίσει η παράσταση..Αυτό που πρέπει να δούμε είναι κάα πόσον είναι αξιόποινη η δήλωση της Αττικό Μετρό επί των εισητηρίων ότι τιμωρείται από το νόμο η παραχώρηση-αποδοχή επικυρωμένου εισητηρίου..Γιατί δεν είναι δυνατόν να επαπειλείς με ποινικές κυρώσεις αόριστο και αναρίθμητο αριθμό πολιτών για κάτι που αποτελεί διακριτική του ευχέρεια,δηλαδή την παραχώρησηή μη του επικυρωμένου εισητηρίου...
ο νόμος που ποινικοποιεί την συμπεριφορά είναι οι πεποιθήσεις της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, που δεν ξέρει ακόμη από επιστημονική ή δημοσιογραφική άποψη να πει το όνομα της και το συγχέζει με την δημοκρατία
«Επομένως συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει νόμος που ποινικοποιεί τη συμπεριφορά.»
Έγραψα πως το ίδιο το Σύνταγμα απαγορεύει την καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Το Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης νόμος της χώρας.
Το οποίο Σύνταγμα αναφέρει ότι ουδεμία ποινή επιβάλλεται αν δεν προβλέπεται από νόμο.
«κίνδυνος ποιότητας υπηρεσιών δεν υπάρχει
κατασκευάζευται μόνον από τους υπάλληλους του καπιταλιστή»
Ναι, είμαι σίγουρος πως και στη "σοσιαλιστική" Σοβιετική Ένωση θα το επέτρεπαν αυτό.
«δεν είναι δυνατόν να επαπειλείς με ποινικές κυρώσεις αόριστο και αναρίθμητο αριθμό πολιτών για κάτι που αποτελεί διακριτική του ευχέρεια,δηλαδή την παραχώρησηή μη του επικυρωμένου εισητηρίου»
Δεν έχεις ευχέρεια. Κάνεις κατάχρηση. Δεν απειλεί. Υπενθυμίζει όταν χρειάστηκε. Περιέργως, όταν ανέβηκε το εισιτήριο από τα 80 λεπτά στο 1 ευρώ, κάποιες παρατάξεις ανακάλυψαν την ακρίβεια. Αν δεν είχε ανέβει, σε λίγα χρόνια θα είχαν ανακαλύψει το έλλειμμα της ΑΜΕΛ, που θα γινόταν μικρός ΟΣΕ. Για τον ΟΣΕ τώρα, που σημειωτέον έχει έλλειψη προσωπικού, πληρώνουμε 3 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα.
Παρακαλώ να σοβαρευτούμε. Ένα πράγμα καλό έχουμε, που το προσέχουμε όλοι μας και πάμε να το χαλάσουμε μόνοι μας. Προτιμάτε να έχουμε είσοδο-έξοδο με μπάρες, σαν τα ζώα, όπως σε άλλες χώρες; Δυστυχώς, εκεί μας πάνε κάποιες συμπεριφορές.
Αυτή είναι όμως μια συζήτηση πολιτικής κι όχι μια νομική συζήτηση.
Ο ΟΑΣΑ πουλάει την υπηρεσία για 90 λεπτά, σε άτομο που δεν θα καταχραστεί το δικαίωμα μετακίνησής του. Άρα δεν μπορεί να το δίνει σε άλλους. Επιπλέον, όποιος το αποδέχεται, έχει πρόθεση για να μην καταβληθεί αντίτιμο. Όλα προβλέπονται.
Συμφωνώ, όμως τα όρια στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις στο δημόσιο βίο, έχουν αναπόφευκτα και το πολιτικό στοιχείο.
Όλοι οι φασίστες όπου γης επιτρέπουν ή απαγορεύουν αγαπημένε. Το θέμα της βεβαίως της ανθρωπότητας, της μετακινούμενης ή στατικής, ανάλογα, δεν περιορίζεται σε μικρούς διακανισμούς που τακτοποιούν την σάπια πάντα ψυχολογική υγεία των γραικύλων.
Δεν προβλέπεται ποινή.
@Στάθη
Από την στιγμή που η παραχώρηση ου εισητηρίου δεν εμπίπτει στις ποινικές διατάξεις που αναφέρουν αυτό ουσιαστικά συνίσταται σε παραπληροφόρηση,απειλή και πλάνη ακόμα αφού ο μέσος πολίτης προφανώς δεν γνωρίζει τι λένε αυτές οι διατάξεις..Δλδ αν γράψει ένας στο κατάστημά του ότι σύμφωνα με το τάδε άρθρο απαγορεύεται να φοράς καπέλο σε κλειστούς χώρους αυτός δεν παραπληροφορεί, δεν παραπλανά?..Με το υπάρχον νομικό καθεστώς αν θέλω το εισητήριο επικυρωμένο ή μη το χαρίζω ή το πουλάω σε όποια τιμή θέλω χωρίς ποινικές κυρώσεις....
Η διάταξη του 392 ΠΚ είναι μια γενική διάταξη, που ελάχιστα έχει απασχολήσει τα ελληνικά δικαστήρια, αφού αδικήματα που θα μπορούσαν να υπαχθούν στη νομοτυπική της μορφή κάλλιστα θα μπορούσαν να διωχθούν και άλλωστε διώκονται βάσει άλλων άρθρων του ΠΚ. Μια μικρή έρευνα στη ΝΟΜΟΣ και στον ΙΣΟΚΡΑΤΗ δείχνει σχεδόν μηδαμινή δραστηριότητα των ελληνικών δικαστηρίων όσον αφορά διώξεις σχετικά με το αδίκημα του 392 ΠΚ. Θα μπορούσα να δεχθώ άνετα εφαρμογή του σε περιπτώσεις υπηρεσιών κουρείου, ταξί, ιατρού κτλ αλλά όχι εδώ. Κατά την ταπεινή μου άποψη εδώ έχουμε παράβαση συμβατικής υποχρέωσης, υπό το πρίσμα των συναλλακτικών ήθών και όχι κάποιο ποινικό αδίκημα (δε νομίζω να βρεθεί δικαστής που θα καταδικάσει κάποιον για παραχώρηση εισιτηρίου σε άλλον). Άνετα δέχομαι τη συμπεριφορά αυτή ως καταχρηστική κατά το 281 ΑΚ.
Κατά την προσωπική μου γνώμη η μεταβίβαση του εισητηρίου συνιστά αντικοινωνική συμπεριφορα (άσχετα με το αν είναι παράνομη ή οχι).
Ο φορέας παροχής υπηρεσιών συγκοινωνίας υπολογίζει το χρόνο και το κόστος της μέσης διαδρομής και μέσα από αυτά τα στοιχεία ορίζει μια μέση τιμή εισητηρίου. Με μια τέτοια πολιτική οι επιβάτες μοιράζονται με μια κάποια "ισοτιμία" το κόστος της μετακίνησης, χωρίς να "τιμωρούνται" όσοι κάνουν μεγαλύτερες διαδρομές. Η σχετική πολιτική εκτός των άλλων συμβάλλει και σε μια σχετική ομογενοποίηση της πόλης (σε σχέση π.χ. με πόλεις σαν το Παρίσι όπου όσοι ζουν >5χμ από το κέντρο είναι ουσιαστικά αποκομμένοι).
Η μεταβίβαση του εισητηρίου επιφέρει επομένως απώλεια εσόδων για το φορέα και θα έχει σαν τελικό αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του εισητηρίου.
Το αν το εισητήριο είναι φθηνό ή ακριβό είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα.
Φυσικά όλα αυτά ισχύουν σε περιπτώσεις όπου οι μεταφορές αντιμετωπίζονται σαν κοινωνικό αγαθό και με την αρμόζουσα σοβαρότητα.
@lamargos
Άρα υπάρχει κάποιο δικαίωμα το οποίο ασκείται καταχρηστικώς, κατά την ανάλυσή σου. Ποιο δικαίωμα είναι αυτο; Προφανώς το δικαίωμα του να μεταβιβάσεις ένα επικυρωμένο και χρονικά έγκυρο εισιτήριο σε έναν μελλοντικό επιβάτη. Η αναζήτηση της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος καταφάσκει κατ΄αρχήν την ύπαρξη του δικαιώματος, οπότε αν όντως υπάρχει αυτό το δικαίωμα μεταβίβασης του εισιτηρίου, αντιλαμβάνεσαι ότι αποκαλύπτεις ένα μείζον θέμα κυκλικότητας που κατά τη γνώμη μου αποκλείει την ίδια την καταχρηστική άσκησή του.
@prasinos
Δεν κάνουμε κοινωνιολογία εδώ για να εξετάζουμε αν το να δώσεις ένα εισιτήριο σε κάποιον που το έχει ανάγκη είναι αντικοινωνική συμπεριφορά. Με την ίδια λογική όμως, "αντικοινωνική συμπεριφορά" είναι και να πληρώσεις το πρόστιμο στο οποίο καταδικάστηκε λ.χ. κάποιος που πέρασε με κόκκινο, επειδή ακυρώνεις την "κυρωτική λειτουργία" της ποινής. Αλλά ουδείς απαγορεύει να διευκολύνεις κάποιον που δεν έχει λεφτά.
Από τη διατύπωση της διάταξης του 281 ΑΚ προκύπτει ότι για την εφαρμογή της απαιτείται να συντρέχει ως προϋπόθεση η ύπαρξη δικαιώματος (Γεωργιαδης Γενικες Αρχες σελ 268, ΟλΑΠ 8/2001). Μα φυσικά δε νοείται κατάχρηση δικαιώματος αν δεν υπάρχει δικαίωμα! Το λέει το ιδιο το άρθρο. Το ζήτημα που τίθεται δεν είναι στο δικαίωμα αυτο αλλά στον τρόπο άσκησής του. Χωρίς να το έχω ψάξει (οπότε διατηρώ μια επιφύλαξη) η παραχώρηση του εισιτηρίου σε τρίτο θα μπορούσε να συνιστά εκχώρηση δικαιώματος, την ύπαρξη της οποίας δεν αρνείται κανείς αλλά παρόλ' αυτά μπορεί να είναι καταχρηστική λόγω της φύσης της συμβάσεως που συνήψε ο επιβάτης με την εταιρία του μετρό, όταν αγόρασε το εισιτήριο (σύμβαση παροχής υπηρεσιών).
Όσο καταχρηστική μπορεί να είναι και η "αξίωση" της εταιρίας να μην εξαντλήσει ο επιβάτης τη χρήση των 90 λεπτών που αγόρασε με το εισιτήριο, παραχωρώντας τη θέση του σε κάποιον άλλο.
Οι αστικές αξιώσεις είναι ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο..Το ζητούμενο είναι ότι σε καμμία περίπτωση δεν συνιστά αξιόποινη πράξη η μεταβίβαση επικυρωμένου εισητήριου..Επομένως, η προειδοποίηση της Αττικο Μετρο συνιστά παραπληροφόρηση και απειλή..Απειλή με την οποία επιτυγχάνεται περιουσιακή διάθεση συνιστά εκβίαση..Εδώ δεν έχουμε περιουσιακή διάθεση stricto sensu..Όμως ο περιορισμός του δικαιώματος επί του εισητηρίου συνιστά σίγουρα περιουσιακή βλάβη..Άρα έχουμε έμμεση αυτουργία σε φθορά ξένης ιδιοκτησίας, με την παραπληροφόρηση αυτή της Αττικο Μετρο..
Σοφιστή, μου επιτρέπεις να αντιγράψω το σχόλιό σου στο ιστολόγιό μου για να απαθανατιστή;
nullum crimen nulla poena sine lege certa. Ηεπιβολή ποινής πρέπει να προβλέπεται από σαφή νόμο..Το αναφέρω κυρίως για κάτι αναφορές στο Σύνταγμα και στο 281ΑΚ..Δηλαδή πχ στις σχέσεις γονέων και τέκνων(Οικογενειακό Δίκαιο) δεν έχει εφαρμογή το 281, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ποινικό δίκαιο...Πρέπει να διερευνηθεί κατά πόσον ευθύνεται ποινικά η μετρό σύμφωνα με τις διατάξεις περί απειλής ή παρακώλυσης ενάσκησης δικαιώματος
Ως τριτοετής φοιτητής Νομικής νομίζω πως μπορώ να έχω μία άποψη επί του θέματος: Κατ' αρχάς δεν τίθεται κανένα θέμα πραγμάτωσης των ποινικών αδικημάτων που απειλεί η Αττικό Μετρό, μία εταιρία με καθεστώς ΝΠΔΔ και με μοναδικό μέτοχο το Δημόσιο, το οποίο επιδοτεί αδρά την εταιρία. Δεύτερον, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρεί η συγκεκριμένη συμπεριφορά ως καταχρηστική βάσει καιτ ου Συντάγματος και του 281 ΑΚ. Για να στοιχειοθετηθεί κατάχρηση δικαιώματος πρέπει εκτός των άλλων η άσκηση να εμφανίζεται ως υπέρμετρα δυσανάλογη προς τον σκοπό του δικαιώματος, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει εδώ. Οπότε όλο το ζήτημα πρέπει να κριθεί στο πεδίο του αστικού δικαίου. Επικυρώνοντας το εισιτήριο αποδεικνύεται και εξειδικεύεται μία αμφοτεροβαρής ενοχική σχέση με δανειστή τον κομιστή του εισιτηρίου και οφειλέτη την εταιρία και με όρους αυτούς που καθορίζει η εταιρία εκ των προτέρων με τους ΓΟΣ. Οπότε, η εταιρία οφείλει να μεταφέρει τον κομιστή του εισιτηρίου επί 90' όπου αυτός θέλει. Εφόσον δεν εγγράφεται το όνομά του πάνω στο εισιτήριο, δανειστής της παροχής είναι ο κομιστής. Με το να δώσει το εισιτήριο απλά εκχωρεί την απαίτηση για την παροχή η οποία δεν χρειάζεται ενημέρωση και αναγγελία εκ μέρους του στον οφειλέτη (455 και 460 ΑΚ). Το θέμα αυτό έθιξε και καθηγητής μου στο 1ο έτος στις Γενικές Αρχές Αστικού. Και ανέφερε αυτό ακριβώς. Οπότε και νόμιμο είναι και θέμιτο. Τέλος, δεν βρίσκω καθόλου αντικοινωνική την ενέργεια αυτή. Αντίθετα, πιστεύω προάγει την κοινωνική αλληλεγγύη στα πλαίσια των απρόσωπων κοινωνιών. Μία πράξη αλτρουϊσμού που θα πρέπει να επαινείται και όχι να λοιδορείται.
Καλημέρα,
Διαφωνώ και εγώ με την ελληνική κουτοπονηριά, όπως ήταν τα κουμπιά στους κερματοδέκτες ή και πιο σύγχρονα την εισαγωγή αλλοδαπών νομισμάτων ευτελέστερης αξίας αλλά και την απροθυμία μας να καταβάλουμε οποιοδήποτε κόστος και να τα θέλουμε όλα δωρεάν (και φυσικά από την άλλη να απαιτούμε υψηλότατο αντίτιμο για αγαθά και υπηρεσίες, που προσφέρουμε εμείς).
Οι κανόνες μετακίνησης με τα ΜΜΜ είναι οι εξής: 1) Η κατοχή έγκυρου εισιτηρίου. 2)Η διάρκειά του είναι 90' από την στιγμή της πρώτης "ακύρωσης" 3) Μέσα σε αυτά τα 90' μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιοδήποτε μέσο του δικτύου συγκοινωνιών.
Δεν έχω δει πουθενά και ούτε αναφέρεται στο εισιτήριο ότι είναι προσωπικό. Συνεπώς, δεν βλέπω κάποια παρανομία, εάν δώσω το εισιτήριο μου σε κάποιον άλλον να χρησιμοποιήσει το υπόλοιπο χρονικό περιθώριο, που τού απομένει. Πρόβλημα μπορώ να διακρίνω μόνο στην συγκεκριμένη περίπτωση. Να δώσω το εισιτήριό μου ακριβώς σε σημείο ελέγχου. Δεν θα έχω κάνει κάτι παράνομο, αλλά ο ελεγκτής θα έρθει σε σύγχυση μη-γνωρίζοντας, εάν ο εξερχόμενος ή ο εισερχόμενος είχε εισιτήριο με αποτέλεσμα να επιβάλει χρηματική ποινή.
Εάν το υπολόγισα σωστά κάθε λεπτό χρήσης ΜΜΜ τιμολογείται προς 1,11 ευρωλεπτά περίπου. Αυτό σημαίνει ότι ένα ταξίδι π.χ 15 λεπτών στοιχίζει 16,65 ευρωλεπτά. Συνεπώς το να πετάξει κανείς το εισιτήριο σημαίνει ότι πετά 83,35 ευρωλεπτά ή τα χαρίζει στα ΜΜΜ.
Υπόθεση κάνω: Ενδέχεται η αρχή των ΜΜΜ μετά από έρευνα (στατιστικές, ομάδες ελέγχου, focus groups κλπ) να υπολόγισε ότι συνήθως ο χρήστης δεν εκμεταλλεύεται το 100% του εισιτηρίου με αποτέλεσμα στο τέλος το λεπτό χρήσης να γίνεται χρηματικά ακριβότερο, άρα να μεγαλώνουν τα έσοδα.
Όσο θα μπορούσαμε να είμαστε δηκτικοί με την "επανάσταση" της διαδοχικής διάθεσης εισιτηρίων, άλλο τόσο μπορούμε να είμαστε με την (ενδεχόμενη) πολιτική ότι κάποιος προσβλέπει ότι θα τιμολογήσει στο 100% υπηρεσίες μέρος των οποίων μόνο θα χρησιμοποιηθεί.
Συνεπώς, θεωρώ ότι ή διαδοχική διάθεση του εισιτηρίου:
1) Δεν είναι παράνομη
2) Δεν αποφέρει κάτι στον δότη, αλλά αποφέρει στον λήπτη, εάν διατεθεί δωρεάν, όπως γίνεται συνήθως.
3) Τα ΜΜΜ δεν ζημιώνονται, αλλά λαμβάνουν το καθορισμένο χρηματικό ποσό για κάθε λεπτό χρήσης.
Συνεπως, κατά την γνώμη μου δεν πρόκειται για κάτι το "επαναστατικό", αλλά για δείγμα ορθολογικής συμπεριφοράς. Απλώς εδώ μάς αρέσει να βαφτίζουμε τα πάντα επανάσταση, ακόμα και εάν είναι το πιο συμβατικό πράγμα στον κόσμο. Έτσι, αντιστοίχως, πιστεύω ότι άδικα οργίζεσαι.
Ο λόγος περί "επανάστασης" ξεστρατίζει τα πραγματικά ερωτήματα το οποία είναι: "Τί υπηρεσίες έχω με το εισιτήριο αυτό;" "Πόσο πληρώνω για κάθε λεπτό χρήσης;" "Μήπως είναι ακριβό;", "Μήπως με καταβολή μεγαλύτερου αντιτίμου/λεπτό χρήσης θα είχα καλύτερες υπηρεσίες;" κλπ
Η "επαναστατική" προσέγγιση προφανώς ικανοποιεί τον μικρούλη μας εγωισμό ("την φέραμε στο σύστημα") και τίποτα άλλο.
Προσωπικά επιθυμώ να υπάρχουν αξιόπιστες υπηρεσίες με δίκαιη τιμολόγηση, δίκαιη και για τα δύο μέρη. Όλα τα άλλα είναι "επαναστατικές" πομφόλυγες.
Καλημέρα
Αυτά σε σχόλιο που είχα κάνει σε αυτό το ποστ
http://javapapo.blogspot.com/2009/01/blog-post_21.html
Η διάθεση του εισιτηρίου ,λοιπόν, θα μπορούσε να θεωρηθεί "κουτοπονηριά" των επιβατών πάνω στην κουτοπονηριά των ΜΜΜ. Μια έντιμη λύση θα ήταν η έκδοση μαγνητικών καρτών-που και σε αυτές δεν θα έβλεπα κανέναν λόγο να μην υπάρχει διαδοχική, αλλά όχι ταυτόχρονη χρήση-, όπου ο επιβάτης θα τις ακουμπούσε στους ειδικούς αισθητήρες κατά την είσοδό του και έξοδό του από το όχημα. Με αυτόν τον τρόπο θα πλήρωνε την όποια διάρκεια χρήσης.
Και κάτι άλλο. Σε μια πόλη, όπου υποτίθεται ότι προσπαθεί να προωθήσει την μετακίνηση με ΜΜΜ συμπεριφορές, όπως η διαδοχική διάθεση των εισιτηρίων υπό όρους (πχ όχι ταυτόχρονη χρήση, να μην έχει εξαντληθεί ο χρόνος κλπ) θα έπρεπε να ενθαρρύνονται τόσο από τα ΜΜΜ όσο και από τους σχετικούς δημοτικούς κλπ φορείς
Στο σταθμό του μετρό τον οποίο χρησιμοποιώ, παλαιότερα καιν για μεγάλο χρονικό διάστημα, περίπου ένα χρόνο, η υπάλληλος δε δεχόταν τα κέρματα των πέντε λεπτών και κάτω γιατί, όπωε έλεγε, την είχαν ενημερώσει από τη διοίκηση να μην το κάνει. Την ενημέρωσα κι εγώ ότι διέπραττε πταίσμα κι ότι ήταν ένοχη σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα.
Συμφωνώ με την άποψη ότι το αντικείμενο συναλλαγής δεν είναι το εισιτήριο αλλά ο χρόνος των 90 λεπτών και το επικυρωμένο εισιτήριο αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο για το χρόνο αυτόν.
Ένα αντίστοιχο είχα πάθει στο σταθμό Πανεπιστήμιο, το 2001, κατά την περίοδο που ίσχυε και η δραχμή και το ευρώ ταυτόχρονα. Είχα μείνει με ελάχιστα κέρματα, μισά ευρώ, μισά δραχμές. Μαζί έβγαζαν την τιμή του εισιτηρίου, αλλά η υπάλληλος δεν τα δέχθηκε για να μην μπερδευτεί το ταμείο. Τελικά γύρισα με τα πόδια.
Δεν είμαι δικηγόρος αλλά διάβασα την ανάρτηση με πολύ ενδιαφέρον και προβληματίστηκα πολύ.
Άποψή μου είναι ότι οι αστικές συγκοινωνίες θα έπρεπε να είναι δωρεάν = να πληρώνουμε όλοι από τους φόρους μας. Όλοι έχουμε συμφέρον να υπάρχουν καλές αστικές συγκοινωνίες, είτε τις χρησιμοποιούμε είτε όχι.
Εφ' όσον δεχόμαστε τη χρέωση:
1. Τα έσοδα προκύπτουν όταν αγοράζει κάποιος το εισητήριο, όχι όταν το ακυρώνει. To έσοδο για την εταιρεία είναι το ίδιο, είτε χρησιμοποιηθεί (από έναν ή περισσότερους), είτε όχι.
2. Το εισητήριο δεν είναι ονομαστικό, όπως ένα αεροπορικό ή ένα ακτοπλοϊκό.
3. H φύση των ΜΜM είναι τέτοια που δεν επιτρέπει απόλυτα ακριβή χρέωση, οπότε θα πρέπει να κάνουμε παραδοχές και συμβιβασμούς.
Το εισιτήριο δίνει δικαίωμα μετακίνησης στο δίκτυο των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνα "ως" 90 λεπτά από τη στιγμή της επικύρωσης. Όχι "για" 90 λεπτά. Αν το εισιτήριο ίσχυε "για" 90 λεπτά, θα αναγραφόταν ξεκάθαρα σε αυτό και θα υπήρχε μηχανισμός ελέγχου εισόδου-εξόδου, ώστε να τεκμηριώνεται η διάρκεια χρήσης σε κάθε μετακίνηση, με εκτύπωση της ώρας. Αυτό προϋποθέτει μπάρες ασφαλείας και με τη νοοτροπία που έχουμε, θα τις υποστούμε. Τότε κάποιοι θα μιλήσουν για οργουελιανό κράτος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Παλιά, οι επιβάτες έπρεπε να παίρνουν ξεχωριστά εισιτήρια για τα διάφορα μέσα. Δεν είδα κανέναν να ζητάει ρέστα επειδή κατέβηκε στην επόμενη στάση και χρησιμοποίησε λίγο το εισιτήριό του. Αυτή η συμπεριφορά άρχισε μετά από το ενιαίο εισιτήριο του ενός ευρώ. Δεν νοείται λογική "ταξίδεψα μισή ώρα, μου χρωστάτε μία". Ούτε στο Μετρό, ούτε κάπου αλλού. Αν πάρεις εισιτήριο τραίνου για Θεσσαλονίκη και κατέβεις στο Πλατύ, δεν θα έχεις επιστροφή χρημάτων. To ίδιο ισχύει και σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν ανακαλύψαμε τον τροχό στην Ελλάδα.
Με την μεταβίβαση του τίτλου μεταφοράς και εκχώρηση του δικαιώματος μετακίνησης σε άλλον επιβάτη, ο αρχικός αγοραστής μειώνει κατά 50% τα έσοδα του οργανισμού. Αν δεν είναι αυτή κατάχρηση, δεν ξέρω τι είναι. Η αποδοχή από τον άλλο επιβάτη, δείχνει ξεκάθαρα πρόθεση, η οποία τιμωρείται κατά τα προβλεπόμενα.
Τι θα πει "ως" κι όχι "για" 90 λεπτά;
Προφανώς και η υπηρεσία αγοράζεται ως πακέτο, προφανώς κανείς δεν θα ζητήσει ρέστα, προφανώς όλα αυτά είναι άσχετα με το θέμα μας.
Το οποίο είναι ότι η παραχώρηση εισιτηρίου ΔΕΝ στοιχειοθετεί το αδίκημα του 392 ΠΚ όπως ανακριβώς γράφει η πίσω πλευρά του εισιτηρίου.
Οι μπάρες τι σχέση έχουν με τον Όργουελ;
Εδώ ολοκληρώνεται ο επιτρεπτός σχολιασμός σε όσους έχουν ήδη τοποθετηθεί πλειστάκις επί του θέματος και θα αναρτηθούν μόνο σχόλια όσων έχουν να προσθέσουν κάτι νέο στο διάλογο.
* Ο χρήστης Α χρησιμοποιεί το μετρό και βγαίνοντας από αυτό "καρφώνει" το εισιτήριο του με το περισσευούμενο χρόνο στα ακυρωτικά μηχανήματα. Οι υπεύθυνοι του σταθμού είτε το απομακρύνουν, είτε-εάν το πάρει κάποιος χρήστης Β- διώκουν τον Β.
Καθώς σπάνια έχω δει ανθρώπους να παίρνουν αφημένα εισιτήρια και καθώς είναι πανεύκολο από τους υπευθύνους του σταθμού να απομακρυνθούν αυτά, η πράξη αυτή είναι μάλλον ένα "βγάλσιμο της γλώσσας", παρά κάτι το πρακτικό-ορθολογικό, όπως το παρακατω.
*Άνθρωπος Γ χρησιμοποιεί ΜΜΜ. Κατεβαίνει στην όποια στάση και, όπως κατευθύνεται προς την δουλειά του βλέπει έναν φίλο του Δ. Μαθαίνει από αυτόν ότι πρόκειται να χρησιμοποιήσει ΜΜΜ. Έτσι τού διαθέτει το εισιτήριό του.
Έστω, ότι όντως υπάρχει παράνομη συναλλαγή. Πώς θα την ελέγξουν οι οργανισμοί ΜΜΜ. Θα διασπείρουν "κατασκόπους" μέσα στην πόλη; Συμφέρει το κόστος αυτό σε σχέση με το κόστος των τάχα χαμένων εσόδων;
Ενδεχομένως να μπορούσε να υπάρξει κανόνας του τύπου δεν μπορεί να γίνει μεταβίβαση εισιτηρίων εντός των σταθμών ή σε ακτίνα χ μέτρων από στάση ΜΜΜ. Ένας τέτοιος κανόνας θα μπορούσε να είναι εφαρμόσιμος, ελέγξιμος κλπ. Δεν ασχολούμαστε, εάν είναι δίκαιος ή όχι Ο γενικός κανόνας είναι μάλλον ανεφάρμοστος.
Καλημέρα
το εισιτήριο-κόμιστρο είναι προσωποπαγές. η αγορά του συνεπάγεται αγορά της υπηρεσίας απο συγκεκριμένο άτομο. Η χρήση της υπηρεσίας απο το συγκεκριμένο (για όλη τη διαδρομή ή ακόμα και μόνο για ένα σταθμό) οδηγεί σε ανάλωση της υπηρεσίας, και σε χρήση της αξίας-αντιτίμου. Χρήση της ίδιας υπηρεσίας από άλλο πρόσωπο επιβάλλει καταβολή νέου αντιτίμου, δηλαδή την έκδοση νέου εισιτηρίου.
Το παράδειγμα με την πάστα που την πληρώνω αλλά δεν την τρώω όλη και την δίνω και σε φίλο μου δεν είναι σωστό. Ορθότερο θα ήταν να αναφέρουμε το παράδειγμα όπου αγοράζω μια πάστα, δεν την τρώω όλη και την παίρνω μαζί μου. Την επόμενη μέρα φέρνω την υπόλοιπη πάστα πάλι στο ίδιο κατάστημα και απαιτώ να την φάω ως πληρωμένη, χωρίς να ξανααγοράσω κάτι απο το ζαχαροπλαστείο. Αν και αγορασμένη η πάστα, δεν καλυπτει την επανάχρηση του χώρου του ζαχαροπλαστείου απο εμάς.
Δεν προκύπτει από κάπου ρητώς ότι το εισιτήριο είναι προσωποπαγές. Εφόσον λοιπόν το "προσωποπαγές" του εισιτηρίου δεν περιλαμβάνεται σε προσβάσιμο και προβλέψιμης συνέπειας κανόνα δικαίου (accessibility - forseeability), αποτελεί έναν περιορισμό του δικαιώματος του κτήτορά του, ο οποίος δεν είναι σύμφωνος με τους επιτρεπτούς περιορισμούς δικαιωμάτων.
Χρησιμοποιώ τη φράση του prasinos "Ο φορέας παροχής υπηρεσιών συγκοινωνίας υπολογίζει το χρόνο και το κόστος της μέσης διαδρομής και μέσα από αυτά τα στοιχεία ορίζει μια μέση τιμή εισητηρίου."
Λέω και γω,εάν θεωρούμε αρχικά την πράξη της παραχώρησης ή αποδοχής επικυρωμένου εισιτηρίου αξιόποινη,λόγω του ότι ο χρήστης που πραγματοποιεί αυτή την ενέργεια στερεί κέρδη από την εταιρεία, τότε γιατί να μη θεωρούμε αξιόποινη την πράξη της εταιρείας να χρεώνει περισσότερο το χρήστη της μιας μοναδικής διαδρομής εντός του 90λέπτου καθώς θεωρεί δεδομένο ότι όλοι οι χρήστες θα κάνουν κατά μέσο όρο π.χ. 3 διαδρομές με το ίδιο εισιτήριο.Αφού υπάρχει αυτός ο μέσος όρος, να πληρώσω και γω μία φορά μέσα στην ημέρα, και να κάνω συνολικά 3 διαδρομές, ακόμη και πέραν του 90λέπτου του δικού μου αρχικού εισιτηρίου, χρησιμοποιόντας το εισιτήριο κάποιου άλλου, εφ'όσον δεν έχω εξαντλήσει το δικαίωμά μου στις 2 επιπλέον διαδρομές αυτές,αρχικά.
Αν θέλανε δικαιοσύνες,ας είχανε 2 τύπους (και αντίστοιχα τιμές)εισιτηρίων:μοναδικής διαδρομής και 90λέπτου.Και να μη μας πρήζουνε τον έρωτα με γελοίες απειλές και ποινικοποίηση των δικαιωμάτων μας βάση ασαφών νόμων.Αυτά.
Δε μπορω να καταλαβω με ποιον τροπο θετω σε κινδυνο την ποιοτητα των υπηρεσιων ή μειωνω τα εσοδα απο την Αττικο Μετρο, με την ανταλλαγη των εισιτηριων...
Απο τη στιγμη που η Αττικο Μετρο παραχωρει το δικαιωμα σε ΕΝΑ ατομο για μετακινηση για 90 λεπτα, τοτε δεν εχει σημασια ΠΟΙΟ ατομο ειναι αυτο. Η υπηρεσια πουλαει το δικαιωμα χρησης των συρμων για μιαμιση ωρα και ενα ατομο, φερον τον τιτλο, το αξιοποιει.
Επομενως, εαν και εφοσον ολοι οσοι χρησιμοποιουν την υπηρεσια σε μια χρονικη στιγμη φερουν εισιτηριο, τοτε, προφανως, και δε στερειται εσοδων η εταιρεια!
Εφοσον θεωρουμε αυτο σαν δεδομενο, οσο και το γεγονος οτι δεν υπαρχει η οποιαδηποτε παρανομια στην μεταφορα του δικαιωματος χρησης του Μετρο "εντος των 90 πρωτων λεπτων", τα οποια χρεωθηκαν απο τη στιγμη επικυρωσης του εισιτηριου, νομιζω οτι οι απειλες της Αττικο Μετρο απετυχαν.
Σκεφτήκατε την περίπτωση η πράξη να διώκεται σύμφωνα με το άρθρο 218 παρ. 2 του Ποινικού Κώδικα; "Όποιος εν γνώσει ξαναχρησιμοποιεί επίσημα ένσημα δηλωτικό αξίας, που είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί ή τα αποκτά με σκοπό να τα ξαναχρησιμοποιήσει προσφέροντάς τα στην αγορά ή εισάγοντάς τα σε κυκλοφορία τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή με χρηματική ποινή."
Πηγαίνω στο γκισέ του μετρό και αγοράζω 10 εισιτήρια. Από αυτά δίνω, αργότερα την ίδια ημέρα, 2 στη μητέρα μου, 2 στον αδελφό μου και 2 στην αρραβωνιαστικιά μου. Την επόμενη μέρα όλοι αυτοί χρησιμοποιούν τα εισιτήρια που εγώ αγόρασα. Εάν τα εισιτήρια είναι προσωπικά, τότε έχω διαπράξει αδίκημα...???
Προφανώς και δεν είναι έτσι, εφόσον το προσωπικό ή όχι του εισιτηρίου καθορίζεται τη στιγμή της αγοράς του και όχι της χρήσης του. Όπως γίνεται με τα αεροπορικά, τις κάρτες κλπ.
Επειδή έχουν αναφερθεί πολλά παραδείγματα. Παλαιότερα στον κινηματογράφο το εισιτήριο δεν ήταν προσωπικό και στο μέσο της ταινίας υπήρχε διάλειμμα όπου επιτρεπόταν να βγεις. Τότε οι θείοι μου και πολύς ακόμα φτωχός κόσμος έβλεπαν τις ταινίες μισές-μισές. Δηλ. μισή διάρκεια ο ένας και μισή ο άλλος. Ουδέποτε τους είπε και το παραμικρό ο θεατρώνης. Απλώς ήθελε όσοι μπαίνουν μέσα μετά το διάλειμμα να έχουν εισιτήριο. Το λογικό δηλαδή...
Πάντως το αποτέλεσμα μετράει. Εδώ για χρόνια πληρώνουμε ότι μας ζητήσουν και οι αστικές συγκοινωνίες αντί να καλυτερεύουν γίνονται ολοένα και χειρότερες, το στρίμωγμα καλά κρατεί και στο τέλος παρόλες τις αυξήσεις βγαίνουν και ελλειματικοί και να σου ξανά αυξήσεις. Ρίχνουμε λεφτά σε έναν τρύπιο κουμπαρά. Έλεος.
Διάβασα με πολλή καθυστέρηση όλη αυτή την ανταλλαγή. Συμφωνώ απολύτως με το αρχικό συμπέρασμα, ότι η παραχώρηση εισιτηρίου δεν είναι ποινικό αδίκημα, αλλά ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το σχόλιο είναι επειδή πιστεύω ότι υπάρχει ένα ακόμη ριζικότερο και λογικά πρότερο επιχείρημα που αποκλείει μια τέτοια τη θεώρηση:
Το 392 ΠΚ ποινικοποιεί τη συμπεριφορά όποιου "... δέχεται την παροχή καταλύματος ή υπηρεσιών".
Ωστόσο, αυτός που δέχεται εισιτήριο από άλλον, ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ! Δέχεται την παραχώρηση ΕΝΟΣ ΕΓΓΡΑΦΟΥ ΤΙΤΛΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΙ ΑΞΙΩΣΗ ΠΡΟΣ ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ! Έχει τεράστια διαφορά. "Παροχή υπηρεσιών" σημαίνει ότι κάποιος ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ τον Α από το Μοναστηράκι στην Ομόνοια.
Αν είναι έτσι, η συγκεκριμένη συμπεριφορά εξαιρείται του πεδίου εφαρμογής του συγκεκριμένου άρθρου άνευ περαιτέρω συζητήσεως.
Άδικο έχω;
Λοιπάμε αφάνταστα που ως λαός έχουμε χάσει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε με απλή λογική. Τι είναι δύσκολο να καταλάβουμε. Αγοράζω ένα εισητήριο για προσωπική χρήση, το χρησιμοποιώ, σε όσα μέσα χρειαστεί μέχρι να καλύψει 1,30 ώρες (έως την τελευταία επικύρωση, άρα πρακτικά έως και σχεδόν δύο ώρες) και μετά το πετώ. όλα τα υπόλοιπα δεν είναι μόνο κουτοπονηριές και λαϊκισμός, αλλά φέρουν μερίδιο ευθύνης για το τραγικό συμβάν με τον 19χρονο άτυχο νέο. Ας κοιτάξουμε λίγο μπροστά κι ας σταματήσουμε να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας...
Το "λοιπάμαι" προέρχεται από τα "λοιπά".
η απλη λογικη δυστυχως αδυνατει να δωσει λυσεις σε πολλα προβληματα οπως και τουτο. το δικαιο ειναι εξ ορισμου υποκειμενικο. κανεις μαλλον δεν ειναι σε θεση να ξερει ποιος εχει μεγαλυτερη αναγκη και ποις κερδοσκοπει εδω. ομως την οποια αναγκη εχουμε οφειλουμε κατα τη γνωμη μου να την διεκδικουμε ορθοδοξα. δηλαδη η μετρο αν πιστευει οτι αδικειται με την παραχωρηση του εισιτηριου πρεπει να κανει κατι για να κατοχυρωσει το δικαιωμα αυτο που να ειναι τιμιο. δεν ειναι τιμιο αυτο που κανει και προσβαλλει την τιμη των χρηστων του.αυτο θα εχει με τη σειρα του αλλα αρνητικα επακολουθα. γι αυτο φιλε μου υπερασπιστη της απλης σκεψης βλεπεις τοσους εδω να προσπαθουν να δικαιολογησουν μια σταση αντιδρασης. γιατι εχουν θιγει!
Δημοσίευση σχολίου