Αποτέλεσμα ήταν η έκδοση της έκεθσης "Ομοφοβία και Αθέμιτες Διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού στα κράτη μέλη της ΕΕ - μέρος Ι - Νομική Ανάλυση".
Ένα κείμενο που παρουσιάζει σε συντομία τα ευρήματα της έκθεσης με μορφή ερωταπαντήσεων, βρίσκεται εδώ.
Σύμφωνα με την Έκθεση υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην νομική μεταχείριση και προστασία για τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τους αμφισεξουαλικούς και τους τρανσέξουαλ (λοατ) στην ΕΕ, ιδίως ως προς το θέμα της νομικής αναγνώρισης της συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Αυτό έχει αντίκτυπο στην αναγνώριση δικαιωμάτων και προνομίων που αναγνωρίζονται για τους συζύγους και τους συντρόφους από την Οδηγία για την Ελευθερία της Μετακίνησης και άλλες Οδηγίες του κοινοτικού δικαίου. Η Έκθεση υπογραμμίζει επίσης ότι ο λόγος που καλλιεργεί μίσος για ομοφυλόφιλους (homophobic hate speech) και τα εγκλήματα μίσους εναντίον των λοατ αποτελούν εμπόδια για την ενάσκηση των ελευθεριών της ελεύθερης μετακίνησης των ατόμων, χωρίς διάκριση. Η ομοφοβία μπορεί να αντιμετωπιστεί με την θέσπιση πανευρωπαϊκής ποινικής νομοθεσίας.
Η έκθεση αναφέρει ότι 18 από τα 27 κράτη μέλη έχουν ήδη θεσπίσει μέτρα που υπερβαίνουν το minimum που προβλέπει η νομοθεσία της ΕΕ κατά των διακρίσεων και έχουν ψηφίσει νόμους για την προστασία από διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού στον τομέα της απασχόλησης, της πρόσβασης σε δημόσια αγαθά και υπηρσίες, στην κατοικία και τις κοινωνικές παροχές. Η έκθεση χαιρετίζει αυτήν την προσέγγιση και υποστηρίζει την επέκτασή της σε όλα τα κράτη μέλη.
Στην έκθεση υπάρχουν επίσης τρεις αναφορές στις Αρχές της Yogyakarta.
H έκθεση υποστηρίζει την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων και προνομίων για τα ομόφυλα ζευγάρια, θέμα το οποίο κρίνει ότι εμπίπτει στην αρμοδιότητα της ΕΕ. Για τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν τον γάμο ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, αναφέρει ότι το διεθνές δίκαιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων επιβάλλει είτε να αναγνωρίζεται το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο πρέπει να παρέχει τα ίδια προνόμια με το γάμο, είτε οι "διαρκείς σχέσεις" τους να συνεπάγονται τα ίδια δικαιώματα. Υπογραμμίζει ότι η διαφορετική μεταχείριση ανάμεσα σε παντρεμένα και ανύπαντρα ζευγάρια είναι νόμιμη, επειδή τα ετερόφυλα ζευγάρια έχουν την δυνατότητα να παντρευτούν ή να μην παντρευτούν. Όμως, όταν δεν αναγνωρίζεται ο γάμος των ομόφυλων, θα πρέπει να αναγνωρίζονται ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και για όσους έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης ή βρίσκονται σε "διαρκείς σχέσεις".
Όπως είναι προφανές, η έκθεση υποστηρίζει την ουσιαστική επέκταση των δικαιωμάτων των έγγαμων ζευγαριών και στις σχέσεις ομοφύλων, χωρίς να εμμένει στην αυτούσια νομοτεχνική επέκταση του θεσμού. Λόγοι ασφάλειας δικαίου όμως, ιδίως σε χώρες όπως η Ελλάδα που ακολουθούν την παράδοση του ηπειρωτικού δικαίου, θα επέβαλαν την ρητή επέκταση του θεσμού, καθώς οι "ισοδύναμες" εγγυήσεις μπορεί να αποβούν στην πράξη αναποτελεσματικές σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό.
Όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα, η έκθεση έχει λάβει υπόψη της την Νομική Μελέτη για την Ομοφοβία και τις Αθέμιτες Διακρίσεις λόγω σεξουαλικου προσανατολισμού - Ελλάδα που συνέταξε το Φεβρουάριο του 2007 ο Βασίλης Χατζόπουλος.
Έξι παράγοντες καλλιεργούν την ομοφοβία στην Ελλάδα, σύμφωνα με την Μελέτη:
α) ο κυρίαρχος ρόλος της Ελληνικής Ορθοδοξης Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία και η ανοικτά ομοφοβική τοποθέτησή της,
β) η "μάγκικη" ("macho") ή/και ομοφοβική στάση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτικών προσώπων,
γ) τα αρνητικά στερεότυπα που προβάλλουν τα μ.μ.ε.,
δ) ο ρόλος της αστυνομίας,
ε) η έλλειψη σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία,
στ) η άρνηση των κυβερνήσεων να δώσουν προσοχή στα αιτήματα των λοατ και να νομοθετήσουν σχετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου