Οι προσκλήσεις των atenistas για συλλογικά δρώμενα στις πλατείες της Αθήνας καταφάσκουν την ίδια την έννοια του δημόσιου χώρου. Μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο η συλλογικότητα συνδέεται εξ ορισμού με συμφέροντα (εργασιακά, κοινωνικά, κομματικά), οι atenistas μας υπενθυμίζουν ότι πριν απ' όλα είμαστε κάτοικοι αυτής της πόλης, όχι μόνο κάτοικοι των διαμερισμάτων και των σπιτιών μας.
Βλέποντας τις φωτογραφίες από τις νυχτερινές παρέες με τα κεριά των atenistas σκέφτομαι ότι είναι ένας τρόπος, συμβολικός αλλά και πρακτικός, να επισημάνεις την ύπαρξή σου στην δημόσια σφαίρα. Δεν πρόκειται για κάποιου ειδους διεκδίκηση, αλλά είναι μια μορφή ανάκτησης. Μια σειρά φωτεινών σημάνσεων ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και μπορούν ακόμα να χαίρονται την συλλογικότητα, χωρίς ιδιοτέλεια και συναισθηματικές αποταμιεύσεις.
Ο κοινόχρηστος χώρος αποτελεί περιεχόμενο δικαιώματος, από το οποίο φαίνεται ότι παραιτηθήκαμε σταδιακά. Όταν αναγκαζόμαστε να φτάσουμε στα δικαστήρια για να πείσουμε ένα τζιπ να μην παρκάρει στη μέση του πεζοδρομίου (βλ. εδώ), δράσεις σαν αυτές των atenistas υπενθυμίζουν ότι είμαστε ακόμα εδώ κι ότι η πόλη πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο - όχι ο άνθρωπος την πόλη.
3 σχόλια:
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ρίζα του προβλήματος είναι ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη Παιδεία στην Ελλάδα για να νιώθουμε το δημόσιο ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
Αυτό δεν πάει μόνο στον δημόσιο χώρο, πάει σε οποιοδήποτε δημόσιο αγαθό.
Γιατί στην Κοπεγχάγη εφαρμόζουν με επιτυχία το σύστημα με τα δωρεάν δημοτικά ποδήλατα και εδώ αν πάει να εφαρμοστεί θα εξαφανιστούν όλα σε χρόνο ρεκόρ από τους δρόμους?
Γιατί όταν γινόντουσαν καταλήψεις στα σχολεία μας, κάποιοι από τους συμμαθητές μας έσπαγαν θρανία και έδρες?
Γιατί ο Έλληνας δεν θέλει να πληρώνει τους φόρους του ελπίζοντας σε μία πιο ποιοτική δωρεάν Παιδεία για το παιδί του, αλλά προτιμά να χρησοπληρώνει φροντιστήρια?
Επειδή πολύ απλά έχουμε απωλέσει κάθε αίσθηση συλλογικότητας, επειδή δεν νιώθουμε ότι το οτιδήποτε δημόσιο μας ανήκει. Και όταν δεν νιώθουμε κάτι δικό μας, το παραμελούμε, το βιάζουμε, το καταστρέφουμε.
Αυτό είναι το μέγιστο λάθος μας.
Διαφωνώ με την φράση σου ότι "οι atenistas μας υπενθυμίζουν ότι πριν απ' όλα είμαστε κάτοικοι αυτής της πόλης". Ή έστω θεωρώ λάθος την δράση τους αν αυτό επιδιώκουν όντως να κάνουν.
Θα έπρεπε να μας υπενθυνμίζουν ότι πριν από όλα ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ.
με ποια έννοια πρέπει να νιώσουμε το δημόσιο, την αφηρημένη έννοια της πολιτείας, σαν δικό μας και δική μας: σαν συνάνθρωπο ή σαν συναίσθημα; Γιάννη
@Giannis και εγώ θα διαφωνήσω μαζί σου, όχι τόσο στο κλίμα που περιγράφεις αλλά ως προς τους λόγους. Αν πας στην επαρχία θα δεις ότι εκεί που δεν φτάνει το κράτος ο κόσμος προσέχει τον τόπο του. Δυστυχώς εκεί που η παρουσία του κράτους είναι έκδηλη...έχουμε καταλήξει να παραιτούμαστε της προσπάθειας (αντί του αντιθέτου)
Δημοσίευση σχολίου