To Eυρωπαϊκό Δικαστήριο δικαιώνει εν μέρει την Naomi Campbell

To Φεβρουάριο του 2001, η εφημερίδα Daily Mirror κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο το γνωστό μοντέλο και τίτλο "Naomi: είμαι εξαρτημένη από ναρκωτικά". Στο εσωτερικό της εφημερίδας υπήρχαν άρθρα που συνοδεύονταν από φωτογραφίες που ελήφθησαν κρυφά, ενώ το μοντέλο βρισκόταν στο δρόμο, κοντά στο κέντρο των Ανώνυμων Ναρκωμανών (βλ. εδώ δελτίο τύπου ΕΔΔΑ).

Ο δικηγόρος της Naomi Campbell έγραψε στην εφημερίδα ότι αυτό το δημοσίευμα παραβίαζε την ιδιωτικότητα του μοντέλου, ζητώντας από την εφημερίδα να δεσμευθεί ότι δεν θα δημοσιεύσει άλλο σχετικό υλικό. Όμως, η εφημερίδα αντί να συμμορφωθεί, απάντησε με τη δημοσίευση κι άλλων φωτογραφιών και με τη δημοσίευση ειρωνικών άρθρων εις βάρος της, βγαίνοντας με τίτλο "Αξιολύπητη" ("Pathetic"), με φράσεις όπως "μετά από χρόνια αυτοπροβολής και παράνομης χρήσης ναρκωτικών η Naomi Campbell κλαίγεται για ιδιωτικότητα" και "εαν η Νaomi Campbell θέλει να ζήσει σαν καλόγρια, αφήστε την να πάει σε μοναστήρι. Εάν θέλει τον ενθουσιασμό της show business, πρέπει να αποδεχθεί όσα την συνοδεύουν". Σημειωτέον, ότι το μοντέλο σε προηγούμενο στάδιο, κατά το οποίο είχε νοσηλευθεί και είχε υποβληθεί σε πλύση στομάχου, είχε αρνηθεί ότι έκανε χρήση ναρκωτικών.

Το γνωστό μοντέλο προσέφυγε φυσικά στην Δικαιοσύνη για να αντιμετωπίσει την αισχρή αυτή επίθεση στην ιδιωτική της ζωή. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Μεγάλης Βρετανίας έκρινε ότι αφού η Naomi είχε αρνηθεί δημόσια ότι έκανε τη χρήση ναρκωτικών, αυτομάτως το θέμα ήταν δημόσιου ενδιαφέροντος, αλλά αυτό δεν επέτρεπε την δημοσίευση των φωτογραφιών της και όλων των ανωτέρω προσβλητικών σχολίων από την Mirror. Με αποτέλεσμα το Δικαστήριο να καταδικάσει την εφημερίδα σε αποζημίωση 3.500 λιρών Μ.Βρετανίας και 1.000.000 λιρών Μ.Βρετανίας σε δικαστικά έξοδα, λόγω της σχετικής συμφωνίας της Naomi με τον δικηγόρο της.

Η Mirror προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επικαλούμενο παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης, λέγοντας ότι δεν παραβίασε την ιδιωτικότητα και ότι δεν έπρεπε να πληρώσει ένα τόσο μεγάλο ποσό για δικαστικά έξοδα.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου υπογράμμισε φυσικά τον σοβαρό ρόλο του Τύπου σε ένα κράτος δικαίου, αλλά έκρινε ότι αφού ο μόνος σκοπός του δημοσιεύματος ήταν να ικανοποιηθεί η περιέργεια ενός "ειδικού κοινού" γα τις πληροφορίες της ιδιωτικής ζωής ενός δημόσιου προσώπου, τα δημοσιεύματα αυτά δεν συνέβαλαν σε μια δημόσια αντιπαράθεση γενικού κοινωνικού ενδιαφέροντος. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ελευθερία της έκφρασης γνωρίζει κατώτερο επίπεδο προστασίας, καθώς υπερέχει η προστασία της ιδιωτικότητας του προσώπου. Η δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών είχε ζημιώσει την κ. Campbell και δεν ήταν απαραίτητη για την τεκμηρίωση των πληροφοριών περί εξάρτησης από τα ναρκωτικά: το δημόσιο ενδιαφέρων μπορούσε να έχει ικανοποιηθεί από την δημοσίευση των άρθρων για τα ίδια τα περιστατικά όσον αφορά την εξάρτησή της και την θεραπεία της, οπότε η δημοσίευση των φωτογραφιών ήταν λοιπόν μια δυσανάλογη παρέμβαση στο δικαίωμα της κ. Campbell για σεβασμό της ιδιωτικής της ζωής. Επομένως η καταδίκη της εφημερίδας για παραβίαση ιδιωτικότητας δεν παραβίαζε την ελευθερία της έκφρασης (ένας δικαστής μειοψήφισε ως προς αυτό).

Ωστόσο, όσον αφορά τη συμφωνία της Campbell με τον δικηγόρο της για καταβολή ποσού 1.000.000 σε περίπτωση επιτυχίας ("success fee"), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είχε διαφορετική προσέγγιση από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μ.Β. Αναγνώρισε ότι το μοντέλο ήταν πλούσιο και γι' αυτό δεν ήταν κάποιος που κινδύνευε για οικονομικούς λόγους να μην έχει πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, περίπτωση για την οποία έχει κυρίως θεσπιστεί η δυνατότητα του success fee. Ως προς αυτό το κεφάλαιο λοιπόν το Ευρωδικαστήριο διέγνωσε ότι όντως παραβιάστηκε το άρθρο 10 περί ελευθερίας της έκφρασης της εφημερίδας που υποχρεώθηκε να πληρώσει το ποσό αυτό από τα εθνικά δικαστήρια.