Ενώ η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι ορθή ως προς το σκέλος που αναφέρει ότι κακώς προβλέπεται νομοθετικά ως "κύρωση" η διακοπή της ηλεκτροδότησης, θεωρώ ότι πάσχει σημαντικά στο σκέλος που αφορά την συνταγματικότητα του ίδιου του φόρου. Υπάρχει ένα όριο στην διαρκή επίκληση της "έκτακτης ανάγκης" και αυτό το όριο είναι η αρχή της χρηστής διοίκησης. Η παραδοχή ότι ένα τέλος είναι "έκτακτο" επειδή επιβάλλεται μόνο για δύο χρόνια είναι εγγενώς αντιφατική: εάν είναι έκτακτο, είναι κι εφάπαξ. Αυτό λέει η λογική. Αν το θέλουν και τον επόμενο χρόνο, ας το περάσουν με νέο νόμο.
Περαιτέρω όμως, υπάρχει και η απαγόρευση της διπλής φορολόγησης. Μπορεί η εισφορά να καλύπτεται πίσω από άλλες "επωνυμίες" ("τέλος" ή οτιδήποτε άλλο), αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο: μια επιδρομή του κράτους στην περιουσία του πολίτη. Δεν επιτρέπεται να φορολογούμαστε δύο φορές για το ίδιο αγαθό ή υπηρεσία κι αυτή η απαγόρευση μπορεί να μην γνωρίζει ρητή συνταγματική κατοχύρωση, αλλά ούτε και η χρηστή διοίκηση γνωρίζει: απορρέει όμως από το συνολικό πνεύμα του Συντάγματος καθώς και από την ίδια την ιδέα του Δικαίου. Ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας ανακάλυψε ότι η διακοπή της ηλεκτροδότησης αποτελεί κρυπτοποινή μη ανεκτή από το νομικό μας σύστημα, αναγνωρίζοντας την αντισυνταγματικότητα της, δεν έκανε το επόμενο βήμα, κηρύσσοντας και το ίδιο το τέλος ως αντίθετο στο Σύνταγμα λόγω παραβίασης της αρχής της διπλής φορολόγησης. Διότι αλλιώς, το κράτος θα έρθει και τρίτη και τέταρτη φορά να φορολογήσει και δεν θα βρει κανέναν νομικό αντίλογο.
Το πρόβλημα με το ειδικό τέλος ακινήτων αφορά επίσης την αρχή της αναλογικότητας. Η ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα δεν αντιστοιχεί σε κάποια δεδομένη οικονομική επιφάνεια των ιδιοκτητών, γι' αυτό και ήδη εκδόθηκαν από κατώτερα δικαστήρια αρκετές προσωρινές διαταγές που σχετικοποιούσαν την υποχρέωση καταβολής του ειδικού τέλους, ενόψει της οικονομικής κατάστασης των φορολογούμενων ιδιοκτητών. Αυτό είναι το πιο σημαντικό: τα μέτρα - "σκούπα" που δεν αναγνωρίζουν μια κλιμακούμενη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών είναι εξ ορισμού αντισυνταγματικά, επειδή παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας που κάθε νομοθέτης πρέπει να λαμβάνει υπόψη και να ενσωματώνει στις θεσπιζόμενες διατάξεις, ώστε να πραγματώνει και την ιδέα του δικαίου, αποφεύγοντας άκαμπτες διαταγές.
Αυτά δεν μπορούν να παραμεριστούν μόνο και μόνο λόγω της έκτακτης φύσης των μέτρων. Το Συμβούλιο της Επικρατείας δυστυχώς τα τελευταία χρόνια επιδεικνύει μια ολοένα αυξανόμενη "επικυρωτική" δράση, γεγονός που ενδεχομένως επαναφέρει και το αίτημα για την ίδρυση ενός πραγματικού Συνταγματικού Δικαστηρίου στη χώρα.
4 σχόλια:
Η τελευταία σου παράγραφος τα λέει όλα. Ειδικά στα οικονομικά ζητήματα το ΣτΕ ταυτίζεται απολύτως με την Εκτελεστική και τη Νομοθετική εξουσία.
Και ποιός θα απαρτίζει το Συνταγματικό Δικαστήριο; Οι γνωστοί καθηγητές της Νομικής, με προνομιακές σχέσεις με τα κόμματα εξουσίας, ή οι δικαστές του ΣτΕ και του ΑΠ;
Σίγουρα όχι δικαστές των ανώτατων δικαστηρίων αφου κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται στα συνταγματικά δικαστήρια. Νομομαθεί υπάρχουν.
Ν'αγιάσει το στόμα σου!
Να προσθέσω εδώ ότι όταν είχε τεθεί με περισσότερη ένταση το θέμα ίδρυσης Συνταγματικού Δικαστηρίου στην επιστημονική συζήτηση (μέχρι το 2004-5) υπήρχαν διάφοροι "νομομαθείς" (σε πιο πολλά εισαγωγικά) που εντελώς ηλιθιωδώς 'ενημέρωναν' τους πολίτες ότι με την ίδρυση ενός τέτοιου δικαστηρίου ελλοχεύει ο κίνδυνος της κατάργησης του ελέγχου της Συνταγματικότητας των νόμων από τα κατώτερα δικαστήρια της χώρας.
Φυσικά μεγαλύτερη βλακεία δεν έχει ακουστεί, αλλά ίσως πρέπει ν' αφιερώσουμε λίγες γραμμές ο καθένας όπου μπορεί, ώστε να επεναφέρουμε δυναμικά αυτό το αίτημα!
Ν' αγιάσει το στόμα σου (η πένα σου τέλος πάντων)!
Δημοσίευση σχολίου