1. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για όλους, όχι μόνο για τους Έλληνες πολίτες.
"Μα έχουν δικαιώματα οι μετανάστες που έρχονται χωρίς χαρτιά;" με ρώτησε πρόσφατα μια δημοσιογράφος. Εάν αμφισβητήσουμε ότι οι μετανάστες είναι φορείς των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι σαν να αμφισβητούμε ότι έχουν την ανθρώπινη ιδιότητα, είναι η απάντηση.
Το ότι κάποιος δεν έχει χαρτιά ή, γενικότερα, δεν είναι Έλληνας ή έχει διαπράξει κάποιο ποινικό αδίκημα, ή δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, ή γενικά δεν ανήκει σε κάποια "πλειοψηφία" και "κανονικότητα", δεν σημαίνει ότι αυτομάτως αποστερείται των ανθρώπινων δικαιωμάτων του. Όπως είναι αυτονόητο, δεν επιτρέπεται να χάσει τη ζωή του, να στερηθεί της ελευθερίας του με παράνομο τρόπο, να υποστεί εξευτελιστική μεταχείριση ή βασανιστήρια, να μην τύχει μιας δίκαιης δίκης, να παραβιαστεί η ιδιωτική και οικογενειακή του ζωή, να χάσει την ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης, να μην μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα, να μην μπορεί να παντρευτεί, να υφίσταται διακρίσεις λόγω των ιδιοτήτων του ή να μην έχει ένα αποτελεσματικό ένδικο μέσο για να ασκήσει τα δικαιώματά του.
Η καθολικότητα των ανθρώπινων δικαιωμάτων σχετίζεται με την απόλυτη παραδοχή ότι φορείς τους είναι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από τις ιδιότητές τους.
2. Τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να γίνονται σεβαστά κι από εμάς, όχι μόνο από το Κράτος
"Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν νόημα αν δεν είναι απόλυτα", λέει ένα πολιτικό σύνθημα που παραβλέπει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι απλές ταμπέλες, αλλά έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο, πεδίο εφαρμογής και φυσικά περιορισμούς. Δεν υπάρχουν απόλυτα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως δεν υπάρχουν και απόλυτες εξουσίες. Τα δικαιώματά μας φτάνουν μέχρι εκεί που δεν παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των άλλων.
Η ίδια η εφαρμογή ενός ανθρώπινου δικαιώματος, προϋποθέτει τον σεβασμό όλων των υπόλοιπων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτό υπογραμμίζει ιδιαίτερα η σημερινή ανακοίνωση του Γενικού Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο οποίος επιλέγει να αναδείξει ένα κλασικό παράδειγμα, ξεκινώντας από την ελευθερία της έκφρασης. Η ελευθερία της έκφρασης δεν περιλαμβάνει την παραβίαση της ιδιωτικότητας (εκτός φυσικά από περιπτώσεις που επιτρέπεται, βάσει των εξαιρέσεων του δικαιώματος αυτού), δεν περιλαμβάνει τις αθέμιτες διακρίσεις και τον μισαλλόδοξο λόγο. Ο ΓΓ αναφέρει συγκεκριμένα: "Η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι ένα απόλυτο δικαίωμα, είναι ένα δικαίωμα που συνεπάγεται υπευθυνότητα".
Στο e-lawyer, υπήρξαν ελάχιστες περιπτώσεις μεμονωμένων σχολιαστών, οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να επιδείξουν την σχετική υπευθυνότητα και κατ' επανάληψη επιδίωκαν την παραβίαση των δικαιωμάτων των υπόλοιπων, συκοφαντώντας τους, χρησιμοποιώντας ρατσιστικό λόγο κλπ. Οι χρήστες αυτοί απομακρύνθηκαν και φυσικά εξαπέλυσαν κατηγορίες για "λογοκρισία" που δείχνουν την βαθύτατη αμορφωσιά τους πάνω στο θέμα της ελευθερίας της έκφρασης. Τους αφιερώνουμε αυτή τη μέρα, ιδίως την ανακοίνωση του ΓΓ του Συμβουλίου της Ευρώπης.
4 σχόλια:
Γιορτάζει ο Χρυσοχοϊδης με τις ορδές του σήμερα.
ΥΓ. Λατρεύω την μπηχτή στο τέλος της αναρτησης :-)
Για υπευθυνότητα μιλούσαν τα φασιστικά καθεστώτα του Στάλιν και του Χίτλερ, για υπευθυνότητα μιλούν εν γένει οι εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Εννοούν την εκμεταλλευτική υπευθυνότητα, την θεολογική δέσμευση οι άνθρωποι να πειθαρχούν. Ποτέ αυτή η υπευθυνότητα δεν αποκαλύπτεται εννοιολογικά, κυρίως με την έννοια για το ηθικά σωστότερο της ανθρωπότητας, όχι απλώς και μόνον σχετικιστικά με το φαινόμενο της ομιλίας, που εννοείται ως λεκτισμός και λεκτική συμπεριφορά από τες ώς τα σήμερα γνώριμες φασιστικές κοινωνίες.
Η ελευθερία της έκφρασης δεν πρέπει να περιλαμβάνει αναφορές στα ιδιαίτερα, πράγμα που επιδέχεται βεβαίως επεξήγηση, ίσως επειδή η εκμεταλλευτική κοινωνία δεν συγχωρεί τα πλάσματα και μεταχειρίζεται τις αλήθειες τους απλώς για να κάμει ένα κέρδος και μια φήμη γύρω τους που τα κατακρίνει. Μέσα στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες οι ρόλοι παραβατών και παραβιασμένων εναλλάσσονται.
Ξέχασες τον Γιαρουζέλσκι και τον Τσαουσέσκου.
Τέτοιες μέρες θυμόμαστε δικαιώματα που συχνά δεν κατανοούμε και δε γνωρίζουμε. Είναι χαακτηριστικό ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα συχνότατα συγχέονται με δικαιώματα πολιτικά ή αστικά, ενώ όπως κι εσύ τονίζεις επιτρέπουν την έκφραση κάθε θέσεις (συκοφαντικής ή προσβλητικής) χωρίς να αναγνωρίζουν το ίδιο δικαιώματα στους άλλους.
Δημοσίευση σχολίου