Το Συμβούλιο της Ευρωπης είναι ένας διεθνής οργανισμός που ιδρύθηκε μετά το τέλος του 2ου Πολέμου στο Στρασβούργο (Γαλλία κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία, γεγονός που έχει κι αυτό το συμβολικό του ρόλο) για την προώθηση της ειρήνης στην Ευρώπη και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στο Συμβουλιο της Ευρώπης συμμετέχουν 46 χώρες (800 εκ. Ευρωπαίοι), οι οποίοι (πρέπει να) απολαμβάνουν τα δικαιώματα που κατοχυρώνει η Ευρωπαϊκή Συμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και (πρέπει να) έχουν πρόσβαση στις διαδικασίες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Το σύστημα αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση (25 χωρες) ούτε με το όργανό της "Συμβούλιο της ΕΕ" (εκπρόσωποι των κυβερνήσεων των 25 και της Κομισιόν) και το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (του Λουξεμβούργου), την Κομισιόν και τα άλλα κοινοτικά όργανα (που δεν έχουν πρωτογενή αρμοδιότητα προστασίας θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, παρά μόνο "υποχρέωση σεβασμού τους", άρθρο 6 ΣυνθΕΕ και σχετικές διατάξεις Χάρτη Δικαιωμάτων ΕΕ).
Αυτές τις μέρες στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης συζητούνται ορισμένα κρίσιμα θέματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η εξέταση για τις παράνομες μεταγωγές σε κρυφές φυλακές στην Ευρώπη, η αντιμετώπιση της αναβίωσης ναζιστικών οργανώσεων, η κατοχυρωση του δικαιώματος πρόσβασης στο νερό ως οικουμενικό δικαίωμα (εισήγηση της Έλσας Παπαδημητρίου) και η εισήγηση για την διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.
Αν και υπάρχουν αρκετά φραστικά ατοπήματα που αποπροσανατολίζουν από τις στοχεύσεις της εισήγησης στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο "κανονιστικό" τμήμα της αυτή απέχει πόρρω από το να απορρίπτει την κομμουνιστική ιδεολογία. Στοχεύει στην ενημέρωση μόνο για τις παραβιάσεις ανθρωπινων δικαιωμάτων (εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, φόνοι, βασανιστήρια, παραβίαση ιδιωτικότητας, λογοκρισία, απαλλοτριώσεις) που διαπράχθηκαν όχι γενικά από κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά ειδικά από εκείνα τα καθεστώτα που είχαν χαρακτήρα ολοκληρωτικό, δηλαδή τις δικτατορίες που κατέλυσαν την έννοια του κράτους δικαίου.
Ενισχύοντας την προσέγγιση ότι δεν πρόκειται για καταδίκη ενός ιδεολογικού-πολιτικού συστήματος, η εισήγηση καλεί τα κομμουνιστικά ή μετα-κομμουνιστικά κόμματα των κρατών-μελων του Συμβουλίου να επαναξιολογήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το δικό τους παρελθόν, να πάρουν ξεκάθαρη απόσταση από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν απερίφραστα.
Η εισήγηση προτείνει την ίδρυση μιας επιτροπής από ανεξάρτητους ειδικούς με αποστολή την συλλογή και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθεσιών που σχετίζονται με την παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων από διάφορα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και τη σύνταξη μιας επίσημης διακήρυξης για την διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από αυτά τα καθεστώτα.
Η εισήγηση (με εξαίρεση ορισμένες φραστικές ακρότητες του προφανέστατα αντικομμουνιστή εισηγητή- σημαντικό λάθος του Συμβουλίου να αναθέσει στον συγκεκριμένο τη σύνταξη του κειμένου) δεν σκοπεύει φυσικά να αποκυρήξει τον κομμουνισμό, ούτε καν συλλήβδην τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα βάζοντας τα όλα στην ίδια κατηγορία (η αναφορά στα εγκληματα των ναζί δεν αποσκοπεί σε εξομοίωση και κατάργηση διαφοροποίησης πολιτικών χαρακτηριστικών, αλλά στην διαπίστωση ότι π.χ. ένας φόνος είναι πάντα ένας φόνος ανεξάρτητα από την ιδεολογική θεμελίωσή της), αλλά εστιάζει αποκλειστικά στα εγκλήματα που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους. Κακώς και παραπλανητικά, λοιπόν, η εισήγηση αυτή τιτλοφορήθηκε "Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο". Καλώντας τα κομμουνιστικά κόμματα να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους, το Συμβούλιο της Ευρώπης ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για τον κομμουνισμό και θα λέγαμε γενικότερα για την αριστερά. Μια γενναία παραδοχή των ολέθριων σφαλμάτων του καθεστώτος δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει θετικά και να ενισχύσει την συνειδητοποίηση πολιτικών και πολιτών απέναντι σε φορείς εκπροσώπησης των σύγχρονων δημοκρατιών. Η στάση των κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι σε αυτο το κάλεσμα του Συμβουλίου της Ευρώπης θα δείξει τι πραγματικά πρεσβεύουν αυτοί οι φορείς για το μέλλον, ως προς τα ατομικά δικαιώματα. Και κανείς δεν εμπόδιζει κάποιον πολιτικό ή άλλο φορέα να διακηρύξει ένα κείμενο κατοχυρωσης δικαιωμάτων διαφορετικό από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και να προσπαθήσει να πείσει για την καλύτερη ποιότητά του ή τις εναλλακτικές του.
Μέσα στο πλαίσιο γενικότερης παραπληροφόρησης, για την οποία ευθύνεται και η ίδια η διατύπωση της εισήγησης, διαβάζουμε σε Ομόφωνο Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων που προήλθε από την ΤΕΔΚΝΑ (http://news.pathfinder.gr/greece/politics/277644.html):
"Η προσπάθεια εξομοίωσης της ιδεολογίας του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό αποτελεί πρόκληση προς την Ιστορική Μνήμη. Εξισώνει τους θύτες με τα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τους εγκληματίες με τους ήρωες. Θεωρεί τους μεγαλύτερους αντιπάλους του ναζισμού και του φασισμού, τους κομμουνιστές, εγκληματίες. Ανησυχεί και διαμαρτύρεται γιατί, ενώ οι χιτλερικοί καταδικάστηκαν από τη διεθνή κοινότητα, δε συνέβη το ίδιο και με τους κομμουνιστές."
Πρώτα απ' όλα, η εισήγηση του Συμβουλίου δεν καταδικάζει καμία ιδεολογία και κανέναν φορέα ιδεολογίας. Δεν αναζητεί φυσικούς αυτουργούς με υπεραπλουστεύσεις (κομμουνιστές=εγκληματίες), αλλά εντοπίζει και απομονώνει τα εγκλήματα κατά των ανθρώπινων δικαιωμάτων ως πρακτικές εξουσίασης, τα οποία διεξήχθηκαν σε συνθήκες ολοκληρωτισμού, χωρίς μάλιστα να καταλήγει σε τελικά συμπεράσματα, αλλά καλώντας τα ίδια τα κόμματα να κάνουν την αυτοκριτική τους και συστηνοντας τον ανεξάρτητο ερευνητικό φορέα για τη διαπίστωση της πραγματικής έκτασης αυτων των εγκλημάτων. Η αποστολή του Συμβουλίου είναι ο εντοπισμός παραβιάσεων δικαιωμάτων, η επέμβαση όπου είναι εφικτό (μέσω του μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και της διπλωματίας) και κυρίως η ενημέρωση για τις παραβιάσεις.
"Οι κύκλοι όμως αυτοί είναι οι ίδιοι που χωρίς αιδώ παραδέχονται σήμερα πως δε βρέθηκαν ποτέ τα περιβόητα όπλα στο Ιράκ, ενώ συνεχίζουν να φυλακίζουν, να βασανίζουν και να σκοτώνουν καθημερινά αθώους. Είναι οι ίδιοι που παραβιάζουν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα διάφορα "Γκουαντάναμο". Είναι οι ίδιοι που κατάφεραν στο Ευρωκοινοβούλιο να πάρουν την πρωτοφανή απόφαση του περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την παρακολούθηση όλων μας στο όνομα της δήθεν καταπολέμησης της τρομοκρατίας."
Εδώ είναι σαφές ότι αυτοί που συνέταξαν το κείμενο δεν έχουν ιδέα για την διαφορά ανάμεσα σε Συμβούλιο της Ευρώπης και Συμβούλιο της ΕΕ, G8, Κυβέρνηση ΗΠΑ κλπ. Μια αξιοπρόσεχτη θεσμική άγνοια, δυσερμήνευτη για το κεντρικό διοικητικό όργανο της πρωτεύουσας της Χώρας και την Τοπική Ένωση Δήμων και Νομαρχιών Αττικής. Το Συμβούλιο της Ευρώπης ουδεμία σχέση έχει με Γκουαντάναμο και data retention, αντιθέτως μάλιστα. Όταν δεν μπορεί κάποιος να διαχωρίσει τους θεσμούς προστασίας δικαιωμάτων από αλλοτριωμένα εξουσιαστικά κέντρα, καλύτερα να σιωπά και να μην δημοσιεύει "ψηφίσματα" που αποκαλύπτουν την απόλυτη αποπληροφόρηση για τις διεθνείς οργανωτικές δομές.
" Και για αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν έχουν να πουν τίποτε. Η ιστορία όμως του δημοκρατικού κινήματος, αναπόσπαστο μέρος του οποίου ήταν και είναι οι κομμουνιστές, γράφτηκε με δημοκρατικούς και απελευθερωτικούς αγώνες στις πόλεις και τα βουνά, στις πλατείες και τα εργοστάσια. Και σφραγίστηκε με σημαντικές και πανανθρώπινες κατακτήσεις, όπως είναι ο σεβασμός της αυτοδιάθεσης των λαών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι λαοί της Ευρώπης έχουν πλούσια, μα και οδυνηρή εμπειρία. Εδωσαν εκατομμύρια νεκρούς για την απόκρουση του ναζισμού και του φασισμού. Δε θα επιτρέψουν τη νεκρανάσταση τέτοιων αντιδραστικών πρακτικών και μεθόδων, στη λογική της εμπέδωσης της "νέας τάξης πραγμάτων". Και η Ιστορία, που έχει κριθεί και εκτιμηθεί από την ανθρωπότητα, δεν είναι δυνατόν να ξαναγραφεί από σκοπιμότητες, ούτε να αλλοιωθεί προκειμένου να πετύχουν κάποιοι τα σχέδιά τους».
Τέλος, το Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας, στο ψήφισμά του, ζητά την απόσυρση του αντικομμουνιστικού μνημονίου."
Μία απλή επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης και περιδιάβαση στα πάμπολλα έγγραφα αλλά και ουσιαστικά επιτεύγματά του κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, αποκαλύπτει την πρωτοφανή κενότητα και το επίπεδο του λαϊκισμού αυτού του κειμένου. Με την επιφύλαξη, όμως, για να ειμαστε δίκαιοι, ορισμένων σοβαρών φραστικών ακροτήτων στην εισήγηση του Συμβουλίου. Ακροτήτων που ούτως ή άλλως βρίσκονται στο πλαίσιο της κομματικής πολιτικής αντιπαράθεσης και άρα παραμένουν εξ ορισμού εκτός της σφαίρας εργασιών του Συμβουλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου