Επικείμενη νομοθετική ρύθμιση για την μπλογκόσφαιρα

Ελπίζω κάποτε οι κυβερνήσεις να παύσουν να νομοθετούν εν θερμώ και με εργαλειακή χρήση του νόμου (λ.χ κουκούλες, δήλωση καρτοκινητών μετά τη δραπέτευση Παλαιοκώστα κλπ). Αυτό δεν είναι νομοθέτηση, είναι φετιχοποίηση, τοτέμ και ταμπού.

Ο νόμος πρέπει να λειτουργεί ως εγγυητής των συνταγματικών ελευθεριών, εξειδικεύοντάς τις στους επιμέρους τομείς. Αν είχαμε δηλαδή πέρσι έναν ειδικό νόμο για τη διασφάλιση του απορρήτου στο Διαδίκτυο, δεν θα μπορούσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ερμηνεύοντας το συνταγματικό άρθρο περί απορρήτου να έρθει με γνωμοδότηση και να πει ´´δεν υπάρχει απόρρητο για τους συντάκτες διαδικτυακών δημοσιευμάτων´´. Ο νόμος θα ήταν φραγμός σε τέτοιες αυθαιρεσίες παρέχοντας ασφάλεια δικαίου.
Αυτό είναι που λείπει σήμερα στο Διαδίκτυο: με τα δικαστήρια να ταλαντεύονται και να προσπαθούν να εφαρμόσουν τη γενική νομοθεσία ή την ειδική νομοθεσία περί τύπου, κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να αντιμετωπίσει, είτε είναι ενάγων είτε είναι εναγόμενος. Είτε θεωρεί ότι θίγεται, είτε θεωρεί ότι εκφράζεται σε θεμιτά πλαίσια.
Η ασφάλεια δικαίου είναι σημαντική συνιστώσα ενός δομικά δίκαιου συστήματος απονομής δικαιοσύνης που δεν αιφνιδιάζει τον πολίτη.
Από εκεί και πέρα, η μεγάλη πρόκληση είναι η τεχνολογική ουδετερότητα των ρυθμίσεων, ώστε το νομοθετικό προιόν να μην κινδυνεύει από πρόωρη γήρανση , όπως συνέβη ακόμα και με την κοινοτική νομοθεσία. Όταν ακόμη και σήμερα ερίζεται ο ορισμός του μπλογκ και ήδη κινούμαστε σε πολύ πιο αποκεντρωμένες δομές ροής πληροφόρησης κι επικοινωνίας, όπως οι υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, οι κανόνες πρέπει να είναι αφαιρετικοί και ανοικτοί στις εξελίξεις, μέσα στο συνταγματικό πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης αλλά και της προστασίας της ιδιωτικότητας. Αν και είναι ελάχιστα γνωστό, απ´ ό,τι διαβάζω σε απόψεις που διατυπώνονται χωρίς ιδιαίτερη έρευνα, το Σύνταγμα προβλέπει στο αρθρο 5Α το δικαίωμα συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας και κρατικής διευκόλυνσης στην παραγωγή, διάδοση και πρόσβαση των πληροφοριών που διακινούνται ηλεκτρονικά. Οι μπλόγκερς έπρεπε να είχαν κάνει προ πολλού ´´σημαίά´´ αυτή την πρωτοποριακή συνταγματική διάταξη που πολύ απλά επιβάλλει στο κράτος να λάβει όλα τα μέτρα ώστε η χρήση του Διαδικτύου συνεχώς να αναπτύσσεται υποκείμενη μόνο στους φραγμούς που επιδέχεται ένα θεμελιώδες δικαίωμα κι όχι κατά το μέτρο που αποφασίσει ο συγκυριακός νομοθέτης.

Αξίζει τον κόπο να προσεγγίσουμε δημιουργικά το χτίσιμο ενός θεσμικού πλαισίου για την διασφάλιση της ελευθερίας της έκφρασης στο Διαδίκτυο, δεδομένου ότι η φύση των ρυθμίσεων (λχ άρση απορρήτου) εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της ΕΕ σε μεγάλο βαθμό. Οπότε ένα ολοκληρωμένο θεσμικό πλαίσιο που μπορεί να δημιουργηθεί σε επίπεδο μιας χώρας, αν είναι επιτυχημένο και σύμφωνο με τα διεθνή τεχνικά και νομικά πρότυπα, μπορεί να αποτελέσει ένα επίτευγμα που θα δώσει τον τόνο και στις άλλες χώρες και δικαιοδοσίες. Αρκεί να χρησιμοποιήσουμε τον νόμο ως εγγυητή ελευθεριών κι όχι ως ευκαιριακό μέτρο καταστολής.