Οι αναβολές καταπνίγουν το δικαιοδοτικό σύστημα

Οι δικαστικές διαδικασίες είναι εξαιρετικά αργές και οδηγούν την Ελλάδα σε καταδίκες, σχεδόν κάθε μήνα, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Κατά το διάστημα 1999-2008, η Ελλάδα καταδικάστηκε 272 φορές για υπέρβαση του εύλογου χρόνου απονομής Δικαιοσύνης (Ετήσια Έκθεση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου 2008, σελ.138). Οι 750.000 μηνύσειςπου ασκήθηκαν φέτος συνιστούν ένα βαρύτατο φορτίο για τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά σε αυτό δεν έχει ευθύνη μόνο ο νομοθέτης και η Πολιτεία (που μπορούν λ.χ. να αποποινικοποιήσουν ορισμένες περιπτώσεις αδικημάτων). Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι επίλυσης διαφορών, όπως μέσω των ανεξάρτητων αρχών - οι οποίες βέβαια δυστυχώς πολλές φορές είναι πιο αργές και από τη Δικαιοσύνη.

Η πιο σημαντική αιτία για τις καθυστερήσεις δεν είναι ο φόρτος, αλλά οι αναβολές. Θεωρείται σχεδόν αυτονόητο ότι ένας από τους διαδίκους μπορεί να μπλοκάρει την εκδίκαση μιας υπόθεσης που έρχεται σε δίκη κατά την πρώτη δικάσιμο. Οι "πρωτοείσακτες" υποθέσεις κατά κανόνα αναβάλλονται, αν ζητηθεί, ακόμα και χωρίς να υπάρχει "σπουδαίος λόγος", όπως επιβάλλει ο νόμος. Επίσης ο νόμος αναφέρει ότι αναβολή γίνεται μόνο για μία φορά, αλλά κι αυτό στην πράξη καταστρατηγείται. Ο νόμος προβλέπει επίσης επιδίκαση αποζημίωσης για τον διάδικο που ζητά αναβολή (στις αστικές υποθέσεις), αλλά κι αυτο εφαρμόζεται με ύψιστη φειδώ από τα Δικαστήρια, χωρίς να λειτουργεί αποτρεπτικά.

Αρκετές φορές την αναβολή επιθυμεί ο διάδικος και επιβάλλει στον δικηγόρο του να την ζητήσει. Υπάρχουν περιπτώσεις που καλλιεργείται η ελπίδα ότι η αναβολή μπορεί να οδηγήσει σε παραγραφή. Άλλες φορές, ζητείται για ψυχολογικούς λόγους, ως "πίστωση χρόνου", ενώ κάποιες άλλες, με την προσδοκία του συμβιβασμού με τον αντίδικο. Θα έπρεπε όταν μια υπόθεση λήγει συμβιβαστικά, να δίνεται δυνατότητα διαγραφής από το πινάκιο, ώστε να απελευθερώνονται αριθμοί για άλλες δίκες. Υπάρχει επίσης η περίπτωση κατά την οποία οι δικηγόροι επιδιώκουν την αναβολή για να προετοιμαστούν. 

Η αναβολή είναι ένα σοβαρό στοιχείο παθογένειας της Δικαιοσύνης και γι' αυτό θα πρέπει όλοι να λάβουμε ορισμένα μέτρα. Καλό θα ήταν να μην ενθαρρύνεται ο διάδικος σε περίπτωση που η υπόθεση είναι έτοιμη να δικαστεί. Πρέπει να καταλάβει ότι ο ίδιος έχει βέβαια τη δική του υπόθεση, αλλά εδώ υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο δεν πρέπει να επιβαρύνεται για ασήμαντους ή ανύπαρκτους λόγους. Οι ημερομηνίες δικασίμων που δίνονται είναι αρκετά "μακρινές" για να έχει όλο το χρόνο κάποιος να προετοιμαστεί έγκαιρα και να μην αναζητά λόγους αναβολής στο παρα πέντε. Αυτό το χάσιμο χρόνου δεν εξυπηρετεί κανέναν, αντιθέτως εκθέτει την Χώρα διεθνώς. 

Γι' αυτό είναι ύψιστη προσβολή να κατηγορείται κάποιος ως "αναβολάκιας", διότι ουσιαστικά χαρακτηρίζεται ως επιζήμιος για την Δικαιοσύνη.