Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 26, 2008

Συνήγορος του Πολίτη: Επιδότηση για όλες τις αλλοδαπές μητέρες από τον Οργανισμό Κατοικίας


Η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας ανέφερε ως προϋπόθεση επιδότησης την ελληνική ή ευρωπαϊκή ιθαγένεια των μητέρων που θα υπέβαλαν αίτηση. Με αυτό τον τρόπο αποκλείονταν οι μητέρες με ιθαγένεια εκτός ΕΕ, μολονότι η σχετική υπουργική απόφαση δεν είχε τέτοιο περιορισμό.

Ο Συνήγορος του Πολίτη επενέβη, όπως και η ΚΕΔΚΕ και ΓΣΕΕ και στη συνέχεια εκδόθηκε νέα πρόσκληση ενδιαφέροντος που δεν περιλαμβάνει αυτή τη διάκριση. Βλ. σχετικό δελτίο τύπου.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορεί να περιμένει καθένας ότι θα δικαιωθεί από το Συνήγορο του Πολίτη, όταν μια γενική προκήρυξη τον εξαιρεί, βάσει κριτηρίων άνισης μεταχείρισης. Η πάγια τακτική του Συνηγόρου του Πολίτη είναι ότι πρώτα πρέπει να "καεί" ο πολίτης με έκδοση δυσμενούς ατομικής πράξης και μετά να ζητήσει την παρέμβαση του Συνηγόρου. Είναι ένα "φίλτρο" για να μπορεί ο Συνήγορος να περιορίζει το φόρτο εργασίας του, μολονότι αποτελεί τον πιο πολυάριθμα στελεχωμένο Ombudsman του πλανήτη.

Λίγες είναι οι φορές που ο Συνήγορος θα διαγνώσει το γενικότερο πρόβλημα που του τίθεται από τον πολίτη, θα το αντιληφθεί και θα το βάλει στις προτεραιότητές του, ώστε να επέμβει προληπτικά, ζητώντας να μεταβληθούν οι γενικοί όροι μιας προκήρυξης, μιας κανονιστικής πράξης, μιας πρόσκλησης ενδιαφέροντος όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. 

Θυμάμαι την περίπτωση μιας πολυμελούς οικογένειας ομογενών από την Αλβανία, όπου ένα παιδί τους ήθελε να πάρει μέρος σε διαγωνισμό μιας παραγωγικής σχολής. Υπήρχαν μόρια για τους πολύτεκνους, αλλά η σχολή ζητούσε πιστοποιητικό της ανώτατης συνομοσπονδίας πολυτέκνων, ότι ... η οικογένεια είναι πράγματι πολύτεκνη! Λες και δεν αρκούσε το πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης! Η απάντηση του Συνηγόρου του Πολίτη: "δεν μπορούμε να επέμβουμε στην προκήρυξη, ας κάνει τα χαρτιά της, ας απορριφθεί και στη συνέχεια να έρθει να προσφύγει: εμείς βάσει του νόμου επεμβαίνουμε μόνο σε ατομικές διοικητικές πράξεις".

Ανακριβές, φυσικά. Σύμφωνα με το άρθρο 3 του  Ν.3094/2003,  ο Συνήγορος του Πολίτη έχει αρμοδιότητα να επεμβαίνει όχι μόνο σε περιπτώσεις "ατομικών διοικητικών πράξεων". Ας δούμε τη διάταξη:

Ο Συνήγορος του Πολίτη ερευνά ατομικές διοικητικές πράξεις ή παραλείψεις ή υλικές ενέργειες οργάνων των δημοσίων υπηρεσιών που παραβιάζουν δικαιώματα ή προσβάλλουν νόμιμα συμφέροντα φυσικών ή νομικών προσώπων. Ιδίως ερευνά τις περιπτώσεις κατά τις οποίες όργανο δημόσιας υπηρεσίας ατομικό ή συλλογικό:

i) προσβάλλει, με πράξη ή παράλειψη, δικαίωμα ή συμφέρον προστατευόμενο από το Σύνταγμα και το νόμο 

=> Άρα η πράξη μπορεί να είναι: ατομική, κανονιστική, προκήρυξη, διακήρυξη, μισαλλόδοξη ανάρτηση στο Διαδίκτυο σε βάρος εθνότητας, γνωμοδότηση, οτιδήποτε συνιστά "πράξη η παράλειψη που προσβάλλει συνταγματικό/νόμιμο δικαίωμα - συμφέρον".

 ii) αρνείται να εκπληρώσει συγκεκριμένη υποχρέωση που επιβάλλεται από τελεσίδικη ή προσωρινά εκτελεστή δικαστική απόφαση, 

=>Προφανώς η άρνηση αυτή δεν θα αποτελεί μόνο "ατομική διοικητική πράξη", αλλά μια παράνομη διοικητική πράκτική: αν λ.χ. το Υπουργείο Αμύνης δημοσιοποιήσει προσωπικά δεδομένα πολιτών που απηλλάγησαν, παρά την (γενική) απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που το απαγορεύει, σαφώς θα πρόκειται για μια γενικευμένη πράξη που προσβάλλει δικαιώματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα

iii) αρνείται να εκπληρώσει συγκεκριμένη υποχρέωση που επιβάλλεται από διάταξη νόμου ή από ατομική διοικητική πράξη, 

=>Αυτή η άρνηση εκπλήρωσης του νόμου και πάλι δεν θα είναι μόνο "ατομική διοικητική πράξη ή παράλειψη"! Και στην περίπτωση με τις μετανάστριες μητέρες προφανώς η πρόσκληση για εκδήλωση ενδιαφέροντος ήταν μια άρνηση εκπλήρωσης συγκεκριμένης γενικής υποχρέωσης που επιβάλλεται από νομοθετική διάταξη.

iv) ενεργεί ή παραλείπει νόμιμη οφειλόμενη ενέργεια, κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης και της διαφάνειας ή κατά κατάχρηση εξουσίας.

=>Αν ένας κρατικός οργανισμός λοιπόν "ενεργεί κατά κατάχρηση εξουσίας", ασκώντας αρμοδιότητες που δεν έχει (λ.χ. διενέργεια "Δημόσιας Διαβούλευσης"), ο Συνήγορος του Πολίτη έχει αρμοδιότητα επέμβασης ακόμη κι αν δεν υπάρχει ατομική διοικητική πράξη.

Αυτή η ερμηνευτική προσέγγιση γίνεται δεκτή κατά το δοκούν από τον Συνήγορο του Πολίτη: όταν κρίνει ότι αξίζει τον κόπο να ασκήσει την παρέμβασή του για να αλλάξει μια κανονιστική διοικητική πράξη, επεμβαίνει, ερμηνεύοντας το νόμο, όπως παραπάνω. Αν όμως κρίνει ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα και δεν ανήκει στις "προτεραιότητες της Αρχής" να επέμβει, απαντάει στον πολίτη: "δεν υπάρχει δυσμενής ατομική διοικητική πράξη, άρα δεν είμαι αρμόδιος".

Πρόκειται για μια σαφέστατα άνιση  μεταχείριση των πολιτών και μια κακή ερμηνεία του νόμου. Φυσικά, οι απαντήσεις του Συνηγόρου δεν αποτελούν "εκτελεστές διοικητικές πράξεις" για να προσβληθούν δικαστικά και να μας πει η Δικαιοσύνη ποια ερμηνεία είναι η σωστή. Οπότε, το ίδιο το δίκαιο αναγνωρίζει στον Συνήγορο την δυνατότητα να ερμηνεύει τον ιδρυτικό του νόμο κατά το δοκούν. Και αυτό κάνει ο Συνήγορος: χωρίς γνωστά εκ των προτέρων κριτήρια, χωρίς συνοχή, σε επίπεδο case by case προσέγγισης, αποφασίζει πότε θα επέμβει σε γενικές πράξεις και πότε θα απορρίπτει με το πρόσχημα της αναρμοδιότητας.

Θυμάμαι ένα σχόλιο που μου είχε αφήσει κάποιος εδώ πριν δύο χρόνια: "Αν βάλεις κανένα δύσκολο στον Συνήγορο, θα το κάνει γαργάρα". Ακόμη δεν έχω συμφωνήσει, αλλά φοβάμαι ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο.

Για να προλάβω όμως την Ελένη Τροβά, υπενθυμίζω ότι είμαι απολύτως υπέρ του συγκεκριμένου θεσμού, αναγνωρίζοντας την αποτελεσματικότητά του και τη χρησιμότητά του σε ένα διοικητικό περιβάλλον όπως το ελληνικό και για αυτό άλλωστε δημοσιοποιώ τις απόψεις μου για το σοβαρότερο, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα που εμφανίζει στη λειτουργία του. Eπειδή θεωρώ ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης στη λειτουργία του και επειδή ο Συνήγορος ακούει. Ήδη το ζήτημα με τις καθυστερήσεις στις απαντήσεις του Συνηγόρου έχει βελτιωθεί αισθητά. Ελπίζω ότι θα λυθεί με καποιες συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές και το ζήτημα του πότε θεωρεί ότι είναι τελικά αρμόδιος ο Συνήγορος επί γενικών πράξεων και πότε όχι.

74 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Από το http://www.omhroi.gr/modules.php?op=modload&name=NS-Comments&file=index&req=showreply&tid=94317&sid=3288&pid=94309&mode=thread&order=0&thold=-1#94317

Δεν ξέρω (ή μάλλον, ακόμη χειρότερα: ξέρω!) πόσο αξιόπιστος και απροκατάληπτος μπορεί να είναι ένας "αντίλογος" γραμμένος από έναν φιλόδοξο δικηγόρο, ο οποίος χρυσοπληρώνεται από τους πελάτες του για να γράψει τις αναφορές τους προς το Συνήγορο και ξαφνικά "έφαγε πόρτα" για κάποιαν απ' αυτές, εκτιθέμενος έτσι απέναντι στον πελάτη.

e-Lawyer είπε...

Πόσο, λοιπον; Πείτε μας.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ αυτό διάβασα και ήρθα εδώ.


Re: Πότε είναι αρμόδιος ο Συνήγορος του Πολίτη; Αντίλογος.

Thrassymachos (-) 26 Σεπ 2008 - 17:26

Δεν ξέρω (ή μάλλον, ακόμη χειρότερα: ξέρω!) πόσο αξιόπιστος και απροκατάληπτος μπορεί να είναι ένας "αντίλογος" γραμμένος από έναν φιλόδοξο δικηγόρο, ο οποίος χρυσοπληρώνεται από τους πελάτες του για να γράψει τις αναφορές τους προς το Συνήγορο και ξαφνικά "έφαγε πόρτα" για κάποιαν απ' αυτές, εκτιθέμενος έτσι απέναντι στον πελάτη.

Επειδή όμως εδώ είναι οι "'Ομηροι" και όχι ο Δικηγορικός Σύλλογος, νομίζω ότι τουλάχιστον στα στρατολογικά θέματα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού το αν και κατά πόσον ο Συνήγορος (ακόμη και όταν ξεκινάει από ατομικές πράξεις) είναι σε θέση να διαγνώσει γενικότερα προβλήματα.

Αυτό, βέβαια, δεν θα μπορέσει ποτέ να το καταλάβει ο πανέξυπνος δικηγόρος-μπλόγκερ, διότι οι "όμηροι" διαθέτουν αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να γράφουν τις αναφορές τους μόνοι τους και έτσι δεν πρόκειται να πέσουν ποτέ στην ανάγκη του.



Re: Πότε είναι αρμόδιος ο Συνήγορος του Πολίτη; Αντίλογος.

Ανώνυμος 26 Σεπ 2008 - 19:32

Να μην το προσωποποιούμε και να μείνουμε στο νόμο. Εξάλλου, κανείς δεν αναγκάζει κάποιον να χρησιμοποιήσει δικηγόρους ή ειδικούς για οποιοδήποτε αίτημα στο δημόσιο (π.χ. κτηματολόγιο). Αν οι "όμηροι" έχουν αυτοπεποίθηση (ή κάποιο Χ μορφωτικό επίπεδο), αυτό δεν συνεπάγεται το ίδιο και για άλλους.

Πολύ σωστά κάνει ο ΣτΠ και γενίκευσε, για παράδειγμα στην περίπτωση της επιτροπής απαλλαγών, ξεκινώντας από ατομική αναφορά. Φυσικά, δεν μπορεί να μυρίσει τα νύχια του ή να ρωτήσει τη γυάλινη σφαίρα του για τα στραβά σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, έτσι οι αναφορές των πολιτών είναι χρήσιμες και - ίσως - απαραίτητες.

Έχει, όμως, το δικαίωμα να παρέμβει χωρίς να έχει προηγηθεί αίτημα πολίτη, αν πέσει στην αντίληψή του (με οποιονδήποτε τρόπο) κρούσμα κακοδιοίκησης; Η απάντηση θα είναι είτε θετική, είτε αρνητική, όχι λίγο αρνητική ή λίγο θετική.

Όπως δεν υπάρχει "ελαφρά κατάταξη" (φοβερή ατάκα του πορίσματος για την επιτροπή απαλλαγών)! :)


---

Τελικά, συμπέρασμα δεν βγάλαμε. Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να συνεχίσει εδώ ή στο omhroi.gr η συζήτηση - εννοείται, πέρα από τα αδιάφορα και μη επαληθεύσιμα "παραδικηγορικά" ("ο ΣτΠ δεν πιάνει τα δύσκολα", "ο e-lawyer έφαγε πόρτα")

Ανώνυμος είπε...

>Δεν ξέρω (ή μάλλον, ακόμη χειρότερα: ξέρω!) πόσο αξιόπιστος και απροκατάληπτος μπορεί να είναι ένας "αντίλογος" γραμμένος από έναν φιλόδοξο δικηγόρο, ο οποίος [...]

>Πόσο, λοιπον; Πείτε μας.

-Σας απαντώ λοιπόν: τόσο ακριβώς, όσο χρειάζεται για να κάνει πως δεν ξέρει τα ειδικά mandats του Συνηγόρου (διακρίσεις κλπ.), τα οποία, βάσει νόμων (3304 κλπ.), του επιβάλλουν απόκλιση από τον κανόνα περί "ατομικών πράξεων". Πρόκειται, δηλαδή, πράγματι για ανισότητα προτεραιοτήτων, την οποίαν όμως έχει επιλέξει ο ίδιος ο νομοθέτης. Απλώς τυχαίνει οι αναφορές των πελατών σας να μην εμπίπτουν σ' αυτές τις ειδικές εξαιρέσεις ...

e-Lawyer είπε...

Τα "ειδικά mandates" έχουν ενσωματωθεί στον 3094 όμως. Η αρμοδιότητα να εκπονεί "ειδικές κεθέσεις", είναι και πάλι στην απόλυτη διακριτική ευχέρεια του Συνηγόρου του Πολίτη, χωρίς να μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος ο πολίτης ότι αναφέροντας κακοδιοίκηση θα φτάσει στην ειδική έκθεση.

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι ποτέ δεν μπορεί να είναι βέβαιος ο πολίτης ότι θα δικαιωθεί από το Συνήγορος, αν δεν υπάρχει "ατομική διοικητική πράξη".

Πάντως τα σχόλια που γίνοντι στο θέμα με την επιδότηση του ΟΕΕ, φαίνεται ότι αφορούν το προηγούμενο post, για το θέμα των κρίσεων σωματικής κατάστασης στο στρατό. Για ποιο λόγο "άραγε" δεν έγιναν εκεί και γίνονται εδώ; Αλήθεια, επισκέφθηκε άραγε ποτε ο Συνήγορος ένα στρατόπεδο ή άλλο τέτοιο χώρο για να δει τι γίνεται από κοντά και να μιλήσει με τους υπεύθυνους;

Η περίπτωση με το παιδί των πολυτέκνων που αναφέρω δεν θυμίζει καθόλου άνιση μεταχείριση, ε;

Ξέρετε αρκετούς "φιλόδοξους", "έξυπνους" και "χρυσοπληρωμένους" δικηγόρους (όλοι αρνητικοι προσδιορισμοί, ε;) να μην φοβούνται το "κόστος" και να μιλάνε ευθαρσώς τόσο εναντίον ενός θεσμού όσο και αποκαλύπτοντας τα όρια της προσδοκίας που μπορεί να έχει ο πολίτης έναντί τους;

Θα πω λοιπόν για άλλη μια φορά ότι αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος στο διάλογο για νομικά θέματα, ότι η παρουσία μου εδώ είναι με την ιδιότητα του νομικού (e-lawyer) και όχι του δικηγόρου (e-attorney) και ότι τα σχόλια που δεν αφορούν την νομική ανάλυση είναι εκτός θέματος.

Ανώνυμος είπε...

Ως μη νομικός και απλά ενδιαφερόμενος, δεν ξέρω τελικά αν υπάρχει νομικό λάθος ή διαφορετικές προσεγγίσεις...

Κι ο Ομπάμα είναι "ελιτιστής", μην το παίρνεις κατάκαρδα :)

Μάλλον η συζήτηση γίνεται εδώ γιατί εδώ έβαλες το θέμα της αρμοδιότητας του ΣτΠ. Νομίζω, πάντως, πως για τα στρατιωτικά έχει να επιδείξει σοβαρό έργο. Το πως το χρησιμοποιούν οι στρατεύσιμοι (και αν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν πως είναι πολίτες με στολή), είναι όντως πρόβλημα...

Βρήκα στο φόρουμ των Ομήρων μια απίστευη υπόθεση που κρατάει τρία χρόνια, σχετικά με τους ΜΚΕ. Την περιγράφει ο ίδιος ο καταγγέλων.

http://pages.stern.nyu.edu/~panos/MKE/

Ανώνυμος είπε...

>Η περίπτωση με το παιδί των πολυτέκνων που αναφέρω δεν θυμίζει καθόλου άνιση μεταχείριση, ε;

-Ήταν όμως μετά το νόμο 3304;;;

>Ξέρετε αρκετούς "φιλόδοξους", "έξυπνους" και "χρυσοπληρωμένους" δικηγόρους [...] να μην φοβούνται το "κόστος" και να μιλάνε ευθαρσώς τόσο εναντίον ενός θεσμού όσο και αποκαλύπτοντας τα όρια της προσδοκίας που μπορεί να έχει ο πολίτης έναντί τους;

-Πολλά πράγματα έχουν δύο όψεις. Κατανοητή η ερμηνεία με αναγωγή στο θάρρος και την αφοβιά του μετριόφρονα και ανιδιοτελούς δικηγόρου (αν και διερωτώμαι ποιό ακριβώς "κόστος" θα μπορούσε να έχει φοβηθεί!), εξ ίσου (τουλάχιστον!) εύλογη όμως και η ερμηνεία με αναγωγή σε πρόθεση εκβιασμού με (κατά)χρηση της μικροεξουσίας του μέσου: "όποτε απορρίπτεις αναφορές μου θα σε κάνω ρόμπα στο μπλογκ μου, έχω μαζέψει διάφορα και δεν θα τα επικαλούμαι μόνο στα υπομνήματά μου αλλά και προς τα έξω".

Ανώνυμος είπε...

Συμπληρωματικό:

>Η αρμοδιότητα να εκπονεί "ειδικές εκθέσεις", είναι και πάλι στην απόλυτη διακριτική ευχέρεια του Συνηγόρου του Πολίτη, χωρίς να μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος ο πολίτης ότι αναφέροντας κακοδιοίκηση θα φτάσει στην ειδική έκθεση.

-Έρχεσθε λοιπόν στα λόγια μου: ανισότητα προτεραιοτήτων και αβεβαιότητα, πράγματι, ΟΧΙ όμως λόγω αυθαίρετης και "κακής ερμηνείας" του νόμου (όπως τόσο βιαστικά δογματίσατε), παρά μόνο λόγω ηθελημένης νομοθετικής επιλογής.

>Πάντως τα σχόλια [...] φαίνεται ότι αφορούν [...] το θέμα των κρίσεων σωματικής κατάστασης στο στρατό. Για ποιο λόγο "άραγε" δεν έγιναν εκεί και γίνονται εδώ; Αλήθεια, επισκέφθηκε άραγε ποτε ο Συνήγορος ένα στρατόπεδο ή άλλο τέτοιο χώρο για να δει τι γίνεται από κοντά και να μιλήσει με τους υπεύθυνους;

-Αυταπόδεικτο: πού αλλού, αν όχι στα στρατιωτικά, θα έπρεπε να επιδεικνύει αυτοσυγκράτηση ο Συνήγορος; Τί από τα δύο θα ήταν πιο εποικοδομητικό: μιά θορυβώδης και μετωπική σύγκρουση με το ΥπΕθΑ ως προς τη δυνατότητα εισόδου του Συνηγόρου σε στρατόπεδα, ή το αργό και συστηματικό "ροκάνισμα" βάσει των εγγράφων απαντήσεων του ίδιου του ΥπΕθΑ; Πριν απαντήσετε, ρωτήστε τη γνώμη των αναφερομένων στρατευσίμων.

e-Lawyer είπε...

Θα απαντησω μονο σε επιχειρηματολογια που αμφισβητει την νομικη θεμελιωση των αποψεων μου και οχι στο αν ειμαι αποτελεσματικος δικηγορος.

Ανώνυμος είπε...

>Θα πω λοιπόν για άλλη μια φορά ότι αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος στο διάλογο για νομικά θέματα [...] και ότι τα σχόλια που δεν αφορούν την νομική ανάλυση είναι εκτός θέματος.

-Ώστε λοιπόν ως "εκτός θέματος" λογοκρίθηκε το σχόλιο για τη νομοθετημένη (αντί της αυθαίρετης, όπως ισχυριζόσουν) ιεράρχηση προτεραιοτήτων του Συνηγόρου ...

>Θα απαντησω μονο σε επιχειρηματολογια που αμφισβητει την νομικη θεμελιωση των αποψεων μου και οχι στο αν ειμαι αποτελεσματικος δικηγορος.

-Όσο "νομικός" ήταν και ο αφορισμός ότι η ιεράρχηση προτεραιοτήτων γίνεται "για να μπορεί ο Συνήγορος να περιορίζει το φόρτο εργασίας του"!

e-Lawyer είπε...

Από το τέλος προς την αρχή:

-Αυτό που ονομάστηκε "αφορισμός" είναι η νομική μου κρίση για την εργαλειακή χρήση του νόμου εκ μέρους του Συνηγόρου και την κατά το δοκούν απόρριψη αναφορών όταν δεν αφορούν ατομικές διοικητικές πράξεις.

- Δεν έχει διαγραφεί κανένα σχόλιο σε αυτό το post.

- Ο Συνήγορος θα μπορούσε να έχει συχνή παρουσία στο χώρο του στρατεύματος. Και μόνο η εμφάνιση του θα έπαιζε το ρόλο της στην τήρηση της αρχής της νομιμότητας. Επειδή σας ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα περί στρατεύματος και Συνηγόρου, μάθετε ότι ο Συνήγορος απέρριψε προ τριετίας υποψήφιο για θέση στην υπηρεσία του, επειδή κατά το χρόνο υποβολής της αίτησης δεν είχε απολυθεί από το στράτευμα. Φέτος όμως έχει εκδοθεί σχετικό Πόρισμα του Συνηγόρου ότι αυτή η πρακτική δεν είναι σωστή και ότι δεν πρέπει να απορρίπτονται άνθρωποι εφόσον έχουν πια ολοκληρώσει τη θητεία τους.

- Το θέμα των "ειδικών εκθέσεων" αφορά μόνο τα ζητήματα ίσης μεταχείρισης. Το θέμα που αναλύω στο post δεν εστιάζει στις ειδικές εκθέσεις επί γενικότερων θεμάτων. Εστιάζει στο ατομικό πρόβλημα που μπορεί να θέσει ένας πολίτης, ΧΩΡΙΣ να έχει βγει ακόμα εναντίον του ατομική διοικητική πράξη. Θεωρώ νομικίστικη υποκρισία να μην επεμβαίνει ο Συνήγορος σε αυτό το στάδιο επειδή "δεν υπάρχει ατομική διοικητική πράξη". Δεν το συνδέω ούτε με "ειδικές εκθέσεις" ούτε με "πορίσματα". Απλή επέμβαση του στυλ: κύριε ΑΛΛΑΞΕ την προκήρυή σου, γιατί είναι ΛΑΘΟΣ.

- Η υπόθεση που αναφέρω ήταν στα τέλη του 2006, άρα μετά τον 3304. Λέτε να εκβιάζω τον Συνήγορο για υπόθεση που έκλεισε προ 2 ετών;

- Οι κατηγορίες περί εκβιασμού του Συνηγόρου του Πολίτη είναι αστείες. Το e-lawyer έχει κλείσει 3 χρόνια παρουσίας και καθημερινά ασχολούμαι με παρουσίαση και σχόλια για αποφάσεις των ανεξάρτητων αρχών, των οποίων είμαι υπέρμαχος και αισθάνομαι το χρέος να επισημαίνω που κάνουν λάθη. Για τον Συνήγορο ειναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι τόσο οξύ, αλλά για την Αρχή Προστασίας Δεδομένων έχω γράψει πολύ επιθετικά κείμενα κατά καιρούς - μολονότι εκεί έχω την περισσότερη δουλειά ως δικηγόρος, αφού σε ενδιαφέρει τόσο πολύ η επαγγελματική μου ζωή. Το κείμενό μου δεν κάνει "ρόμπα" τον Συνήγορο, όπως δεν τον έκαναν και οι "8 Προτάσεις για το νέο Συνήγορο του Πολίτη" [http://elawyer.blogspot.com/2007/10/o.html] που και εκεί έλεγα ότι πρέπει να ξεκολλήσει από το νομικισμό. Ο κ. Καμίνης μάλιστα μου απάντησε και με ευχαριστήριο γράμμα σε αυτό το κείμενο.

Οπότε αυτά τα περί "πονηρού δικηγόρου" δεν αφορούν το e-lawyer. Πάντως, δεν θα έβρισκα απολύτως τίποτε αθέμιτο ακόμα και σε μια τέτοια χρήση ενός blog, στο οποίο ένας δικηγόρος έχει τη δυνατότητα να κριτικάρει τους θεσμούς, όταν κατά τη γνώμη του δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ακόμη και σε δικές του υποθέσεις. Στο μέτρο που δεν προσβάλλει το δικηγορικό απόρρητο, δεν παραβιάζεται απολύτως κανένας κανόνας και εξάλλου οι θεσμοί συνειδητοποιούν ότι η δράση τους υποβάλλεται σε μια δημόσια κριτική. Άλλωστε ποιος είπε ότι η "ιδιοτελής" κριτική είναι κατ' ανάγκη ή και κατ΄αποτέλεσμα λάθος κριτική; Μπορεί να είναι ορθότατη, ακόμη κι αν υπάρχει προσωπική εμπλοκή του κρίνοντος. Επομένως, κανένας εκβιασμός, καμία παράβαση, περισσότερη τροφή για σκέψη και δημιουργία συνθηκών λογοδοσίας. Δικηγόροι, ανοίξτε blogs και μιλήστε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε με τους δημόσιους υπαλλήλους που δεν ξέρουν ούτε τις ελάχιστες διατάξεις που καλούνται ατυχώς να εφαρμοσουν!

Νομικά blogs [blawgs] υπάρχουν παντού, προσφέροντας ένα χρήσιμο χώρο ανταλλαγής απόψεων πάνω σε ζητήματα της νομικής επικαιρότητας. Θεωρώ ότι ο σχετικός διάλογος μπορεί να συντελέσει στη λειτουργία των θεσμών. Αν για παράδειγμα αύριο αποφασίσει ο Συνήγορος να δημοσιεύσει ένα position paper για το πότε θα επεμβαίνει σε γενικότερα θέματα (όπως έχει κάνει λ.χ. ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων) θα είναι ένα θετικό βήμα ώστε να γνωρίζει ο πολίτης επακριβώς τι μπορεί να περιμένει.

Έτσι όλη αυτή η "κακή" μου πράξη να επικρίνω τον Συνήγορο για την κακή, κάκιστη, μεροληπτική και άδικη εφαρμογή του νόμου, μπορεί να οδηγήσει σε ένα θετικό αποτέλεσμα για όλους τους χρήστες του θεσμού. Αυτόν και μόνο το σκοπό έχει αυτή η παρέμβαση, στην οποία θα δώσω και συνέχεια, αφού προκαλεί τόσο ενδιαφέρον στους αγαπητούς σχολιαστές.

Ανώνυμος είπε...

>Θεωρώ νομικίστικη υποκρισία να μην επεμβαίνει ο Συνήγορος σε αυτό το στάδιο επειδή "δεν υπάρχει ατομική διοικητική πράξη".

-Και τότε ποιό ακριβώς κανονιστικό περιεχόμενο έχει η ρητή εμμονή του 3094 στις "ατομικές διοικητικές πράξεις ή παραλείψεις ή υλικές ενέργειες"; Εν πάση περιπτώσει, αυτό αποτελεί πράγματι νομική συζήτηση, οπότε μπορώ τουλάχιστον να εικάσω ότι αποσύρατε σιωπηρώς τα περί κινήτρου "απαλλαγής από το φόρτο εργασίας".

>Λέτε να εκβιάζω τον Συνήγορο για υπόθεση που έκλεισε προ 2 ετών; [...] Για τον Συνήγορο ειναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι τόσο οξύ.

-Μα και προ 2 ωρών να είχε κλείσει, και πάλι δεν θα μπορούσε να καταστεί αντικείμενο εκβιασμού. Το ενδεχόμενο αυτό αφορά εξ ορισμού εκκρεμείς υποθέσεις. Μήπως κάποια απ' αυτές αποτελεί την αιτία της οξύτητας; Να ένα κουϊζ για τους προσεκτικούς επισκέπτες του μπλογκ σας!

>για την Αρχή Προστασίας Δεδομένων έχω γράψει πολύ επιθετικά κείμενα κατά καιρούς - μολονότι εκεί έχω την περισσότερη δουλειά ως δικηγόρος.

-Δεν αντιλαμβάνομαι το "μολονότι". Αντιστρόφως, ΕΠΕΙΔΗ εκεί υπάρχουν περισσότερες εκκρεμότητες, καλό θα ήταν ν' αναπτύξει η Αρχή εξαρτημένα αντανακλαστικά με τις δικές σας υποθέσεις, προς αποφυγήν αρνητικής δημοσιότητας.

>Πάντως, δεν θα έβρισκα απολύτως τίποτε αθέμιτο ακόμα και σε μια τέτοια χρήση ενός blog, στο οποίο ένας δικηγόρος έχει τη δυνατότητα να κριτικάρει τους θεσμούς, [...] ακόμη και σε δικές του υποθέσεις.

-Αυτό ίσχυε πράγματι για τα συμβατικά, χάρτινα νομικά περιοδικά. Η δύναμη των ηλεκτρονικών μέσων κάνει τη μεγάλη διαφορά και (θα έπρεπε να) επιβάλλει περίσκεψη.

>δεν παραβιάζεται απολύτως κανένας κανόνας

-Ο τελευταίος που το είπε αυτό, μόλις έχασε το Υπουργείο Ναυτιλίας!

e-Lawyer είπε...

Όχι δεν "απέσυρα" και το επαναλαμβάνω: ο Συνήγορος χρησιμοποιεί εργαλειακά το νόμο για να αποφορτιστεί από αναφορές που δεν βασίζονται σε ατομικές διοικητικές πράξεις, μολονότι ο Ν.3094 ρητά ιδρύει αρμοδιότητά του και σε υποθέσεις που ο πολίτης καταγγέλλει παραβάσεις που βασίζονται σε υλικές ενέργειες (βλ. αντισημιτκή ανάρτηση στο site του ΤΕΕ που κατέβηκε ύστερα από αναφορά του Πρέσβη του Ισραήλ, κατά του οποίου το ΤΕΕ προφανώς δεν εξέδωσε ατομική διοικητική πράξη) , σε κατάχρηση εξουσίας, σε παραβίαση της αρχής της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης. Αυτά ΔΕΝ αφορούν μόνον ατομικές διοικητικές πράξεις. Περαιτέρω, ο Ν.3094 ρητά αναφέρει πότε ΔΕΝ έχει αρμοδιότητα ο Συνήγορος (δικαστήρια, ΝΣΚ, υπουργοί, πράξεις μετά το εξάμηνο, πράξεις που δημιούργησαν δικαιώματα σε τρίτους κτλ). Σε αυτές τις περιπτώσεις ΔΕΝ περιλαμβάνονται οι κανονιστικές διοικητικές πράξεις, οι προσκλήσεις ενδιαφέροντος και φυσικά η ίδια η νομοθεσία για την οποία υπάρχει ρητή αρμοδιότητα περί υποβολής προτάσεων βελτίωσης. Άρα όταν δεν τα κάνει αυτά ο Συνήγορος, απλώς δεν τηρεί τη νομοθεσία.

Αν ένας απλός πολίτης δεν τηρεί την νομοθεσία, αντιμετωπίζει την Δικαιοσύνη. Αν πρόκειται για οποιονδήποτε άλλον, υπάρχουν οι ασυλίες που του επιτρέπουν να παραβιάζει ό,τι θέλει.

Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε το μεμπτό, ανήθικο, παράνομο, κακό ή έστω και απλώς αρνητικό στη δημόσια κριτική που ασκεί ένας δικηγόρος στους θεσμούς, ακόμη κι όταν αφορούν υποθέσεις των πελατών του. Αντιθέτως, ο Κώδικας Δεοντολογίας του ΔΣΑ, όσο και ο Ευρωπαϊκός Κώδικας Δικηγορικής Δεοντολογίας αναγνωρίζουν το ΚΑΘΗΚΟΝ του δικηγόρου για ενεργό συμβολή στην βελτίωση της λειτουργίας των θεσμών. Σε αυτά που κάποιοι απαντούν "δεν έχουμε αρμοδιότητα", εμείς υπογραμμίζουμε ότι "έχουμε καθήκον", για την εκπλήρωση του οποίου θα χρησιμοποιήσομε τα καλύτερα μέσα που μας διατίθενται. Oπότε, μάλλον, δεν θα χάσω τη δουλειά μου όπως ο προσφιλής σας υπουργός Ναυτιλίας. Αλλά, όπως είπα και στην αρχή, το αν είμαι αποτελεσματικός δικηγόρος δεν είναι ούτε το θέμα του blog, ούτε η ουσία του post.

Περίσκεψη στην ελευθερία της έκφρασης όταν αφορά άσκηση κριτικής σε φορείς που ασκούν δημόσια εξουσία; Ναι, όταν τους φοβάσαι. Δεν είναι η περίπτωσή μου.

Ανώνυμος είπε...

Quiz: ποιο στέλεχος του συνήγορου του πολίτη είναι ο "ανώνυμος";

Ανώνυμος είπε...

>ο Ν.3094 ρητά ιδρύει αρμοδιότητά του και σε υποθέσεις που ο πολίτης καταγγέλλει παραβάσεις που βασίζονται σε υλικές ενέργειες [...], σε κατάχρηση εξουσίας, σε παραβίαση της αρχής της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης.

-Σε υλικές ενέργειες, ΝΑΙ. Στα λοιπά (παραβίαση διαφάνειας κλπ.), ΜΟΝΟΝ αν υπάρχει ατομική διοικητική πράξη ή παράλειψη ή υλική ενέργεια. Διαφωνείστε μ' αυτή την ερμηνεία, αναγνωρίστε της όμως τουλάχιστον ότι είναι στηρίξιμη και ότι έχει υπέρ αυτής κάποια νομικά επιχειρήματα πέραν της οκνηρίας ή της αγραμματωσύνης.

>ο Ν.3094 ρητά αναφέρει πότε ΔΕΝ έχει αρμοδιότητα ο Συνήγορος [...]Σε αυτές τις περιπτώσεις ΔΕΝ περιλαμβάνονται [...] και φυσικά η ίδια η νομοθεσία για την οποία υπάρχει ρητή αρμοδιότητα περί υποβολής προτάσεων βελτίωσης.

-Κάτι λέει και για το πού και κάθε πότε διατυπώνονται αυτές οι νομοθετικές προτάσεις!

>Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε το μεμπτό, ανήθικο, παράνομο, κακό ή έστω και απλώς αρνητικό στη δημόσια κριτική που ασκεί ένας δικηγόρος στους θεσμούς, ακόμη κι όταν αφορούν υποθέσεις των πελατών του.

-Η χρήση μπλογκ από ελεύθερους επαγγελματίες άπτεται, πάντως, ζητημάτων δεοντολογίας. Όσο και αν ψάξετε στα συμβατικά νομικά περιοδικά, ποτέ δεν θα βρείτε δημοσιευμένες αγωγές ή προτάσεις (δηλαδή αμιγώς έργο δικηγόρου στο πλαίσιο της δουλειάς του), παρά μόνο δικαστικές αποφάσεις ή άρθρα. Η καινοφανής πρακτική της ειδησεογραφικής αντιμετώπισης τέτοιων κειμένων στο πλαίσιο ενός μπλογκ ("ο Τάδε κατέθεσε αναφορά στο Συνήγορο και ο Δείνα αίτηση θεραπείας στο Δασαρχείο, να και τα πλήρη κείμενα!"), διευθυνόμενου, μάλιστα, από τον ίδιο το δικηγόρο που τα συνέταξε, θα μπορούσε να εγείρει ενστάσεις, τόσον υπό το πρίσμα του επαγγελματικού ανταγωνισμού ("εδώ τα καλά δικόγραφα!"), όσο και ως προς τη σχέση του συντάκτη με την αρχή όπου απευθύνεται ("το δημοσιεύω από πριν, και απορρίψτε το αν σας βαστάει!"). Η "ενεργός συμβολή στην βελτίωση της λειτουργίας των θεσμών" είναι πειστικότερη όταν ασκείται σε ανύποπτο πλαίσιο (υποκειμένου, χώρου, χρόνου).

>Περίσκεψη στην ελευθερία της έκφρασης όταν αφορά άσκηση κριτικής σε φορείς που ασκούν δημόσια εξουσία; Ναι, όταν τους φοβάσαι.

-Νομίζω πως ξαναρώτησα: πώς θα μπορούσε κανείς να φοβηθεί τον καημένο το Συνήγορο, ποιά μέσα αντεκδίκησης διαθέτει;

Ανώνυμος είπε...

>Quiz: ποιο στέλεχος του συνήγορου του πολίτη είναι ο "ανώνυμος";

-Μην κρίνετε εξ ιδίων τ' αλλότρια.

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχει "λογοκρισία", αλλά καθυστέρηση στην εμφάνιση σχολίων, λόγω μετριασμού (moderation). Επίσης, κανείς δεν είναι συνδεδεμένος 24/7.

Aνώνυμε Πουαρώ, ο e-lawyer σέβεται την επιθυμία των συνομιλητών του να χρησιμοποιούν όποιο είδος επωνυμίας επιθυμούν, αν δεν υβρίζουν. Προφανώς, για λόγους που δεν σου είναι κατανοητοί. Ειδικότερα, σε αυτή τη φάση διαχείρισης του ελληνικού κράτους, οι συμβιβασμοί είναι μερικές φορές αναγκαίοι και καλώς δεν ετέθη θέμα.

Εν τω μεταξύ, συνεχίζεται η παράλληλη συζήτηση στο omhroi.gr και το συμπέρασμα μέχρι στιγμής, είναι πως ο ΣτΠ κρίνει πως ο καλύτερος τρόπος για να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον, είναι να μην έλθει σε ρήξη με τις δημόσιες υπηρεσίες. Αυτή τη νοοτροπία, αν και δεν την δέχομαι (καθώς δεν έχει τίποτε να χάσει, δεν του ασκούν έλεγχο), την κατανοώ σε ένα βαθμό.

Βέβαια, το απόλυτο κρας-τεστ θα ήταν να βρισκόταν στη θέση ενός πολίτη* με σοβαρό πρόβλημα.


* ο οποίος δεν είναι ιδιοκτήτης ΜΜΕ και δεν έχει ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους...

e-Lawyer είπε...

- Ο όρος "ατομική διοικητική πράξη" υπάρχει μόνο στο πρώτο εδάφιο του άρθρου, ενώ στη συνέχεια ο νομοθέτης αναφέρεται σε "πράξεις", γενικά. Όταν υπάρχει αμφιβολία για την ερμηνεία ενός νομοθετήμαος που έχει θεσπιστεί χάριν της προστασίας του πολίτη, θα πρέπει να προτιμάται η ερμηνεία που επιφυλάσσει ευνοϊκότερη, σύμφωνα με το σκοπό της διάταξης, αντιμετώπιση του πολίτη και όχι το αντίθετο. Όταν λ.χ. ένα κρατικό νπιδ αρνείται το αίτημα πρόσβασης του πολίτη σε έγγραφα που τηρεί, προφανώς δεν έχουμε "ατομική διοικητική πράξη" με την τεχνική έννοια. Έχουμε όμως παραβίαση της αρχής της διαφάνειας, την οποία ελέγχει ο Συνήγορος. Εκτός αν δεν θέλει να την ελέγξει, λέγοντας ότι δεν υπάρχει ατομική διοικητική πράξη. Συνεπώς, όχι ερμηνευτική "οκνηρία", αλλά σκοπιμότητα.

- Η πρόβλεψη για αναφορά των νομοθετικών προτάσεων στην ετήσια έκθεση δεν αποκλείει τον εντοπισμό προβληματικών νομοθετημάτων κατά την "καθημερινή" αρμοδιότητα του Συνηγόρου, στα πορίσματά του κλπ, όπου θα ήταν ιδιαίτερα γόνιμο να δίνονται και οι λύσεις. Το κάνει άλλωστε, όταν έχει κέφια πάντα, ο Συνήγορος ακόμη και αυτο.

- Οι αναφορές στο Συνήγορο και οι αιτήσεις θεραπείας δεν είναι "δικόγραφα" και συνδέονται με τα ελεγκτικά δικαιώματα που έχει κάθε πολίτης έναντι της δημόσιας εξουσίας. Όπως και οι παρατηρήσεις και τα position papers που δημοσιεύω στην άλλη, την επαγγελματική μου ιστοσελίδα. "Δικόγραφα", δεν θα βρείτε όμως. Όταν οι ενέργειες αυτές προέρχονται από συλλογικά υποκείμενα, όπως οι ΜΚΟ, τα πολιτικά κόμματα, οι ενώσεις πολιτών, τα κείμενα αυτά αναπτύσσουν ειδικό βάρος, με ενδιαφέρον για τα πέραν της lege artis αρτιότητάς τους ή μη. Υπάρχει δικαίωμα πληροφόρησης. Οι δεοντολογικοί κανόνες για το δικηγορικό επάγγελμα είναι απολύτως συγκεκριμένοι, τόσο σε επίπεδο απαγορεύσεων, όσο και σε επίπεδο καθηκόντων - αναφέρομαι και πάλι στο γενικό καθήκον που έχουν οι δικηγόροι για συμβολή στην καλή λειτουργία των θεσμών. Παρ' ολ' αυτά, θα ήμουν περισσότερο από χαρούμενος να αντιμετωπίσω μια καταγγελία στο πειθαρχικό του δικηγορικού συλλόγου για να λυθούν οι σχετικές απορίες για το ισχύον και το δέον.

- Αντιστρέφω το ερώτημα: έχει να φοβηθεί τίποτα ο Συνήγορος από ένα blog; Εκβιάζονται οι ανεξάρτητες αρχές από τα μέσα ενημέρωσης; Όχι βέβαια, γι' αυτό εξάλλου είναι ανεξάρτητες. Άλλο αν χτυπάνε υπερωρίες για να την πέφτουν σε πονηρούς, φιλόδοξους και χρυσοπληρωμένους bloggers που επιλέγουν την διαφάνεια από την απόκρυψη. Ιt's the Information Society, stupid.

e-Lawyer είπε...

@ξεμπερδεύομαι: ο Συνήγορος είναι και ένας Διαμεσολαβητής, μην το ξεχνάμε. Δεν ταυτίζεται με το αδύναμο μέρος, αλλά καλείται να βρει πρακτικά αποτελεσματικές λύσεις. Συμφωνώ ότι θα έπρεπε να είναι πιο μαχητικός σε πάρα πολλά θέματα, αφού όντως δεν έχει τίποτε να χάσει. Από την άλλη, ένας χάρτινος λέων μπορεί να προκαλέσει απλώς ειρωνικά χαμόγελα, αν το παρακάνει. Προκαλεί κατάπληξη όμως η εμμονική παρέμβαση του Ανώνυμου, ειδικά ως προς το θέμα της μινιμαλιστικής προσέγγισης των αρμοδιοτήτων του Συνηγόρου. Δεν μπορώ να τη συμμεριστώ, γιατί δεν την συμμερίζεται ούτε ο ίδιος ο Συνήγορος, επεμβαίνοντας όχι μόνο σε ατομικές αλλά και σε άλλες πράξεις και ενέργειες της εξουσίας. Αυτό που εύχομαι είναι μεγαλύτερη συνοχή και συνέπεια: διαφανή κριτήρια της ερμηνείας, ώστε να είναι σαφές τι μπορεί να περιμένει ο πολίτης από τον Συνήγορο - και από τον συνήγορο (για να σου κάνω τη χάρη).

Ανώνυμος είπε...

>Όταν υπάρχει αμφιβολία για την ερμηνεία ενός νομοθετήματος που έχει θεσπιστεί χάριν της προστασίας του πολίτη, θα πρέπει να προτιμάται η ερμηνεία που επιφυλάσσει ευνοϊκότερη, σύμφωνα με το σκοπό της διάταξης, αντιμετώπιση του πολίτη και όχι το αντίθετο.

-Όταν έχουμε ρητή μνεία όρου αρμοδιότητας ("ατομικές διοικητικές πράξεις, παραλείψεις ή υλικές ενέργειες"), τουλάχιστον ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι για την ύπαρξη αμφιβολίας.

>Οι δεοντολογικοί κανόνες για το δικηγορικό επάγγελμα είναι απολύτως συγκεκριμένοι.

-Ευτυχώς όχι, ΔΕΝ είναι "απολύτως συγκεκριμένοι" (κάτι σαν τους λόγους αναρμοδιότητας του Συνηγόρου!), καλά νά 'μαστε να τους ερμηνεύουμε.

>Εκβιάζονται οι ανεξάρτητες αρχές από τα μέσα ενημέρωσης; Όχι βέβαια, γι' αυτό εξάλλου είναι ανεξάρτητες. Άλλο αν χτυπάνε υπερωρίες για να την πέφτουν σε πονηρούς, φιλόδοξους και χρυσοπληρωμένους bloggers που επιλέγουν την διαφάνεια από την απόκρυψη.

-Σας βεβαιώνω, κι ας μη με πιστεύετε, ότι δεν έχω καμμιάν επαγγελματική σχέση με καμμιάν ανεξάρτητη αρχή. Όταν ορίσατε τους κανόνες λειτουργίας του μπλογκ σας, κάλλιστα θα μπορούσατε να έχετε αποκλείσει ανυπόγραφα σχόλια. Αφ' ης στιγμής φιλοξενείτε και ανωνύμους, είναι αντιφατικό να τους προπηλακίζετε (πολλώ μάλλον να τους ονοματοδοτείτε!!!).

>Ιt's the Information Society, stupid.

-Ευχαριστώ πολύ.

>Συμφωνώ ότι θα έπρεπε να είναι πιο μαχητικός σε πάρα πολλά θέματα, αφού όντως δεν έχει τίποτε να χάσει.

-Τίποτε; Έτσι έγινε και με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, που μετά από δυό-τρεις δυσάρεστες αυτοψίες κατέβασε τελείως τα ρολλά (δέστε ανακοίνωση Μαϊου 2007) και από τότε η αποτελεσματικότητα του Συνηγόρου στο συγκεκριμένο πεδίο μάλλον εκμηδενίσθηκε.

>Αυτό που εύχομαι είναι μεγαλύτερη συνοχή και συνέπεια.

-Ουδείς θα διαφωνούσε. Και λίγη ψυχραιμία όμως: τυχόν έλλειψη "συνοχής και συνέπειας" δεν αποδίδεται κατ' ανάγκην σε σκοτεινές σκοπιμότητες.

e-Lawyer είπε...

- Το "ατομική" υπάρχει μία φορά στο άρθρο. Μετά υπάρχει αναφορά μονο σε "πράξη", σκέτο. Τείνω να συμφωνήσω ότι δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι βέβαιον ότι αναφέρεται σε κάθε πράξη, ατομική ή άλλη. Χαίρομαι που μετά από 20 σχόλια μάλλον πεισθήκατε, αν και υπεραμύνεστε ότι ο σκοπός της ερμηνείας αυτής από το Συνήγορο δεν είναι η μείωση του φόρτου εργασίας, χωρίς όμως να μας εξηγείτε και ποιος είναι τότε ο σκοπός.

- Oι δεοντολογικοί κανόνες είναι συγκεκριμένοι ως προς το θέμα που συζητάμε: δεν απαγορεύεται σε δικηγόρους να έχουν blogs στα οποία να αναφέρονται σε υποθέσεις τους που έχουν γενικότερο ενδιαφέρον, στο μέτρο που δεν παραβιάζουν το δικηγορικό απόρρητο. Είναι δικαίωμά τους που προστατεύεται και απο την ΕΣΔΑ και πρακτική που υπάρχει σε πολλές χώρες. Εκατοντάδες νομικά μπλογκς στη Γαλλία: δεν λέω ότι όλα θα λειτουργούν σύμφωνα με τη δεοντολογία, αλλά ως ιδέα σαφώς και δεν απαγορεύεται. Αν ψάχνουμε απαγορεύσεις εκει που δεν υπάρχουν, παραβιάζουμε βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας και φυσικά το άρθρο 25 του Συντάγματος.

- Αν ήθελε ο αγαπητός ανώνυμος σχολιαστής να διατηρήσει την πλήρη ανωνυμία του θα μπορούσε να είχε αποφύγει τη δήλωση ότι ο e-lawyer είναι κακόπιστος στην κριτική του, επειδή ο σχολιαστής "ξ έ ρ ε ι" υποθέσεις του που "έφαγαν πόρτα" από το Συνήγορο του Πολίτη, ιδίως όταν οι πληροφορίες αυτές δεν βασίζονται σε δημοσιευμένα στοιχεία. Δεν φταίμε λοιπόν εμείς αν φωτογραφίζει το ρόλο του, κινούμενος εξάλλου στα όρια του καθήκοντος εχεμύθειας.

- Αν ο Συνήγορος απέτυχε να πείσει το υπουργείο Δικαιοσύνης, δεν φταίει φυσικά το ... υπουργείο. Ο ρόλος του Συνηγόρου ειναι να πείθει, ενώ ο ρόλος του υπουργείου ΔΕΝ είναι να πείθεται. Αποτελεσματικός Συνήγορος είναι αυτός που λύνει τα προβλήματα και όχι αυτός που τα καθιστά άλυτα και μετά παραπονείται. Υπάρχει και τρόπος να ελεγχθεί η εξουσία με τρόπο μη συγκρουσιακό, τον οποίο οφείλει να εξεύρει ο Συνήγορος: αυτή είναι η δουλειά του. Αλλιώς πρόκειται για ένα θεσμό - φύλο συκής για στάχτη στα μάτια του πολίτη. Ο νομοθέτης δεν φαίνεται να είχε τέτοιο σκοπό, όταν εξόπλισε τον Συνήγορο με πάρα πολλές αρμοδιότητες. Το γεγονός ότι ο Συνήγορος δεν τις ασκεί όμως, σημαίνει ότι απομακρύνεται και από το σκοπό του νομοθέτη.

-Καμία "σκοτεινή" σκοπιμότητα. Διαφανής πρόθεση για αποφόρτιση από "εύκολα" απορριπτόμενες -με νομικίστικη εφαρμογή του νόμου- αναφορές και μείωση του case load. Δεν βρίσκω άλλο λόγο για να απορρίπτονται "λόγω απαραδέκτου" οι αναφορές, λες και ο Συνήγορος ειναι δικαστήριο. Κάντε το τουλάχιστον με πιο κομψό και αντικειμενικό τρόπο, όπως με ένα position paper και όχι κατά το δοκούν. Φυσικά αν υποβληθεί επίσημα η πρόταση, με πρωτόκολλο κλπ η απάντηση θα είναι "ευχαριστούμε για την πρότασή σας, αλλά ο Συνήγορος δεν διαθέτει αρμοδιότητες σαν αυτές που επικαλείστε".

Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι από το διάλογο επιβεβαιώνεται πως δεν υφίσταται ανατρεπτικός αντίλογος για το αληθές νόημα του ν.3094 : ο Συνήγορος δεν επεμβαίνει μόνο σε ατομικές διοικητικές πράξεις, αλλά παρ' ολ' αυτά, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επικαλείται αυτόν τον "όρο παραδεκτού" μιας αναφοράς, κατασκευή που επινόησε μέσα από μια ακραία θετικιστική ερμηνεία του νόμου, η οποία "εξυπηρετεί" προκειμένου να μειωθεί ο φόρτος εργασίας. Ο "αντίλογος", ισχνός έως ανύπαρκτος σε επίπεδο νομικής επιχειρηματολογίας, εστίασε σε προσωπικές βολές, με χαρακτηρισμούς και "αποκαλυπτική" διάθεση εις βάρος του γράφοντος, αλλά εμμέσως και των ανθρώπων που εκπροσωπεί. Δεν πείθομαι ότι ο "αντίλογος" με το συγκεκριμένο περιεχόμενο προέρχεται από πρόσωπο που δεν αντιλαμβάνεται εαυτόν ως "θιγόμενο", παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Σέβομαι απολύτως την ανωνυμία στο διαδίκτυο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κάνω εκπτώσεις νοημοσύνης.

Ανώνυμος είπε...

>Το "ατομική" υπάρχει μία φορά στο άρθρο. Μετά υπάρχει αναφορά μονο σε "πράξη", σκέτο.

-Εξαιρετικό το ποσοτικό επιχείρημα, ομολογουμένως. Άραγε πόσες φορές απαντά ο όρος "δημοκρατία" στο ισχύον Σύνταγμα;

>υπεραμύνεστε ότι ο σκοπός της ερμηνείας αυτής από το Συνήγορο δεν είναι η μείωση του φόρτου εργασίας, χωρίς όμως να μας εξηγείτε και ποιος είναι τότε ο σκοπός.

-Ο νομικός-ερμηνευτής ασχολείται με το σκοπό ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Η ενασχόληση με το σκοπό του ερμηνευτή ανήκει σε άλλη επιστήμη.

>Αν ήθελε ο αγαπητός ανώνυμος σχολιαστής να διατηρήσει την πλήρη ανωνυμία του θα μπορούσε να είχε αποφύγει τη δήλωση ότι ο e-lawyer είναι κακόπιστος στην κριτική του, επειδή ο σχολιαστής "ξέρει" υποθέσεις του που "έφαγαν πόρτα" από το Συνήγορο του Πολίτη, ιδίως όταν οι πληροφορίες αυτές δεν βασίζονται σε δημοσιευμένα στοιχεία.

-Ο σχολιαστής δεν ξέρει κάτι εξ ιδίων, τα στοιχεία είναι δημοσιευμένα και μάλιστα στο ίδιο το μπλογκ σας, όλως προσφάτως: "η επιλογη του ΟΠΙ να συντάξει και να δημοσιεύσει κατάλογο ερωτήσεων [...] δεν συνιστά άσκηση δημόσιας εξουσίας". Απλή πιθανολόγηση, φυσικά, αλλά μπορείτε να την ανατρέψετε αν μας πείτε κάποιαν άλλη αφορμή της "οξύτητας" (δικός σας ο όρος).

>Ο ρόλος του Συνηγόρου ειναι να πείθει, ενώ ο ρόλος του υπουργείου ΔΕΝ είναι να πείθεται. Αποτελεσματικός Συνήγορος είναι αυτός που λύνει τα προβλήματα και όχι αυτός που τα καθιστά άλυτα και μετά παραπονείται.

-Συμφωνώ απολύτως, εξ ου και μνημόνευσα την εξέλιξη της περίπτωσης των φυλακών ως παράδειγμα προς αποφυγήν, απαντώντας ακριβώς στο εύκολο σύνθημα περί "επισκέψεων σε στρατόπεδα".

>Δεν βρίσκω άλλο λόγο για να απορρίπτονται "λόγω απαραδέκτου" οι αναφορές, λες και ο Συνήγορος ειναι δικαστήριο.

-Ιδού λοιπόν ένας λόγος: ο 3094 είναι γνωστός και στη διοίκηση, οπότε ενδεχόμενη παρέμβαση επί "απαραδέκτων" αναφορών θα ήταν αλυσιτελής, αφού η διοίκηση θα μπορούσε ακόμη και ν' αρνηθεί (νομίμως!) τη συνεργασία της.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως και από τα σχετικά σχόλια στο omhroi.gr, φαίνεται πως ο ΣτΠ πιστεύει στις νίκες τακτικής - στα σημεία.

Αυτό μπορεί να αξιολογηθεί ως κατενάτσιο και έλλειμμα αυτοπεποίθησης ή ως γνώση των μηχανισμών που συντηρούν το σύστημα.

Αν πάρουμε το πρώτο, απογοητεύομαι. Αν πάρουμε το δεύτερο, το ίδιο (για διαφορετικό λόγο). Και αυτό το "έτσι είναι η κατάσταση", το έχω σιχαθεί. Για πόσο, πια; Νέοι στο σώμα, γέροι στο στόμα.

Από την άλλη, είδα και στη συζήτηση για το πόθεν έσχες πως ο e-lawyer δεν είναι φανατικός του "γιούργια" και προτιμάει να περιμένει πόστο για Επίτροπο Πληροφοριών, από τη μαζική προσφυγή πολιτών εδώ και τώρα.

Πολλές τακτικές, ένας στόχος. Εκεί καταλήγω. Και στο "αν αισθανόμαστε λίγοι, είμαστε".

Μη μου κακιώσει κάποιος, για λόγους πολιτικής (όχι κομματικής) συνείδησης το λέω.

Υγιαίνετε.

e-Lawyer είπε...

Αγαπητό στέλεχος του Συνηγόρου του Πολίτη,

Στη θέση σου θα ζητούσα bonus. Στο δημόσιο βέβαια τα bonus δεν είναι οικονομικής, αλλά άλλης τάξης (λ.χ. καλύτερο γραφείο κτλ). Στη θέση του προϊσταμένου σου, όμως, δεν θα σου το έδινα, γιατί δεν θα εκτιμούσα μη εξουσιοδοτημένες επιθέσεις σε δικηγόρους πολιτών.

Για το θέμα της ερμηνείας, θα απαντήσω σήμερα με μια εκτενή παρουσίαση των κατά νόμο αρμοδιοτήτων του προϊσταμένου σου. Στην παρουσίαση αυτή περιλαμβάνονται και οι περιοριστικές ή διασταλτικές ερμηνείες στις οποίες έχει προβεί κατά το δοκούν ο προϊστάμενός σου, καθώς και κριτική τους. Ο σκοπός του ερμηνευτή όταν αντιπαραβάλλεται προς το σκοπό του νομοθέτη σαφώς αποτελεί έργο του νομικού: αποκαλύπτει το κύρος της ερμηνείας.

Για το θέμα του υπουργείου Δικαιοσύνης, ο Συνήγορος κακώς παραιτήθηκε από τις αρμοδιότητές του και θα έπρεπε να συνεχίσει να επιμένει. Δεν είναι "εύκολο σύνθημα" οι επισκέψεις στα στρατόπεδα, είναι εμβάθυνση των δικαιωμάτων και αναγκαιότητα, με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα εκεί μέσα. Εξάλλου, ούτε οι στρατιωτικοί θα είχαν αντίρρηση επ' αυτού, αφού θα θεωρούσαν κατ΄αρχάς ένα μέσο "νομιμοποίησης" την επίσκεψη του Συνηγόρου, όπως και την επίσκεψη του υπουργού κλπ. Φυσικά τέτοιες εισοδιστικές τακτικές μάλλον δεν τις έχει σκεφθεί καν ο Συνήγορος, αλλά κακό δεν θα κάνουν.

Για το θέμα του ΟΠΙ, το δημοσιευμένο στοιχείο είναι ότι κακώς χρησιμοποιείται ο όρος δημόσια διαβούλευση και όχι ότι "εφαγα πόρτα". Έχουμε μια νίκη: ο Συνήγορος αναγνώρισε ότι ο ΟΠΙ δεν έχει αρμοδιότητα για "δημόσια διαβούλευση". Δεν θα δώσω περισσότερα στοιχεία γιατί η υπόθεση είναι σε εξέλιξη. Ωστόσο, στην υπόθεση αυτή είμαι και ο ίδιος "αναφερόμενος" δηλ. προσφεύγων και όχι απλός πληρεξούσιος των υπολοίπων. Θα μας απαγορεύσει ο προϊστάμενός σου να δημοσιεύουμε και δικές μας αναφορές στο blog;

Ο λόγος για τον οποίο γίνομαι κριτικός για τον Συνήγορο του Πολίτη είναι η ανακοίνωση περί επιδότησης όλων των αλλοδαπών μητέρων από τον ΟΕΕ, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, όπως με την πολύτεκνη οικογένεια που ανέφερα παραπάνω, οι παραμβάσεις του Συνηγόρου δεν αφορούν γενικές πράξεις. Το έχω αναλύσει μια χαρά στο ποστ και δεν το έχω συνδέσει καθόλου με την περίπτωση του ΟΠΙ, αφού δεν είχα κανένα λόγο εξάλλου.

Τέλος, η Διοίκηση δεν νομιμοποιείται να μην συνεργαστεί με το Συνήγορο, όταν "διαφωνεί" με τις ερμηνείες του επί του ν.3094. Η εφαρμογή του ν.3094 από τον ίδιο το Συνήγορο εμπεριέχει το στοιχείο της κυριαρχικής, επίσημης ερμηνείας, η οποία παράγει τεκμήριο νομιμότητας που αντιπαρατίθεται έναντι των ελεγχόμενων. Του νόμου μη διακρίνοντος, σε κάθε περίπτωση που η Διοίκηση δεν συνεργάζεται με το Συνήγορο, παρανομεί.

@μη με ξαναμπερδεύετε:

Δεν είπα να "περιμένουμε" τον Επίτροπο Πληροφοριών, αλλά να τον προτείνουμε. Με τις ομαδικές κρούσεις σε δημόσιες υπηρεσίες δεν πρόκειται να πετύχει κανείς τίποτα, ειδικά όταν δεν αφορούν "ατομικές διοικητικές πράξεις", γιατί βλέπεις παραπάνω τι αγώνα δίνει ο άνθρωπος για να πείσει ότι δεν πρέπει να έχει αυξημένο φόρτο εργασίας. Αντί να συμφωνήσει και να πιέσει και για επίδομα ανθυγιεινής.

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις, e-lawyer:

Δεν είπα να "περιμένουμε" τον Επίτροπο Πληροφοριών, αλλά να τον προτείνουμε. Με τις ομαδικές κρούσεις σε δημόσιες υπηρεσίες δεν πρόκειται να πετύχει κανείς τίποτα, ειδικά όταν δεν αφορούν "ατομικές διοικητικές πράξεις", γιατί βλέπεις παραπάνω τι αγώνα δίνει ο άνθρωπος για να πείσει ότι δεν πρέπει να έχει αυξημένο φόρτο εργασίας. Αντί να συμφωνήσει και να πιέσει και για επίδομα ανθυγιεινής.

===

Τώρα θα θυμώσω και μαζί σου. Λιγάκι.

Από την πρόταση μέχρι τη δημιουργία ενός τέτοιου πόστου (ασχέτως αν χρειάζεται, όπως χρειάζεται και συνταγματικό δικαστήριο, κατά τη γνώμη μου), ξέρεις πόσος καιρός θα περάσει; Μπορεί να έχουμε αλλαγή κυβέρνησης, εκ νέου διαβουλεύσεις και σόι πάει το βασίλειο. Άσε που δύσκολα μια κυβέρνηση, εν μέσω σκανδάλων, θα κάνει τέτοιο βήμα. Συμπέρασμα: μιλάμε για μια κατάσταση ad calendas graecas.

Αν δεν ήμουν σίγουρος πως θα χρωματιστώ κομματικά (μπρρρ) από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, θα ζητούσα εγώ γραπτώς τα "πόθεν έσχες" των βουλευτών και αν έπαιρνα ΓΡΑΠΤΩΣ την ίδια απάντηση που έδωσαν στους άλλους προφορικά, θα προσέφευγα πρώτος στο ΣτΠ. Γι' αυτό πιστεύω στη δύναμη του παραδείγματος, μέσα από ομαδική πίεση.

Όσο για τα τελευταία αρκετά πιπεράτα σχόλια για τον έτερο συνδιαλεγόμενό μας, με τον οποίο κι εγώ έχω διαφωνήσει σε τόσα, νομίζω πως αρκεί. Δεν αξίζει τέτοια συνέχεια. Πολλοί πηγαίνουν τη δουλειά τους κάνοντας συμβιβασμούς και εκπτώσεις, γιατί δεν βρίσκονται σε θέση ευθύνης.

Έχεις ένα κομμάτι μάρμαρο. Δεν του δίνεις μια με όλη σου τη δύναμη, για να τελειώσεις πιο γρήγορα το γλυπτό σου.

(από την άλλη, δεν του ψιθυρίζεις γλυκόλογα για να διαμορφωθεί από μόνο του...)

e-Lawyer είπε...

Ο ΣτΠ θα σου έλεγε αν πήγαινες να προσβάλλεις την γραπτή απάντηση ότι "δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του ο έλεγχος των υπηρεσιών της Βουλής των Ελλήνων", όπως εξάλλου έχει ήδη αποφανθεί σε αναφορά πολίτη που αφορούσε την βιβλιοθήκη της Βουλής. Όλο και κάποια νομικίστικη παπαρολογία θα υπάρχει, τύπου "η Βουλή των Ελλήνων συγκροτεί μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το σύνθετο συνταγματικό όργανο που ασκεί τη νομοθετική εξουσία. Η νομοθετική εξουσία κείται πέραν των αρμοδιοτήτων του Συνηγόρου του Πολίτη, οπότε δυστυχώς σύμφωνα με την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών πρέπει να θέσουμε την υπόθεση σας στο αρχείο."
Ενώ η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, σε υπόθεση που αφορούσε την ελλειπή τήρηση κανόνων ασφαλείας στα αρχεία του Πρωτοδικείου Αθηνών είπε: "η Αρχή δεν ελέγχει μεν την Δικαιοσύνη κατά τη δικαιοδοτική της λειτουργία, αλλά παρ' όλ' αυτά οι υπηρεσίες που την υποστηρίζουν αποτελούν μέρος της Διοίκησης, επί της οποίας έχουμε αρμοδιότητα".
Θα μου πεις: γιατί να μην επικαλεστώ αυτήν την απόφαση ενώπιον του Συνηγόρου; Κάποιοι θεωρούν ότι το να τους επισημάνεις τα λάθη τους αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα.

Μέσα από την πρωτοβουλία 4Δ μπορεί να προωθηθεί με επάρκει το συλλογικό αίτημα, χωρίς να μπλέκουμε με τους δαιδάλους των νομικίστικων ερμηνειών του κάθε ευθυνόφοβου μανδαρίνου. Ο δημόσιος υπάλληλος είναι αδύνατον να ταυτιστεί ψυχολογικά με ένα αίτημα που μπορεί να έχει οσμή πολιτικών επιπτώσεων - ιδίως εις βάρος του, όταν μιλάμε για διαφάνεια και πόθεσν έσχες.

Αντιθέτως, αν υποστηριχθεί ένα συγκεκριμένο προσχέδιο νόμου για τη θέσπιση του Επιτρόπου Πρόσβασης στην Πληροφόρηση, θα πρόκειται για μια απτή και συγκεκριμένη διεκδίκηση. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικός αυτός ο τρόπος, ιδιαίτερα αν ο προτεινόμενος θεσμός χτιστεί πάνω σε έναν υφιστάμενο (ΑΠΔΠΧ) συμπληρώνοντάς τον.

Ανώνυμος είπε...

>Για το θέμα της ερμηνείας, θα απαντήσω σήμερα με μια εκτενή παρουσίαση των κατά νόμο αρμοδιοτήτων του προϊσταμένου σου.

-Ω, ναι, μην ξεχάσετε όμως το λεξίδιο "ΙΔΙΩΣ" στη φράση "ερευνά ατομικές διοικητικές πράξεις ή παραλείψεις ή υλικές ενέργειες οργάνων των δημοσίων υπηρεσιών, ... ιδίως ερευνά τις περιπτώσεις κατά τις οποίες όργανο ... προσβάλλει, με πράξη ή παράλειψη, δικαίωμα ή συμφέρον προστατευόμενο ..., αρνείται να εκπληρώσει ..., ενεργεί ή παραλείπει ... κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης και της διαφάνειας ή κατά κατάχρηση εξουσίας": στο χωριό μου, η λέξη αυτή σημαίνει εξειδίκευση, δηλαδή τα προ αυτής είναι ευρύτερα από τα κατόπιν αυτής, ανεξάρτητα από τη συχνότητα εμφάνισης των μεν ή των δε. Έτσι, οι "πράξεις" μετά το "ιδίως" δεν μπορεί παρά να είναι ίδιες ή στενότερες από τις προ του "ιδίως".

>Έχουμε μια νίκη: ο Συνήγορος αναγνώρισε ότι ο ΟΠΙ δεν έχει αρμοδιότητα για "δημόσια διαβούλευση".

-Νίκη; Τα γραπτά μένουν. Η ανηρτημένη αναφορά σας όχι μόνο δεν θεωρούσε τον ΟΠΙ "αναρμόδιο για δημόσια διαβούλευση", αλλ' αντιθέτως τον καλούσε ν' ακυρώσει (για διαφόρους λόγους) την προηγηθείσα και να προκηρύξει καινούργια.

>Δεν πείθομαι ότι ο "αντίλογος" με το συγκεκριμένο περιεχόμενο προέρχεται από πρόσωπο που δεν αντιλαμβάνεται εαυτόν ως "θιγόμενο", παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις.

-Μα δεν απεμπολώ την ιδιότητα του θιγομένου! Φυσικά και θίγομαι: ως νομικός, ως επισκέπτης του μπλογκ σας και ως ηθική προσωπικότητα.

e-Lawyer είπε...

- Ουδέποτε είπαμε ότι ο ΟΠΙ έχει αρμοδιότητα για διαβούλευση. Επίσης ουδέποτε καλέσαμε τον Συνήγορο να ακυρώσει τη διαβούλευση του ΟΠΙ. Δεν θα πω όμως περισσότερα για αυτό το θέμα, επειδή είναι σε εξέλιξη.

- "Θιγόμενος ως νομικός, επισκέπτης και ηθική προσωπικότητα" από την ερμηνεία που παραθέτω; Τόση ταύτιση, ούτε ο ίδιος ο Ν.3094 να ήσουν! Αυτά έλεγαν και οι κάτοικοι της Λέσβου για τη χρήση του όρου "λεσβία", αλλά έφαγαν πόρτα.

Ανώνυμος είπε...

>Ουδέποτε καλέσαμε τον Συνήγορο να ακυρώσει τη διαβούλευση του ΟΠΙ.

-Ποιός είπε κάτι τέτοιο; Τον ίδιο τον ΟΠΙ καλέσατε να την ακυρώσει και να βγάλει άλλην. Ας είναι καλά η διαφάνεια των αναφορών σας!

>"Θιγόμενος ως νομικός, επισκέπτης και ηθική προσωπικότητα" από την ερμηνεία που παραθέτω;

-Ως νομικός από την ερμηνεία, ως ηθική προσωπικότητα από τη συμπεριφορά.

>Αυτά έλεγαν και οι κάτοικοι της Λέσβου για τη χρήση του όρου "λεσβία", αλλά έφαγαν πόρτα.

-Δικαίως έφαγαν πόρτα, διότι αξίωσαν απαγόρευση. Εγώ δεν αμφισβητώ το δικαίωμα κανενός να ερμηνεύει οποιονδήποτε νόμο, απλώς σχολιάζω "ΙΔΙΩΣ" την καλή πίστη κάθε ερμηνείας.

e-Lawyer είπε...

- Μπορεί να εισηγηθεί τροποποίηση του οργανωτικού του νόμου και να επιτύχει να του ανατεθεί αρμοδιότητα διενέργειας δημόσιας διαβούλευσης. Δεν αποκλείουμε κάτι τέτοιο στην πρόσκληση που απευθύναμε στον ΟΠΙ για ακύρωση και νέα διαβούλευση.

- Θα απαντήσω εκτενώς και για το ιδίως και για ολα.

Ανώνυμος είπε...

>Θα απαντήσω εκτενώς και για το ιδίως και για ολα.

-Με την ησυχία σας, επιτρέψτε μου όμως να βοηθήσω: όταν διαβάζουμε "η νόσος πλήττει τους ανθρώπους, ΙΔΙΩΣ τους άρρενες", είναι τελικά δυνατό να συμπεριλαμβάνονται και οι άρρενες των άλλων ειδών πλην του ανθρώπου;

e-Lawyer είπε...

Mπορεί να διαβάζουμε και λάθος ομως.

Ανώνυμος είπε...

>Mπορεί να διαβάζουμε και λάθος ομως.

-Φυσικά. Άλλο όμως το "μπορεί να διαβάζουμε και λάθος", άλλο το "δεν υπάρχει αμφιβολία: είναι βέβαιον ότι αναφέρεται σε κάθε πράξη, ατομική ή άλλη" και άλλο το "επιβεβαιώνεται πως δεν υφίσταται ανατρεπτικός αντίλογος για το αληθές νόημα του ν.3094: ο Συνήγορος δεν επεμβαίνει μόνο σε ατομικές διοικητικές πράξεις".

Ανώνυμος είπε...

Ας αποκτήσω μόνιμο παρωνύμιο, γιατί με τα "μπερδέματα" θα δυσκολευόμαστε πλέον!

Και μια πρόταση: μήπως είναι καλύτερα να μεταφέρουμε το διάλογο και όλα τα προηγούμενα σχετικά σχόλια στη νέα ανάρτηση, η οποία είναι καταλληλότερη; Αν, φυσικά, συμφωνούν όλοι.


===

Γράφεις, e-lawyer:

Ο ΣτΠ θα σου έλεγε αν πήγαινες να προσβάλλεις την γραπτή απάντηση ότι "δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του ο έλεγχος των υπηρεσιών της Βουλής των Ελλήνων" [...]

Ενώ η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, [...] είπε: "η Αρχή δεν ελέγχει μεν την Δικαιοσύνη κατά τη δικαιοδοτική της λειτουργία, αλλά παρ' όλ' αυτά οι υπηρεσίες που την υποστηρίζουν αποτελούν μέρος της Διοίκησης, επί της οποίας έχουμε αρμοδιότητα".


O νόμος γράφει ρητώς πως εξαιρούνται οι υπηρεσίες της Βουλής από τις αρμοδιότητες του ΣτΠ; Ή, υπάρχει άλλος νόμος που λέει πως ένας δημοσιογράφος μπορεί να παραβιάζει το νόμο, δημοσιεύοντας αποσπασματικά στοιχεία από τα "πόθεν έσχες", να μου επιτρέπεται η ανάγνωση των στοιχείων αλλά όχι η ατομική πρόσβαση σε αυτά; Εν τέλει, μπορεί να μου πει ο ΣτΠ να ξεχάσω κάποιες συνταγματικές επιταγές, προς όφελος μιας κομματικής σαλαμοποίησης;

Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά δεν - θέλω - να το πιστέψω.

Μέσα από την πρωτοβουλία 4Δ μπορεί να προωθηθεί με επάρκεια το συλλογικό αίτημα [...]

Αντιθέτως, αν υποστηριχθεί ένα συγκεκριμένο προσχέδιο νόμου για τη θέσπιση του Επιτρόπου Πρόσβασης στην Πληροφόρηση, θα πρόκειται για μια απτή και συγκεκριμένη διεκδίκηση.


Σύμφωνοι. Δεν διεκδικεί κανείς (τουλάχιστον εγώ) θέση... προέδρου, στη χώρα των προέδρων. Ο στόχος είναι ένας. Αλλά, επαναλαμβάνω, προσχέδιο νόμου για τέτοια θέση, δεν πρόκειται να δούμε σύντομα. Θα περάσουν αρκετά χρόνια και για το πρώτο αποτέλεσμα (προσχέδιο, τελικό κείμενο, ψήφιση, εφαρμογή, στελέχωση, λειτουργία).

Θέλουμε να ξεχαστούν όσα γίνονται τώρα; Ή, αν μπούμε σε κυβερνητικές περιπέτειες (σχεδόν βέβαιο...), δεν θα είναι αυτή η διεκδίκηση η τελευταία που θα στηριχθεί στη Βουλή ("εδώ ο κόσμος καίγεται...");

e-Lawyer είπε...

Tώρα με προκαλείς, αλλά δεν θέλω να βγάλω αυτό που έχω στο συρτάρι μου, γιατί θα το "κάψω".

Μια νομοθετική ρύθμιση για τη διαφάνεια, όταν αυτή είναι η καυτή πατάτα, ποτέ δεν είναι "εδώ ο κόσμος καίγεται". Αντιθέτως ένα έξυπνο επικοινωνιακό πολιτικό επιτελείο θα το έκανε σημαία. Έχει και σχεδόν μηδενικό οικονομικό κόστος, αν χτιστεί πάνω στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Ανώνυμος είπε...

>Και μια πρόταση: μήπως είναι καλύτερα να μεταφέρουμε το διάλογο και όλα τα προηγούμενα σχετικά σχόλια στη νέα ανάρτηση, η οποία είναι καταλληλότερη; Αν, φυσικά, συμφωνούν όλοι.

-Αν και κανονικά δεν θά 'πρεπε να μου πέφτει λόγος (ως Ανώνυμου!), επιτρέψτε μου να πάρω θέση, επικαλούμενος τη μικρή μου συμβολή στην κλωτσοπατινάδα: ΟΧΙ, αφήστε τα σχόλια εδώ που κάθονται, το κλίμα και το περιεχόμενό τους ταιριάζει πολύ καλύτερα με τούτην εδώ την εναρκτήρια ανάρτηση ("ΣτΠ: Επιδότηση ...") και εξηγείται ακριβώς με αναγωγή στο δικό της ύφος.

e-Lawyer είπε...

Αγαπητό στέλεχος του Συνηγόρου του Πολίτη,

Γιατί να μη σου πέφτει λόγος; Και η Ελληνική Νομαρχία από τον "Ανώνυμο Έλληνα" γράφτηκε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν οι έρευνες για την επιβεβαίωση της ταυτότητάς του.

Τα σχόλια φυσικά και θα παραμείνουν εδώ - άλλωστε το θέμα που σε απασχολεί έκλεισε οριστικά μετά την νεότερη ανάρτηση.

Ανώνυμος είπε...

>Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν οι έρευνες για την επιβεβαίωση της ταυτότητάς του.

-Φυσικά μετά την επιβεβαίωση θ’ ακολουθήσει αγωγή, ελπίζω τουλάχιστον όχι «κατ’ άρθρο 105 ΕισΝΑΚ» σύμφωνα με τη νεότερη ανάρτηση!

>Τα σχόλια φυσικά και θα παραμείνουν εδώ

-Ως προς το ηθικό ισοζύγιο εντυπώσεων, σημειώνω ότι ο μόνος τρίτος συμμετασχών, αν και επί της ουσίας συμφωνούσε μαζί σας, κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο και αποπειράθηκε («νομίζω πως αρκεί») ανεπιτυχώς να σας συμμαζέψει.

>άλλωστε το θέμα που σε απασχολεί έκλεισε οριστικά μετά την νεότερη ανάρτηση.

-«Οριστικά»: οποία μετριοφροσύνη, η Τελευταία Λέξη της Επιστήμης!

e-Lawyer είπε...

Δεν είδα άλλη τελευταία λέξη εκεί κι εξάλλου δεν είμαι αυτός που την επιδιώκει εδώ.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω πως μέσες-άκρες, όλοι συμφωνήσαμε. Δεν ξεκίνησα έχοντας κάτι στο νου: γι' αυτό γίνεται ο διάλογος.

Ο ΣτΠ μπορεί να παρέμβει, απλά για λόγους τακτικής, κρίνει πως ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί τώρα, είναι αποτελεσματικότερος. Μπορεί να μη μου αρέσει ως ιδέα, αλλά εδώ θα γίνω Μαοϊκός (αν πιάνει ποντίκια...).

Την αψιμαχία περί αμοιβών και αποτελεσματικότητας του ενός ή του άλλου, την αφήνω εκτός. Ατυχής στιγμή.

Όσο για το άλλο "χαρτί", e-lawyer, πάσο. Όμως, βλέπεις τι γίνεται σε κυβερνητικό επίπεδο, εξκιούζ μι, σε επικοινωνιακό κυβερνητικό επίπεδο...

Ανώνυμος είπε...

>Δεν είδα άλλη τελευταία λέξη εκεί

-Και πολύ δύσκολα θα δείτε, εκτός αν γράψετε κάτι άλλο ο ίδιος! Έτσι όπως φέρεστε στους επισκέπτες σας, επωνύμους ή μη, συμφωνούντες ή μη (διαβάζω από σχόλιο επωνύμου συμφωνούντος σε άλλη ανάρτηση: "Κι εσύ αν δεν μπορείς να διατηρείς την ψυχραιμία σου, ψυχολογικό πρόβλημα. Τη δε ειρωνεία σου, πρόβλημα χαρακτήρα. Αλλά δεν θα σου τα λύσω εγώ"), η ανταλλαγή απόψεων χάνει το νόημά της.

>Την αψιμαχία περί αμοιβών και αποτελεσματικότητας του ενός ή του άλλου, την αφήνω εκτός. Ατυχής στιγμή.

-Αγαπητέ Γοργία, ξαναδέστε τα σχόλια: ουδέποτε έθεσα ζήτημα αποτελεσματικότητας, έτσι το ενεφάνισε μόνον ο ίδιος ο οικοδεσπότης μας. Ίσα-ίσα που η επαγγελματική αποτελεσματικότης του είναι δεδομένη, με τόσο ποικίλα και αντισυμβατικά μέσα που μετέρχεται. Κι αν καμμιά φορά κάποια αρχή δεν συμφωνήσει, μπορεί να έχει εκείνη άδικο. Όχι λοιπόν περί (αν)αποτελεσματικού, αλλά περί εκδικητικού δικηγόρου ο λόγος.

e-Lawyer είπε...

Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα ξαναρχίζουν οι προσωπικές επιθέσεις, όπως το πρώτο μήνυμα περί "χρυσοπληρωμένου" και "ξαφνικά έφαγε πόρτα". Έτσι πιο μετά με τις "εκβιάσεις" και ξανά τώρα "αντισυμβατικά" μέσα. Ομοίως και ο netpen, όποτε του τελειώνουν τα νομικά, μου την πέφτει επειδή εμμένω και τον ενοχλώ.

Αναρωτιέμαι από πότε η ελευθερία της έκφρασης είναι "αντισυμβατικό" μέσο και για ποιο λόγο επήλθε ξαφνικά η σιωπή για το "ιδίως" στο άρθρο 3 παρ. 3 ν.3094.

Ανώνυμος είπε...

>Όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα ξαναρχίζουν οι προσωπικές επιθέσεις, [...] όποτε του τελειώνουν τα νομικά, μου την πέφτει επειδή εμμένω και τον ενοχλώ.

-Μη δουν άνθρωπο να προκόβει!

>Αναρωτιέμαι [...] για ποιο λόγο επήλθε ξαφνικά η σιωπή για το "ιδίως" στο άρθρο 3 παρ. 3 ν.3094.

-Ο νόμος χρησιμοποιεί τη διατύπωση «ατομικές διοικητικές πράξεις, … ιδίως περιπτώσεις όπου …». Κατ’ αρχήν, η διατύπωση αυτή παραπέμπει στο σύνολο των ατομικών, από το οποίο επιλέγεται να τονισθεί ένα υποσύνολο (περιπτώσεις παραβίασης χρηστής διοίκησης κλπ), ενώ δεν φαίνεται να επιτρέπεται, τουλάχιστον γραμματικά, η διεύρυνση του συνόλου με αναγωγή σε κάποιο ευρύτερο (ατομικές και κανονιστικές), πολλώ δε μάλλον η αντιμετώπιση των προ του «ιδίως» όρων ως ενδεικτικών! Ο συλλογισμός αυτός θα μπορούσε να διαταραχθεί, μόνον αν η άκαμπτη τήρησή του οδηγούσε σε άτοπο ή σε σύγκρουση προς υπέρτερο κανόνα, σε μιά τέτοια δε περίπτωση ο ερμηνευτής θα ώφειλε ν’ αποκλίνει από το γράμμα της διάταξης, τόσο όσο χρειάζεται προκειμένου να θεραπεύσει το άτοπο ή να συμμορφωθεί προς τον υπέρτερο κανόνα. Σε άτοπο οδηγεί, πράγματι, όσον αφορά τις πράξεις των κρατικών (άρα ελεγχομένων) ΝΠΙΔ: αυτές εξ ορισμού δεν εκδίδουν «ατομικές διοικητικές πράξεις» κατά την τυπική εννοιολογία της διοικητικής διαδικασίας και νομολογίας, επομένως ενδεχόμενη εμμονή στο γράμμα περί ελεγχομένων πράξεων θα καθιστούσε ατελέσφορη και κενή περιεχομένου μιάν άλλη διάταξη, εκείνη που ορίζει τα κρατικά ΝΠΙΔ ως ελεγχόμενους φορείς. Για να θεραπευθεί αυτό το άτοπο, πρέπει πράγματι να διευρυνθεί η έννοια των «ατομικών πράξεων». Πόσο, όμως; Μόνο τόσο όσο χρειάζεται ώστε να καταστεί δυνατός ο έλεγχος των κρατικών ΝΠΙΔ σε ίση ένταση και πυκνότητα με τον έλεγχο του δημοσίου και των ΝΠΔΔ. Αρκεί, δηλαδή, να επεκταθεί η έννοια των «ατομικών διοικητικών πράξεων» (και αντίστοιχα παραλείψεων ή υλικών ενεργειών) ώστε να καταλάβει και τις (αντίστοιχης ατομικότητας) πράξεις (και παραλείψεις κλπ) των κρατικών ΝΠΙΔ, τις κατ’ ακριβολογία μη «διοικητικές» (εφ’ όσον ανάγονται σε πλαίσιο άσκησης δημόσιας εξουσίας). Με ποιο συλλογισμό, όμως, θα μπορούσαμε από την προαναφερθείσα απαγωγή εις άτοπον να καταλήξουμε σε μιάν ακόμη αλματωδέστερη διεύρυνση, συμπεριλαμβάνοντας δηλαδή και τις κανονιστικές; Αυτό θα ήταν εφικτό, μόνον αν το άτοπο κατελάμβανε ολόκληρο το περιεχόμενο ή το φάσμα εφαρμογής της διάταξης, ή αν τυχόν, πλην του ατόπου, συνέτρεχε και επιχείρημα υπέρτερου κανόνα (λ.χ. αντισυνταγματικότητας). Τέτοιος κανόνας όμως δεν είναι το «διεθνές πρότυπο όμπουντσμαν», διότι αυτό επιτρέπει μεν την προτίμηση μεταξύ της μιάς ή της άλλης θεμιτής εκδοχής σε περίπτωση αμφιβολίας, όχι όμως και την πλήρη παράκαμψη ρητής νομοθετικής επιλογής, ηθελημένα αποκλίνουσας από το διεθνές πρότυπο. Ο νομοθέτης του 2477 κυριολεκτούσε και όριζε συνεπές σύστημα, κάνοντας λόγο αφ’ ενός (μόνο) για δημόσιο και ΝΠΔΔ, αφ’ ετέρου για «ατομικές διοικητικές πράξεις». Στην εισηγητική του έκθεση ξεκαθάριζε το ζήτημα των κανονιστικών, ορίζοντας ότι εκείνες ελέγχονται μόνο παρεμπιπτόντως, δηλαδή ότι πρέπει να περιμένουμε την έκδοση ατομικής, και μόνο δι’ αυτής να ελεγχθεί τυχόν παρανομία (ή αντισυνταγματικότητα κλπ) της κανονιστικής: σκέτη η κανονιστική δεν αρκεί. Ο νομοθέτης του 3094 «ξέχασε» να επαναλάβει το «παρεμπιπτόντως», όχι όμως στο κείμενο του νόμου (όπου ούτως ή άλλως δεν υπήρχε), παρά μόνο στην εισηγητική. Επομένως, η παράλειψή του αυτή δεν αρκεί για να στηρίξει την εγκατάλειψη του «παρεμπιπτόντως» και τη νομιμοποίηση απ’ ευθείας ελέγχου κανονιστικών, εφ’ όσον η διατύπωση του οικείου άρθρου παρέμεινε ίδια. Μόνη μεταβολή στον 3094 είναι η προσθήκη των κρατικών ΝΠΙΔ, η οποία καθιστά μεν αναγκαία την ερμηνευτική διεύρυνση των «ατομικών» ώστε να ελέγχονται και οι αντίστοιχης «ατομικότητας» πράξεις των κρατικών ΝΠΙΔ, δεν επιτρέπει όμως διεύρυνση προς την κατεύθυνση των κανονιστικών, διότι κάτι τέτοιο θα έθετε εκποδών τη διάταξη περί «ατομικών», η οποία, καλώς ή κακώς, παρέμεινε στο νόμο, οφείλουμε να τη βλέπουμε και μπορούμε να την παρακάμπτουμε μόνον όσο μας υποχρεώνει κάποιο επιχείρημα συστηματικής τάξεως ή ιεραρχίας κανόνων. Προσοχή: υπερασπίζομαι μιά συγκεκριμένη ερμηνευτική εκδοχή του 3094 και όχι την ερμηνευτική πρακτική του Συνηγόρου. Αυτήν, ας την περιγράψει (και επικρίνει, αν όντως είναι αντιφατική και ασυνεπής!) όποιος την έχει μελετήσει.

e-Lawyer είπε...

Δεν προκύπτει από κανένα στοιχείο προπαρασκευαστικών κειμένων (εισηγητική έκθεση 2477, πρακτικά βουλής κλπ) ότι ο αρχικός νομοθέτης του 1997 ή ο νομοθέτης του 2003 ήθελαν να παρεκκλίνουν πράγματι από το διεθνές πρότυπο ombudsman με την αναφορά τους σε μια ενδεικτική και αφετηριακή τυπολογία "ατομικές διοικητικές πράξεις, παραλείψεις και υλικές ενέργειες". Συνεπώς, το δικαιοσυγκριτικό επιχείρημα δεν χάνει τον κανονιστικό του χαρακτήρα, όπως υποννοεί ο παραπάνω αναλυτής, καθώς συνδέεται με την τελολογία των διατάξεων, η οποία δεν παρακάμπτεται τόσο εύκολα με μια γραμματική διατύπωση, ιδίως όταν αυτή δεν περιλαμβάνει και σημάνσεις "αποκλειστικότητας" τύπου "μόνον ατομικές διοικητικές πράξεις, παραλείψεις ή υλικές ενέργειες".
Περαιτέρω, επιχείρημα προς αυτήν την κατεύθυνση δεν μπορεί να μην αντληθεί και από τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η αυτεπάγγελτη αρμοδιότητα του Συνηγόρου, η οποία δεν μπορεί να αφορά πεδίο διαφορετικό από αυτό καταλαμβάνει η κατόπιν αναφοράς κίνηση της διαδικασίας έρευνάς του. Μην ξεχνάμε ότι ο νομοθέτης του 2003 δεν θέλησε ούτε την προϋπόθεση του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για να κινητοποιηθεί ο μηχανισμός του Συνηγόρου, γεγονός το οποίο αποκαλύπτει ότι η επέμβασή του μπορεί να γίνεται ακόμη κι όταν δεν υφίσταται η μόνη πραγματική προϋπόθεση για κατάθεση αναφοράς: το "άμεσο ενδιαφέρον". Αυτό το άμεσο ενδιαφέρον του αναφερομένου είναι που καθορίζει το πεδίο της κρατικής δράσης που εμπίπτει στη δέσμια αρμοδιότητα του Συνηγόρου και όχι η τυπολογία και η φορμαλιστική κατάταξη της πράξης ως "ατομικής", "κανονιστικής" κλπ.

Ανώνυμος είπε...

>Δεν προκύπτει από κανένα στοιχείο προπαρασκευαστικών κειμένων [...] ότι ο αρχικός νομοθέτης του 1997 ή ο νομοθέτης του 2003 ήθελαν να παρεκκλίνουν πράγματι από το διεθνές πρότυπο ombudsman με την αναφορά τους σε μια ενδεικτική και αφετηριακή τυπολογία

-Προς απόδειξη ηθελημένης απόκλισης (που δεν είναι δα και η μόνη!) από το διεθνές πρότυπο, αρκεί αυτή καθ' εαυτήν η ρητή ρύθμιση. Αν κάτι πράγματι "δεν προκύπτει" (παρά μόνον αξιωματικά), αυτό είναι ο "ενδεικτικός και αφετηριακός" χαρακτήρας των επίμαχων νομοθετικών όρων.

>η αυτεπάγγελτη αρμοδιότητα του Συνηγόρου [...] δεν μπορεί να αφορά πεδίο διαφορετικό από αυτό [που] καταλαμβάνει η κατόπιν αναφοράς κίνηση της διαδικασίας έρευνάς του.

-Σωστά. Το πεδίο πράγματι είναι ίδιο: ατομικές διοικητικές πράξεις(και τις προς αυτές εξομοιούμενες πράξεις κρατικών ΝΠΙΔ) εξετάζει κατόπιν αναφοράς, ατομικές εξετάζει και αυτεπαγγέλτως. Το αντίστροφο, δηλαδή το επιχείρημα εκ του εύρους των αυτεπαγγέλτων παρεμβάσεων, θα ήταν στηρίξιμο μόνον αν από κάπου προέκυπτε ως δεδομένο ότι το εύρος των αυτεπαγγέλτων συμπεριλαμβάνει και τις κανονιστικές. Αλλιώς έχουμε λήψη του ζητουμένου.

e-Lawyer είπε...

Ο νομοθέτης επιθυμεί να αναγνωρίσει στον πολίτη ένα δικαίωμα που διευρύνει την λογοδοσία της δημόσιας διοίκησης, πέραν του πλαισίου του παραδοσιακού δικαιώματος της αναφοράς. Ο θεσμός του Συνηγόρου οικοδομείται ως μέσο εμπλουτισμού αυτού του δικαιώματος: η αναφορά ασκείται και σε ανεξάρτητη αρχή, για μια απροκατάληπτη επανεκτίμηση της αρχικής διοικητικής δράσης. Το κατ' άρθρο 10 δικαίωμα της αναφοράς καλύπτει κάθε ζήτημα που απασχολεί τον πολίτη και στο οποίο η διοίκηση καλείται να απαντήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα και με αιτιολόγηση. Ο εμπλουτισμός αυτού του δικαιώματος με την πρόβλεψη της ανεξάρτητης εποπτείας δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν αφορούσε μόνον ατομικές διοικητικές πράξεις, αλλά, φυσικά, εφόσον καλύπτει κάθε περίπτωση που ο πολίτης αναφέρει στις αρχές. Η αφετηρία είναι βέβαια η ατομική διοικητική πράξη, η παράλειψη, η υλική ενέργεια. Δεν μπορεί όμως να είναι και η "οροφή", αφού δεν υπάρχει σήμανση αποκλειστικής ρύθμισης στη συγκεκριμένη διάταξη και εξάλλου δεν προβλέπεται "απαράδεκτο" για τον πολίτη που ασκεί αναφορά εναντίον κανονιστικής διοικητικής πράξης, π.δ., νόμου κλπ. Όπως ο νόμος αναφέρει ότι αν μια αναφορά ασκείται κατά τρόπο καταχρηστικό κλπ κλπ απορρίπτεται, θα έλεγε ότι απορρίπτεται και μια αναφορά που δεν περιορίζεται στις πράξεις του άρθρου 3 παρ. 3. Η αναφορά στον Συνήγορο του Πολίτη είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα (άρθρα 10, 103 παρ. 9 Σ.) και ο περιορισμός του θα πρέπει να προβλέπεται είτε από το Σύνταγμα, είτε από το νόμο και να σέβεται την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 Σ.). Αν δεν προβλέπεται λοιπον ο περιορισμός από το νόμο, δεν νοείται ως τέτοιος, σε μια σύμφωνη με το Σύνταγμα ανάγνωση.

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με την αρχή της προστασίας του "διοικουμένου" που ισχύει στο διοικητικό δίκαιο, μεταξύ δύο ερμηνευτικών εκδοχών θα πρέπει να επιλέγεται ως εφαρμοστέα εκείνη που παρέχει ευρύτερη προστασία στον πολίτη και όχι εκείνη που περιορίζει δικαιώματα.

Ανώνυμος είπε...

>Το κατ' άρθρο 10 δικαίωμα της αναφοράς καλύπτει κάθε ζήτημα που απασχολεί τον πολίτη

-Ασκείται, όμως, ενώπιον της εκάστοτε οριζόμενης (από νόμο) αρμόδιας αρχής.

>Ο εμπλουτισμός αυτού του δικαιώματος με την πρόβλεψη της ανεξάρτητης εποπτείας δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν αφορούσε μόνον ατομικές διοικητικές πράξεις

-Το δικαίωμα θα ήταν πράγματι μάταιο, αν εμποδιζόταν ακόμη και ο παρεμπίπτων έλεγχος των κανονιστικών. Έτσι όπως είναι τώρα, θυμίζει το δικαστικό έλεγχο ατομικών (μόνο!) πράξεων - κι αυτός μάταιος είναι;

>Δεν μπορεί όμως να είναι και η "οροφή", αφού δεν υπάρχει σήμανση αποκλειστικής ρύθμισης στη συγκεκριμένη διάταξη

-Όταν ο νόμος λέει "ο Α ελέγχει το Β", είναι άραγε αναγκαία ειδική "σήμανση" προκειμένου να το ερμηνεύσουμε ως αποκλειστικότητα; Όπου ελλείπει τέτοια σήμανση, τα πάντα είναι ενδεικτικά; Τί λόγο είχε ο νομοθέτης να παραγεμίζει τη διάταξη με "ενδεικτικές αφετηρίες"; Ο νόμος ρυθμίζει κανονιστικά τα όρια αρμοδιότητας, ή απλώς παρέχει χαλαρές οδηγίες χειρισμού;

>δεν προβλέπεται "απαράδεκτο" για τον πολίτη που ασκεί αναφορά εναντίον κανονιστικής διοικητικής πράξης, π.δ., νόμου κλπ. Όπως ο νόμος αναφέρει ότι αν μια αναφορά ασκείται κατά τρόπο καταχρηστικό κλπ κλπ απορρίπτεται, θα έλεγε ότι απορρίπτεται και μια αναφορά που δεν περιορίζεται στις πράξεις του άρθρου 3 παρ. 3

-Ρητή πρόβλεψη "απαραδέκτου" δεν υπάρχει πουθενά στον 3094, ούτε δηλαδή σε σχέση με αναφορές κατά της ΕΥΠ, κατά πράξεων παλαιοτέρων του εξαμήνου κλπ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλες αυτές είναι "παραδεκτές". Το "απαράδεκτο" της αναφοράς είναι σύστοιχο προς την αδυναμία παρέμβασης του Συνηγόρου, όταν αυτή προκύπτει από άλλες διατάξεις (ακόμη και χωρίς πανηγυρικό "απαράδεκτο").

>Αν δεν προβλέπεται λοιπον ο περιορισμός από το νόμο, δεν νοείται ως τέτοιος, σε μια σύμφωνη με το Σύνταγμα ανάγνωση.

-Μα ακριβώς: ο νόμος ορίζει τί ελέγχει ο Συνήγορος! Αν υπερτερούσε το ιστορικό-συγκριτικό πρότυπο όμπουντσμαν, τί τον θέλαμε καν το νόμο;

>μεταξύ δύο ερμηνευτικών εκδοχών θα πρέπει να επιλέγεται ως εφαρμοστέα εκείνη που παρέχει ευρύτερη προστασία στον πολίτη

-Μεταξύ δύο εκδοχών εξ ίσου θεμιτών κατά τή βούληση του νομοθέτη, όπως αυτή προκύπτει από τις διατάξεις.

e-Lawyer είπε...

Ο νομοθέτης δεν θέλει να λειτουργεί ο Συνήγορος σαν ένα διοικητικό δικαστήριο, αλλά να εξετάζει τα παράπονα των πολιτών με βάση την αρχή της επιείκιας. Σαφώς να εξετάζει και παρεμπιπτόνως τις κανονιστικές πράξεις (δεν γίνεται να το αποφύγει αυτο), αλλά όχι μόνο έτσι. Είναι απρόσφορο ο Συνήγορος να λειτουργεί με μόνο γνώμονα την τυπική νομιμότητα, αφού καλείται να επεμβαίνει και σε ζητήματα κακοδιοίκησης - αυτό το λέει και ο νόμος του. Η κακοδιοίκηση είναι έννοια που υπερβαίνει τον κύκλο τυπικών παραβιάσεων της αρχής της νομιμότητας και αν το ξεχνάμε αυτό, παρακάμπτουμε το διττό ρόλο του Συνηγόρου, ο οποίος διακηρύσσεται τόσο στα διεθνή κείμενα, όσο και στις εισηγητικές εκθέσεις της εγχώριας νομοθεσίας.

Οι νόμοι που εισάγουν νέους θεσμούς είναι συχνά ατελείς αρχικά και είναι ζήτημα εφαρμογής να αποδειχθεί η αληθής βούληση του νομοθέτη, αλλά και ο αποτελεσματικός τρόπος της λειτουργίας του θεσμού. Αυτό δεν μπορεί να το παρακάμψει κανείς- η γραμματική προσέγγιση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συνήθως αλυσιτελής. Πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψη όλο το περιβάλλον που συνθέτει το φόντο στο οποίο εμφυτεύεται ο θεσμός.

Αν εφαρμοστεί ο ν.3094 στην κατεύθυνση του ελέγχου και των γενικών πράξεων, τότε με μια ανακοίνωση περί αντισυνταγματικότητας του τάδε νόμου κλπ "απορροφώνται" δεκάδες άλλες προσφυγές σε ατομικές περιπτώσεις που θα έχουν το ίδιο αίτημα. Ακόμη δηλαδή και με ωφελιμιστικούς όρους, είναι σκόπιμο να επιλαμβάνεται καταγγελιών για γενικές πράξεις, με μόνο όριο το "άμεσο ενδιαφέρον" που αναφέρει ο νομος. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη ευαισθησία και λιγότερος λεγκαλισμός.

Ανώνυμος είπε...

>Ο νομοθέτης δεν θέλει να λειτουργεί ο Συνήγορος σαν ένα διοικητικό δικαστήριο, αλλά να εξετάζει τα παράπονα των πολιτών με βάση την αρχή της επιείκιας.[...] Είναι απρόσφορο ο Συνήγορος να λειτουργεί με μόνο γνώμονα την τυπική νομιμότητα, αφού καλείται να επεμβαίνει και σε ζητήματα κακοδιοίκησης - αυτό το λέει και ο νόμος του.

-Σωστό, όσον αφορά την ουσία των παρεμβάσεών του: τί βρίσκει στραβό, τί αντιπροτείνει. Όσον αφορά όμως τα "εξωτερικά" όρια της αρμοδιότητάς του, πόση "επιείκεια" χωρεί; Μέσα και οι κανονιστικές, μέσα και οι προ εξαμήνου, μέσα και οι εκκρεμοδικούσες, μέσα και η ΕΥΠ;

>παρακάμπτουμε το διττό ρόλο του Συνηγόρου, ο οποίος διακηρύσσεται τόσο στα διεθνή κείμενα, όσο και στις εισηγητικές εκθέσεις της εγχώριας νομοθεσίας.

-Μα στην εισηγητική του 2477 βρήκατε το ρημάδι το "παρεμπιπτόντως"! Θα το πετάξουμε στη θάλασσα επειδή δεν απαντά και σε "διεθνή κείμενα";

>Αν εφαρμοστεί ο ν. 3094 στην κατεύθυνση του ελέγχου και των γενικών πράξεων, τότε με μια ανακοίνωση περί αντισυνταγματικότητας του τάδε νόμου κλπ "απορροφώνται" δεκάδες άλλες προσφυγές σε ατομικές περιπτώσεις που θα έχουν το ίδιο αίτημα. Ακόμη δηλαδή και με ωφελιμιστικούς όρους, είναι σκόπιμο να επιλαμβάνεται καταγγελιών για γενικές πράξεις

-Αν ως "ωφελιμιστικός όρος" νοείται η δι' "απορροφήσεως" μείωση του φόρτου εργασίας, ο συλλογισμός αυτός μάλλον ανατρέπει μιάν απ' τις αρχικές παραδοχές σας, εκείνη που απέδιδε την επιλογή ερμηνευτικής εκδοχής σε απλή ραστώνη. Ωστόσο, όπως προκύπτει τουλάχιστον από τις δημοσιευμένες (και σχολιασμένες από σας!) παρεμβάσεις του Συνηγόρου επί ατομικών πράξεων, η "λεγκαλιστική" αφετηρία ουδόλως αποκλείει την άντληση και προβολή γενικότερων συμπερασμάτων, ευθέως στρεφομένων κατά κανονιστικών ή και νομοθετικών επιλογών. Πολλές από τις περιπτώσεις που απαριθμείτε ως αποδείξεις αντίφασης (δηλαδή περιπτώσεις όπου ο Συνήγορος "ήλεγξε" κανονιστικές πράξεις), ξεκινούν, απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, από τη "λεγκαλιστική" αφετηρία, δηλαδή από ατομικές πράξεις που αποτέλεσαν αφορμή για τα περαιτέρω.

e-Lawyer είπε...

Οι μόνοι συνταγματικά αποδεκτοί περιορισμοί του δικαιώματος προσφυγής στο Συνήγορο είναι οι ρητά προβλεπόμενοι από τον ν.3094/2003. Δεν φταίω εγώ αν διαφωνείς με το άρθρο 25 του Συντάγματος.

Ανώνυμος είπε...

>Οι μόνοι συνταγματικά αποδεκτοί περιορισμοί του δικαιώματος προσφυγής στο Συνήγορο είναι οι ρητά προβλεπόμενοι από τον ν.3094/2003.

-Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ρητά θέτει ο 3094 τον περιορισμό του αντικειμένου παρέμβασης του Συνηγόρου στις ατομικές διοικητικές πράξεις. Η απόπειρα διεύρυνσής του, με βάση τον (βασίμως πιθανολογούμενο) ευρύτερο σκοπό του θεσμού, δεν παύει ν' ανάγεται στη σφαίρα της lex ferenda.

e-Lawyer είπε...

H παράγραφος 3 του άρθρου 3 δεν θέτει περιορισμούς, αλλά οργανώνει με θ ε τ ι κ ή διατύπωση στοιχεία του περιεχομένου του δικαιώματος, σε συνάρτηση με την "αποστολή" του θεσμού, όπως αυτή περιγράφεται από το άρθρο 1. Στο άρθρο 3 παρ. 3 χρησιμοποιείται προδήλως ενδεικτική διατύπωση , ακριβώς για να μην θεωρηθούν οι διατάξεις του ως περιορίζουσες την αποστολή του άρθρου 1, το οποίο διατηρεί εξάλλου και αυτοτελές κανονιστικό περιεχόμενο, μέρος του οποίου αναλύεται με τις κατευθυντήριες γραμμές του άρθρου 3 παρ. 3.

Οι πραγματικοί περιορισμοί του δικαιώματος περιέχονται: στην παρ. 2 του άρθρου 3 που αποκλείει ρητώς νομικές οντότητες από το πεδίο εφαρμογής του ν.3094, στην παρ. 4 που ιδρύει απαράδεκτο όταν η υπόθεση εκκρεμεί στη δικαιοσύνη, στην παρ. 3 του άρθρου 4 που ιδρύει απαράδεκτο όταν η προσβαλλόμενη "διοικητική ενέργεια" ("ενέργεια", όχι ατομική διοικητική πράξη!) έχει δημιουργήσει δικαιώματα τρίτων και στην παρ. 4 που αναφέρει την αποκλειστική προθεσμία των 6 μηνών για την υποβολή της αναφοράς καθώς και για την ευχέρεια του Συνηγόρου να θέτει στο αρχείο αναφορά αόριστη, αβάσιμη ή που ασκείται κατά τρόπο καταχρηστικό ή κατά παράβαση της αρχής της καλής πίστης. Αυτές οι διατάξεις αποτελούν "νόμο" που περιορίζει το ατομικό δικαίωμα της αναφοράς στο Συνήγορο, σύμφωνα με το άρθρο 25.

Ανώνυμος είπε...

>H παράγραφος 3 του άρθρου 3 δεν θέτει περιορισμούς, αλλά οργανώνει με θετική διατύπωση στοιχεία του περιεχομένου του δικαιώματος

-Ο 3094 περιέχει και άλλες θετικές, θετικότατες διατυπώσεις, χωρίς να έχει ποτέ προταθεί ερμηνεία αυτών ως ενδεικτικών. Έτσι, λόγου χάριν, οι εκφράσεις "επιλαμβάνεται κάθε θέματος ... ύστερα από ενυπόγραφη αναφορά κάθε άμεσα ενδιαφερομένου", ή "η αναφορά υποβάλλεται μέσα σε 6 μήνες αφότου ..." (εδώ πώς δέχεσθε "αποκλειστικότητα" της προθεσμίας χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη "σήμανση";;;). Με όλα αυτά, όπως και με τα περί ατομικών πράξεων, εισάγονται περιορισμοί πιθανώς απάδοντες προς την "αποστολή" του θεσμού, πλην όμως τους θέλησε ο νομοθέτης. Είναι ο ίδιος που στην εισηγητική του 2477 έχωσε εκείνο το "παρεμπιπτόντως", προσαρτώντας το σε διάταξη η οποία εν συνεχεία (όπως άλλωστε και η "αποστολή"!) διατηρήθηκε αναλλοίωτη στον 3094.

e-Lawyer είπε...

Μια διάταξη που προβλέπει προθεσμία ή θεμελιώδη όρο του υποστατού ενός εγγράφου, όπως η υπογραφή, σαφώς και δεν συνιστά "απόκλιση" από την αποστολή θεσμού, αλλά διευθέτηση του τρόπου λειτουργίας του, Δεν είναι ίδιας κατηγορίας και ποιότητας αυτές οι διατάξεις με την παρ. 3 που προβλέπει "περιπτώσεις" (sic) ενεργειών στις οποίες επιλαμβάνεται ο Συνήγορος.

Άλλωστε αν ο νομοθέτης είχε διαφορετική προσέγγιση, μέσα στα δέκα χρόνια λειτουργίας του, θα είχε επέμβει για να περιορίσει την επέμβαση του Συνηγόρου και σε γενικές πράξεις.Προφανώς όμως ο νομοθέτης συναινεί σιωπηρά με την εφαρμογή του νόμου από τον Συνήγορο.

Όλα αυτά όμως δεν πρέπει να αποπροσανατολίζουν από αυτό που είπα και στο post: ο Συνήγορος επεμβαίνει τοις πράγμασι και σε γενικές πράξεις, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ατομική διοικητική. Άλλες φορές επικαλείται την έλλειψη ατομικής διοικητικής, για να μην επέμβει. Ορθή διαχείριση της ερμηνείας θα επέβαλε την έκδοση ενός Policy Paper που θα εξηγεί με ποιον τρόπο θα ασκήσει την αρμοδιότητά του κατα περίπτωση, όπως είχε κανει και ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του. Θα ενίσχυε την ασφάλεια δικαίου σε αυτήν την περιοχή.

Ανώνυμος είπε...

>Στο άρθρο 3 παρ. 3 χρησιμοποιείται προδήλως ενδεικτική διατύπωση

-Όταν γίνεται λόγος για "διατύπωση", τα επιχειρήματα για την έννοιά της δεν μπορεί παρά να είναι γραμματικά, συντακτικά, λεξιλογικά ή τυπικής λογικής. Η διατύπωση "ο Συνήγορος ερευνά ατομικές διοικητικές πράξεις, ιδίως ...", μόνον ενδεικτική δεν είναι δυνατό ν' αποκαλείται (εξ ου και το "προδήλως", το οποίο, όπως ο Άρειος Πάγος μας έχει διδάξει, χρησιμοποιείται προς στήριξη αδυνάμων επιχειρημάτων). Κατανοητή η συστηματική, ιστορική, συγκριτική και ιδίως τελολογική απόπειρα ερμηνείας της διάταξης ως ενδεικτικής, αυτή όμως όχι μόνο δεν αφορά τη "διατύπωση", αλλ' αντιθέτως στρέφεται εναντίον της.

>αν ο νομοθέτης είχε διαφορετική προσέγγιση

-Και το "παρεμπιπτόντως" ποιός τό 'βαλε στην εισηγητική του 1997; Πάντως όχι οι οκνηροί υπάλληλοι του Συνηγόρου, κανείς τους δεν είχε τότε ακόμη προσληφθεί.

>ο Συνήγορος επεμβαίνει τοις πράγμασι και σε γενικές πράξεις, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ατομική διοικητική. Άλλες φορές επικαλείται την έλλειψη ατομικής διοικητικής, για να μην επέμβει. Ορθή διαχείριση της ερμηνείας θα επέβαλε την έκδοση ενός Policy Paper που θα εξηγεί με ποιον τρόπο θα ασκήσει την αρμοδιότητά του κατα περίπτωση

-Αν πράγματι ο Συνήγορος αφ' ενός "επεμβαίνει [εν] τοις πράγμασι και σε γενικές" (αλλά χωρίς να εξηγεί αυτή την αρμοδιότητά του με αναγωγή σε ερμηνεία του 3094), αφ' ετέρου "επικαλείται την έλλειψη ατομικής" (όποτε αρνείται να παρέμβει), τότε διαθέτετε ήδη ένα αυθεντικό "Policy Paper", δηλαδή την μόνη καταγεγραμμένη άποψη του Συνηγόρου για την (κατ' αυτόν) ορθή και εφαρμοστέα ερμηνευτική εκδοχή. Με άλλα λόγια: αν πράγματι ο Συνήγορος έχει καταγράψει σε επίσημα κείμενά του τη θέση περί αποκλειστικού ελέγχου ατομικών πράξεων, ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ, τότε λοιπόν ιδού η απόφανση που περιμένατε (κάπως έτσι συνάγεται και η νομολογία, ουδέποτε "προγραμματικά"!). Ο ισχυρισμός ότι έχουν σημειωθεί αποκλίσεις απ' αυτή τη θέση, δηλαδή ότι ο Συνήγορος κάποτε παρενέβη χωρίς ατομική διοικητική πράξη (ή αντίστοιχης "ατομικότητας" πράξη κρατικού ΝΠΙΔ), δεν μειώνει το κύρος της μόνης καταγεγραμμένης άποψής του. Προσοχή: απόκλιση θά συνέτρεχε μόνον αν πράγματι δεν υπήρχε ατομική πράξη, όχι αν αυτή υπήρχε αλλ' απλώς δεν μνημονεύθηκε στο σχετικό πόρισμα.

e-Lawyer είπε...

To "παρεμπιπτόντως" δεν το έβαλε ο νομοθέτης, αφού δεν περιλαμβάνεται σε νομοθετικό κείμενο. Ξέρουμε και οι δύο πολύ καλά ποιος το έβαλε, αλλά η σημασία του είναι μόνο ιστορική πλέον. Αλλά το "παρεμπιπτόντως" δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και ότι έχουμε ήδη ατομική διοικητική πράξη, αλλά ότι ενδεχομένως θα μπορούσαμε στο μέλλον να έχουμε.

Η εκ των υστέρων ιδιωτική ερμηνεία της νομολογίας του Συνηγόρου δεν λύνει το πρόβλημα της ασφάλειας δικαίου, ούτε βέβαια την αυθαιρεσία των οκνηρών υπαλλήλων του, οι οποίοι ψάχνουν αφορμή για να απορρίψουν ήσσονος -κατά τη γνώμη τους- σημασίας αναφορές ή αναφορές για γενικότερα θέματα τα οποία δεν κατανοούν και γι' αυτό αρνούνται να εξετάσουν. Όσο υποστηρίζεις την γραμματική ερμηνεία που επικαλούνται οι μανδαρίνοι του Συνηγόρου,για να αποφεύγουν τα δύσκολα, τόσο πείθεις ότι χρειάζεται το προγραμματικό έγγραφο της επίσημης ερμηνείας.

Ανώνυμος είπε...

>To "παρεμπιπτόντως" δεν το έβαλε ο νομοθέτης, αφού δεν περιλαμβάνεται σε νομοθετικό κείμενο [...] η σημασία του είναι μόνο ιστορική πλέον

-Πότε έχουν "μόνο ιστορική σημασία" οι εισηγητικές εκθέσεις, και πότε φωτίζουν την ερμηνεία; Όποτε μας συμφέρει; Αδυνατώ να το πιστέψω. Άλλωστε, όπως συνάγεται από προηγούμενο σχόλιο ("δεν προκύπτει από κανένα στοιχείο προπαρασκευαστικών κειμένων - εισηγητική έκθεση 2477, πρακτικά βουλής κλπ - ότι ..."), έχετε και σεις σε μεγάλη υπόληψη τις εισηγητικές εκθέσεις. Επαναλαμβάνω ότι η επίμαχη διάταξη δεν έχει μεταβληθεί μεταξύ 2477 και 3094, άρα η πρώτη εισηγητική διατηρεί τη σημασία της όσον αφορά τα (πάμπολλα) σημεία όπου ο μεν δεύτερος νόμος απλώς αντέγραψε τον πρώτο, η δε η εισηγητική του σιωπά.

>Η εκ των υστέρων ιδιωτική ερμηνεία της νομολογίας του Συνηγόρου δεν λύνει το πρόβλημα της ασφάλειας δικαίου

-Δεν αναφέρθηκα στο πώς ο ένας ή ο άλλος εξ ημών κατανοεί ή μεθερμηνεύει εκ του αποτελέσματος τις ενέργειες του Συνηγόρου, αλλά στο πώς ο ίδιος ο Συνήγορος ερμηνεύει ευθέως και ρητώς το νόμο. Όταν απαντά, λ.χ. (περίπου όπως σεις παραπέμπετε) "δεν μπορούμε να παρέμβουμε επειδή δεν υπάρχει ατομική πράξη την οποίαν απαιτεί ο 3094 ως αναγκαία προϋπόθεση", αυτό είναι "ιδιωτική ερμηνεία νομολογίας" ή επίσημη ερμηνεία νόμου;;;

>θέματα τα οποία δεν κατανοούν και γι' αυτό αρνούνται να εξετάσουν [...] για να αποφεύγουν τα δύσκολα

-Ουπς, εδώ ήρθαμε! Πολύ κράτησε η αυτοσυγκράτηση. Μα τόση λατρεία πια;

e-Lawyer είπε...

Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τα εισηγητικά κείμενα, αλλά όχι σε σημείο που να τα εξισώνουμε με τα νομοθετήματα.

Στις απαντήσες του Συνηγόρου δεν υπάρχει συνοχή όσον αφορά τις απορρίψεις και το χειρότερο είναι ότι αυτές συνήθως δεν δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα για να ενημερώνεται και ο κόσμος. Ποιον συμφέρει άραγε η συντήρηση αυτής της αβεβαιότητας;

Ανώνυμος είπε...

>Ποιον συμφέρει άραγε η συντήρηση αυτής της αβεβαιότητας;

-Ορισμένους δικηγόρους, if I may guess.

e-Lawyer είπε...

Όχι, βέβαια! Η αβεβαιότητα είναι εις βάρος της προβλεψιμότητας του αποτελέσματος που μπορεί να έχει η προσφυγή στον Συνήγορο. Είναι εις βάρος των δικαιωμάτων του πολίτη.

Ανώνυμος είπε...

Δεν διαφωνώ. Η ερώτησή σας όμως ήταν "Ποιόν Συμφέρει"!

e-Lawyer είπε...

Και η απάντηση ήταν: όχι.

e-Lawyer είπε...

Α, κατάλαβα. Εννοείς τους δικηγόρους που δουλεύουν στον Συνήγορο.

Ανώνυμος είπε...

>Εννοείς τους δικηγόρους που δουλεύουν στον Συνήγορο

-Αντιθέτως! Αν εκείνοι, όπως ισχυρίζεσθε, έχουν ως κίνητρό τους τη μείωση φόρτου εργασίας, μάλλον θα τους συνέφερε να διαχυθεί η πληροφόρηση για την ερμηνευτική πρακτική του Συνηγόρου, καθώς έτσι θα αποθαρρύνονταν κάποιοι πιθανοί αναφερόμενοι. Η αβεβαιότητα διευκολύνει μόνον όσους εμπορεύονται φρούδες ελπίδες (ή actiones populares) και στη συνέχεια επιρρίπτουν την ευθύνη στον αγράμματο (ή οκνηρό ή περιδεή κλπ) χειριστή, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά και με τα δικαστήρια. Μ’ αυτό το σκεπτικό, επιτρέψτε μου να υπερθεματίσω ως προς την ανάγκη για διάλυση κάθε αβεβαιότητας.

e-Lawyer είπε...

...Υποπίπτοντας βέβαια σε εξόφθαλμη αντίφαση με τα παραπάνω: "αν πράγματι ο Συνήγορος έχει καταγράψει σε επίσημα κείμενά του τη θέση περί αποκλειστικού ελέγχου ατομικών πράξεων, ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ, τότε λοιπόν ιδού η απόφανση που περιμένατε (κάπως έτσι συνάγεται και η νομολογία, ουδέποτε "προγραμματικά"!)".

Είναι ευχάριστο πάντως ότι παρά την εντελώς αντίθετη αφετηρία, στο τέλος "υπερθεματίζεται" η ανάγκη για εξάλειψη της αβεβαιότητας.

Περί αγραμματοσύνης: συνάδελφός σου σήμερα μου είπε -μετά πάσης βεβαιότητας- ότι το δικαίωμα του αναφέρεσθαι δεν ασκείται ενώπιον κρατικού νπιδ, γιατί αυτό δεν νοείται ως "αρχή" κατά την έννοια του άρθρου 10 του Συντάγματος.

Περί actiones populares σε παραπέμπω στο ίδιο άρθρο που αρχίζει με το "Καθένας ή πολλοί μαζί", χωρίς καμία αναφορά σε "έννομα συμφέροντα" και "εύλογα ενδιαφέροντα" και άλλες κατασκευές - φίλτρα αναρμοδιότητας. Άλλωστε και στην Ετήσια Έκθεση 2005, σελ. 74-75 ο Συνήγορος μας διδάσκει: "είναι συνεπώς αδιανόητη η ταύτιση των δύο αυτών όρων ή η αξίωση της διοίκησης να αποδεικνύεται κατ' ουσίαν, "ειδικό έννομο συμφέρον" εκεί όπου θα αρκούσε "εύλογο ενδιαφέρον"."

Αν ήθελε ο Συνήγορος να αποφευχθούν αναφορές τις οποίες στη συνέχεια απορρίπτει κατά παράβαση κάθε έννοιας ασφάλειας δικαίου, καλό θα ήταν να μη δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του την ευδοκίμηση της αναφοράς του πρέσβη του Ισραήλ, βάσει της οποίας ο Συνήγορος επενέβη για να κατέβη αντισημητική ανάρτηση στην ιστοσελίδα του ΤΕΕ. Ή ας εξηγεί ότι θα ερμηνεύει διαφορετικά τον 3094 όταν υποβάλλουν τις αναφορές πρέσβεις και διαφορετικά όταν τις υποβάλλουν "απλοί πολίτες".

Επίσης, καλό θα ήταν να δημοσιευθούν στην ιστοσελίδα του Συνηγόρου και όλες οι αναφορές επί γενικών πράξεων που απορρίφθηκαν, μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε "ατομική διοικητική πράξη". Θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικό για να δούμε κατά πόσον πρόκειται για έναν όντως αξιόπιστο θεσμό και κατά πόσον ξέρει να ερμηνεύσει σωστά τουλάχιστον τον ιδρυτικό του νόμο.

Τα περί "εμπορευματοποίησης ελπίδων" από τους δικηγόρους, στο μέτρο που με αφορούν επιστρέφονται - η υπόθεση στην οποία αναφέρεσαι αποτελεί αφενός προσωπική μου αναφορά και αφετέρου pro bono αναληφθείσα υπόθεση. Οπότε αφαιρείται το επιχείρημα περί "χρυσοπληρωμένου" δικηγόρου.

Όλη αυτή η ρητορική πάντως αποδεικνύει όλη την καχυποψία και την απόλυτη αδυναμία του Ανωνύμου να αντιληφθεί ότι: (α) ένας δικηγόρος μπορεί να ασχολείται από μεράκι με μια υπόθεση που έχει γενικότερο ενδιαφέρον, χωρίς να αποβλέπει σε "χρυσή" αμοιβή και (β) ο Συνήγορος οφείλει να αφουγκραστεί τους ενεργούς πολίτες, αφού έχει ρητά αναγνωρίσει την κοινωνία των πολιτών ως θεσμικό συνομιλητή του, σύμφωνα με τον πρόλογο της Ετήσιας Έκθεσης. Αυτή η μετάβαση σε μια κοινωνία που το χρήμα ή η φιλοδοξία δεν είναι τα μόνα κίνητρα δράσης ενός πολίτη, δυστυχώς δεν έχει γίνει αντιληπτή από τον ανώνυμο αναγνώστη, ο οποίο λυσσάει να μην διευρυνθεί η "αρμοδιότητα", ξεχνώντας συνολικά την θεσμικά αναγνωρισμένη "αποστολή".

Τί πέτυχες λοιπόν με αυτήν την παρέμβαση, εκτός από το να υπεραμυνθείς μιας μινιμαλιστικής ερμηνείας για τα δικαιώματα των πολιτών, "συρρικνώνοντας" με αβάσιμα επιχειρήματα το πεδίο δράσης μιας ανεξάρτητης αρχής; Να "αποκαλύψεις" ότι "χρυσοπληρώνομαι" σε υποθέσεις που αναλαμβάνω pro bono ή με αφορούν ατομικά ως πολίτη; Να υποστηρίξεις ότι τα κίνητρά μου για την κριτική του Συνηγόρου είναι "ταπεινά", λες και υποστηρίζω κάτι διαφορετικό από αυτά που γράφω για το Συνήγορο πλέον των τριών ετών στο e-lawyer; Δεν νομίζω, γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν βρίσκει το στόχο του. Οπότε επανερχόμαστε στο αρχικό συμπέρασμα: περιορισμός φόρτου εργασίας της υπηρεσίας. Ακόμη κι αν πρόκειται για τον πολυτελέστερα επανδρωμένο Συνήγορο του πλανήτη.

Ανώνυμος είπε...

>"υπερθεματίζεται" η ανάγκη για εξάλειψη της αβεβαιότητας [...] υποπίπτοντας βέβαια σε εξόφθαλμη αντίφαση με τα παραπάνω

-Δεν πρόκειται για αντίφαση. Επιθυμώ να διαλυθεί η αβεβαιότητα, δεν νομίζω όμως ότι γι' αυτήν φταίει ο Συνήγορος, αφ' ης στιγμής ο ίδιος ουδέποτε έχει καταγράψει κάποια διαφορετική ερμηνεία του επίμαχου άρθρου, πλην εκείνης που αποκαλείτε ¨"μινιμαλιστική".

>Περί actiones populares σε παραπέμπω στο ίδιο άρθρο που αρχίζει με το "Καθένας ή πολλοί μαζί", χωρίς καμία αναφορά σε "έννομα συμφέροντα" και "εύλογα ενδιαφέροντα" και άλλες κατασκευές - φίλτρα αναρμοδιότητας.

-"Πολλοί μαζί", αλλά όχι και όλοι! Το "πολλοί" υποδηλώνει τη δυνατότητα συλλογικής αναφοράς (επειδή παλαιότερα απαγορευόταν), δηλαδή από πολλούς ενδιαφερομένους.

>"είναι συνεπώς αδιανόητη η ταύτιση των δύο αυτών όρων ή η αξίωση της διοίκησης να αποδεικνύεται κατ' ουσίαν, "ειδικό έννομο συμφέρον" εκεί όπου θα αρκούσε "εύλογο ενδιαφέρον"."

-Εκείνο αφορούσε πρόσβαση σε στοιχεία, όχι αγώγιμη αξίωση για εξαναγκασμό της πολιτείας σε ανταλλαγή απόψεων με καθέναν ατομικά επί ζητημάτων θέσπισης κανόνων δικαίου.

>η υπόθεση στην οποία αναφέρεσαι αποτελεί αφενός προσωπική μου αναφορά και αφετέρου pro bono αναληφθείσα υπόθεση

-Μα ποιός είπε ότι θα ήταν κακό να έχετε εισπράξει αμοιβή για τόση δουλειά; Σχολίασα το συγκυριακό χαρακτήρα της αντίδρασής σας, δηλαδή την εξάρτηση της "οξύτητας" από μιάν ατομική απάντηση που δέχεσθε ότι λάβατε. Όχι λοιπόν ηθικολογική επίκριση κινήτρων, αλλά ψυχαναλυτικός εντοπισμός ορμεμφύτων.

>"συρρικνώνοντας" με αβάσιμα επιχειρήματα το πεδίο δράσης μιας ανεξάρτητης αρχής

-Ξαναδιαβάζοντας όλο το πακέτο, δεν βλέπω να δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός "αβάσιμα". Όσα επιχειρήματα βασίζονταν στη διατύπωση της κρίσιμης διάταξης και στην εισηγητική έκθεση, παρέμειναν επιμελώς αναπάντητα μέσα σε ένα σύννεφο συγκριτικής και τελολογικής σκόνης μακράν του ιδίου του νόμου.

e-Lawyer είπε...

Ζήτω λοιπόν η γραμματική διατύπωση, ακόμη κι όταν οδηγεί σε άτοπα! Συγκριτική και τελολογική "σκόνη" η Σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης και η ευρωπαϊκή παράδοση του θεσμού!

Για το ρόλο το νομικού ως ενεργού πολίτη όμως: τσιμουδιά.

Τσιμουδιά και για το Πόρισμα του ΤΕΕ, όπου κατέβηκε κείμενο από ιστοσελίδα μόνο και μόνο επειδή ο αναφερόμενος ήταν πρέσβης.

υ.γ. το άρθρο 10 δεν μιλάει για "ενδιαφερόμενο", αλλά για τον "καθένα". Αυτό που συζητάει όλη η Ευρώπη αυτή τη στιγμή, για την έκταση των δικαιωμάτων έναντι της δημόσιας διοίκησης και ιδίως την απάλειψη contra legem "φίλτρων" και "εννόμων συμφερόντων" και την απροϋπόθετη πρόσβαση στις υπηρεσίες, θα πρεπε να μας απασχολήσει και εδώ. Πολύ περισσότερο που δεν πρόκειται για ευχολόγιο αλλά για de lege lata διαφώτιση.

Ανώνυμος είπε...

>Ζήτω λοιπόν η γραμματική διατύπωση, ακόμη κι όταν οδηγεί σε άτοπα!

-Όπου πράγματι οδηγεί σε άτοπα, φυσικά και να την παρακάμψουμε, λ.χ. προκειμένου να ελέγχονται οι "ατομικού χαρακτήρα" πράξεις κρατικών ΝΠΙΔ, αφού άλλως θα παρέμενε γράμμα κενό η αρμοδιότητα του Συνηγόρου επ' αυτών των φορέων. Αντίθετα, η (ρητή) αδυναμία για απ' ευθείας έλεγχο κανονιστικών πράξεων ελλείψει παρεμβαλλομένων ατομικών, είναι μεν δικαιοπολιτικά προβληματική αλλά πάντως δεν οδηγεί σε άτοπο.

>Για το ρόλο το νομικού ως ενεργού πολίτη όμως: τσιμουδιά.

-Βεβαίως, καλά θα κάνουν όλες οι ανεξάρτητες αρχές να δεχθούν και να δεξιωθούν όλους τους "ενεργούς πολίτες" για ανταλλαγή απόψεων. Οι αρμοδιότητές τους, όμως, ασκούνται στο πλαίσιο των νόμων.

>κατέβηκε κείμενο από ιστοσελίδα μόνο και μόνο επειδή ο αναφερόμενος ήταν πρέσβης.

-Πόθεν συνάγετε το "μόνο και μόνο επειδή ...";;; Καθένας που καταθέτει αναφορά, όλο και κάποιο επάγγελμα θα έχει. Γιατί δεν λέτε ότι ο Συνήγορος παρενέβη για την προκήρυξη του ΟΕΕ "μόνο και μόνο επειδή η αναφερόμενη ήταν κομμώτρια";;;

e-Lawyer είπε...

Το άτοπο είναι να πρέπει να "καεί" ο πολίτης, ενώ ήδη έχει εντοπίσει την παρανομία, μόνο και μόνο επειδή ο Συνήγορος ζητάει ατομική διοικητική πράξη. "Ρητή" αδυναμία για έλεγχο κανονιστικών πράξεων ΔΕΝ υπάρχει.

Για την δικαιοπολιτική ορθότητα αυτής της άποψης, σύμφωνος και ο Β.Τζέμος (ειδ. επιστ.ΣτΠ) σε άρθρο του στο περιοδικό "Ανεξάρτητη Αρχή".

Για τον πρέσβη, η υποκρισία φτάνει βέβαια την οροφή: αν κάποιος πολίτης καταγγείλει hate speech σε ιστοσελίδα κρατικού οργανισμού, χωρίς να τον αφορούν ατομικά, ο Συνήγορος θα το κάνει γαργάρα, επειδή δεν υπάρχει "ατομική διοικητική πράξη". Και θα του πει "γιατί δεν πας στο δικαστήριο;".

Ανώνυμος είπε...

>"Ρητή" αδυναμία για έλεγχο κανονιστικών πράξεων ΔΕΝ υπάρχει.

-Και όμως υπάρχει: είναι το "ο Συνήγορος εξετάζει ..." του νόμου σε συνδυασμό με το "μόνο παρεμπιπτόντως" της εισηγητικής. Ας μην επανερχόμαστε στα ίδια, "εξαντλήθηκαν τα περιθώρια συνεννόησης" που θά 'λεγε και ο Συνήγορος.

>Για την δικαιοπολιτική ορθότητα αυτής της άποψης, σύμφωνος και ο [...]

-Μα "για τη δικαιοπολιτική ορθότητα" και εγώ συμφωνώ, αν και Ανώνυμος! Το ζήτημα, όμως, είναι η νομική ορθότητα.

>αν κάποιος πολίτης καταγγείλει hate speech [...], ο Συνήγορος θα το κάνει γαργάρα

-Όσο δεν έχει ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος γαργάρας, η πιθανολόγησή σας παραμένει αυθαίρετη. Στείλ' τε κανέναν πελάτη σας να δοκιμάσει, pro bono βεβαίως βεβαίως.

e-Lawyer είπε...

Καθόλου "αυθαίρετη" η πιθανολόγηση: όλη η παραπανω ρητορική σου αναλύει τους (σφαλερούς) λόγους για τους οποίους ο συνήγορος θα κάνει γαργάρα μια τέτοια προσφυγή. Χωρίς βέβαια να μπεις στον κόπο να αναζητήσεις για ποιο νομικό λόγο ο συνήγορος έκρινε εαυτόν αρμόδιο να εξετάσει την αναφορά του πρέσβη.

Ανώνυμος είπε...

>όλη η παραπανω ρητορική σου αναλύει τους (σφαλερούς) λόγους για τους οποίους ο συνήγορος θα κάνει γαργάρα μια τέτοια προσφυγή.

-Δεν βλέπω λόγους αναρμοδιότητας στην "παραπάνω ρητορική" (παρά μόνο στην προκατειλημμένη της ανάγνωση): το ΤΕΕ είναι ΝΠΔΔ και η ανάρτηση αποτελεί υλική ενέργεια, ενώ για το άμεσο ενδιαφέρον βλέπε παρακάτω.

>Χωρίς βέβαια να μπεις στον κόπο να αναζητήσεις για ποιο νομικό λόγο ο συνήγορος έκρινε εαυτόν αρμόδιο να εξετάσει την αναφορά του πρέσβη

-Χμμμ... υποθέτω ότι θα ήλεγξε προηγουμένως, αν η εθνοτική καταγωγή του συγκεκριμένου αλλοδαπού τον ενέτασσε στον κύκλο των θιγομένων από αντισημιτικά δημοσιεύματα.

e-Lawyer είπε...

Εξαιρετική προσέγγιση: θα μπορούσαν να προσφύγουν στον Συνήγορο και οι καημένοι οι Λέσβιοι που τους ειπε το μονομελές ότι ο τόπος καταγωγής δεν τους εξατομικεύει. Η αναφορά θα στραφεί κατά της Εθνικής Επιτροής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που χρησιμοποιεί τον όρο "λεσβία" με τρόπο που τους προσβάλλει.Επίσης θα μπορούσε να προσφύγει και η ΟΛΚΕ στον Συνήγορο, εναντίον του ΕΣΡ για τις ομοφοβικές αποφάσεις περί Μπομπ σφουγγαράκη κλπ.

Οπότε, μη μου λες μετά ότι δεν νομιμοποιείται η άσκηση actio popularis!

Ανώνυμος είπε...

>θα μπορούσαν να προσφύγουν στον Συνήγορο και οι καημένοι οι Λέσβιοι που τους ειπε το μονομελές ότι ο τόπος καταγωγής δεν τους εξατομικεύει.

-Νομίζω ότι πράγματι "θα μπορούσαν να προσφύγουν στον Συνήγορο", δηλαδή η αναφορά τους θα έπρεπε να κριθεί παραδεκτή ως προς τη συνδρομή "αμέσου ενδιαφέροντος", και φυσικά ν' απορριφθεί αμέσως μετά ως "ουσία αβάσιμη".

>Επίσης θα μπορούσε να προσφύγει και η ΟΛΚΕ στον Συνήγορο, εναντίον του ΕΣΡ για τις ομοφοβικές αποφάσεις περί Μπομπ σφουγγαράκη κλπ.

-Εδώ συμβαίνει το αντίστροφο: νομίζω ότι μιά τέτοια αναφορά θα ήταν "ουσία βάσιμη" και πολύ βάσιμη μάλιστα, αλλά δυστυχώς, δυστυχέστατα, θα είχε προηγουμένως απορριφθεί λόγω αναρμοδιότητας ως προς τον εμπλεκόμενο φορέα.

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...