Η εφετειακή απόφαση αθώωσης αντισημιτικού βιβλίου

Στο e-lawyer δημοσιεύονται για πρώτη φορά τα νομικώς ενδιαφέροντα αποσπάσματα από την εφετειακή απόφαση αθώωσης συγγραφέως αντισημιτικού βιβλίου.

Η απόφαση έχει ανωνυμοποιηθεί σύμφωνα με τους όρους της Γνωμοδότησης 2/2006 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα περί δημοσιοποίησης δικαστικών αποφάσεων στο Διαδίκτυο.

Ευχαριστούμε την μηνύτρια για τη χορήγηση ανωνυμοποιημένου αντιγράφου της απόφασης.

Σημειώνουμε ότι το e-lawyer είναι ένα ιστολόγιο ενημέρωσης και σχολιασμού της νομικής επικαιρότητας και ότι σε αυτό αναρτώνται μόνο τα σχόλια που σχετίζονται με το νομικό μέρος της εκάστοτε είδησης.

Απόφαση 913/2009 Α' Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών

[...]

H Eλλάδα με την επικύρωση με το ΝΔ 494/1970 της υπογραφείσας στις 7 Μαρτίου 1966 Διεθνούς Συμβάσεως περί καταργήσεως κάθε μορφής φυλετικών διακρίσεων, ανέλαβε την υποχρέωση όπως, αφενός μεν καταδικάσει κάθε φυλετική διάκριση, αφετέρου δε προβεί στη λήψη και εφαρμογή μέτρων, τα οποία απαιτούνται για την πραγματοποίηση των επιδιωκομένων με την ως άνω Σύμβαση σκοπών για την καταπολέμηση ενεργειών που αποσκοπούν στη διάδοση ιδεών ή θεωριών περί ανωτερότητας μιας φυλής ή ομάδας προσώπων ενός χρώματος ή που προκαλούν φυλετικό μίσος και διακρίσεις καθώς και την εξάλειψη κάθε φυλετικής διάκρισης. Τα αμέσως παραπάνω διαλαμβάνονται στην εισηγητική έκθεση του νόμου 927/1979 της 22/28 Ιουνίου 1979 (ΦΕΚ Α' 139) “περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις” και με τα άρθρα 1 και 2 του οποίου ορίζονται τα ακόλουθα:

Άρθρο 1

1. Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδες προσώπων, ε κ μ ό ν ο υ του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των [με το άρθρο 24 του ν. 1419/1084 προστέθηκε και το θρήσκευμα ], τιμωρείται με φυλάκισιν μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και δι' αμφοτέρων των ποινών τούτων.
Άρθρο 2

Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου, εκφράζει ιδέας προσβλητικάς κατά προσώπου ή ομάδος προσώπων λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των [και θρησκευτικής με το άρθρο 24 του ν.1419/1984], τιμωρείται με φυλάκισιν μέχρις ενός έτους ή χρηματικήν ποινήν ή και δι' αμφοτέρων των ποινών τούτων.

Εξάλλου, ενώ αρχικά απαιτείτο έγκληση για την άσκηση ποινικής δίωξης για τα εγκλήματα του νόμου 927/1979, στη συνέχεια, με το άρθρο 72 του νόμου 2910/2001, καταργήθηκε το άρθρο 4 του νόμου 927/1979 που προέβλεπε την υποβολή έγκλησης για τη δίωξη των εγκλημάτων αυτών. Από τις διατάξεις του άρθρου 1 του Ν.927/1970 προκύπτει ότι για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος του άρθρου 1 απαιτείται δημόσια προτροπή από το δράστη προς άλλον ή άλλους σε πράξεις οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία εναντίον προσώπων ή ομάδας προσώπων, εξαιτίας της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους και μόνο (ή εξαιτίας του θρησκεύματός τους). Μέσα δε τέλεσης της πράξης αυτής μπορεί να είναι ο προφορικός λόγος, ο τύπος (έντυπος και ηλεκτρονικός), γραπτά εν γένει κείμενα που δεν δημοσιεύονται στον τύπο, εικονογραφήσεις και κάθε άλλο μέσο με το οποίο μπορεί να γίνει προτροπή σε πράξεις που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων, εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους ( ή του θρησκεύματός τους), ενώ η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος του άρθρου 2 του ως άνω νόμου στοιχειοθετείται με μόνη τη δημόσια έκφραση ιδεών για κάποιο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, οι οποίες είναι προσβλητικές λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους (ή λόγω του θρησκεύματός τους). Η δημόσια έκφραση ιδεών μπορεί να γίνει και στην περίπτωση αυτή είτε προφορικά, είτε με τον τύπο ή με γραπτά κείμενα ή εικονογραφήσεις ή και με κάθε άλλο μέσο. Πότε η έκφραση ιδεών είναι προσβλητική για το πρόσωπο κάποιου ή για μια ομάδα προσώπων, λόγω φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους (ή λόγω του θρησκεύματός τους) είναι ζήτημα πραγματικό. Και στην περίπτωση του άρθρου 2 του ως άνω νόμου όπως προκύπτει από την γραμματική και τελολογική ερμηνεία του άρθρου αυτού, για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασής του ως άνω αδικήματος, απαιτείται όπως οι προσβλητικές κατά προσώπων ή ομάδας προσώπών ιδέες εκφράζονται λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους και μόνο. Δηλαδή, σύμφωνα με τα άρθρα 1 και 2 του νόμου 927/1979 απαιτείται όπως η από πρόθεση παρότρυνση σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων και η έκφραση ιδεών προσβλητικών κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, γίνεται εξαιτίας, της φυλετικής ή εθνικής (ή του θρησκεύματος) καταγωγής τους και μόνο. Αυτό σημαίνει (a contrario) ότι επί συνδρομής και άλλου ή άλλων λόγων, επιπλέον της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής (ή του θρησκεύματος) δεν συγκροτείται η αντικειμενική υπόσταση των ως άνω αδικημάτων. Οι διατάξεις του νόμου 927/1979 πρέπει να ερμηνεύονται συσταλτικά και αυστηρά, ενόψει των διατάξεων των άρθρων 14 παρ. 1 και 16 παρ. 1 του Συντάγματος και του άρθρου 10 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, με τις οποίες κατοχυρώνεται η ελευθερία της έκφρασης των στοχασμών του ατόμου (προφορικά, γραπτά και δια του τύπου) καθώς και η ελευθερία της τέχνης, της επιστήμης, της έρευνας και της διδασκαλίας που αποτελούν εκφάνσεις της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της συμμετοχής στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Χώρας (άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος). Στο πλαίσιο προστασίας των ως άνω συνταγματικών δικαιωμάτων περιλαμβάνεται τόσο η ελευθερία του επιστήμονα (ιστορικού) να συγγράψει και να κυκλοφορήσει έργο (π.χ. βιβλίο, άρθρο, μελέτη κ.α.) στο οποίο θα καταγράφει, ερμηνεύει και αξιολογεί ιστορικά γεγονότα, όσο και το δικαίωμα κάθε πολίτη στην απρόσκοπτη και ελεύθερη πληροφόρηση, μέσω και γραπτών κειμένων, για τα ιστορικά γεγονότα, καθώς και την αξιολόγηση αυτών από το συγγραφέα. Ο ιστορικός στα πλαίσια άσκησης των ως άνω συνταγματικών δικαιωμάτων του δικαιούται να ερμηνεύει και να αξιολογεί τα ιστορικά γεγονότα και τις πράξεις προσώπων που συμμετείχαν στη διαμόρφωση των γεγονότων αυτών, κατά τρόπο υποκειμενικό και σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του και τις εν γένει πολιτικές και κοινωνικές του αντιλήψεις, ακόμη και αντιδημοκρατικές, καταφεύγοντας σε οξεία κριτική και δυσμενείς χαρακτηρισμούς των ιστορικών προσώπων και των πράξεών τους, υπό τους περιορισμούς όμως που θέτουν τα άρθρα 10 παρ. 2 της ΕΣΔΑ, 2 παρ. 1, 5 παρ. 1 και 25 παρ. 3 του Συντάγματος και τα συναφή άρθρα των ποινικών εν γένει νόμων. Σε κάθε περίπτωση συγκρουόμενων συνταγματικών δικαιωμάτων, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, γίνεται στάθμιση αυτών, με κριτήρια, εκτός των άλλων, την προσφορότητα και αναγκαιότητα των σχετικών με ιστορικά πρόσωπα αναφορών του συγγραφέα, την προηγούμενη επιμελή έρευνα των ιστορικών πηγών, τη διασταύρωση και τον έλεγχο της αξιοπιστίας αυτών, τη συνάφεια των πράξεων που αποδίδονται από τον συγγραφέα σε ιστορικά πρόσωπα με τα ιστορικά γεγονότα που αποτελούν αντικείμενο της έρευνάς του και την απαραίτητη για την κατανόηση των ιστορικών γεγονότων της ερευνώμενης περιόδου κριτική των ιστορικών προσώπων, η οποία μπορεί να μην είναι προσχηματική και να μην εκφεύγει από τα επιστημονικά πλαίσια. Εν όψει όλων των προεκτεθέντων και ιδιαίτερα των συγκρουόμενων συνταγματικών και υπερνομοθετικής ισχύος ως άνω διατάξεων, υφίσταται συνταγματικό πεδίο εφαρμογής, αν και αυστηρό και περιορισμένο, των παραπάνω διατάξεων του νόμου 927/1979, ο οποίος δεν αντίκεινται στις διατάξεις των άρθρων 5 παρ. 2, 14 παρ. 1 και 16 παρ. 1 του Συντάγματος, ούτε και στις διατάξεις του άρθρου 19 παρ. 1 του Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, ούτε στα άρθρα 10 παρ. 1 και 6 της ΕΣΔΑ, όλοι δε οι αντίθετοι ισχυρισμοί του κατηγορουμένου είναι κατ' ουσίαν αβάσιμοι και πρέπει ν' απορριφθούν. Το γεγονός ότι επί 30 περίπου χρόνια ο νόμος 927/1979 έχει ελάχιστα εφαρμοστεί δεν σημαίνει ότι είναι αντισυνταγματικός, αλλά (σημαίνει) τη δυσχέρεια υπαγωγής στις διατάξεις του νόμου αυτού συγκεκριμένης συμπεριφοράς προσώπων, λόγω της παρεχόμενης από τις ως άνω συνταγματικές διατάξεις ελευθέριας της έκφρασης των στοχασμών του ατόμου που περιορίζει το πεδίο εφαρμογής του νόμου αυτού. Επιπλέον λόγο περιορισμένης εφαρμογής του ως άνω νόμου αποτελεί και ότι οι παθόντες φέρονται άτομα που κατά τεκμήριο προέρχονται από μειονοτικές ομάδες, που κατά κανόνα είναι ανίσχυρα κοινωνικά και οικονομικά.
Στην προκείμενη περίπτωση από τις καταθέσεις των μαρτύρων της κατηγορίας και της υπεράσπισης που εξετάσθηκαν ενόρκως στο Δικαστήριο τούτου και οι οποίοι αναφέρονται ονομαστικά στα πρακτικά, τα πρακτικά της πρωτοβάθμιας δίκης και της δίκης επί της οποίας εκδόθηκε η 214/2009 απόφαση αυτού του δικαστηρίου που αναγνώσθηκαν, καθώς και από τα έγγραφα που αναγνώσθηκαν και αναφέρονται στα πρακτικά, την απολογία του κατηγορουμένου και όλη γενικά την αποδεικτική διαδικασία αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο κατηγορούμενος ***, δικηγόρος το επάγγελμα και συγγραφέας – ιστορικός συνέγραψε το επίμαχο βιβλίο που φέρει τον τίτλο “***”, το οποίο εκδόθηκε στις 25/5/2006 και κυκλοφόρησε στην Αθήνα σε δύο εκδόσεις. Στο προεισαγωγικό του βιβλίου αυτού, παραθέτει αυτούσιες ρήσεις του Βολταίρου και του Γ. Σουρή για τους Εβραίους [“Δεν θα εύρητε εις τους Εβραίους παρά έναν λαό αμαθή και βάρβαρο όστις συνενώνει από πολλού την πλέον αισχράν φιλαργυρίαν, την απεχθή δεισιδαιμονίαν, με το ακατανίκητον μίσος, δι' όλους τους λαούς οίτινες τον ανέχονται και τον πλουτίζουν”, Βολταίρος σε “Φιλοσοφικόν Λεξικόν”, “Να λαχταρούν στους πόνους μας τα φλογερά σου στήθεια, χάνεις στα χείλη την καρδιά στο στόμα την αλήθεια, να γίνη το Παλάτι σου το κόσμου το καμάρι, να μπαίνει λεβεντιά με νου, με αρετή και χάρι, και τους προμάχους γύρω σου να έχης της πατρίδος κι όχι Εβραίους βρωμερούς στο γένος και στο είδος”, Γ. Σουρής στο “Εις τον Διάδοχον”], ενώ ο ίδιος ο κατηγορούμενος αναφέρει ότι, “Όλα τα Έθνη επιδιώκουν να κερδίσουν την εκτίμησιν του κόσμου με όσα έκαναν και όχι με όσα έπαθαν. Όλα τα έθνη θέλουν να έχουν τον θαυμασμό του κόσμου και όχι την λύπη του. Μόνον οι Εβραίοι προβάλλουν όσα έπαθαν (Αληθώς ή ψευδώς, Δικαίως ή αδίκως) και ζητούν να τους λυπούνται. Ουδέποτε στην ιστορίαν υπήρξεν λαός, που ανήγαγε εις εθνικήν του πολιτικήν να τον λυπούνται οι άλλοι. Μόνον οι Εβραίοι συμπεριφέρονται έτσι”, δίνοντας έτσι το προμήνυμα για το περιεχόμενο του βιβλίου του. Στον πρόλογο του βιβλίου αυτού ο κατηγορούμενος αναφέρει ότι διαπραγματεύεται τον εβραιοσιωνισμό, ότι σκοπεύει να γράψει μόνο την αλήθεια, ότι αν κάπου, παρά τη θέλησή του κάνει λάθος υπόσχεται στην επόμενη έκδοση να περιλάβει την ορθή άποψη που θα του προτείνουν οι Εβραίοι, ότι δέχεται δημόσια συζήτηση με τους Εβραίους όποτε θέλουν, όπου θέλουν, ακόμη και μέσα στο Ισραήλ είναι έτοιμος να μεταβεί, για να υποστηρίξει την αλήθεια, να πείσει ή να πεισθεί για την αντίθετη γνώμη. Δηλώνει ότι δεν μισεί τους Εβραίους, που ως λαός ή ως θρησκεία τον αφήνουν εντελώς αδιάφορο, αλλά αντιμετωπίζει των εβραιοσιωνισμό, ως πολιτικοθρησκευτικό συνωμοτικό κίνημα, απολύτως αντίθετο προς τις αξίες του Ελληνισμού, αδιαλλάκτως εχθρικό προς την Ελλάδα, τους Έλληνες και τη Λευκή Φυλή, για την υπεράσπιση των οποίων γράφτηκε το εν λόγω βιβλίο. Το επίμαχο βιβλίο (1387 σελίδες) έχει ως επίκεντρο της έρευνάς του τους Εβραίους στην ιστορική του διαδρομή και αποτελείται από τα εξής κεφάλαια:
[...]
Κατ΄ αρχήν θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο κατηγορούμενος, κατά το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ατόμου να αυτοπροσδιορίζεται, δηλώνει ότι είναι “Έλλην εθνικιστής”, γιατί πιστεύει στον Ελληνικό εθνικισμό και δεν εκφράζει ξένους εθνικισμούς (όπως ο ναζισμός είναι η εκδήλωση του γερμανικού εθνικισμού και ο φασισμός εκδήλωση του ιταλικού εθνικισμού), υπό το πρίσμα δε της ιδεολογικής του αυτής τοποθέτησης πρέπει να δει ο αναγνώστης του επίμαχου βιβλίου τα διαλαμβανόμενα σ' αυτό και ιδιαίτερα τα αναφερόμενα για το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Με το βιβλίο αυτό ο κατηγορούμενος επιχειρεί να καταδείξει, α) ότι οι απ' αυτόν αποκαλούμενοι Εβραιοσιωνιστές (όχι γενικώς οι Εβραίοι), τους οποίους θεωρεί ότι ανήκουν σε πολιτικοθρησκευτικό συνωμοτικό κίνημα επιδιώκουν, σύμφωνα με τα ιερά τους κείμενα (Ταλμούδ, Παλαιά διαθήκη, πρωτόκολλα της Σιών) αλλά και τις κατ' ιδίαν δράσεις τους να κυριαρχήσουν παγκοσμίως, και ότι για την επικράτηση αυτή χρησιμοποιούν αθέμιτες μεθόδους και πρακτικές, (παρασκηνιακή δράση και προπαγάνδα, έλεγχος πολιτικών και οικονομικών κέντρων εξουσίας, έλεγχος ΜΜΕ κ.α.), β) την συμπεριφορά των εβραιοσιωνιστών απέναντι στην παγκόσμια κοινότητα και ιδιαίτερα απέναντι στους Έλληνες, με ιστορική αναδρομή ως προς το τελευταίο και γ) τη συμπεριφορά των εθνικοσοσιαλιστών της Γερμανίας, ιδίως μετά την άνοδό τους στην εξουσία, απέναντι στους Εβραίους και τη συμπεριφορά των Εβραίων απέναντι στους Παλαιστίνιους. Στο βιβλίο αυτό γίνεται λεπτομερής αναφορά σε ιστορικά γεγονότα, όπως τα “βλέπει” τα ερμηνεύει, τα αξιολογεί και τα κρίνει ο συγκεκριμένος συγγραφέας, με αναλυτική αναφορά απόψεων ιστορικών προσώπων για τους Εβραίου, μνεία συγκεκριμένων περιστατικών που αφορούν Εβραίους και έκφραση προσωπικών απόψεων του συγγραφέα, ο οποίος έχει εκδώσει μεγάλο αριθμό ιστορικών βιβλίων. Τα αναφερόμενα από το συγγραφέα, για την στήριξη των απόψεών του πραγματικά περιστατικά και οι ρήσεις ιστορικών προσώπων στηρίζονται σε ιστορικές πηγές τις οποίες κατονομάζει και οι οποίες απλώς επισημαίνουν ορισμένες οξύτατες φράσεις του συγγραφέα. Οι φράσεις αυτές του συγγραφέα κατατείνουν στην επισήμανση των στοιχείων που παρατίθενται στο επίμαχο βιβλίο, προκειμένου να γίνουν αντιληπτές από τον αναγνώστη οι κατά τον συγγραφέα ως άνω επιδιώξεις των εβραιοσιωνιστών. Από το όλο περιεχόμενο του βιβλίου δεν προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος με αυτό είχε πρόθεση να προτρέψει τον αναγνώστη σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά των Εβραίων, ούτε να εκφράσει προσβλητικές ιδέες κατ' αυτών (Εβραίων), εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, δηλαδή χωρίς τη συνδρομή και άλλων λόγων. Τούτο δε γιατί δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών, οι οποίοι προέβησαν στις συγκεκριμένες πράξεις που αναφέρονται στο βιβλίο και οι οποίες στηλιτεύονται από τον συγγραφέα με οξύτατες εκφράσεις και αιχμηρά σχόλια και χαρακτηρισμούς. Πρέπει να σημειωθεί ότι η αποσπασματική αναφορά στο κατηγορητήριο και το διατακτικό της εκκαλούμενης απόφασης εδαφίων του βιβλίου, χωρίς νοηματική και λογική σύνδεση με τα προηγούμενα και επόμενα εδάφια οδηγεί σε μη πιστή απόδοση, και πολλές φορές σε παρερμηνεία και αλλοίωση του περιεχομένου του σχετικού τμήματος του βιβλίου, στο οποίο παρατίθενται στοιχεία από τα οποία μπορεί να δικαιολογηθεί η οξύτητα των εκφράσεων και η δριμεία κριτική πράξεων προσώπων (στην προκείμενη περίπτωση των αποκαλούμενων εβραιοσιωνιστών) απαμβλύνεται η οξύτητα και η κριτική ενεργειών ατόμων και όσα παρατίθενται στο βιβλίο δεν στοιχειοθετούν τα πραγματικά περιστατικά των άρθρων 1 και 2 του νόμου 927/1979. Τούτο δε γιατί κυρίως και πρωτίστως όσα περιγράφει και παραθέτει ο κατηγορούμενος στο επίμαχο βιβλίο δεν τα αναφέρει λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των εβραίων αλλά γιατί οι πράξεις συγκεκριμένων Εβραίων έχουν έντονη απαξία, η οποία στηλιτεύεται από τον συγγραφέα με οξύτατες εκφράσεις. Η παραδοχή αντίθετης εκδοχής θα οδηγούσε σε περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και της διάδοσης των ιδεών που αποτελεί ένα από τα βασικά θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας και μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την πρόοδό της και για κάθε μεμονωμένη προσωπική ολοκλήρωση. Οι απαιτήσεις μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι ο πλουραλισμός και η ανεκτικότητα, στα πλαίσια δε αυτά οι δημοκρατικές κοινωνίες ανέχονται ακόμη και αντιδημοκρατικές αντιλήψεις οι οποίες μπορούν να εκφρασθούν καθ' οιονδήποτε τρόπο (προφορικά, με γραπτό κείμενο, δια του τύπου, με συγγραφή βιβλίου, κ.α.). Ο κατηγορούμενος συγγραφέας ερμηνεύοντας και αξιολογώντας ιστορικά γεγονότα και συμπεριφορές προσώπων, παραθέτοντας συνάμα και τις πηγές του, εκφράζει προσωπικές του απόψεις, οι οποίες είναι σύμφυτες με τις πολιτικοϊδεολογικές τους απόψεις, οι οποίες είναι ακραίες και αντιδημοκρατικές, η ανεκτικότητα όμως της δημοκρατικής κοινωνίας του παρέχει τη δυνατότητα να τις εκφράζει ελεύθερα και απρόσκοπτα. Εξάλλου, η άρνηση ιστορικών γεγονότων (π.χ. το ολοκαύτωμα των Εβραίων, η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους κ.α.) δεν αποτελεί στην Ελλάδα ποινικό αδίκημα, και ως εκ τούτου και στην περίπτωση που η άρνηση αυτή διανθίζεται με σχόλια και χαρακτηρισμούς που ενοχλούν την πλειοψηφία των πολιτών, όπως συμβαίνει με τις απόψεις που εκφράζει ο κατηγορούμενος στο επίμαχο βιβλίο για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, δεν καταλείπεται έδαφος για κατ' ουσίαν εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 1 και 2 του νόμου 927/1979. Περαιτέρω, με όσα διαλαμβάνει ο κατηγορούμενος στο παραπάνω βιβλίο δεν παρακινεί από πρόθεση σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπων, ούτε εκφράζει προσβλητικές ιδέες, λόγω της εθνικής και φυλετικής καταγωγής των Εβραίων αλλά αναφερόμενος σε συγκεκριμένα περιστατικά αξιολογεί αρνητικά τη συμπεριφορά των προσώπων αυτών, σύμφωνα με τις προσωπικές του απόψεις, δικαίωμα αναφαίρετο για κάθε συγγραφέα. Αντίθετη εκδοχή θα οδηγούσε σε ανεπίτρεπτο περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και της διάδοσης των ιδεών, ενώ στην δικαζόμενη υπόθεση δεν υφίστανται οι εξαιρέσεις και η υπέρβαση ορίων που θέτουν οι παραπάνω συνταγματικές διατάξεις και το άρθρο 10 παρ. 2 της ΕΣΔΑ που πρέπει να ερμηνεύεται αυστηρά.
Συγκεκριμένα στο ως άνω βιβλίο γίνονται αναφορές στο τι περιλαμβάνει το Ταλμούδ (σελ. ...) για τη θρησκεία των Εβραίων (σελ. ...) για το τι διδάσκουν τα παιδιά (σελ. ..) για την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται οι Εβραίοι από μικρά παιδιά για τα διαλαμβανόμενα στο Ταλμούδ (σελ. ...) το μίσος κατά των χριστιανών (σελ. ...) την υπεροχή – κυριαρχία των Εβραίων, την εξολόθρευση άλλων λαών, το χαρακτηρισμό ως κτηνών των μη Εβραίων (σελ. ...) τις προτροπές για την αντιμετώπιση των Χριστιανών (σελ....) τις δηλώσεις του ραβίνου Οβεντία Γιόσεφ για την εξολόθρευση των Αράβων [“Ας ρίξει ο Θεός την εκδίκησή του στα κεφάλια των Αράβων ....”, σελ. ....] κ.α. Τα αναφερόμενα για το Ταλμούδ και την θρησκεία των Εβραίων μνημονεύονται από τον κατηγορούμενο για να καταδειχθούν οι μισαλλόδοξες και αντιχριστιανικές θέσεις που περιέχονται στα Ιερά Βιβλία των Εβραίων και για να θεμελιώσει την οξεία κριτική και τα συμπεράσματα που εξάγει για τους εβραιοσιωνιστές.
Περαιτέρω, στις σελίδες .... του ως άνω βιβλίου ο κατηγορούμενος παραθέτει ιστορικές πηγές για την εχθρική αντιμετώπιση των Ελλήνων από τους Εβραίους, στην ιστορική τους διαδρομή, οι οποίες δεν αντικρούστηκαν από τους μάρτυρες κατηγορίας, τις δηλώσεις ισραηλινών πολιτικών ότι εχθρός τους είναι ο Ελληνισμός (σελ. ...) τον “ιδιοτελή μισελληνικό φιλοτουρκισμό των Εβραίων” (σελ. ..), την εξόντωση των χριστιανών (σελ. ..) τη σφαγή Ελλήνων από Εβραίους και τις αγριότητες των τελευταίων (σελ. ..), τη διαφορά Ελλήνων και Εβραίων (σελ. ..) τον αντισημιτισμό του [“είμαι αντισημίτης ενόσον οι Εβραίοι υποστηρίζουν τους Τούρκους. Γίνομαι φίλος των Εβραίων ενόσον αυτοί υποστηρίζουν την Ελλάδα”, σελ....], το παράδειγμα του Εβραίου Μαρδοχαίου Φριζή, ο οποίος αγωνίσθηκε με αυτοθυσία για την Ελλάδα (σελ. ...). Ο κατηγορούμενος, με την επίκληση συγκεκριμένων περιστατικών συμπεραίνει ότι οι εβραιοσιωνιστές, διαχρονικά επιδιώκουν ή ασπάζονται τις αρχές περί παγκόσμιας κυριαρχίας, επιβουλεύονται τους άλλους λαούς και ιδιαίτερα τους Έλληνες και συμμαχούν με τους Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων γι' αυτό ο ίδιος είναι αντισημίτης. Περαιτέρω αναφέρει ότι “δεν έχομεν κάτι το παραμικρόν εναντίον των Εβραίων ως λαού, αντιτιθέμεθα στην εγκληματική πολιτικοθρησκευτική πίστη του εβραιοσιωνισμού που υποσκάπτει υπονομεύει, διαβρώνει κάθε εθνική κοινωνία, με σκοπό την παγκόσμιον επικράτησίν του” (σελ. 290), [...].
Από τις αμέσως παραπάνω προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος δεν στρέφεται κατά των Εβραίων, μόνο λόγω της φυλετικής και εθνικής καταγωγής τους αλλά κυρίως λόγω των επιδιώξεών τους για παγκόσμια κυριαρχία, των μεθόδων που χρησιμοποιούν για την ευόδωση αυτών και τη συνωμοτική τους δράση. Ειδικότερα, από τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία αποδείχθηκε ότι στο επίμαχο βιβλίο περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα αποσπάσματα, τα οποία περιλαμβάνονται στο κλητήριο θέσπισμα και το διατακτικό της εκκαλούμενης απόφασης και τα οποία αποτελούν αυτούσια φωτοτυπική μεταφορά του περιεχομένου της μήνυσης της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας:

Ως προς την Α' Πράξη:
1) Στη σελ. .... “Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν, εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα”. Το απόσπασμα αυτό δεν εμπίπτει κατά την κρατήσασα στο δικαστήριο άποψη στο άρθρο 1 του νόμου 927/1979, καθόσον αναφέρεται σε συγκεκριμένο πραγματικό περιστατικό και δεν στρέφεται κατά των Εβραίων συλλήβδην λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους. Ειδικότερα, στις σελιδες .... αναφέρονται ότι “κατά τον Α' Παγκόσμιον Πόλεμον οι Εβραίοι τοκογλύφοι (...) εδάνειζαν την Γαλλίαν και εισέπρατταν υπερβολικά προμηθείας που ο Μπριάν είχε αναγκασθεί να δεχθεί. Ο Γερουσιαστής Γκωντέν ντε Βιλαίν κατηγόρησε επίσης τους Εβραίους δια λαθρεμπορίαν εν καιρώ πολέμου. Τελικώς, όταν ο Κλεμανσώ ανέλαβε την εξουσία στη Γαλλία ενημερώθηκε δια τον όρο της τοκογλυφικής προμήθειας και (όπως ο Ροζέ Πεϋρεφίτ αναφέρει) “κάλεσε λοιπόν τους βαρόνους Εντουάρ και Εντμόν και τους δήλωσε ότι εάν δεν αναιρούσαν τον όρο αυτόν εντός 24 ωρών θα έπρεπε δυστυχώς να τους συλλάβει και είχε αναμφίβολα πολλά στοιχεία για να τους στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα”. Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν, εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα. Κι αυτά ελέχθησαν από έναν δημοκράτη αλλά δυναμικό πατριώτη”. Η φράση λοιπόν για εκτελεστικό απόσπασμα, που αποδίδεται στον Κλεμανσώ από τον Ρ. Πεϋρεφίτ, αφορά τους συγκεκριμένους Εβραίους τοκογλύφους και επαναλαμβάνεται απλώς από τον συγγραφέα για να δώσει έμφαση στο άνω περιστατικό. Οι μάρτυρτες κατηγορίας δεν αμφισβήτησαν με συγκεκριμένα στοιχεία ότι ο Κλεμανσώ με αφορμή το γεγονός αυτό είπε την παραπάνω φράση αλλά τον συγγραφέα (Ρ. Πεϋρεφίτ) το βιβλίο του οποίου χαρακτήρισαν μυθιστόρημα.

2) Στη σελίδα ... “Ο Ναζισμός λοιπόν γνωρίζων καλώς τα Εβραϊκά σχέδια απεφάσισε όπως αλλού περιγράφω να εκδιώξει τους Εβραίους από την Ευρώπην. Και έπραξεν κατά τη γνώμην μου πολύ ορθώς. Η απαλλαγή της Ευρώπης από τους Εβραίους είναι επιβεβλημένη, διότι ο Εβραϊσμός συνιστά απειλή κατά της ελευθερίας των Εθνών” (σελ. ...). Το απόσπασμα αυτό του ως άνω βιβλίου, κατά την κρατήσασα στο δικαστήριο άποψη, αποτελεί λογικό συμπέρασμα των όσων διαλαμβάνει ο κατηγορούμενος σε προηγούμενες αλλά και επόμενες σελίδες (σελ. ...) για την προπαγάνδα των Εβραίων για την επίτευξη των επιδιώξεών τους για παγκόσμια κυριαρχία, σύμφωνα με τα ιερά τους βιβλία και την εκμετάλλευση από την πλευρά τους του ολοκαυτώματος και αξιολογεί θετικά (σύμφωνα με τις ιδεολογικές του απόψεις ) τις θέσεις του ναζισμού για την εκδίωξη των Εβραίων από την Ευρώπη. Τούτο όμως δεν το πράττει εκ μόνου του λόγου της εθνικής και φυλετικής καταγωγής των Εβραίων αλλά γιατί, κατά τον συγγραφέα, και σύμφωνα με όσα έχει ήδη προαναφέρει (παραδείγματα, ιστορικές αναφορές) ο Εβραϊσμός συνιστά απειλή για την ελευθερία των άλλων εθνών. Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος των προαναφερόμενων γεγονότων και συμπεριφορών συνδέεται με τη θρησκεία των Εβραίων και τις διδαχές του Ταλμούδ (μισαλλόδοξες και αντιχριστιανικές), η οποία δεν ερευνάται στην συγκεκριμένη κρινόμενη υπόθεση γιατί οι θρησκευτικοί λόγοι δεν έχουν περιληφθεί στο κατηγορητήριο.
3)....
4)...
5)...
6)...
7)...
8)...
9)...
10)....
11)...
12)..
13)...
14)...
15)...
16)...
17)...
18) ....
19)...

[Σε αυτά τα σημεία παρατίθενται αποσπάσματα του βιβλίου και το Δικαστήριο εξηγεί σημείο προς σημείο ότι δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του ποινικού νόμου, επειδή δεν στρέφονται εναντίον των Εβραίων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, ενώ όπου τα αποσπάσματα αφορούν την εβραϊκή θρησκεία, το Δικαστήριο εξηγεί ότι δεν μπορεί να αξιολογήσει την πράξη, επειδή το κατηγορητήριο δεν έχει μνημονεύσει την εφαρμογή του νόμου που ποινικοποιεί τις απαξιωτικές αναφορές για το θρήσκευμα.]

Ως προς τη Β΄ Πράξη:

1) Στη σελ. ... (κάτω από μία φωτογραφία παιδιών) “Μας έδειξαν αυτήν την φωτογραφίαν (πότε; πού; ποίοι ήσαν κλ.π. άγνωστον και μας είπαν Εβραιόπουλα εις στρατόπεδον συγκεντρώσεως. Δεκτόν. Τα βλέπομεν τετράπαχα...”. Η περικοπή αυτή δεν μπορεί να υπαχθεί στο πραγματικό του άρθρου 2 του νόμου 927/1979, καθόσον δεν συνιστά έκφραση προσβλητικών ιδεών κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους αλλά σχολιασμό της φωτογραφίας στην οποία απεικονίζονται παιδιά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, τα οποία, κατά τον συγγραφέα, δεν φαίνονται ταλαιπωρημένα, αλλά “τετράπαχα” [...]
2) Σελ. ... “Οι Εβραίοι απαιτούν να σεβώμεθα τους ανύπαρκτους νεκρούς των. Εγώ προσωπικώς και υπαρκτοί να ήσαν, διατί να τους σεβαστώ;” σελ. ... “Τι άλλο θέλετε να σας κάνουν οι Εβραίοι δια να ξυπνήσετε επιτέλους. Το παραμύθι του Άουσβιτς σας συγκινεί και όχι αι σφαγαί των ομοεθνών μας;” σελ. ...., “Απελευθερωθείτε από την Εβραϊκήν προπαγάνδα που σας εξαπατά με τα ψεύδη περί στρατοπέδων συγκεντρώσεων, θαλάμων αερίων, “φούρνων”, και τα άλλα παραμύθια του ψευτο-ολοκαυτώματος....”, σελ. “Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, οι “φούρνοι”, το “σαπούνι” και τα βασανιστήρια υπήρξαν και παραμένουν προσφιλή θέματα, τα οποία εκμεταλλεύεται η αντιναζιστική προπαγάνδα... Εκείνα τα έργα, όπως το “ολοκαύτωμα” σας συγκινούν και εντυπωσιάζεστε από τα δήθεν βασανιστήρια τα οποία υπέστησαν οι Εβραίοι προ 60 ετών” [....] Tα ως άνω αποσπάσματα του επίμαχου βιβλίου δεν συνιστούν έκφραση προσβλητικών ιδεών κατά προσώπων ή ομάδας προσώπων, λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους και ως εκ τούτου δεν υπάγονται στις διατάξεις του άρθρου 2 του νόμου 927/1979. Τούτο δε γιατί τα αποσπάσματα αυτά αφορούν κυρίως την εκ μέρους του κατηγορουμένου αμφισβήτηση ή και άρνηση του ολοκαυτώματος των Εβραίων. Το γεγονός αυτό, όπως προαναφέρθηκε, δεν συνιστά στην Ελλάδα ποινικό αδίκημα, οι δε χρησιμοποιούμενες για την αμφισβήτηση αυτού εκφράσεις συνάδουν με το ύφος και τις εν γένει απόψεις του συγγραφέα. Αντίθετη εκδοχή θα οδηγούσε σε υπέρμετρο περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και της διάδοσης των στοχασμών και θα ποινικοποιούσε την άρνηση του ολοκαυτώματος. Το ότι ο κατηγορούμενος δεν σέβεται τους νεκρούς των Εβραίων (σελ. ...) δεν μπορεί να θεωρηθεί έκφραση προσβλητικών ιδεών κατά των Εβραίων, όπως δεν αποτελεί τέτοια έκφραση αλλά μόνο αμφισβήτηση του ολοκαυτώματος, η μνεία για παραμύθι του Άουσβιτς (σελ. ....) τα ψεύδη για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (...) τα δήθεν βασανιστήρια των Εβραίων (σελ. ...) το ZYKLON (σελ. ...) και την Εβραϊκή πτωματολογία στην περίπτωση του Άουσβιτς (σελ. ...) Επιπλέον τα ως άνω αναφερόμενα ο κατηγορούμενος τα μνημονεύει για να καταδείξει την αντίφαση της συμπεριφοράς των Εβραίων, οι οποίοι μεγαλοποιούν και εκμεταλλεύονται οικονομικά και προπαγανδιστικά όσα οι ίδιοι υπέστησαν από τους Γερμανούς, ενώ αποσιωπούν τη βάναυση συμπεριφορά τους έναντι των Παλαιστινίων [φωτογραφία στη σελ. ... με το συρματόπλεγμα του Άουσβιτς για να θυμίζει σε έναν ολόκληρο κόσμο τη ναζιστική θηριωδία της περιόδου 1939-1945 και φωτογραφία στη σελ. ... με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα που τοποθέτησαν οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη με το οποίο φυλάκισαν ένα ολόκληρο λαό στην ίδια του την πατρίδα, γεγονός για το οποίο κατά τον συγγραφέα η διεθνής κοινότητα σιωπά].
3)....
4)...
5)...
6)...
7)...
8)...

Απ' όλα τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος με το ως άνω βιβλίο και ειδικότερα τα αποσπάσματα που προαναφέρθηκαν καταφέρεται κατά των αποκαλούμενων εβραιοσιωνιστών (ο πρόλογος του βιβλίου αρχίζει με τη φράση “Στο βιβλίο αυτό διαπραγματεύομαι τον εβραιοσιωνισμό, ... που είναι πολιτικοθρησκευτικό συνωμοτικό κίνημα”) με σφοδρότητα και οξύτητα όχι εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους αλλά κυρίως λόγω της, κατά την άποψη του συγγραφέα, που θεμελιώνεται σε ιστορικές πηγές και συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά, τα οποία δεν αμφισβητούνται βάσιμα, διαχρονικής επιδίωξης των ως άνω Εβραίων για παγκόσμια κυριαρχία, σύμφωνα με τις διδαχές του Ταλμούδ, εγκληματικής έναντι των Ελλήνων, των Παλαιστινίων αλλά και των άλλων λαών συμπεριφοράς τους και της προπαγάνδας και των συνωμοτικών μεθόδων που χρησιμοποιούν για την επίτευξη των σκοπών τους, κ.α. και ως εκ τούτου δεν στοιχειοθετείται τόσο η αντικειμενική όσο και η υποκειμενική υπόσταση των αδικημάτων των άρθρων 1 και 2 του νόμου 927/1979. Οι οξείες εκφράσεις και οι βαρείς χαρακτηρισμοί κατά των αποκαλούμενων εβραιοσιωνιστών που επαναλαμβάνονται πολλές φορές στο βιβλίο εντάσσονται λογικά και νοηματικά στο ύφος και στο περιεχόμενο του βιβλίου που είναι καταγγελτικό και δικαιολογούνται από την άσκηση του δικαιώματος του κατηγορουμένου – συγγραφέα για ελεύθερη έκφραση των στοχασμών του, με τη συγγραφή του ως άνω βιβλίου έκφανση του οποίου είναι και η δυνατότητα να αξιολογεί, κρίνει και ερμηνεύει τα ιστορικά γεγονότα και τα συνδεόμενα με αυτά πρόσωπα, σύμφωνα με τις πολιτικοϊδεολογικές του απόψεις. Η παραδοχή της αντίθετης άποψης θα οδηγούσε, πλήθος βιβλίων στην “πυρά” και τους συγγραφείς τους συνεχώς ενώπιον των ποινικών δικαστηρίων αφού οι διατυπούμενες σε σωρεία βιβλίων απόψεις για ιστορικά και άλλα γεγονότα, συνδεόμενα με συγκεκριμένους λαούς εμπεριέχουν οξύτατες εκφράσεις και βαρύτατους χαρακτηρισμούς γι' αυτούς. Επιπλέον των ανωτέρω, από το όλο περιεχόμενο του βιβλίου προκύπτει ότι δεν υφίσταται το στοιχείο του δόλου για την τέλεση των ως άνω πράξεων που του αποδίδονται, αφού σ' αυτό επισημαίνεται από την αρχή μέχρι το τέλος ότι στο επίμαχο βιβλίο “διαπραγματεύεται τον εβραιοσιωνισμό” και δηλώνει ότι, δεν μισεί τους Εβραίους δεν επιτίθεται εναντίον των εβραίων ως ατόμων, ως λαού, ως φυλής, ως έθνους ([σελ.]...) και επαινεί τη συμπεριφορά των Εβραίων που δεν ανήκουν στον εβραιοσιωνισμό (το παράδειγμα του Μ.Φριζή και άλλων απλών Εβραίων τους οποίους ο ίδιος έχει γνωρίσει).

Κατά τη γνώμη όμως εκ των μελών του Δικαστηρίου Εφέτη *** ο κατηγορούμενος έπρεπε να κηρυχθεί ένοχος της αποδιδόμενης σ' αυτόν πρώτης πράξεως, της παραβάσεως, δηλαδή της παρ. 1 του άρθρου 2 ν.927/1979 και μόνο αναφορικά με τις διαλαμβανόμενες στις σελίδες ..., ..., ..., ..., και ... του από τον κατηγορούμενο εγγραφέντος βιβλίου με τον τίτλο “***” περικοπές καθόσον απ' αυτές, εκτιμώμενες σε συνάρτηση με όλο το περιεχόμενο του παραπάνω βιβλίου και όχι μεμονωμένα και αποσπασματικά προκύπτει σαφέστατα πρόθεση του κατηγορουμένου προτροπής σε πράξεις και ενέργειες δυνάμενες να προκαλέσουν διακρίσεις μίσος και βία κατά των Εβραίων γενικώς εκ μόνου του λόγου της φυλετικής και εθνικής τους καταγωγής. Ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου ότι στη διατύπωση των κατά των Εβραίων διαλαμβανομένων ως άνω αναφορών προέβη όχι εκ μόνον του λόγου της φυλετικής και εθνικής καταγωγής αυτών αλλά εξαιτίας της εκτιθέμενης στο παραπάνω βιβλίο εγκληματικής δραστηριότητας ορισμένων μόνο από αυτούς (Εβραίους) (όπως τοκογλύφους, υβριστές, συκοφάντες, δολοφόνου, υπονομευτές εθνικής παιδείας και εξωτερικής πολιτικής κλπ) στους οποίους αφορούν οι εν λόγω περικοπές κρίνεται μη πειστικός αφού και μόνο η γενικότητα των εν λόγω περικοπών διατυπωμένη με αναφορές του τύπου α) “έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνο έτσι καταλαβαίνουν εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα”, β) “Η απαλλαγή της Ευρώπης από τους Εβραίους είναι επιβεβλημένη διότι ο Εβραϊσμός συνιστά απειλή κατά της ελευθερίας των Εθνών”, γ) “Η λευκή φυλή δεν θέλει σημίτας στην Ευρώπη διότι ‘ετσι τη συμφέρει βιολογικώς”, δ) “για μας οι Εβραίοι θα παραμείνουν θανάσιμοι εχθροί” και ε) “αυτή τη φορά δεν θα βρεθούν καλοί Γερμανοί Ναζί που θα μαζέυουν τους Εβραϊους δια να τους στείλουν στη Μαδαγασκάρη αλλά Ιππότης της Λευκής Αποκαλύψεως ” αναιρεί τον προβαλλόμενο ισχυρισμό καθόσον σε περίπτωση αποδοχής αυτού ως βάσιμου θα έπρεπε ο κατηγορούμενος να καταστήσει τούτο σαφές στο βιβλίο του με ανάλογη προσδιοριστική αναφορά, την οποία βεβαίως δεν καλύπτει η σημείωση ότι “επανειλημμένως θα τονίσω ότι δεν επιτίθεμαι εναντίον των Εβραίων ως ατόμων, ως λαού ως έθνους αλλά εναντίον της θρησκείας τους” καθόσον, και ανεξάρτητα του ότι και η γενομένη εκ μόνου του λόγου της θρησκείας διατύπωση των παραπάνω περικοπών είναι αξιόποινη (άρ. 1 παρ. 1 ν.927/1979) αυτή (η εν λόγω σημείωση) κρίνεται ως προσχηματικώς παρατεθείσα προκειμένου να χρησιμοποιηθεί από τον κατηγορούμενο ως επιχείρημα προς αντίκρουση των μετά βεβαιότητος αναμενομένων να του αποδοθούν σχετικών, για παράβαση του ν. 927/79, κατηγοριών .

Μετά απ' αυτά θα πρέπει να απορριφθούν οι ως άνω αυτοτελείς ισχυρισμοί του κατηγορουμένου [Σημείωση: περί ακυρότητας προδικασίας, ακυρότητας κλητηρίου θεσπίσματος, αντισυνταγματικότητας του νόμου 927/1979 ] και να κηρυχθεί αθώος ο κατηγορούμενος:

α) κατά πλειοψηφία, μόνο ως προς τα διαλαμβανόμενα στα αποσπάσματα των σελίδων ..., ..., ..., ... και ... του επίμαχου βιβλίου, ως προς την πρώτη πράξη,

β) ομόφωνα και ως προς τα λοιπά αποσπάσματα του βιβλίου ως προς την πρώτη πράξη και

γ) ομόφωνα ως προς την δεύτερη πράξη.