Η ελευθερία της έκφρασης είναι ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου - το κορυφαίο νομοθέτημα διεθνούς δικαίου που εφαρμόζουν οι 47 χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης- "συνεπάγεται καθήκοντα και ευθύνες". Στις ευθύνες αυτές περιλαμβάνεται και ο σεβασμός όλων των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων, ανάμεσα στα οποία η αξιοπρέπεια του ατόμου, ο σεβασμός της προσωπικότητας, ο σεβασμός της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών δεδομένων.
Έτσι λοιπόν, η ελευθερία της έκφρασης δεν κατοχυρώνεται ως ένα "υπερ-δικαίωμα" στο όνομα του οποίου μπορούν να διαδίδονται σκόπιμα ψευδείς πληροφορίες για άτομα ή οντότητες. Το ψέμα που καταρρακώνει την υπόληψη του άλλου δεν είναι ανεκτό από το Δίκαιο, κι αυτό δεν μπορεί να αποτελεί καν αντικείμενο συζήτησης. Είναι ένα θεμελιώδες αξίωμα κάθε έννομης τάξης, διαχρονικά και διατοπικά. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν επιτρέπεται η συκ0φαντική δυσφήμηση, δηλ. η σκόπιμη διάδοση αναληθών ισχυρισμών που βλάπτουν την υπόληψη του άλλου. Πρόκειται για ένα από τα θεμέλια ενός ανθρωπιστικού πολιτισμού κι όποιος το αντιμάχεται, απλώς στρέφεται εναντίον της ίδιας της ανθρώπινης αξίας.
Όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ίσης σημασίας και ίσης νομικής βαρύτητας: κανένα δεν κατισχύει έναντι του άλλου. Όταν βέβαια υπάρχει σχέση έντασης ανάμεσα σε δύο δικαιώματα, όπως ανάμεσα στην ελευθερία έκφρασης και την προστασία της προσωπικότητας, θα πρέπει να αναζητάται ο καλύτερος δυνατός τρόπος ώστε να μην εκμηδενίζεται κανένα από τα δύο. Έτσι υπεισέρχονται διαδικασίες σταθμίσεων, ώστε να επιτυγχάνεται η αρμονική συνεφαρμογή και να μη θίγεται τουλάχιστον ο "πυρήνας" κανενός από τα δύο δικαιώματα. Οι τεχνικές αυτών των σταθμίσεων έχουν εδώ και χρόνια εξειδικευθεί από την νομολογία των δικαστηρίων. Σε καμία απόφαση δικαστηρίου όμως δεν έγινε δεκτό ότι η συκοφαντική δυσφήμηση περιλαμβάνεται στην ελευθερία της έκφρασης.
Όσον αφορά τη σχέση της ελευθερίας της έκφρασης με την προστασία των προσωπικών δεδομένων, τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα: η ίδια η Οδηγία 95/46 αναφέρει ότι η προστασία δεν ασκείται εις βάρος της ελευθερίας της έκφρασης και οι δύο κανονιστικές αρχές (προστασία - ελευθερία) πρέπει να ασκούνται εναρμονισμένα. Εξάλλου, η προστασία προσωπικών δεδομένων δεν εισάγει κάποιο απόλυτα "απαραβίαστο απόρρητο". Προσωπικά δεδομένα δεν σημαίνει a priori μη δημοσιοποιήσιμες πληροφορίες. Σημαίνει "κάθε πληροφορία που αναφέρεται σε ένα φυσικό πρόσωπο, η ταυτότητα του οποίου είναι γνωστή ή μπορεί να γίνει εξακριβωθεί". Η αυτοματοποιημένη ή από αρχείο χρήση των προσωπικών δεδομένων επιτρέπεται εφόσον κυρίως:
- ενημερωθεί το άτομο για την ταυτότητα αυτού που πρόκειται να χρησιμοποιήσει τα δεδομένα, καθώς και για το σκοπό της χρήσης,
- υπάρχει η συγκατάθεση του ατόμου ή άλλος νόμιμος λόγος για την επιτρεπόμενη χρήση (όπως λ.χ. η ενάσκηση της ελευθερίας της έκφρασης),
- τα δεδομένα είναι σχετικά με το σκοπό της χρήσης, ακριβή (δηλ. όχι ψευδή, όπως στη συκοφαντική δυσφήμηση) επικαιροποιημένα και όχι περισσότερα από όσα είναι αναγκαίο για το σκοπό της χρήσης.
Αυτοί είναι κανόνες που εγγυώνται τελικά την ίδια τη διαφάνεια: να γνωρίζουμε ποιος και για ποιο σκοπό κατέχει τις προσωπικές πληροφορίες μας που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει. Επομένως, όποιος διαφωνεί με αυτούς τους κανόνες, είναι απλώς αντίθετος στην αρχή της διαφάνειας.
Η ανώνυμη καταγγελία έχει κι αυτή τη θέση της σε ένα δικαιοκρατούμενο σύστημα, εφόσον έχουν τηρηθεί ορισμένες προϋποθέσεις που διασφαλίζουν ότι ο σκοπός είναι όντως να λυθεί ένα πρόβλημα και όχι να εξοντωθεί ψυχολογικά κάποιος, διότι τότε πρόκειται για κατάχρηση: επιδιώκεται άλλος σκοπός από τον προβαλλόμενο. Ο βασικός κανόνας είναι ότι η ανώνυμη καταγγελία πρέπει να απευθύνεται στο αρμόδιο όργανο κι όχι στην κοινή γνώμη. Η κοινή γνώμη δεν είναι κριτής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, διότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν αντικείμενο πλειοψηφικών συσχετισμών, αποτελούν αντικείμενο εξατομικευμένων κρίσεων από ειδικά σώματα στελεχωμένα από ειδικούς (δικαστήρια, ανεξάρτητες αρχές, διεθνείς οργανισμούς, εμπειρογνώμονες). Έτσι οι ανώνυμες καταγγελίες μπορούν να ασκηθούν μέσα από προγράμματα λ.χ. whistle-blowing ή μέσα από συστήματα προστασίας μαρτύρων κλπ. Πάντα με ειδικό προγραμματισμό, συντεταγμένα και στα αρμόδια όργανα.
Ο Τύπος ασκεί κι αυτός τον ελεγκτικό του ρόλο και έχει αυξημένες υποχρεώσεις τήρησης δεοντολογικών κανόνων τεκμηρίωσης, διασταύρωσης κλπ. Μπορεί να ασκεί κριτική, ακόμη και οξεία ή σοκαριστική κριτική σε φυσικά πρόσωπα, με ιδιαίτερη μάλιστα ευχέρεια όταν πρόκειται για δημόσια πρόσωπα που ασκούν λειτουργήματα. Ούτε στον Τύπο επιτρέπεται όμως η συκοφαντική δυσφήμηση. Επομένως, οι απαγορεύσεις του διεθνούς δικαίου ισχύουν και σε αυτό τ0 πλαίσιο.
Η μετά τη δημοσίευση απαγόρευση ενός συκοφαντικού κειμένου δεν συνιστά λογοκρισία. Η λογοκρισία είναι προληπτικό μέτρο που καταργεί την ίδια τη δυνατότητα της διάδοσης, πριν αυτή ξεκινήσει. Η εκ των υστέρων απαγόρευση δεν είναι προληπτικό, αλλά κατασταλτικό μέτρο, άρα δεν αποτελεί λογοκρισία. Η αξίωση για παύση της μετάδοσης ενός συκοφαντικού κειμένου δεν είναι λοιπόν μία απαίτηση για "λογοκρισία", αλλά για συμμόρφωση προς τα ανθρώπινα δικαιώματα που θίγονται. Δεδομένου λοιπόν ότι η συκοφαντική δυσφήμηση δεν περιέχεται στο πεδίο της ελευθερίας της έκφρασης, δεν "τραυματίζεται" η ελευθερία της έκφρασης όταν αποσύρεται ένα συκοφαντικό κείμενο. Διότι δεν περιστέλλεται κάποια ατομική ελευθερία, αλλά αντίθετα διασφαλίζονται οι ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα που θίγονται εξ ορισμού από τη συκοφαντική δυσφήμηση.
Κάθε φορά που αποσύρεται ένα συκοφαντικό κείμενο, ενισχύεται η ελευθερία επειδή εξασφαλίζεται η πρακτική συνεφαρμογή όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων ως αρμονικό σύνολο κανόνων. Η απόσυρση ενός συκοφαντικού κειμένου είναι νίκη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου και καταστολή των αυθαίρετων εξουσιών που ασκούνται σε βάρος των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ιδιότητας.
23 σχόλια:
Σαφεστατο κείμενο και πολύ χρήσιμο.
τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν αντικείμενο πλειοψηφικών συσχετισμών, αποτελούν αντικείμενο εξατομικευμένων κρίσεων από ειδικά σώματα στελεχωμένα από ειδικούς (δικαστήρια, ανεξάρτητες αρχές, διεθνείς οργανισμούς, εμπειρογνώμονες).
Μία μπούρδα και μισή ("nonsense on stilts"). Ζητάς τα δικαιωμάτα των πολλών να αφεθούν στην κρίση των λίγων.
Η προληπτική λογοκρισία αποκαλείται.. προληπτική λογοκρισία.
Λογοκρισία σκέτο, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, "ονομάζουμε τον έλεγχο του λόγου και άλλων μορφών ανθρώπινης έκφρασης", ανεξάρτητα προφανώς από τη χρονική της στιγμή σε σχέση με αυτή της έκφρασης.
Τη λογοκρισία ασκούν συνήθως τα κυβερνητικά όργανα, και τα δικαστικά κατ' εφαρμογή των νόμων, όπως αναφέρεται και στην ίδια (παραπάνω) σελίδα. Και λυπάμαι αλλά οφείλω να σημειώσω ότι όταν τα ίδια τα δικαστικά όργανα αρνούνται να την εφαρμόσουν, και ιδιώτες προσπαθούν να το κάνουν επικαλούμενοι ακριβώς αυτή την.. άρνηση, τότε η λογοκρισία ονομάζεται πλήρως αυθαίρετη.
Όχι κάνεις λάθος, γιατί δεν ξέρεις νομικά και δεν γνωρίζεις ότι το άρθρο 14 του Συντάγματος αναφέρει:
"Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται"
και στη συνέχεια παραθέτει ποια είναι τα κατασταλτικά μέτρα.
Ο καθορισμός των νομικών εννοιών δεν γίνεται από τη Βικιπέδια, αλλά από τα νομικά κείμενα.
Σε λίγο θα αναλαμβάνεις και χειρουργεία;
@stassa
Καταγραφω την ισχυουσα κατασταση.Οταν τα ατομικα δικαιωματα γινονται αντικειμενο δημοψηφισματος ειναι προφανες οτι θα θιγουν οι λιγοι και θα επικρατησουν οι πολλοι. Ανθρωπινο δικαιωμα ομως σημαινει (ουτε λιγοι, ουτε πολλοι:) προστασια για καθεναν χωριστα, οσο μειοψηφια κι αν ειναι, οσο αντιεπικοινωνιακος κι αν ειναι.
Σκεψου τα δικαιωματα ενος διαφυλικου να ετιθεντο στην κριση ενος δημοψηφισματος κι οχι ενος δικαστηριου που εχει εγγυησεις ανεξαρτησιας και υποχρεουται να τηρει την αρχη της ισοτητας. Η κοινη γνωμη δεν εχει καμια τετοια υποχρεωση.
Δες τι εγινε στην Καλιφορνια που ρωτησαν το λαο αν πρεπει να επιτρεπονται οι γκει γαμοι και τελικα το δημοψηφισμα οδηγησε σε συνταγματικη (!!!) απαγορευση των γκει γαμων.
Θυμισου οτι ο Χριστοδουλος ζητουσε δημοψηφισμα για να γραφεται ή όχι στις ταυτότητες το θρησκευμα (ενα δεδομενο που κατεξοχην γινεται η πρωτη υλη - διαβατηριο για εισαγωγη αθεμιτων διακρισεων). Αν πηγαιναμε σε δημοψηφισμα η πλειοψηφια θα υποχρεωνε τον καθενα να δηλωνει υποχρεωτικα ενα επικινδυνο δεδομενο.
Η πλειοψηφια ειναι ουτως η αλλως εξουσία. Με τα ατομικά δικαιώματα πρέπει να μπορεί να προστατεύεται ο κάθε πολίτης προσωπικά κι αυτό δεν θα του το εξασφαλίσουν πλειοψηφικοί θεσμοί, αλλά θεσμοί του κράτους δικαίου.
"O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται."
Η πρόταση αναφέρεται στον τύπο, που προφανώς δε μπορεί να λογοκριθεί εκ των υστέρων (παρά μόνο με πλήρη κατάσχεση του εντύπου, όπως διευκρινίζεται στη συνέχεια). Γενικότερα το άρθρο υποφέρει στο να παρακολουθεί τις εξελίξεις, απ' όσο κατάλαβα.
Υποφέρει - ξυποφέρει αυτή ειναι η συνταγματική απαγόρευση της λογοκρισίας στην Ελλάδα και την κατατάσσει στα προληπτικά κι όχι στα κατασταλτικά μέτρα.
Όποιος λέει ότι το να κατεβάσεις κείμενο αφού έχει ήδη αναρτηθεί είναι "λογοκρισία", είναι νομικά αγράμματος.
Κι αυτό είναι μόνο μια λεπτομέρεια από την παραπληροφόρηση και την εκτοξευόμενη άγνοια του περασμένου τριημέρου, στο οποίο φυσικά επιβεβαιώθηκαν όλα όσα έχω γράψει στο e-lawyer όλα αυτά τα χρόνια, όπως το ότι η κοινή γνώμη δεν είναι αρμόδια να κρίνει ατομικές νομικές υποθέσεις. Ας αρκεστεί λοιπόν στη γενική ενημέρωση κι ας αφήσει την απονομή δικαιοσύνης στο φυσικό δικαστή.
Σαφώς και τα δικαιώματα είναι για όλους- έλα όμως που ενώ οι νόμοι μας λένε οτι είναι, στην πράξη δεν είναι; Γιατί κι εγώ μια υπάρχουσα κατάσταση έχω στο νού μου.
Αναφέρεις τα δικαιώματα των διαφυλικών ατόμων- ε, βλέπεις να γίνονται σεβαστά, στη χώρα μας; Μην πιάσουμε το κράτος- για τους πολίτες μιλάω. Από τη δική μου εμπειρία, η καθημερινότητα ενός διαφυλικού ατόμου στην Ελλάδα είναι ένα διαρκές δημοψήφισμα για τα δικαιώματά μας, που συχνά αποφασίζει "κατά", ιδίως για τα λιγότερο "επικοινωνιακά" άτομα που λες κι εσύ. Και τί μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό; Να κυνηγάμε τους συμπολίτες μας με δίκες, να τους κάνουμε διαλέξεις για τ' ανθρώπινα δικαιώματα, να τους παραπέμπουμε σ' επιστημονικά συγγράματα; Ό,τι κι αν λένε οι νόμοι μας, εμείς είμαστε στο έλεος της πλειοψηφίας... που δεν έχει έλεος.
Γι' αυτό είναι σαφώς ζήτημα "πλειοψηφικών διαδικασιών" τα ανθρώπινα δικαιώματα: επειδή ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε τον σεβασμό και την υπεράσπισή τους για όλους είναι να φροντίσουμε να μάθει να τα σέβεται το σύνολο, κι όχι να τ' αφήσουμε στην εξουσία (και την κρίση) των λίγων. Γιατί οι λίγοι πες καλά νομοθετούνε, όταν όμως οι πολλοί κακά πράττουνε, τί μένει;
Δε σου λέω οτι ξέρω εγώ πώς θα γίνει αυτό, να μάθουμε να σεβόμαστε όλοι ο ένας τον άλλο (ναι, θα λύσω και το Κυπριακό στον ελεύθερο χρόνο μου!). Δε βλέπω όμως να δουλεύει το "αυτό ορίζει ο νόμος, πάει και τελείωσε", νομοθετήσαμε, ερμηνέψαμε, ξεμπερδέψαμε. Εδώ είναι δύσκολα τα πράγματα και δε χωράνε δογματισμοί και βιασύνες. Και κυρίως δεν γίνεται να λες στον κόσμο "δεν ξέρεις τί λες βούλωστο" όταν του μιλάς για τους νόμους που ορίζουν τη ζωή του.
[και δίκιο νά 'χεις]
Στην Δημοκρατία υπάρχουν:
(α) οι πλειοψηφικοί θεσμοί (δημοψήφισμα, νομοθετική εξουσία, αιρετοί φορείς εκτελεστικής εξουσίας, κυβέρνηση, πρόεδρος ως ρυθμιστής του πολιτεύματος) και
(β) οι δικαιοκρατικοί θεσμοί (δικαστήρια, ανεξάρτητες αρχές, διεθνείς οργανισμοί, εμπειρογνώμονες).
Δεν είπα ότι ένα θέμα υπάγεται μόνο στη μία ή μόνο στην άλλη πλευρά. Το σίγουρο είναι ότι τις ατομικές περιπτώσεις δεν μπορούν να κρίνουν οι πλειοψηφικοί θεσμοί για τους λόγους που είπα πιο πάνω (δεν έχουν την απαιτούμενη αντικειμενικότητα - αντιθέτως) . Το σίγουρο επίσης είναι ότι η νομοθεσία δεν μπορεί να θεσπίζεται από δικαιοκρατικούς θεσμούς όπως τα δικαστήρια (δεν έχουν την απαιτούμενη λαϊκή νομιμοποίηση για τόσο γενικής ισχύος κανόνες).
Οπότε δεν ζήτησα "τα δικαιώματα των πολλών να αφεθούν στην κρίση των λίγων". Εξηγώ όμως ότι δεν μπορούμε όλοι εμείς να πάρουμε στα χέρια μας τα δικαιώματα του κάθε συμπολίτη μας.
Έλεος με την ευρωλαγνεία στο θέμα της προσέγγισης της ελευθερίας της έκφρασης.
Η αμερικανική νομολογία και θεωρία έχει αποδείξει ότι είναι ΥΠΕΡΤΑΤΟ το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης.
Αν πρόκειται φυσικά για δημόσια πρόσωπα ή για θέματα δημόσιου ενδιαφέροντος.
Όχι μεταξύ ιδιωτών.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ με το φετιχισμό της προστασίας της τιμής και της υπόληψης.
Ούτε στις ΗΠΑ επιτρέπεται η συκοφαντική δυσφήμηση. Είναι κι εκεί ποινικό αδίκημα και δεν περιλαμβάνεται στην ελευθερία της έκφρασης.
Επίσης υπάρχουν πολύ γνωστές δικαστικές αποφάσεις προστασίας δημόσιων προσώπων από συκοφαντικές διαδόσεις δια του τύπου και με τεράστιες αποζημιώσεις που τα ελληνικά δικαστήρια δεν έχουν επιδικάσει ποτέ.
Τέλος, μην ξεχνάμε ότι το αμερικάνικο σύνταγμα είναι του 1776.
Αγαπητέ μου συνάδελφε, ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ.
Δεν εννοώ σε διαφορές μεταξύ ιδιωτών.
Για ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ έχει θεσπιστεί η actual malice, με αντιστροφή του βάρους απόδειξης (και πρακτικά έχει καταστεί σχεδόν αδύνατο να αποδειχθεί από το θιγόμενο ότι ο εναγόμενος είχε μοχθηρία στην ψυχή του).
Διάβασε το βιβλίο του ομοϊδεάτη σου Σταύρου Τσακιράκη "Η ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ " (εκδόσεις Σάκκουλας, 1997)
Κρίμα που έχεις τέτοιες απόψεις, αν και φιλελεύθερος.
Συνήθως συγκρούομαι για τέτοια θέματα με δικούς μου συντρόφους (μαρξιστές), που είναι προσκολλημένοι σε δογματικές ερμηνείες.
Ούτε είναι σοβαρό το επιχείρημα περί...1776.
Η νομολογία είναι αυτή που δίνει δυναμική πνοή και νέα μοντέρνα διάσταση στο εν λόγω κείμενο.
Το βιβλίο του κ. Τσακυράκη το έχω από τότε που βγήκε και το έχω διαβάσει πολλές φορές. Πουθενά δεν λέει ότι στις ΗΠΑ επιτρέπεται η συκοφαντική δυσφήμηση.
Η αντιστροφή του βάρους απόδειξης είναι ένα δικονομικό ζήτημα που ΔΕΝ καταργεί την απαγόρευση της συκοφαντικής δυσφήμησης, απλώς δίνει μια προτεραιότητα στον συντάκτη του επίμαχου κειμένου κι όχι στον φερόμενο ως θιγόμενο. Νομικά λοιπόν δεν έχω κανένα "λάθος".
Ο φιλελευθερισμός υποστηρίζει ΟΛΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες έχοντας σαν επίκεντρο το άτομο κι όχι αόριστες συλλογικότητες όπως η "κοινή γνώμη", "τα μέσα ενημέρωσης" κλπ. Το ότι ο Διαφωτισμός ανέδειξε την ελευθερία της γνώμης δεν σημαίνει ότι από τότε μέχρι σήμερα δεν αναδείχθηκαν νέα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου. Η προστασία της προσωπικότητας, της τιμής και της ιδιωτικότητας είναι στην ουσία σεβασμός στην αυτονομία του ίδιου του ατόμου ως αυτοτελούς αξίας. Άυτό το πρόταγμα βρίσκεται στην ίδια την καρδιά του φιλελευθερισμού.
Επίσης το ότι αναγνωρίσαμε το 1789 ως ύψιστη αξία την ελευθερία της έκφρασης δεν σημαίνει ότι θα την αφήσουμε αζύγιστη σε σχέση με τις άλλες θεμελιώδεις ελευθερίες που προστέθηκαν στη συνέχεια. Το ζητούμενο είναι να γίνεται η στάθμιση και σε αυτό ούτε οι αμερικάνοι είναι αντίθετοι: απλώς έχουν θέσει άλλου είδους σταθμά όπως αυτό που ανέφερες.
Η αναγνώριση απόλυτης κατίσχυσης μιας θεμελιώδους ελευθερίας εις βάρος όλων των άλλων δεν είναι φιλελευθερισμός, αλλά η αρχή του φασισμού. Αλλίμονο να αξιώνεις να υποτάσσονται όλα τα ατομικά δικαιώματα σε μια καταστατική αρχή που προέρχεται από ένα εξ αυτών - η κατάργηση της στάθμισης είναι ολοκληρωτισμός.
Κανένας δημοκρατικός πολιτισμός δεν επέτρεψε το σκόπιμο ψέμα. Το ψέμα είναι εκτροπή και γι' αυτό δεν είναι ανεκτό από καμία έννομη τάξη.
Νομίζω ότι δεν συνεννοούμαστε.
Λέω ότι με την ωραιότατη ασφαλιστική δικλείδα του αμερικανικού συστήματος δεν μπορεί ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ να αποδειχτεί συκοφαντική πρόθεση.
ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ.
ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ.
Και δεν είναι θέμα δικονομικό μόνο.
Είναι θέμα ουσίας, διότι είναι πολύ αυστηρή η έννοια της actual malice.
Και αυτό εννοείται ότι αφορά ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, διότι ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΟΥΝ (πολύ πιο εύκολα από ό,τι ο μέσος πολίτης) ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΝ ΠΛΗΓΜΑ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ.
Άρα, δεν χρειάζεται η περίφημη στάθμιση. Ή μάλλον, κατ ' αυτόν τον τρόπο που λέω, έχει ήδη λάβει χώρα.
Άντε, το πολύ πολύ να δεχτώ π.χ. τη διαγνωστική απόφαση ενός διαμεσολαβητικού οργάνου, καθαρά προς ενημέρωσιν των τρίτων.
Απαράδεκτες οι ποινικές ή οι αστικές κυρώσεις.
Το ίδιο και με το θέμα του ρατσισμού.
Πρέπει να τιμωρείται ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΑ κάποιος που θα επικρίνει τον Χ επειδή είναι Εβραίος ή μαύρος, κλπ (δηλαδή όταν έχουμε ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ), και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τιμωρείται κάποιος που λέει την άθλια, ανατριχιαστική και φασιστική άποψη - ΓΝΩΜΗ ότι "ΟΛΟΙ οι Εβραίοι είναι έτσι, όλοι οι μαύροι αλλιώς, κλπ".
Οι ΓΝΩΜΕΣ, όσο και αν μας αηδιάζουν (όπως πραγματικά μας αηδιάζει ο αντισημιτισμός, κλπ) πρέπει να είναι απόλυτα ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ.
Πρέπει να είναι ΑΣΥΔΟΤΕΣ.
Μόνο αν θύμα είναι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πρόσωπο πρέπει να τιμωρούνται.
Η πάλη κατά του ρατσισμού είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ.
Δεν μίλησα για "γνώμες". Μίλησα για συκοφαντική δυσφήμηση, η οποία αφορά τη διάδοση ψευδούς ισχυρισμού, ο οποίος αναφέρεται σε πραγματικά περιστατικά.
Υπάρχει μια κομβική διαφορά ανάμεσα στην διάδοση πραγματικών περιστατικών και στη διατύπωση σχολίων.
Από εκεί και πέρα, στα νομικά το "σχεδόν" απο μόνο του ακυρώνει το "ποτέ".
Για τις συλλογικές προσβολές, θα συμφωνούσα μόνο αν δεν υπήρχαν συλλογικότητες. Από τη στιγμή που υπάρχουν συλλογικότητες, πρέπει κι αυτές να προστατεύονται από το νόμο.
Για τη συκοφαντική δυσφήμηση ισχύει το actual malice , με την αντιστροφή βάρους.
Η νομολογία είναι αριθμητικά καταλυτική. Δεν τεκμηριώνεται σχεδόν ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό δέχεται και η θεωρία στις ΗΠΑ. Άλλοι συμφωνούν , και άλλοι διαφωνούν.
Αυτό όμως όλοι δέχονται ότι ισχύει. Δηλαδή Η ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ στην ελευθερία έκφρασης.
Το άλλο θέμα που έθεσα για τις γνώμες, το είπα απλώς επί τη ευκαιρία. Είναι όντως άλλο ζήτημα.
Δεν το συγχέω με το παραπάνω.
Φυσικά, και εκεί διαφωνούμε.
Μιλάς μόνο για τις υποθέσεις που φτάνουν στο Supreme COurt, όχι για την νομολογία σε πολιτειακό επίπεδο. Άρα, κοινωνικά αναφέρεσαι σε υποθέσεις πάρα πολλών εκατομμυρίων και πολύ μεγάλων παραγόντων, δηλ.: των μέσων ενημέρωσης. Δεν μπορεί να είναι ενδεικτικό και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό μόνο και μόνο επειδή γίνεται στις ΗΠΑ.
Να επιτρέψουμε και την θανατική ποινή πάλι στην Ευρώπη επειδή το κάνει η Αμέρική;
Στην Ευρώπη έχουμε καλύτερη και ευχερέστερη πρόσβαση στη δικαιοσύνη, ακόμη και στο Ευρωπαϊκό ΔΙκαστήριο ΔΙκαιωμάτων. ΕΚεί οφείλεται και η καλύτερη στάθμιση των δικαιωμάτων από την ευρωπαϊκή νομολογία.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε ενοχλεί να υπάρχει απεριόριστη ελευθερία του Τύπου.
Η ελευθερία έκφρασης ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ δεν είναι μόνο ατομικό δικαίωμα, αλλά και εγγύηση για τη λειτουργία της δημοκρατίας, διότι αλλιώς θεσπίζονται αντικίνητρα στο να μιλήσει κανείς ελεύθερα.
Και τα ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΜΑΤΑ χρειάζονται ελεύθερη συζήτηση.
Εννοείται ότι δεν εισηγούμαι ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ να... αντιγράψουμε την Αμερική.
Θα ήταν πολιτική σχιζοφρένεια κάτι τέτοιο, για κάποιον που δηλώνει ακροαριστερός δημοκρατικός ελευθεριακός κομμουνιστής, όπως ο υπογράφων.
Πρέπει όμως να υιοθετούμε τα θετικά, χωρίς δογματισμούς και χωρίς προκαταλήψεις.
Για παράδειγμα, ήταν μεγάλη βοήθεια για το αντιμιλιταριστικό κίνημα η δικαίωση εκείνου που φορούσε την μπλούζα που έγραφε Fuck the draft".
Η νομολογία ΔΙΑΠΛΑΘΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ.
Ο Τυπος ειναι εξουσια και καμια εξουσια δεν πρεπει να ειναι τελειως ανελεγκτη.
Ειμαι υπερ της ελευθεριας της εκφρασης, αλλα σε αυτην δεν περιλαμβανεται να λες ψεματα που θιγουν τον αλλο.
Το παραδειγμα ποΎ φερνεις με το συνθημα κατα της στρατευσης ειναι πολυ ωραιο. Δεν ειναι ομως περιπτωση συκοφαντικης δυσφημησης.
Όχι, πάλι τα μπερδεύεις.
Ίσως επειδή κι εγώ τα βάζω όλα μαζί.
Αυτό με τη στράτευση εμπίπτει στην έκφραση απόψεων ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΑ (κατά θεσμών, ιδεών, φυλών, ομάδων, κλπ).
Στο ΑΛΛΟ θέμα , της συκοφαντικής δυσφήμησης, από τη στιγμή που το ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανασκευάσει το ψέμμα, δεν τίθεται θέμα.
Η χαμηλού επιπέδου και ανήθικη αντιπαράθεση είναι κι αυτή μια μορφή αντιπαράθεσης, που θα κριθεί από την κοινή γνώμη.
Διότι αν ένα ψέμμα περιέχει ακόμη κι ένα εκατομμυριοστό αλήθειας, αξίζει να γίνει ανεκτό.
Κύριε Θεοδωρίδη, σχολιάζετε ένα κείμενο που μιλάει για τη συκοφαντική δυσφήμηση και έρχεστε να μου φέρετε παραδείγματα ρατσιστικού λόγου, ελευθερίας ΓΝΩΜΗΣ, προκλητικού λόγου κλπ.
Σας διαχωρίζω ότι αυτά είναι άσχετα με την συκοφαντική δυσφήμηση και μου λέτε ότι τα μπερδεύω. Δεν τα μπερδεύω, ταξινομώ αυτά που λέτε ως εκτός θέματος.
Αυτό που λέτε ότι αν το ψέμα περιέχει ένα εκατομμυριοστό αλήθειας κλπ, δεν το λέει πουθενά ο νόμος. Ο νόμος δεν ανέχεται το ψέμα. Το θέμα της αναστροφής του βάρους απόδειξης δεν έχει καμία σχέση με αυτή την καταστατική πρόταση που υπάρχει και στον τίτλο του ποστ.
Παρατηρώ όμως κάτι πιο ενδιαφέρον: ότι ενώ είστε μέλος του τμήματος Δικαιωμάτων ενός πολιτικού φορέα ο οποίος υποστηρίζει την απαγόρευση ρατσιστικού λόγου και την επέκταση της απαγόρευσης και σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού, ο ίδιος είστε αντίθετος σε αυτή την εξαγγελία. Δικαίωμά σας φυσικά να μην συμφωνείτε σε όλα με τον πολιτικό φορέα που ανήκετε, αλλά αν οι εξαγγελίες έχουν αστερίσκους, εμείς οι ψηφοφόροι πως θα τους μάθουμε;
Μια ερωτηση: Πως ακριβως οριζεται η συκοφαντικη δυσφημηση; Αν καποιος, σε ενα blog, για παραδειγμα, δημοσιευσει στοιχια που εχουν πεσει στην υποληψη του, τα οποια κρινει πως εχει διασταυρωσει επαρκως, τι εμποδιζει το πιθανως ισχυρο ατομο που θυγεται (ορθως) να κινιθει νομικα κατα του blogger; Τι μπορει να εξασφαλισει την ασφαλια του blogger απεναντι σε πιθανο λαθος, ή, δεδομενης της δυσπιστιας μερικων προς την αμεροληψια της δικαιωσηνης, απο μια αδικη καταδικη; Ας πουμε, η δηλωση οτι τα post δεν αποτελουν συλογη ειδησεων, αλλα φημων, θα παρειχε καποια προστασια; Αν ασχοληθω με την "δημοσιογραφια μεσω blog", θα προτημουσα να μην προσθεσω δικες στο resume μου...
Συκοφαντική δυσφήμηση είναι ο ισχυρισμός γεγονότος που εν γνώσει του διαδίδοντος είναι ψευδής και μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη τρίτου.
Δημοσίευση σχολίου