Βγήκε η απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου για το γνωστό συμβαν που απασχόλησε τα ΜΜΕ.
"(...) Απεδείχθη κατά την κρίση του Συμβουλίου ότι ο εγκαλούμενος, στην Αθήνα, παρά την πλατείαν Φ.Ε. (Κ.), την 15.00 ώρα της 11ης Απριλίου 2005, αντιληφθείς τον εκ της πλατείας προς την οδόν Π.Ι. πεζή κινούμενον Γ.Β., έσπευσεν δρομέως και επετέθη αιφνιδίως και απροκλήτως κατ' αυτού και τον γρονδοκόπησε αρχικώς εκ των όπισθεν, όταν δε αυτός (Β.) εστράφει προς τα πίσω για να δει ποιος του επιτίθεται, ο εγκαλούμενος τον γρονθοκόπησε και στο πρόσωπο ενώ των εξέβριζε "π...", "π...". Προ του θεάματος αυτού, θαμώνες των παρακειμένων εστιατορίων έσπευσαν και συνεκράτησαν τον εγκαλούμενον, ο οποίος σε έξαλλη κατάσταση φώναζε "άστε με, παρατήστε με, είστε όλοι ίδιοι" και ελάκτιζε τους συγκρατούντες αυτόν πολίτες, προκειμένου απελευθερούμενος να επανεπιτεθεί στον Β. Ο τελευταίος κατέφυγε στο εκεί σταθμευμένο ΙΧΕ αυτοκίνητο του μάρτυρος Ν.Β., οπότε οι προστρέξαντες και μέχρι τότε συγκρατούντες τον εγκαλούμενο θεωρήσαντες ότι ο δαρείς Β. ήτοι πλέον ασφαλής, άφησαν τον εγκαλούμενον, ο οποίος όμως έσπευσε αμέσως προς το αυτοκίνητο που ήταν ο Β. και του κατάφερε δια του ανοικτού παραθύρου και νέο βίαιο πλήγμα στην κεφαλή, με συνέπεια να αιμορραγήσει το αυτί του, καθ'όλη δε την διάρκεια του επεισοδίου αυτού ο εγκαλούμενος συνέχιζε να τον βρίζει "π...", "π..., όπου σε βρίσκω θα σε λειώνω στο ξύλο". Το γεγονός έλαβε αστραπιαίως τεράστια δημοσιότητα και αφενός μεν προκάλεσε κοινή αγανάκτηση, αφετέτου και αυτό και ο ίδιος ο εγκαλούμενος, κατέστησαν αυθημερόν αντικείμενον δυσμενούς σχολιασμού, πανελληνίου χλεύης, διακωμωδήσεως και λοιδωρίας, από το σύνολο των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών και από πολλές εκπομπές και έντυπα, ενώ προεκλήθησαν δυσμενέστατα σχόλια και βαρεία τρώση του δικηγορικού σώματος. Η συμπεριφορά αυτή του εγκαλούμενου είναι χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπής γιατί αντιβαίνεοι ευθέως στη θεμελιώδη διάταξη του άρθρου 45§1 ΚΔικ η οποία σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 1,5,7,12 επ. και 39 ΚωδΔ, οριοθετεί τη θέση του δικηγόρου, όχι μόνον στο σύστημα οργανώσεως της πολιτείας, με το να τον αναγάγει σε δημόσιο υπάλληλό και δημόσιο λειτουργό αλλά και μέσα στην κοινωνία, με το να επιβάλλει σ' αυτόν να διάγει και να φαίνεται διάγων αξιοπρεπώς και να επιδεικνύει σε κάθε περίπτωση συμπεριφορά υποδειγματική για τους άλλους. Πρέπει κατ' ακολουθίαν και κατά την ομόφωνη κρίση του Συμβουλίου να κηρυχθεί ο εγκαλούμενος ένοχος (πειθαρχικώς ελεγκτέος) της με το κατηγορητήριο αποδιδόμενης πειθαρχικής παραβάσεως της χαρακτηριστιώς αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς και ανάξιας δικηγόρου διαγωγής στην ιδιωτική του ζωή και να του επιβληθεί, κατά την κρατήσασα στο Συμβούλιο γνώμη, εν όψει (α) της βαναυσότητας και της θρασύτητος της ενέργειας και της αντικειμενικής απαξίας του παραπτώματος, (β) της εκ του παραπτώματος επενεχθείσης κατά του κύρους του δικηγορικού σώματος βαρύτατης προσβολής, (γ) της μετά την πράξη επιδειχθήσης προκλητικής συμπεριφοράς του εγκαλουμένου, ο οποίος ενεφανίζετο επί πολύ χρόνον νυχθημερόν σε τηλεοπτικές εκπομπές επαιρόμενος για την πράξη του και για τα "κοινωνικώς υγιή" παρ΄ αυτού προσβαλλόμενα κίνητρα, που τον διέπουν και στη συγκεκριμένη περίπτωση τον ώθησαν σε αυτήν, αλλά και εν όψει του ότι (δ) είναι υπότροπος έχων ήδη τιμωρηθεί αμετακλήτως δύο φορές σε ποινές προσωρινής παύσεως μικρότερας διάρκειας, η πειθαρχική ποινή της προσωρινής παύσεως από την άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος διάρκειας έξι (6) μηνών, των Συμβούλων Ε. Γαλετζά και Χ. Τσαγκλή εχόντων την γνώμη ότι προσήκει η ποινή της προσωρινής παύσεως διαρκείας δύο (2) μηνών."
(πηγή: Νομικό Βήμα)
1. Έχει ενδιαφέρον ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος εξακολουθεί να θεωρεί την καθαρεύουσα ( σε μια πιο light εκδοχή της) ως την πιο ενδεικνυόμενη γλώσσα για την επιβολή των πειθαρχικών κυρώσεων στα μέλη του. Εξάλλου, σκοπός του πειθαρχικού δικαίου δεν είναι ο κολασμός των εγκλημάτων (αυτό έχει ανατεθεί από το Σύνταγμα στα ποινικά δικαστήρια), αλλά η επιβολή μέτρων για τη συμμόρφωση του παραβάτη προς τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Και αυτή η επιβολή δεν επιτυγχάνεται μόνο με την επιβολή της πειθαρχικής κύρωσης, αλλά και με την πρόκληση δέους από το ίδιο το κείμενο της απόφασης.
2. Το επιχείρημα της "δικαιολογημένης αγανάκτησης εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών εναντίον του" δράστη, που επικαλέσθηκε ο δικηγόρος για να δικαιολογήσει την επίθεση, δεν γίνεται δεκτό από την απόφαση. Το Συμβούλιο δέχτηκε ότι η επίθεση κατά του παθόντος ήταν απρόκλητη.
3. Το Συμβούλιο επιφυλάσσει ρητά για τον εαυτό του τον έλεγχο των δικηγόρων, ως υποδειγματικών πολίτών, και στη σφαίρα της ιδιωτικής τους ζωής. Αυτή η σφαίρα της ιδιωτικής ζωής νοείται μάλιστα εξαιρετικά διευρυμένη, αν ληφθεί υπόψη ότι το γεγονός έλαβε χώρα το μεσημέρι, δημόσια, παρουσία κοινού, σε μια από τις πιο κεντρικές πλατείες της χώρας. Φαίνεται ότι ο Σύλλογος εννοεί ως ιδιωτική ζωή του δικηγόρου κάθε δράση του εκτός των δικηγορικών του καθηκόντων. Και αυτό είναι ορθό (η ιδιωτική ζωή δεν ταυτίζεται με την αποκλειστικά "οικιακή" ζωή), αλλά πρέπει κάπως να οριοθετηθεί για να είναι και συνταγματικά ανεκτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Σύλλογος έκρινε μια δημόσια συμπεριφορά που δεν μπορεί να καλυφθεί από κανενός είδους "ιδιωτικό απόρρητο". Έως που φτάνει όμως η σφαίρα ιδιωτικότητας των δικηγόρων στην οποία ο Σύλλογος θεωρεί ότι έχει αρμοδιότητα αξιολόγησης της "χρηστότητάς" των μελών του; Ποιοι είναι οι απροσπέλαστοι πυρήνες της ιδιωτικής ζωής των δικηγόρων στις οποίες ο Σύλλογος δεν έχει δικαίωμα να επέμβει; (Ρητορική ερώτηση...)
12 σχόλια:
Πόσον δίκαιον είχεν ο Κ. αναφωνήσας:
"Αφήστε ρε π... όλοι ίδιοι είστε!"
"Αφήστε ρε π... όλοι ίδιοι είστε!"
Χαχαχαχαχα
Φαίνεται ότι κάποιοι, ήδη, έχουν γίνει πιο προσεκτικοί στα όσα γράφουν.
Αυτό είναι το καλό με τις γενναίες και ξεκάθαρες αποφάσεις : βάζουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
Και στα σωστά Συμβούλια.
Ελπίζω να αστειεύεσαι με το ...δέος από το ύφος της απόφασης! Διότι προσωπικά μόνο θυμηδία μου προκαλεί! Τι ηλικίας ήταν ο δικηγόρος που τη συνέταξε;
Θα ήθελα να σχολιάσεις το ζήτημα της "δικαιολογημένης αγανάκτησης"! Ελαφρά το αντιπαρήλθες! :)
Όσο για την "ιδιωτική" ζωή, φαντάζομαι ότι αναφέρεσαι (ορθότερα) στην εκτός επαγγελματικής δραστηριότητας δημόσια ζωή. Διότι δε νοείται επέμβαση κανενός στην πραγματικά ιδιωτική σφαίρα. Η πράξη του Κούγια ήταν δημόσια και ως δημόσια τρώση του κύρους του δικηγορικού λειτουργήματος κρίνεται.
-Ναι, φυσικά κάνω χιούμορ για την γλώσσα που χρησιμοποιεί η απόφαση... Το Πειθαρχικό του ΔΣΑ στελεχώνεται από μεγαλύτερης ηλικίας δικηγόρους, οι οποίοι νομιμοποιούνται και λόγω αρχαιότητας...
-Όσον αφορά την δικαιολογημένη αγανάκτηση, λόγω της οποίας μένουν ατιμώρητα τα αδικήματα κατά της τιμής, πράγματι πρέπει αξίζει ειδικότερη αναφορά.
Η δικαιολογημένη αγανάκτηση επιτρέπει κατά κάποιον τρόπο μία ήπια μορφή αυτοδικίας. Όταν ο δράστης έχει προκληθεί αμέσως λίγο πιο πριν από το θύμα, έτσι ώστε η βίαιη αντίδρασή του να θεωρείται ψυχολογικά δικαιολογημένη και η προσφυγή του σε άλλα μέσα (π.χ. κλήση της αστυνομίας) θα μπορούσε να αποβεί πρακτικά ατελέσφορη ενόψει της ηπιότητας της προσβολής, το δίκαιο κρίνει σκόπιμο, ύστερα από στάθμιση κόστους οφέλους που αφήνει πάντως στον Δικαστή, να απαλλάξει τον δράστη. Πρέπει δηλαδή να συντρέχει εγγύτητα χρονική με την πρόκληση στην οποία προέβη το θύμα, αλλά και η χαλαρότητα των εκατέροθεν προσβολών να δικαιολογεί αυτήν την εξαίρεση από τον ποινικό κολασμό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το θύμα είχε κάνει μια δήλωση που ο δράστης είχε θεωρήσει ότι είχε προσβάλλει την σεξουαλική του ταυτότητα. Η δήλωση αυτή είχε γίνει σε συνέντευη σε μέσο ενημέρωσης. Ο δράστης, σε άλλη συνέντευξή του σε άλλο μέσο ενημέρωσης, είχε προειδοποιήσει νομιζω το θύμα ότι θα τον έδερνε όταν τον έβρισκε μπροστά του. Ανάμεσα στις δηλώσεις και στον ξυλοδαρμό είχε μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα στο οποίο ο δράστης θα μπορούσε να είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη. Εξάλλου και η βαρύτητα της προσβολής (αμφισβήτιση της σεξουαλικής του ταυτότητας) θα επέτρεπε την προσφυγή του στη δικαστική οδό. Αντίθετα, ο δράστης προτίμησε να προβεί σε μία μορφή ανεπίτρεπτης αυτοδικίας.
- Για την ιδιωτική ζωή. Είναι όρος που χρησιμοποιεί η ίδια η απόφαση. Είπα και στο ποστ ότι ο ΔΣΑ θεωρεί ιδιωτική ζωή την εκτός επαγγελματικών καθηκόντων δράση του δικηγόρου.
Ωστόσο κάτι άλλο που δεν εθίγη καθόλου είναι αυτό του κατά πόσον εθίγη το ίδιο το δικηγορικό λειτούργημα από τις πράξεις του δράστη. Ο δράστης είναι ένας διάσημος ποινικολόγος και συνεπώς οι δράσεις του είναι αυτονομημένες και δέχονται αυτοτελή κοινωνική κριτική σε σχέση με το υπόλοιπο δικηγορικό σώμα. Δεν νομίζω ότι είπε κανείς, όταν είδε στην τηλεόραση το συμβάν: "Κοίτα τι απαράδεκτοι είναι οι δικηγόροι". Αντίθετα, είναι πολύ πιθανόν να είπαν "κοίτα τι απαράδεκτος είναι ο Χ". Προσωποποιημένα και εξατομικευμένα. Δεδομένου μάλιστα ότι η συγκεκριμένη δράση εκδηλώθηκε εκτός της σφαίρας των καθηκόντων του (εκτός δικαστηρίων ή γραφείου κλπ), από που κι ως που ο ΔΣΑ θα κρίνει την παραβατική συμπεριφορά του, δεδομένου ότι αρμόδια είναι η ποινική δικαιοσύνη; Θέλω να πω ότι η θεμελίωση της αρμοδιότητας του ΔΣΑ στην υποχρέωση του δικηγόρου να είναι πρότυπο στην κοινωνία, είναι σαθρή, αν εννοούμε ως πρότυπο γενικά όποιον δεν προβαίνει σε παραβατικές συμπεριφορές. Η γενική παραβατικότητα είναι στην αρμοδιότητα της ποινικής δικαιοσύνης και με αυτήν την έννοια "κοινωνικό πρότυπο" πρέπει να είναι καθένας μας, αφού δεν επιτρέπεται να παραβιάζουμε τον Ποινικό Κώδικα. Η πειθαρχική αρμοδιότητα του ΔΣΑ θα πρεπε να περιορίζεται στα εγκλήματα που διενεργούνται κατά την άσκηση του λειτουργήματος (απιστία δικηγόρων, τήρηση απορρήτου κλπ) και όχι γενικά σε κάθε παραβατική συμπεριφορά. Γιατί έτσι όπως εξελίχθηκε αυτή η υπόθεση και δεδομένου ότι ο ΔΣΑ είναι ν.π.δ.δ., δηλαδή βραχίονας του Κράτους, ο δράστης θα τιμωρηθεί ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ με ΔΥΟ ΠΟΙΝΕΣ για τα ίδια πραγματικά περιστατικά. ΔΗλαδή όταν το δικαστήριο (που είναι και το συνταγματικά αρμόδιο σε αντίθεση με τον ΔΣΑ) εκδώσει την απόφαση που θα καταδικάζει (κατά πάσα πιθανότητα) τον δικηγόρο, θα έχει παραβιάσει (!) την αρχή non bis in idem, αφού θα έρθει δεύτερο να τιμωρήσει μια συμπεριφορά η οποία έχει ήδη τιμωρηθεί από κρατική αρχή, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η τελευταία δεν έχει την συνταγματική αναγνώριση της δικαστικής αρχής. Ο δράστης έχει την ευχέρεια να προβάλλει μάλιστα αυτον τον ισχυρισμο (ένσταση παραβίασης του non bis in idem) και να επιτύχει την αθώωση του, εξηγώντας ότι ήδη του έχει επιβληθεί τιμωρία για την πράξη του. Και τότε το δικαστήριο, αν επιλέξει παρόλα αυτά να τον καταδικάσει και ποινικά, θα πρέπει να προβεί στην ιδιαίτερα δυσχερή θεμελίωση ότι ο ΔΣΑ λειτούργησε εντός των πειθαρχικών αρμοδιοτήτων του επιβάλλοντας μια πειθαρχική κύρωση επειδή ένας δικηγόρος δεν ήταν μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς στην ιδιωτική του ζωή! Θεμελίωση που αποκλείεται να πείσει ένα Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για παράδειγμα, αν ο δράστης θέλει να το συνεχισει...
Για να καταλάβουμε:
Όταν η Χριστίνα Ιακωβίδου σε κάθε εμφάνιση της στην τηλεόραση η τον τύπο, όχι μόνο φροντίζει να αναφέρεται στην επαγγελματική της ιδιότητα, αλλά χρησιμοποιεί τις «προκλητικές εμφανίσεις» της για να διαφημιστεί επαγγελματικά και το ότι είναι επιστήμων για να δώσει αξιοπιστία στα «ξέκωλα» της (πχ γυμνή φωτογράφιση στο οδοντιατρείο), αυτό είναι κάτι που δεν αφορά τον Οδοντιατρικό Σύλλογο και τη δημόσια εικόνα των οδοντιάτρων;
Τι ακριβώς εννοείς με τον όρο "σεξουαλική ταυτότητα";;;;;
Το πρόβλημα με την οδοντίατρο δεν ήταν (μόνο) η εικόνα του επαγγέλματος, αλλά κυρίως ο αθέμιτος ανταγωνισμός. Το οποίος επίσης νομίζω ότι είναι ακραίο. Μία όμορφη οδοντίατρος εξαναγκάζεται από το Σύλλογο της να μην κανει γυμνες φωτογραφήσεις, επειδή είναι όμορφη και θεωρείται ότι έτσι θα παρει τους πελάτες από τις άλλες οδοντιάτρους. Εντελώς αθέμιτος περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης. Αν οι πελάτες σκέφτονται με κριτήρια ομορφιάς του γιατρού, γιατί να τους εμποδίσει ο ιατρικός σύλλογος; Μπαμπάς τους ειναι;
"Σεξουαλική ταυτότητα": το θύμα στην υπόθεση του ξυλοδαρμού είχε πει ότι ο δράστης ειχε μια ομοφυλοφιλική εμπειρία στο παρελθόν. Για αυτό ο δράστης τον έδειρε. Επειδή του έθιξε την "ταυτότητα".
Συνολικά: τα πειθαρχικά των συλλόγων αρνούνται να αντιληφθούν διαχωρισμένο τον επαγγελματικό από τον μη επαγγελματικό βίο. Οι αρμοδιότητες των συλλόγων αναφέρονται μόνο στην επαγγελματική ζωή. Για την "υπόλοιπη" παραβατικότητα έχουμε τα δικαστήρια. Σε θέματα ελευθερίας της έκφρασης καθένας έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται όπως θέλει, εκτός αν θίγει το επαγγελματικό απόρρητο (διαδίδοντας πληροφορίες πελατών του) ή αν ασκεί το επάγγελμά με τρόπο που αντίκειται στους κανόνες. Το να φωτογραφηθεί κάποιος όπως θέλει σε ένα περιοδικό και να δηλώσει και την επαγγελματική του ιδιότητα (ενώ δεν είναι π.χ. μοντέλο) δεν επηρεάζει την πραγματική πελατεία ΄(εννοώ αυτήν που θα παει για το πρόβλημα της και όχι για να φλερτάρει με την οδοντίατρο π.χ.) ούτε συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό. Αλλιώς να απαγορευτεί κάθε προσπάθεια βελτίωσης της εξωτερικής εμφάνισης για να μην θίγονται οι πιο άσχημοι συνάδελφοι, κάθε φωτογράφηση για περιοδικά, κάθε δημοσιότητα πλην της επαγγελματικής. Απαγορεύσεις ασύμβατες με τη δική μας έννομη τάξη.
Φοβάμαι ότι οι απαντήσεις σου με μπέρδεψαν περισσότερο, παρ’ όλο που είχα ακούσει για το πώς οι νομικοί μπουδουκλώνουν τους αλόπιστους και αδαείς πελάτες τους με νομικίστικες δικαιολογίες. Αλλά εδώ μιλάμα για:
ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Ο όρος σεξουαλική ταυτότητα μεταφράζεται σε φυλετική ταυτότητα ή ταυτότητα φύλου. Και κανείς δεν αμφισβήτησε τα ΧΨ χρωματοσώματα του εν λόγω δικηγόρου. Αλλά φαίνεται ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι προαπαιτούμενο άσκησης του επαγγέλματος. Ούτε καν η κοινή λογική, όπως διαπιστώνω.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ. Γι’ αυτό άλλωστε οι σύλλογοι έχουν τους σχετικούς κώδικες που τα μέλη αποδέχονται κατά την εγγραφή τους. Και προφανώς οι γυμνές φωτογραφίσεις στο χώρο εργασίας και δημοσιοποίηση τους σε περιοδικά δεν επιτρέπονται. Όπως και το να κάνει μια οδοντίατρος απονευρώσεις με στρινγκ και ξέβυζη, ακόμη κι αν είναι όμορφη και οι ασθενείς της την προτιμούν έτσι. Ή ένας πασίγνωστος δικηγόρος να αυτοδικεί εν μέση οδώ. Αλλά φαίνεται ούτε κι εδώ προαπαιτείται η κοινή λογική. Κρίμα!
Στη σεξουαλική ταυτότητα περιλαμβάνεται και ο σεξουαλικός προσανατολισμός (δλδ κατηγορίες όπως ετεροφυλόφιλος, ομοφυλόφιλος, αμφισεξουαλικός κλπ), όχι μόνο το βιολογικό-γενετικό φύλο.
Όσοι εγγράφονται ως μέλη, "αποδεχόμενοι", όπως λές τους κώδικες δεοντολογίας, δεν σημαίνει ότι αποδέχονται και τους αντισυνταγματικούς όρους τους, εκείνους δηλαδή που περιορίζουν δυσανάλογα τις συνταγματικές ελευθερίες. Άλλωστε οι συνταγματικές ελευθερίες είναι κανόνες δημόσιας τάξης από τους οποίους η ιδιωτική βούληση δεν δύναται να παρεκκλίνει.
Τα αδικήματα σύμφωνα με το Σύνταγμα εκδικάζονται από την ποινική δικαιοσύνη. Για την περίπτωση του δικηγόρου, υπάρχει το δικαστήριο που θα κρίνει κατά πόσον παραβίασε τον νόμο. Η αρχή non bis in idem αναφέρει ότι δεν επιτρέπεται για τις ίδιες πράξεις κάποιος να τιμωρηθεί δύο φορές (να του επιβληθούν δύο ποινές). Εδώ ο ΔΣΑ έρχεται πρώτος να κρίνει, οπότε το ποινικό δικαστήριο θα περιοριστεί από αυτήν την απόφαση, αν κρίνει οτι ειναι ένοχος.
Η περίπτωση της οδοντιάτρου είναι διαφορετική γιατί δεν τέλεσε κάποιο ποινικό αδίκημα. Ο Σύλλογός της θεώρησε ότι τέλεσε ένα πειθαρχικό παράπτωμα, κρίνοντας τη συμπεριφορά της άσεμνη κλπ. Να σημειωθεί ότι η εν λόγω οδοντίατρος ασχολείται με αισθητική οδοντιατρική (λευκάνσεις κλπ.) Νομίζω ότι και πάλι υπάρχει αθέμιτη άσκηση πειθαρχικής εξουσίας: ποιο είναι το έννομο αγαθό που θέλει να διασφαλίσει ο σύλλογος και που θεωρεί υπέρτερο σε σχέση με την ελευθερία της έκφρασης της οδοντιάτρου; Προφανώς κάποια έννοια "ευπρέπειας του επαγγελματία", η οποία όμως δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, σε αντίθεση με την ελευθερία της έκφρασης που είναι ατομικό δικαίωμα. Συνεπώς, προκρίνοντας ο Σύλλογος ένα άόριστο αγαθό της κοινής νομοθεσίας/δεοντολογίας ως υπέρτερο της ελευθερίας της έκφρασης παραβιάζει το Σύνταγμα.
Δεν νομίζω ότι τίθεται κάποιο θέμα κοινής λογικής ή ελληνικής γλώσσας. Έχω πει από το πρώτο ποστ ότι θα σχολιάζω νομική επικαιρότητα, με σχετική ορολογία και έμφαση στην κριτική με τα σχετικά "εργαλεία" της νομικής. Το θέμα αυτού του ποστ είναι τα όρια της πειθαρχικής εξουσίας των επαγγελματικών συλλόγων, όπως αυτά περιγράφονται από το συνταγματικό δίκαιο. Δεν κάνω κριτική με όρους αισθητικής. Το γεγονός ότι σας ενοχλεί αισθητικά-ηθικά μία συμπεφόρά ("ξέκωλο", "στρινγκ", "ξέβυζη" κλπ είναι μερικές από τους όρους που χρησιμοποιείτε) είναι σεβαστό, αλλά νομικά αδιάφορο και δεν θα καταργήσουμε και τα ατομικά δικαιώματα για να μην σκανδαλίζεσθε.
Ο δικηγόρος είναι δημόσιος λειτουργός σε έναν ευαίσθητο χώρο. Δεν μπορεί η δημόσια συμπεριφορά του, έστω και εξωεπαγγελματική, να έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές τις οποίες είναι ταγμένος να υπηρετεί. Αυτό όντως πλήττει το κύρος και την αξιοπιστία του δικηγορικού λειτουργήματος - ο επίσημος φορέας έκφρασης του οποίου (Δικηγορικός Σύλλογος) οφείλει να αντιδράσει. Το να καταδικαζόταν πειθαρχικά ένας δικηγόρος επειδή γλεντοκοπούσε σε αμφίβολης ποιότητας κέντρο διασκέδασης θα ήταν αναχρονιστικό. Είναι διαφορετική η περίπτωση, όμως, δικηγόρου που παρανομεί προκλητικά, στέλνοντας στο ευρύ κοινό (το γεγονός ότι είναι "γνωστός" εδώ λειτουργεί επιβαρυντικά) μηνύματα τραμπουκισμού και κραυγαλέου παραμερισμού της δικαιοσύνης. Θεωρώ λοιπόν εύλογο το ενδιαφέρον του ΔΣΑ για το περιστατικό και θεμιτή την πειθαρχική ενεργοποίησή του.
Οι ποινικές και οι πειθαρχικές κυρώσεις λειτουργούν παραπληρωματικά; Αποκλείεται να συμπίπτουν τα πεδία αναφοράς τους, ενόψει του ότι εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς; Υπάρχει νομολογία που δέχεται την αρχή ne bis in idem για πειθαρχική και κατόπιν ποινική δίκη;
Επίσης: η διατύπωση Βαλλιανάτου ήταν τέτοια που επέτρεπε την υπαγωγή της στον ποινικό νόμο; Σε ποιά διάταξη; Το να σε αποκαλέσουν "γκέι", ενώ δεν είσαι, συνιστά προσβολή ποιού εννόμου αγαθού; της τιμής;
Τέλος, θεωρώ τις απαντήσεις σου προσεκτικές, αξιοπρεπείς και άκρως ενδιαφέρουσες νομικά, διατυπωμένες σε εξαιρετική γλώσσα. Η άγνοια και η προκατάληψη καμιά φορά δημιουργούν παρεξηγήσεις, μη δίνεις σημασία.
Δηλαδή στον όρο ταυτότητα περιλαμβάνονται και στοιχεία κατά δήλωση, όπως ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Και η όποια διαφορετική, έστω και μεμονωμένη, αναφορά συνιστά προσβολή που δικαιολογεί την αυτοδικία. Όπως π.χ. αν έναν ομοφυλόφιλο τον αντιμετωπίσουν ως ετεροφυλόφιλο ή του θυμίσουν μια καλοκαιρινή νύχτα ετεροφυλικού σεξ, που θα ήθελε να ξεχάσει. Ε, ρε μπουνιές που έχουν να πέσουν.
Όσο για την αισθητική οδοντιατρική, αν καταλαβαίνω καλά είναι κάτι σαν τα μασάζ των γνωστών αγγελιών με τις ημίγυμνες δίμετρες φυσιοθεραπεύτριες με τα θαυματουργά χέρια.
Λυπάμαι, αλλά, κατά τη γνώμη μου, το ποστ δεν διερευνά τα όρια της πειθαρχικής εξουσίας των επαγγελματικών συλλόγων, αλλά αναπαράγει και δικαιολογεί νοοτροπίες με πρόσχημα το πώς τα «εργαλεία» της Νομικής μπορούν να εξυπηρετήσουν την οποιαδήποτε αντίληψη περί ατομικών δικαιωμάτων, ανάλογα με τον πελάτη.
Στην επιστήμη αναπτύσσονται διάφορες απόψεις. Ισχύουσα θεωρείται εκείνη που είναι η επαρκέστερα θεμελιωμένη.
Αν μία θεμελίωση δεν θεωρείται επαρκής είναι άδικο να κατηγορείται κάποιος για ιδιοτέλεια. Η οδοντίατρος δεν είναι "πελάτισσά" μου (ορθότερα: εντολέας) οπότε δεν ευσταθεί το επιχείρημα ότι οι δικηγόροι προσαρμόζουν το νόμο ανάλογα με τον πελάτη. Όσα εκθέτω είναι αντικειμενικές κρίσεις για τις δύο περιπτώσεις που συζητάμε, όχι πληρωμένες γνωμοδοτήσεις. Εξάλλου, το blog τιτλοφορείται e-lawyer (e-νομικός) και όχι e-barrister/e-solicitor/e-attorney (e-δικηγόρος). Πάντως το βήμα των σχολίων είναι ανοικτό σε οποιεσδήποτε απόψεις.
Δημοσίευση σχολίου