Αριθμός 981/2006
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: ***.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 15 Μαρτίου 2006, με την παρουσία και της γραμματέως ***, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος:***, κατοίκου Τιράνων Αλβανίας, που εκπροσωπήθηκαν από τους πληρεξούσιους δικηγόρους του *** και ***.
Των αναιρεσίβλητων: 1) *** θυγατέρας ***, κατοίκου *** και
2) *** θυγατέρας *** ., συζύγου ***, κατοίκου ***, που παραστάθηκαν με τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους ***.
Του προσθέτως παρεμβαίνοντος υπέρ του αναιρεσείοντος: ***, κατοίκου ***, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του *** . Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από *** αγωγή του αρχικού ενάγοντος ***, και με την από *** ανταγωγή δια των προτάσεων του ήδη αναιρεσείοντος που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: *** του ίδιου Δικαστηρίου και *** του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας αποφάσεως ζητεί ο αναιρεσείων με την από *** αίτησή του και τους από *** προσθέτους λόγους.
Κατά τη συζήτηση της αιτήσεως αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο εισηγητής Αρεοπαγίτης *** ανέγνωσε την από *** έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της από *** αναιρέσεως του *** κατά της υπ´αριθμ. *** αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών και της υπέρ αυτού προσθέτως παρέμβαση του ***. Οι πληρεξούσιοι του αναιρεσείοντος και του προσθέτως παρεμβαίνοντος ζήτησαν την παραδοχή της αιτήσεως, των προσθέτων λόγων και της πρόσθετης παρέμβασης, ο πληρεξούσιος των αναιρεσίβλητων την απόρριψή των, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
[...]
ΕΠΕΙΔΗ, κατ' εφαρμογή του αρθρ. 178 ΑΚ διάταξη τελευταίας βούλησης που αντιβαίνει στα χρηστά ήθη είναι άκυρη. Ως κριτήριο των χρηστών ηθών χρησιμεύει το περί ηθικής συναίσθημα του κατά γενική αντίληψη χρηστού, έμφρονα και υγιώς σκεπτόμενου κοινωνικού ανθρώπου και για την κρίση περί της αντιθέσεως της διατάξεως τελευταίας βούλησης στα χρηστά ήθη λαμβάνεται υπόψη το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της διατάξεως, τα αίτια που ώθησαν τον διαθέτη, ο σκοπός που αυτός επεδίωκε και γενικά το σύνολο των περιστάσεων και συνθηκών που συνοδεύουν την διάταξη. Η με διάταξη τελευταίας βούλησης κατάληψη περιουσίας σε πρόσωπο, με το οποίο ο διαθέτης συζούσε με σχέση παλλακείας, ή είχε σαρκικές σχέσεις, ή το οποίο εκείνος όντας ομοφυλόφιλος, είχε ως ερωτικό του σύντροφο, δεν έχει από μόνη της περιεχόμενο αντικείμενο στα χρηστά ήθη, εκτός εάν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η τελευταία διάταξη, από τον τρόπο που έγινε συνιστά εκδήλωση αδικαιολόγητης περιφρόνησης προς εγγύτατα πρόσωπα της νόμιμης οικογένειας του διαθέτη, στην οποία περιλαμβάνονται και οι αδελφοί εκείνου καθώς και αν η ίδια διάταξη αποτελεί με τον τρόπο εκδήλωσής της πλήρη ευτελισμό της αξίας του ανθρώπου ή είδος εμπορίας του ανθρωπίνου σώματος (Ολ.Α.Π. 821/1977).
Εν προκειμένω, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, κατ' ορθήν εκτίμηση του περιεχομένου της, το Εφετείο δέχθηκε τα ακόλουθα: Ο *** που πέθανε στις ***, άφησε την από *** ιδιόγραφη διαθήκη, νομίμως δημοσιευθείσα και κηρυχθείσα κυρία, με την οποία εγκατέστησε κληρονόμο του σε όλη την περιουσία του (εκτός από τα κληροδοτούμενα περιουσιακά στοιχεία που αναφέρονται παρακάτω), αποτελούμενη από ένα διαμέρισμα του πρώτου ορόφου οικοδομής στην οδό ***, ποσοστό 25% εξ αδιαιρέτου στο ημιυπόγειο χώρο της ίδιας πολυκατοικίας, ποσοστό 25% εξ αδιαιρέτου σε ένα ακίνητο (εργοστάσιο) στην οδό *** , ποσοστό 15% εξ αδιαιρέτου επί εδαφικής εκτάσεως *** στρεμμάτων στο «***» της ***, ποσοστό 25% εξ αδιαιρέτου επί εδαφικής εκτάσεως *** στρεμμάτων επίσης στα «***» της Σύρου, ένα οικόπεδο άρτιο και οικοδομήσιμο στα «***» της *** και μια παραθαλάσσια έκταση *** τ.μ. επίσης στα «***» ***, τον ενάγοντα *** , ήδη θανόντα και κληρονομηθέντα από τις αναιρεσίβλητες, κληροδότησε δε περαιτέρω στους εναγομένους και σε άλλα πρόσωπα (μη διαδίκους) τα αναφερόμενα στη αναιρεσιβαλλομένη περιουσιακά στοιχεία.
Ειδικότερα δε στον πρώτο από αυτούς και ήδη αναιρεσείοντα όρισε να περιέλθει η οικία (διαμέρισμα) επί της οδού ***, βεβαρημένη όμως με περιορισμένη προσωπική δουλεία συνοικήσεως υπέρ του αδελφού του ***, ήτοι του ενάγοντος, επίσης χρήματα για πληρωμή των φόρων κληροδοσίας, τα οποία θα προέλθουν από το μερίδιο αυτού (διαθέτη) από την μελλοντική πώληση του ακινήτου της οδού *** στο ***, καθώς και το αυτοκίνητο του τύπου ***, με τον όρο να το παραχωρεί στον δεύτερο εναγόμενο όταν εκείνος το ζητεί. Τα λοιπά δε κληροδοτήματα, αναφέρονται σε περιουσιακά στοιχεία, μικρής σχετικά αξίας.
Ο διαθέτης από μικρή ηλικία εκδήλωσε τάσεις παθητικής ομοφυλοφιλίας, καθόλη τη διάρκεια του βίου του συνήπτε ευκαιριακές ερωτικές σχέσεις με άτομα του ιδίου με αυτόν φύλου χωρίς να αναπτύξει ποτέ σταθερό δεσμό. Τέτοιοι ερωτικοί σύντροφοι του διαθέτη ήταν και οι εναγομένοι. Ειδικότερα ο πρώτος και ο δεύτερος από αυτούς συνδέθηκαν ερωτικά με το διαθέτη από το 1995 περίπου, ο δε πρώτος από αυτούς διατηρούσε από τότε και μέχρι το θάνατο του διαθέτη τον ερωτικό δεσμό. Ο τρίτος εναγόμενος ήταν παλαιός, προ δεκαετίας περίπου πριν το θάνατο εκείνου, ερωτικός σύντροφος εκείνου (διαθέτη), ενώ ο τέταρτος εναγόμενος ήταν θείος του δεύτερου εναγομένου.
Η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά του διαθέτη προκαλούσε σοβαρά προβλήματα στον ίδιο και στο στενό οικογενειακό περιβάλλον του. Κατά τη δεκαετία του 1990 (ένατη δεκαετία της ζωής του) η διαταραχή του οξύνθηκε και δημιούργησε μια εξελικτική επί τα χείρω παθολογία με αποτέλεσμα να καταλήγουν με εν ζωή περιουσιακές παροχές τα χρήματα της περιουσίας του σε ευκαιριακούς εραστές.
Παρόλο που σπούδασε νομικά, ο διαθέτης δεν εργάσθηκε ποτέ στη ζωή του και ζούσε από την εκμετάλλευση της πατρομητρικής του κληρονομίας και από τα χρήματα που του παρείχε ο ενάγων και ο αδελφός τους Α. από την εκμετάλλευση αξιόλογης οικογενειακής βιοτεχνίας στο ***.
Ο πρώτος εναγόμενος ***, Αλβανός υπήκοος, ηλικίας περίπου τριάντα ετών από το έτος 1998, ενώ ο διαθέτης ήταν 86 ετών, με επισφαλή κατάσταση υγείας, πάσχων από υπερτροφία προστάτη, σακχαρώδη διαβήτη και κολπική μαρμαρυγή, υπήρξε ο τελευταίος χρονικά από τους εφήμερους εραστές του, τον οποίο εκείνος λόγω του ομοφυλοφιλικού πάθους του, εγκατέστησε στην οικία του, στην ίδια πολυκατοικία όπου κατοικούσαν τα αδέλφια του και άλλοι συγγενείς του, τον φωτογράφιζε γυμνό και ενώ αυτός του επεδείκνυε τα γεννητικά του όργανα, είχε αναλάβει τις δαπάνες ενδύσεως και διατροφής του και προστάτευε παντοιοτρόπως αυτόν και την από το έτος 1999 σύζυγο του.
Ο τρίτος εναγόμενος, *** , υπήρξε επίσης εραστής του διαθέτη πριν ο τελευταίος συνδεθεί με τον πρώτο εναγόμενο, ενώ ο δεύτερος εναγόμενος ***, Αλβανός υπήκοος, υπήρξε και αυτός εραστής του διαθέτη μετά τον ***, ο οποίος μάλιστα δεν συγχώρησε τον διαθέτη για την υποκατάστασή του από το ***, ο οποίος δεν υπήρξε βαπτισιμιός του διαθέτη, όπως ανακριβώς αναφέρεται στη διαθήκη.
Και οι δύο αυτοί τελευταίοι εραστές του διαθέτη είχαν εγκατασταθεί από αυτόν στην ως άνω οικία του, κάλυπτε δε ο ίδιος τις δαπάνες ενδύσεως και διατροφής τους, τους έκανε αξιόλογα δώρα για τις παρεχόμενες «υπηρεσίες» τους, και τους φωτογράφιζε γυμνούς. Επισημαίνεται ότι κανένας από τους εναγομένους αυτούς εραστές του διαθέτη, πέραν των σαρκικών υπηρεσιών του προς αυτόν, δεν του παρείχε κανενός άλλου είδους υπηρεσίες, ώστε να περιμένει ανταπόδοση από εκείνον. Και οι τρεις ως άνω ευκαιριακοί εραστές του διαθέτη, παρά την υποκατάσταση του τρίτου από το δεύτερο και αυτού από τον πρώτο, εξακολούθησαν μέχρι τον θάνατό του να έχουν όλοι σαρκικές επαφές με τον διαθέτη, αν και ο ίδιος προτιμούσε τον τελευταίο από τους άλλους.
Ο διαθέτης εν ζωή αποκάλυψε στους εναγομένους εραστές του ότι είχε συντάξει την από *** διαθήκη, με την οποία εγκαθιστούσε κληρονόμο του τον αδελφό του, *** . (μη διάδικο). Τότε ο πρώτος εναγόμενος και οι επόμενοι δύο εναγόμενοι, που ήταν όλοι τους «επαγγελματίες» εραστές, αμειβόμενοι από τον διαθέτη με χρήματα και άλλες πλουσιοπάροχες επιδόσεις, εκμεταλλευόμενοι το ομοφυλοφιλικό πάθος, του διαθέτη ήταν ήδη οδόντα οκτώ ετών με επιβαρυμένη κατά τα ανωτέρω κατάσταση υγείας και φοβόταν μη χάσει τους ευκαιριακούς εραστές του, ασκώντας επ' αυτού ψυχολογική βία ότι θα τον εγκαταλείψουν και θα στερηθεί τις «υπηρεσίες» τους, έπεισαν αυτόν, ο οποίος επί πλέον τους φοβόταν ακόμη και για τη ζωή του, να συντάξει την επίμαχη διαθήκη και να περιλάβει σ' αυτήν τις κληροδοτικές διατάξεις.
Οι διατάξεις αυτές υπό τα προαναφερόμενα περιστατικά έγιναν από τον διαθέτη αποκλειστικά και μόνο ως ανταμοιβή των εναγομένων προκειμένου αυτοί να συνεχίσουν να προσφέρουν τις σαρκικές υπηρεσίες τους, αποτελούν δε με τον τρόπον εκδηλώσεώς τους πλήρη ευτελισμό της αξίας του ανθρώπου και είδος εμπορίου του ανθρωπίνου σώματος και συνιστούν εκδήλωση αδικαιολόγητης περιφρονήσεως του διαθέτου έναντι της οικογενείας του και ιδιαίτερα έναντι του ενάγοντος και του αδελφού του ***, στη συνδρομή των οποίων μάλιστα οφείλεται όπως προαναφέρθηκε, η περιουσία και τα εισοδήματα εκείνου κατά το μεγαλύτερο μέρος τους.
Συνεπώς οι κληροδοτικές διατάξεις της επίμαχης διαθήκης προσκρούουν στα χρηστά ήθη (ΑΚ 178, 180) αποκρούονται από την έννομη τάξη και γι´ αυτό είναι άκυρες. Με βάση αυτά το Εφετείο, αφού κατ´ αποδοχή της εφέσεως των ήδη αναιρεσιβλήτων εξαφάνισε την πρωτόδικη απόφαση που έκρινε αντίθετα, δέχθηκε την αγωγή, ακυρώνοντας τις κληροδοτικές διατάξεις της ένδικης διαθήκης υπέρ του εναγομένου και ήδη αναιρεσείοντος Γ. Ρ. Ν. ως αντικείμενες στα χρηστά ήθη.
Κρίνοντας έτσι το Εφετείο δεν παραβίασε τη διάταξη των άρθρων 178 ΑΚ, ..........ή και σε συνδυασμό με εκείνες των άρθρων, 1710, 1712 , 1782 ΑΚ, ούτε ευθέως, ούτε εκ πλαγίου, αφού αφ´ ενός ερμήνευσε και εφάρμοσε αυτήν ορθά στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεχόμενο με βάση το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα των διατάξεων αυτών τα για τον διαθέτη κίνητρα, του από αυτόν επιδιωκόμενο σκοπό και γενικώς το σύνολο των ανωτέρω περιστάσεων και συνθηκών, που τις συνοδεύουν ότι οι κληροδοτικές αυτές διατάξεις συνιστούν εκδήλωση αδικαιολόγητης περιφρόνησης του διαθέτη προς εγγύτατα πρόσωπα της νόμιμης οικογενείας του, όπως είναι τόσο ο ενάγων αδελφός του, παρά το ότι τον τίμησε με τη διαθήκη του,αφού ιδίως όρισε την υπέρ αυτού σύσταση περιορισμένης προσωπικής δουλείας «συνοικήσεως» με τον πρώτο εναγόμενο, εραστή εκείνου, όσο και ο έτερος αδελφός του *** , τον οποίο εκείνος αγνόησε παντελώς στη διαθήκη του, καθώς επίσης αποτελεί με τον τρόπο εκδήλωσής της πλήρη ευτελισμό της αξίας του ανθρώπου και είδος εμπορίας του ανθρώπινου σώματος, και αφετέρου διέλαβε στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, σε σχέση με το μοναδικό ουσιώδες για την έκβαση της δίκης ζήτημα της αντίθεσης της διαθήκης προς τα χρηστά ήθη, σαφείς και πλήρεις αιτιολογίες, που επιπλέον δεν είναι αντιφατικές μεταξύ τους, την κατάσταση δε αυτή δεν την αλλάζει το ότι στο μεταξύ των κρίσιμων για τα χρηστά ήθη κριτηρίων τέτοιο των αιτίων, που ώθησαν τον διαθέτη στη σύσταση της διαθήκης, περιλήφθηκε και το αίτιο του ότι εκείνος φοβόταν τους τρεις εναγομένους ακόμη και για τη ζωή του, αφού κατά τις ίδιες αιτιολογίες το αίτιο που τελικά υπερίσχυσε των άλλων αιτίων ήταν το να ανταμειφθούν μέσω της διαθήκης οι εναγόμενοι προκειμένου να συνεχίσουν να προσφέρουν τις σαρκικές υπηρεσίες τους στον διαθέτη. Συνεπώς όλοι οι από τους αριθ. 1 και 19 του άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ λόγοι αναιρέσεως, με τους οποίους υποστηρίζονται τα αντίθετα, είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την από ***, αίτηση αναιρέσεως του *** κατά της υπ´ αριθμ. ***, αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών και την υπέρ αυτού πρόσθετη παρέμβαση του *** Και
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ τον αναιρεσείοντα και τον προσθέτως υπέρ αυτού παρεμβαίνοντα στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων των αναιρεσιβλήτων, τα οποία ορίζει σε χίλια εκατό εβδομήντα ευρώ (1.170).
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 2 Μαΐου 2006. Και
Δημοσιεύθηκε στο ακροατήριό του στις 17 Μαΐου 2006.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
12 σχόλια:
Τα διάφορα δικηγορικά χείλη που μας λένε συνήθως δημόσια ότι όντας λεσβίες ή γκέι άμα θέλουμε να μας κληρονομήσει η εράστρια, ο εραστής μας να αφήσουμε διαθήκη και δεν χρειάζεται ούτε πολιτκός γάμος, ούτε σύμφωνο συμβίωσης αποδεικνύεται περίτρανη αρλούμπα.
Η Ευρώπη αν υπάρχει χρήμα καικουράγιο είναι εκεί για να ταρακουνήσει για άλλη μια φορά την Ελλάδα.
E lawyer να είσαι καλά που μας ενημερώνεις
Και αυτή η ανάρτηση και η άλλη με τους διαφυλικούς είναι πολύ καλή δουλειά!
Μπράβο σου!
Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει για τη μεταφυσική τάση των ανθρώπων (δείχνω ασβεστωμένα ξωκλήσια), να δένονται με τα αντικείμενα, προσπαθώντας όσο μπορούν να τα τραβήξουν προς το μέρος τους ακόμη και όταν πεθαίνουν, αλλά και για την τάση όσων μένουν στη ζωή (δείχνω τυχόντες στο δρόμο γάτους) ότι προσπαθούν και εκείνοι προς το μέρος τους να τραβήξουν αυτές τις υπερσυμμετρίες της ύλης. Να πει, η μία κίνηση είναι η μετατόπιση της άβιας ύλης προς το θάνατο (δείχνω τον ουρανό). Να πει, η άλλη κίνηση για τη μετατόπιση της άβιας ύλης προς τη ζωή (δείχνω την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία).
E-lawyer, έχεις δίκιο μόνο στο κομμάτι σχετικά με τους χαρακτηρισμούς.
Η απόφαση λέει καθαρά "Οι διατάξεις αυτές υπό τα προαναφερόμενα περιστατικά έγιναν από τον διαθέτη αποκλειστικά και μόνο ως ανταμοιβή των εναγομένων προκειμένου αυτοί να συνεχίσουν να προσφέρουν τις σαρκικές υπηρεσίες τους". Αυτό γιατί δεν το υπογράμμισες;
Η πορνικότητα της σχέσης είναι που την καθιστά αντίθετη στα χρηστά ήθη, όχι ο ομοφυλοφιλικός της χαρακτήρας. Το δικαστήριο θα έκρινε ομοίως και σε μια ετεροφυλοφιλική σχέση. Τώρα, το αν η πορνικότητα, όμο ή έτερο, είναι σώνει και καλά αντίθετη στα χρηστά ήθη είναι άλλο ζήτημα.
Άρα: δεν πρόκειται εδώ για περίπτωση ομοφυλόφιλου που εγκαθιστά τον σύντροφό του και ακυρώνεται η διαθήκη. Πρόκειται για περίπτωση ομοφυλόφιλου που εγκαθιστά τους προσωπικούς του πορνους και ακυρώνεται η διαθήκη.
Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Δεν θα έκρινε αντιστοίχως το δικαστήριο σε μια ετεροφυλοφιλική σχέση, επειδή η πορνικότητα της σχέσης ανάμεσα σε άρρενες είναι ποινικό αδίκημα (άρθρο 347 παρ. 2 ΠΚ) και δεν νομίζω ότι ο Άρειος Πάγος θα είχε ιδιαίτερη διάθεση να κρίνει τη συνταγματικότητα της διάταξης - αλλιώς θα το είχε κάνει και σε αυτή την απόφαση.
Υπάρχει όμως μια σοβαρή διαφορά ανάμεσα στην πορνεία και στην εγκατάσταση των εραστών του διαθέτη στο σπίτι του και την συντήρησή τους (διατροφή, ένδυση, κλπ), χωρίς την συγκεκριμένη κατ' αποκοπή αμοιβή για υπηρεσίες, όπως είθισται να νοείται η πορνεία. Αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι πορνεία (δεν ήταν call boys, δεν πήγαινε σε ξενοδοχεία ή σε άλλους χώρους) και επιπλέον η σχέση τους είχε στοιχεία σημαντικής διάρκειας για να χαρακτηριστεί περιστασιακή.
Η εγκατάσταση στο σπίτι του και η συντήρηση των εραστών με δαπάνες κλπ δεν αποτελεί αυταπόδεικτα "εμπορία ανθρώπινου σώματος" όπως δέχεται αβασάνιστα ο Άρειος Πάγος. Αποτελεί μια εναλλακτική μορφή σχέσης, από την οποία μπορεί να λείπει το "συναίσθημα" και ο ερωτικός δεσμός, αλλά αυτό από μόνο του καθόλου δεν καθιστά την τελική διαθήκη ανήθικη.
Διαφορετικά θα έπρεπε να κηρύσσεται άκυρη ως ανήθικη κάθε διαθήκη προς σύζυγο που δεν αγαπούσε στην πραγματικότητα τον διαθέτη, αλλά απλώς του καθόταν για τα λεφτά του. Μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί η δικαστική κρίση; Θεωρώ πως όχι.
"Δεν θα έκρινε αντιστοίχως το δικαστήριο σε μια ετεροφυλοφιλική σχέση, επειδή η πορνικότητα της σχέσης ανάμεσα σε άρρενες είναι ποινικό αδίκημα (άρθρο 347 παρ. 2 ΠΚ)"
Η διαθήκη όμως δεν ακυρώθηκε ως παράνομη, αλλά ως αντίθετη στα χρηστά ήθη. Ο ΑΠ έκανε λοιπόν ότι δεν ήξερε το 347.
"χωρίς την συγκεκριμένη κατ' αποκοπή αμοιβή για υπηρεσίες, όπως είθισται να νοείται η πορνεία"
Καμία απολύτως διαφορά. Ο ορισμός της πορνείας είναι η αδιάκριτη παροχή ερωτικών υπηρεσιών έναντι ανταλλάγματος. Δεν είναι ανάγκη να δίνη πενηντάρικο κάθε φορά για να είναι πορνεία.
"Αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι πορνεία (δεν ήταν call boys, δεν πήγαινε σε ξενοδοχεία ή σε άλλους χώρους) και επιπλέον η σχέση τους είχε στοιχεία σημαντικής διάρκειας για να χαρακτηριστεί περιστασιακή"
Τίποτε από αυτά δεν είναι αναγκαίο εννοιολογικό χαρακτηριστικό πορνείας. Πόρνες μπορείς να φωνάζης και στο σπίτι σου και μπορεί να είσαι πελάτης της ίδιας κοπέλας επί χρόνια.
"Αποτελεί μια εναλλακτική μορφή σχέσης, από την οποία μπορεί να λείπει το "συναίσθημα" και ο ερωτικός δεσμός, αλλά αυτό από μόνο του καθόλου δεν καθιστά την τελική διαθήκη ανήθικη."
Αυτό τώρα είναι άλλο πράγμα και να το συζητήσουμε. Ο ΑΠ όμως τις καταδικάζει όλες αυτές τις μη συμβατικές σχέσεις ως ανήθικες, όμο ή έτερο αδιάφορο.
Άλλωστε, η παραπεμπόμενη απόφαση της ολομέλειας του 77 αφορά κατά πάσα πιθανότητα εγκατάσταση ερωμένης (δεν την έχω διαβάσει, αλλά βρήκα κάποια συμφραζόμενα). Επρόκειτο δηλαδή για έναν απολύτως φυσιολογικό ετεροφυλοφιλικό δεσμό, που απλώς δεν είχε ευλογηθή με τα ιερά δεσμά του γάμου. Το δικαστήριο δεν είχε κανένα πρόβλημα να θεωρήση την διαθήκη ανήθικη (εντάξει, είχε, υπήρξε μειοψηφία 11 μελών). Άρα, το έτερο στοιχείο δεν έπαιξε κανένα ρόλο τότε, μόνο το εξώγαμο, δεδομένης της εποχής πάντα.
Έτσι και εδώ, δεν είναι το όμο που ενδιαφέρει, παρά το φαινόμενο που δημιουργούν τα διάφορα απαράδεκτα obiter dicta, αλλά το ότι η οικογενειακή περιουσία (πρόσεξε ότι ο κληρονομούμενος είχε ποσοστά μόνο και αυτά κληρονομημένα) θα πήγαινε σε πόρνες.
Καλώς ή κακώς, πάρα πολλοί συμπολίτες μας θα το θεωρούσαν αυτό ανήθικο. Ας το σκεφτή ο καθένας για την οικογένειά του.
Ο ΑΠ κάνει ότι δεν ξέρει το 347 για να μην μπλέξει με δύσκολα θέματα, όχι επειδή δεν το έχει κατά νου.
Οι συμπολίτες μας μπορεί να ήθελαν να κάψουν στο Σύνταγμα τον διαθέτη (δεν το έκαναν όμως όσο ήταν εν ζωή κι αυτό κάτι ίσως να σημαίνει), αυτό δεν σημαίνει ότι ο Άρειος Πάγος μπορεί να φτάσει σε τέτοιους αφορισμούς με τόσο γενικά κριτήρια. Δηλαδή ενώ υπάρχει το υπονοούμενο της απειλής ενταντίον του διαθέτη ή και της νόμιμης μοίρας για τον δεύτερο αδελφό, βλέπω ότι οι προσφεύγοντες χτύπησαν κατευθείαν την υποκείμενη αιτία της βούλησης του διαθέτη κι ο ΑΠ τους χειροκρότησε πρόσχαρα.
Τι είναι άραγε πιο σημαντικο, η βούληση του διαθέτη ή να πάει η περιουσία μόνο στους "χρηστούς" πολίτες;
Πάντως εγώ δεν συμφωνώ ότι η εγκατάσταση εραστών στο σπίτι είναι πορνεία, τη στιγμή που τα ανταλλάγματα είναι η συντήρηση, ένδυση, διατροφή κλπ, παρά το ότι δεν υπήρχε το στοιχείο της ερωτικής σχέσης. Πρώτα απ' όλα τι δουλειά έχει το δικαστήριο για το αν η σχέση είναι ερωτική ή σχέση παροχής υπηρεσιών; Δεν είναι αυτό υπερβολική διείσδυση στην ιδιωτικότητα των πολιτών; Έπειτα, στοιχείο της νομικά προστατευόμενης εκτός γάμου σχέσης δεν είναι φυσικά το συναίσθημα, αλλά η διάρκεια και η σταθερότητα.
Καταλαβαίνω την προσέγγισή σου, αλλά νομίζω ότι οι απαξιωτικές εκφράσεις για την προσωπική ζωή του διαθέτει γέρνουν προς το ομοφοβικό του πράγματος. Είναι κάπως σαν την απόφαση του ΕΣΡ με το "φιλί": η εκπομπή είχε και βρωμόλογα που επιφέρουν την κύρωση, αλλά το "φιλί" δείχνει ότι μάλλον αυτό ήταν που εξόργισε το ΕΣΡ.
Το ομοφοβικό ή όχι κρίνεται εύκολα από ένα απλό νοητικό πείραμα: αν ο ενενηντάχρονος διατηρούσε τέτοιους είδους μη συμβατικές σχέσεις με 25χρονες και 30χρονες τσιρλιμπομ-μπόμ, η διαθήκη θα κρινόταν έγκυρη ή άκυρη;
Εν όψει της παραπεμπόμενης απόφασης της ολομέλειας και της γενικώτερης στάσης του Ακυρωτικού, δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία αμφιβολία.
Δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Ούτε είμαι βέβαιος ότι θα έλεγε η απόφαση "από μικρής ηλικίας ο 90χρονος συχναζε σε πορνεία και σε όλη του τη ζωή δεν συνήψε μόνιμη σχέση, ενώ το πάθος του τον κατέστρεψε" κλπ.
Νομίζω ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο η αηδία που αισθάνθηκε ο μέσος αρεοπαγίτης.
"ενώ υπάρχει το υπονοούμενο της απειλής ενταντίον του διαθέτη ή και της νόμιμης μοίρας για τον δεύτερο αδελφό, βλέπω ότι οι προσφεύγοντες χτύπησαν κατευθείαν την υποκείμενη αιτία της βούλησης του διαθέτη"
Αφού μπορούσαν να την ακυρώσουν γιατί να περιοριστούν στην νόμιμη μοίρα;
"Τι είναι άραγε πιο σημαντικο, η βούληση του διαθέτη ή να πάει η περιουσία μόνο στους "χρηστούς" πολίτες;"
Η βούληση του διαθέτη είναι η αφετηρία, περιοριζόμενη από την αντίθεση στον νόμο, κυρίως στην νόμιμη μοίρα, και στα χρηστά ήθη.
Αν υπάρχει πάντως μία περίπτωση αντίθεσης στα χρηστά ήθη, αυτή είναι εκείνου που καταλείπει οικογενειακή περιουσία, το ξαναλέω, όχι το βιος του και τα κόπια του, σε πόρνες [το αντάλλαγμα δεν απαιτείται να είναι χρηματικό!]. Γιαυτό και η έμφαση στο "δεν δούλεψέ ποτέ του", όχι για να μας μυήση στην καλβινιστική ηθική. Γιαυτό και η αναφορά στην οικογενειακή βιοτεχνία που την δούλευε μόνο ο αποκληρωθείς αδελφός και του απέδιδε κανονικά και τα ποσοστά του.
Και με την προσβληθείσα διαθήκη του ο θανών κληροδότησε στον αδελφό δικαίωμα... συνοίκησης στο πατρικό τους με νοικοκύρη την πόρνη!
Εσύ τι θα έκανες, E-lawyer, αν ο θανών ήταν αδελφός σου;
"Πρώτα απ' όλα τι δουλειά έχει το δικαστήριο για το αν η σχέση είναι ερωτική ή σχέση παροχής υπηρεσιών;"
Μα αν απλώς τον γηροκομούσαν τον άνθρωπο δεν θα υπήρχε προφανώς καμία αντίθεση στα χρηστά ήθη. Ίσα ίσα.
Κακή λύση τελικά τα εξ αδιαιρέτου, ε;
Γάμησέ τα.
Δημοσίευση σχολίου