Βαθύτατα αντιδεοντολογική έλλειψη σεβασμού στο πένθος και τη μνήμη νεκρού από τα μέσα ενημέρωσης

Διαβάζω τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, o oποίος αναφέρει ότι "ο δημοσιογράφος οφείλει να αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και ευαισθησία τους πολίτες, όταν αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, ψυχικού κλονισμού και οδύνης, καθώς και αυτούς που έχουν εμφανές ψυχικό πρόβλημα, αποφεύγοντας να προβάλει την ιδιαιτερότητά τους".

Πρόκειται για έναν κανόνα στοιχειώδους ανθρωπισμού, ο οποίος επαναφέρει στη μνήμη κλασικά αναγνώσματα, όπως η Αντιγόνη του Σοφοκλή και η Ηλέκτρα του Ευριπίδη. 

Κι όμως, ένας κανόνας -με τον οποίο μετριέται η ιδιότητα του δημοσιογράφου ως "ανθρώπου"- παραβιάζεται ασύστολα (από συμβατικά και διαδικτυακά μέσα) και ουδείς διαμαρτύρεται. Έτοιμοι οι δημοσιογραφούντες, στο βωμό της δήθεν "είδησης", να προσβάλλουν ένα άταφο νεκρό σώμα, αποκαλύπτοντας πληροφορίες που καλύπτονται από το ιδιωτικό απόρρητο, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς διασταύρωση, χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης και, κυρίως, με βαθύτατη περιφρόνηση στο πένθος των συγγενών.

Κόρακες που κατατρώγουν νεκρή σάρκα, μόνο και μόνο για  λίγη δημοσιότητα και λίγη ανέξοδη "καταγγελία", για γεγονότα που αγνοούν και που - ακόμη χειρότερα - δεν ερευνούν, δεν διασταυρώνουν, δεν έχουν δικαίωμα να ασχολούνται μαζί τους. 

Για να τελειώνουμε: το δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή είναι απαραβίαστο και υποκύπτει έναντι του δικαιώματος πληροφόρησης του κοινού μόνο όταν υπάρχει κραυγαλέα αντινομία ανάμεσα στον δημόσιο λόγο και στον ιδιωτικό βίο του προσώπου. 

Αν δεν υπάρχει αυτή η κραυγαλέα αντίθεση, ο δημοσιογράφος οφείλει να σιωπά και να απέχει. 

Και πριν απ' όλα, οφείλει να περιμένει να παρέλθει η κατάσταση πένθους, ψυχικού κλονισμού και οδύνης των ανθρώπων που έχασαν τον συγγενή τους. Ας βρει κάτι άλλο να γράψει, μέχρι τότε.

Στοιχειώδης ανθρωπισμός (: άγνωστες λέξεις).