Αριθμός 345/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Α1 Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Βασίλειο Ρήγα, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη (κωλυομένου του Αντιπροέδρου Γεωργίου Καλαμίδα ως αρχαιότερο μέλος της συνθέσεως), Διονύσιο Γιαννακόπουλο, Ιωάννη - Σπυρίδωνα Τέντε, Βασίλειο Φούκα, και Γεώργιο Χρυσικό, Αρεοπαγίτες.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 17 Νοεμβρίου 2008, με την παρουσία και της Γραμματέως Χριστίνας Σταυροπούλου, για να δικάσει μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος: Χ, κατοίκου ......, ο ποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Σωτήριο Σδούκο.
Του αναιρεσιβλήτου: Ψ, κατοίκου ......, ο οποίος εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο του Αικατερίνη Χαρίση, που δεν κατέθεσε προτάσεις.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 18 Νοεμβρίου 2004 αγωγή του ήδη αναιρεσιβλήτου που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Ιωαννίνων. Εκδόθηκε η απόφαση: 267/2005 οριστική του ιδίου Δικαστηρίου. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από 7 Μαρτίου 2006 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Βασίλειος Ρήγας, ανέγνωσε την από 21 Ιουλίου 2007 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της ανωτέρω αιτήσεως αναιρέσεως. Ο πληρεξούσιος του αναιρεσείοντος ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως, η πληρεξούσια του αναιρεσιβλήτου την απόρριψή της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή κατά το άρθρο 559 αρ. 1 ΚΠολΔ, επιτρέπεται αναίρεση, αν παρεβιάσθη κανόνας του ουσιαστικού δικαίου, στον οποίο περιλαμβάνονται και οι ερμηνευτικοί κανόνες των δικαιοπραξιών, αδιάφορο αν πρόκειται για νόμο ή έθιμο, ελληνικό ή ξένο, εσωτερικού ή διεθνούς δικαίου. Η παράβαση των διδαγμάτων της κοινής πείρας αποτελεί λόγον αναιρέσεως, μόνον αν τα διδάγματα αυτά αφορούν την ερμηνεία κανόνων δικαίου ή την υπαγωγή των πραγματικών γεγονότων σ' αυτούς. Εν προκειμένω, το Εφετείο εδέχθη με την αναιρεσιβαλλομένη απόφασή του τα ακόλουθα: "Ο ενάγων Ψ διετέλεσε Δήμαρχος ...... κατά την περίοδο 1986-1994 και εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος, ως αρχηγός παράταξης, στον ίδιο δήμο, από το έτος 1982 έως και σήμερα. Ο πρώτος εναγόμενος Ψ είναι Διευθυντής της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων Ιωαννίνων και στο παρελθόν έχει υπάρξει δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος του Δήμου ......, εκλεγείς αρχικά με την παράταξη της οποίας ηγείτο ο ενάγων, στη συνέχεια δε με την παράταξη του διαδεχθέντος τον τελευταίο στη δημαρχία, Β. Στις 21 Σεπτεμβρίου και στο φύλλο με αριθμό ... της εφημερίδας "......", της οποίας ιδιοκτήτης και διευθυντής τυγχάνει ο δεύτερος εναγόμενος, Α, δημοσιεύθηκε άρθρο, συντάκτης του οποίου ήταν ο πρώτος εναγόμενος, στο οποίο, υπό τον τίτλο "......" και "ΑΛΤΣΧΑΪΜΕΡ" ... και με υπότιτλο "Να ζητήσουν συγνώμη και ν' αποσυρθούν", αναγράφονταν, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα: "Μόνον ως μια κακόγουστη φάρσα μπορεί να χαρακτηρισθεί η αναφορά του κ. Ψ στην επικείμενη εξέταση της υπόθεσης αξιοποίησης του "......" ...... απ' το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, αφού κατάφερε επί Δημαρχίας του, αυτό να λειτουργεί ως Μπρεζνιεφικού στυλ κολεκτίβα, που φυσικά χρεωκόπησε, όπως όλες, άλλωστε, οι Δημοτικές επιχειρήσεις τις οποίες διαχειρίσθηκε (ως ένας και μοναδικός πρόεδρος) ο κ. Ζορμπαλάς. Και η φάρσα αυτή δεν είναι μία από τις "παιδιάστικες" και ανώριμες φάρσες που χαρακτήρισαν την αμοραλιστική του πολιτική διαδρομή, η οποία ως γνωστόν, φρέναρε και πισωγύρισε την εξέλιξη της πόλης. Η φάρσα αυτή πάσχει από Αλτσχάϊμερ, γιατί ξεχνάει ο κ. Ψ τις προσπάθειες του (και τα non papers) για να ΜΗΝ χατακτηρισθεί το παρακείμενο και όμορο, στο "......", κτίριο (το πρώην μαιευτήριο, έργο του ......), ως διατηρητέο μνημείο, επί υπουργίας ......, σημειώνοντας μάλιστα και μία παγκόσμια πρωτοτυπία, κατά την οποία: "Δήμαρχος αντιδρά στο χαρακτηρισμό κτιρίου ως μνημείου". Η γεροντική άνοια που διακρίνει την πολιτική του στάση και συμπεριφορά αποδεικνύεται και απ' το ότι ξεχνάει την "ιδέα" του για την αξιοποίηση του αρχοντικού του ευεργέτη Δ (διατηρητέο μνημείο) με την μέθοδο της αντιπαροχής !!! Ξεχνάει επίσης την επιθυμία του να χτίσει τον οίκο ευγηρίας στη περιοχή του "......", στη θέση του 1ου ΚΑΠΗ, όταν αυτό είχε "καεί", από πυρκαγιά, τα αίτια της οποίας δεν γνωρίζω ακόμα, αν έχουν βρεθεί. Ιδέα που εγκαταλείφθηκε ύστερα απ' τη σφοδρή αντίδραση του ομώνυμου Πολιτιστικού Συλλόγου. Το Αλτσχάϊμερ που εκχυλίζει και χαρακτηρίζει τις απόψεις του, τον εμποδίζει να θυμηθεί και την πρόσφατη στάση του στο χαρακτηρισμό της "......", ως μνημείου, η λειτουργία (εντός των ημερών) της οποίας ελπίζω να του ταρακουνήσει τη μνήμη του και να θυμηθεί τις συκοφαντικές και ρουφιανοχαφιέδικες επιστολές, που έστειλε στον πρ. Υπουργό Πολιτισμού κ. ...... για να "τιμωρήσει" την υπηρεσία, που πάσχιζε για την αποκατάσταση της και για να εξαλειφθεί, βεβαίως, το όνειδος, στο κέντρο της πόλης, που δημιούργησε, επί εποχής του, ο κ. Γ. Εποχή, στην οποία τοποθετείται η αυτοκτονία του δημιουργού της, αείμνηστου ΣΤ, η οποία συνδυασμένη με την μετέπειτα αυτοκτονία που σημειώθηκε κατά την αποκάλυψη του μέγα σκανδάλου των οικοπάρκων, δημιουργεί συνειρμικά την εντύπωση ότι, η πολιτική παρουσία κάποιων, μπορεί να είναι ταυτόσημη και των αυτοκτονιών. Όσον αφορά τη πρόσφατη κατάπτυστη επιστολή που έστειλαν (κατά την "παλιά τους τέχνη κόσκινο") στον Πρωθυπουργό και Υπουργό Πολιτισμού κ. ...... (πάλι για την "......"), ελπίζω να τη θυμηθούν στο Δημοτικό Συμβούλιο ή στα εγκαίνια της "......", η οποία εξαισίως και με λαμπρότητα αποκαταστάθηκε, δεδομένου ότι οι ίδιοι την είχαν καταστρέψει, ενώ "με νύχια και με δόντια" προσπάθησαν να εμποδίσουν την επισκευή της, πιστοί στο δόγμα του "να μην γίνει τίποτα", για να μην αποκαλυφθεί η δική τους ολική αποτυχία. Και, επειδή η γεροντική άνοια, συνδυασμένη με το "να μην γίνει απολύτως τίποτα", συνιστούν επικίνδυνο μίγμα παρακμής και πισωδρόμησης, θέλω να θυμίσω ότι επίλεκτα στελέχη των παρατάξεών του πρωτοστάτησαν (και) με "πύρινα", πλην όμως τραγελαφικά άρθρα για να μην κατασκευασθεί το ξενοδοχείο ...... του κ. Ε που ομορφαίνει και εξυπηρετεί την πόλη με το υψηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών (Συνέδρια, εκδηλώσεις, διασκέδαση, ψυχαγωγία κ.ά.). Ορισμένοι ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν την πόλη με το πανδοχείο του ...... και το χάνι του ...... ... . Το Αλτσχάϊμερ των συμπεριφορών αυτών, μπορεί ν' αποτελέσει πιστεύω, αντικείμενο εξέτασης μόνον σε σοβαρά ιατρικά κέντρα, που κρύβουν πολλά "μυστικά" όπως λ.χ. το Κ.Α.Ι. (Κέντρο Αεροπορικής Ιατρικής), στο οποίο μπορεί να υπηρέτησαν, επί χούντας, Κνίτες, ως δόκιμοι έφεδροι ανθυποσμηναγοί με άγνωστα, φυσικά, ανταλλάγματα και υπηρεσίες. Και, αν επιτευχθεί η θεραπεία, τότε και μόνον μπορεί να προκύψει η ανάγκη για μια μεγάλη ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Γιατί τι άλλο μπορούν να (μας) πουν οι ολικά αποτυχημένοι, που παραμένει άγνωστο το "ως πότε ακόμα θα τους ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ" οι υγιείς δυνάμεις των αντίστοιχων πολιτικά χώρων, εκτός από μία δημόσια ΣΥΓΓΝΩΜΗ και στη συνεχεία αποσυρμένοι να "κρυφτούν". Όσα αναφέρονται στην αρχή του δημοσιεύματος περί χρεωκοπίας του ξενοδοχείου "......", κατά το διάστημα της δημαρχίας του ενάγοντος συνιστούν γεγονότα, τα οποία, όπως αποδείχθηκε, είναι ψευδή. Ειδικότερα, όπως προκύπτει από το με αριθμό πρωτοκόλλου ...... έγγραφο της Δημοτικής Επιχείρησης Τουριστικής Ανάπτυξης Ιωαννίνων (Δ.Ε.Τ.Α.Ι.), το οποίο προσκομίζει κι επικαλείται ο ενάγων, το ξενοδοχείο, η διαχείριση του οποίου ανήκει στην ανωτέρω δημοτική επιχείρηση, κατά το έτος 1986 εμφάνιζε κέρδη της τάξεως των 7.565.670 δραχμών και το έτος 1987 παρουσίαζε κέρδη 7.731.266 δραχμών. Κατά το έτος 1988 παρέμεινε κλειστό λόγω ανακαίνισης για διάστημα έξι μηνών, και παρουσίασε ζημίες της τάξεως των 59.936.312 δραχμών. Ομοίως, και τα δύο επόμενα έτη, 1989 και 1990, εμφάνισε ζημία ποσού 18.772.863 και 20.679.334 δραχμών, αντίστοιχα. Ακολούθως δε, και μέχρι το τέλος της δημαρχίας του ενάγοντος η επιχείρηση του ως άνω ξενοδοχείου παρουσίασε μόνο κέρδη, και συγκεκριμένα, το έτος 1991, ύψους 30.277.387 δραχμών, το έτος 1992, ύψους 2.725.933 δραχμών, το έτος 1993, ύψους 10.822.086 δραχμών και το έτος 1994 ύψους 18.636.351 δραχμών. Οι εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι τα όσα αναγράφονται στο δημοσίευμα περί χρεωκοπίας δεν αφορούν στο "......" μεμονωμένα, αλλά ως μία από τις επιμέρους δημοτικές επιχειρήσεις που υπάγονται στη Δ.Ε.Τ.Α.Ι., η οποία, όντως, όπως προκύπτει από το σχετικό, προσκομιζόμενο κι επικαλούμενο, ισολογισμό της, κατά το έτος 1994, το τελευταίο έτος της δημαρχίας του ενάγοντος δηλαδή, ενεφάνιζε ζημία 15.326.102 δραχμών. Πλην όμως, τόσο ο τίτλος του επίδικου δημοσιεύματος, όσο και η εν γένει γραμματική του διατύπωση είναι σαφής, κατά τρόπο ώστε να μην καταλείπεται καμία αμφιβολία ότι τα όσα αναφέρονται αφορούν μόνο στο ξενοδοχείο "......", και όχι σε όλες τις δημοτικές επιχειρήσεις, παρά τα όσα αντίθετα και αβάσιμα ισχυρίζονται οι εναγόμενοι. Εξάλλου, με δεδομένο ότι όπως προκύπτει και από τα διδάγματα της κοινής πείρας τα οποία το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη αυτεπαγγέλτως χωρίς απόδειξη (άρθρο 336 Κ.Πολ.Δ.), οι ισολογισμοί των επιχειρήσεων, και δη των δημοτικών, δημοσιοποιούνται και μπορούν να λάβουν γνώση αυτών όλοι οι ενδιαφερόμενοι δημότες, κυρίως δε οι δημοτικοί σύμβουλοι, αποδεικνύεται, άνευ αμφιβολίας, ότι ο πρώτος εναγόμενος ήταν γνώστης της ανακρίβειας των όσων αναφέρονται στο δημοσίευμα σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, πλην όμως προέβηκε στη δημοσίευση αυτή με σαφή πρόθεση να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του ενάγοντος. Τούτο δε προκύπτει τόσο από τον τρόπο και το ύφος με το οποία τα ανωτέρω έχουν αποδοθεί, όσο και από τα λοιπά αναφερόμενα στο δημοσίευμα, και δη ότι το ξενοδοχείο λειτουργούσε ως Μπρεζνιεφικού στυλ κολεκτίβα, με τα οποία επιχειρείται να συνδεθεί το πρόσωπο του ενάγοντος, ο οποίος είναι αριστερής ιδεολογίας και έχει υπάρξει και μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας (Κ.Ν.Ε.), με ολοκληρωτικές, απολυταρχικές πολιτικές πρακτικές. Περαιτέρω, η φράση του επίδικου άρθρου "η φάρσα αυτή δεν είναι μία από τις "παιδιάστικες" και ανώριμες φάρσες που χαρακτήρισαν την αμοραλιστική του πολιτική διαδρομή, η οποία, ως γνωστόν, φρέναρε και πισωγύρισε την εξέλιξη της πόλης", αποτελεί, αναμφισβήτητα, ένα σχόλιο του συντάκτη του για την πολιτική που ακολούθησε ο ενάγων ως δήμαρχος ......, το οποίο αυτός, καταρχήν, δικαιούται, ως ένα επίσης πολιτικό πρόσωπο, να κάνει. Πλην όμως ο χαρακτηρισμός αμοραλιστική που αποδίδεται σε αυτήν, ήτοι ανήθικη, φανερώνει ότι έγινε με σκοπό εξύβρισης του ενάγοντος, δηλαδή με σκοπό που κατευθύνεται ειδικώς σε προσβολή της τιμής του, με αμφισβήτηση της ηθικής αξίας του προσώπου του και με σαφή πρόθεση περιφρόνησης αυτού, και ο οποίος (χαρακτηρισμός) δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, αντικειμενικά αναγκαίος για να εκφράσει την ενδεχόμενη εναντίωση του συντάκτη του άρθρου προς την πολιτική δράση του αντιδίκου του. Περαιτέρω, όσα αναφέρονται, ακολούθως, σχετικά με την πολιτική που ακολούθησε ο ενάγων, ως δήμαρχος, για τον μη χαρακτηρισμό του όμορου, στο "......", κτιρίου (του πρώην μαιευτηρίου, έργο του ......), ως διατηρητέου μνημείου, επί υπουργίας ......, είναι αληθή και ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ειδικότερα, όπως προκύπτει από το, προσκομιζόμενο κι επικαλούμενο από τον πρώτο εναγόμενο, με αριθμό πρωτ. ...... έγγραφο του ενάγοντος, το οποίο υπογράφει υπό την ιδιότητα του ως δημάρχου ......, προς το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, αυτός (ενάγων) θεωρώντας ότι το εν λόγω κτίριο δε διαθέτει εκείνα τα μορφολογικά-ϊστορικά και καλλιτεχνικά στοιχεία ώστε να αποκτήσει το χαρακτήρα του διατηρητέου, προτείνει προς το ως άνω Συμβούλιο το συγκεκριμένο κτίριο να μην χαρακτηρισθεί ως τέτοιο. Μάλιστα, κατά τον χρόνο αυτόν, ο πρώτος εναγόμενος, υπό την τριπλή ιδιότητα του, δηλαδή ως αρχιτέκτων. έφορος Μνημείων και δημοτικός σύμβουλος, έστειλε την από 28-9-1993 επιστολή του προς τον ενάγοντα, με την οποία του εξέφραζε την αντίρρηση του σχετικά με ή ανωτέρω ενέργεια του τελευταίου. Όμως, η φράση "η φάρσα αυτή πάσχει από Αλτσχάϊμερ", η οποία τίθεται στην αρχή της παραγράφου αυτής, είναι προδήλως εξυβριστική για το πρόσωπο του ενάγοντος, αφού αυτή, αναφερόμενη για ένα άτομο το οποίο πλησιάζει την ηλικία των εξήντα ετών, όπως εν προκειμένω συμβαίνει με τον ενάγοντα, δημιουργεί εύλογα στο αναγνωστικό κοινό την εντύπωση ότι, ενδεχομένως, το άτομο αυτό πάσχει πράγματι από τη νόσο αυτή και ότι η συμπεριφορά του παρουσιάζει τα σχετικά συμπτώματα της ασθένειας. Ιδιαίτερα δε, αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι ο ενάγων είναι ιατρός και δη χειρούργος-οφθαλμίατρος και έρχεται, ως εκ της φύσεως του επαγγέλματος του σε επαφή με ασθενείς οι οποίοι για να του εμπιστευθούν την υγεία τους πρέπει να έχουν αμέριστη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο και τις ικανότητές του, καθίσταται σαφές ότι ο ανωτέρω χαρακτηρισμός μπορεί να έχει δυσμενέστατες συνέπειες στην εργασία του, αφού θέτει εμμέσως πλην σαφώς, εν αμφιβάλω τις φυσικές αντοχές του και κατ' επέκταση και την απόδοση στην εργασία του. Υπό τις ανωτέρω περιστάσεις, λοιπόν, προκύπτει ότι η ανωτέρω φράση τέθηκε με σκοπό εξύβρισης του προσώπου του ενάγοντος, προσβολής δηλαδή της τιμής του δια της περιφρονήσεως αυτού, και σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν αναγκαία για την απόδοση των σκέψεων του πρώτου εναγόμενου σχετικά με την πολιτική που ακολούθησε ο αντίδικος του. Ομοίως αληθή είναι και τα όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα σχετικά με τη στάση του ενάγοντος στο θέμα της αξιοποίησης του αρχοντικού του ευεργέτη Δ με τη μέθοδο της αντιπαροχής. Ειδικότερα, όπως προκύπτει από την προσκομιζόμενη κι επικαλούμενη με αριθμό 1332/1994 απόφαση του 1ου Τμήματος του Εφετείου Αθηνών, ο Δήμος ...... νομίμως εκπροσωπούμενος από τον ενάγοντα, ως δήμαρχο, με την από 1-8-1993 και με αριθμό κατάθεσης 721/1993 αίτηση του ενώπιον του ανωτέρω δικαστηρίου, ζήτησε να βεβαιωθεί δικαστικώς ότι ο όρος του διαθέτη, Δ, που έθεσε με την από 1ης Ιουνίου 1941 ιδιόγραφη διαθήκη του, όπως ο όρος αυτός τροποποιήθηκε κατά ένα μέρος με την υπ' αριθμ. 8019/1984 απόφαση του Δικαστηρίου, δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του και ότι η θέληση αυτού μπορούσε να ικανοποιηθεί πληρέστερα δια την κατεδαφίσεως της παλαιάς διώροφης οικοδομής (του επίδικου δηλαδή κτίσματος) και της ανεγέρσεως επί του οικοπέδου πολυώροφης οικοδομής κατά το σύστημα της αντιπαροχής. Επί της αιτήσεως αυτής εξεδόθη η ανωτέρω απόφαση του Εφετείου, η οποία την έκανε δεκτή και αποφάνθηκε ότι επωφελέστερος τρόπος αξιοποίησης του ανωτέρω κτιρίου ήταν η κατεδάφισή του και η ανέγερση στο οικόπεδο πολυώροφης οικοδομής, κατά το σύστημα της αντιπαροχής, υπό τον όρο ότι τα εισοδήματα από την εκμίσθωση των ανεγερθησομένων οριζοντίων ιδιοκτησιών, τα οποία θα περιέρχονταν κατά κυριότητα στον Δήμο, θα διατίθεντο για την ικανοποίηση των σκοπών του διαθέτη. Βεβαίως, κατά το έτος 1993 το κτίριο Μ. δεν είχε χαρακτηρισθεί ακόμη ως διατηρητέο, πράγμα που έγινε κατά το έτος 1996, όπως άλλωστε συνομολογείται και από όλους τους διαδίκους. Αυτό όμως, ουδόλως μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι για να χαρακτηρισθεί το κτίριο ως διατηρητέο, και μάλιστα τρία μόλις χρόνια μετά την υποβολή της ανωτέρω αίτησης, συγκέντρωνε, ήδη από αρκετά χρόνια πριν, όλα τα απαραίτητα εκείνα μορφολογικά, ιστορικά και καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά που να επέτρεπαν και να επέβαλαν το χαρακτηρισμό του ως τέτοιου, και τα οποία προφανώς ο ενάγων είχε παραβλέψει όταν, ως νόμιμος εκπρόσωπος του δήμου, ζητούσε την κατεδάφισή του. Όμως, όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα περί γεροντικής άνοιας, η οποία κατά τους ισχυρισμούς του συντάκτη, διακρίνει την πολιτική στάση και συμπεριφορά του ενάγοντος, αν ληφθούν υπόψη σε συνδυασμό με όσα ήδη έχουν αναφερθεί ανωτέρω περί Άλτσχάιμερ, ενισχύουν την κρίση ότι έχουν τεθεί με σκοπό την εξύβριση του προσώπου του τελευταίου (ενάγοντος), καθώς προκύπτει, άνευ αμφιβολίας πλέον, ότι γίνεται συστηματική προσπάθεια, εκ μέρους του συντάκτη, να συνδεθεί το όνομα του αντιδίκου του με παθολογικές καταστάσεις διατάραξης των πνευματικών λειτουργιών, της μνήμης και της συνείδησης του, με όσα αυτό συνεπάγεται για το πρόσωπο του και τα οποία αναφέρθηκαν, ήδη, ανωτέρω. Από δε την επανειλημμένη χρήση των λέξεων Άλτσχάιμερ και γεροντική άνοια στο επίμαχο δημοσίευμα διαφαίνεται ένας τρόπος εκδηλώσεως της προσβλητικής συμπεριφοράς του πρώτου εναγόμενου, ο οποίος δεν καταλείπει αμφιβολία ότι, αφενός μεν γίνεται με φανερό σκοπό εξύβρισης του ενάγοντος, αφετέρου δε ουδόλως ήταν αναγκαίος για να αποδώσει τις σκέψεις του συντάκτη και τις όποιες, θεμιτές και νόμιμες, αντιρρήσεις του σχετικά με την πολιτική συμπεριφορά του πολιτικού του αντιπάλου. Ο ενάγων, επίσης, ισχυρίζεται ότι και το εδάφιο του επίμαχου δημοσιεύματος το οποίο αναφέρεται στο θέμα της πυρκαγιάς του 1ου ΚΑΠΗ και ειδικότερα "... Ξεχνάει επίσης την επιθυμία του να χτίσει τον οίκο ευγηρίας στη περιοχή του "......", στη θέση του 1ου ΚΑΠΗ, όταν αυτό είχε "καεί", από πυρκαγιά, τα αίτια της οποίας δεν γνωρίζω ακόμα, αν έχουν βρεθεί. "Ιδέα" που εγκαταλείφθηκε ύστερα απ' τη σφοδρή αντίδραση του ομώνυμου Πολιτιστικού Συλλόγου". είναι επίσης συκοφαντικό καθώς, κατά τους ισχυρισμούς του, με αυτό επιχειρείται να συνδεθεί το όνομα του με τον εμπρησμό του κτιρίου, γεγονός που επιτυγχάνεται δια της παραθέσεως της λέξεως καεί εντός εισαγωγικών. Αναφορικά με τα ανωτέρω πρέπει να παρατηρηθεί ότι ουδόλως, στο ανωτέρω δημοσίευμα, αφήνεται αιχμή περί συμμετοχής του ενάγοντος στην πυρκαγιά που κατέστρεψε το κτίριο στο οποίο στεγάζονταν το 1° ΚΑΠΗ. Η θέση της λέξεως καεί εντός εισαγωγικών έγινε από τον συντάκτη προφανώς για να επισημάνει το γεγονός ότι ενδεχομένως, η πυρκαγιά αυτή δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτέλεσμα εμπρησμού, σε καμία, όμως, περίπτωση δε φαίνεται να συνδέεται ο ενάγων με αυτήν, ούτε γίνεται προσπάθεια εξύβρισής του και αμφισβητήσεως της εντιμότητας του, όπως αυτός, αβασίμως, υποστηρίζει. Περαιτέρω, ο ενάγων ισχυρίζεται ότι το δημοσίευμα και συγκεκριμένα όσα αναφέρονται στην παράγραφο "Το Αλτσχάϊμερ που εκχυλίζει και χαρακτηρίζει τις απόψεις του, τον εμποδίζει να θυμηθεί κι την πρόσφατη στάση του στο χαρακτηρισμό της "......", ως μνημείου, η λειτουργία (εντός των ημερών) της οποίας ελπίζω να του ταρακουνήσει τη μνήμη του και να θυμηθεί τις συκοφαντικές και ρουφιανοχαφιέδικες επιστολές, που έστειλε στον πρ. Υπουργό Πολιτισμού κ. ...... για να "τιμωρήσει" την υπηρεσία, που πάσχιζε για την αποκατάσταση της και για να εξαλειφθεί, βεβαίως, το όνειδος, στο κέντρο της πόλης, που δημιούργησε, επί εποχής του, ο κ. Γ. Εποχή, στην οποία τοποθετείται η αυτοκτονία του δημιουργού της, αείμνηστου ΣΤ, η οποία συνδυασμένη με την μετέπειτα αυτοκτονία που σημειώθηκε κατά την αποκάλυψη του μέγα σκανδάλου των οικοπάρκων, δημιουργεί συνειρμικά την εντύπωση ότι, η πολιτική παρουσία κάποιων, μπορεί να είναι ταυτόσημη και των αυτοκτονιών", είναι, αφενός μεν συκοφαντικά, αφετέρου δε υβριστικά, καθώς με αυτά υποστηρίζεται, ψευδώς, ότι αυτός δεν επιθυμούσε ή ότι εμπόδισε το χαρακτηρισμό της "......" ως διατηρητέου κτιρίου και επιπλέον, επιχειρείται να συνδεθεί το όνομα του με την αυτοκτονία του ΣΤ. Εκ της ανωτέρω διατυπώσεως σαφώς προκύπτει ότι ο χαρακτηρισμός "ρουφιανοχαφιέδικες", που αποδίδεται στις επιστολές τις οποίες φέρεται να έχει αποστείλει ο ενάγων στον πρώην υπουργό Πολιτισμού, τέθηκε με το σκοπό της εξύβρισης του ενάγοντος και της προσβολής της του, αφού έτσι χαρακτηρίζεται, εμμέσως πλην σαφώς, ως ρουφιάνος και χαφιές, ο οποίος ακολουθεί ανάλογες τακτικές στην πολιτική του ζωή. Πέραν όμως τούτου, δεν προκύπτει από το συγκεκριμένο χωρίο ότι ο συντάκτης του μέμφεται τον ενάγοντα, και μάλιστα ψευδώς, ότι δηλαδή αυτός δεν επιθυμούσε ή προσπάθησε να εμποδίσει το χαρακτηρισμό του κτιρίου της "......" ως διατηρητέου μνημείου, όπως ο τελευταίος ισχυρίζεται. Αντίθετα, είναι σαφές ότι στο συγκεκριμένο σημείο σχολιάζεται κυρίως η παρέμβαση του Γ στο θέμα της "......", η οποία κατά την άποψη του συντάκτη ήταν καταστροφική για την εμφάνιση του κτιρίου, χωρίς, όμως και πάλι, να δίνονται ειδικότερες διευκρινίσεις επί τούτου. Όσον αφορά τη φράση ότι η πολιτική παρουσία κάποιων μπορεί να είναι ταυτόσημη των αυτοκτονιών, η οποία αναφέρεται προφανώς στον ενάγοντα, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή δεν αποτελεί ένα γεγονός και δη ψευδές, αλλά συνιστά την κρίση του συντάκτη για την εν γένει πολιτική που ο ενάγων άσκησε ως δήμαρχος, την οποία (κρίση), αν και διατυπωμένη με μάλλον οξύ τρόπο, σε κάθε περίπτωση δικαιούται αυτός, ως επίσης πολιτικό πρόσωπο, να κάνει, προκειμένου να καταδείξει την αντίθεση του με αυτήν. Σε καμία περίπτωση και με κανένα τρόπο δεν συνδέει τον ενάγοντα με την αυτοκτονία αυτήν, ούτε επιχειρεί, μέσω αυτής, να προσβάλει την προσωπικότητά του, πλήττοντας την τιμή του ή να αμφισβητώντας την ηθική ή κοινωνική του αξία, καθόσον προκύπτει, χωρίς αμφιβολία, ότι πρόθεση του πρώτου εναγόμενου ήταν, εν προκειμένω, να σχολιάσει τη δράση του πολιτικού του αντιπάλου, η οποία, κατά την άποψή του, είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τον τόπο, γενομένης συνεπώς, ως προς τα ανωτέρω, δεκτής της σχετικής ένστασης του πρώτου εναγόμενου ως, εν μέρει και ουσιαστικά, βάσιμης. Περαιτέρω, ο ενάγων υποστηρίζει ότι η φράση του δημοσιεύματος "Όσον αφορά τη πρόσφατη κατάπτυστη επιστολή που έστειλαν (κατά την "παλιά τους τέχνη κόσκινα" στον Πρωθυπουργό και Υπουργό Πολιτισμού κ. ...... (πάλι για την "......"), ελπίζω να τη θυμηθούν στο Δημοτικό Συμβούλιο ή στα εγκαίνια της "......", η οποία εξαισίως και με λαμπρότητα αποκαταστάθηκε, δεδομένου ότι, οι ίδιοι την είχαν καταστρέψει, ενώ "με νύχια και με δόντια" προσπάθησαν να εμποδίσουν την επισκευή της, πιστοί στο δόγμα του: "να μην γίνει τίποτα", για να μην αποκαλυφθεί η δική τους ολική αποτυχία...", είναι συκοφαντική, αφενός μεν γιατί αυτός προσπάθησε με τις ενέργειές του να διασώσει το κτίριο της "......", αφετέρου δε γιατί με αυτή ο συντάκτης παραποιεί το περιεχόμενο της επιστολής που αναφέρει, ώστε να δώσει την εντύπωση προς το αναγνωστικό κοινό ότι αυτή αφορά το θέμα του αποχαρακτηρισμού της "......", ενώ αντιθέτως, κατά τους ισχυρισμούς του ενάγοντος, με την επιστολή αυτός είχε ως στόχο την παρέμβαση του υπουργού πολιτισμού, ως πολιτικού προϊστάμενου του πρώτου εναγόμενου, ώστε ο τελευταίος να σταματήσει τις συκοφαντικές δυσφημήσεις διαφόρων προσώπων, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος. Σχετικά με τα ανωτέρω πρέπει να σημειωθούν τα εξής: Κατά το έτος 2003, η εταιρία "...... PROPERTIES" μισθώτρια της "......" η οποία είναι αναψυκτήριο - εστιατόριο, ιδιοκτησίας του Δήμου Ιωαννιτών, που βρίσκεται στο κέντρο των ...... και είναι έργο του περίφημου αρχιτέκτονα ΣΤ, υπέβαλε προς το διοικητικό συμβούλιο της Δ.Ε.Τ.Α.Ι., η οποία διαχειρίζεται το ακίνητο αυτό, μία πρόταση αξιοποίησής του, η οποία, όμως απορρίφθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο, καθώς κρίθηκε ότι η πρόταση, αυτή συνιστούσε μόνιμη κατασκευή επί χαρακτηρισμένου κοινόχρηστου γηπέδου που άλλαζε τη λειτουργικότητα του κτιρίου. Στην πρόταση αυτή αντιτάχθηκε τόσο ο ενάγων όσο και ο πρώτος εναγόμενος, ο οποίος μάλιστα με το με αριθμό πρωτ. ...... έγγραφό του προς το Υπουργείο Πολιτισμού, εισηγείται το χαρακτηρισμό του κτιρίου ως διατηρητέου μνημείου. Μετά την εξέλιξη αυτή η μισθώτρια της ...... υπέβαλε νέα πρόταση αξιοποίησης του εν λόγω κτιρίου, η οποία εγκρίθηκε από τον προϊστάμενο της 6ης Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων Ιωαννίνων (πρώτο εναγόμενο), δυνάμει του υπ' αριθμ. ...... εγγράφου της υπηρεσίας του. Ο ενάγων και ο Γ, ως δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου ...... διαφωνώντας με τον τρόπο αυτόν αξιοποίησης της ...... και πιστεύοντας ότι έτσι αλλοιώνεται και υποβαθμίζεται η αισθητική του κτιρίου, άσκησαν την από 25-7-2003 προσφυγή τους, ενώπιον του Υπουργού Πολιτισμού, ζητώντας ν ανάκληση του ανωτέρω, υπ' αριθμ. ......, εγγράφου. Τα ανωτέρω πραγματικά περιστατικά, μάλιστα, δεν τα αρνούνται ούτε και οι εναγόμενοι, συναγομένης, ως προς τούτα ομολογίας τους (άρθρο 261 Κ.Πολ.Δ.). Εξ αυτών προκύπτει σαφέστατα ότι ο ενάγων αντιτάχθηκε μεν στην επισκευή της ......, κατά τον τρόπο που αυτή επιχειρήθηκε από τη μισθώτρια εταιρία, όπως άλλωστε αναφέρεται και στο επίδικο δημοσίευμα, παράλληλα, όμως, αποδεικνύεται και η προσπάθεια που αυτός έκανε, με την άσκηση της ως άνω προσφυγής, ώστε να ανατραπεί μία απόφαση, που κατά την άποψή του, μείωνε την αρχιτεκτονική αξία του κτιρίου αυτού. Άρα, λοιπόν, δεν είναι αληθές αυτό που αναφέρεται στο δημοσίευμα, ότι δηλαδή ο ενάγων είχε καταστρέψει την ......, αφού αυτός, τουλάχιστον δια των ενεργειών του φαίνεται ότι πάσχιζε για το αντίθετο. Η κρίση του Δικαστηρίου ως προς τα ανωτέρω ενισχύεται, μεταξύ των άλλων, και από την κατάθεση του μάρτυρα αποδείξεως, Β, ο οποίος είναι επίσης πρώην δήμαρχος ...... και ο οποίος κατέθεσε ότι τόσο ο ενάγων, όσο και οι λοιποί δήμαρχοι, έκαναν προσπάθειες για την ανάδειξη του συγκεκριμένου κτιρίου. Μάλιστα, η κατάθεση αυτή δεν αναιρείται ούτε από τις καταθέσεις των μαρτύρων ανταπόδειξης, καθώς αυτοί ουδέν κατέθεσαν σχετικά με το θέμα αυτό. Ο πρώτος εναγόμενος ήταν σαφώς γνώστης της ανακρίβειας των όσων αναφέρονται στο δημοσίευμα σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, αφού η προσφυγή που αναφέρθηκε ανωτέρω στρέφονταν κατά του ιδίου, ως Προϊστάμενου της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων, πλην όμως προέβηκε στη δημοσίευση αυτή με σαφή πρόθεση να προσβάλει την τιμή και την υπόληψη του ενάγοντος. Τούτο δε προκύπτει τόσο από τον τρόπο και το ύφος με το οποία τα ανωτέρω έχουν αποδοθεί, όσο και από τα λοιπά αναφερόμενα στο δημοσίευμα, και συγκεκριμένα το ότι ο ενάγων, όπως εκτίθεται στο δημοσίευμα, προέβηκε στις αποδιδόμενες σε αυτόν ενέργειες για να μην αποκαλυφθεί η δική του ολική αποτυχία ως δημάρχου. Από τα ανωτέρω προκύπτει η προσπάθεια του πρώτου εναγόμενου, στα πλαίσια της πέραν των θεμιτών ορίων αντιπαράθεσης με τον πολιτικό του αντίπαλο, να σπιλώσει το όνομα του. Κατά τα λοιπά, η αιτίαση του ενάγοντος ότι με τα όσα αναφέρει παραπάνω ο πρώτος εναγόμενος, επιχειρεί να τον συκοφαντήσει, δίνοντας την ψευδή εντύπωση προς το αναγνωστικό κοινό ότι η επιστολή που αναφέρεται στο δημοσίευμα αφορά το θέμα του αποχαρακτηρισμού της "......" είναι, προδήλως, ουσιαστικά αβάσιμη, καθώς εκ της γραμματικής διατύπωσης του ως άνω τμήματος του επίδικου δημοσιεύματος, η οποία στο συγκεκριμένο σημείο είναι σαφέστατη, προκύπτει ότι ναι μεν η ανωτέρω επιστολή, για την οποία μάλιστα δε δίνεται κανένα ειδικότερο διευκρινιστικό στοιχείο, αφορά στο θέμα της "......", ουδόλως, όμως, φαίνεται να αναφέρεται στο θέμα του αποχαρακτηρισμού αυτής ή μη. Τέλος, όσον αφορά στην τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος και συγκεκριμένα "Το Αλτσχάϊμερ των συμπεριφορών αυτών, μπορεί ν' αποτελέσει, πιστεύω, αντικείμενο εξέτασης μόνον σε σοβαρά ιατρικά κέντρα, που κρύβουν πολλά "μυστικά" όπως λ.χ. το Κ.Α.Ι. (Κέντρο Αεροπορικής Ιατρικής), στο οποίο μπορεί να υπηρέτησαν, επί χούντας, Κνίτες, ως δόκιμοι έφεδροι ανθυποσμηναγοί με άγνωστα, φυσικά, ανταλλάγματα και υπηρεσίες", αυτή, άνευ αμφιβολίας, αναφέρεται στον ενάγοντα, ο οποίος, όπως αποδείχθηκε, υπήρξε μέλος της Κ.Ν.Ε. και υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυποσμηναγός κατά την περίοδο της χούντας. Από κανένα αποδεικτικό μέσο δεν προέκυψε ότι ο συντάκτης του δημοσιεύματος, όπως ο ίδιος αβασίμως υποστηρίζει, δεν αναφέρονταν στον ενάγοντα και ότι απλώς συμπεριέλαβε τυχαία όλες αυτές τις λεπτομέρειες για ένα άλλο τρίτο άτομο, και μάλιστα σε ένα κείμενο το οποίο εξ ολοκλήρου, σχεδόν, είναι αφιερωμένο στη δράση και συμπεριφορά του ενάγοντος. Αν δε ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι ο ενάγων, λόγω της συνεχούς ενασχόλησής του με τα κοινά της πόλεως των ......, για διάστημα μεγαλύτερο της εικοσαετίας, είναι ένα προβεβλημένο μέλος της τοπικής κοινωνίας, ο οποίος έχει τιμηθεί με τη ψήφο των κατοίκων πολλές φορές και συνεπώς, η πολιτική του δράση αλλά και οι επιμέρους εκφάνσεις της προσωπικής και οικογενειακής του ζωής είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, πολλώ δε μάλλον σε ένα πρώην συνεργάτη του και δημοτικό σύμβουλο της παράταξής του όπως ο πρώτος εναγόμενος, καθίσταται προφανές ότι όσα παραπάνω αναφέρει ο τελευταίος γνώριζε ότι αφορούσαν και, στην ουσία, σκιαγραφούσαν το πρόσωπο του ενάγοντος, και για το λόγο αυτόν τα συμπεριέλαβε στο άρθρο του, δηλαδή σκόπιμα και όχι τυχαία. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι ο ενάγων, ως μέλος της ΚΝΕ, έλαβε ενεργό μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και αποδέχθηκε το αξίωμά του ως έφεδρου ανθυποσμηναγού που του απονεμήθηκε κατά τη διάρκεια της χούντας, κατόπιν υποδείξεως της οργάνωσης στην οποία ανήκε.
Συνεπώς, όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα περί ανταλλαγμάτων και υπηρεσιών που πρόσφερε στο δικτατορικό καθεστώς συνιστούν γεγονότα δυσφημιστικά για τον ενάγοντα, δυνάμενα να θίξουν την τιμή και την υπόληψή του, αφού τον παρουσιάζουν ως συνεργάτη της χούντας. Επιπλέον, όμως, από το ύφος του λόγου που χρησιμοποιείται στην ανωτέρω παράγραφο και την ασάφεια των όσων καταγγέλλονται, περί αγνώστων δηλαδή ανταλλαγμάτων και υπηρεσιών και "κρυμμένων μυστικών", προκύπτει ότι ο συντάκτης του κειμένου είχε ειδικό σκοπό δυσφήμισης του ενάγοντος, με πρόθεση αμφισβήτησης της κοινωνικής αξίας του προσώπου του και των πολιτικών του πεποιθήσεων, γεγονός οπωσδήποτε μειωτικό και προσβλητικό για τον τελευταίο και την ηθική του υπόσταση ως πολιτικού. Το όλο επίμαχο κείμενο αναδεικνύει την έντονη προσπάθεια του συντάκτη του να στηλιτεύσει τη δράση του πολιτικού αντιπάλου του ενάγοντος πλην όμως, ιδιαίτερα η τελευταία αποστροφή του κειμένου, αποδεικνύει, ενόψει των προαναφερθέντων, ότι ο πρώτος εναγόμενος χρησιμοποιεί τα όσα αναφέρει για να προσβάλει την τιμή του ενάγοντος. Περαιτέρω, ο δεύτερος εναγόμενος, ως ιδιοκτήτης και διευθυντής της εφημερίδας, έθεσε σε κυκλοφορία το ανωτέρω δημοσίευμα του πρώτου εναγόμενου, το οποίο περιείχε, ως επί το πλείστον, αναφορά σε γεγονότα που αποδείχθηκαν ψευδή κατά περιεχόμενο, καθώς και κρίσεις οι οποίες συνοδεύονταν, εμμέσως πλην σαφώς, με εξυβριστικούς χαρακτηρισμούς, σκοπεύοντας να επιφέρουν προσβολή στην τιμή και την υπόληψη του ενάγοντος. Κατά συνέπεια το επίδικο δημοσίευμα εξέρχεται, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, από τα όρια της συνταγματικά προστατευόμενης ελευθεροτυπίας και παραβιάζει το άρθρο 10 της από 4.11.1950 Διεθνούς Σύμβασης της Ρώμης, που κυρώθηκε με το ν. 2329/1953 και το ν.δ. 53/1974, καθόσον ο συντάκτης του, δεν τήρησε τις "συναλλακτικές υποχρεώσεις του τύπου" και ειδικότερα του σεβασμού της προσωπικότητας και το καθήκον της αλήθειας. Ενόψει των ανωτέρω, η προταθείσα και από τον δεύτερο εναγόμενο ένσταση περί άρσης του άδικου χαρακτήρα της πράξης του, λόγω του ότι ενήργησε από δικαιολογημένο ενδιαφέρον και καθήκον για την ενημέρωση, πληροφόρηση και κατατόπιση της κοινής γνώμης, πρέπει να γίνει εν μέρει, μόνο, δεκτή ως βάσιμη κατ' ουσίαν, καθ' ο μέρος δηλαδή με το επίδικο δημοσίευμα, όπως αναλυτικά εκτέθηκε και ανωτέρω, εκφράζεται η γενική κρίση του συντάκτη του περί της πολιτικής του αντιδίκου του και αναφέρεται συγκεκριμένα ότι αυτή είναι ταυτόσημη των αυτοκτονιών, απορριπτόμενης τούτης (ενστάσεως) κατά τα λοιπά, ως ουσία αβάσιμης.
Συνεπώς, εφόσον αποδείχθηκε ότι το επίδικο άρθρο συντάχτηκε και δημοσιεύθηκε με σκοπό συκοφαντικής δυσφήμησης και εξύβρισης του ενάγοντος, δηλαδή με σκοπό την προσβολή της τιμής, της υπόληψης και της εν γένει προσωπικότητάς του και η προσβολή αυτή καλύπτεται κατά το υποκειμενικό της στοιχείο από την υπαίτια συμπεριφορά το πρώτου εναγομένου ως συντάκτη του δημοσιεύματος και του δεύτερου εναγόμενου ως ιδιοκτήτη της εφημερίδας, ο οποίος ευθύνεται αντικειμενικά, πρέπει, σύμφωνα με όσα στη μείζονα σκέψη αναφέρονται, να επιδικαστεί στον ενάγοντα το ποσό των δεκαπέντε χιλιάδων (15.000) ως χρηματική ικανοποίηση του για την ηθική βλάβη που υπέστη από την ανωτέρω συμπεριφορά των εναγομένων, το οποίο το Δικαστήριο κρίνει εύλογο και δίκαιο λαμβάνοντας υπόψη την ένταση και έκταση της προσβολής, τη συμπεριφορά των εναγομένων κατά και μετά την τέλεση της άδικης πράξης και την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των μερών". Επομένως, η πληττομένη απόφαση δεν παρεβίασε τις ουσιαστικές διατάξεις των άρθρων 14, 25 Σ, 10 ΕΣΔΑ και 361, 362, 363, 367 ΠΚ. Κατ' ακολουθίαν, οι αντίθετοι, εκ του άρθρου 559 αρ. 1 ΚΠολΔ, έξι λόγοι της αιτήσεως είναι αβάσιμοι. Επομένως, πρέπει να απορριφθεί η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως στο σύνολό της.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 7.3.2006 αίτηση του Χ περί αναιρέσεως της υπ' αρ. 267/2005 αποφάσεως του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ιωαννίνων. Και.
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα του αναιρεσιβλήτου εκ χιλίων διακοσίων (1200) ευρώ.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ H ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου