Τις αναπαράγω εδώ:
(α) Ναι ή όχι στην αλλαγή του Ν.2121/1993 με ρητή πρόβλεψη για το δικαίωμα των χρηστών για πρόσβαση σε ήδη νόμιμα δημοσιευμένα έργα στο Διαδίκτυο;
(β) Ναι ή όχι στη θέσπιση νόμου three strikes με τον οποίο διακόπτεται η πρόσβαση του χρήστη στο Διαδίκτυο ύστερα από 3 «κρούσματα» κατεβάσματος έργων;
(γ) Ναι ή όχι στην επέκταση των δικαιωμάτων των ερμηνευτών στα 70 χρόνια από τα 50 χρόνια που ισχύει σήμερα;
Δείτε εδώ τι απάντησε σε πρώτη φάση, όταν η διατύπωση δεν ήταν με ένα "ναί" ή ένα "oχι".
Είμαι αισιόδοξος ότι μία νέα πολιτικός με παρουσία σε blog, twitter, facebook κλπ, μπορεί να βρει 3 λεπτά για να απαντήσει σε 3 ερωτήσεις.
2 σχόλια:
Προσωπικά νομίζω όλο αυτό ένα σημαντικό λάθος:
Ας υποθέσουμε οτι η κυρία Νταλάρα, την οποία δεν υποστηρίζω πολιτικά γιατί ψηφίζω άλλο κόμμα, δώσει ατεκμηρίωτες ορισμένες απαντήσεις, με ένα Ναι ή ένα Όχι. Από τη στιγμή που η διαδικτυακή συζήτηση με αυτόν τον τρόπο δεν είναι διαδραστική, όπως μια επίσκεψη σε σπίτι, ή σε μια καφετέρια, ή σε μια χοροεσπερίδα, και επίσης "scripta manent", πολύ καλά κάνει η κυρία Νταλάρα και το αποφεύγει. Γιατί;
Γιατί με το διακεκομένο διαδικτυακό λόγο (ακόμα και στην πιο real-time μορφή του, το IRC) δε δίνεται η δυνατότητα σε οποιονδήποτε να εκθέσει πλήρως και με σαφήνεια τις απόψεις του. Γιατί; Γιατί ακριβώς δε μπορείς να έχεις το ζητούμενο σε μια συζήτηση με ένα πολιτικό. Να τον κοιτάξεις στα μάτια, να δεις τις εκφράσεις και τις χειρονομίες του, να καταλάβεις από αυτά που λέει και από το πόσο καλά τα τεκμηριώνει αν κατέχει το θέμα. Αντιθέτως, πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή, μπορεί κανένας με λίγο googling να βρει τις "σωστές" απαντήσεις, τις οποίες δε θα καταφέρει να τις δώσει αν αιφνιδιαστεί σε μια κλασσικού τύπου πολιτική συνάντηση.
Το θέμα λοιπόν είναι πόσο θέλει ο κάθε ψηφοφόρος να "ρεζιλέψει" ένα νέο υποψήφιο που είναι "άβγαλτος" μπροστά σε άλλους ανθρώπους και κατα πόσο αυτό είναι ηθικό. Κατ' εμέ είναι σωστό ή λάθος ανάλογα με τη περίσταση. Αν η περίσταση είναι πιο χαλαρή, μια σοβαρή ερώτηση θα γελοιοποιήσει αυτόν που τη θέτει, ενώ αν η περίσταση είναι σοβαρή, έχει κάθε ηθικό δικαίωμα, για να μη πω, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, υποχρέωση, να τη διατυπώσει.
Η κ. Νταλάρα δεν είναι καθόλου "άβγαλτη" σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας, με τα οποία ασχολείται εδώ και δεκαετίες.
Είναι τρεις απλές ερωτήσεις ΠΟΛΙΤΙΚΟΤΑΤΕΣ στις οποίες αν τοποθετηθεί με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ θα μάθουμε και ποια νομοθεσία θα στηρίξει ή θα απορρίψει αύριο.
Καμία πρόθεση "ρεζιλέματος". Είναι μια ευγενική και θεμιτή πίεση σε έναν υποψήφιο βουλευτή, από έναν πολίτη που ενδιαφέρεται να μάθει τις απόψεις του.
Ανήθικο να ζητάμε από τους πολιτικούς να έχουν ανοιχτά χαρτιά; Από που κι ως που; Διαφωνώ με την ανάλυσή σας γιατί έχει ως επίκεντρο μια κακώς νοούμενη "επικοινωνιακή προσέγγιση", με γνώμονα το ζύγισμα του πολιτικού κόστους. Επομένως η ανάλυση αυτή είναι μονομερώς υπέρ του πολιτικού (και μάλιστα καριέρας) και όχι υπέρ της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Δημοσίευση σχολίου