Έγινε γνωστό ότι κατά τις προηγούμενες εβδομάδες διάφορες επιχειρήσεις, ανάμεσα στις οποίες και εκδοτικά συγκροτήματα, επέβαλαν τεχνικά τον αποκλεισμό πρόσβασης των εργαζομένων τους στο facebook. Όπως είχε δημοσιευθεί εδώ και 1,5 χρόνο στον Guardian, κάθε μέρα χάνονται 130 εκατ. £ "παραγωγικότητας" από την κίνηση των εργαζόμενων στο facebook, καθώς οι Βρετανοί περνούν κατά μέσο όρο 143 λεπτά το μήνα εκεί.
Το νομικό ερώτημα που τίθεται, για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, είναι εάν το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη περιλαμβάνει και την εξουσία να απαγορεύει στους εργαζόμενους την πρόσβαση σε μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης με τα χαρακτηριστικά του facebook (προσωπικό profile, διάδραση με άλλους χρήστες, δυνατότητα ανάρτησης link και "αντικειμένων" σε πίνακες ανακοινώσεων, συμμετοχή σε ομάδες συζητήσεων και ζωντανή συζήτηση με "φίλους").
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξεταστεί η φύση της εργασίας, η λειτουργία της πρόσβασης στο facebook και η σχέση μέσων παραγωγής με την ιδιωτικότητα του εργαζόμενου.
1. Η φύση της εργασίας σε εταιρική θέση
Στις σύγχρονες ιδιωτικές επιχειρήσεις ο εργαζόμενος καλείται να παρέχει την εργασία του τοποθετούμενος σε ένα γραφείο με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος είναι συνδεμένος με το Διαδίκτυο. Η επιχείρηση διαμορφώνει αυτό το επικοινωνιακό περιβάλλον, αναμένοντας ο εργαζόμενος να αξιοποιεί τα μέσα παραγωγής που του διατίθενται, με σκοπό την απόδοση του βέλτιστου προϊόντος, το οποίο συνήθως παρουσιάζεται με τη μορφή ενός κειμένου.
Έτσι, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο που παρέχεται ως μέσο παραγωγής αποσκοπεί στην ευχέρεια του εργαζόμενου, αναπτύσσοντας πρωτοβουλία, να αναζητήσει μόνος τις πηγές για το υλικό που θα οδηγήσει στο παραγόμενο κείμενο. Η πρωτοβουλία αυτή περιλαμβάνει την δυνατότητα του εργαζόμενου να ανατρέξει σε συμβατικές πηγές (λ.χ. σε βάσεις δεδομένων που είναι δημόσια προσβάσιμες ή στις οποίες υπάρχει κάποιας μορφής ελεγχόμενη πρόσβαση, όπως η συνδρομή και η χρήση κωδικού) ή και σε μη συμβατικές πηγές, όπως η αναζήτηση πληροφοριών από φίλους (μέσω chat ή e-mail), από αμφιλεγόμενης εγκυρότητας ιστοσελίδες κλπ.
Από τη στιγμή που παρέχεται αυτή η κατ΄ αρχήν εν λευκώ πρόσβαση από τον εργοδότη, οι περιορισμοί που μπορούν να τεθούν θα πρέπει να είναι ειδικοί, συγκεκριμένοι και όχι υπέρμετροι σε σχέση με την εργασιακή αποστολή (job description) του κάθε εργαζόμενου ατομικά. Διαφορετικά, θα έπρεπε η επιχείρηση να επιτρέπει μόνο κατ' εξαίρεση την πρόσβαση του εργαζόμενου στο Διαδίκτυο και να μην του παρέχει εξ αρχής υπολογιστή με on line σύνδεση. Γιατί έτσι θα αντέστρεφε τη σχέση κανόνα - εξαίρεσης.
2. Η λειτουργία της πρόσβασης στο facebook
Η δημιουργία profile στο facebook και η ενεργός δραστηριοποίηση σε αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην δημιουργία μιας "ψηφιακής ταυτότητας". Όσα αναρτώνται από το χρήστη στο facebook αποτελούν στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν in globo ως άτομο ή έστω αναφέρονται στην διαδικτυακή του δράση. Ακόμη και οι πληροφορίες που δεν τον απεικονίζουν (φωτογραφίες, προσωπικά του κείμενα), αποδίδονται σε αυτόν μόνο και μόνο επειδή οι ενέργειες στο facebook συνοδεύονται από την υπογραφή του: κάθε ανάρτηση συνοδεύεται από αυτοματοποιημένη μνεία του χρήστη ("Ο Α. ανάρτησε μία σημείωση" κλπ), η οποία ανακοινώνεται άμεσα στον κύκλο των "φίλων" του.
Στο facebook η συνολική δράση ενός χρήστη αποδίδεται ευθέως στον ίδιο, χωρίς να είναι εφικτή η "ανώνυμη" συμμετοχή - η χρήση έστω και ψευδωνύμου είναι τεχνικώς αναπόφευκτη.
Κατ' αυτό τον τρόπο, η ίδια η πρόσβαση σε μια ιστοσελίδα με αυτά τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά, δεν είναι ίδιας σημασίας με την πρόσβαση λ.χ. σε ένα chat room ή σε ένα forum ή σε μια μη διαδραστική εφημερίδα. Κάθε επίσκεψη στο facebook είναι κι ένα εν δυνάμει ενεργό ψηφίο στην "ψηφιακή ταυτότητα" που έχει δημιουργήσει ο χρήστης.
Με τα χαρακτηριστικά αυτά, η πρόσβαση στο facebook αποτελεί για τον χρήστη ένα αναπόσπαστο στοιχείο του σύγχρονου ανθρώπου που μετέχει στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Έτσι, η ίδια η πρόσβαση στο facebook αποτελεί ενάσκηση του δικαιώματος που προβλέπεται στο άρθρο 5Α παρ. 2 του Συντάγματος:
"Kαθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά,καθώς και της παραγωγής ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19".
Όπου, στο άρθρο 9 κατοχυρώνεται η προστασία της ιδιωτικής ζωής, στο άρθρο 9Α η προστασία των προσωπών δεδομένων και στο άρθρο 19 το απόρρητο των επικοινωνιών.
Άρα, ως ενάσκηση συνταγματικού δικαιώματος, η πρόσβαση στο facebook μπορεί να περιορίζεται μόνο σύμφωνα με τους όρους του άρθρου 25 του Συντάγματος: οι περιορισμοί πρέπει να προβλέπονται από το Σύνταγμα ή από νόμο και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.
Παράλληλα, η δημιουργία και διατήρηση ψηφιακής ταυτότητας αποτελεί μέσο ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και ως εκ τούτου κατοχυρώνεται από το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος:
"Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τα χρηστά ήθη."
Συνεπώς, η πρόσβαση στο facebook θα πρέπει να εξετασθεί κατά πόσον από μόνη της μπορεί να περιοριστεί από μία εντολή, η οποία: (α) τηρεί τις εγγυήσεις της ιδιωτικότητας, των προσωπικών δεδομένων, του απορρήτου των επικοινωνιών, (β) προβλέπεται από το Νόμο ή απο το Σύνταγμα, (γ) σέβεται την αρχή της αναλογικότητας, (δ) δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και (ε) δεν παραβιάζει τα χρηστά ήθη. Αυτά εξετάζονται παρακάτω.
4. Η σχέση των "μέσων παραγωγής" με την ιδιωτικότητα του εργαζόμενου
Το γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής ανήκουν κατά κυριότητα στην επιχείρηση δεν σημαίνει αυτομάτως ότι κάθε πληροφορία που αναφέρεται στον εργαζόμενο, και διέρχεται από τα μέσα αυτά, ανήκει στον εργοδότη. Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι υπάρχει μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δικαίωμα ιδιοκτησίας του εργοδότη επί του μέσου και στο δικαίωμα ιδιωτικότητας του εργαζόμενου.
Αυτό νομολόγησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στην απόφαση Copland κατά Ηνωμένου Βασιλείου (3.7.2007), κρίνοντας ότι η ιδιωτικότητα του εργαζομένου δεν (πρέπει να) θίγεται από το γεγονός ότι οι προσωπικές πληροφορίες του διέρχονται από τον ηλεκτρονικού υπολογιστή της επιχείρησης. Υπάρχει δηλαδή μια σφαίρα ατομικότητας ακόμη κι όταν ο εργαζόμενος παρέχει την εργασία του και σε αυτήν την σφαίρα δεν πρέπει να παρεμβαίνει ο εργοδότης.
Το ίδιο είχε κρίνει μερικά χρόνια πριν και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (απόφαση 61/2004), με την οποία μάλιστα είχε κριθεί ότι θα πρέπει να προβλεφθεί από τον εργοδότη ότι:
"Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να διαθέτουν τη δυνατότητα χρήσης χώρου στον οποίο δεν είναι επιτρεπτή η πρόσβαση τρίτων (π.χ. με τη χρήση διαμέρισης του δίσκου) ή/και κρυπτογράφησης αρχείων."
Δεδομένου ότι μέσω του facebook οι χρήστες μπορούν να αποστέλλουν και προσωπικά μηνύματα (private messages), καθίσταται σαφές ότι αυτή η ενεργητική υποχρέωση του εργοδότη για πρόβλεψη δυνατότητας χρήσης χώρου στον οποίο δεν είναι δυνατή η πρόσβαση του, καταλαμβάνει τελικά και το ίδιο το δικαίωμα πρόσβασης στο facebook.
Αναγνωρίζεται λοιπόν ότι ο πληροφοριακός αυτοπροσδιορισμός του εργαζόμενου, στην θετική του μορφή (δικαίωμα παραγωγής πληροφοριών) και όχι μόνο στην αμυντική του μορφή (δικαίωμα προστασίας προσωπικών δεδομένων) αναπτύσσεται ακόμη και μέσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του εργοδότη. Το ερώτημα που παραμένει είναι αν η καθολική απαγόρευση πρόσβασης στο facebook αποτελεί έναν θεμιτό περιορισμό του πληροφοριακού αυτοπροσδιορισμού του ατόμου στο χώρο της εργασίας.
5. Έλεγχος αναλογικότητας
Είναι προφανές ότι αυτό που πρέπει να εξεταστεί δεν είναι αν το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη προβλέπεται από το νόμο, ή αν η πρόσβαση στο facebook προσβάλλει αυτό το δικαίωμα ή τα χρηστά ήθη. Αυτό που πρέπει να εξεταστεί είναι εάν ο καθολικός αποκλεισμός πρόσβασης στο facebook από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της επιχείρησης αποτελεί έναν περιορισμό σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας.
Η αρχή της αναλογικότητας είναι ένα τριπλό τεστ στο οποίο υποβάλλεται ένας περιορισμός ατομικού δικαιώματος για να εξεταστεί έαν ο περιορισμός είναι νομικά επιτρεπτός ή υπερβαίνει τα όρια του δικαίου. Για να είναι νόμιμος ο περιορισμός θα πρέπει να είναι (α) κατάλληλος δήλαδή πρόσφορος ενόψει του επιδιωκόμενου σκοπού, (β) αναγκαίος, ώστε να αποτελεί τον ελάχιστο δυνατό περιορισμό στον εργαζόμενο και (γ) με τη στενή έννοια αναλογικός, ώστε η αναμενόμενη ωφέλεια να μην υπολείπεται της βλάβης που επέρχεται από αυτόν.
Ο σκοπός των επιχειρήσεων είναι να βελτιώσουν την απόδοση των εργαζομένων και να μην χάνονται εργατοώρες με άσκοπες επισκέψεις στο Διαδίκτυο, το οποίο πρέπει να αξιοποιείται για τους σκοπούς της εργασίας.
Επομένως, το παραπάνω τεστ προσαρμόζεται ως αναζήτηση επί των τριών ερωτήσεων:
(α) είναι ο απόλυτος αποκλεισμός πρόσβασης στο facebook "κατάλληλος" ενόψει του επιδιωκόμενου σκοπού;
(β) είναι ο απόλυτος αποκλεισμός πρόσβασης στο facebook "αναγκαίος" ώστε να προκαλεί τον ελάχιστο δυνατό περιορισμό του εργαζόμενου;
(γ) μήπως η αναμενόμενη ωφέλεια (περισσότερες παραγωγικές εργατοώρες) υπολείπεται της βλάβης (απόλυτος αποκλεισμός πρόσβασης στο facebook);
Στο ερώτημα (α) η απάντηση είναι αρνητική, γιατί στο facebook ο εργαζόμενος μπορεί να βρίσκει και πληροφορίες που είναι απαραίτητες στην εργασία του. Αυτό θα συμβαίνει λ.χ. στην περίπτωση που ο εργαζόμενος απασχολείται σε μια επιχείρηση Τύπου και είναι δημοσιογράφος: η αμεσότητα με την οποία κυκλοφορούν οι πληροφορίες στο facebook το καθιστά ένα πρώτης τάξεως μέσο ανεύρεσης "πηγών" πληροφοριών για τους δημοσιογράφους, έτσι ώστε ο αποκλεισμός από αυτό να είναι εντελώς "ακατάλληλο" κι απρόσφορο μέτρο για την βελτίωση της αποδοτικότητας των δημοσιογράφων.
Στο ερώτημα (β) η απάντηση είναι επίσης αρνητική, γιατί η 8ωρη απουσία από τον χώρο στον οποίο διαμορφώνεται κι εξελίσσεται η "ψηφιακή ταυτότητα" του χρήστη-εργαζόμενου δεν μπορεί να θεωρηθεί ο μικρότερος δυνατός περιορισμός, ενόψει του επιδιωκόμενου σκοπού. Ο εργοδότης μπορεί να επιτύχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα με μεθόδους διαφορετικές από την απαγόρευση και τον καθολικό αποκλεισμό πρόσβασης. Ένας τέτοιος εναλλακτικός τρόπος είναι η δημιουργία κινήτρων αποδοτικότητας προς τους εργαζόμενους, οι οποίοι εκούσια πλέον θα αποφεύγουν την άσκοπη κατασπατάληση ωρών εργασίας με τη δημιουργική αξιοποίησή τους προκειμένου να επιτύχουν τους νέους στόχους που τίθενται από την επιχείρηση. Άρα το μέτρο δεν είναι "αναγκαίο".
Στο ερώτημα (γ) η απάντηση είναι επίσης αρνητική στον ιδιωτικό τομέα, αφού οι ίδιες οι θεωρητικά "παραγωγικές εργατοώρες", χωρίς facebook, δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα για την επιχείρηση, αν είναι χωρίς αποτέλεσμα, δηλ. χωρίς παραγόμενο έργο. Οι απόλυτοι αποκλεισμοί δεν εξυπηρετούν την ποιοτική παραγωγικότητα των εργαζομένων.
Ως εκ τούτου, ο απόλυτος αποκλεισμός πρόσβασης των εργαζόμενων στο facebook αποτελεί έναν περιορισμό ο οποίος δεν σέβεται την αρχή της αναλογικότητας και παραβιάζει το δικαίωμά τους για πρόσβαση στην Κοινωνία της Πληροφορίας και την ελεύθερη ανάπτυξη της ψηφιακής τους ταυτότητας.
Συνεπώς, ο απόλυτος αποκλεισμός πρόσβασης των εργαζομένων στο facebook είναι παράνομος.
13 σχόλια:
Ομολογώ ότι είναι πολύ ενδιαφέρον ως θέμα. Θα ήθελα να δω αν θα φτάσει μια τέτοια υπόθεση στη δικαιοσύνη...
πέρα από τα όσα αναφέρεις να προσθέσω μία πτυχή ακόμη:
σε ότι αφορά τους "ελεύθερους επαγγελματίες", υποθέτω πως κάτι τέτοιο είναι εξ ορισμού παράνομο απο τη στιγμή που υποτίθεται ότι εργαζόμαστε με σύμβαση έργου που μας δεσμεύει να ολοκληρώσουμε συγκεκριμένη εργασία σε συγκεκριμένο χρόνο αφήνοντάς μας υποτίτεται ελεύθερους να επιλέξουμε το ωράριο και τον τρόπο εργασίας.
Φυσικά όλοι γνωρίζουν ότι στον ιδιωτικό τομέα, οι περισσότεροι π.χ. μηχανικοί σαν εμένα αλλά και άλλοι επαγγελματίες εργάζονται με μπλοκάκι σε κατά τα άλλα εξαρτημένες πλήρως θέσεις εργασίας για λόγους που απλώς εξυπηρετούν τους εργοδότες. Παρόλα αυτά κανείς δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει πρόσβαση σε οποιοδήποτε site σε εργαζομενους υπό τέτοιο καθεστώς.
-εντελώς συμπληρωματικά μιας και η ανάρτησή σου ειναι γενικότερη και περιλαμβάνει ακόμη και την περίπτωση που σχολιάζω. (επιπλέον δεν χρησιμοποιώ facebook :) )
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υπέρ του αποκλεισμού πρόσβασης στο facebook από τους εργοδότες. Αλλά σε τι πνεύμα έχει γραφτεί το παραπάνω; θεωρείς πραγματικά τα όσα αποδίδεις στο facebook? μου φαίνονται υπερβολικά σε προβληματικό σημείο. Τo facebook δεν είναι το internet, ξεκολλήστε.
1) η απαγόρεψη του facebook δεν φτάνει ούτε στο παραμικρό το να θεωρείται αντιστροφή του κανόνα (πρόσβαση στο internet) και τις εξαίρεσης (απαγορευμένα site). Αν ψάχνεις για αντιστροφή κανόνα-εξαίρεσης δες την απαγόρευση εισόδου στον δακτύλιο, όχι την απαγόρευση πρόσβασης σε ένα site-καφεστιατόριο.
2) Η προσωποποίηση του facebook δεν κάνει τη πληροφορία που αναπαράγεται εκεί αυτόματα υψηλότερης σημασίας για την ζωή του εργαζομένου. Απεναντίας ο μέσος όρος "προσωπικής ασχολίας" στο facebook είναι υπερβολικά χαμηλού επίπεδου, ενώ για οτιδήποτε σημαντικό, όπως να με πάρει η μητέρα μου ή ο σύντροφος μου, αρκεί το τηλέφωνο. Εάν η απαγόρευση του facebook θεωρείται υπερβολικά γενική το ίδιο ισχύει με το αντεπιχείρημα: οποιαδήποτε προσωπική ασχολία δεν είναι αυτομάτως κατάλληλη για τον χώρο της εργασίας και το ίδιο ισχύει για το facebook.
3) η ύπαρξη δημοσιογραφικής/πολιτικής ή οποιαδήποτε ειδικού ενδιαφέροντος διακίνησης πληροφορίας στο facebook δεν αρκεί για να κριθεί το facebook απαραίτητο στον οποιονδήποτε εργαζόμενο. Αλλιώς οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να έχουν και πρόσβαση στο Δίπορτο και σε κάθε άλλη ταβέρνα που μπορεί κάποιοι εργαζόμενοι να κάνουν networking που για κάποιες εργασίες είναι απαραίτητο αλλά για τις περισσότερες δεν έχει αξία από την άποψη του εργοδότη.
4) η πρόσβαση στο facebook δεν είναι σε καμμία περίπτωση αναγκαίος ούτε και πρόσφορος τρόπος παροχής του "ιδιωτικού ηλεκτρονικού χώρου" που προβλέπει ο νόμος (δείτε και τους όρους χρήσης του facebook). Η παροχή του ηλεκτρονικού υπολογιστή καθώς και της σύνδεσης στο δίκτυο αποτελούν επαρκέστατη κάλυψη χωρίς να χρειάζεται να μας απασχολεί το ένα ή το άλλο social networking site.
5) η απαγόρεψη πρόσβασης στο facebook δεν είναι ακατάλληλος τρόπος αύξησης της παραγωγικότητας για τους λόγους που αναφέρεις, ελάχιστοι είναι αυτοί που βρίσκουν ενδιαφέροντα πράγματα για τη δουλειά τους στο facebook.
6) επειδή κάποιοι επιλέγουν να "ξεδιπλώσουν" τη προσωπική τους ζωή σε ένα "μέρος" που λέγεται facebook και τυγχάνει να βρίσκεται online και άρα προσβάσιμο σε όσους υπάλληλους ήδη έχουν πρόσβαση στο internet για να στέλνουν email ή να ενημερώνονται για τη δουλειά τους δεν καθιστά υπερβολική την απαγόρεψη του. Αποτελεί σύμπτωση που ο εργαζόμενος έχει πρόσβαση στο facebook την ώρα που βρίσκεται στη δουλειά με τον ίδιο τρόπο που αποτελεί σύμπτωση που μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει ένας καφενές της αρεσκείας του έξω από τη δουλειά. Η διαφορά είναι ότι στον καφενέ δεν μπορεί να κρύψει ο εργαζόμενος το ότι ρεμαλιάζει ενώ στο facebook είναι αδύνατο να διακρίνει ένας εργοδότης εάν η χρήση που κάνει ο εργαζόμενος είναι λογική.
6) ενώ έχεις δίκιο σε κάπως αφηρημένο επίιπεδο στο σημείο (γ) που λες για την ποιότητα των παραγωγικών ορών sans-facebook αυτό ωστόσο δεν μπορεί να κριθεί γενικά. Δεν μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι να επικαλεστούν το "μα με facebook δουλεύω καλύτερα". Αυτό θα το κρίνει ο κάθε εργοδότης που ανάλογα με τη περίπτωση αλλά και τη διορατικότητα του μπορεί να φτάσει ανεξάρτητα στο συμπέρασμα ότι αξίζει το κόπο να αφήσει τους εργαζόμενους να ρεμαλιάσουν λίγο για να αποδώσουν καλύτερα όντας ευχαριστημένοι ή να φτάσει στο αντίθετο συμπέρασμα ότι ούτως ή άλλως οι εργαζόμενοι του είναι χαμηλής παραγωγικότητας και κάθε λεπτό στο facebook είναι ένα χαμένο λεπτό "μηχανικής" επεξεργασίας αιτήσεων. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Η ανάλυση αφορά περισσότερο τους εργαζόμενους σε επιχειρήσεις τύπου ή γενικά επεξεργασίας πληροφοριών. Πράγματι, δεν αφορά (ας πούμε) θέσεις "γραμματέως", αλλά περισσότερο κατηγορίες στελεχών -και πάλι στον ιδιωτικό τομέα.
Πρωτοδικείο Αθηνών: Νόμιμη απόλυση λόγω facebook
http://www.lawnet.gr/news.asp?cat=1&article=23493&ref=RSS
Φρέσκια!
Εσείς αν πληρώνατε κάποιο άτομο για να δουλεύει για εσάς, πόσο θα ανεχόσασταν να χαζολογάει στο facebook την ώρα που θα έπρεπε να ασχολείται με την εργασία για την οποία το πληρώνετε; Θα αφήνατε π.χ. την οικιακή βοηθό, ή τον καθηγητή που θα έκανε φροντιστήριο στο παιδί σας να μπαίνει στο facebook όσο θα ήταν στο σπίτι σας;
Αν γνωρίζατε στοιχειωδώς ανάγνωση θα είχατε εντοπίσει στο παραπάνω κείμενο ότι αφορά συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που αναφέρατε. Ελπίζω αυτός που θα σας διαβάσει την παρούσα απάντηση να κάνει τον κόπο να σας επισημάνει και τα σημεία του κειμένου που περιλαμβάνουν τον σχετικό προσδιορισμό.
πολύς θόρυβος για το τίποτα.
Ως δικηγόρος πρεπει να γραψετε ατελειωτα νομικίστικα κατεβατα για να δικαιολογησετε την υπαρξή σας.
Επί της ουσίας:
η πρόσβαση στην ΚτΠ πρεπει να γινεται μεσα στη δουλειά; στη δουελια πας για να δουλεψεις ή για να κανεις κοινωνική δικτυωση; Κι αλλα πολλα δικαιώματα εχουν τα ατομα και οι εργαζόμενοι αλλα αυτό δε σημαινει οτι πρεπει να τα ασκουν ενω εργάζονται.
Τελική ερώτηση: εσείς αν ειχατε στο γραφειο σας μια σκούμενη δικηγόρο που χαζολογαει ολη τη μερα στο ιντερνετ ασκώντας το "δικαιωμα της για προσβαση στην ΚτΠ" θα την απολύατε ή όχι;
Οι συνεργάτες μου επιβάλλεται να έχουν facebook και να περνούν πολύ ώρα στο Διαδίκτυο, γιατί αυτή είναι η φύση της δουλειάς ενός νομικού που ασχολείται με υποθέσεις δικαιωμάτων στην Κοινωνία της Πληροφορίας.
θα μου επιτρέψεις να σχολιάσω ότι το άρθρο έχει αναρτηθεί χωρίς να υπάρχει ουσιαστική εμπειρία επί του φαινομένου από τον γράφοντα. Θα έπρεπε να έχει εμπειρία σε χώρο όπου το facebook δεν έχει σχέση με τη δουλειά των υπαλλήλων του για να κρίνει επί της ουσίας και όχι επί του τύπου.
Καθώς υπάρχει απειρία στο θέμα, δεν γίνεται κουβέντα για την παρεμπόδιση εργασίας των υπολοίπων (είτε από κατανάλωση πόρων είτε από άλλους λόγους) η οποία προκύπτει μέσα από την ενασχόληση με το facebook, αλλά και άλλα θέματα τα οποία δεν γράφω γιατί δεν ξέρω κάν αν θα αναρτηθούν.
Ευτυχώς όμως ο νόμος δικαιώνει τον εργοδότη σε αντίθεση με αυτά που διατείνεται ο e-Lawyer εδώ, ουσιαστικά SPAMάροντας όσους θα ήθελαν να πάρουν ουσιαστική πληροφορία.
Δεν δικαιώνει πάντα τον εργοδότη. Δες εδώ μια υπόθεση που κέρδισα ως δικηγόρος με τα παραπάνω επιχειρήματα: http://elawyer.blogspot.gr/2013/08/facebook.html?m=1
να θεσω ενα παρομοιο θεμα για να καταλαβεις το λαθος στο οποιο εχεις μπλεξει
εστω οτι ο αφεντικος ειναι δεξιος και ο εργαζομενος ειναι αριστερος
εχει δικαιωμα αν το μαθει ο αφεντικος να τον απολυσει?
φυσικα και οχι
πρακτικα εχει τροπο?
προφανως. π.χ. σε δικηγορικο γραφειο θα προμοταρει τον δεξιο και θα αφησει τον αριστερο χωρις αυξηση να μεταφερει καφεδες μεχρι να φυγει μονος του
αρα πρακτικα μιλωντας ολοι αυτοι οι νομικισμοι δεν βοηθουν κανεναν
στο τελος της ημερας ο εργατης εχει μονο ενα οπλο την παραγωγικοτητα του και το κερδος που δινει στο αφεντικο
με αυτο συναλλασεται και με αυτο διασφαλιζει τη θεση του
γιατι μονο εαν ειναι καλυτερος απο τον δεξιο λακε του αφεντικου τοτε το να απολυθει σημαινει ζημια για το αφεντικο και κερδος για τον ανταγωνιστη
το ιδιο π.χ. ισχυει και στην δικηγοριστικη μεγαλοιωδη σαχλαμαρα περι εξισωσης μισθου γυναικων/αντρων που τελικα βοηθαει μονο τους αντρες!!
Το θέμα στα νομικά είναι ποιος κερδίζει τη δίκη. :-)
Δημοσίευση σχολίου