Αν είστε μάγκες να καταλάβετε τη Βουλή, όχι τη Λυρική Σκηνή

Η κατάληψη της Λυρικής Σκηνής θεωρώ ότι αποτελεί πλήρη οπτικοποίηση της φράσης "παραβιάζοντας ανοικτές θύρες". 

Αν διαβάσει κανείς και τους λόγους για τους οποίους αποφασίστηκε η κατάληψη του συγκεκριμένου κτιρίου, δεν μπορεί παρά να γελάσει με την αφέλεια και την βαθύτατη πολιτική και ιστορική άγνοια που κατοικοεδρεύει στους "επιστρέφω σε λίγο" καταληψίες. 

"Με την κατάληψη της Λυρικής λέμε σκατά στην αγορά του θεάματος". Ναι, από εκεί προέρχονται όλα τα προβλήματα, από τις παραστάσεις της Ζιζέλ.

Ας δούμε το κείμενό τους σημείο προς σημείο, σχολιάζοντας ενδιάμεσα.

Γιατί καταλαμβάνουμε την Λυρική

Για να απαντήσουμε σ’ αυτούς που μπορεί να αναρωτηθούν γιατί μια κατάληψη του ιστορικού κτιρίου της Λυρικής εκθέτουμε καταρχάς κάποιους συνειρμούς με ιστορικά γεγονότα.

• Στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 η οπερέτα «Βαρώνος Ατσίγγανος» του Γ. Στράους παρουσιάστηκε από την Λυρική σκηνή στο θέατρο Πάρκ. Την ίδια ημέρα 2000 κάτοικοι της περιοχής της Δράμας εκτελούνταν από τις δυνάμεις κατοχής σε αντίποινα για τις επιθέσεις αντιστασιακών ομάδων.

Επομένως, όσοι πήγαν για να δουν την παράσταση στη Λυρική εκείνη τη μέρα στην Αθήνα, ήθελαν να ξεσκάσουν από τις φρικτές εικόνες της τηλεόρασης με τους νεκρούς της Δράμας και είπαν να το ρίξουν στον Στράους.

• Η « Κάρμεν» του Μπιζέ ανέβηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1942 στο θέατρο Ολύμπια, ολόγυρα ο μεγάλος λιμός του χειμώνα του 42 μάστιζε την Ελλάδα, όπου το 63% του πληθυσμού υποσιτίζονταν με αποτέλεσμα 100.000 νεκρούς από ασιτία. 

Έπρεπε λοιπόν να είχαν παραλύσει τα πάντα και να επιβληθεί γενική άρνηση της ζωής και του πολιτισμού, με ακύρωση την παραστάσεων. Επίσης έπρεπε να κατέβουν οι κατοχικές επιθεωρήσεις που έδιναν κουράγιο στους εναπομείναντες κατοίκους της πόλης και διατηρούσαν έτσι ένα χαμόγελο για ένα καλύτερο αύριο.

• Η «Αρπαγή από το Σεράϊ» του Μότσαρτ ανέβηκε στις 30 Μάη 1945, την ίδια ημέρα ο Τριαντάφυλλος Τριανταφύλλου δολοφονήθηκε στο Πουρί Θεσσαλίας, ήταν εκείνο τον μήνα ένα από τα 56 θύματα της τρομοκρατίας από παρακρατικές ομάδες δωσίλογων & μοναρχοφασιστών που συνεργάζονταν με κρατικές δυνάμεις, ενώ υπήρχαν 18.708 πολιτικοί κρατούμενοι σε όλη την Ελλάδα.

Είναι βέβαιο ότι  η "Αρπαγή από το Σεράι" δεν ήταν ένα μήνυμα προς  τους πολιτικούς κρατούμενους; Πάντως μπορεί το 1945 να μην έμαθαν οι Αθηναίοι για την δολοφονία στη Θεσσαλία, επειδή σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία εκείνη τη μέρα είχε ένα πρόβλημα το twitter και ο blogger.com.

• «Ο Βαφτιστικός» του Θεοφράστου Σακελλαρίδη παρουσιαζόταν στις 17 Ιουλίου 1948, ταυτόχρονα βόμβες Ναπάλμ δοκιμάζονταν για πρώτη φορά στον Γράμμο όπου κορυφωνόταν ο Εμφύλιος.

Oπότε έπρεπε να παίζοντα μόνο αντιπολεμικά έργα. Αυτή η ρητορική μου θυμίζει την ατάκα ενός στελέχους του ΚΚΕ που έλεγε "πως είναι δυνατόν μια γυναίκα να φτάσει σε οργασμό όταν επικρέμαται στον κόσμο η πυρηνική απειλή";

• Στις 22 Νοεμβρίου 1973, πέντε ημέρες μετά την είσοδο των τανκς στο Πολυτεχνείο και μόλις δύο ημέρες μετά την άρση του στρατιωτικού νόμου που είχε επιβληθεί από το δικτατορικό καθεστώς, η Λυρική σκηνή ανακοίνωνε στο κοινό της ότι μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει τις οπερέτες «Οι Παλιάτσοι» και «Καβαλαρία Ρουστικάνα».

Ενώ είχαν ακυρωθεί όλοι οι αγώνες ποδοσφαίρου και είχαν κλείσει σε ένδειξη πένθους όλα τα μπουζουκτσίδικα της χώρας.

• Όταν δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς, όποτε εκπυρσοκροτούν περίστροφα αστυνομικών, την ημέρα που ανάγκασαν την Κ. Κούνεβα να πιεί βιτριόλι, τις ημέρες που οποιοσδήποτε μπάτσος παίρνει την διαταγή να χτυπήσει διαδηλωτές, τις βραδιές που οι συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι ακόμα στις φυλακές, την στιγμή που οποιοσδήποτε μαθαίνει ότι χάνει την δουλειά του, η Λυρική προσφέρει στο κοινό της διαφυγή και στην κοινωνία μιά καθησυχαστική εικόνα ευμάρειας. 

Ενώ έπρεπε να οδηγεί το κοινό αυτό στην ηλεκτρική καρέκλα και να παρουσιάζει υποχρεωτικά παραστάσεις εναλλακτικών καλλιτεχνών. 

Αυτή την στιγμή δεν θα ασχοληθούμε ούτε με το ποιοι έβλεπαν αυτές τις παραστάσεις, ούτε ποιοι τις παρουσίαζαν, ούτε ποιοι διορίζονταν σαν διευθυντές της Λυρικής όλα αυτά τα χρόνια από την κατοχή, στον εμφύλιο αλλά και αργότερα όπως πχ στην διάρκεια της δικτατορίας.

Πάντως κάποια στιγμή θα ασχοληθείτε. Κινδυνεύουν οι συνδρομητές της Λυρικής; Μετά τι θα επακολουθήσει; Το Μέγαρο;

Η κατάληψη ενός συμβόλου σαν τη Λυρική δεν έγινε για αποπληρωμή ιστορικών χρεών, όχι-όχι ποτέ, άλλωστε δεν γνωρίζετε καν ποια παράσταση παιζόταν το 1941 έγινε απλά γιατί θέλουμε να θυμίσουμε σε όλους, διοικούντες, κυβέρνηση, καλλιτέχνες η θεατές, ότι εκεί έξω και τώρα μέσα, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος αναπόσπαστο τμήμα του λαού της χώρας μας, που δεν μπορείτε να τον αγνοείτε παρά το γεγονός ότι πυροβολιέται, πνίγεται με δακρυγόνα, κατεβαίνει σε μπλόκα, απαιτεί λίγο αέρα αντί για τσιμέντο και συγχρόνως αναρωτιέται και διεκδικεί μιά άλλη θέση της τέχνης στην κοινωνία. 

Δηλαδή, πλέον, μόνο αυτός ο "άλλος κόσμος" θα είναι πλέον επιτρεπτός.

Ελεύθεροι Λυρικοί

Αυτή η απόφαση επιβολής μιας παρουσίας με τη φίμωση και την απαγόρευση παρουσίασης του (υποτιθέμενου) αντιλόγου, συνιστά φυσικά μια βαθύτατα αντιδημοκρατική πράξη βίας και έλλειψης ανοχής στο διαφορετικό. Ειδικά το κοινό της Λυρικής, το οποίο από τότε που θυμάμαι αποτελούνταν από φοιτητές και ηλικιωμένους, ενώ υπήρχαν και παραστάσεις για παιδιά, δυσχερέστατα θα μπορούσε τα τελευταία 10 χρόνια να θεωρηθεί μία περίπτωση "μπουρζουαζίας", όπως ίσως να ήταν στη δεκαετία του 50 ή του 60. Οι μουσειακές παραστάσεις βέβαια είναι μια πραγματικότητα από την οποία υποφέρει εδώ και δεκαετίες η Λυρική, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για μέτρα αυτοδικίας και καταστολής.

Θεωρώ όλα τα "επιχειρήματα" χυδαίο λόγο πρόκλησης θορύβου και απαράδεκτης αξιοποίησης τραγικών περιστατικών (όπως η επίθεση κατά της άτυχης καθαρίστριας). Καμία σχέση δεν έχουν αυτά με τις διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας και της κατάλυσης του κράτους δικαίου. Αποτελούν ξεκάθαρα περιπτώσεις που αποκαλύπτουν την  ιδεολογική ερήμωση των καιροσκόπων που επιζητούν λίγη προσοχή.