Θα διευκρινίσω πρώτα ότι είμαι κατά του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, διότι με ενοχλεί να μην μπορώ να αναπνεύσω καθαρό αέρα επειδή κάποιος άλλος αποφάσισε να μου το επιβάλει. Προσωπικά λοιπόν είμαι υπέρ της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Αλλά στο πλαίσιο του κράτους δικαίου και της δημοκρατικής αρχής, οι προσωπικές απόψεις δεν φτάνουν μέχρι του σημείου να επιβάλλουν μια απαγόρευση στον άλλο: πρέπει να υπάρχει και η έδραση της απαγόρευσης στο Σύνταγμα.
Η νομοθετική επιβολή της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους αποτελεί παρέμβαση του Κράτους (α) στη ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των καπνιστών, προκειμένου να προστατευθούν τα δικαιώματα των μη καπνιστών και (β) στην επιχειρηματική ελευθερία των καταστημάτων που έχουν επιλέξει να λειτουργούν ως χώροι καπνιστών.
Το Σύνταγμα επιτρέπει μια τέτοια παρέμβαση του νομοθέτη, η οποία γίνεται για λόγους προστασίας δικαιωμάτων τρίτων, εφόσον όμως το μέτρο αυτό είναι σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Σ.). Η αρχή της αναλογικότητας σημαίνει πρακτικά ότι δεν υπάρχει κάποιο ηπιότερο μέτρο για να διασφαλιστούν τα αντικρουόμενα δικαιώματα, εν προκειμένω των μη καπνιστών. Δηλαδή θα πρέπει τελικά να μην υπάρχει ηπιότερο μέτρο από την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.
Ο έλεγχος της συνταγματικότητας του μέτρου θα πρέπει λοιπόν να εστιάσει σε δύο κριτήρια: (α) αποτελεί όντως ένα μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας; και
(β) είναι το συγκεκριμένο μέτρο το ηπιότερο μέτρο για την προστασίας της δημόσιας υγείας;
Η απάντηση στο (α) θα πρέπει να δοθεί από την επιστήμη. Υπάρχουν ορισμένες αμφισβητήσεις για το κατά πόσον το "παθητικό" κάπνισμα έχει αποδειχθεί επιστημονικώς ότι είναι επιζήμιο για τον μη καπνιστή. Εάν τελικά αποδειχθεί ότι δεν υπάρχουν σχετικές μελέτες, τότε το μέτρο δεν είναι πρόσφορο για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Η απάντηση στο (β) προϋποθέτει θετική απάντηση στο (α). Εάν όντως η απαγόρευση προστατεύει την δημόσια υγεία, θα πρέπει να εξεταστεί μήπως υπάρχουν κι άλλα μέτρα, ηπιότερα.
Οι ιδιοκτήτες καταστημάτων αποφάσισαν να μην απαγορεύσουν οι ίδιοι το κάπνισμα των πελατών στις επιχειρήσεις τους, αναλαμβάνοντας με την ανακοίνωσή τους, το όποιο κόστος. Εφόσον η Πολιτεία αποφάσισε να λάβει το συγκεκριμένο μέτρο, δηλαδή τη νομοθετική πρόβλεψη προστίμων και της αφαίρεσης αδειών από καταστήματα, θα πρέπει να είναι σε θέση να το εφαρμόσει.
Δεν θεωρώ λοιπόν ότι οι καταστηματάρχες "αυτοδικούν" ή ότι "πήραν το νόμο στα χέρια τους" όπως γράφεται σε διάφορα σημεία, από τη στιγμή που ο νόμος έχει ορισμένα ανοιχτά συνταγματικά ζητήματα και κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να αντιστέκεται στην κρατική παρέμβαση που θεωρεί ότι προσβάλλει τα συνταγματικά του δικαιώματα. Η ανοησία που άκουσα πριν ότι "το Σύνταγμα προβλέπει αντίσταση σε κάποιον νόμο, αλλά μόνο όταν κινδυνεύει η δημοκρατία, όχι το τσιγάρο" υποπίπτει στο κλασικό σφάλμα της διαλεκτικής που οι νομικοί ονομάζουμε "λήψη του ζητουμένου". Η δημοκρατία δεν απειλείται μόνο από "τανκς", απειλείται κάθε φορά που θεσπίζεται ένας αντισυνταγματικός νόμος. Τον οποίο, αφού οι δικαστές οφείλουν να μην εφαρμόζουν, οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν.
19 σχόλια:
Εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω γιατί προωθείται και συζητείται μόνο η λύση "πονάει δόντι, βγάλει δόντι".
Το κλειδί στο θέμα είναι ο αέρας των κλειστών χώρων, έτσι δεν είναι?
Γιατί λοιπόν δεν επιβάλεται ο θηριώδης ΕΞΑΕΡΙΣΜΟΣ αντί για τη γενική απαγόρευση???
Υπάρχει κάποιος αντίθετος σε αυτή τη λύση, καπνιστής ή μη, καταστηματάρχης ή μη?
Η απάντηση είναι μία, αλλά κρυφή:
Το ζητούμενο ΔΕΝ είναι η δήθεν "προστασία των μη καπνιστών", είναι να καταργηθεί γενικώς και παντού το κάπνισμα.
Η επίκληση της "υγείας των αθώων" είναι απλά για να βρίσκουν εύπιστους υποστηρικτές τα μέτρα που συστηματικά, βήμα-βήμα, επεκτείνονται.
Να δείτε που σύντομα θα απαγορευτεί το κάπνισμα και στους εξωτερικούς χώρους, αφήνοντας το μονοπώλιο της ρύπανσης στα καυσαέρια (τα οποία δεν φαίνεται να συγκινούν τους παιδονόμους μας).
δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικόητας δεν έχουν μόνο οι καπνιστές αλλά και οι μη καπνιστές. Δεν προστατεύεται μόνο η δημόσια υγεία ως αγαθό αλλά και η προσωπικότητα των μη καπνιστών. Είναι προφανές νομίζω ότι εντάσσεται στο αρ 5 παρ 1 Σ η δυνατότητα επιλογής μου να πιω ένα καφέ , ποτό ή να φάω χωρίς να μυρίσουν τα ρούχα και εγώ ολόκληρος , να ερεθιστεί ο λαιμός μου και να δακρύζουν τα μάτια μου. Πιστεύω ότι δεν θα αργήσουμε να δούμε αγωγή 57 ΑΚ για προσβολή προσωπικότητας μη καπνιστή κατά καπνιστή και επιχειρηματία . Τώρα την αμφισβήτηση της βλαπτικότητας του τσιγάρου στην υγεια των μη καπνιστών γιατρός δεν είμαι κ ουτε θέλω να πέσω στη παγίδα - νεοελληνικό σύνδρομο του ξερόλα αλλά όταν χάνω την όσφρηση μου ,τα μάτια μου γίνονται κατακόκκινα και δακρύζουν και θέλουν δύο μέρες να συνέλθουν όπως και ο λαιμός μου τότε δεν νομίζω ότι χρειάζεται γιατρός να πιστοποιήσει την βλάβη της υγείας μου.
Προσωπικά πιστεύω ότι μόνο σε μπαρ και καφετέριες μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη συνταγματικότητα της απαγόρευσης. Δεν νομίζω οτι μπορεί να τεθεί θέμα σε εστιατόρια ή δημόσιες υπηρεσίες (Δικαστήρια, εφορίες κλπ). Αν και πίσω από αυτές τις επικλήσεις αντισυνταγμότικότητας κρύβεται η ατομιστική αντίληψη ότι η ελευθερία ταυτίζεται με την ασυδοσία , ήτοι ότι η δικιά μου ελευθερία να καλύπτεται πλήρως και όλοι οι άλλοι να παν να γ... όμως η Πολιτεία οφείλει να δημιουργεί συνθήκες όπου όλοι κατά το δυνατόν μπορούν να ζουν ελεύθερα και όχι μόνο κάποιοι εις βάρος κάποιων άλλων. Άλλωστε οι καταστηματάρχες απλά αρνούνται το Νόμο ως αντισυνταγματικό ( τόσα χρόνια οι δημοκρατικές τους ευαισθησίες για τους μη καπνιστές ήταν σε λήθαργο..) χωρίς να προτείνουν κάτι απλά θέλουν να επανέλθει η παλιά κατάσταση που βάναυσα προσβάλλει την προσωπικότητα και την υγεία των μη καπνιστών.
Μακάρι να μην χρειαζόταν νόμος και τα πράγματα να είχαν αυτορυθμιστεί και οι μη καπνιστές θα έδειχναν κάποια ανοχή (ούτως ή άλλως τόσα χρόνια το ''κάπνιζαν'' και αυτοί) και οι καπνιστές θα μπορούσαν να κάνουν ένα τσιγάρο λιγότερο ή να προσέχουν με το καπνό τους λίγο περισσότερο και όχι να σε γράφουν στα @@ τους. Οι περίφημοι επιχειρηματίες περίμεναν να βγει ο Νόμος για να αναρτήσουν ταμπέλες στα καταστήματα ''καπνίζετε αλλά σεβαστείτε το μη καπνιστή''.Δλδ πριν το Νόμο σε έγραφαν κανονικά λες και εσύ δεν είσαι πελάτης...
Στην τελική ο ρυπαίνων πληρώνει όχι όλοι οι υπόλοιποι.. Δλδ αν βρεθεί κάποιος σε ένα δημόσιο Χώρο που έκοψε το κάπνισμα και σαν υποκατάστατο του αρέσει να βαράει ανεπαίσθητες φάπες στους καπνιστές πρέπει οι καπνιστές να τον ανέχονται ;
Τέλος πάντων.. Είμαι σίγουρος ότι σε 50 χρόνια από τώρα θα απορεί η τότε νέα γενιά πως υπήρχαν άνθρωποι που κάπνιζαν στα μούτρα μη καπνιστών και δεν το θεωρούσαν προσβλητικό.
Συμφωνώ με αυτά που λες αλλά το θέμα εδώ είναι ότι εγώ μπορεί να θέλω να έχω ένα κατάστημα μόνο για καπνιστες κι ο νόμος να μη μου το επιτρέπει. Σε αυτή την περίπτωση σου αφαιρεί την επιλογή που δεν θα έθιγε κανέναν μη καπνιστή.
ο εξαερισμός δεν αποτελεί λύση γιατί : α) τα περισσοτερα μαγαζια δεν πληρουν ουτε καν τα σημερινα στανταρ εξαερισμου και τις περισσοτερες φορες ειτε υπολειτουργουν το συστημα του εξαερισμου ειτε αυτο ειναι μισοχαλασμενο ή δεν εχει την προβλεπομενη ισχυ. β) τεχνικως ειναι αδυνατον να υπαρξει συστημα εξαερισμου που πραγματικα να διατηρει καθαρη απο καπνο την ατμοσφαιρα σ' ενα τουλαχιστον ικανοποιητικο βαθμο. Ακομα και αν εγκατασταθει ενα πανισχυρο συστημα αυτό απαιτεί ένα τέράστιο χώρο που τα περισσότερα μαγαζιά δεν διαθέτουν . Ακόμα και αν υπήρχε τοτε το μαγαζι θα δουλευει οχι για το κερδος αλλα για τη συντηρηση και τα εξοδα λειτουργιας ενος τετοιου συστηματος. γ) η συνεχης λειτουργια ενος συστηματος εξαερισμου θα αναγκαζει τους ιδιοκτητες ειδικα το χειμωνα να θετουν σε λειτουργια για περισσοτερες ωρες τη θερμανση, αφου ο εξαερισμος ουσιαστικα θα ''βγαζει'' τη ζεστη και θα ''βαζει'' κρυο. Μάλιστα θα πρέπει να εγκατασταθουν σώματα θέρμανσης σε όλο το μαγαζί αφού το ισχύον σύστημα της θέρμανσης με τη μέθοδο της ''κουρτίνας'' (δλδ ζεστός αέρας περιμετρικά του μαγαζιού ώστε να εξουδετερώνεται το κρύο που έρχεται απ'έξω σαν να φοράει το μαγαζί μια κουβέρτα) δεν θα επαρκεί. Μια τετοια λογικη περαν του γεγονοτος οτι ειναι αντιθετη με καθε εννοια εξοικονομησης ενεργειας και περα για περα αντιοικολογικη ειναι και ιδιαιτερα δαπανηρη.
Το να καπνίζει κανείς σπίτι του είναι δικαίωμα του και προφανώς κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο.
η τελευταία παράγραφος του delaxo αποτελεί κλασσική ελληνική επιχειρηματολογία... ισότητα στη παρανομία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. αυτό το σόφισμα του τύπου ''γιατί να τιμωρηθώ εγώ αφού δεν τιμωρήθηκε ο άλλος'' οδηγεί απλά σε διαιώνιση της νοσηρής κατάστασης που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα στην ελληνική κοινωνία. Αντί λοιπόν να ζητήσουμε να γίνει επιτέλους κάτι πιο δραστικό με τα καυσαέρια τα χρησιμοποιύμε ως δικαιολογία για να δημιουργήσουμε και άλλες εστίες ρύπανσης... Αντί να πούμε μια εστία λιγότερη απαιτούμε οι όλες να καταργηθούν ή να παραμείνουν ή ακόμα και να δημιουργηθούν και άλλες. Οι ενωσιακοί-πλέον- παιδονόμοι προσπαθούν να κάνουν κάτι και για αυτά απλά εκεί η μάχη με τα λόμπυ είναι πολύ πιο σκληρή αν αναλογιστεί κανείς ότι η ατμομηχανή της Ε.Ε. Γερμανία εχει 5 πανίσχυρες αυτοκινητοβιομηχανίες που αποτελούν το πυλώνα στήριξης της γερμανικής οικονομίας. Ήδη στη shell Γερμανιας είναι σε προχωρημένο στάδιο οι έρευνες για το βιοντίζελ ,ενώ δεν πρέπει να παρωρά κανείς τη συνθήκη του Κιότο , την ατζέντα της πράσινης ενέργειας , και τις οδηγίες για μείωση της εκπομπής ρύπων και ανιστάθμισης του άνθρακα και πληθος ακόμα αποφάσεων και συστάσεων της Ε.Ε.
Γιατι ΌΛΑ τα μαγαζια θα γίνουν μονο για καπνιστες και επι της ουσιας θαβρεθούμε από εκεί που αρχίσαμε. Ξέρω.. αυτό δεν αποτελεί νομικό επιχείρημα.. αλλά είναι η αλήθεια άλλωστε ουτε το φιλελεύθερο επιχείρημα ότι το ''χερι της αγορας θα δημιουργησει και μαγαζια για μη καπνιστες'' νομιζω πειθει.
Θα μπορουσαμε να μιλησουμε για ποσοστωση ; δλδ σε κάθε περιοχή πχ στο 30% να επιτρέπεται το κάπνισμα. ή να επιτρέπεται στα καταστήματα εκ περιτροπής ; δλδ Δευτέρα επιτρέπεται στο Α,Β,Γ την Τριτη στο Δ,Ε,Ζ κοκ ; κάτι τέτοιο θα ήταν πιο αναλογικό ( με την έννοια του ηπιότερου ) ;
Μύθος ότι πηγαίνω σε μαγαζιά και γίνομαι πελάτης και μεταχειρίζομαι (= raping advantage) το ασύρματο δίκτυο εκείθεν. Συνήθως με το λαπτοπ μου προτιμώ να βρίσκομαι ακάθιστος μέσα στην ωραία μυριστική φύση του μπογιατισμένου από τα νερά της λίμνης πρώην μαύρου δεινόσαυρου, αγγίζοντας τα δέντρα με τα μεγάλα μαύρα νύχια του ποδιού, διαπιστώνοντας τρυφερό χορτάρισμα στην ύπαρξη σε κάθε πτώση του ποδιού από τον κορμό, απαλή προς τον νήπιο μεσαίωνα ή πιο σκληρή προς τα καράβια-ζελεδάκια που ροκάνιζαν στο στόμα τους τα τηλε-λιονταράκια του Ανδροκλή τη ναυμαχία παρακολουθώντας στα σύννεφα πάνω από το άπειρο όρος Αιγάλεω πακτωμένα.
Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή επιστημονική αμφισβήτηση για τις τραγικές συνέπειες του καπνίσματος, ενεργητικού ή παθητικού. Επίσης, όσοι θέλουν να κάνουν το χώρο τους αποκλειστικά για καπνιστές, μπορούν να πάρουν άδεια για λέσχη καπνιστών.
Συνταγματικά δικαιώματα έχουν και οι εργαζόμενοι σε χώρους που ντουμανιάζουν. Το κράτος πρέπει να προστατεύσει την υγεία τους. Ακόμη κι αν υπάρχουν απομονωμένες περιοχές καπνιστών, μέσα σε μαγαζιά, πάλι θα είναι υποχρεωμένος ο υπάλληλος να μπαίνει συνέχεια εκεί.
Ε, δεν νομίζω ότι είναι αντισυνταγματική η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Ας σημειωθεί ότι η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας που προβλέπεται από το άρθρο 5 του Συντάγματος τελεί υπό την προϋπόθεση να μην προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων. Το κάπνισμα λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, προσβάλλει το δικαίωμα των άλλων και ιδίως των ανηλίκων, στην υγεία.
Μερόπη, δυστυχώς βλέπω ότι δεν έχει γίνει κατανοητό το κείμενό μου, το οποίο θέτει ορισμένα πλαίσια τα οποία οι υπέρμαχοι της κάθε πλευράς θεωρούν "αυτονόητα". Ε, λοιπόν, δεν είναι αυτονόητα.
(α) Έχουμε έναν νόμο που απαγορεύει ΠΑΝΤΟΥ σε κλειστούς δημόσιους χώρους το κάπνισμα. Δηλαδη δεν επιτρέπει σε κάποιον να δημιουργήσει ένα καπνιστικό καφενείο ή μια καπνιστική λέσχη.
(β) Αυτή η απόλυτη και καθολική απαγόρευση βασίζεται στην παραδοχή ότι το παθητικό κάπνισμα βλάπτει την υγεία των άλλων. Ούτε κι αυτό είναι όμως αυτονόητο, αλλά πρέπει να βασίζεται σε αδιαμφισβήτητα επιστημονικά στοιχεία. Υπάρχει αμφισβήτηση για τη βλαπτικότητα του παθητικού καπνίσματος.
http://en.wikipedia.org/wiki/Passive_smoking#Controversy_over_harm
(γ) Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι υπάρχει όμως βλαπτικότητα, είμαστε εντάξει με την αρχή της αναλογικότητας που θεσπίζεται με το άρθρο 25 του Συντάγματος; Είναι η καθολική απαγόρευση το ηπιότερο δυνατό μέτρο, ή μήπως θα έπρεπε να προβλεφθεί ότι ΚΑΠΟΙΟΙ δημόσιοι χώροι, με ποσόστωση έστω ή με numerus clausus αδειών, MΠΟΡΟΥΝ να είναι καπνιστικοί;
Μερόπη, η εξέταση του κατά πόσον ένας νόμος είναι/δεν είναι συνταγματικός δεν μπορεί πια να γίνεται με όρους "διαίσθησης" (τύπου "ε, αφού θίγονται τα δικαιώματα των άλλων"), διότι αυτό συνιστά ταυτολογία και "λήψη του ζητουμένου". Προφανώς και ΚΑΘΕ δικαίωμα θα θίγει σε κάποιον βαθμό ένα άλλο δικαίωμα. Το ζητούμενο είναι να έχουμε ΚΡΙΤΗΡΙΑ για το κατά πόσον οι απαγορεύσεις είναι συμβατές με το Συνταγμα ιδίως όταν βασίζονται σε λόγους δημόσιας υγείας και το κατά πόσον η απαγόρευση είναι το ηπιότερο μέτρο.
Διαφωνεί κανείς ότι τα κριτήρια θα πρέπει να είναι (α) η επιστημονική θεμελίωση της βλαπτικότητας του παθητικού καπνίσματος και (β) η τήρηση της αρχής της αναλογικότητας, δηλαδή το κατά πόσον η καθολική απαγόρευση συνιστά το ηπιότερο μέτρο;
Και, αν ναι, γιατί;
Η βλαπτικότητα του παθητικού καπνίσματος γίνεται αυταπόδεικτη από την παρουσία του νέφους στην ατμόσφαιρα του αέρος (οξυγόνο + άζωτο + υδρατμοί+ άλλα αέρια που τον συνθέτουν) και που με φυσικό τρόπο προσφέρεται και είναι αυθεντικά κατάλληλος για την αναπνοή. Τι γίνεται με τις μικρές ποσότητες καπνού, αρωμάτων, καυσαερίων, με κάθε παθητική έκθεση σε αντιδραστήρια, που δεν αλλοιώνουν οριστικά την τοπική σύσταση του ατμοσφαιρικού αγέρα και δεν αναιρούν ποσοτικά σε μεγάλη κλίμακα την αναπνευστική του καταλληλότητα; Θα δεχθούμε μια οριστικά ποιοτική υποβάθμιση του υλικού της αναπνοής στους κλειστούς χώρους; Ο αυστηρός νόμος σε αυτό το ερώτημα χαρίζει την αρνητική του απάντηση.
Σημαντικές οι επισημάνσεις του άρθρου. Aς σημειωθεί, πάντως, ότι:
1. Τα ηπιότερα μέτρα δοκιμάστηκαν ανεπιτυχώς για χρόνια με την μορφή των ζωνών καπνιζόντων και μη.
2. Πολλοί από αυτούς που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα λύνεται με καλό κλιματισμό (το οποίο προσωπικά, ως μη καπνιστής, βλέπω θετικά) δεν έπραξαν τίποτα για να το υποστηρίξουν στα καταστήματά τους, το επικαλούνται όμως καθώς τα πράγματα δυσκόλεψαν με το νόμο.
3. Τι ισχύει με το δικαίωμα του ανθρώπου να αναπνέει καθαρό αέρα στους δημόσιους χώρους; Οι μη καπνίζοντες δεν επιβαρύνουν τους χώρους στους οποίους ασκούν την προτίμησή τους να μην καπνίζουν, άρα τα δύο δικαιώματα δεν είναι συμμετρικά.
4. Υπάρχει η ιατρική άποψη ότι ο κίνδυνος υγείας, έστω και αναπόδεικτος ακόμα, είναι επαρκής λόγως λήψης μέτρων (η ίδια εκατέρωθεν επιχειρηματολογία ισχύει και στην περίπτωση της κινητής τηλεφωνίας). Όταν οι αποδείξεις μαζευτούν (αν δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν ήδη), θα έχει ήδη γίνει μεγάλη ζημιά που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.
5. Δεν είχα αντιληφθεί ότι απαγορεύεται η δημιουργία λεσχών καπνιστών. Είναι οι λέσχες δημόσιοι χώροι; Μήπως πρέπει να τα πούμε κλαμπ για να είναι ιδιωτικά; Ας τα πούμε όπως πρέπει και ας επιτραπεί η λειτουργία τους για όσους θέλουν.
6. Η δουλειά του νομοθέτη είναι και να προστατεύει την ασθενή μειοψηφία από την ισχυρή πλειοψηφία που αυθαιρετεί σε βάρος της. Η απλη ενόχληση από τον καπνό δεν είναι άξια σεβασμού; Η ενόχληση του καπνιστή από την απαγόρευση γιατί είναι ισχυρότερη;
7. Το κάπνισμα συνοδεύεται γενικά από αυξημένη ρύπανση και όχι μόνο στον αέρα που αναπνέουμε. Ποιο συνταγματικό δικαίωμα των καπνιστών τους επιτρέπει αυτή τη ρύπανση; Δεν εξασθενίζει η επιχειρηματολογία τους από την γενικότερη συμπεριφορά τους έναντι του συνόλου;
Φοβάμαι ότι η επίκληση των δικαιωμάτων καπνιστών και μη γίνεται κατά μη συμμετρικό και ισορροπημένο τρόπο και αυτό συνέτεινε σημαντικά στην ανάγκη επιβολής ενός τόσο αυστηρού νόμου. Αν κάποτε ωριμάσουμε σαν πολιτες και αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε και υποχρεώσεις, εκτός από δικαιώματα, ίσως κάποιοι νόμοι μπορούν να γίνουν ελαστικότεροι ή και να καταργηθούν.
Αν ήταν έτσι θα είχαν απαγορευτεί και τα κινητά τηλέφωνα. Τελικά περιοριστήκαμε στην τήρηση απόστασης ασφαλείας των κεραιών από κατοικημένες περιοχές.
Έτσι και για το κάπνισμα η ισόρροπη λύση είναι η έκδοση ορισμένου αριθμού αδειών για καταστήματα καπνιστών.
Είμαι καπνίστρια αλλά δεν μου αρέσει ούτε εμένα να αναπνέω υποχρεωτικά τον καπνό των άλλων, και ούτε θα ήθελα να επιβάλλω στους άλλους να αναπνέουν τον καπνό μου. Παρ' όλ' αυτά όταν βγω έξω να πιω ένα καφέ ή να πάω για φαγητό, θα ήθελα να μπορώ να απολαύσω ένα τσιγάρο χωρίς να στέκομαι έξω στο κρύο και τη βροχή. Το να δίνονται άδειες για χώρους αποκλειστικά για καπνιστές (πείτε τους κλαμπ, πείτε τους όπως θέλετε) είναι πιστεύω το λιγότερο υποκριτικό μέτρο, από τη στιγμή που το ίδιο το κράτος εισπράττει το 70% του αντιτίμου που πληρώνω όταν αγοράζω τσιγάρα.
Γιατί θεωρείς ισόρροπη λύση την έκδοση ορισμένου αριθμού αδειών για καταστήματα καπνιστών? Και με τι αναλογία προς τα καταστήματα μη καπνιστών? Ποια θα είναι τα κριτήρια για τον αριθμό αδειών?
Και τα υπόλοιπα καταστήματα τι θα κάνουν? Δεν θίγεται έτσι η οικονομική τους ελευθερία?
Θεωρώ λοιπόν πως σε μια τέτοια περίπτωση δεν μπορεί να εφαρμοστεί η αρχή της αναλογικότητας.
Από την άλλη αναρωτιέμαι (έχουμε φύγει από τη νομική συζήτηση): γιατί ΜΟΝΟ οι έλληνες καπνιστές έχουν πρόβλημα με την απαγόρευση του καπνίσματος στους χώρους συνάθροισης? Γιατί στο Λονδίνο δεν έχουν πρόβλημα? Γιατί στο Παρίσι δεν έχουν? Γιατί στη Βαρκελώνη δεν έχουν? Και στην τελική, εάν είναι τόσο δύσκολο στον καπνιστή, και έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που το δύωρο που θα καθήσει να πιει ένα καφέ να μην μπορεί να αντέξει χωρίς τσιγάρο, γιατί να μην αρχίσει η πολιτεία (και όλοι μας) να του συμπεριφέρεται σαν άτομο που χρειάζεται άμεση ιατρική βοήθεια? (εξάλλου ο αλκοολικός, ο ναρκωμανής και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος με σύνδρομα εξάρτησης δεν θεωρούνται φυσιολογικές περιπτώσεις)...
Τέλος, σχετικά με το παθητικό κάπνισμα και αν υπάρχει τέτοιο ή αν έιναι επιβλαβές για την υγεία των παθητικών καπνιστών, δοκίμασε το εξής (το παθαίνω δυστυχώς πολύ συχνά): κάνε διάδρομο 30 λεπτά στο γυμναστήριο ή χόρεψε έναν πεντοζάλη ή κάνε κάτι που θα έχει ανάλογα αποτελέσματα και αμέσως μετά μπες σε ασανσέρ στο οποίο κάποιος (#@&@Κ@ς) κάπνιζε τσιγάρο κ πάτα το κουμπί για τον 3ο όροφο... Περιμένω να ακούσω εμπειρίες! Και όχι δεν μπορώ να περιμένω επιστημονικές μελέτες.
Αν δεν εφαρμόζεται η αρχή της αναλογικότητας τότε δεν εφαρμόζεται και το Σύνταγμα. Δεν συμμερίζομαι αυτούς τους αποκλεισμούς, γιατί η δουλειά μας είναι να δίνουμε δίκαιες και ορθολογικές λύσεις χωρίς να υποκαθιστούμε τους άλλους επιστημονικούς κλάδους. Τα νομικά είναι έλεγχος ορίων, όχι έλεγχος περιεχομένου.
Καταρχήν δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω αν το παθητικό κάπνισμα είναι βλαβερό ή όχι για την υγεία.
Το γεγονός όμως ότι δημιουργεί πρόβλημα σε κάποιους συνανθρώπους μας (μάτια, λαιμός, αναπνοή) πιστεύω πως είναι αρκετό για να μας προβληματίσει.
Ωστόσο διαφωνώ με την καθολική απαγόρευση σε μπαρ-καφετέριες, γιατί παραβιάζει το δικαίωμα επιλογής του ιδιοκτήτη, στον οποίο ανήκει ο χώρος.
Νομίζω πως η απαγόρευση έχει λογική για δημόσιες υπηρεσίες,ΜΜΜ κ.ά. όπου ο πολίτης υποχρεώνεται να παρίσταται. Αντιθέτως στους χώρους διασκέδασης δεν είναι υποχρεωτική η παρουσία μας, αλλά ελεύθερη επιλογή μας. Αν στο κάτω κάτω υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για 'καθαρούς' χώρους, θα δημιουργηθούν κι αυτοί από τους ίδιους τους 'αντικαπνιστές'.
Παρόλαυτά η ελεύθερη επιλογή δεν ισχύει για τους εργαζόμενους στους χώρους αυτούς κι εδώ πιστεύω βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης.
Πώς θωρακίζονται τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων;
Μπορεί η εργασία σε τέτοιους χώρους να θεωρηθεί ως 'αναγκαίο κακό', όπως λόγου χάρη συμβαίνει στη δουλειά του οδοκαθαριστή ή του εργαζόμενου σε χημική βιομηχανία και να συμψηφιστεί με κάποιο επίδομα και ένσημα ανθυγιεινής εργασίας;
ΥΣ:Είναι ενδιαφέρον πόσο έντονες συζητήσεις έχει πυροδοτήσει το θέμα αυτό (δεύτερο μετά την οικονομία) είτε διαδικτυακά είτε φυσικά.
Κι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως δοκιμάζει τη θέση μας απέναντι στην έννοια της ελευθερίας του ατόμου και φανερώνεται πως για ένα σχετικά ελάσσον κοινωνικό ζήτημα δυσκολευόμαστε εξαιρετικά να καθορίσουμε τα όριά μας.....
"Ωστόσο διαφωνώ με την καθολική απαγόρευση σε μπαρ-καφετέριες, γιατί παραβιάζει το δικαίωμα επιλογής του ιδιοκτήτη, στον οποίο ανήκει ο χώρος."
Έχω μια ειλικρινή απορία πάνω σε αυτό (δεν είμαι νομικός):
η άδεια λειτουργίας δεν εκδίδεται από κάποιο κρατικό φορέα; Αυτός ο φορέας δεν έχει το δικαίωμα να εκδίδει την άδεια μόνο εφόσον πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις όπως διάφορες υγειονομικές διατάξεις; Διαφορετικά θα έπρεπε ο καθένας να μπορεί να ανοίξει κατάστημα και να λειτουργήσει όπως θέλει. Απ'όσο γνωρίζω, λοιπόν, τα καταστήματα δεν είναι ακριβώς ιδιωτικοί χώροι ώστε να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Και από τη στιγμή που προστέθηκε αυτή η διάταξη στις υγειονομικές υποχρεώσεις η μη τήρηση της δεν είναι λογικό να επιφέρει την ανάκληση της άδειας;
Είμαι ΜΗ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ, όμως πιστεύω οτι η ολική απαγόρευση του καπνίσματος ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ. Εφόσον υπάρχουν χώροι για καπνιστές εμένα δε με πειράζει καθόλου εφόσον δεν θα αναπνέω τον καπνό. Επίσεις τι με πειράζει εάν υπάρχουν καπνηστίρεια στους εργαασιακούς χώρους η εάν ο περιπτεράς καπνίζει μέσα στο περίπτερο που είναι μόνος του??? Είπαμε προστασία προστασία όχι και όμως έτσι. Εξάλου το τσιγάρο είναι νόμιμο και υπερβολικά φορολογούμενο. Να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Μη ξεχνάμε οτι δε φταίνε σε τίποτα οι ιδιοκτήτες των μπάρ, καφετερειών, εστιατορείων κλπ να χάνουν τους καπνιστές πελάτες τους και να βάζουν λουκέτα. Οσοι είμαστε μη καπνιστές να γνωρίζουμε οτι είναι αντισυνταγματικό το μέτρο και φυσικά δεν θα εφαρμοστεί έτσι
Δημοσίευση σχολίου