Δευτέρα, Ιανουαρίου 30, 2012

Blogs και Πολιτική: μια εισήγηση


Δείτε και τις υπόλοιπες εισηγήσεις απο την εκδήλωση του maga.gr στο Booze (21.1.2012), με τον Μανώλη Ανδριωτάκη, Γιώργο Σιακαντάρη, Στάθη Δρογώση και Αύγουστο Κορτώ, εδώ.



Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2012

Μια συζήτηση με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο

Στην σημερινή retrospectiva στο radiobubble μεταδόθηκε για πρώτη φορά ένα ηχητικό ντοκουμέντο: μια συνέντευξη που μου έδωσε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος το 1999, λίγους μήνες μετά την βράβευσή του με τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών.

Ο δημιουργός περιγράφει τις επεμβάσεις που έκανε εκ των υστέρων στις ταινίες του, είτε για λόγους συμβατικών υποχρεώσεων (Μελισσοκόμος) είτε για λόγους πραγματικών συνθηκών εμπορικής εκμετάλλευσης, καθώς και τη σχέση των εκτεταμένων σεναρίων με το τελικό φιλμικό αποτέλεσμα.

Μίλησε επίσης για το off space, μια βασική αισθητική επιλογή σε όλο το έργο του, το οποίο ενεργοποιεί τον θεατή, δίνοντάς του ένα ρόλο συνδημιουργού. Αναφέρεται στους δραματουργικούς λόγους που οδήγησαν την δράση εκτός πλάνου σε μια συγκεκριμένη σκηνή εκτέλεσης στο Βλέμμα του Οδυσσέα και περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την μεγάλη σκηνή του αγάλματος του Λένιν στο Δούναβη.

Τέλος, σχολιάζει τη διεθνή πορεία των ταινιών, αναφερόμενος στην αντίσταση που αντιμετώπισε από το επίσημο κράτος το 1975, όταν ο Θίασος δεν προτάθηκε επίσημα στις Κάννες, ερμηνεύει το νόημα των βραβείων και τοποθετείται για την γενικότερη υπαρξιακή του σύνδεση με την διαδικασία παραγωγής των κινηματογραφικών ονείρων.

Κυριακή, Ιανουαρίου 22, 2012

Ούτε "Αγγλικό", ούτε "Ελληνικό" δίκαιο: lex mercatoria

Η συζήτηση για την εφαρμογή του εθνικού ή του βρετανικού δικαίου στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (P.S.I.) αποκαλύπτει ότι, παρ' όλο που η Ελλάδα παράγει περισσότερους νομικούς απ' όσους μπορεί να "καταναλώσει", στην πραγματικότητα λείπει από τον δημόσιο διάλογο η νομική ανάλυση - που θα ενστάλαζε λίγη λογική σε μια πανταχού κυρίαρχη συνωμοσιολογία. Έτσι η συζήτηση εξαντλείται, με φωτεινές εξαιρέσεις, όπως το άρθρο του κ. Ροζάκη στο ΒΗΜΑ, σε εθνικοπατριωτικά επιγράμματα τύπου "μολών λαβέ", παρακάμπτοντας ότι συζητάμε απλώς για την εφαρμογή ενός νομικού εργαλείου που ακολουθείται διεθνώς τα τελευταία 400 χρόνια: την lex mercatoria.

O όρος είναι βέβαια λατινικός και κατα λέξη αποδίδεται ως "εμπορικός νόμος". Πρόκειται όμως για κάτι πέρα από έναν "εμπορικό νόμο": η lex mercatoria χρησιμοποιείται ως τεχνικός όρος για να αναφερθούμε σε ένα σύνολο κανόνων δικαίου, το οποίο επιλέγεται κατά τις διεθνείς συναλλαγές, ως το πιο πρόσφορο και για τα δύο μέρη, προκειμένου να αποφύγουν τις αμφισβητήσεις που θα δημιουργούσε η εφαρμογή του εκάστοτε τοπικού θετικού δικαίου, το οποίο δεν περιείχε διατάξεις για κάθε εμπορική διαφορά που θα μπορούσε να προκύψει. Ιστορικά, η lex mercatoria αναπτύχθηκε κατά τον μεσαίωνα από τους ευρωπαίους εμπόρους και αποτελούσε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο εθιμικών κανόνων και βέλτιστων πρακτικών που είχαν καταξιωθεί στις συναλλαγές. Μπορεί να μην είχε δηλαδή μια θεσμική βάση σε συγκεκριμένο εθνικό δίκαιο, αλλά το ζητούμενο ήταν η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής του, και κάτι ακόμα, το οποίο καμία θεσμική διαδικασία δεν μπορεί να υποκαταστήσει ως προς το βαθμό κανονιστικότητας: ήταν γνωστό σε όλους τους εμπλεκόμενους. Η ευρύτατη γνώση του κανόνα (η "γενική κοινοποίηση", κατά Καντ) είναι στην πραγματικότητα μια μήτρα κανονιστικότητας πολύ πιο ισχυρή από την νομιμοποίηση μέσω της θεσμικής διαδικασίας. Άλλωστε και οι νομοπαραγωγικοί θεσμοί, με όλο το τελετουργικό που ακολουθούν, αυτό επιδιώκουν: η θέσπιση των νόμων να γίνεται όσο το δυνατόν πιο δημόσια, ώστε ουδείς να μπορεί να επικαλεστεί άγνοια δικαίου. Η δημοσιότητα είναι το imperium του νομοθέτη.

Αρχικά η lex mercatoria ήταν ένα σύνολο κανόνων και αρχών που ακολουθούσαν οι ίδιοι οι έμποροι, για να ρυθμίσουν τις συμφωνίες τους. Σε αυτό τους οδηγησε η ανάγκη για γρήγορη επίλυση των διαφωνιών: οι νομικές επιπλοκές και καθυστερήσεις δεν είναι ακριβώς ένας παράγοντας ανάπτυξης και προαγωγής του εμπορίου. Έτσι οι έμποροι επέλεγαν οι ίδιοι δικαστές για να εφαρμόσουν την lex mercatoria κατά την επίλυση των διαφορών τους, αποφεύγοντας τα κρατικά δικαστήρια που θα εφάρμοζαν το εθνικό δίκαιο.

Οι Άγγλοι δικαστές, οι οποίοι πάντοτε λειτουργούσαν δικαιοπαραγωγικά, αναζητώντας περισσότερο την ανάγκη εξυπηρέτησης των συναλλαγών, και λιγότερο την θεσμική έδραση των κανόνων - όπως οι ηπειρώτες συναδελφοί τους- από το 1608 κήρυξαν την lex mercatoria ως μέρος του εφαρμοστέου δικαίου. Έτσι το αγγλικό κοινοδίκαιο έγινε το πρώτο κανονιστικό σύνολο που περιείχε αυτούσιες τις βέλτιστες εμπορικές πρακτικές και τα έθιμα που είχαν αναπτύξει οι έμποροι. Προσθέστε σε αυτό τα 400 χρόνια δικαστικών αποφάσεων που ακολούθησαν αυτή τη διακήρυξη, σε ένα σύστημα δικαιοσύνης που σέβεται ευλαβικά τα δικαστικά προηγούμενα, κι έχετε τον πιο λειτουργικό κώδικα παγκοσμίως για την επίλυση των εμπορικών διαφορών.

Φυσικά η lex mercatoria ουδέποτε ήταν παγωμένη στο χρόνο. Το δίκαιο των Η.Π.Α., ακολουθώντας την αγγλοσαξωνική παράδοση κι ενσωματώνοντας την εμπορική εμπειρία και πρακτική αιώνων, σε συνδυασμό βέβαια με την διεθνή ισχύ ενός νομίσματος όπως το δολλάριο, αποτελεί τη σύγχρονη lex mercatoria. Kαι, μέ τον ίδιο τρόπο, έχει καταστεί στην ουσία και η lex internetica, που ρυθμίζει de facto όχι μόνο τις συναλλαγές, αλλά ακόμα και την ελευθερία έκφρασης, όσο κι αν στην Ευρώπη δεν έχουμε "1st Amendment".

Έτσι, τελικά, η υπαγωγή του P.S.I. στο αγγλικό - κι όχι στο ελληνικό- δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο από μια πάγια συναλλακτική πρακτική: αναγνώριση της εφαρμογής της lex mercatoria, κι όχι βέβαια την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Aλλά αυτά είμαστε καταδικασμένοι να τα συζητάμε μεταξύ μας, αφού φαίνεται ότι δεν πρόκειται να απασχολήσουν την κοινή γνώμη ή τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης.






Μια συζήτηση με τον Γενικό Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων


Mια συζήτηση με τον κ. Χάρη Θεοχάρη, Γενικό Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων.
Συζητήσαμε για την Γενική Γραμματεία και τις αρμοδιότητές της, την σταδιακή δημιουργία Δ.Ο.Υ. που θα εξυπηρετούν κάθε φορολογούμενο, τον νέο κλειδάριθμο που πρέπει να λάβουμε, την καθυστέρηση στην αποστολή των εκκαθαριστικών.

Παράλληλα, μιλήσαμε για την τεχνική υποδομή των συστημάτων και την γραφειοκρατία για την συμβασιοποίηση νέων υποδομών.

Προς το τέλος της εκπομπής, ο κ. Θεοχάρης μας ανέφερε ορισμένα στοιχεία σχετικά με την υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος ως προς το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 19, 2012

Η αυτο-οργάνωση των χρηστών ως απάντηση στις νομοθετικές επιθέσεις στο Διαδίκτυο

Αυτές τις ημέρες έχει ξεκινήσει μια μεγάλη διαδικτυακή καμπάνια, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και παγκοσμίως, σχετικά με δύο νομοσχέδια που έχουν υποβληθεί στα νομοθετικά σώματα (Κογκρέσο και Γερουσία), όσον αφορά την παρακολούθηση και τιμώρηση της πειρατείας έργων πνευματικής ιδιοκτησίας στο Διαδίκτυο. Είναι τα νομοσχέδια που έχουν γίνει γνωστά με τα αρχικά "S.O.P.A" και "P.I.P.A.".

Η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ένας θεμιτός και νόμιμος στόχος που πρέπει να επιδιώκουν οι έννομες τάξεις. Αντιλαμβάνομαι αυτόν τον κλάδο του δικαίου ως μια μορφή προστασίας των δημιουργών αλλά και των ερμηνευτών και καλλιτεχνών έναντι των παραγωγών, εκδοτών και διανομέων των πνευματικών έργων. Δηλαδή ένα σύστημα για να αποφεύγονται οι αυθαιρεσίες των εύρωστων επιχειρήσεων έναντι των ατόμων που παράγουν πνευματικά έργα. Είναι μια περίπτωση που συγγενεύει προς το εργατικό δίκαιο, το οποίο επεμβαίνει για να προστατεύσει τον εργαζόμενο έναντι του συνήθως ισχυρότερου εργοδότη.

Κάποτε όμως, στο δίπολο δημιουργός - παραγωγός προστέθηκε κι ένας τρίτος πόλος: ο χρήστης. Ο χρήστης των έργων (το "κοινό") είναι ο στόχος στον οποίο απευθύνεται τόσο ο δημιουργός όσο και ο παραγωγός. Σε μια πιο απλουστευτική προσέγγιση, θα λέγαμε ότι είναι ο "καταναλωτής", αν και δεν θεωρείται και τόσο ακριβές να θεωρούμε τα πνευματικά έργα ως καταναλωτικά αγαθά. Οι χρήστες των έργων όμως ενδιαφέρονται να απολαύσουν τα έργα, τα οποία βέβαια συνήθως διατίθενται έναντι αντιτίμου. Το "συνήθως" παίζει ιδιαίτερο ρόλο: δεν είναι όλα τα έργα προς πώληση, καθώς υπάρχει και μια εξαιρετικά σημαντική σε όγκο παραγωγή που αφορά έργα τα οποία διατίθενται ελεύθερα. Ιδίως σε συνθήκες Διαδικτύου, όπου οι παραδοσιακές σχέσεις δημιουργού - παραγωγού έχουν σαφώς μετεξελιχθεί, οι χρήστες έχουν πρόσβαση σε έναν ανυπολόγιστο όγκο έργων - πληροφοριών, τα οποία κυκλοφορούν χωρίς την προϋπόθεση της καταβολής αντιτίμου. Ορισμένα από αυτά κυκλοφορούν ελεύθερα, επειδή έτσι επελεξε ο δημιουργός ή και ο παραγωγός τους (που μπορεί και να ταυτίζονται), θέλοντας να απευθυνθούν σε ένα ακροατήριο χωρίς τους περιορισμούς μιας οικονομικής συναλλαγής. Ορισμένα πάλι κυκλοφορούν χωρίς οι δικαιούχοι να έχουν επιτρέψει την ελεύθερη κυκλοφορία τους. Οι χρήστες δεν είναι πάντοτε σε θέση να διακρίνουν ποια από τα έργα κυκλοφορούν ελεύθερα με την συγκατάθεση των δικαιούχων και, σε τελική ανάλυση, δεν τους ενδιαφέρει και πολύ το νομικό καθεστώς. Από τη στιγμή που ένα έργο είναι δημόσια προσβάσιμο, ανεξάρτητα από τους λόγους που διατέθηκε έτσι, έχει de facto υπαχθεί σε μια ανοικτή σφαίρα όπου ο χρήστης τεχνικά μπορεί να το απολαύσει.

Εναντίον αυτής της διαμορφωμένης κατάστασης, αντιδρούν οι παραγωγοί συνήθως. Καθώς και οι δημιουργοί που ακολουθούν αυτή την παλιά οικονομική αντίληψη βάσει της οποίας διαρθρώθηκε το εμπόριο και η επιχειρηματικότητα στον τομέα της διάθεσης έργων. Είναι ένα μοντέλο το οποίο έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα και από την ανάγκη για την διάχυση της πληροφορίας σε μια διαδικτυακή πλέον εποχή. Οι πιο καινοτόμοι αναζητούν νέα μοντέλα προσέγγισης του κοινού και κερδοφορίας από την διάθεση των έργων τους, ενίοτε αποσυνδέοντας τελείως την ίδια τη χρήση του έργου από τις οικονομικές συναλλαγές. Άλλοι έχουν ακολουθήσει πλήρως την διαδικτυακή οικονομία και έχουν προσαρμόσει τα παραδοσιακά καταστήματα σε ψηφιακές συνθήκες. Οι πιο παραδοσιακοί όμως, αντιστέκονται και αναζητούν νέες νομικές λύσεις για την παρέμβαση σε μια πραγματικότητα που τους έχει ξεπεράσει προ πολλού.

Έχει διαπιστωθεί ότι κάθε φορά που η τεχνολογία παρείχε μια νέα δυνατότητα μετάδοσης έργων, η παλιά βιομηχανία αντιδρούσε και επικαλείτο το νόμο για να διατηρήσει την παλιά κατάσταση. Συνήθως τη λύση καλούνταν να δώσουν τα δικαστήρια, στα οποία προσέφευγε η βιομηχανία για να απαγορεύσει νέες συσκευές μετάδοσης της πληροφορίας. Τα δικαστήρια στις περισσότερες των περιπτώσεων αντιστέκονταν και αναγνώριζαν ότι δεν μπορούν να τεθούν τέτοιοι ψεύτικοι φραγμοί σε μια πραγματικότητα που συνδέεται με την ίδια την εξέλιξη του πολιτισμού. Τότε η βιομηχανία στρεφόταν στους νομοθέτες και ζητούσαν την επιβολή νέων, πιο ειδικών και αυστηρών νόμων, που θα απέτρεπαν τελικά την χρήση νέων τεχνολογιών, προσθέτοντας γενικούς φραγμούς. Το πρόβλημα πάντοτε ήταν ότι η νομοθετική επέμβαση, λόγω της γενικότητας που πρέπει να έχει, συμπαρασύρει - μαζί με το θεμιτό αποτέλεσμα που είναι ο περιορισμός της αυθαιρεσίας- και την ίδια τη θεμιτή χρήση του μέσου.

Βρισκόμαστε σε μια τέτοια ιστορική στιγμή: ο στόχος πλέον είναι η χρήση του Διαδικτύου, η οποία επιδιώκεται να γίνει ολοένα και πιο ελεγχόμενη. Αυτό ανατρέπει βέβαια τη σχέση κανόνα εξαίρεσης, αλλά και το τεκμήριο της αθωότητας των χρηστών. Δεν μπορείς να θεωρείς εξ αρχής την κυκλοφορία και το μοίρασμα αρχείων ως παράνομο, ώστε να επιβάλλεις διαρκώς νέα μέτρα αστυνόμευσης. Μια τέτοια προσέγγιση θίγει δύο θεμελιώδη, ανθρώπινα δικαιώματα. Την ελευθερία της έκφρασης (στην οποία περιλαμβάνεται ρητώς η λήψη και μετάδοση πληροφοριών), αλλά και το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής (στην οποία εντάσσεται κάθε "κίνηση" του χρήστη στο Διαδίκτυο). Φυσικά τα δικαιώματα αυτά δεν είναι απόλυτα (δηλαδή χωρίς εξαιρέσεις), αλλά οι εξαιρέσεις που επιτρέπονται πρέπει να προβλέπονται συγκεκριμένα από τον νόμο και ο νόμος αυτός να είναι ανεκτός σε μια δημοκρατική κοινωνία. Εφόσον υπάρχουν ηπιότεροι τρόποι ελέγχου και περιορισμού της παρανομίας, δεν πρέπει να επιλέγονται οι επαχθέστεροι, εκείνοι δηλαδή που θα περιορίσουν περισσότερο τα θεμελιώδη δικαιώματα των χρηστών.

Τι πρέπει να γινει; Απέναντι στην οργανωμένη βιομηχανία του copyright, πρέπει να συγκροτηθεί και μια οργανωμένη κοινωνία των πολιτών. Σεβαστά τα έννομα συμφέροντα και δικαιώματα των δημιουργών και παραγωγών, αλλά εξίσου σεβαστά πρέπει να γίνονται και τα θεμελιώδη δικαιώματα των χρηστών, οι οποίοι ζητούν να διατηρηθεί η ανοικτή αρχιτεκτονική του Διαδικτύου, χωρίς τεχνιτές παρεμβάσεις, όπως οι προτεινόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις. Χρειάζεται περισσότερη οργάνωση και ενημέρωση των χρηστών του Διαδικτύου, κάτι που ενθαρρύνει και η ίδια η νομοθεσία για την πνευματική ιδιοκτησία, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον Ν.2121/1993, οι αντιπροσωπευτικές οργανώσεις χρηστών έργων έχουν το δικαίωμα να διαπραγματευτούν με τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης (οι οποίοι εκπροσωπούν δημιουργούς και παραγωγούς), ώστε να καταλήξουν σε αμοιβαία αποδεκτές ρυθμίσεις. Αυτή η δυνατότητα δεν έχει αξιοποιηθεί από την πλευρά των χρηστών κι έτσι οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης καθορίζουν μονομερώς τους όρους του παιχνιδιού.

Αυτές τις ημέρες παρατηρούμε ότι η αυτο-οργάνωση των χρηστών στις Η.Π.Α. έχει προωθηθεί μέσα από μη κυβερνητικές οργανώσεις που ασχολούνται με την ελευθερία και τα δικαιώματα στο Διαδίκτυο. Καθώς και από μεγάλες διαδικτυακές κοινότητες, όπως αυτή της Wikipedia, η αγγλική έκδοση της οποίας παρέμεινε κλειστή για μία ημέρα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Δεν φτάνει όμως η διαμαρτυρία και η αγανάκτηση, πρέπει να γίνει και το επόμενο βήμα. Ας ξεπεράσουμε σταδιακά το -δύσκολο ομολογουμένως- ζήτημα της εκπροσώπησης και ας προχωρήσουμε στη διαμόρφωση των φορέων εκείνων που θα προωθήσουν τα δικαιώματα των χρηστών στη βάση αυτο-οργάνωσης που δεν περιμένει μόνο από το κράτος ή τα δικαστήρια να παρέμβουν για να προστατεύσουν τα θεμελιώδη δικαιώματα. Η ίδια η φύση του Διαδικτύου επιτρέπει την δημιουργία συλλογικοτήτων, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές. Οι ήδη υφιστάμενες συλλογικότητες πρέπει επίσης να ενεργοποιηθούν, όπως είδαμε ότι έγινε αυτές τις ημέρες στην Αμερική. Η ελευθερία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνιζόμαστε και να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες, όχι να περιμένουμε να αναγνωριστεί ή να παραχωρηθεί.



Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2012

Καταδίκη Ελλάδας επειδή Λιμενικός βίασε μετανάστη

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε σήμερα την Ελλάδα για παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης). Πρόκειται για την υπόθεση Zontul κατά Ελλάδας (βλ. εδώ δελτίο τύπου του ΕΔΔΑ).

Η υπόθεση αφορά έναν παράνομο μετανάστη, ο οποίος κατήγγειλε ότι ένας υπάλληλος του Λιμενικού τον βίασε με ένα γκλομπ κι ότι οι Αρχές δεν του επέτρεψαν να εξεταστεί από τον γιατρό που βρισκόταν στις εγκαταστάσεις. Περαιτέρω, ο προσφεύγων ανέφερε ότι οι όροι κράτησης για τους αιτούντες άσυλο δεν ήταν ικανοποιητικοί και ότι οι Αρχές είχαν αποφύγει να διεξάγουν μια πλήρη, δίκαια και αμερόληπτη έρευνα, καθώς κι ότι οι υπεύθυνοι δεν είχαν τιμωρηθεί επαρκώς, αφού το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο δεν είχε θεωρήσει τον βιασμό με το γκλομπ ως διακεκριμένη περίπτωση βασανιστηρίου.

Ο μετανάστης είχε επιβιβαστεί σ΄ ένα πλοίο από την Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους 164. Το πλοίο κατελήφθη από το Λιμενικό Σώμα και οδηγήθηκε στο λιμάνι των Χανιών. Ο προσφεύγων ανέφερε ότι δύο λιμενικοί τον υποχρέωσαν να ξεντυθεί όσο ήταν στο μπάνιο κι ότι ένας από αυτούς τον απείλησε και τελικά τον βίασε με ένα γκλομπ. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το συμβάν, οι κρατούμενοι προχώρησαν σε απεργία πείνας. Κάποιοι από τους λιμενικούς στη συνέχεια τους χτύπησαν, τους κατέβρεξαν με νερό κι ένα άλλο χημικό, ενώ έναν κρατούμενο τον έβαλαν να πηδάει σαν λαγός. Ο προϊστάμενος της λιμενικής υπηρεσίας - που δεν ήταν παρών στα περιστατικά - διέταξε έρευνα. Ο προσφεύγων ζήτησε να υποδείξει τον υπάλληλο που τον βίασε, αλλά το αίτημά του να εξεταστεί από τον γιατρό της υπηρεσίας απορρίφθηκε. Ωστόσο, ο γιατρός εξέτασε τους κρατούμενους που ισχυρίστηκαν ότι χτυπήθηκαν και κατέγραψε ότι 16 από αυτούς είχαν σωματικές βλάβες. Πέντε από αυτούς οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο. Στις 8 Ιουνίου 2001, ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας επιβεβαίωσε ότι είχε ξεκινήσει εσωτερική διοικητική έρευνα. Στις 10 Ιουνίου οι μετανάστες μεταφέρθηκαν στο παλαιό αεροδρόμιο των Χανίων όπου τους επισκέφθηκαν εκπρόσωποι των Γιατρών του Κόσμου. Τον Ιούλιο οι μετανάστες έλαβαν έγγραφα ως αιτούντες άσυλο, καθώς και εισιτήρια για να ταξιδεύσουν ως την Αθήνα και 5 δραχμές καθένας. Ο προσφεύγων δραπέτευσε από το λεωφορείο και πήγε μόνος του στην Αθήνα.

Στις 14 Αυγούστου 2001 ένας ανώτερος λιμενικός υπέβαλε την έκθεση του σχετικά με την διοικητική εξέταση της υπόθεσης. Η έκθεση βασίστηκε στα στοιχεία που κατέθεσε ο υπάλληλος, ο οποίος είχε πει ότι χτύπησε ελαφρά στα οπίσθια τον προσφεύγοντα με το γκλομπ του. Η έκθεση αποδεχόταν αυτή την κατάθεση ως πειστική, δεδομένου ότι δεν είχε καταγραφή κάποια σωματική βλάβη του προσφεύγοντος στα σχετικά αρχεία.

Ο φάκελος διαβιβάστηκε στον εισαγγελέα του Ναυτοδικείου Χανίων, ο οποίος κίνησε ποινική δίωξη στις 3 Οκτώβρη εναντίον πέντε λιμενικών. Όσον αφορά τον υπάλληλο που κατηγορεί ο προσφεύγων για το βιασμό, παραπέμφθηκε για βίαιη επίθεση εναντίον της ανθρώπινης και σεξουαλικής αξιοπρέπειας. Η δίκη αναβλήθηκε δύο φορές.

Ένα χρόνο μετά, ο προσφεύγων διαπίστωσε ότι η κατάθεσή του για τον βιασμό είχε καταγραφεί με ανακρίβειες, ότι ο βιασμός είχε αποδοθεί ως "ράπισμα" και "χρήση ψυχολογικής βίας".

Στις 15 Νοεμβρίου 2003, ο προσφεύγων επικοινώνησε με τον Συνήγορο του Πολίτη. Ο τελευταίος έστειλε μια επιστολή στον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, ζητώντας του να διαταχθεί νέα πειθαρχική έρευνα, καθώς η πρώτη διοικητική εξέταση δεν είχε λάβει υπόψη τον βιασμό του προσφεύγοντος από τον λιμενικό. Ο Συνήγορος του Πολίτη ανέφερε ότι η υπόθεση έθιγε την εικόνα και την τιμή της Λιμενικής Υπηρεσίας και έθετε σε αμφιβολία την ικανότητα της Χώρας να διασφαλίσει τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τον Φεβρουάριο του 2004 ο προσφεύγων έφυγε από την Ελλάδα και πήγε αρχικά στην Τουρκία και στη συνέχεια στο Λονδίνο με τον σύντροφό του. Ζήτησε ενημέρωση για την υπόθεσή του μέσω της Ελληνικής πρεσβείας.

Στις 15 Οκτώβρη 2004, το Ναυτοδικείο επέβαλε ποινές φυλάκισης - ορισμένες με αναστολή - σε πέντε λιμενικούς. Ο λιμενικός που κατηγορήθηκε από τον προσφεύγοντα καταδικάστηκε αρχικά σε 30 μήνες φυλάκιση για προσβολή σεξουαλικής αξιοπρέπειας. Στην εκδίκαση της έφεσης, το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο μείωσε την ποινή του υπαλλήλου σε 6 μήνες φυλάκιση, η οποία τράπησε σε πρόστιμο 792 ευρώ.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έκρινε ότι μια τόσο σοβαρή πράξη διείσδυσης στο σώμα του θύματος αποτελεί βασανιστήριο, όπως έχει εξάλλου κριθεί κι από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την Ρουάντα και το Παναμερικάνικο Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι δεν διεξήχθη επαρκής και αποτελεσματική έρευνα, αφού είχε απορριφθεί το αίτημα του προσφεύγοντος να εξεταστεί από γιατρό μετά τον βιασμό του, καθώς και ότι το περιστατικό είχε καταγραφεί ανακριβώς ως "ράπισμα" και "άσκηση ψυχολογικής βίας". Έτσι, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι με αυτά τα στοιχεία η έρευνα δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι η ποινή που επιβλήθηκε στον λιμενικό ήταν ανεπαρκής, δεδομένου ότι είχε παραβιαστεί ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Μια τόσο ελαφρά ποινή δεν μπορεί να εκληφθεί εξάλλου ως δίκαια από το θύμα. Η ποινή θεωρήθηκε ξεκάθαρα δυσανάλογη σε σχέση με την σοβαρότητα της συμπεριφοράς. Γι' αυτό κρίθηκε ότι το Ελληνικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, όπως έδρασε σε αυτή την υπόθεση, δεν λειτουργεί επαρκώς αποτρεπτικά ώστε να παράσχει προστασία έναντι των βασανιστηρίων, ούτε του παρείχε επαρκή αποκατάσταση.

Επιπλέον, οι Ελληνικές αρχές δεν ενημέρωσαν τον προσφεύγοντα κατά τρόπον ώστε να του επιτραπεί να ασκήσει τα δικαιώματά του ως πολιτικώς ενάγων και να ζητήσει αποζημίωση. Έτσι, οι Ελληνικές αρχές παρέβησαν την υποχρέωσή τους για παροχή ενημέρωσης. Ο προσφεύγων ενημερώθηκε μόνο εκ των υστέρων, όταν είχε ήδη γίνει η δίκη και είχε εκδοθεί η απόφαση. Έτσι, δεν του δόθηκε η δυνατότητα να ασκήσει όλα τα δικαιώματα που προβλέπονται για τον πολιτικώς ενάγοντα από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Γι' αυτούς τους λόγους, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι παραβιάστηκε το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ από την Ελλάδα, λόγω των πράξεων που τελέσθηκαν εις βάρος του κ. Zontul, καθώς και επειδή δεν του δόθηκε η δυνατότητα να πάρει μέρος στη δίκη ως πολιτικώς ενάγων. Η Ελλάδα καταδικάστηκε να καταβάλει 50.000 ευρώ για ηθική βλάβη στον προσφεύγοντα, καθώς και 3.500 ευρώ για δικαστικά έξοδα.

Η υπόθεση αυτή είναι ενδεικτική της παθογένειας ενός ολόκληρου συστήματος δημόσιας διοίκησης: όχι μόνο ένας λιμενικός διέπραξε μια απάνθρωπη πράξη εναντίον ενός ομοερωτικού μετανάστη, εκφράζοντας όλη την συσσωρευμένη ομοφοβία και τον ρατσισμό που διακατέχει την δημόσια διοίκηση και το επίσημο Ελληνικό Κράτος. Αλλά επιπλέον, η Δικαιοσύνη δεν είναι πάντοτε σε θέση να αντιληφθεί την βαρύτητα που ενέχει η παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν εμείς οι δικηγόροι επισημαίνουμε στους Δικαστές ότι πρέπει να λάβουν υπόψη τους το διεθνές δίκαιο, το οποίο δεσμεύει την Ελλάδα άρα και την Ελληνική Δικαιοσύνη, ορισμένες φορές αντιμετωπιζόμαστε ως υπερβολικοί ή θεωρητικοί. Να, όμως, που η Ελληνική Δικαιοσύνη κατάντησε να τιμωρεί με πρόστιμο 792 ευρώ έναν βιασμό, γεγονός που θα το πληρώσουμε όλοι μας, κι όχι μόνο ο δράστης της πράξης, αφού τελικά η Ελλάδα, δηλαδή το δημόσιο ταμείο καλείται να καταβάλει 53.500 ευρώ στον προσφεύγοντα. Να, λοιπόν, που πληρώνουμε όλοι την ομοφοβία και τον ρατσισμό 5-10 κρατικών υπαλλήλων. Αυτά τα 53.500 ευρώ προέρχονται από τους φόρους που πληρώνουμε όλοι μας και οφείλονται όχι μόνο στο ότι ο λιμενικός βίασε τον μετανάστη, αλλά και στο ότι η πράξη του επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί στο στάδιο της ΕΔΕ, καθώς και στο ότι οι δικαστές δεν εφάρμοσαν ορθά το δίκαιο.

Κανονικά λοιπόν, θα πρέπει να αναζητηθούν όλοι αυτοί οι κρατικοί υπάλληλοι που ζημίωσαν το Ελληνικό Δημόσιο με το παραπάνω ποσό και να τους καταλογιστεί, κατά το μέρος της ευθύνης ενός εκάστου.


Νέος κανονισμός για τα domain names

Έχετε μια επωνυμία, αλλά κάποιος ανταγωνιστής (ή άγνωστος) έχει κατοχυρώσει το αντίστοιχο όνομα σε .gr; Mπορείτε να προσφύγετε με καταγγελία στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος, η οποία εξετάζει τέτοιες προσφυγές σύμφωνα με τον νέο Κανονισμό της και μπορεί να αποφασίσει την διαγραφή ενός .gr, εάν προκαλεί σύγχυση στο κοινό. O νέος Κανονισμός τέθηκε σε εφαρμογή στις 30.10.2011, σύμφωνα με σχετική απόφαση.

Αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε έως πρόσφατα, δηλαδή μέχρι την εφαρμογή του παλιού Κανονισμού (του 2005), όπου έπρεπε κάποιος να αποδείξει την "κακοπιστία" του άλλου, έναν όρο εξαιρετικά ασαφή και προβληματικό. Τώρα, το νέο άρθρο 8 ξεδιαλύνει το τοπίο και καθιστά πιο εύκολη τη διεκδίκηση.

Η διαβούλευση για την αλλαγή του Κανονισμού είχε ξεκινήσει το 2009 και, έχοντας χειριστεί αρκετές τέτοιες υποθέσεις, είχα πάρει μέρος τότε με αυτό το κείμενο, το οποίο ακολουθήθηκε στο καίριο θέμα της "κακοπιστίας". Ο νέος Κανονισμός της ΕΕΤΤ ακολουθεί τα διεθνή πρότυπα, δηλαδή τον αντίστοιχο κανονισμό που εφαρμόζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Διανοητικής Ιδιοκτησίας, ο οποίος εξετάζει τις αντίστοιχες προσφυγές για τα .com, .net, κλπ.


Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2012

Η Ελλάδα υπόλογη για τη ρύπανση στον Ασωπό

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα Κοινωνικά Δικαιώματα, όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης που εξετάζει συλλογικές προσφυγές φορέων εναντίον των κρατών-μελών του Ευρωπαϊκού Χάρτη Κοινωνικών Δικαιωμάτων εξετάζει προσφυγή της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (FIDH) εναντίον της Ελλάδας, για την περιβαλλοντική ρύπανση σε περιοχή κοντά στην Αθήνα.

Σε πρώτη φάση, η Επιτροπή κήρυξε παραδεκτή την προσφυγή 72/2011, με απόφασή της (βλ. εδώ στα αγγλικά). Η προσφυγή αφορά τις επιπτώσεις της περιβαλλοντικής ρύπανσης στην υγεία των ανθρώπων που κατοικούν κοντά στον ποταμό Ασωπό και την βιομηχανική περιοχή των Οινοφύτων, η οποία ευρίσκεται 50 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας.

Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει προθεσμία έως τις 3 Φεβρουαρίου 2012 για να υποβάλλει γραπτές προτάσεις όσον αφορά την ουσία της προσφυγής.

Το πλήρες κείμενο της απόφασης επί του παραδεκτού, έχει ως εξής (σε μετάφραση από τα αγγλικά):

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥ

7 Δεκεμβρίου 2011

Διεθνής Ομοσπονδία Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (FIDH)

κατά Ελλάδας

Προσφυγή αρ. 72/2011

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων, επιτροπή ανεξάρτητων ειδικών που έχει ιδρυθεί σύμφωνα με το άρθρο 25 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη ("η Επιτροπή"), κατά τη διάρκεια της 254ης διάσκεψής της, στην οποία συμμετείχαν οι:

κ.κ. Luis JIMENA QUESADA, Πρόεδρος
Colm O’CINNEIDE, Αντιπρόεδρος
κα Monika SCHLACHTER, Αντιπρόεδρος
κ. Jean-Michel BELORGEY, Γενικός Εισηγητής
κα Csilla KOLLONAY LEHOCZKY
κ.κ. Andrzej SWIATKOWSKI
Lauri LEPPIK
Rüçhan IŞIK
Πέτρος ΣΤΑΓΚΟΣ
κα Jarna PETMAN
κ. Giuseppe PALMISANO
κα. Karin LUKAS
Υποβοηθούμενη από τον κ. Régis BRILLAT, Εκτελεστικό Γραμματέα

Έχοντας υπόψη την προσφυγή με ημερομηνία 8ης Ιουλίου 2011, η οποία καταχωρήθηκε την ίδια ημέρα με τον αρ. 72/2011, από την Διεθνή Ομοσπονδία Ανθρώπινων Δικαιωμάτων ("η FIDH") και υπογράφηκε από την Πρόεδρό της, κ. Mrs Souhayr Belhassen, με την οποία αιτείται από την Επιτροπή να αποφασίσει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι σύμφωνη με το άρθρο 11 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη ("ο Χάρτης του 1961"),

Έχοντας υπόψη τα συνημμένα έγγραφα της προσφυγής.
Έχοντας υπόψη τις παρατηρήσεις της Κυβέρνησης της Ελλάδας ("η Κυβέρνηση") που ελήφθησαν την 31η Οκτωβρίου 2011.
Έχοντας υπόψη τον Χάρτη του 1961 και ιδιαίτερα το Άρθρο 11 το οποίο αναφέρει τα παρακάτω:

Άρθρο 11 - Το δικαίωμα προστασίας της υγείας

Μέρος Ι: "Καθένας έχει δικαίωμα να επωφελείται από μέτρα που του επιτρέπουν να απολαμβάνει τα υψηλότερα δυνατά πρότυπα υγείας."
Μέρος ΙΙ: "Προκειμένου να διασφαλιστεί η αποτελεσματιή ενάσκηση του δικαιώματος στην προστασία της υγείας, τα Συμβαλλόμενα Μέρη δεσμεύονται να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα που υποδεικνύονται, άμεσα ή σε συνεργασία με δημόσιους ή ιδιωτικούς οργανισμούς, ώστε:

1. να εξαλείψουν στο μέτρο του εφικτού τις αιτίες των κινδύνων για την υγεία
2. να παρέχουν σμβουλευτικές και εκπαιδευτικές υποδομές για την προώθηση της υγείας και την ενθάρρυνση της ατομικής ευθύνης σε θέματα υγείας.
3. να αποτρέπουν στο μέτρο του εφικτού τις επιδημίες, τις ενδημικές και άλλες ασθένεις καθώς και τα ατυχήματα."

Έχοντας υπόψη το Πρόσθετο Πρωτόκολλο του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη που προβλέπει ένα σύστημα συλλογικών καταγγελιών ("το Πρωτόκολλο").

Έχοντας υπόψη τον Κανονισμό της Επιτροπής που θεσπίστηκε από την Επιτροπή στις 29 Μαρτίου 2004, στην 207η διάσκεψή της , στις 20 Φεβρουαρίου 2009 στην 234η διάσκεψή της και στις 10 Μάη 2011 ("ο Κανονισμος").

Έχοντας διασκεφθεί στις 7 Δεκεμβρίου 2011

Εκδίδει την ακόλουθη απόφαση, η οποία θεσπίστηκε κατά την παρακάτω ημερομνηνία.

1. Η FIDH ισχυρίζεται ότι η κατάσταση στην Ελλάδα συνιστά παραβίαση του άρθρου 11 του Χάρτη του 1961. Η FIDH ισχυρίζεται ότι το Ελληνικό Κράτος δεν έχει λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να περιορίσει ή ελαττώσει τις επιβλαβείς συνέπειες από περιβαλλοντική ρύπανση ευρείας κλίμακας στην υγεία των προσώπων που ζουν στην επίμαχη περιοχή του ποταμού Ασωποπύ και πλησίον της βιομηχανικής περιοχής των Οινοφύτων, 50 χλμ βόρεια της Αθήνας και να διασφαλίσει ότι τα εν λόγω άτομα μπορούν να απολαύσουν πλήρως το δικαίωμά τους για προστασίας της υγείας.

2. Η Κυβέρνηση δεν αμφισβητεί ότι η προσφυγεί τηρεί τους όρους του παραδεκτού που τίθενται με το Άρθρο 1 β) και το Άρθρο 4 του Πρωτοκόλλου, με την επιφύλαξη των επιχειρημάτων επί του ζητήματος της ουσίας.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ

3. Η Επιτροπή παρατηρεί ότι σύμφωνα με το Άρθρο 4 του Πρωτοκόλλου, το οποίο κυρώθηκε από την Ελλάδα στις 18 Ιουνίου 1998 και τέθηκε σε ισχύ σε αυτό το κράτος στις 18 Αυγούστου 1998, η προσφυγή υποβλήθηκε γραπτώς και αφορά το άρθρο 11 του Χάρτη του 1961, διατάξεις που έγιναν αποδεκτές από την Ελλάδα όταν κύρωσε την συνθήκη στις 6 Ιουνίου 1984 και με τις οποίες δεσμεύεται από την έναρξη της ισχύος της συνθήκης σε αυτήν στις 8 Ιουλίου 1984.

4. Επιπλέον, παρατίθενται οι λόγοι της προσφυγής.

5. Η Επιτροπή παρατηρεί ότι σύμφωνα με τα Άρθρα 1 β) και 3 του Πρωτοκόλλου, η FIDH είναι μια διεθνής μη κυβερνητική οργάνωση με συμμετοχική θέση στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Περιλαμβάνεται στον κατάλογο, ο οποίος θεσπίστηκε από την Κυβερνητική Επιτροπή των διεθνών μη κυβερνητικώνοργανώσεων και έχει δικαίωμα να υποβάλλει προσφυγές ενώπιον της Επιτροπής.

6. Η Επιτροπή έχει ήδη κρίνει ότι η FIDH έχει αρμοδιότητα για τους σκοπούς της διαδικασίας της υποβολής συλλογικών προσφυγών, κατά την έννοια του Άρθρου 3 του Πρωτοκόλλου, όσον αφορά διάφορα θέματα που καλύπτονται από τις υποβληθείσες προσφυγές (FIDH κατά Ελλάδας, Αρ. 7/2000, απόφαση επί του παραδεκτού της 28ης Ιουνίου 2000, §8. FIDH κατά Γαλλίας, καταγγελία Αρ. 14/2003, απόφαση επί του παραδεκτού της 16ης Μάη 2003, §5. FIDH κατά Βελγίου, προσφυγή Αρ. 62/2010, απόφαση επί του παραδεκτού της 1ης Δεκέμβρη 2010,, §6 ). Ενόψει του ευρέως πεδίου δράσεων της FIDH, κρίνεται ότι ο όρος συντρέχει και για τους σκοπούς της παρούσας προσφυγής.

7. Η προσφυγή έχει υπογραφεί από την κ. Souhair Belhassen Πρόεδρο της οργάνωσης. Η Επιτροπή έχει ήδη κρίνει ότι η κ. Souhair Belhassen έχει δικαίωμα εκπροσώπησης της FIDH για τους σκοπούς των συλλογικών καταγγελιών (FIDH κατά Βελγίου, καταγγελία Αρ. 62/2010, αποφαση επί του παραδεκτού της 1ης Δεκέμβρη 2010, §7 ). Γι' αυτό η Επιτροπή θεωρεί ότι συντρέχει ο όρος που προβλέπεται από τον Κανόνα 23 του Κανονισμού.

8. Για τους λόγους αυτούς, η Επιτροπή, βασιζόμενη στην έκθεση που παρουσιάστηκε από την κ. Karin LUKAS και με την επιφύλαξη να αποφασίσει για την ουσία της προσφυγής,

ΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΠΑΡΑΔΕΚΤΗ

Εφαρμόζοντας το άρθρο 7§1 του πρωτοκόλλου, ζητά από την Εκτελεστική Γραμματεία να κοινοποιήσει στην προσφεύγουσα οργάνωση και στο Καταγγελλόμενο Κράτος την παρούσα απόφαση, να την αποστείλει στα κράτη μέλη του Πρωτοκόλλου και στα μέλη που έχουν υποβάλει δήλωση σύμφωνα με το Άρθρο Δ παρ. 2 του Αναθεωρημένου Χάρτη και να την δώσει στη δημοσιότητα.
Ζητά από την Εκτελεστική Γραμματεία να δημοσιεύσει την απόφαση στο Διαδικτυακό τόπο του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Καλεί την Κυβέρνηση να υποβάλλει γραπτές προτάσεις επί της ουσίας της προσφυγής μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου 2012.

Καλεί την FIDH να υποβάλει απάντηση στις προτάσεις της Κυβέρνησης εντός της προθεσμίας που θα καθοριστεί.

Καλεί τα κράτη μέλη του Πρωτοκόλλου και τα κράτη που έχουν υποβάλει δήλωση κατά το Άρθρο Δ παρ. 2 του Αναθεωρημένου Χάρτη να υποβάλλουν σχόλια έως τις 3 Φεβρουαρίου 2012, εάν το επιθυμούν.

Κατ' εφαρμογή του Άρθρου 7§2 του Πρωτοκόλλου, καλεί τους διεθνείς οργανισμούς εργαζομένων ή εργοδοτών που μνημονεύονται στο άρθρο 27§2 του Χάρτη να υποβάλλουν παρατηρήσεις μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου 2012.


Σάββατο, Ιανουαρίου 14, 2012

Μια συζήτηση για τους ανθρώπους με αναπηρία

Καλεσμένοι στην εκπομπή η Πωλίνα Παπανικολάου και ο Γιάννης Παπάς. Με αφορμή τις επικρίσεις για τον πίνακα ποσοστών αναπηρίας, ο οποίος περιέλαβε και σεξουαλικές διαταραχές, ανοίγουμε το γενικότερο ζήτημα την Ανθρώπων με Αναπηρία και συζητάμε για τους ορισμούς, την προνοιακή πολιτική και τη σχέση της επιστήμης με την πολιτική.

Επιχειρώντας να τοποθετήσουμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση, πέρα από τις κραυγές και τους ψιθύρους που κυριάρχησαν στο δημόσιο διάλογο σχετικά με αυτό το θέμα την περασμένη εβδομάδα.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 13, 2012

H Eπιστημονική Υπηρεσία της Βουλής για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της Βουλής η έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας σχετικά με το νομοσχέδιο για την καταπολέμηση σοβαρών εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Η Επιστημονική Υπηρεσία προτείνει μια τροποποίηση, ώστε να προστεθεί ένας λόγος άρσης του αδίκου στο νεοθεσπιζόμενο ποινικό αδίκημα της άρνησης ή εγκωμιασμού ή εκμηδένισης εγκλημάτων γενοκτονίας ή κατά της ανθρωπότητας. Η έκθεση αναφέρει ότι το πεδίο εφαρμογής της απαγόρευσης αυτής ούτως ή άλλως επηρεάζεται από τα ατομικά δικαιώματα, αλλά θα πρέπει να υπάρξει και μια ρητή διάταξη ως λόγος άρσης του αδίκου, για τις περιπτώσεις που "η συµπεριφορά υπηρετεί τη διαφώτιση των πολιτών, την τέχνη, την επιστήµη, τη διδασκαλία, την έρευνα ή άλλους παρόµοιους σκοπούς".

Δηλαδή η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής θεωρεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις που η άρνηση του Ολοκαυτώματος λ.χ. μπορεί να εξυπηρετεί την "διαφώτιση των πολιτών" (ας αφήσουμε την έρευνα, την τέχνη, την επιστήμη και τη διδασκαλία). Και ζητά να κατοχυρωθεί αυτό ως λόγος άρσης του αδίκου.

Θα ήταν πολύ πιο άμεσο εάν η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής διατύπωνε ευθέως την αντίθεσή της στην εισαγωγή του συγκεκριμένου ποινικού αδικήματος, ζητώντας την απάλειψή του από το νομοσχέδιο. Η εισαγωγή ενός λόγου άρσης του αδίκου, ώστε να οδηγείται μεν ο ύποπτος ενώπιον των αρχών, αλλά να του αναγνωρίζεται ότι απλώς ήθελε να "διαφωτίσει τους πολίτες" είναι απλή ταλαιπωρία. Καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου το αδίκημα, παρά να προστεθεί λόγος άρσης του αδίκου.

Τη Δευτέρα στην Ολομέλεια της Βουλής το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Βουλής, την Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2012 καθώς και την Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2012 θα συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την "Καταπολέμηση ιδιαίτερα σοβαρών εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας".

Πρόκειται για την προσαρμογή της εθνικής νομοθεσίας στην σχετική Απόφαση - πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία πρέπει ταυτόχρονα να διασφαλίσει και την τήρηση των διατάξεων της Διεθνούς Σύμβασης για την εξάλειψη κάθε μορφής φυλετικών διακρίσεων (1966), την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα. Μέχρι σήμερα οι διατάξεις της εν λόγω Διεθνούς Σύμβασης υλοποιούνται από τον Ν.927/1979, ο οποίος ελάχιστα εφαρμόστηκε στην Ελλάδα και σχεδόν ποτέ οδήγησε σε τελική καταδίκη.

Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε αρχικά είχε πολλά ελαττώματα, τα οποία επισημάνθηκαν κατά τη διάρκεια της δημόσιας διαβούλευσης, από διάφορες πλευρές. Πάντως, στη μορφή που εισάγεται δεν υπάρχει πλέον ο όρος "εχθροπάθεια" που είχε προκαλέσει αντιδράσεις και οι διατάξεις του έχουν γίνει πιο συγκεκριμένες και με πιο περιορισμένο πεδίο εφαρμογής. (βλ. Οι αλλαγές του τελικού νομοσχεδίου από το αρχικό). Όσοι επιμένουν για τον "νόμο για την εχθροπάθεια", απλώς δεν έχουν διαβάσει το τελικό νομοσχέδιο.

Υπάρχει η αντίληψη ότι το νομοσχέδιο ποινικοποιεί τον ρατσιστικό λόγο. Αυτό ειναι ανακριβές: αντιθέτως μάλιστα, το νομοσχέδιο καταργεί τον Ν.927/1979 στο άρθρο 2 του οποίου ποινικοποιείται ο ρατσιστικός λόγος. Στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει αντίστοιχο "άρθρο 2", αφού το βασικό αδίκημα είναι η "δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους". Πρόκειται για αδίκημα προτροπής σε πράξη, με εξαιρετικά στενό πεδίο εφαρμογής, και καμία σχέση με το αδικημα του ρατσιστικού λόγου (ή "ρατσιστικής εξύβρισης") που ισχύει μέχρι τώρα και αφορά την φραστική προσβολή. Γενικώς, όσοι έχουμε παραστεί σε δίκες με τον Ν.927/1979 γνωρίζουμε ότι με το νέο νομοσχέδιο η καταδίκη θα αποδειχθεί ακόμη πιο απίθανη καθώς οι προϋποθέσεις είναι ακόμη πιο "δύσκολες". Για παράδειγμα, η εκφορά ρατσιστικών συνθημάτων κατά την διάρκεια μιας παρέλασης (αδίκημα για το οποίο ήδη υπάρχει μια πρωτόδικη καταδίκη), δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του νέου νομοσχεδίου, αφού δυσχερώς μπορεί να αποδειχθεί ότι συντρέχουν και τα επιπρόσθετα στοιχεία πέραν της προσβολής, δηλαδή η προτροπή σε πράξεις βίας ή μίσους. Το πεδίο για την καταδίκη ήταν ήδη στενό και στενεύει ακόμη περισσότερο. Επομένως, στην κατ' έφεση δίκη, οι καταδικασθέντες για τα συνθήματα, κατά πάσα πιθανότητα θα επικαλεστούν την εφαρμογή του ηπιότερου νέου νόμου και θα επιδιώξουν με ευχερέστερο νομικό μέσο την αθώωσή τους.

Μόνη εξαίρεση ποινικοποίησης ρατσιστικού λόγου είναι ο "δημόσιος εγκωμιασμός, άρνηση ή εκμηδένιση εγκλημάτων" που αναφέρει το άρθρο 3 του νομοσχεδίου και αφορά τα αδικήματα της γενοκτονίας, εφόσον έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής.

Επομένως, το νέο νομοσχέδιο αποποινικοποιεί τον ρατσιστικό λόγο αυτόν καθαυτόν και περιορίζεται να τιμωρεί όντως μόνο μερικές ιδιαιτέρως σοβαρές περιπτώσεις. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια, η Ελλάδα πλέον δεν θα εκπληρώνει το άρθρο 4 της Διεθνούς Σύμβασης για την εξάλειψη κάθε μορφής φυλετικών διακρίσεων, το οποίο επιβάλλει στο κράτος να ποινικοποιεί κάθε περίπτωση ρατσιστικού λόγου.

Ως εκ τούτου δεν ευσταθεί η κριτική ότι το νομοσχέδιο ποινικοποιεί σφαίρες του δημόσιου λόγου που ήταν στο απυρόβλητο, αφού συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο (με την εξαίρεση της άρνησης γενοκτονίας). Ούτε ισχυει ότι ποινικοποιεί "ένα συναίσθημα, το μίσος", αφού οι πράξεις της δημόσιας υποκίνησης σε βία ή μίσος - και μάλιστα εφόσον θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα, την δημόσια τάξη ή την ελευθερία των θυμάτων- είναι εκείνες που αφορούν το ποινικό αδίκημα κι όχι βέβαια μόνο το ίδιο το συναίσθημα. Κι εξάλλου, από πότε η ενδιάθετη κατάσταση του δράστη ήταν αδιάφορη για τον ποινικό νομοθέτη και τον δικαστή, κατά την διαδικασία της ποινικής του αξιολόγησης; Το κίνητρο από πάντοτε αποτελούσε μέρος της επιμέτρησης της ποινής στο δικαιϊκό μας σύστημα και οι τοποθετήσεις περί ποινικοποίησης συναισθημάτων απλώς υπογραμμίζουν την άγνοια του κάθε ομιλητή για το θέμα αυτό.

Γενικώς, παρατηρώ ότι όσοι ασκούν κριτική, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, δεν έχουν διαβάσει το σχετικό νομοθετικό υλικό (Ν.927, Διεθνή Σύμβαση, Απόφαση - πλαίσιο ΕΕ, αρχικό νομοσχέδιο, τελικό νομοσχέδιο), αλλά ούτε και γνωρίζουν την δικαστηριακή πρακτική και τις συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις που έχουν εκδοθεί βάσει του ισχύοντος αντιρατσιστικού δικαίου. Και φυσικά δεν έχουν μελετήσει τις συστάσεις διεθνών οργανισμών, όπως του Συμβουλίου της Ευρώπης και των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι έχουν κατ' επανάληψη επισημάνει την πλημμελή εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου καταπολέμησης του ρατσισμού στη χώρα μας. Με αποτέλεσμα, η κριτική που ασκείται να γίνεται χωρίς τεκμηρίωση και να είναι συνηθέστατα ανακριβής. Ακόμη κι από βουλευτές, οι οποίοι καλούνται να ψηφίσουν ή να καταψηφίσουν τις νέες διατάξεις.

Παρακολουθώντας τη συζήτηση των βουλευτών στην Επιτροπή της Βουλής διαπιστώνει κανείς ένα εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο ενημέρωσης για τα υπάρχοντα δεδομένα. Ουδείς αναφέρθηκε στις υπάρχουσες, μετρημένες στα δάχτυλα, αποφάσεις των δικαστηρίων που έχουν εκδοθεί βάσει του Ν.927/1979. Ο μόνος από τους συμμετέχοντες βουλευτές που είχε κάποια εμπειρία δικαστική από την εφαρμογή του νόμου είναι ο κ. Α.Πλεύρης, ο οποίος είχε υπερασπιστεί τον πατέρα του στην γνωστή δίκη για το βιβλίο περί Εβραίων. Η Ν.Δ. κινήθηκε επίσης στην γραμμή "οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές. Απόδειξη: ότι ελάχιστα εφαρμόστηκε ο Ν.927/1979", χωρίς βέβαια να τεκμηριώνουν την εκτίμηση στα συγκεκριμένα νομολογιακά στοιχεία που διαθέτουμε.

Μόνο ο κ. Σκυλλάκος από το ΚΚΕ διαπίστωσε ότι το νομοσχέδιο μειώνει την προστατευτική εμβέλεια του Ν.927/1979 και μόνο ο κ. Παυλόπουλος από τη Ν.Δ. διατύπωσε ορισμένες ουσιαστικές, νομοτεχνικής φύσης παρατηρήσεις, υποστηρίζοντας ότι θα αρκούσε μια τροποποίηση του Ν.927/1979. Ουδείς εκ των βουλευτών επισήμανε όμως ότι έχουμε νομική υποχρέωση να τηρήσουμε την Διεθνή Σύμβαση ή, εάν πλέον δεν μας καλύπτει, να την καταγγείλουμε (υφιστάμενοι βέβαια ακόμη ένα τεράστιο πολιτικό κόστος στη διεθνή κοινότητα) .

Αλλά το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι οι βουλευτές αγνοούν εάν η παραβίαση της Απόφασης - Πλαίσιο της Ε.Ε. μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε καταδίκη ή όχι! Εκεί εστιάζω την κριτική μου: οι βουλευτές φαίνεται ότι δεν ρώτησαν κανέναν νομικό με γνώση Ευρωπαϊκού Δικαίου και αυτοσχεδιάζουν ρωτώντας ο ένας τον άλλο έαν η μη τήρηση της Απόφασης - Πλαίσιο θα οδηγήσει την χώρα σε πρόστιμο κι εάν έχει αρμοδιότητα το Δικαστήριο της Ε.Ε. να καταδικάσει κράτος μέλος για μη εφαρμογή νομοθετήματος του παλιού τρίτου πυλώνα της Συνθήκης! Αναρωτιέμαι εάν θα έχουν λύσει την σχετική απορία τους όταν θα φτάσουν να συζητούν το θέμα στην Ολομέλεια της Βουλής, ή εάν ακόμη θα περιμένουν να τους διαφωτίσει κάποιος αρμοδιότερος. Θα πρότεινα για αρχή μια ανάγνωση της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Το θέμα της αντιρατσιστικής νομοθεσίας συνδέεται με την τήρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από την πλευρά του νομοθετικού σώματος. Θα παρακολουθήσω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, για να δω εάν οι βουλευτές σημείωσαν κάποια βελτίωση στην ενημέρωσή τους και εάν έχουν ήδη τις νομικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τόσο πολύ τους απασχόλησαν - χωρίς να βγάλουν άκρη- στις συνεδριάσεις της Επιτροπής.


Εντύπωση προκαλούν φυσικά και οι κορώνες του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μουλόπουλου περί ελευθερίας της έκφρασης, ο οποίος είπε ότι με το νομοσχέδιο θα δικαζόταν ακόμα και ο Μαρξ επειδή μίλησε για "ταξικό μίσος": το νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνει καμία τέτοια διάταξη βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο. Στη συνέχεια, στη δεύτερη συνεδρίαση της Επιτροπής προσήλθε έτερος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έφερε τροπολογία ώστε να προστεθεί στους λόγους διακρίσεων και η "ταυτότητα φύλου", μόνο που την προσκόμισε εκπρόθεσμα όσον αφορά τις διαδικασίες της Επιτροπής και πλέον έπρεπε να κατατεθεί στην Ολομέλεια.


UPDATE: Σήμερα, Σάββατο 14.1.2012 ο παραπάνω σύνδεσμος με την ημερήσια διάταξη της Ολομέλειας της Βουλής δείχνει ότι το νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνεται πλέον στη συζήτηση της Δευτέρας.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 11, 2012

Τα διαδικτυακά δημοσιεύματα δικάζονται στον τόπο κατοικίας του θύματος

Ένα σύνηθες ερώτημα για τους θιγόμενους από διαδικτυακά δημοσιεύματα είναι το ποιο δικαστήριο είναι αρμόδιο να δικάσει λ.χ. μια αγωγή προσβολής προσωπικότητας. Ο γενικός κανόνας του τόπου του εναγομένου αποτελεί εξάλλου συντρέχουσα δωσιδικία με τον τόπο που τελέστηκε η αδικοπραξία, αλλά στα διαδικτυακά δημοσιεύματα προκύπτει το γνωστό πρόβλημα της διεθνούς προσβασιμότητας - "κυκλοφορίας" τους, ώστε να μην είναι ευχερές να προσδιοριστεί ο τόπος τέλεσης του αδικήματος, ώστε να θεμελιωθεί με αδιαμφισβήτητο τρόπο η κατά τόπον αρμοδιότητα του δικαστηρίου.


Aπό την απόφαση αυτή προκύπτει ο εξής κανόνας:

- το θύμα της προσβολής μπορεί να ζητήσει το σύνολο της αποζημίωσης στο δικαστήριο του τόπου που βρίσκεται το κέντρο των συμφερόντων του, δηλαδή της συνήθους διαμονής του.

- το θύμα μπορεί να προσφύγει όμως και σε δικαστήρια άλλων τόπων, αναζητώντας το μέρος της αποζημίωσης για την προσβολή που προκλήθηκε σε καθέναν από αυτούς τους τόπους.

Δηλαδή μπορεί είτε να ζητήσει το σύνολο της αποζημίωσης από το δικαστήριο του τόπου συνήθους διαμονής του, είτε μέρος της αποζημίωσης από το δικαστήριο κάθε τόπου στον οποίο επήλθε η προσβολή.

Και φυσικά υπάρχει πάντα η αρμοδιότητα του τόπου εγκατάστασης του εναγομένου.

Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν είναι γνωστός ο δράστης ενός προσβλητικού δημοσιεύματος, μπορεί να εναχθεί η εταιρία - φορέας που το φιλοξενεί (εάν έχει βεβαίως λάβει γνώση του περιστατικού και αρνείται να αποσύρει ταχέως την πληροφορία) στον τόπο κατοικίας του θύματος.

Συνεπώς, εάν εταιρίες όπως η Google, το Facebook και το Twitter φιλοξενούν προσβλητικό περιεχόμενο για κάποιον που κατοικεί λ.χ. στην Αθήνα, μπορεί η δίκη να γίνει στα δικαστήρια της Αθήνας (κι όχι των Η.Π.Α. όπου έχουν τις έδρες τους αυτές οι υπηρεσίες).


Δευτέρα, Ιανουαρίου 09, 2012

Tα καφέ του κέντρου στο Πταισματοδικείο

Σήμερα βρέθηκα στο Πταισματοδικείο Αθηνών, σε μια αίθουσα όπου εκδικάζονταν οι αγορανομικές παραβάσεις των καφέ-μπαρ του κέντρου της πόλης. Στη συντριπτική πλειοψηφία των υποθέσεων, το θέμα ήταν το εξής: οι καταστηματάρχες είχαν υπερβεί το χρονικό όριο χρήσης μουσικής στα καταστήματά τους, το οποίο όμως τους είχε επιτραπεί με απόφαση του Δήμου Αθηναίων, η οποία είχε λήξει μεν, αλλά οι ίδιοι είχαν ήδη υποβάλλει αιτήσεις για ανανέωσή της. Στο μεσοδιάστημα, από την λήξη της άδειας μέχρι την έκδοση της ανανέωσης από τον Δήμου, τους είχαν επισκεφθεί αστυνομικά όργανα και είχαν βεβαιώσει παραβάσεις, παρόλο που οι καταστηματάρχες τους είχαν πει ότι δεν έφταιγαν οι ίδιοι, αλλά ο Δήμος Αθηναίων που είχε καθυστερήσει στην έκδοση των ανανεώσεων.

Άκουσα ότι ορισμένοι καταστηματάρχες συναντήθηκαν με την αρμόδια αντιδήμαρχο, η οποία τους είπε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα με το Πταισματοδικείο, γιατί, πολύ απλά, θα πήγαιναν οι κατηγορούμενοι, θα έδιναν τις νέες άδειες του Δήμου και θα αθωώνονταν. Έτσι κι έγινε σε όλες τις περιπτώσεις που υπήρχε όντως νέα άδεια του Δήμου: αθωώθηκαν.

Αποτέλεσμα: η έλλειψη συντονισμού αστυνομίας και Δήμου Αθηναίων οδήγησε στο "σκαμνί" μια σειρά επαγγελματιών του κέντρου της πόλης, οι οποίοι έχασαν όλο το πρωί τους για μια καθαρά γραφειοκρατική κι αντιπαραγωγική διαδικασία. Επειδή η αστυνομία έσπευσε να βεβαιώσει τις παραβάσεις στο μεσοδιάστημα, κι επειδή ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει κάποια αυτοματοποιημένη διαδικασία για την ρύθμιση του θέματος ή έστω για την παρέμβαση στην αστυνομία, ώστε να αναμένει μέχρι την έκδοση των ανανεώσεων.

Να λοιπόν ποιος φόρτωσε τα πινάκια αυτού του Δικαστηρίου με ανούσιες και λυμένες υποθέσεις: το Ελληνικό Δημόσιο, που δεν είναι σε θέση να συντονίσει τις ενέργειές του, με αποτέλεσμα να χάνονται παραγωγικές ώρες και των εργαζόμενων αλλά και των δικαστών, γραμματέων, αστυνομικών και δημοσίων κατηγόρων.

Ο αντίλογος λέει: "να μην κάνει η αστυνομία τη δουλειά της;" Να την κάνει, αλλά εκεί που χρειάζεται και όταν χρειάζεται. Όταν ο καταστηματάρχης σου επιδεικνύει τον αριθμό πρωτοκόλλου της αίτησης στο Δήμο και ο Δήμος είναι εκείνος που κωλυσιεργεί, δεν φταίει ο πολίτης. Ο πολίτης έχει κάνει ό,τι χρειάζεται. Ένας καλύτερος συντονισμός αστυνομίας και Δήμου θα έλυνε αυτό το θέμα με εύκολο τρόπο, ώστε να μην χάνονται άσκοπα παραγωγικές ώρες και για την αστυνομία και για την Δικαιοσύνη, αλλά και για τον πολίτη που πληρώνει τελικά και τους τρείς με τους φόρους και τα δημοτικά τέλη.

Σαν αντιστάθμισμα, ο ίδιος ο Δήμος θα έπρεπε προ πολλού να είχε στείλει αυτεπαγγέλτως στο Πταισματοδικείο τις ανανεώσεις των αδειών, ώστε αυτές οι υποθέσεις να οδηγηθούν κατευθείαν στο αρχείο, χωρίς να χρειάζεται να γίνει ολόκληρη δίκη για κάθε περίπτωση.


Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012

Ποσοστά αναπηρίας και διεθνής στατιστική ταξινόμηση νόσων

Ο Υπουργός Εργασίας εξέδωσε τον Ενιαίο Πίνακα Ποσοστού Αναπηρίας, ο οποίος βασίζεται σε γνωμοδότηση Ειδικής Επιστημονικής Επιτροπής που συγκροτήθηκε με απόφασή του. Αυτός ο Πίνακας δεν είναι αυθαίρετος, αλλά ακολουθεί κατά γράμμα την Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νόσων και Συναφών Προβλήμάτων Υγείας , η οποία καταρτίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, διεθνή οργανισμό στον οποίο η Ελλάδα είναι κράτος μέλος. Εδώ μπορείτε να βρείτε την 10η έκδοση της Ταξινόμησης στα ελληνικά.

Πρωτ' απ' όλα, ο Πίνακας του Υπουργείου δεν ισοδυναμεί αυτομάτως με την αναγνώριση επιδομάτων ή άλλων προνομίων. Αυτά αποτελούν ρυθμιστικό αντικείμενο άλλων νομοθετημάτων. Ο Πίνακας απλώς προσδιορίζει τα νοσήματα/διαταραχές, καθώς και το πεδίο ποσοστού αναπηρίας, στο οποίο μπορεί να κριθεί ότι αντιστοιχούν από την αρμόδια επιτροπή που θα αξιολογήσει την κάθε περίπτωση αναπήρου ατομικά.

Ένα Υπουργείο δεν μπορεί να αυθαιρετεί και να προσθαφαιρεί κατά το δοκούν νοσήματα στην ταξινόμηση νόσων, αλλά είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί αυτό το παγκοσμίως αποδεκτό πρότυπο της επιστημονικής κοινότητας. Το γεγονός ότι η Ταξινόμηση δεν είναι στατική, αλλά αναπροσαρμόζεται μέσα στα χρόνια, δεν αποτελεί επιχείρημα: και η επιστήμη εξελίσσεται, όπως και οι κρατούσες επιστημονικές απόψεις. Για παράδειγμα, η ομοφυλοφιλία περιλαμβανόταν στις διαταραχές αυτού του καταλόγου μέχρι το 1990 (οπότε διεγράφη), ενώ η αμερικάνικη ένωση ψυχιάτρων την είχε αφαιρέσει από τις διαταραχές ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η Ελλάδα όμως είναι κράτος-μέλος στον Π.Ο.Υ., όχι στην αμερικάνικη ένωση ψυχιάτρων. Στην επιστήμη υπάρχουν προφανώς διαφορετικές απόψεις, αλλά η δημόσια διοίκηση είναι νομικά δεσμευμένη να ακολουθεί εκείνες που έχουν περιβληθεί κανονιστικό, δεσμευτικό για την χώρα, τύπο.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, στην Διεθνή Ταξινόμηση Νόσων περιλαμβάνονται περιπτώσεις όπως ο σαδομαζοχισμός, η παρενδυσία και η παιδοφιλία. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με αυτή την ταξινόμηση, είναι η απόφαση της επιστημονικής κοινότητας, η οποία ελήφθη μέσα από τις συγκεκριμένες διαδικασίες του Π.Ο.Υ. Το γεγονός ότι ορισμένες παιδοφιλικές πράξεις συνιστούν ποινικά αδικήματα δεν μεταβάλει αυτή την κατάσταση: οι πράξεις πρέπει να τιμωρούνται όπως λέει ο νόμος. Ο Πίνακας Αναπηρίας δεν μεταβάλει τον Ποινικό Κώδικα, ούτε αποποινικοποιεί την αποπλάνηση ανηλίκων και τα άλλα εγκλήματα κατά των παιδιών. Η ιδιότητα όμως ("παιδοφιλία") είναι αρμοδιότητα της ιατρικής επιστήμης: η νομική επιστήμη ασχολείται μόνο με πράξεις, τις οποίες εντάσσει στο δίπολο αθώος/ένοχος. Μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις λ.χ. για την παρενδυσία, ιδίως όσοι υποστηρίζουμε τα δικαιώματα των διεμφυλικών, ένα ζήτημα που βρίσκεται σε εξέλιξη και μέσα στην επιστημονική κοινότητα, αλλά ένα Υπουργείο δεν επιτρέπεται να αυτοσχεδιάζει. Μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις και για τον σαδομαζοχισμό ή ενδεχομένως και την διαταραχή που αφορά τα τυχερά παιχνίδια, αλλά οι απόψεις μας δεν υποκαθιστούν τα επιστημονικά πορίσματα και, πολύ περισσότερο, ένα Υπουργείο είναι υποχρεωμένο να σεβαστεί τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας κι όχι τις δικές μας απόψεις.

Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται ότι η Διεθνής Ταξινόμηση δεν πρέπει να περιλαμβάνει κάποιες κατηγορίες, έχει και το βάρος να μας προσκομίσει τα αντίστοιχα επιστημονικά στοιχεία που επιβάλλει η σοβαρότητα του θέματος. Η αντιθετικιστική προσέγγιση απλώς αμφισβητεί ότι τα επιστημονικά πορίσματα είναι τα μόνα αντικειμενικά κριτήρια που υπάρχουν σε αυτά τα θέματα και, πολύ απλά, αναγνωρίζει στη Δημόσια Διοίκηση ένα υπέρμετρο πεδίο αυθαιρεσίας, όπου θα μπορεί ανεξέλεγκτα να κατηγοριοποιεί όποιον θέλει ως ασθενή και να τον μεταχειρίζεται αντίστοιχα. Οπως συνέβαινε και σε άλλες δημόσιες διοικήσεις, οι οποίες κυνηγούσαν κάποτε μάγισσες, τις οποίες έκαιγαν στην πυρά για να τις θεραπεύσουν.

Άλλο είναι λοιπόν να συζητήσουμε για το κατά πόσον η Διεθνής Ταξινόμηση είναι επικαιροποιημένη, άλλο είναι εάν τα πλαίσια ποσοστών αναπηρίας που περιλαμβάνονται στον Πίνακα του υπουργείου είναι επιστημονικώς αποδεκτά κι ένα τρίτο, διακριτό ζήτημα, είναι η κοινωνικοασφαλιστική πολιτική που πρέπει να ακολουθεί το κράτος για τις περιπτώσεις της αναπηρίας.





Σάββατο, Ιανουαρίου 07, 2012

Μια συζήτηση με τον κ. Διομήδη Σπινέλλη


Η πρώτη εκπομπή του 2012, με καλεσμένο τον καθηγητή κ. Διομήδη Σπινέλλη.

Αρχικά μιλήσαμε για το φαινόμενο της αξιοποίησης των πανεπιστημαικών σε θέσεις ευθύνης στη δημόσια διοίκηση και για την σχέση "θεωρίας" και "πράξης". Ο καθηγητής μετέφερε εντυπώσεις κι εμπειρίες από την διετή θητεία του στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων.

Στη συνέχεια, συζητήσαμε για τη σχέση της πληροφορικής με τη νομική και για το κατά πόσον υπάρχει καχυποψία των πληροφορικών απέναντι στους νομικούς. Σε αυτόν τον κύκλο προβληματικής μιλήσαμε για τις σημαντικές διοικητικές καινοτομίες των τελευταίων ετών, όπως η Διαύγεια, το opengov και ο νόμος για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση. Ο καθηγητής τοποθετεπιται για το ζήτημα της διαφάνειας, καθώς και της ασφάλειας των πληροφοριακών συστημάτων και της προστασίας της ιδιωτικότητας του πολίτη.

Στο τρίτο μέρος της εκπομπής, ο καθηγητής μας μίλησε για το ανοικτό λογισμικό, τις καινοτόμες υπηρεσίες που μπορούν να αναπτυχθούν βάσει αυτού, καθώς και για το ρόλο της κοινωνίας των πολιτών στην αξιοποίηση των ανοικτών δικτύων. Τέθηκε το ζήτημα των κινδύνων και προβλημάτων που μπορούν να προκύψουν από την αξιοποίηση των εφαρμογών, καθώς και ο νέος ρόλος του πολίτη, μέσα στις ψηφιακές κοινότητες δημιουργίας περιεχομένου, αλλά και διαμόρφωσης μιας κουλτούρας λογοδοσίας και διαφάνειας.

Ανάμεσα στις ενότητες ακούσαμε τα έργα "Διαμορφώσεις" (1957) και "Μεταστάσεις" (1953) του Ιάννη Ξενάκη.


Παρασκευή, Ιανουαρίου 06, 2012

Αγωγή προσβολής προσωπικότητας

Δεν υπάρχουν πιο αβέβαιης έκβασης υποθέσεις, από τις αγωγές για προσβολή προσωπικότητας δια του τύπου. Μπορούν να υποστηριχθούν τα πάντα, καθώς ακόμα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έχει διαμορφώσει ορισμένα σταθερά κριτήρια, μπορεί να φτάσει σε απρόβλεπτα συμπεράσματα. Το δίπολο ελευθερία λόγου - προστασία της προσωπικότητας θέτει ορισμένα από τα πιο δυσεπίλυτα νομικά ζητήματα, επειδή αφορά δύο αντίρροπα συνταγματικά δικαιώματα. Ουδείς θα αρνηθεί την νομική βαρύτητα της ελευθερίας της έκφρασης στο σύγχρονο νομικό σύστημα. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει και το δικαίωμα σεβασμού της προσωπικότητας, το οποίο γνωρίζει ίσης βαρύτητας αναγνώρισης από την έννομη τάξη.

Οι συσχετισμοί δυνάμεων όμως, δείχνουν ότι οι φορείς των δικαιωμάτων δεν βρίσκονται εξ ορισμού στο ίδιο επίπεδο πραγματικής ισχύος, ούτε στην ίδια στάθμη ανάγκης για νομική προστασία. Όταν η ελευθερία έκφρασης ασκείται από πανίσχυρα επιχειρηματικά συμφέροντα των μέσων ενημέρωσης, είναι προφανές ότι όσο ισχυρό κι αν είναι το άτομο που βρίσκεται στο στόχαστρο, παραμένει ένα μεμονωμένο άτομο, το οποίο θα πρέπει να προστατευθεί. Από την άλλη πλευρά, η οικονομική ισχύς των μεγάλων μέσων ενημέρωσης δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει από την δημοκρατική αποστολή του Τύπου να λειτουργεί ως ένα public watchdog, μια οιονεί ελεγκτική εξουσία. Αυτές είναι οι παραδοσιακές σταθερές που λαμβάνονται υπόψη κατά τη νομική στάθμιση.

Οι σταθερές αυτές όμως μεταβάλλονται, σε έναν κόσμο όπου καθένας μπορεί να γίνει εκδότης περιεχομένου και να ασκεί την ελευθερία της έκφρασης όχι ως ένα επιχειρηματικό μέσο ενημέρωσης, αλλά ως πολίτης, παρ' όλο που θα χρησιμοποιεί εργαλεία που προσιδιάζουν στην παραδοσιακή λειτουργία του Τύπου. Είναι άλλος ο συσχετισμός όταν η κριτική ή η σάτιρα προέρχεται από έναν blogger κι αφορά ένα δημόσιο πρόσωπο. Βεβαίως, όταν σε αυτά προσθέσουμε τον παράγοντα της ανωνυμίας, το τοπίο γίνεται ακόμη πιο θολό, ως προς το ποιο από τα δύο μέρη είναι το πιο αδύναμο. Γιατί όποιο κι αν είναι το στόχαστρο, πρέπει να έχει μια στοιχειώδη έστω νομική προστασία.

Υπήρχε κάποτε η αντίληψη ότι οι αγωγές εναντίον μέσων ενημέρωσης είναι μια επικερδής ενασχόληση κι ότι υπάρχει περίπτωση κάποιος να πλουτίζει από τις τεράστιες αποζημιώσεις που επιδικάζουν τα δικαστήρια. Αυτό έχει ξεπεραστεί προ πολλού: ήδη ο Άρειος Πάγος έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο που πρόβλεπε δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ ως "κατώφλι" αποζημιώσεων για προσβολή προσωπικότητας δια του τύπου και της ραδιοτηλεόρασης. Τα ίδια τα δικαστήρια σπάνια ξεπερνούν πια την επιδίκαση των 20.000 ευρώ για τέτοιες υποθέσεις. Επιπλέον, η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έχει διευρύνει τόσο πολύ την ελευθερία της έκφρασης - ακόμα και σε περιπτώσεις προφανών δημοσιογραφικών λαθών!- ώστε είναι πολύ δύσκολο να ευδοκιμήσει αγωγή εναντίον μέσου ενημέρωσης, εάν δεν αφορά λ.χ. την προσωπική ζωή του ατόμου ή εάν δεν υπάρχουν ακραίες και χαρακτηριστικές περιπτώσεις αδιαμφισβήτητης προσβολής. Εξάλλου, όσο πιο μεγάλη αποζημίωση ζητά κάποιος με την αγωγή του, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η δικαστική δαπάνη που θα υποχρεωθεί να καταβάλει στο μέσο ενημέρωσης σε περίπτωση που χάσει την υπόθεση.

Επιπλέον, οι αγωγές αυτές έχουν μια πιο πρόσφατη επίπτωση: αποτελούν στοιχείο επισφάλειας για τις επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης. Ανεξάρτητα δηλαδή από την δικαστική έκβαση, η ύπαρξη μιας αγωγής εναντίον μέσου ενημέρωσης αποτελεί οικονομικό δεδομένο που λαμβάνεται υπόψη σε σχετικούς οικονομικούς ελέγχους κατά την αξιολόγηση μιας επιχείρησης. Έτσι, μια αγωγή, ανεξάρτητα από την βασιμότητά της, μπορεί να προκαλέσει δυσμενή αποτελέσματα για την οικονομική κατάσταση, ακόμη και την βιωσιμότητα μιας επιχείρησης μέσων ενημέρωσης. Πρόκειται για το λεγόμενο chilling effect, το οποίο προκαλείται με μόνη την άσκηση μιας τέτοιας αγωγής.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ υπερβολική την εντύπωση που υπάρχει διάχυτη, ότι δήθεν οι δικηγόροι των θιγόμενων προκαλούν αυτές τις νομικές ενέργειες. Στις περιπτώσεις που αυτό όντως συμβαίνει, οι εν λόγω δικηγόροι απλώς δεν θα είναι επαρκώς ενημερωμένοι για τις δυσχέρειες που υπάρχουν στο σύστημα τα τελευταία χρόνια. Εάν ο δικηγόρος δεν έχει εξηγήσει όλες αυτές τις δυσκολίες και τα αναχώματα στον εντολέα του, προφανώς δεν θα έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Ωστόσο, πραγματικά δεν θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει, ιδίως όταν οι δικηγόροι συνδέουν την αμοιβή τους με ποσοστό επί της αποζημίωσης, γεγονός που αποτελεί και τη συνηθέστερη περίπτωση σε τέτοιου είδους υποθέσεις (κακώς, κατά τη γνώμη μου). Οι αγωγές για προσβολή προσωπικότητας δεν έχουν καμία σχέση με την βεβαιότητα ή πιθανότητα ευδοκίμησης όπως άλλοι κλάδοι δικαίου (λ.χ. απαλλοτριώσεις, τροχαία κλπ), ώστε να κατηγορούνται οι δικηγόροι γι' αυτές.

Για να ευδοκιμήσει στις μέρες μας μια τέτοια αγωγή χρειάζεται πλέον εξαιρετικά αριστοτεχνικός χειρισμός, αναλυτικότατη γνώση της νομολογίας των ελληνικών κι ευρωπαϊκών δικαστηρίων και στοιχειοθέτηση μιας συγκεκριμένης ηθικής βλάβης. Οι περιπτώσεις των "αντικειμενικών" τεκμηρίων, ανάλογα με την κυκλοφορία ή την εμβέλεια του μέσου ενημέρωσης ανήκουν οριστικά στο παρελθόν, μετά την πρόσφατη κήρυξη αντισυνταγματικής της σχετικής νομοθεσίας και το κύριο ρόλο πλέον έχει ευθέως η όσο το δυνατόν πιο αναλυτική παράθεση των πραγματικών στοιχείων για την όποια προσβολή καθώς και την απόδειξη των ισχυρισμών.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 04, 2012

Αντιδιαδικτυακός νόμος στην Ισπανία

Σύμφωνα με πληροφορίες του BBC, η Ισπανική κυβέρνηση ενέκρινε νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα μπλοκάρονται ιστοσελίδες μέσω των οποίων διακινείται πειρατικό υλικό.

Το χτύπημα στην πειρατεία έχει χαιρετίσει η βιομηχανία περιεχομένου, αλλά έχει δεχθεί και επικρίσεις από ακτιβιστές του Διαδικτύου. Με το νομοσχέδιο ιδρύεται μια δημόσια αρχή με αρμοδιότητα να επιβάλλει στους παρόχους πρόσβασης στο Διαδίκτυο το μπλοκάρισμα ιστοσελίδων. Όπως τα αντίστοιχα προτεινόμενα αυστηρά μέτρα που σχεδιάζονται στις Η.Π.Α. Το ισπανικό νομοσχέδιο (Νόμος Sinde, από το όνομα του πρώην υπουργού πολιτισμού Αngeles Gonzales-Sinde) προβλέπει δικαίωμα καταγγελίας από τους δικαιούχους εναντίον ιστοσελίδων που φιλοξενούν περιεχόμενο. Η καταγγελία θα απευθύνεται σε μια νέα διοικητική επιτροπή. Η Επιτροπή Πνευματικής Ιδιοκτησίας, θα αποφασίζει εάν θα λάβει μέτρα εναντίον της ιστοσελίδας ή του Παρόχου πρόσβασης στο διαδίκτυο που προσφέρει την υποδομή σε αυτήν και στη συνέχεια η υπόθεση θα διαβιβάζεται στο δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίζει εάν η ιστοσελίδα θα κλείνει.

Θεωρώ ότι ο νόμος έχει πρόβλημα συμβατότητας με το ευρωπαϊκό δίκαιο, ως προς το σκέλος που επιτρέπει να ληφθούν μέτρα εναντίον των ISP. Πρόσφατα, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξέδωσε απόφαση κατά την οποία η επιβολή σε ISP υποχρέωσης μπλοκαρίσματος συγκεκριμένων διαδικτυακών τόπων ισοδυναμεί με επιβολή προληπτικής υποχρέωσης, κάτι το οποίο ανατρέπει την χρονική αναστροφή της ευθύνης στο Διαδίκτυο, σύμφωνα με την Οδηγία 2000/31/ΕΚ.

Δηλαδή η ευθύνη του παρόχου μπορεί να αφορά μόνο την αφαίρεση του συγκεκριμένου παράνομου περιεχομένου, χωρίς να επιτρέπεται να φτάνει μέχρι τον αποκλεισμό πρόσβασης του χρήστη σε συγκεκριμένο διαδιτυακό τόπο, γιατί έτσι ανατρέπεται αυτή η ισορροπία. Η ουσιώδης μεταβολή που επήλθε στο χώρο του δικαίου με την εξάπλωση του συμμετοχικού διαδικτύου, δηλαδή των υπηρεσιών φιλοξενίας user generated content είναι ακριβώς ότι οι Φορείς απαλλάσσονται από την προληπτική ευθύνη. Περισσότερη ανάλυση σχετικά με αυτή τη νομική μεταβολή, μπορείτε να ακούσετε εδώ.





Τρίτη, Ιανουαρίου 03, 2012

Αποζημίωση από τράπεζα και εισπρακτική εταιρία για προσωπικά δεδομένα

Σύμφωνα με απόφαση του Εφετείου Αθηνών, πολίτης αποζημιώθηκε με το συνολικό ποσό των 6.869,40 ευρώ, επειδή Τράπεζα, προς την οποία είχε χρέη, διαβίβασε τα στοιχεία του σε "εισπρακτική" εταιρία, χωρίς προηγούμενη ενημέρωσή του κι επειδή η "εισπρακτική" δεν τον ενημέρωσε κατά την συλλογή των στοιχείων.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι βεβαίως υπήρχε δικαίωμα της Τράπεζας να διαβιβάσει τα στοιχεία του πολίτη, ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεσή του, στην "εισπρακτική" εταιρία, αλλά αυτό θα έπρεπε να γίνει με τους όρους που προβλέπει η νομοθεσία για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Κεντρικό ρόλο στο συγκεκριμένο νομοθέτημα διαδραματίζει η υποχρέωση ενημέρωσης του υποκειμένου των δεδομένων πριν τα δεδομένα διαβιβαστούν σε τρίτους. Ανεξάρτητα δηλαδή από το ότι δεν απαιτείτο η συγκατάθεση για την διαβίβαση αυτή, η Τράπεζα όφειλε να ενημερώσει τον πολίτη ότι επρόκειτο να διαβιβάσει τα δεδομένα. Από την άλλη πλευρά, η "εισπρακτική" εταιρία, κατά το στάδιο της συλλογής οφείλει να ενημερώσει το υποκείμενο των δεδομένων ότι συλλέγει τα στοιχεία. Στην προκειμένη περίπτωση, ούτε η Τράπεζα ενημέρωσε το υποκείμενο πριν τα στείλει, ούτε η εισπρακτική ενημέρωσε το υποκείμενο κατά την συλλογή τους από την Τράπεζα.

Το Δικαστήριο υποχρέωσε την Τράπεζα και την "εισπρακτική" να καταβάλουν ως χρηματική ικανοποίηση στον πολίτη 2.934,70 ευρώ (νομιμοτόκως) καθεμιά, καθώς και από 500 ευρώ για δικαστικά έξοδα.

Σημειωτέον ότι η αγωγή του πολίτη είχε απορριφθεί στο Πρωτοδικείο, επειδή θεώρησε ότι δεν απαιτείτο ενημέρωση, μολονότι η υποχρέωση προβλέπεται ρητώς στο άρθρο 11 του Ν.2472/1997. Αυτό ας κρατηθεί ως μια σοβαρή παρατήρηση για την εξοικείωση των πρωτοβάθμιων δικαστηρίων με το θεσμικό πλαίσιο για την προστασία προσωπικών δεδομένων.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 02, 2012

Δηλώσεις Καμίνη για τον Συνήγορο του Δημότη

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης, σε ερώτηση για το εάν υπάρχει κάποια παρέμβαση που δεν έκανε και έχει μετανοιώσει απάντησε τα εξής:

«∆εν έχει προχωρήσει ο συνήγορος του δηµότη. Οµως, το απόλυτο επαγγελµατικό ασυµβίβαστο που απαιτεί η θέση, η αυξηµένη πλειοψηφία και η µυστικότητα της ψήφου στο δηµοτικό συµβούλιο, που ορίζει ο νόµος, αποθαρρύνουν επαγγελµατίες να αναλάβουν το ρίσκο της υποψηφιότητας».

Η απάντηση εγείρει τις παρακάτω επισημάνσεις.

Πρώτ' απ' όλα, δεν υπάρχει κανένα "απόλυτο επαγγελματικό ασυμβίβαστο". Ο νόμος του "Καλλικράτη" είναι σαφέστατος: " Ως προς το αξίωμα του συμπαραστάτη του δημότη ισχύουν τα κωλύματα και τα ασυμβίβαστα που προβλέπονται στο άρθρο 14 του παρόντος." Στο άρθρο 14 προβλέπονται συγκεκριμένες ασυμβίβαστες δημόσιες θέσεις, όχι "απόλυτο επαγγελματικό ασυμβίβαστο". Υπάρχει εξάλλου η διευκρινιστική εγκύκλιος του υπουργείου, κατά την οποία ο συμπαραστάτης του δημότη μπορεί να είναι δικηγόρος, χωρίς να προβλέπεται φυσικά αναστολή των καθηκόντων του. Ήδη υπάρχουν συμπαραστάτες που είναι εν ενεργεία δικηγόροι, όπως ο κ. Μπουλούκος, στην περιφέρεια Πελοποννήσου.

Έπειτα, η αυξημένη πλειοψηφία και η μυστικότητα της ψήφου είναι σημαντικές διασφαλίσεις για την ευρύτερη αποδοχή του προσώπου. Και ο συνήγορος του πολίτη επιλέγεται, κατά το άρθρο 101Α του Συντάγματος, είτε με ομοφωνία είτε με πλειοψηφία 4/5 των μελών της διάσκεψης των προέδρων της βουλής. Οπότε οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις θα πρέπει να θεωρούνται εγγύηση δημοκρατικής επιλογής κι όχι ανάχωμα. Άλλωστε με αντίστοιχες διαδικασίες εξελέγη και ο κ. Καμίνης στη θέση του συνηγόρου του πολίτη, αν και με σαφέστατα μικρότερο εκλεκτορικό σώμα.

Εξάλλου, οι πολλές υποψηφιότητες για τη θέση που υπήρξαν κατά τις σχετικές διαδικασίες στον δήμο Αθηναίων δεν φαίνεται ότι επιβεβαιώνουν την εκτίμηση περί "αποθάρρυνσης επαγγελματιών" να αναλάβουν την θέση. Η ομάδα εργασίας που συντονίζω έχει μια ολοκληρωμένη πρόταση για την λειτουργία του θεσμού, καταρτισμένη από επαγγελματίες νομικούς και είχε προκαλέσει και το ενδιαφέρον μεγάλης εταιρίας παραγωγής λογισμικού για την δωρεάν παραχώρηση σχετικής ψηφιακής υποδομής για την υλοποίηση. Και ήταν μια πρόταση, η οποία καλύφθηκε από μέσα ενημέρωσης (βλ. Athens Voice, Καθημερινή) . Εξάλλου, με δική μας παρέμβαση ο δήμος κάλεσε και τους υπόλοιπους υποψήφιους στις σχετικές συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, γιατί διαφορετικά δεν θα είχαν καν δικαίωμα εισόδου στο χώρο, εάν δεν είχαν παρακαλέσει κάποιον δημοτικό σύμβουλο να τους καλέσει με πρόσκληση.

Αυτό που πρέπει να κάνει ο Δήμαρχος είναι:

α) να δημοσιεύσει και πάλι σχετική προκήρυξη, όπως προβλέπεται από την σχετική εγκύκλιο του υπουργείου και

β) να οριστεί μια διαπαραταξιακή επιτροπή μελών του δημοτικού συμβουλίου, η οποία θα εξετάσει τις υποψηφιότητες, ακόμα και με συνεντεύξεις, και θα προετοιμάσει εισηγήσεις για κάθε πρόσωπο, προς το δημοτικό συμβούλιο. Έτσι θα διασφαλιστεί και η δημοκρατική προσέγγιση, αλλά και η διαφανής τήρηση των συγκεκριμένων διατάξεων του "Καλλικράτη" που επιβάλλουν αυξημένη πλειοψηφία.

Εμείς ως ενεργοί πολίτες, προς τους οποίους απευθύνθηκε ρητώς προεκλογικά ο δήμαρχος, έχουμε δηλώσει το "παρών" για να συνδράμουμε την πόλη στο συγκεκριμένο θέμα. Δείχνουμε επίσης τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί, για να δοθεί η λύση. Ένας δρόμος διαφάνειας, που ήδη έχει ακολουθηθεί και από άλλους δήμους, αλλά και από τον δήμο Αθηναίων. Έχουμε ήδη κάνει αρκετά βήματα για την δημιουργία του θεσμού στο Δήμο Αθηναίων, τώρα πρέπει και ο ίδιος ο Δήμος να προχωρήσει.




Κυριακή, Ιανουαρίου 01, 2012

Μια συζήτηση με τον Κώστα Βαξεβάνη

H τελευταία retrospectiva του 2011: μια ανασκόπηση στα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς, με καλεσμένο τον Κώστα Βαξεβάνη.

Αρχικά συζητήσαμε για το ρόλο της ερευνητικής δημοσιογραφίας και τις δυσκολίες και προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο δημοσιογράφος.

Στη συνέχεια ξεκινήσαμε με σχόλια στα σημαντικότερα γεγονότα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως οι υποθέσεις της Υπατίας και της Κερατέας, οι εκτελέσεις του Μπιν Λάντεν και του Καντάφι, η έκρηξη στο Φουκουσίμα. Και φυσικά, το σημαντικότερο ίσως γεγονός της χρονιάς στην Ελλάδα: ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου στις 11.11.2011.

Με τρεις μεγάλες παρενθέσεις - αναλύσεις, για τον Ευ. Βενιζέλο, τον Εφραίμ και τον Μ.Ψωμιάδη.

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...