Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2011

Μετά το θάνατο, το σώμα μας ανήκει στο κράτος;

Με νομοσχέδιο που προωθεί το Υπουργείο Υγείας, το πρόβλημα της δωρεάς οργάνων επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με μια επέμβαση στην αυτοδιάθεση του ατόμου. Ενώ μέχρι τώρα δωρητής οργάνων γινόταν το άτομο με σχετική δήλωσή του, αυτό αντιστρέφεται. Το νομοσχέδιο θα καθιστά κάθε άτομο ex lege δότη οργάνων μετά το θάνατό του, εκτός αν εν ζωή είχε ασκήσει σχετική προσφυγή αντίταξης, στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων.

Η αντιστροφή αυτή θέτει σημαντικά νομικά ζητήματα βιοηθικής, όπως και κάθε περιορισμός ή "αναδιατύπωση" της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Η συγκατάθεση αποτελεί ένα κομβικό ζήτημα όσον αφορά την ελεύθερη χρήση στοιχείων της προσωπικότητας, σε όλο τον ορίζοντα των νομοθεσιών που αφορούν την επιτρεπόμενη διάθεση: από τα προσωπικά δεδομένα (που η επεξεργασία του προϋποθέτει κατ' αρχήν την ενημερωμένη συγκατάθεση) και την πνευματική ιδιοκτησία (που η συναίνεση του δημιουργού αποτελεί νόμιμη βάση για την χρήση του έργου), μέχρι το γενικό αστικό δίκαιο (έγκριση - συναίνεση) αλλά και το ποινικό δίκαιο, όπου η συγκατάθεση σε πράξεις που αλλιώς θα θεωρούνταν προσβολές, αποτελεί λόγο απαλλαγής για ορισμένα αδικήματα.

Η θετική συγκατάθεση είναι το σύστημα "opt-in": όταν επιλέγεις με δική σου πρωτοβουλία την διάθεση στοιχείων της προσωπικότητάς σου. Αυτό είναι το σημερινό σύστημα για τους δότες οργάνων. Το αντίστροφο σύστημα είναι το "opt-out": τα όργανα διατίθενται αυτοδικαίως, εκτός αν έχεις αντίρρηση και την έχεις ασκήσει εν ζωή. Μπορεί να ακούγεται το ίδιο, αλλά δεν είναι. Αν περάσει αυτή η νομοθεσία, το νεκρό σώμα θα ανήκει κατ' αρχήν στο κράτος, και η ελεύθερη βούληση θα είναι μια εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Εκτός των άλλων, πρόκειται για ένα πιεστικό μέτρο που ενέχει από τη φύση του μια υφέρπουσα, αλλά σοβαρή κοινωνική αποδοκιμασία για όσους δηλώσουν "opt-out": αφού ο νόμος "κανονικό" θεωρεί το κοινωνικώς αναγκαίο (δηλαδή την αντιμετώπιση της έλλειψης μοσχευμάτων), το άτομο θα διστάσει να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του για "opt-out", αναλογιζόμενο τελικά τις παρενέργειες, αλλά και το μεγάλο ηθικό δίλημμα στο οποίο μας θέτει με το ζόρι η Πολιτεία.

Τέτοια πιεστικά διλήμματα όμως, σε μια δημοκρατική κοινωνία, δεν επιτρέπεται να τα επιβάλλει ο νομοθέτης. Η ίδια η έννοια της ελευθερία επιβάλλει η λήψη της απόφασης για δωρεά ή μη των οργάνων να γίνεται χωρίς προϋποθέσεις και μόνο με θετικό τρόπο, όχι ως εξαίρεση από τον κανόνα.




59 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όταν κάτι πράμα καλό είναι για την απαρέγκλιτη οικονομική ανάπτυξη μιας ιατροδικαστικής φόρτισης των αμοιβαίων συσκευών, όλοι οι καλοί άνθρωποι, ακόμη κι αν αγνοούν τις επιμέρους μυρωμένες διαδικασίες, αυτό το πράγμα αποφασίζουν να κάνουν. Οι διασταγμοί παγκαταλείπονται, παραμερίζεται ο φόνος προς το άγνωστο.

Ανώνυμος είπε...

Μικρό το κακό. Εδώ και αιώνες ούτως ή άλλως το Κράτος, μετά τον θάνατο δε μας επιτρέπει παρά να €νταφια$τούμε σε δημοτικό νεκροταφ€ίο. (Να κάνω κάτι να φανούν καλύτερα τα €€€€;)

Και ενώ μιλάμε, μαγειρεύονται επιμελώς τα υπερκέρδη μεταξύ δήμων, παπάδων και άλλων φορέων που θα χωθούν στην υπόθεση ΚΑΥΣΗ. Οπότε το ότι θα γίνει μία ακόμα μικροεπέμβαση στην ελεύθερη βούλησή μου, ε, δε θα με ταράξει και τόσο.

Όχι όχι, δεν έχουμε χούντα!

onoma είπε...

Μήπως όμως ο περιορισμός της αυτοδιάθεσης του δώτη οργάνων έιναι οριακός σε σχέση με την ωφέλεια του λήπτη;

ArTaXiA είπε...

Το κατά πόσον ακόμη κι αν δηλώσω εγγράφως την αντίθεσή μου, η κλινική θα τη λάβει υπόψη είναι κάτι για το οποία αμφιβάλλω. Έπειτα το νομοσχέδιο ομιλεί για Έλληνες πολίτες. Αλλά, Έλληνες πολίτες πού; Στην ελληνική επικράτεια θανόντες; Και οι εν Ελλάδι αλλοδαποί θνήσκοντες; Δεν ισχύει εκεί ο νόμος; Ποιος θα τηρεί το αρχείο με όσους θα έχουν εκδηλώσει την αντίθεσή τους; Ποιοι θα έχουν πρόσβαση; Πόσο ασφαλές θα είναι;

Διαφωνώ με το Opt-out! Το θεωρώ πονηρό.

Στέλιος είπε...

Το βρίσκω πολύ σωστό βήμα. Δυστυχώς είναι μαθηματικά σίγουρο πως θα αποτύχει (και αυτό) να λειτουργήσει στην πράξη. Ήδη άρχισαν οι υστερικές φωνές του internet να υπερασπίζονται το δικαίωμα τους στη μεταθανάτια μισανθρωπια.

Νομικά μιλώντας, ανήκει σε κάποιον ένα νεκρό σώμα; Ορίζεται σαφώς αυτό; Είναι προσβολή προς την μνήμη κάποιου το να χαρίσει ζωή σε κάποιον συνάνθρωπο του;

e-Lawyer είπε...

Το νεκρό σώμα είναι υπόλεμμα της προσωπικότητας του ατόμου και η προστασία του ανάγεται στο σεβασμό της αξίας του ανθρώπου κατά το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος.

e-Lawyer είπε...

Είμαστε υπέρ της δωρεάς των οργάνων. Αλλά η δωρεά προϋποθέτει ελεύθερη βούληση. Σκεφτείτε το λίγο, όταν το κράτος θεωρεί by default ότι είσαι δότης, δεν μιλάμε για δωρεά. Το κράτος καταργεί την έννοια της δωρεάς με αυτό το νομοσχέδιο κι επιστρατεύει τα όργανα των νεκρών. Σας λέει ότι δεν έχετε βούληση για δωρεά, μόνο βέτο για την αποτροπή της μεταμόσχευσης.

Νοσφεράτος είπε...

επίσης Τι θα γινει αν αυριο το Κρατος πεκτεινει αυτή την κατ 'αρχήν καταργηση της Υστατης πραξης αυτοδιαθεσης (το ιδιο μας το σωμα ) αι σε αλλα ; Τωρα δεν φαινεται πιθανον ..αυριο ομως;
Σαν πολύ Βιοπολιτικά μου φαινονται ολα αυτά ..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Ωστόσο, βλέπω ότι η κύρια συζήτηση μένει γύρω από την έννοια της δωρεάς και της αυτοδιάθεσης. Ίσως αυτό που είπε ο Νοσφεράτος, έχει σημασία υπό την ερμηνεία του φόβου εργαλειοποίησης του ανθρώπου. Και πάλι όμως κοιτώ κυρίως το αποτέλεσμα που θα έρθει από μία ανάλογη πράξη.

Νοσφεράτος είπε...

Κοιτα .. Φνατζοαι οτι π.χη ενοια της Διαθήκης - ακομα και με την εννοια της ευχής, το τι θα κα΄νω την περιουσια μου μετα θανατον -δινει στον ανθρωπο μια ψευδαισθηση -η αισθηση - ελευθεριας .. Εγώ ..αποφασιζω ..
Τωρα;
ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ..

Maria Malidaki είπε...

Αγαπητέ συγγραφέα,

διάβασα το άρθρο σας μέσω του twitter και θα ήθελα να προσθέσω μερικές σκέψεις πάνω στην εξής αναφορά στα σχόλια:

"Το νεκρό σώμα είναι υπόλεμμα της προσωπικότητας του ατόμου"

Πιστεύω ότι το τελευταίο υπόλειμμα της προσωπικότητας ενός ανθρώπου είναι κατά πρώτον ο εγκέφαλός του και κατά δεύτερον η εικόνα του, δηλαδή η εξωτερική του εμφάνιση, διότι θυμίζει τον άνθρωπο αυτό.

Όσον αφορά την προσωπικότητα, αυτή παύει να υφίσταται για τον ίδιο τον άνθρωπο πρακτικά με τον διαπιστωμένη εγκεφαλικό θάνατο, μιας και μέσω του εγκεφάλου μας συνίσταται όλη μας η προσωπικότητα: οι σκέψεις μας, οι δράσεις μας, η ομιλία μας, οι αισθήσεις μας κοκ. Η ενθύμιση της προσωπικότητας σε σχέση με την εξωτερική εμφάνιση παύει επίσης να υφίσταται πολύ σύντομα μετά τον θάνατο ενός ανθρώπου, μιας και η διαδικασία της αυτόλυσης ξεκινά άμεσα, και τα γνώριμα χαρακτηριστικά του ανθρώπου χάνονται γρήγορα.

Η συζήτησή μας αναφέρεται όχι στην προσωπικότητα του ανθρώπου, αλλά σε όργανα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να παρατείνουν τη ζωή - και την προσωπικότητα - ενός συνανθρώπου. Πιστεύω ότι δε μπορούμε να ορίσουμε ένα ήπαρ, έναν νεφρό, ένα κομμάτι δέρματος ή οποιοδήποτε όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ως "προσωπικότητα" ή "μέρος" ή "υπόλειμμα" προσωπικότητας. Αμφιβάλλω αν κανείς από εμάς αναγνωρίζει στα όργανα (και δη τα εσωτερικά) ενός ανθρώπου την προσωπικότητά του. Αμφιβάλλω επίσης αν όταν πεθάνει κάποιος συνάνθρωπός μας, θα μας λείψει το Χ όργανό του. Και μάλιστα τα όργανα αυτά, που μας φαίνεται βιοηθικά δύσκολο να δωρίζουμε αυτόματα με τον θάνατο (όπως αυτός ορίζεται για το σημείο εξαγωγής οργάνων για μεταμόσχευση) ενός ανθρώπου, πρόκειται πολύ σύντομα να μη θυμίζουν καν τα όργανα που άνηκαν στον άνθρωπο αυτό...λόγω ξανά της γρήγορης εισαγωγής στις μεταθανάτιες διαδικασίες.

Πιστεύω ότι ένας νεφρός δεν έχει να πει πολλά για το ποιοι είμαστε, αλλά πιθανώς να έχει να πει πολλά για την παράταση ζωής ενός ανθρώπου που τον έχει άμεση ανάγκη. Λέτε ότι αν το Κράτος αποφασίζει να λαμβάνει τα όργανα προς μεταμόσχευση ακόμα και αν δεν ήταν έτσι συμφωνημένο, τότε δεν είναι δωρεά. Μιλήσατε για ελεύθερη βούληση. Θεωρώ το εξής:

Maria Malidaki είπε...

Προκειμένου να ικανοποιήσουμε την ηθική ανάγκη του αιτήματος ή της αδυναμίας λήψης απόφασης ενός ανθρώπου που πλέον δεν υφίσταται (και άρα δεν αντιλαμβάνεται, και άρα δεν έχει ελεύθερη βούληση), στο να μη δοθούν τα όργανά του για μεταμόσχευση, επιτρέπουμε την απόρριψη μεγάλου αριθμού τέτοιων οργάνων που μπορούν να σώσουν ζωές, εδώ και τώρα.

Πρακτικά λοιπόν λέμε ότι δεν είναι ηθικό και δεν είναι δωρεά το να δώσουμε τα όργανα κάποιου που πριν πεθάνει δεν το επέλεξε με ελεύθερη βούληση, αλλά που την ώρα που θα μπορούσαμε να λάβουμε τα όργανα αυτός ο άνθρωπος έχει ήδη πεθάνει, ουδέποτε θα μάθει αν η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα και ουδέποτε θα καταλάβει ότι του λείπει ένα όργανο.

Θα μου πείτε για τον σεβασμό στις τελευταίες επιθυμίες των ανθρώπων όσον αφορά το σώμα τους, όπως τις όρισαν για μετά το θάνατό τους. Εγώ θα σας πω ότι από τη στιγμή που κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός, δεν θα μάθει ποτέ για την υλοποίηση των επιθυμιών αυτών. Και από τη στιγμή που κάποιος είναι εγκεφαλικά νεκρός, η ελεύθερη βούληση δεν υφίσταται. Υφίσταται όμως στο δίπλα δωμάτιο μια ζωή που έχει ανάγκη το όργανο αυτού του νεκρού ανθρώπου, το οποίο θα καταστραφεί σύντομα...για χάρη της ελεύθερης βούλησης του να επιλέγουμε αν θα πάρουν τα όργανά μας αφού έχουμε πάψει να υπάρχουμε!

Συμπέρασμα λοιπόν: προκειμένου να σεβαστούμε την -πρώην- ελεύθερη βούληση ενός σώματος σε αυτόλυση και χωρίς αντίληψη, ας μη δώσουμε τα όργανα σε κάποιους που θα μπορούσαν να ζήσουν λίγο ακόμα. Με συγχωρείτε, αλλά η απλή λογική μου δε μπορεί να το αντιληφθεί.

Ελπίζω να συνειδητοποιούμε ως τώρα ότι μιλάμε για ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, τη στιγμή που ο άνθρωπος πλέον δεν υφίσταται, και άρα το χαρακτηριστικό της βούλησης δεν ορίζεται γι'αυτόν. Νομίζω ότι πρόκειται καθαρά για την αδυναμία του ανθρώπου να αντιληφθεί ότι όταν περάσει την λεπτή γραμμή της ζωής και είναι πλέον εγκεφαλικά νεκρός, οι ελεύθερες βουλήσεις και οι επιλογές που έκανε προθανάτια δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Η ρεαλιστική προσέγγιση είναι ότι ο νεκρός άνθρωπος έχει δύο οδούς, σχετικά με το άρθρο μας: είτε θα αφεθεί στη διαδικασία των μεταθανάτιων εξεργασιών για να αποδομηθεί πλήρως, είτε μέρος του θα χρησιμεύσει για να παραταθούν άλλες ζωές. Όποια και αν είναι η κατάληξη, ποτέ δεν θα το μάθει και δεν θα έχει καμία απολύτως αξία γι'αυτόν, εφ'όσον θα έχει πάψει να υφίσταται και εφ'όσον η ελεύθερη βούλησή του θα έχει επίσης πάψει να υφίσταται. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο το καλύτερο για τις ζωές που θα σωθούν. :)

Ελπίζω να μη σας κούρασα, και συγνώμη αν επαναλήφθηκα.

e-Lawyer είπε...

Με την ίδια λογική θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι οι δολοφόνοι αφού τα θύματα δεν θα μάθουν ποτέ ότι τιμωρήθηκαν οι θύτες τους. Το θέμα δεν είναι ο εκάστοτε νεκρός και οι επιθυμίες του, αλλά αν ως κοινωνία αναγνωρίζουμε κάποια αξία στην ελευθερία βούλησης ακόμα και για τη δωρεά. Η νομοθεσία αυτή απαγορεύει τη δωρεά και προσβάλλει έτσι όσους επιθυμούν να δωρήσουν τα όργανά τους διότι τους αφαιρεί την επιλογή.

Νοσφεράτος είπε...

αν το ξανασκεφτουμε λίγο..
το να εμπορευεται κανεις τα οργανα του εν ζω΄'η μας φαινεται απεχθες .Και ειναι
αντιθετα η εννοια της δωρεας εισαγει ταυτοχρονα και την εννοια της ελευθεριας ... Απφασιζω ..και Δινω.
Ομως το α αρχήν Αλλος /και μαλιστα το Κρατος να μου αφαιρει αυτο το δικαιωμα - δικαιωμα σημαινει κα αρχή ν επιλογή μεταξύ δυνατοτητων ..δεν ειναι εξ ισου απεχθές;
Για να μη παρεξήγηθώ : Ειμαι υπερ της δωρεας..
ομως θαθελα να παραμεινει δΩΡΕΑ ΚΙ ΟΧΙ ..υποχρεωση ..
Θα μου πειτε; Υπαρχει τοσο μεγαλο προβλημα ..εκει θα κολησουμε;

ε ..αυτο ειναι που με Φοβίζει
η προβολή της αποτελεσματικότητας εναντι της ελευθεριας
η ελευθερια γινεται ολο και περισσοτερο προσχημα

Maria Malidaki είπε...

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω καθώς το παράδειγμά σας δεν έχει καμία αντιστοίχηση, όσον αφορά την προσέγγιση που έδωσα.

Η τιμωρία των δολοφόνων γίνεται για την ηθική κάλυψη της κοινωνίας και προπάντων για την περαιτέρω προστασία της, μιας και μιλάμε για εγκληματίες.

Η χρήση οργάνων ενός νεκρού ανθρώπου δε συνεισφέρει σε εγκληματική πράξη αλλά στην παράταση ζωών, και ηθικά όπως πιστεύω ότι κάλυψα, η κοινωνία δεν θίγεται μιας και ο θρήνος, η θλίψη, η ταφή και ούτω καθεξής ουδέποτε επηρεάστηκαν από το αν λείπει κάποιο όργανο από το σώμα.

Κατά τ'άλλα δεν είμαι γνώστης του Δικαίου και των κανόνων του, οπότε δε μπορώ να αντιπαρατεθώ στις δικές σας γνώσεις. Όμως να τονίσω ότι ίσως δεν αντιληφθήκατε το νόημα αυτών που σχολίασα πριν, καθώς λέτε: "προσβάλλει έτσι όσους επιθυμούν να δωρήσουν τα όργανά τους διότι τους αφαιρεί την επιλογή.". Συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι οι επιλογές που κάνουμε όταν ζούμε για τη στιγμή που θα πεθάνουμε έχουν κάποια αξία (εδώ, δωρεά των οργάνων μας όταν πεθάνουμε). Θα μου πείτε ότι είναι η προσωπική ικανοποίηση που θα πάρει κάποιος "ξέροντας" ότι όταν πεθάνει τα όργανά του θα δωριστούν. Δυστυχώς, δεν το "ξέρει" και δεν θα μπορέσει να το πιστοποιήσει ποτέ, καθώς η πράξη για την οποία μιλά θα πραγματοποιηθεί μετά το πέρας της αντίληψής του. Είναι στην ίδια λογική με το να πούμε "όταν πεθάνω θέλω να μου βάλεις ένα καλό ρούχο". Η φράση "όταν πεθάνω -θέλω-" είναι παράλογη από μόνη της. Ο νεκρός άνθρωπος δε μπορεί να "θέλει" πρακτικά. Νομοθετικά μπορεί, άλλωστε γι'αυτό υπάρχουν οι διαθήκες, αλλά θα ήταν ντροπή να εξισώσουμε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως η μεταμόσχευση οργάνων με κληρονομιά περιουριών και αντικειμένων. Εδώ μιλάμε για ζωές.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Στέλιος είπε...

Φίλε μου elawyer, δεν μπορείς να λες ότι οι δολοφόνοι τιμωρούνται με σκοπό να το μάθουν τα θύματα τους(ή δεν μπορώ να κατανοήσω το επιχείρημα σου σωστα).

Ούτε μπορούμε να πούμε ότι πρέπει να διατηρήσουμε το υπάρχουν σύστημα για είναι το ίδιο βαρυσήμαντη η απόφαση της δωρεάς.

Γιατί να είναι κοινωνική νόρμα η μη παροχή οργάνων και όχι το αντίθετο; Μπορεί να είναι ο φόβος και η απροθυμία της λήψης απόφασης ο αντίλογος;
Αν είμαστε υπερ της παροχής οργάνων σαν κοινωνία τοτε και η default μας επιλογή (οχι υποχρέωση) πρέπει να είναι αυτή.

Maria Malidaki είπε...

@Νοσφεράτος, η όλη ουσία είναι ότι μετά το θάνατο δεν υφίστανται τα περί ατομικής ελευθερίας, βούλησης και ούτω καθεξής. Απλά είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Όταν κάποιος σου αφαιρέσει ένα όργανο αφού έχεις πεθάνει (επαναλαμβάνω, θάνατος = αξιολογήσιμο σημείο για την αφαίρεση οργάνων προς μεταμόσχευση), δε μπορείς να παραπονεθείς ότι σου καταπάτησε τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και την βούλησή σου - δε ζεις πια! :)

Συγνώμη, ίσως οι έννοιες είναι δύσκολες ή εγώ δεν τις εκφράζω σωστά. Παραμένουν ούτως ή άλλως μια προσωπική εκτίμηση και απλά παρατίθενται ως σκέψεις και ιδέες.

Νοσφεράτος είπε...

η όλη ουσία είναι ότι μετά το θάνατο δεν υφίστανται τα περί ατομικής ελευθερίας, βούλησης και ούτω καθεξής. Απλά είναι δύσκολο να το καταλάβουμε.''

αγαπητη το .αντιλαμβανομαι ...δεν πιστευω στη μεταθανατο ζωη
Ομως προσπαθητσσε και σεις να αντι ληφθειτε: Οσο ειμα εν ζωη εχω το δικαιμα να αποφασισω α μμετα τον θανατο μου ..πχ περιουσιακά ..Διαθηκη
η να εκφρασω καποιες επιθυμιες μου για την ταφ΄'η .. αυτο το εχω εν ζωη και αφορά στα μετα θανατον /...
Φυσικά αφου πεθανω δεν εχω βουληση ..Ομως η βουληση που ειχα/οσο ζουσα παραγει απατολέσματα και μετα θανατον..
/////////////////
αλιμονο αν αφαιρεσουμε το δικαιωμα στον ανθρωπο να αποφασισει για το σωμα του ..Εδώ λέμε να το επεκτεινουμε ..π,χδικαιωμα στηκασυση των νεκρων κα χι να το περιορισουμε με το επιχειρημα .ετσι κιαλλιως πεθαμενοςειναι ..

Νοσφεράτος είπε...

λετε'' Είναι στην ίδια λογική με το να πούμε "όταν πεθάνω θέλω να μου βάλεις ένα καλό ρούχο". Η φράση "όταν πεθάνω -θέλω-" είναι παράλογη από μόνη της. Ο νεκρός άνθρωπος δε μπορεί να "θέλει" πρακτικά.''


ε αλίμονο στη κοινωνια οπου η Υποσχεση σε εναν που μελει να πεθανει θα ειναι εκ των προτερων αναξιοπιστη
/////
Αν αρχιζουμε να μπαινουμε σε Ζητηματα Θανατου και τι θα γινει με το σωμα μπαινουμε στα ουσιωδεστερα ζητηματα του Πολιτικου απο τον καιρο της ΑΝΤΙΓΟΝΗς τουλαχιστον .. Δεν ειναι απλό...

Στέλιος είπε...

@Νοσφεράτος
Μιλάμε για διαφοποιηση της υπαρχουσας επιλογής, ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΕΑ ΥΠΟΧΡΑΙΩΣΗ.

Μπορείς κάλλιστα αν -που δεν το βλέπω- βγεί ο νόμος να ασκήσεις τα δικαιώματα σου. Να διαμαρτυρηθείς αν δεν υπάρχει τρόπος να προστατευτείς(ως ατομο) από τα κόλπα της κρατικής εξουσίας.

Μιλάμε για το αν σαν κοινωνία πρέπει να είμαστε υπερ οι κατα.
Τα άτομα μπορείτε να έχετε ότι γνώμη θέλετε, το αν πρέπει να γίνει η ιδεοληψία του καθενός κοινός τόπος είναι άλλο θεμα.

Maria Malidaki είπε...

@Νοσφεράτος

Ευχαριστώ για την απάντηση.
Δεν θα ήθελα να αγγίξω το ζήτημα της μεταθανάτιας ύπαρξης, προσωπικά δεν πιστεύω σε αυτή, αλλά είναι ένα πεδίο που είναι φύσει αδύνατο για μένα να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη.

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λέτε, και το σχολίασα και λίγο πιο πάνω (απλά λειτουργικά, η ταυτόχρονη διατύπωση σχολίων πολλές φορές δε μας επιτρέπει να δούμε τον πλήρη σχολιασμό :) ). Υπάρχουν ζητήματα στα οποία σαφώς θέτουμε τις μεταθανάτιες προτιμήσεις μας, όπως τα περιουσιακά, τα οποία έχουν επίδραση στην υπάρχουσα κοινωνία μετά το θάνατό μας. Η καύση (αποτέφρωση) όμως, όπως τη θέσαμε ως παράδειγμα, έχει να κάνει με προσωπική επιλογή που και πάλι δεν έχει κάποια ουσιαστική αξία για εμάς ή το κοινωνικό σύνολο (εξαιρουμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων). Είναι σαν την επιλογή του να ζητήσει κάποιος να τον θάψουν σε ένα Χ σημείο ή να σκορπίσουν τις στάχτες του σε ένα άλλο μέρος. Η ποικιλία επιλογών υπάρχει, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο έχει κάθε μία από αυτές κάποια ουσιαστική συμβολή ή επίδραση στην κοινωνία (που συνεχίζει να ζει).

Η χρήση οργάνων από την άλλη έχει άμεση επίδραση στην κοινωνία όσον αφορά την ιατρική περίθαλψη, και ταυτόχρονα τα τελετουργικής σημασίας παραμένουν ανεπηρέαστα (τρόπος και τόπος ταφής, ενδυμασία, αντικείμενα, άλλες προθανάτιες προσωπικές "επιλογές" του νεκρού) - δεν πιστεύω ότι κάποια ταφή θα έχει λιγότερη αξία επειδή λείπει ένα όργανο από τον νεκρό.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι που ζητούν "να ταφώ/αποτεφρωθώ/κτλ χωρίς να μου αφαιρεθεί ούτε ένα εκατοστό δέρμα, ούτε ένα όργανο". Αν κάποιος σκέφτεται έτσι, τότε (ναι, γίνομαι βαρετή, το ξέρω) ας τον/την ενημερώσει ένας ότι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, δεν θα έχει καμία σημασία.

Και θα επαναληφθώ ξανά: απόλυτο δικαίωμα στο σώμα μας φυσικά και έχουμε όσο είμαστε εν ζωή...αν πεθάνουμε, δεν θα μας απασχολεί πια το σώμα μας. Γιατί είναι τόσο δυσνόητο; Μας προβληματίζει το ότι θα μας αφαιρεθούν κάποια όργανα μεταθανάτια, ενώ δε μας απασχολεί ότι μετά από λίγες μέρες θα έχουμε γίνει μεζεδάκι στο τραπέζι μικροοργανισμών και λοιπών ειδών, στάχτη, ή οτιδήποτε προτιμάει κανείς. Η κατάληξη είναι μία, και η "απώλεια" κάποιων οργάνων δεν θα τη σταματήσει. :)

Το "έτσι κι αλλιώς πεθαμένος είναι" είναι ο πολύ βαρύς και κυνικός τρόπος να το πούμε, αλλά πρακτικά αυτή είναι η αλήθεια. Παρ'ολ'αυτά η ανθρώπινη φύση μας μάς στρέφει προς διαφορετική αντιμετώπιση των νεκρών. Είναι φυσιολογικό να θέλουμε να "φροντίσουμε" τους νεκρούς μας, αλλά η φροντίδα δε θα χαλάσει αν μερικά όργανα χρησιμοποιηθούν για τη σωτηρία κάποιων άλλων.

Maria Malidaki είπε...

Μα δεν είναι θέμα αναξιοπιστίας, είναι θέμα ρεαλισμού :) Ειλικρινά, ό,τι και να γίνει, ένας νεκρός δεν θα μπορεί να αντιληφθεί τα γενόμενα. Είτε είμαστε 100% αξιόπιστοι στις επιθυμίες, είτε 100% αναξιόπιστοι, είναι ένα και το αυτό για τον νεκρό.

Η δική μας συνείδηση είναι το ζήτημα. Στην προκειμένη περίπτωση των οργάνων προς μεταμόσχευση, δε βλέπω σφάλμα συνείδησης, εφ'όσον πρόκειται να σωθούν ζωές (δεδομένου πάντα ότι το σύστημα χρήσης των οργάνων λειτουργεί σωστά και αξιόπιστα - αλλιώς πάμε σε εντελώς διαφορετική θεματολογία). Θα έβλεπα σφάλμα συνείδησης αν ο νεκρός πχ ήθελε μια θρησκευτική ταφή και δεν την έκανα, και πάλι όμως το πρόβλημα δεν θα το είχε ο νεκρός, αλλά εγώ και η δική μου συνείδηση. Δεν θα έβλεπα σφάλμα αν ο νεκρός είχε ζητήσει να μη δώσω τα όργανά του και εγώ τα έδινα γιατί κάποιος άλλος, στην τεράστια λίστα όσων περιμένουν μεταμόσχευση, ίσως σωθεί. Η συνείδησή μου προσωπικά θα είναι πολύ βαρύτερη γνωρίζοντας ότι απέρριψα όργανα που θα μπορούσαν να έχουν σώσει κάποιον, προκειμένου να καλύψω μεταθανάτιες επιθυμίες.

Όπως είπατε όμως, η συζήτηση είναι μεγάλη, εκτενής και πολύπλευρη. Νομίζω ότι εξάντλησα τα επιχειρήματά μου και ελπίζω για άλλη μια φορά να μην έγινα κουραστική. Ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία αυτής της ενδιαφέρουσας συζήτησης :)

Νοσφεράτος είπε...

αγαπητοι

σας ειπα εξαρχής οτι ειμαι υπερ της δωρεας οργανων ...

εκεινο που ειλικρινά με τρομαζει ειναι ευκολια με την οποια εγκαταλειpεται η αρχή τς ελευθεριας ε ονοματι της αναγκης ..

αυριο θα δουμ κιαλλα ...

το ζητημα του τι θα γινει το σωμα μου ..της υποσεσης στον μελλοντα νεκρο , του σεβασμου της θελησης του πεθαμε΄νου ειναι ουσιας .. Μεγστης ουσιας

αν δεν καταλαβαινουν καποιοι οτι δεν αλλαζει τιιποτε αν δωριζουν τα οργανα τους και ισα ισα θα σωσουν ζωές
οφειλει η πολιτεια και ολοι να τους πεισουμε
ΟΧΙ να τους εξαναγκασουμε
Καναμε ; εκανε η πολιτεια , το κρατος οτι μπορουσε για να πεισει;
εν πασει περιπτωσει για να μην επαναλαμβανομαι εκανα αυτη την αναρτηση
και λέω
*στη κυβερνηση
Μη το κανετε


http://nosferatos.blogspot.com/2011/04/blog-post_2124.html

Ανώνυμος είπε...

"όλα της ζωής ανήκουν στο θάνατο...εκεί γίνεται η αναγωγή των πάντων"

και

"όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος"

ArTaXiA είπε...

Έχω μερικούς προβληματισμούς....

Κατ αρχάς νομίζω πως η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου δεν καταργείται με το θάνατό του. Με τον ίδιο τρόπο, και οι περιουσία των θανόντων να περιέρχεται στο δημόσιο εκτός αν ο θανών έχει εκδηλώσει την αντίθεσή του.

Δεύτερον, ο συγγραφέας σωστά το τοποθετεί: De facto δωρεά δεν είναι δωρεά. Τελεία και παύλα! Δεν θέλω βρε αδελφέ να είμαι δωρητής οργάνων με το στανιό. Κι αν είμαι εγώ, γιατί δεν είναι επίσης δωρητής υπηρεσίας ο ιατρός που θα κάνει τη μεταμόσχευση; Εκείνος θα πληρωθεί, σωστά; Και η κλινική θα πληρωθεί. Οι συγγενείς μου όμως, είτε είμαι εγώ "δωρητής" είτε όχι, θα κληθούν να καλύψουν τα έξοδα της κηδείας. Εκεί δεν υπάρχει δωρεά.

Το ελληνικό δημόσιο δηλαδή με καθιστά de facto δωρητή, απαγορεύοντας μου επίσης να διαθέσω τα όργανά μου επί πληρωμή, έστω για τα έξοδα της κηδείας μου. Αυτά στο όνομα της "βοήθειας του συνανθρώπου".

Η έννοια θα ήταν πολύ όμορφη ενταγμένη σ'ενα δωρεάν σύστημα υγείας και ιατροφαμακευτικής περίθαλψης, όμως όταν η κλινική ζητά στοιχεία πιστωτικής κάρτας προκειμένου να με περιθάλψει, τότε για ποια "βοήθεια στον συνάνθρωπο" μιλάμε;

Δεν θέλω λοιπόν να "βοηθήσω" τέτοιους συνανθρώπους. Γιατί δεν νοιάστηκαν και δεν νοιάζονται για μένα όσο είμαι ζωντανός.

Επίσης έχω ένα σκοτεινό σημείο όσον αφορά σε αυτή τη de facto δωρεά των οργάνων των ανηλίκων. Οι οποίοι θα είναι και η συντριπτική πλειοψηφία τέτοιων περιπτώσεων "δωρεών". (Ποιος θα πάρει το νεφρό ενός εβδομηντάχρονου; Κανείς. Όλα τα μοσχεύματα είναι νέων ανθρώπων που πεθαναν υγιείς)

Σκέφτεστε κανέναν δωδεκάχρονο που δεν έχει καν δικαίωμα δικαιοπραξίας να υπογράφει στη μη δωρεά των οργάνων του; Τι θα γίνει τότε; Θα υπογράφουν προκαταβολικά οι κηδεμόνες;

Να σας πω!

Κανείς δεν θα υπογράφει. Κι αν τυχόν κάποιος ανήλικος σκοτωθεί σε ατύχημα, απλώς οι γονείς του θα πληροφορούνται πως τα όργανα του παιδιού τους, δόθησαν προς μεταμόσχευση, ανίκανοι να κάνουν το παραμικρό ενάντια σε αυτή την ενέργεια.

Maria Malidaki είπε...

@Νοσφεράτος

Πιστεύω ότι η ανάγκη για την "αναγκαστική δώρηση" οργάνων είναι τόσο μεγάλη, που είναι ίσως αγενές να βάζουμε μπροστά από αυτήν την επιθυμία κάποιου να μη δωρίσει τα όργανά του μετά θάνατον, εφ'όσον ούτε θα το μάθει ποτέ, ούτε προκειται να επηρεαστούν όλες οι άλλες επιθυμίες του από την απώλεια κάποιου οργάνου (και αυτό κυρίως απευθύνεται σε όσους δεν πρόλαβαν να αποφασίσουν εν ζωή, γιατί ξαναλέω ότι μου φαίνεται δύσπεπτο κάποιος να ορίσει να μη γίνει δωρεά). Αν μου λέγατε ότι όσο είμαστε εν ζωή υποχρεούμαστε να δωρίσουμε πχ τον ένα μας νεφρό, θα σας έλεγα ότι αυτό είναι όντως καταπάτηση της ελευθερίας. Τώρα προσπαθείτε να μου πείτε ότι θα αφήσω ζωές να χαθούν επειδή κάποιος δεν ήξερε (πχ παιδί), δεν πρόλαβε, δεν ήθελε, δεν μορφώθηκε αρκετά ώστε κατά τη διάρκεια της ζωής του να ορίσει τη δωρεά οργάνων μετά τον θάνατο. Να πεθάνουν λοιπόν συνάνθρωποι για τη "θέληση" ενός πεθαμένου, ενώ η αφαίρεση οργάνων δεν πρόκειται να στοιχίσει τίποτα σε κανέναν;

Εάν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις στο θέμα της αποτυχίας οργάνων ενός ανθρώπου, θα έλεγα ότι έχουμε άπλετα περιθώρια να σεβαστούμε την απόφαση κάποιου να μην του αφαιρεθούν τα όργανα μεταθανάτια. Πχ εάν κάποια στιγμή η αναγέννηση ιστών προχωρήσει επαρκώς και με επιτυχία στους ασθενείς, τότε θα δημιουργηθεί το περιθώριο του να πούμε "οκ, μερικά όργανα νεκρών δεν θα μας λείψουν". Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε ότι την τρέχουσα στιγμή υπάρχει έντονο και μη αναπληρώσιμο έλλειμμα σχετικά με τα όργανα προς μεταμόσχευση. Μπροστά στη διατήρηση ζωών, είναι άδικο να σκεφτούμε την επιθυμία κάποιου εφ'όσον έχει πεθάνει, και ιδίως όταν πρόκειται για όργανα!

Ίσως θα είχαμε μεγαλύτερη δυσκολία αν λέγαμε ότι για να σωθεί μια ζωή, πρέπει πχ να κρατήσουμε ένα σώμα στο ψυγείο μόνιμα. Ταφή και λοιπά τελετουργικά μπορούν να γίνουν και πάλι (όπως γίνονται όταν δεν υφίσταται σώμα για κάποιον λόγο), αλλά μας φαίνεται πιο δύσκολο. Εδώ μιλάμε για όργανα όμως, άρα καμία παρεμβολή, όπως τόνισα και σε άλλα σχόλια.

Άρα λοιπόν η ανάγκη εδώ είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με την ελευθερία για το νεκρό σώμα (η οποία ξαναλέω, πρακτικά δεν έχει ουσία και είναι καθησυχαστική για εμάς και μόνο). Πρέπει να σκεφτόμαστε τη σημασία και την ουσία του λόγου για τον οποίο είναι απαραίτητη η αυτόματη αφαίρεση οργάνων επί του παρόντος χρόνου όπου δεν έχουμε γκάμα εναλλακτικών. Εάν μου λέγατε ότι τα όργανα θα λαμβάνονται αυτόματα ώστε πχ να γίνονται σιτηρέσιο για σαρκοφάγα του ζωολογικού κήπου (επίσης χαζό παράδειγμα, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ πολλές μη ιατρικές χρήσεις των ανθρώπινων οργάνων), θα σας έλεγα ότι έχουμε ένα σωρό εναλλακτικές στη διάθεσή μας και άρα έχουμε ευρύτατα περιθώρια να σεβαστούμε κάθε επιθυμία του νεκρού. Στην προκειμένη περίπτωση όμως παίζουμε σε ιδιαίτερα στενά και σοβαρότατα πλαίσια, και δε νομίζω ότι θα πρέπει να μας σταματήσει η επιθυμία που αφορά σε νεκρό σώμα.

Maria Malidaki είπε...

@ArTaXiA

Όπως ανέφερα και πριν, δεν έχουν όλες οι επιθυμίες του νεκρού την ίδια φύση. Η διαθήκη παρεμβαίνει στη λειτουργία της εν ζωή κοινωνίας, όπως και η αφαίρεση οργάνων. Το να θαφτεί κάποιος με κοστούμι δεν επηρεάζει την κοινωνία. Άλλο το να ζητήσω να κληρονομηθεί το σπίτι μου στα παιδιά μου, άλλο το να ζητήσω να μου βάλουν κόκκινο κραγιόν, άλλο το να μου πάρουν τα όργανα για να σώσω ζωές.

Είπατε (σε γενική προσφώνηση): "Δεν θέλω βρε αδελφέ να είμαι δωρητής οργάνων με το στανιό."
Και πάλι δε συνειδητοποιούμε ότι τα "θέλω" μας μεταθανάτια δεν έχουν καμία ουσία για εμάς τους ίδιους. Αν δε θέλει κάποιος να γίνει δωρητής οργάνων, τότε θέλει να τα αφήσει να αποδομηθούν, ακόμα και αν γνωρίζει ότι θα μπορούσε να είχε σώσει άλλους ανθρώπους. Μισανθρωπιά; Δεκτό και μη κατακριτέρο, αλλά όχι λογικό αν προχωράμε με την αρχή της διατήρησης των ζωών.

Όσον αφορά τη χρηματική φύση του ζητήματος, δεν έχω επαρκείς πληροφορίες και θέσατε αρκετά σημαντικά ζητήματα. Η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο όμως δεν είναι η κλινική που ίσως πάρει τα λεφτά, αλλά το ότι το όργανό σας μπορεί να σώσει κάποιον άλλον.

Δεν θεωρώ ότι για την αυτόματη δωρεά οργάνων είναι περιορισμός το νεαρό της ηλικίας. Αν έχει φτάσει το σημείο να τεθεί το ζήτημα της δωρεάς (το αν δηλαδή το σώμα είναι σε φάση όπου πλέον δεν υπάρχει γυρισμός και μπορούν να αφαιρεθούν όργανα), τότε το παιδί, είτε είναι ενός είτε είκοσι ετών, δεν πρόκειται να σωθεί. Συζητάμε λοιπόν και πάλι για τη χρήση οργάνων ενός ανθρώπου (ανεξαρτήτου ηλικίας, ονομάζεται άνθρωπος) όταν αυτός πρόκειται να πεθάνει.

Λέτε: "Κι αν τυχόν κάποιος ανήλικος σκοτωθεί σε ατύχημα, απλώς οι γονείς του θα πληροφορούνται πως τα όργανα του παιδιού τους, δόθησαν προς μεταμόσχευση, ανίκανοι να κάνουν το παραμικρό ενάντια σε αυτή την ενέργεια." Μα είναι δυνατόν;; Πληροφορούνται ότι τα όργανά του δόθηκαν προς μεταμόσχευση! Ω το δράμα, ω το έγκλημα! Δόθηκαν τα όργανα για να σωθεί κάποιος εν ζωή! Βρε παιδιά, για σταθείτε. Διαβάζετε λίγο αυτά που γράφετε; Τα όργανα αυτά de facto πρόκειται να υποστούν σήψη, αποτέφρωση ή οποιαδήποτε άλλη διαχείριση καταστροφής. Λέμε να δίνονται αυτόματα προς χρήση για τη -σωτηρία- άλλων ζωών, και αναστατωνόμαστε! Έτσι όπως το γράφετε είναι σαν να λέτε ότι μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν "ξέρετε, δεν είχαμε τί να βάλουμε στον κλίβανο και το αποτεφρώσαμε το σώμα χωρίς να σας ρωτήσουμε". Εδώ μιλάμε ότι υπάρχει άμεση ανάγκη για όργανα, και αντί να χαιρόμαστε που τόσα όργανα δεν θα πηγαίνουν στράφι, καθόμαστε και σκεφτόμαστε αν θα μας αρέσει να μας έχουν πάρει τα όργανα χωρίς να μας ρωτήσουν, αφού έχουμε πεθάνει, εάν κιόλας πεθάναμε σε συνθήκες που επιτρέπουν την αφαίρεση οργάνων (οι οποίες δεν είναι και τόσο απλό να συμβούν).

Νομίζω ότι δεν έχω κάτι άλλο να πω επί του θέματος, γιατί πλέον θα επαναλαμβάνομαι.

Αντώνης (apeleytheros) είπε...

Βλέπω πολλούς από εσάς να συγκρίνουν το σώμα με την περιουσία. Θέλω να τονίσω ότι αυτό είναι εντελώς άτοπο. Το σώμα έχει μηδενική χρηστική αξία για οποιονδήποτε, (πόσο μάλλον το νεφρό του). Αν αποφασίζει το κράτος ότι τα αφοδεύματα σου θα πρέπει να πηγαίνουν για βιολογικό καθαρισμό και όχι στη μέση του δρόμου, καταπατούνται τα δικαιώματα σου για αυτοδιάθεση; Γιατί ένα νεκρό σώμα το οποίο αξιοποιείται (υπό εξαιρετικές περιστάσεις, μόνο εγκεφαλικού θανάτου, είτε ατύχημα είτε αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο) αντιμετωπίζεται με διαφορετικά κριτήρια;

Διαφωνώ ότι το νεφρό η καρδία η το συκώτι είναι στοιχεία της προσωπικότητας. Θα μπορούσα να το δεχτώ για το δέρμα του προσώπου, η το σωματότυπο, η τα δακτυλικά αποτυπώματα. Για τα νεφρά, πολύ αμφιβάλλω αν αναγνωρίζει το σχήμα τους ο φέρων, πόσο μάλλον οι υπόλοιποι, για να τα συνδέσουν με οποιοδήποτε τρόπο με τον ίδιο. (για να είναι αναγνωρίσιμο στοιχείο της προσωπικότητας)


Αξίζει να σημειώσουμε ότι το όφελος για τον λήπτη είναι ασύλληπτο, ενδεικτικά, στην Ελλάδα (στοιχεία 2007) έχουμε 8 δότες/εκατομμύριο έναντι 15/εκατομμύριο της ευρωπαϊκής ένωσης, και 900 άτομα στην λίστα αναμονής για νεφρό (υπάρχουν και άλλες λίστες).

Πρόκειται για μείζον ανθρωπιστικό ζήτημα και δε νομίζω ότι θα έπρεπε να το αντιμετωπίζουμε με κριτήρια «μεταθανάτιου εγωισμού» όπως αναφέρθηκε.

Αντώνης (apeleytheros) είπε...

Ο νόμος αφορά ΜΟΝΟ ενήλικες (σύμφωνα με δημοσιεύματα), όχι παιδιά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κατά τη γνώμη μου πάντως σημασία έχει το αποτέλεσμα πρωτίστως. Το δε σκεπτικό της Maria Malidaki με βρίσκει σύμφωνο απολύτως, όπως περίπου εξέθεσα και τις δικές μου θέσεις.

της νόησης είπε...

Ούτε σημαντικό είναι πράγμα ούτε απαραίτητο να είμαστε εμείς οι κάτι άπληστοι.

grsail είπε...

Θα ήταν ενδιαφέρον να γνωρίζαμε τι γίνεται σχετικά με το ζήτημα αυτό σε άλλες χώρες. Διαθέτει κάποιος σχετική πληροφορία;
.

Ανώνυμος είπε...

Mεταξύ του υπολείμματος της προσωπικότητας (βλ. νεκρό σώμα) και της προσωπικότητας (βλ. ασθενή άνθρωπο που ελπίζει ότι μπορεί και να την σκαπουλάρει και να ζήσει για μερικά -τουλάχιστον- χρόνια παραπάνω) ξεκάθαρο προβάδισμα έχει η δεύτερη. Στοιχειώδες, Γουάτσον.

ο δείμος του πολίτη είπε...

grsail, παντού ισχύει ό,τι ίσχυε και σε εμάς. Η Ισπανία μόνη έθεσε με όμοιο τροπο την κοινή υποχρέωση, την εικάζουσα συναίνεση" με πολύ θετικά αποτελέσματα από το 0,9 που είμαστε εμείς σήμερα. Στη Σιγκαπούρη υπάρχει ελεύθερη αγορά μοσχευμάτων (αλλά είναι άλλης λογικής).

Νοσφεράτος είπε...

grsail, παντού ισχύει ό,τι ίσχυε και σε εμάς
Δειμε τι εννοεις παντου;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εννοώ σε όλο τον κόσμο -πλην Ισπανίας- ισχύει το ίδιο καθεστώς με το υπάρχον. Γίνεσαι με δική σου έγγραφη βούληση δωρητής. Στην Ισπανία ισχύει το μοντέλο που πάει να υιοθετηθεί.

e-Lawyer είπε...

Δεν αφορά τα δικαιώματα του νεκρού αυτή η υπόθεση. Αφορά τα δικαιώματα του ζωντανού ως μελλοντικού νεκρού. Διότι και μόνο που αφαιρείται το δικαίωμά του να δωρίσει τα όργανα του, αφού ο νόμος θα το έχει κάνει υποκαθιστώντας τη βούλησή του, ο ζωντανός αντιμετωπίζεται ως ανώριμος πολίτης που πρέπει να συνετισθεί. Το ότι πρέπει να πει όχι στον ΕΟΜ, εάν δεν θέλει να διατεθούν τα όργανά του, είναι κι αυτό από μόνο του μια προσβολή, διότι καλείται να κινήσει μια διαδικασία που αφορά την διαγραφή του από ένα μητρώο στο οποίο εντάχθηκε λόγω ´´ τεκμαιρόμενης συγκατάθεσης ´´. Και μόνο που το κράτος εικάζει την βούληση του ατόμου σε ένα ιδεολογικό ζήτημα, έχουμε παραβίαση αντίστοιχη με τα προδιατυπωμένα πρακτικά των δικαστηρίων που αναφέρουν στη θέση του θρησκεύματος το Χ.Ο. και πρέπει να κάνεις opt-out.

Ανώνυμος είπε...

...να δω τι αλλη εξυπναδα θα γραψετε για να ασχοληθουν μαζι σας, φιλτατε.

Και για την ταμπακερα, συμφωνω μαζι σας. Εξάλλου στη Δευτερα Παρουσια ο θεος θα παρει παρουσιες σε ολα. Νεφρα, καρδιες, κερατοειδείς... Κι αμα δεν εχεις, παραδεισος γιοκ, καθως οταν μιλαμε για ακεραιότητα, εννούμε ακριβως αυτο. Αν τα εχεις όλα με τα οποια σε προικισε ο Υψιστος οταν γεννηθηκες.

Φανταζομαι οτι αν επροκειτο για λεφτα και δεν ειχατε απογονους, θα προτιμουσατε να πανε σ ενα πηγαδι παρα να πανε στον διπλανο...

Τωρα οσον αφορα στο τινος ειναι το σωμα, υπαρχουν πονοψυχοι τεμπεληδες, αλλα οχι μικροψυχοι τεμπεληδες.
Όταν ειναι να προστατεψεις την παρτη σου και να δηλωσεις ΜΗ δωρητής, σπευδεις να το κανεις, ενω οταν ειναι να προστατεψεις του αλλου την παρτη δηλωνοντας δωρητής, το αμελείς.
Επειδη ο Νομος το γνωριζει αυτο, μας αντιμετωπιζει ως τετοιους που ειμαστε στην πλειοψηφια μας: Μικροψυχοι εναργείς ή μεγαλοψυχοι τεμπεληδες....

Επιπλέον, ακομα και τωρα, κι ας εισαι δωρητης, μετραει το τι θα πουν οι συγγενεις σου συνηθως και η βουληση παει περιπατο. Δεν ειδα να κοπτεσθε εντονως καπου...

Τέλος, ο νομος μας αντιμετωπιζει ως ορθολογικα οντα εκ προοιμιου. Ως οντα που γνωριζουν οτι σ εκεινους δεν θα χρειαστει ο νεφρος στον ταφο, καθως το ουροποιητικο ειθισται να αδρανει οταν εχεις τιναξει τα πεταλα.
Και αρα ως ορθολογικα οντα θα προτιμησουμε να παει σε καποιον που θα του φανει χρησιμος, μια και σ εμας δεν ειναι πια. Ο νεφρος. Κι αν ΔΕΝ ειμαστε ετσι και δεν σκεφτομαστε εται, μπορουμε να το δηλωσουμε εγγραφως, οτι αντιτιθεμεθα στην "οργανοληψια" και την "οργανοδοσια"... Μικρο το κακο.

Εσεις ομως θελετε να μας αντιμετωπιζει εκ προοιμίου ως αναισθητους μισανθρωπους ανορθολογιστες, με συνδρομα ιδιοκτησίας, που ακομα και νεκρη η παρτη τους μετραει πιο πολυ απο τη μολις ζωντανη παρτη του διπλα που εχει την αναγκη τους...
Θέλετε, επίσης, ουτε να μπαινουμε στη λιστα των εν δυναμει δωρητών, αλλα ουτε και να βγαινουμε απο τη λιστα των εν δυναμει ληπτών...
Εξαιρετικη η συλληψις.

Να πω οτι μου κανει εντυπωση? Δεν μου κανει...

Ανώνυμος είπε...

Πολλή κουβέντα, φιλοσοφία και μέριμνα για την παράταση της ζωής κάποιου συνανθρώπου. Σκέφθηκε κανείς σας για το πόσες ζωές υποσιτισμένων θα παρατείνονταν με το κόστος μιας μεταμόσχευσης;

Ανώνυμος είπε...

Μια μικρή παρατήρηση μόνο: όπως είναι τα πράγματα σήμερα, οι μόνοι που έχουν εκφράσει τη βούλησή τους για το θέμα είναι οι δωρητές οργάνων.
Από τους υπόλοιπους, θα πρέπει να αφαιρέσουμε αυτούς που δεν ασχολήθηκαν κι αυτούς που δεν πήγαν να γίνουν δωρητές για να καταλήξουμε σε ένα ,πιστεύω, μικρό ποσοστό ανθρώπων που το αποφάσισαν ότι δε θέλουν να γίνουν δωρητές.
Το κράτος στην ουσία στερεί την απόφαση από τους συγγενείς και όχι από το νεκρό.
Με ποιο τρόπο η προστασία του νεκρού σώματος όπως ορίζεται στο σύνταγμα παραβιάζεται μόνο όταν οι συγγενείς αρνηθούν τη δωρεά;

Έχοντας γράψει όλα αυτά, συμφωνώ ότι το κράτος δεν πρέπει να αποφασίζει για μας κι ότι το opt out είναι απαράδεκτο σαν λύση.

e-Lawyer είπε...

Δεν μπορούν όλα να θυσιάζονται στην ανάλυση κόστους οφέλους και της ομοιομορφίας. Είμαι υπέρ της δωρεάς οργάνων αλλά αυτός ο νόμος την απαγορεύει εξομοιώνοντας τους σημερινούς δωρητές με κάθε αμελή που δεν θα παλει να υποβάλει δήλωση στο ΕΟΜ. Από την άλλη πλευρά, η απαξία για τους μη δωρητές είναι ήδη διαχυτη στην κριτική των υπέρμαχων του νσχδ. Άρα έχουμε ένα νομοθέτημα που θεσπίζει μια σοβαρότατη και κάθετη διάκριση του πληθυσμού ανάμεσα στους δηλωσίες μη δότες και στους άλλους. Είνα λάθος αυτός ο διχασμός. Πολιτισμικά λάθος.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βασικά, σε διάλογο στο δικό μου ιστολόγιο το ζήτημα διατυπώθηκε ως εξής: εν φλεγόμαστε για τα δικαιώματα των πτωμάτων μας... Να είμαστε εγωιστές και παράλογοι θέλουμε χωρίς να μπορεί να το μάθει ο περίγυρος... Πώς τολμάει το κράτος να θέλει να υπογράψεις χαρτί ότι είσαι εγωιστής και αδιαφορείς για το συνάνθρωπο;

Το μόνο δικαίωμα του ζωντανού είναι να αποδείξει τον απανθρωπισμό, τον ατομισμό και την αδιαφορία του για τους ασθενείς. Και δεν ξέρω αν ο νόμος επιτρέπεται να αναγνωρίσει τέτοιο δικαίωμα. Ή αν τος θες δες το ως ποινή (καλύτερος είναι ο εγκλεισμός);

e-Lawyer είπε...

Αυτή είναι μια αυθαίρετη ερμηνεία του λόγου αντίρρησης. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, όπως δεν μας ενδιαφέρει για ποιο λόγο κάποιος είναι δωρητής: είναι ένα ιδιωτικό, αυστηρά προσωπικό του θέμα. Είναι λάθος να καταργούμε τόσο εύκολα την ιδιωτικότητα και να υψώνουμε το δάχτυλο στους άλλους. Ιδίως όταν έχουμε προλάβει να απαγορεύσουμε νομοθετικά την κλωνοποίηση.

ο δείμος του πολίτη είπε...

By the way, lawyer, γιατί μιλάμε για δικαιώματα του ζωντανού για το σώμα του όταν σήμερα ουσιαστικά αποφασίζουν οι συγγενείς του και όχι ο ίδιος (πλην ελαχίστων ιδεοληπτικών ή θρησκοληπτικών εξαιρέσεων); Στην ουσία ο νόμος θα έρθει να καλύψει τις αποφάσεις των ζωντανών συγγενών που σήμερα αποφασίζουν.

e-Lawyer είπε...

Είναι σαν να ρωτάς αν υπάρχει κληρονομικό δίκαιο.

Ανώνυμος είπε...

Προς το παρόν, η μόνη ελεύθερη βούληση που δε γίνεται πάντα σεβαστή είναι αυτή των δωρητών:

"Some advocacy organizations suggest that as many as 2/3 of people who sign organ donation consent forms do not have their wishes honored when they die.This is because when families are approached for consent to remove the organs, they do not give it."

(http://www.ahc.umn.edu/img/assets/26104/Organ_Transplantation.pdf)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όχι ρε φίλε. Ο νεκρός όταν ζούσε και με αντίληπτική ικανότητα επαρκή επέλεξε να διαχειριστεί την περιουσία του. ΟΚ. Άλλο όμως να επιλέγουν οι συγγενείς συχνότατα χωρίς τη γνώμη του νεκρού (ούτε καν προφορική). Αυτό λέω. Δεν το θέτω ως επιχείρημα, αλλά είναι ένα θέμα. Ποιος αποφασίζει σήμερα; Μόνο για το 0,9 του πληθυσμού εχει εγγραφεί. Για άλλους δότες αποφασίζουν οι συγγενείς, αυτούς πιάνουν οι γιατροί. Αυτοί αρνούνται ή συμφωνούν. Ο νόμος λοιπόν υποκαθιστά τη δική τους απόφαση, όχι του νεκρού.

e-Lawyer είπε...

Αν αυτό αφορά την Ελλάδα, από εκεί πρέπει να αρχίσει ο νομοθέτης.

e-Lawyer είπε...

Τώρα μπλέκεις πραγματολογικά στοιχεία με νομικά. Άλλο το ισχύον κι άλλο το συμβαίνον.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όχι ότι σε κατάλαβα. Δηλαδή θα ανεξαρτητοποιήσουμε το υπάρχον σύστημα και θα μείνουμε στο νομικό; Ο νόμος είναι κάτι που απέχει ή πρέπει να απέχει από την πραγματικότητα;

Ανώνυμος είπε...

Το συγκεκριμένο μιλά για την Αμερική, όχι για την Ελλάδα.
Χωρίς να έχω σχετικό λινκ, νομίζω ότι ούτε στην Ελλάδα γίνεται αφαίρεση οργάνων χωρίς συγκατάθεση της οικογένειας.
(Η οποία καλείται να πάρει αυτή την απόφαση υπο τις χειρότερες συνθήκες.)

e-Lawyer είπε...

Το γεγονός ότι ένας νόμος που αφορά τις συνταγματικές ελευθερίες παραβιάζεται δεν σημαίνει ότι είναι λάθος ή ότι έχει δίκιο ο παραβάτης. Αντιθέτως, η συχνότητα της παραβίασης επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα ύπαρξης του εν λόγω νόμου. Είναι το αρχαιότερο ρητό ότι η πράξη δεν παράγει το δέον. Γιατί τότε δεν θα χρειαζόμασταν το δέον.

Αυτή η συζήτηση δείχνει πόσο ελάχιστα επεξεργασμένες θέσεις έχουμε σε σημαντικά φιλοσοφικά ζητήματα, τα οποία προσπερνάμε με μια πρωτογονική χρησιμοθηρία. Δυστυχώς έτσι εκτίθενται οι ομιλητές που αποκαλύπτουν την έλλειψη ενός δομημένου γνωσιολογικού υποβάθρου. Θα μου πέιτε αυτά έχει ένας δημόσιος διάλογος.

Ανώνυμος είπε...

Ποιος είπε ότι είναι λάθος ο νόμος και σωστός ο παραβάτης;
("συμφωνώ ότι το κράτος δεν πρέπει να αποφασίζει για μας κι ότι το opt out είναι απαράδεκτο σαν λύση.")

Τουλάχιστο εγώ σας διάβασα πριν σχηματίσω άποψη.

DIAVGASI είπε...

Το συγκεκριμένο σώμα «είσαι εσύ». Γεννιέσαι, ζεις, και πεθαίνεις με αυτό. Όταν πάψεις να έχεις το δικαίωμα της επιλογής χρήσης του φαίνεσθε, της φυσικής σου υπόστασης-οντότητας, για τον ό,ποιο σκοπό επιθυμείς, έστω και για τη μετά θάνατον χρήση του, τότε χάνεις άμεσα όχι ένα κομμάτι αλλά καθ’ ολοκληρίαν την προσωπική σου ελευθερία. Με την ίδια λογική ο νομοθέτης μπορεί να πει κάποια μέρα ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει γκέι, λεσβίες, πόρνες, διότι αυτό εξυπηρετεί την κοινωνία, και ότι θα πρέπει έτσι να διαθέτουμε το σώμα μας, ή ότι τα παιδιά με εγκεφαλικές αναπηρίες, από έναν βαθμό και πάνω, θα είναι υποχρεωτικό να εξολοθρεύονται ή να γίνονται πειραματόζωα για νέα φάρμακα. Και ποιος μας λέει ότι με βάσει αυτή τη νομοθεσία δεν θα δημιουργηθούν κλίκες στα νοσοκομεία, οι οποίες θα «ξεκάνουν» ανθρώπους, οι οποίοι θα είχαν έστω και κάποιες ελάχιστες ελπίδες να σωθούν για χάριν κάποιας υλικής ανταμοιβής ξεπουλώντας όργανα; Εάν μιλάμε για μια κοινωνία σαν τη δική μας σήμερα με κάποια έστω εναπομείναντα ψήγματα «δημοκρατίας», ή καλύτερα με κάποιες ελευθεριότητες οι οποίες αποκτήθηκαν με αγώνες και με αίμα, σε αυτή την κοινωνία ποιος μπορεί να κρίνει ποιος είναι ο σωστός ή ο λάθος τρόπος διαχείρισης του ίδιου μας του εαυτού; Ποιος μπορεί να επιβάλει και γιατί πρέπει να επιβάλει σε κάποιον μια και συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Γιατί δεν νομοθετούν και την καύση νεκρών με την αιτιολογία ότι τα νεκροταφεία έχουν ξεπεράσει τις δυνατότητές τους. Εκεί βέβαια υπάρχει ο χριστιανισμός και οι θεωρίες του. Θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολλούς «Ταλιμπάν». Η ύπαρξη, η ηθική, τα συναισθήματα, και οι αισθήσεις δεν νομοθετούνται. Εάν επιτρέψουμε την εισβολή νόμων, και θεσμών που να αφορούν την καθεαυτή μας ύπαρξη, σε κατάσταση πλήρους συνειδητότητας ή μη, και όχι τους κανόνες συμβίωσης και συνύπαρξης των υπάρξεών μας, τότε είναι θέμα χρόνου στην κυριολεξία, να οδηγηθούμε κάποια μέρα σαν αμνοερίφια σε σφαγή.

Αντώνης (apeleytheros) είπε...

Η συζήτηση εξελίσσεται με ενδιαφέρων τρόπο.


α)Παραπάνω κατέθεσα ένα σχόλιο, με ενα πολύ άκομψο παράδειγμα:

Το κράτος μας υποχρεώνει στην διαχείριση των βιολογικών αποβλήτων μας (μην τα αναλύσουμε). Το νεκρό σώμα είναι ένα βιολογικό απόβλητο, το οποίο εξ όσων γνωρίζω δεν μπορείς να το πετάξεις στον κήπο πχ αλλά πρέπει να ενταφιαστεί η να αποτεφρωθεί. Κάποιος μπορεί να ήθελε να το κρεμάσει στην αυλή του, βορρά για τα πουλιά. Αυτό όμως απαγορεύεται για λόγους δημόσιας υγείας. Πώς στην μία περίπτωση θεωρείται σωστή η καταστρατήγηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης για λόγους δημόσιας υγείας, και στην άλλη δεν θεωρείται; Η θεωρείται καταστρατήγηση και στις δυο περιπτώσεις;

β) Εφόσον δεν υπάρχει δηλωμένη οπουδήποτε η γνώμη του θανόντος (είτε θετική είτε αρνητική) με ποια λογική η αρνητική απάντηση θεωρείται δεν αντιβαίνει, ενώ η θετική απάντηση θεωρείται ότι αντιβαίνει στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης; (θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται το ίδιο, νομίζω, πχ με κάποια τυχαία μηχανή απάντησης ναι/όχι, η κάποιου είδους υποχρεωτική δήλωση όσο είναι εν ζωή, κατά την έκδοση ταυτότητας για παράδειγμα)
Ο νεκρός στην συγκεκριμένη περίπτωση, «δήλωσε» λευκό. Αυτό σημαίνει ότι δεν τον απασχολούσε το ζήτημα, η ότι απέπεμψε το δικαίωμα του να αποφασίσει. Γιατί είναι κατακριτέα η λήψη απόφασης από το κράτος εν γένει; Πόσο μάλλον που τώρα ο ενδιαφερόμενος θα γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι σε περίπτωση, και έχει το δικαίωμα να αρνηθεί.

(δεν πιστεύω ότι γνωρίζουν όλοι τις λεπτομέρειες της διαφοράς, δότη, δωρητή, εγκεφαλικά νεκρού, «φυτικά» νεκρού, βιολογικά νεκρού κλπ)

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω διαβάσει όλα τα σχόλια, και δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί αλλά άλλο ο "εγκεφαλικός θάνατος" και άλλο ο ανθρώπινος θάνατος. Μετά τον ανθρώπινο θάνατο δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το σώμα μου, αν οι επιθυμίες μου έχουν οποιοδήποτε νόημα κλπ. και ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία για το θέμα που συζητάμε (από πρακτικής απόψεως) γιατί τα ζωτικά όργανα μπορούν να μεταμοσχευθούν μόνο εν ζωή. Ο "εγκεφαλικός θάνατος" ακόμα και αν θεωρηθεί σαν μια κατάσταση μη αντιστρέψιμη (δύσκολο να αποδειχθεί αυτό βέβαια), δεν είναι ανθρώπινος θάνατος, μεταξύ δε των δύο μπορεί να υπάρξει απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Στο διάστημα αυτό το σώμα και τα ζωτικά μου όργανα ανήκουν σε μένα και το κράτος οφείλει να προστατέψει την ζωή μου και την σωματική μου ακεραιοτήτα. Αν δεν έχω δώσει ρητά και εκπεφρασμένα την άδειά μου για δωρεά των οργάνων μου και αυτό γίνει είμαι θύμα δολοφονίας. Αν πεθάνω πάρτε ότι θέλετε, δεν με νοιάζει, πιο πριν όμως όχι. Η ζωή του "εγκεφαλικά νεκρού" έχει την ίδια ακριβώς αξία με την ζωή εκείνου που περιμένει το μόσχευμα.
Χρήστος

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αν το, lawyer, το σχόλιό σου, το τελευταίο ήταν για μένα, θα μου επιτρέψεις ελαφρώς να ανασηκωθώ και να κοιτάξω αγριεμένος γιατί μία προσβολή με πέρασε ξόφαλτσα (ενώ σε εκτιμώ). Δεν ξέρω για άλλους, αλλά για μένα το θέμα έχει εξαιρετική σοβαρότητα.

Επειδή ούτε χθες γεννήθηκε κανείς μας ούτε χθες πρώτη φορά καταπιάστηκα με το θέμα πίσω από τις θέσεις μου υπάρχει ένα πλήρες φιλοσοφικό σκεπτικό, επί της αρχής κι όχι επί της νομικής φύσης. Δε δύναμαι να αναλύσω τη νομική πλευρά από ένα Δελτίο Τύπου (και τούτο επειδή δε βλέπω πουθενά το νομοσχέδιο). Επί της αρχής λοιπόν σημασία έχει η ζωή. Επί του νόμου... αφήνω ειδικούς (δεν είμαι πανεπιστήμων, αυτή η έννοια καταργήθηκε μετά το Διαφωτισμό).

Ποια είναι η παραβίαση; Έχουμε διάρρηξη της λίστας αναμονής; Προτιμάται ένα νόμος φενάκη "ελευθερίας" στο νεκρό και η ικανοποίηση της αρτημέλιάς του σε ζώντες οικείους ή η μείωση των χιλιάδων ασθενών που αναμένουν με αγωνία ένα όργανο για να ζήσουν σαν άνθρωποι; Από πότε η Φιλοσοφία του Δικαίου κινείται στη λογική των νεκρών κι όχι των ζωντανών;

Πάντως στην ερώτησή μου δεν απάντησες ακόμα. Καταλαβαίνω είναι δύσκολο το ερώτημα για να απαντηθεί σε ένα ιστολόγιο και μέσα σε λίγα λεπτά. Αλλά μη μας τη λες κι έτσι άγρια, επειδή διαφωνούμε.

Αντώνης (apeleytheros) είπε...

@Ανώνυμε-Χρίστο
Μπερδεύεις τον «εγκεφαλικό θάνατο» (ολική νέκρωση του εγκεφάλου που ακολουθείται μετά απο μερικές ώρες από νέκρωση και των υπολοίπων οργάνων)
με τον «φλοιώδη θάνατο» (νέκρωση μόνο του εγκεφαλικού φλοιού που οδηγεί σε καταστάσεις «φυτού» που περιγράφεις, με δυνατότητα επιβίωσης για χρόνια)
Δότης οργάνων γίνεται μόνο ο «εγκεφαλικά νεκρός» με τον ορισμό παραπάνω

(ο ορισμός είναι της ιατρικής)

ένα άρθρο ενός διευθυντή κλινικής & περισσότερα για το ζήτημα/ορισμούς/διαδικασίες εδώ:
http://apeleytheros.wordpress.com/2011/04/02/dorea-organon-fovia/

(e-lawyer με συγχωρείς για την κατάχρηση).

e-Lawyer είπε...

Πρώτ' απ' όλα θα υπενθυμίσω σε όλους ότι το elawyer είναι ένα νομικό ιστολόγιο, στο οποίο συζητάμε τις νομικές διαστάσεις των φαινομένων. Οπότε οι προσωπικές πεποιθήσεις καθενός για τη δωρεά οργάνων και για το αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή δεν ενδιαφέρουν καθόλου αυτή τη συζήτηση. Το νομικό θέμα επικεντρώνεται στο αν επιτρέπεται στο δίκαιο μας ή όχι η εισαγωγή της τεκμαιρόμενης συγκατάθεσης, ώστε να είναι θεμιτή η εισαγωγή σε διάταξη του κοινού δικαίου μιας λύσης opt-out. Διότι όπως εξήγησα είναι λάθος να μιλάμε για "δικαιώματα των νεκρών". Αφορά τα δικαιώματά σας ως ζωντανών το αν θα είστε ή όχι καταχωρημένοι σε ένα κρατικό αρχείο δοτών και οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτό. Είναι μια υπόθεση που αφορά την διαχείριση προσωπικών δεδομένων.



Δεύτερον, με απογοητεύει ότι οι σχολιαστές ομολογούν ότι δεν έχουν καν διαβάσει το νομοσχέδιο που είναι αναρτημένο στην αρχική σελίδα του Υπουργείου Υγείας:

http://tinyurl.com/68zxq3v


Τρίτον, με απογοητεύει που ομολογείται από σχολιαστές ότι δεν έχουν διαβάσει όλα τα σχόλια, αλλά παρ' όλ' αυτά μπαίνουν για να σχολιάσουν, με μια λογική καφενείου. Σε αυτό φταίω εγώ που επέτρεψα την ανάρτηση τόσων σχολίων.

Επί της ουσίας λοιπόν δεν έχω διαβάσει εδώ καμία νομική ή θεωρητική επιχειρηματολογία για την τεκμηρίωση της επιτρεπόμενης εικαζόμενης συγκατάθεσης, πέρα από προσωπικές προκαταλήψεις κατά της μεταθανάτιας ζωής ή υπέρ της δωρεάς οργάνων. Οι προκαταλήψεις όμως δεν βοηθούν σε έναν δημόσιο διάλογο που αφορά το δικαίωμα στην ατομική ταυτότητα και την ελευθερία διάθεσης προσωπικών δεδομένων.
Ούτε αποτέλεσε ποτέ αυτοσκοπό του e-lawyer η συγκέντρωση ενός όγκου σχολίων έναντι της ουσίας. Αναγνωρίζοντας λοιπόν την αποτυχία της διεύθυνσης μιας νομικής συζήτησης για ένα ζήτημα που αφορά την κρατική παρέμβαση στην ατομική αυτοδιάθεση, θα τερματίσω εδώ την δυνατότητα δημοσίευσης σχολίων.

Θα επανέλθω όμως στο νομικό θέμα, αν και είναι σαφέστατο ότι η πρώτη δουλειά που χρειάζεται η υπόθεση αυτή είναι να διαχωριστεί η ψύχραιμη φωνή από την χρησιμοθηρική υστερία.

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...