Κώστας Σημίτης και κράτος δικαίου

Κατά την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κ. Σημίτη (1996 – 2004), η Ελλάδα απέκτησε ορισμένους θεσμικούς πυλώνες που θα έπρεπε να διαθέτει ήδη από δεκαετίες και οι οποίοι είναι σήμερα αυτονόητες παράμετροι που συνθέτουν το οικοδόμημα του κράτους δικαίου σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα. 

Ο ίδιος ο Σημίτης, πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός είχε δώσει δείγματα προσωπικού και πολιτικού ενδιαφέροντος για την ενίσχυση των δικαιοκρατικών θεσμών της χώρας. Χαρακτηριστική ήταν η αρθρογραφία του για την ίδρυση ενός Επιτρόπου Προστασίας Απορρήτου, ως θεσμική λύση για το σκάνδαλο των υποκλοπών που είχε ξεσπάσει στην περίοδο της κυβέρνησης Κώστα Μητσοτάκη. Ο Σημίτης είχε υποστηρίξει ότι αυτά τα θέματα πρέπει να λύνονται από ανεξάρτητη αρχή, σε μια περίοδο που τέτοιοι θεσμοί δεν υπήρχαν ακόμη στο πολιτειακό σύστημα της χώρας. 

Η Ελλάδα το 1997 κύρωσε και έθεσε σε εφαρμογή το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1966 (!), δηλαδή το νομικά δεσμευτικό κείμενο του Ο.Η.Ε. για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καθιστά υποχρεωτική την εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων της Οικουμενικής Διακήρυξης από τα Ελλ. Δικαστήρια. Με αυτή την κύρωση αυτομάτως καταργήθηκαν λόγω της εφαρμογής του άρθρου 28 του Συντάγματος που έδωσε στο Σύμφωνο υπέρτερη τυπική ισχύ διατάξεις που δεν είχαν ακόμη εξοβελιστεί από την ελληνική έννομη τάξη με μόνη την εφαρμογή της Ε.Σ.Δ.Α., με πιο χαρακτηριστική την κατάργηση της προσωπικής κράτησης για οικονομικές οφειλές μεταξύ ιδιωτών μη εμπορικού χαρακτήρα. Η μεταρρύθμιση αυτή πολύ απλά σήμαινε ότι οι πολίτες στην Ελλάδα δεν πηγαίνουν στην φυλακή επειδή ο ένας χρωστάει στον άλλο ποσό κάτω των 30.000 ευρώ. Μέσα στα επόμενα χρόνια, η προσφυγή βάσει του Δ.Σ.Α.Π.Δ. στην Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων των Η.Ε. αποτέλεσε σημαντικό θεσμικό εργαλείο για επιβολή ασφαλιστικών μέτρων σε βάρος της Ελλάδας, ιδίως σε υποθέσεις παράνομων εκτοπίσεων μεταναστών και προσφύγων. 

Το 1997, δηλ. επί Σημίτη, θεσπίστηκε για πρώτη φορά η νομική προστασία των προσωπικών δεδομένων, με την ίδρυση και της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (Ν.2472/1997). Η θεσμοθέτηση της προστασίας δεδομένων ήταν μια ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας, σύμφωνα με την Οδηγία 95/46/ΕΚ και την Σύμβαση 108 του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αποτελούσε επίσης προϋπόθεση για την συμμετοχή της Ελλάδας στην Συμφωνία του Σένγκεν και την κατάργηση των ελέγχων της ελεύθερης μετακίνησης στα σύνορα των χωρών που ανήκουν στον ενιαίο χώρο Σένγκεν.  Ο αδελφός του Κώστα Σημίτη, ο καθηγητής Σπύρος Σημίτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους νομικούς που είχαν εισηγηθεί και συμβάλλει στην εφαρμογή της προστασίας δεδομένων στην Γερμανία ήδη από την δεκαετία του 1970. Κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη, οργανώθηκε και συγκροτήθηκε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων, με πρώτο πρόεδρο της τον Κ.Δαφέρμο. Με τις ιστορικές πρώτες αποφάσεις της Αρχής κατέστη σαφές ότι είχε τελειώσει πλέον σε νομικό επίπεδο η δυνατότητα καθενός και κυρίως των ΜΜΕ να διεισδύουν στην προσωπική ζωή των πολιτών. Με την περίφημη γνωμοδότηση της Αρχής του έτους 2000 διαγνώσθηκε ότι οι αστυνομικές ταυτότητες των πολιτών δεν πρέπει να φέρουν την αναγραφή του θρησκεύματος. Αυτό προκάλεσε μια από τις πιο κεντρικές συζητήσεις για τον χωρισμό του κράτους από τον εναγκαλισμό με την εκκλησία, η οποία εξέλαβε την θεσμική παρέμβαση της Αρχής ως εχθρική ενέργεια και οργάνωση μια μεγάλη συλλογή υπογραφών με αίτημα το δημοψήφισμα. Το αίτημα απορρίφθηκε από την Προεδρία της Δημοκρατίας με μια λιτή ανακοίνωση του τότε ΠτΔ Κ.Στεφανόπουλου που υπενθύμιζε τις συνταγματικές προϋποθέσεις για την κήρυξη της δημοψηφισματικής διαδικασίας. Οι δίκες που ακολούθησαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατέδειξαν ότι το θρήσκευμα δεν είχε καμία θέση στα δημόσια έγγραφα των αστυνομικών ταυτοτήτων και, πολλά χρόνια μετά αυτές οι διακαστικές αποφάσεις χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα ως νομολογία για την αφαίρεση του θρησκεύματος από κάθε σχετικό κρατικό φακέλωμα. Αυτά κόστισαν σημαντικά στον Σημίτη, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που δεν πραγματοποίησε ποτέ επίσημη επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Μόνη παραφωνία στην μεταρρυθμιστική στάση του Σημίτη όσον αφορά τον διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας ήταν η θεσμοθέτηση της υποδοχής του αγίου φωτός από τα ιεροσόλυμα με κρατική πτήση και τιμές αρχηγού κράτους, ενώ μέχρι τότε πραγματοποιείτο ιδιωτικά από γραφείο ταξιδιών.

Το 1998 ιδρύθηκε η ανεξάρτητη αρχή “Συνήγορος του Πολίτη”, κατά τα πρότυπα του Ombudsman, σύμφωνα με συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης που υπήρχαν από το έτος 1975! Πρώτος Συνήγορος του Πολίτη ορίστηκε ο καθηγητής Νικηφόρος Διαμαντούρος, ο οποίος στην συνέχεια ανέλαβε και την αντίστοιχη θέση στην Ε.Ε., ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής (European Ombudsman). 

Το έτος 2000 ιδρύθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη η Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η Ε.Ε.Δ.Α. είναι ο σύμβουλος της Πολιτείας σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πολλά χρόνια μετά, δηλαδή το 2024, η Ε.Ε.Δ.Α. αναγνωρίστηκε διεθνώς ως μια από τις αρτιότερα οργανωμένες ανεξάρτητες αρχές ανθρώπινων δικαιωμάτων από τους επίσημους αξιολογητές της.

Το έτος 2001 ολοκληρώθηκε η πιο σημαντική αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975 μέχρι σήμερα. Το Σύνταγμα αναθεωρήθηκε σε σημαντικό βαθμό έτσι ώστε να υποδεχθεί τις πέντε ανεξάρτητες αρχές που συγκροτούν αναπόσπαστο μέρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και οι οποίες είχαν ιδρυθεί πιο πριν (με την εξαίρεση της ΑΔΑΕ που ιδρύθηκε επίσης επί Σημίτη, το 2003). Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ο Συνήγορος του Πολίτη, το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού  και η Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών δεν θα μπορούσαν πλέον να καταργηθούν από την Βουλή! Επίσης, θα στελεχώνονταν όχι πλέον με απόφαση του κάθε υπουργού, αλλά με ομοφωνία ή πλειοψηφία 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής. Η συνταγματική αναθεώρηση του 2001 καθιέρωσε την αρχή της αναλογικότητας ως ρητό περιορισμό των περιορισμών στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και επέβαλε ρητά την “αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου”, στο άρθρο 25 του Συντάγματος. 

Όσον αφορά το δικαστικό σύστημα, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη επιχειρήθηκε για πρώτη φορά η ενοποίηση του πρώτου βαθμού δικαιοδοσίας με την κατάργηση των Ειρηνοδικείων, μεταρρύθμιση που απορρίφθηκε ωστόσο, αν και στο Σύνταγμα από τότε συμπεριλήφθηκε σχετική ερμηνευτική δήλωση που αξιοποιήθηκε πρόσφατα (2024) από την ελληνική νομοθεσία. 

Σχετική με το κράτος δικαίου είναι και η προσπάθεια εξορθολογισμού του ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων, με την υποχρεωτική εκ του συντάγματος πλέον παραπομπή κάθε τέτοιας υπόθεσης από τμήμα στην Ολομέλεια των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας. Με αυτό τον τρόπο ο έλεγχος της συνταγματικότητας αποκτά εν μέρει πιο “κεντρικό” χαρακτήρα (στον ανώτατο βαθμό), ως μια μικρή εξαίρεση από τον διάχυτο και παρεμπίπτοντα.

Με την αναθεώρηση του 2001 ιδρύθηκε επίσης το “Μισθοδικείο”, δηλαδή το ανώτατο δικαστήριο που αποφασίζει για τους μισθούς των δικαστικών λειτουργών που για πρώτη φορά δεν θα αποτελείται πλέον κατά πλειοψηφία από δικαστικούς (για να λυθεί το θέμα του “Γιάννης κερνάει – Γιάννης πίνει”), αλλά από άλλους νομικούς όπως δικηγόρους και καθηγητές νομικής.

Στο περίφημο “νέο” άρθρο 15 του Συντάγματος, η αναθεώρηση του 2001 προσέθεσε την διάταξη για την καταπολέμηση της διαπλοκής και της παρέμβασης ισχυρών οικονομικών συμφερόντων στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης: η ασυμβίβαστη ιδιότητα του εργολάβου δημόσιων έργων με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή έστω του “βασικού μετόχου” επιχείρησης μέσων ενημέρωσης. Επίσης το νέο Σύνταγμα απαγόρευε και την συγκέντρωση περισσότερων μέσων ενημέρωσης της ίδιας ή άλλης μορφής από τον ίδιο ιδιοκτήτη. Επρόκειτο βέβαια για μια άκρως “μαξιμαλιστική” απαγόρευση που γνώρισε την σχετικοποίησή της από το ευρωπαϊκό δίκαιο και την σχετική απόφαση του Δ.Ε.Κ., η οποία πάντως δεν οδήγησε στην κατάργηση ή την αναθεώρηση του άρθρου 15 το οποίο παραμένει και σήμερα ως έχει.

Αυτό που καταργήθηκε από την αναθεώρηση του 2001 ήταν το απόλυτο ασυμβίβαστό των βουλευτών με κάθε άλλη επαγγελματική ιδιότητα. Η απαγόρευση αυτή κατέρρευσε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ύστερα από προσφυγή του τότε βουλευτή Αλεξανδρου Λυκουρέζου, ο οποίος είχε εκλεγεί βουλευτής της Ν.Δ. και του είχε απαγορευθεί να ασκεί την δικηγορία. Η συνταγματική απαγόρευση καταργήθηκε με την αναθεώρηση του 2008, η οποία τελικώς περιορίστηκε αποκλειστικά σε αυτό το θέμα και μόνον, παρά τις μαξιμαλιστικές προθέσεις της Ν.Δ. για εκτεταμένη αναθεώρηση.

Με την αναθεώρηση του 2001 θεσμοθετήθηκε επίσης ότι η μεταβολή του εκλογικού νόμου δεν ισχύει από τις προσεχείς, αλλά από τις μεθεπόμενες εκλογές. Για να μην μπορεί μία κυβέρνηση σε αποδρομή να δυσκολεύει τον σχηματισμό μονοκομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από την επόμενη κυβέρνηση, όπως θεωρείται ότι είχε γίνει με τον εκλογικό νόμο του ΠΑΣΟΚ του 1989 που δεν επέτρεπε στην ΝΔ να έχει 151 βουλευτές ούτε με 45%. 

Λιγότερο επιτυχημένη θεωρείται βέβαια η αναθεώρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος σχετικά με την ευθύνη των υπουργών και την σχετική δικαστική ασυλία. Μερικώς το άρθρο 86 τροποποιήθηκε με την αναθεώρηση του 2019.

Κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη ιδρύθηκε επίσης η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (Ρ.Α.Ε.), η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (Ε.Ε.Τ.Τ.) σε εφαρμογή ευρωπαϊκών αλλά και διεθνών υποχρεώσεων της χώρας. Ιδρύθηκε επίσης το 2001 και η Ρυθμιστική Αρχή Θαλάσσιων Ενδομεταφορών (Ρ.Α.Θ.Ε.), η οποία καταργήθηκε το 2004 από την κυβέρνηση Καραμανλή με μεταφορά των αρμοδιοτήτων της στην Επιτροπή Ανταγωνισμού που προϋπήρχε. 

Το έτος 2002 η κυβέρνηση Σημίτη θεσμοθέτησε ένα ολόκληρο κεφάλαιο του Αστικού Κώδικα με θέμα την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Σε αυτό το κεφάλαιο τίθενται ορισμένες κεντρικές νομοθετικές επιλογές βιοηθικής, όπως είναι η απαγόρευση της επίλογής φύλου του εμβρύου, αλλά και η δυνατότητα αναπαραγωγής με παρένθετη κύηση και η δυνατότητα κρυοσυντήρησης γενετικού υλικού με σκοπό την μελλοντική αναπαραγωγή, ακόμη και μετά το θάνατο του δότη σε ορισμένες περιπτώσεις. Το καθεστώς του 2002 τροποποιήθηκε ελαφρώς μέσα στα χρόνια, αλλά κατά βάση παραμένει ακόμη και σήμερα το ίδιο τοποθετώντας την Ελλάδα στην πρωτοπορία – όχι πάντα με την θετική έννοια – των χωρών που προβλέπουν νομικές τεχνικές και δυνατότητες ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Φυσικά ακόμη υπάρχει το μεγάλο θεσμικό κενό που δεν περιλαμβάνει την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή από ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια με την μέθοδο της παρένθετής κύησης, η οποία απαγορεύεται ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα. 

Συνολικά, το θεσμικό οικοδόμημα του κράτους δικαίου που συγκροτήθηκε ή και μεταρρυθμίστηκε εκ βάθρων κατά την διακυβέρνηση Σημίτη οδήγησε αδιαμφισβήτητα στην διαμόρφωση ενός πιο σύγχρονου πολιτειακού καθεστώτος που, άλλοτε τολμηρά κι άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, ενίσχυσε τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ουσιαστική δημοκρατία στην χώρα. Το Ελληνικό κράτος δικαίου είναι σίγουρα εντελώς διαφορετικό μετά την διακυβέρνηση της χώρας από τον Κώστα Σημίτη.

Συνολικά, η Ελλάδα μετά τον Κώστα Σημίτη ήταν μια αρκετά διαφορετική χώρα, πιο σύγχρονη, όχι μόνο στα θετικά, αλλά και στα αρνητικά της.

4 παραβάσεις του GDPR από την Google διαπίστωσε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα

Με την σημερινή απόφαση 54/2024 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, σε υπόθεση που εκπροσωπώ τον καταγγέλλοντα - που απασχόλησε προ πολλών ετών την δημοσιότητα με δικαστική υπόθεσή του, για την οποία τελικώς η Δικαιοσύνη εξέδωσε απαλλακτική δικαστική απόφαση - διαπιστώθηκαν παραβιάσεις του #GDPR από την Google και ο αμερικανικός κολοσσός διατάχθηκε με βάση το ευρωπαϊκό δίκαιο να λάβει ορισμένα γενικά μέτρα αποκατάστασης του συστημικού προβλήματος που εντοπίστηκε.

 

Συγκεκριμένα, εκτός από την άρνηση της Google να αποσύρει αποτελέσματα μη επικαιροποιημένα (δεν ανέφεραν την απαλλακτική απόφαση) από την μηχανή αναζήτησης με κριτήριο την χρήση του επωνύμου του καταγγέλλοντος, στην διαδικασία αυτή είχα την ευκαιρία να επισημάνω συγκεκριμένες παραβάσεις του GDPR που αφορούν τον "μηχανισμό" με τον οποίο η Google δέχεται αιτήσεις για διαγραφή προσωπικών δεδομένων.

 

Στην "Φόρμα κατάργησης προσωπικών δεδομένων" της Google, η Αρχή διαπίστωσε τις εξής παραβάσεις του #GDPR που είχα επισημάνει με την καταγγελία και που τόνισα στην διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ενώπιον της ανεξάρτητης αρχής:

 

Α. Δεν υπάρχει δυνατότητα επισύναψης εγγράφων (αρχείου κειμένου, pdf ή άλλης μορφής), ώστε το υποκείμενο των δεδομένων να μπορεί να τεκμηριώσει όσα υποστηρίζει κατά την ενάσκηση των δικαιωμάτων διαγραφής. Εμείς θέλαμε να επισυνάψουμε δικαστική απόφαση που αποδεικνύει την απαλλαγή του καταγγέλλοντος και δεν μπορούσαμε! Αυτό η Αρχή έκρινε ορθώς ότι παραβιάζει το άρθρο 12 παρ. 2 του GDPR και έδωσε εντολή στην Google να το διορθώσει, δίνοντας την δυνατότητα επισύναψης αρχείου στην "Φόρμα".

 

Β. Όταν στέλνεις ένα αίτημα διαγραφής, η Google απαντάει με ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα ότι, ενώ ο GDPR επιβάλλει ικανοποίηση του δικαιώματος εντός 30 ημερών, "μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος", γενικώς και αορίστως. Αυτό η Αρχή έκρινε ορθώς ότι η παραβιάζει το άρθρο 12 παρ. 3 του GDPR και έδωσε εντολή στην Google "να διακόψει την πρακτική αποστολής αυτοματοποιημένου γενικού - μη εξατομικευμένου ενημερωτικού μηνύματος". 

 

Γ. Η Google δεν έχει δημοσιεύσει τα στοιχεία του Υπεύθυνου Προστασίας Δεδομένων (Data Protection Officer - DPO) της, παραβιάζοντας το άρθρο 37 παρ. 7 του GDPR και γι' αυτό η Αρχή της δίνει εντολή να δημοσιεύσει τα εν λόγω στοιχεία επικοινωνίας "σε ευκρινές σημείο της ιστοσελίδας" εντός δύο (2) μηνών από την κοινοποίηση της απόφασης.

 

Δ. H Αρχή έδωσε εντολή στην Google να καταργήσει αποτέλεσμα από την μηχανή αναζήτησής της που περιλάμβανε προσωπικά δεδομένα του καταγγέλλοντος μη επικαιροποιημένα, ήτοι αναφερόταν η ποινική υπόθεση εναντίον του, αλλά όχι η απαλλακτική δικαστική απόφαση, ενώ η Google γνώριζε ότι υπήρχε τέτοια απόφαση και είχε αρνηθεί να αφαιρέσει το συγκεκριμένο αποτελέσμα.

 

Πρόκειται λοιπόν για μία πολύ σημαντική απόφαση που επιβάλλει σε μια αμερικανική εταιρία που είναι κολοσσός στον χώρο του Διαδικτύου να συμμορφωθεί με τον #GDPR. 

 

Το γραφείο μας έχει εκπροσωπήσει και άλλους καταγγέλλοντες με αιτήματα για συμμόρφωση της Google με τον ευρωπαϊκό κανονισμό προστασίας δεδομένων, με την εταιρία να συμμορφώνεται προς τις αποφάσεις της Αρχής. 

 

Αυτή την φορά όμως έχουμε θέσει ορισμένα ζητήματα της ίδιας της διαδικασίας με την οποία καθένας μπορεί να διεκδικήσει την διαγραφή περιεχομένου που τον αφορά προσωπικά, έτσι ώστε η Google να προσαρμόσει την διαδικασία της σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. 

 

Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν την εφαρμογή αυτής της απόφασης και κατά πόσον η Φόρμα της Google θα διορθωθεί με βάση τις εντολές που έδωσε η Αρχή σύμφωνα με τον #GDPR.

 

Μπορείτε να δείτε την Φόρμα της Google ως έχει σήμερα εδώ: 

 

https://reportcontent.google.com/forms/rtbf...

 

Εφόσον η Google δεν προσαρμόσει την Φόρμα της στις διατάξεις του #GDPR που της υπέδειξε η Αρχή και σύμφωνα με τις εντολές που της έδωσε, θα επανέλθω σε αυτή την υπόθεση διεκδικώντας την συμμόρφωση.

Απαγόρευση λειτουργίας καμπάνας ναού λόγω ηχορύπανσης

 Σε υπόθεση που εκπροσωπώ τον θιγόμενο πολίτη, μετά από 2 προσωρινές διαταγές, το Πρωτοδικείο Καλαμάτας εξέδωσε και απόφαση ασφαλιστικών μέτρων με την οποία απαγόρευσε προσωρινά (έχει ασκηθεί και αγωγή) σε ιερό ναό της Μεσσηνίας να χτυπάει την καμπάνα κάθε μισή και κάθε μία ώρα. 

 Η απόφαση αναφέρει μεταξύ άλλων: "Ο ήχος αυτός της καμπάνας είναι εκκωφαντικός και η ηχορύπανση που προκαλείται είναι ασυνήθης για την περιοχή με αποτέλεσμα ο αιτών να μην έχει την υποχρέωση να την ανέχεται. Μάλιστα ο αιτών πάσχει από μία χρόνια (...). Η παραγωγή καθημερινά, με συστηματικό τρόπο θορύβων στο άμεσο περιβάλλον του χώρου κατοικίας του επηρεάζουν με αρνητικό τρόπο την πορεία της υγείας του και δυσχεραίνουν τη θεραπευτική προσπάθεια που γίνεται. Έτσι πιθανολογείται ότι η κατάσταση που δημιουργείται με τη χρήση της καμπάνας του ναού του καθ' ου ως ρολόι, επιδεινώνει τα προβλήματα του αιτούντος και δεν είναι υποχρεωμένος να το ανέχεται, ενώ απ' την άλλη, η σύνδεση της καμπάνας με το ρολόι δεν εξυπηρεταί στην πραγματικότητα κανέναν ουσιώδη σκοπό." 

 Στην κρίση αυτή το δικαστήριο κατέληξε με προσκόμιση ιατρικών γνωματεύσεων και με κατάθεση μάρτυρα που επιβεβαίωσε το εκκωφαντικό της καμπάνας. Το δικαστήριο επέβαλε στον ιερό ναό να καταβάλει την δικαστική δαπάνη του αιτούντος που όρισε στα 425,32 ευρώ.

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια του ίδιου φύλου την εφαρμογή του συνόλου των διατάξεων που ισχύουν για τον γάμο.

Αυτό σημαίνει ότι για τα ομόφυλα ζευγάρια θα ισχύουν κατ' αρχήν όλες οι διατάξεις των άρθρων 1346 - 1349 ("Μνηστεία"), 1350 - 1416 ("Γάμος"), 1438 - 1446 ("Διαζύγιο), 1455- 1460 ("Ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή), 1461 - 1484 ("Συγγένεια"), 1485 - 1504 ("Διατροφή από τον γάμο"), 1505 - 1541 ("Σχέσεις γονέων - τέκνων"), 1542 - 1588 ("Υιοθεσία") του Αστικού Κώδικα. 

 ΣΥΝΑΨΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

 Για τα διαδικαστικά θέματα του πολιτικού γάμου προβλέπει το π.δ. 391/1982.

 Επομένως, ο γάμος των ομοφύλων ζευγαριών, αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, θα μπορεί να είναι τόσο πολιτικός όσο και θρησκευτικός (προφανώς από τις εκκλησίες που ιερολογούν γάμους ομοφύλων), απαιτείται να έχει εκδοθεί άδεια του δημάρχου της κατοικίας καθενός από τους μελλόνυμφους, πριν την τέλεση του γάμου πρέπει να γνωστοποιηθεί με αγγελία και αν ο γάμος δεν γίνει εντός 6 μηνών πρέπει να επαναληφθεί η γνωστοποίηση. Σε κάθε περίπτωση υποβολής αίτησης για τη χορήγηση άδειας γάμου, ο δήμαρχος οφείλει να αναμένει επί μία εβδομάδα από την ημέρα της κατάθεσης της σχετικής αίτησης την ενδεχόμενη καταγγελία, από τρίτους, της έλλειψης στο πρόσωπο του αιτούντος κάποιας θετικής προϋπόθεσης ή της ύπαρξης στο πρόσωπο του ίδιου ή στις σχέσεις του με αυτόν, με τον οποίο πρόκειται να τελέσει γάμο, ενός κωλύματος γάμου. Η καταγγελία γίνεται από οποιονδήποτε εγγράφως και εξετάζεται, εφόσον συνοδεύεται από σοβαρά στοιχεία που αποδείχνουν το καταγγελόμενο περιστατικό ή διατυπώνεται με τη μορφή υπεύθυνης δήλωσης. Αμέσως, μετά τη συμπλήρωση της προθεσμίας της μιας εβδομάδας του προηγουμένου άρθρου, χωρίς να γίνουν καταγγελίες ή, στην περίπτωση που έγιναν καταγγελίες, αμέσως μετά την ακρόαση και του ίδιου του μελλονύμφου τον οποίο αφορούν και εν πάση περιπτώσει μέσα σε εύλογο χρόνο από την ημέρα που αυτός προσκλήθηκε και δεν προσήλθε, ο δήμαρχος ή ο πρόεδρος της κοινότητας οφείλουν να χορηγήσουν χωρίς άλλη καθυστέρηση την άδεια ή να αρνηθούν αιτιολογημένα την χορήγησή της. Σε περίπτωση υποβολής παρόμοιας καταγγελίας, ο δήμαρχος ή ο πρόεδρος της κοινότητας καλούν αμελλητί τον ενδιαφερόμενο να την αντικρούσει.

ΓΟΝΕΪΚΟΤΗΤΑ

Επώνυμο των τέκνων: μέχρι τώρα ο κανόνας ήταν ότι εάν οι γονείς δεν έχουν καθορίσει ποιο επώνυμο θα πάρει το τέκνο, τότε το τέκνο λαμβάνει το όνομα του πατέρα.

Αυτό τώρα αλλάζει με το νομοσχέδιο και θα ισχύει για όλα τα ζευγάρια, ομόφυλα και ετερόφυλα, ότι εάν οι γονείς δεν έχουν δηλώσει εξ αρχής ένα επώνυμο, τότε το τέκνο θα λάβει υποχρεωτικά και τα δύο επώνυμα των γονέων του.

Γονεϊκότητα: το νομοσχέδιο δεν ορίζει τίποτε για την απόκτηση της συγγένειας των γονέων με τα τέκνα τους, εκτός από την αναγνώριση των τέκνων που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει τα εξής:

Τεκνοθεσία: η συγγένεια των θετών γονέων με το θετό τέκνο επέρχεται με δικαστική απόφαση, ύστερα από έκθεση της κοινωνικής υπηρεσίας, η οποία έχει λάβει υπόψη τις συνθήκες διαβίωσης και γνωμοδοτεί εάν το συμφέρον του παιδιού εξυπηρετείται με την τεκνοθεσία από τους συγκεκριμένους γονείς. Εάν το παιδί είναι από 12 ετών και άνω πρέπει να συναινέσει και το ίδιο, εάν είναι μικρότερο, ανάλογα με την ωριμότητά του θα ακουστεί η γνώμη του.

Τεκνοθεσία του βιολογικού ή του θετού παιδιού της/του μίας/ενός συζύγου από την/τον άλλο σύζυγο: ο Αστικός Κώδικας δίνει το δικαίωμα σε ένα έγγαμο ζευγάρι το ένα μέρος να τεκνοθετήσει το παιδί που ήδη έχει το άλλο μέρος. Αυτό και πάλι γίνεται με την ίδια διαδικασία του δικαστηρίου, κατόπιν γνωμοδότησης της κοινωνικής υπηρεσίας και, εφόσον υπάρχει και άλλος βιολογικός γονέας γνωστλος, εν ζωή, με δικαιοπρακτική ικαντότητα, με την συναίνεση και αυτού του γονέα. Σημειωτέον οτι ο αστικός κώδικας σε αυτή την περίπτωση ορίζει ότι σε αυτή την περίπτωση την γονική μέριμνα ασκούν από κοινού οι δύο σύζυγοι, αλλά ταυτόχρονα οι δεσμοί του παιδιού με τον φυσικό γονέα και τους συγγενείς του δεν διακόπτονται (όσον αφορά τα κωλύματα γάμου κ.τ.λ.). 

Γονεϊκή σχέση που έχει δημιουργηθεί στο εξωτερικό (δηλαδή και η περίπτωση της απόκτησης τέκνου με παρένθετη κύηση σε χώρα που το προβλέπει: 

Σύμφωνα με την προτεινόμενη διάταξη, σχέση γονέα ή γονέων και τέκνου που έχει καταχωριστεί σε δημόσια έγγραφα ή δικαστική απόφαση τρίτης χώρας αναγνωρίζεται στην Ελλάδα, τηρουμένων και των διατάξεων για την αναγνώριση δικαστικών αποφάσεων όπου αυτή είναι απαραίτητη, ανεξαρτήτως του φύλου του ενός ή των δύο γονέων και της πρόβλεψης ή μη του τρόπου δημιουργίας της ως άνω σχέσης στο εσωτερικό δίκαιο. Δημόσια αρχή, δικαστήριο ή τρίτος δεν δύναται να αντιταχθεί στην αναγνώριση της γονεΐκής σχέσης του πρώτου εδαφίου που έχει δημιουργηθεί στο εξωτερικό ή στις συνέπειες από την αναγνώριση αυτή. Με την επιφύλαξη της παρ. 2, οι προξενικές αρχές και το Ειδικό Ληξιαρχείο υποχρεούνται σε καταχώριση πράξης αλλοδαπής δημόσιας αρχής που αποτυπώνει γονεϊκή σχέση που έχει ιδρυθεί σύμφωνα με τους κανόνες της οικείας έννομης τάξης και με τήρηση των εκεί προβλεπομένων διατυπώσεων. Ειδικώς στην περίπτωση τεκνοθεσίας από συζύγους του ίδιου φύλου ή τεκνοθεσίας του παιδιού του ενός συζύγου από τον άλλο σύζυγο του ίδιου φύλου που έχει τελεστεί στο εξωτερικό κατά το δίκαιο του τόπου τέλεσής της, η τεκνοθεσία αναγνωρίζεται σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, από τον χρόνο που έγινε, δηλαδή με δικαστική απόφαση, σύμφωνα με το δίκαιο της ιθαγένειας του κάθε μέρους.

Ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή στην Ελλάδα: το νομοσχέδιο δεν απαγορεύει με κάποια ρητή διάταξή του την προσφυγή των έγγαμων ομόφυλων ζευγαριών στις διαδικασίες της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Όμως, η ίδια η δομή του σχετικού κεφαλαίου του Αστικού Κώδικα προβλέπει ότι τα έγγαμα ζευγάρια μπορούν να προσφύγουν σε αυτές τις μεθόδους "μόνο για να αντιμετωπίζεται η αδυναμία απόκτησης τέκνων με φυσικό τρόπο ή για να αποφεύγεται η μετάδοση στο τέκνο σοβαρής ασθένειας". Επίσης, όλες οι σχετικές διατάξεις είναι διατυπωμένες με έμφυλο τρόπο έτσι ώστε να αφορούν μεμονωμένες γυναίκες ή ετερόφυλα ζευγάρια, έγγαμα ή μη. Επομένως, το νομοσχέδιο σιωπηρώς παραπέμπει στην εφαρμογή των υπαρχουσών διατάξεων που έχουν την συγκεκριμένη δομή από την οποία η μέχρι σήμερα ερμηνεία των δικαστηρίων δεν επιτρέπει την προσφυγή στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή για μεμονωμένους άνδρες ή για ομόφυλα ζευγάρια. Ωστόσο, καθώς οι διατάξεις εισάγουν ευθέως διάκριση λόγω φύλου, υπόκεινται σε σύμφωνη με το σύνταγμα ερμηνεία και εφαρμογή που θα επέβαλε και στον νομοθέτη να επιλύσει κυριαρχικά την διάκριση. 

Τρανς γονεϊκότητα: το νομοσχέδιο δεν προτείνει την κατάργηση της παραγράφου 2 του άρθρου 5 του Ν.4491/2017 που ορίζει ότι: "Αν το πρόσωπο που διόρθωσε το καταχωρισμένο φύλο του έχει παιδιά, είτε γεννημένα σε γάμο, είτε γεννημένα σε σύμφωνο, είτε γεννημένα χωρίς γάμο των γονέων τους, είτε υιοθετημένα, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του από τη γονική μέριμνα δεν επηρεάζονται. Στη ληξιαρχική πράξη γέννησης των παιδιών δεν επέρχεται καμία μεταβολή λόγω της διόρθωσης του καταχωρισμένου φύλου του γονέα." Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά με έναν τρανς γονέα είναι υποχρεωμένα να φέρουν στα έγγραφά τους το αρχικό όνομα του γονέα, το οποίο μετά την νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ειναι όνομα που δεν αντιστοιχεί νομικά σε υπαρκτό πρόσωπο ("dead name"). Αυτό σημαίνει όμως ότι το νομοσχέδιο δεν αναγνωρίζει τελικά τα δικαιώματα των γονέων με τρανς γονέα, ο οποίος έχει προχωρήσει σε νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου.

Επίσης, το νομοσχέδιο δεν προβλέπει τις αναγκαίες τροποποιήσεις του ληξιαρχικού δικαίου για την περίπτωση που τρανς άνδρας γεννήσει παιδί, καθώς δεν διευκρινίζει εάν αυτός ο γονέας θα αναγραφεί ως "πατέρας" (ορθό) ή ως "μητέρα" λόγω του ότι διατηρείται το τεκμήριο μητρότητας από το ίδιο το γεγονός της γέννησης.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΓΑΜΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

Σύμφωνα με το νονοσχέδιο, γάμοι Ελλήνων που τελέστηκαν στο εξωτερικό με πρόσωπα του ίδιου φύλου πριν από την έναρξη ισχύος του παρόντος σύμφωνα με το δίκαιο του τόπου τέλεσής τους θεωρούνται υποστατοί από τη στιγμή που έγιναν σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, εκτός αν: α) Έστω ένας από τους συζύγους τέλεσε στο μεταξύ νέο έγκυρο γάμο.
β) Η ανυπαρξία του γάμου είχε ήδη αναγνωριστεί με αμετάκλητη απόφαση ελληνικού
δικαστηρίου.
γ) O γάμος έχει λυθεί με οποιοδήποτε τρόπο ή ακυρωθεί. Αποφάσεις ξένων δικαστηρίων που
έλυσαν ή ακύρωσαν γάμο θεωρούμενο ως ανυπόστατο κατά το προηγούμενο δίκαιο
αναγνωρίζονται σύμφωνα με τις οικείες διατάξεις.

Πρόσωπα του ίδιου φύλου που τέλεσαν γάμο στο εξωτερικό, ως προς τον οποίο συντρέχουν
οι προϋποθέσεις της παρ. 1, και στη συνέχεια σύναψαν σύμφωνο συμβίωσης του ν. 4356/2015
(Α’ 185), μπορούν, εντός ενός (1) έτους από την έναρξη ισχύος του παρόντος, να λύσουν τον γάμο τους με διαζύγιο και να δηλώσουν τη λύση του γάμου τους στο ληξιαρχείο όπου έχει
καταχωριστεί το σύμφωνο. Η δήλωση γίνεται από κοινού, αυτοπροσώπως και χωρίς αίρεση η
προθεσμία. Σε αυτή την περίπτωση, το σύμφωνο συμβίωσης θεωρείται έγκυρο από τον χρόνο
κατάρτισής του. Διαφορετικά το σύμφωνο θεωρείται ότι δεν καταρτίστηκε. Ό,τι καταβλήθηκε σε
εκπλήρωση του συμφώνου δεν αναζητείται. 

ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΣΕ ΓΑΜΟ, ΜΕ ΤΕΛΕΣΗ ΓΑΜΟΥ

Πρόσωπα του ίδιου φύλου που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης του ν. 4356/2015 (Α’ 185),
το οποίο δεν έχει λυθεί με οποιοδήποτε τρόπο ή ακυρωθεί με αμετάκλητη δικαστική απόφαση,
μπορούν, εντός ενός (1) έτους από την έναρξη ισχύος του παρόντος, να τελέσουν γάμο και να
προβούν σε δήλωση στο ληξιαρχείο στο οποίο έχει καταχωριστεί το σύμφωνο ότι επιθυμούν να
ισχύσει αναδρομικά ο γάμος τους από τον χρόνο τέλεσης του συμφώνου. Οι σχετικές δηλώσεις
γίνονται αυτοπροσώπως και χωρίς αίρεση ή προθεσμία. Σε αυτή την περίπτωση το σύμφωνο
θεωρείται ότι δεν καταρτίστηκε. Ό,τι καταβλήθηκε σε εκπλήρωση του συμφώνου δεν
αναζητείται

 

ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Με το νομοσχέδιο προτείνεται η επέκταση της εφαρμογής του νόμου περί ίσης μεταχείρισης (Ν.4443/2016) χωρις διακρίσεις λόγω, εκτός των άλλων, και "έκφρασης φύλου". Μέχρι τώρα προβλέπονται ως λόγοι απαγορευμένων διακρίσεων ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα φύλου και τα χαρακτηριστικά φύλου. 

Επιπλέον, η απαγόρευση διακρίσεων μέχρι τώρα δεν απαγορεύονται στους τομείς που αφορούν:

 α) την κοινωνική προστασία, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής ασφάλισης και της
υγειονομικής περίθαλψης,
β) τις κοινωνικές παροχές και τις φορολογικές διευκολύνσεις ή πλεονεκτήματα,
γ) την εκπαίδευση,
δ) την πρόσβαση στη διάθεση και την παροχή αγαθών και υπηρεσιών που διατίθενται
(συναλλακτικά) στο κοινό, συμπεριλαμβανομένης της στέγης.

Με το νομοσχέδιο προτείνεται λοιπόν η επέκταση και σε αυτούς τους τομείς. Τίθεται λοιπόν ένα ζήτημα ερμηνείας: πώς είναι δυνατόν να απαγορεύονται πλέον οι διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου στον τομέα της κοινωνικής προστασίας και της υγειονομικής περίθαλψης, αλλά ταυτόχρονα να απαγορεύεται σιωπηρώς η προσφυγή σε μεθόδους ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής; Το θέμα αυτό έχει απασχολήσει δικαστήρια άλλων ευρωπαϊκών χωρών και υπάρχουν σχετικές δικαστικές αποφάσεις στην Σουηδία, την Ολλανδία και την Ισπανία που κι εκεί υπήρχε η προϋπόθεση του παθολογικού προβλήματος, αλλά τα δικαστήρια έκριναν ότι αυτό παραβίαζε την αρχή της ίσης μεταχείρισης για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Ελληνική σημαια και καλλιτεχνικά έργα

 

Η εθνική σημαία είναι ένα κοινόχρηστο σύμβολο που ενώνει την κοινότητα.

Ο κοινόχρηστος χαρακτήρας της επιτρέπει και την ατομική νοηματοδότηση, την χρήση στο πλαίσιο της έμπνευσης για σκοπούς καλλιτεχνικής ή άλλης δημιουργικής έκφρασης.

Το στοιχείο της ιερότητας που ενυπάρχει - για μέρος του πληθυσμού κι όχι εξ ορισμού για όλους - στην συμβολική αναπαράσταση του έθνους που εικονίζεται στην σημαία δεν είναι ασύμβατο με την ελευθερία της τέχνης.

Ειδικά όταν η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι ιδανικά που βρίσκονται εγκατεσπαρμένα σε ιδρυτικά κείμενα ενός νέου εθνικού κράτους, όπως είναι το Ελληνικό, δηλαδή: στα επαναστατικά Συντάγματα, τον Ύμνο εις την Ελευθερία, την Ελληνική Νομαρχία, στο συγγραφικό έργο του Ρήγα και σε πολλά άλλα δομικά κείμενα που διατρανώνουν την ελευθερία της έκφρασης και γενικά την ελευθερία ως εγγενές στοιχείο της ελληνικότητας.

Αυτό σημαίνει ότι η σημαία αποτελεί ελεύθερα στοιχείο έμπνευσης για έργα τέχνης, χωρίς αυτό να είναι ασύμβατο προς την ιερότητά της, ακριβώς επειδή η ιερότητα αυτή βασίζεται και έχει στον πυρήνα της την ελευθερία της έκφρασης. Από αυτή την άποψη, αντεθνική και ανθελληνική είναι η υποστήριξη ότι η σημαία πρέπει να παραμένει ανέγγιχτη και να μην αποτελεί αντικείμενο κοινής χρήσης και ελεύθερης έμπνευσης: είναι μια θέση αντίθετη στην ίδια την ουσία των ιδανικών που διασαλπίζονται με την ελληνική σημαία.

Οι νομικές απαγορεύσεις της προσβολής εθνικού συμβόλου στην σύγχρονη εποχή είναι ανεκτές μόνο προς δύο κατευθύνσεις: η μία κατεύθυνση απαγορεύει την χρήση του εθνικού συμβόλου σε προϊόντα, υπηρεσίες, συλλόγους και πολιτικά κόμματα, ακριβώς για να αποτραπεί η σύγχυση του κοινού ότι κάτι ιδιωτικό μπορεί να είναι και κρατικό ή εθνικό. Η άλλη κατεύθυνση απαγορεύει την καταστροφή, την αλλοίωση και την προσβολή του εθνικού συμβόλου, όταν οι πράξεις αυτές γίνονται στο πλαίσιο της δημόσιας υποκίνησης βίας ή μίσους ή διακρίσεων κατά ομάδας ανθρώπων ή ατόμου λόγω της εθνικής ή φυλετικής καταγωγής του, κατά τρόπο που θέτει σε κίνδυνο την δημόσια τάξη ή που ενέχει κίνδυνο για την ζωή, την ασφάλεια και την ελευθερία του. Δηλαδή όταν συρρέει με την αντιρατσιστική νομοθεσία. Καμία από τις δύο κατευθύνσεις δεν ποινικοποιεί τα έργα τέχνης που έχουν χρησιμοποιήσει στοιχεία από την σημαία. Όποτε η σημαία ενεπλάκη σε νομική διαφορά σχετική με έργο τέχνης, όλα τα δικαστήρια, ελληνικά και ευρωπαϊκά έκριναν υπέρ της τέχνης κι όχι υπέρ του ανέγγιχτου της σημαίας.

Είμαστε υποχρεωμένοι να αποκηρύσσουμε ή να μας αρέσουν τα έργα τέχνης που βασίζονται στην σημαία; Όχι βέβαια. Το προσωπικό γούστο είναι ελεύθερο και μια τέτοια αξίωση δεν μπορεί να υπάρχει για κανένα έργο τέχνης. Μπορούμε να κάνουμε κριτική θετική ή αρνητική, με την όποια αξία έχει μια ατομική γνώμη στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης. Άλλο αυτό όμως κι άλλο οι επεμβάσεις που αφαιρούν ένα εικαστικό έργο από την δημόσια έκθεσή του, η οποία συμφωνήθηκε νομικά να έχει συγκεκριμένη διάρκεια που το κράτος οφείλει να τηρήσει.

ΕΔΔΑ για ομοφοβικά Αμβρόσιου

 

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου απέρριψε σήμερα την προσφυγή του π. Μητροπολίτη Αμβρόσιου - Αθανάσιου Λενή εναντίον της Ελλάδας για την καταδίκη του σχετικά με την δημόσια υποκίνηση βίας κατά ΛΟΑΤΚΙ προσώπων με ανάρτησή του το 2015.

Η απόφαση είναι αναρτημένη εδώ: https://hudoc.echr.coe.int/?i=001-226442

 

Ειδικότερα, κρίθηκε ότι η καταδίκη του από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο και τον Άρειο Πάγο για την γνωστή ανάρτησή του που έγινε με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης και στην οποία περιλαμβάνονταν προτροπές τύπου "φτύστε τους" και μύδροι τύπου "δεν είναι άνθρωποι είναι τέρατα της φύσεως", δεν παραβίασε την ελευθερία της έκφρασής του.

 

To κύριο επιχείρημα του Αμβρόσιου ήταν ότι το κείμενο δεν αφορούσε τα ΛΟΑΤΚΙ πρόσωπα αλλά τους "πολιτικούς" που ψήφιζαν το σύμφωνο συμβίωσης. Αυτή ήταν η υπερασπιστική γραμμή του και στα εθνικά δικαστήρια, τα οποία την απέρριψαν.

 

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναφέρει στην απόφασή του ότι συμφωνεί με τα συμπεράσματα των ελληνικών δικαστηρίων ότι η ανάρτηση του προσφεύγοντος αναφέρεται σαφώς σε όσους βιώνουν ή υποστηρίζουν την ομοφυλοφιλία και ότι η πλειοψηφία των σχολίων του Αμβρόσιου περιλάμβαναν κλασικές ομοφοβικές εκφράσιες όπως "είναι δικαίωμά τους φυσικά να ζουν ιδιωτικά και κρυφά με τον τρόπο που θέλουν". Δηλαδή, το Ε.Δ.Δ.Α. κατηγοριοποιεί πλέον ως τυπική ομοφοβική ρητορική την γνωστή φράση "δεν μας νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους".

Περαιτέρω , εκφράσεις όπως "μαυρίστε τους" που αφορούν τους πολιτικούς, από τον παλαιό τρόπο ψηφοφορίας με λευκά και μαύρα σφαιρίδια, στην πραγματικότητα στοχοποιούν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, ακόμη κι αν αφορούν τους πολιτικούς που ψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης.

 

Το πιο σημαντικό σε αυτή την απόφαση είναι ότι έκρινε πως εδώ χρησιμοποιήθηκε η ελευθερία της έκφρασης για άλλον σκοπό από αυτόν για τον οποίο έχει θεσπιστεί και σε αντίθεση με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς η επίδικη ανάρτηση περιέχει προτροπή σε επιβολή διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτή η χρήση της ελευθερίας έκφρασης για σκοπό άλλον συνιστά καταχρηστική ενάσκηση δικαιώματος κατά το άρθρο 17 της ΕΣΔΑ και για τον λόγο αυτόν, το Ε.Δ.Δ.Α. απέρριψε την προσφυγή Αμβρόσιου ως απαράδεκτη.

 

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική απόφαση για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα σε σχέση με τον μισαλλόδοξο λόγο εναντίον τους για όλη την Ευρώπη, επικυρώνοντας την απόφαση 858/2020 του Αρείου Πάγου, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ο ελληνικός νόμος 927/1979 δεν πρέπει να αλλάξει έτσι ώστε να περιλαμβάνει κάθε αντιΛΟΑΤΚΙ κήρυγμα μίσους κι όχι μόνο όσα προτρέπουν σε βία, μίσος ή διακρίσεις.

H τέχνη του εξωδίκου

Υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι η κοινοποίηση μιας εξώδικης δήλωσης είναι μια νομικώς ανούσια πράξη, καθώς κυκλοφορεί το δημοφιλές φληνάφημα ότι εάν ο θιγόμενος πράγματι είχε έννομα δικαιώματα θα είχε προχωρήσει απ' ευθείας στην δικαστική προσφυγή.

Αυτό ενδεχομένως να είχε μια βάση προ του Ν.4356/2015, αλλά με αυτόν τον νόμο και συγκεκριμένα με το άρθρο 37, ο ίδιος ο νομοθέτης όρισε ως υποχρεωτική προδικασία την επίδοση εξώδικης δήλωσης, πριν την ενάσκηση της αγωγής. Δηλαδή, με ποινή απαραδέκτου: εάν ο ενάγων δεν έχει αποστείλει πρώτα το εξώδικο, εάν δεν έχουν παρέλθει άπρακτες εκ μέρους του δράστη 10 ημέρες μη αποκατάστασης του θιγόμενου, ή εάν έχουν παρέλθει 6 μήνες, τότε το δικαστήριο δεν εξετάζει την ουσία της αγωγής, αλλά την απορρίπτει ως απαράδεκτη.

Πρόκειται βέβαια για μια συγκεκριμένη κατηγορία αγωγών που αφορούν τις λεγόμενες υποθέσεις προσβολής προσωπικότητας δια του τύπου ή δια των μ.μ.μ.ε ή δια του Διαδικτύου (με τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, επίσης του 2015). Εδώ έχουμε από το έτος 2020 πλέον και την πάγια νομολογία ότι η διάταξη αυτή της υποχρεωτικής προδικασίας καταλαμβάνει και τις προσβολές προσωπικότητας που τελούνται μέσα από πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το Twitter. Περιστασιακή περί του αντιθέτου νομολογία περί μη αναλογικής εφαρμογής έχει πλέον υποχωρήσει.

Έτσι, η εξώδικη δήλωση δεν είναι πλέον μια απλή ισχυρή όχληση, δεν είναι ένα ανούσιο έγγραφο που το πετάμε στα σκουπίδια, καθώς αποκτά στοιχεία προδικασίας, δηλαδή έναρξης της τυπικής διαδικασίας που υποχρεωτικά πρέπει να τηρηθεί για να ασκηθεί στην συνέχεια νομότυπα η αγωγή. (Άλλο στοιχείο προδικασίας είναι η υποχρεωτική έγγραφη ενημέρωση του ενάγοντος σχετικά με την δυνατότητα επίλυσης της διαφοράς με την προσφυγή στην διαδικασία της διαμεσολάβησης, η μη τήρηση της οποίας τιμωρείται επίσης με την ποινή της ακυρότητας.)

Ωστόσο, ο νομοθέτης δεν αρκείται στην επίδοση μιας εξώδικης δήλωσης οιουδήποτε περιεχομένου, αλλά καθορίζει και ένα ελάχιστο μέρος που οφείλει ο υποψήφιος ενάγων να έχει εκθέσει με σαφήνεια και πληρότητα. Ιδίως οφείλει να έχει υποδείξει ένα συγκεκριμένο κείμενο αποκατάστασης, η δημοσιοποίηση του οποίου εκ μέρους του δράστη, εντός 10 ημερών από την επίδοση, εξαλείφει την αστική απαίτηση για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, καθώς και άλλες αστικής φύσεως απαιτήσεις. Δεν εξαλείφει ωστόσο, την αξίωση της Πολιτείας για ποινική δίωξη του δράστη, στην περίπτωση που ο θιγόμενος έχει υποβάλει και έγκληση για την προστασία της τιμής και της υπόληψης του: αυτό το δικαίωμα διατηρείται και μπορεί να ασκηθεί εντός τριμήνου από την περιέλευση σε γνώση των περιστατικών που συνιστούν την προσβολή της τιμής.

Υπάρχουν περιπτώσεις δηλαδή που τα εξώδικα δεν περιείχαν το ελάχιστο περιεχόμενο που ορίζει η ειδική νομοθεσία και τελικά αυτό οδήγησε και σε απόρριψη των αγωγών ως απαραδέκτων. Πρόκειται για μια ένσταση την οποία ασκούμε πλέον αρκετά συχνά όταν ως πληρεξούσιοι εκπροσωπούμε εναγόμενους που δεν τους έχουν κοινοποιηθεί εξώδικα με το ελάχιστο κατά νόμο περιεχόμενο.

Με αυτά τα χαρακτηριστικά, η νομοθεσία, καθώς και η νομολογία των τελευταίων 8 ετών έχει προσδώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στην σύνταξη και την επίδοση της εξώδικης δήλωσης του θιγόμενου από δημοσίευμα ή ανάρτηση, καθιστώντας τα μέρος της προδικασίας και υποχρεωτική δίοδο πριν την προσφυγή στην Δικαιοσύνη. Παράλληλα, οι αποφάσεις των δικαστηρίων έχουν επιβεβαιώσει ότι οι κανόνες για το ελάχιστο περιεχόμενο και την ορθή σύνταξη ενός εξωδίκου είναι πολύ αυστηροί και μπορεί να στοιχίσουν το παραδεκτό μιας μελλοντικής αγωγής.

Όμως, υπάρχουν και οι άγραφοι κανόνες της τέχνης της δικηγορίας που επιβάλλουν στα εξώδικα να είναι όσο το δυνατόν πιο υπαινικτικά και συνοπτικά, κατά το μέτρο του δυνατού, ώστε να αποφεύγονται οι τυχόν ομολογίες γεγονότων και οι ισχυρισμοί που μπορεί να αποκαλύψουν περισσότερα από όσα χρειάζονται για να επιτελέσουν τον σκοπό τους. Αυτός είναι ένας αντίρροπος άτυπος κανόνας που βρίσκεται σε σχέση έντασης με την διάταξη για το ελάχιστο περιεχόμενο που ορίζεται στο άρθρο 37 του Ν.4356/2015. Εκεί έγκειται βέβαια και η lege artis επιτέλεση των καθηκόντων της/του συντάκτη του εξωδίκου.

Λιγότερο γνωστό επίσης είναι ότι η νομική χρησιμότητα του εξωδίκου απορρέει από την έκθεση επίδοσης που συντάσσει ο δικαστικός επιμελητής. Έχοντας την ευθύνη του εντοπισμού του δράστη, ο δικαστικός επιμελητής ασκεί δημόσια εξουσία σε σχέση με την βεβαίωση της πράξης της επίδοσης σε μια διεύθυνση που πράγματι αποτελεί κατά τον νόμο την κατάλληλη γεωγραφική συντεταγμένη για τις έννομες συνέπειες. Η πρόσθετη αξία της ίδιας της έκθεσης επίδοσης, την οποία συνήθως δεν λαμβάνει ο δράστης, αλλά μόνο αντίγραφο σε περίπτωση θυροκόλλησης, είναι η δημόσια επιβεβαίωση της πραγματικής διεύθυνσης του, με δυνατότητα και για μελλοντικές επιδόσεις.

Πετυχημένο εξώδικο δεν είναι μόνο αυτό που πείθει για τις ζητούμενες ενέργειες, αλλά κι εκείνο που, αν χρειαστεί να κριθεί από την δικαιοσύνη, αποδεικνύεται ότι είναι σε θέση να αναμετρηθεί με τις λεπτομερείς απαιτήσεις της νομοθετικής ρύθμισης περί το παραδεκτό.