Συνταγματική προθεσμία για εκλογή ΠτΔ

Δεν έχει παρέλθει η προθεσμία για την εκλογή ΠτΔ. Το Σύνταγμα στο άρθρο 32 παρ. 4 εδάφιο β' αναφέρει ότι η Βουλή που προέκυψε από εκλογές κατόπιν διάλυσής της, λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ, "αμέσως μόλις συγκροτηθεί σε σώμα εκλέγει με ονομαστική ψηφοφορία ΠτΔ" κτλ. Το "αμέσως" δεν σημαίνει αναγκαστικά στην πρώτη συνεδρίαση της: προέχει εξάλλου η εκλογή του Προεδρείου. Το ίδιο το Σύνταγμα εξειδικεύει το "αμέσως" στην παράγραφο 5 του ίδιου άρθρου: 

"Aν η Bουλή έχει διαλυθεί με οποιονδήποτε τρόπο, η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αναβάλλεται ώσπου να συγκροτηθεί σε σώμα η νέα Bουλή και μέσα σε είκοσι ημέρες, το αργότερο, από τη συγκρότησή της." 

Θα έλεγε κανένας ότι η παράγραφος αυτή ορίζει άλλες περιπτώσεις διάλυσης της Βουλής, αφού ειδικά η διάλυση για λόγους άγονης ψηφοφορίας για ΠτΔ ρυθμίζεται από την παρ.4. Δεν μας επιτρέπει όμως να το πούμε αυτό η διατύπωση της παρ. 5 που αναφέρει ότι αφορά την διάλυση της Βουλής "για οποιονδήποτε λόγο", δηλαδή και για τον λόγο της μη εκλογής ΠτΔ. Η Βουλή συγκροτήθηκε σε σώμα στις 5 Φεβρουαρίου 2015. Επομένως, απώτατη ημερομηνία για εκλογή ΠτΔ κατά το Σύνταγμα είναι η 26η Φεβρουαρίου 2015.

Το κοινοβουλευτικό προηγούμενο που υπάρχει είναι η Βουλή που αναδείχθηκε από τις εκλογές της 8ης Απριλίου 1990. Η προηγούμενη Βουλή είχε διαλυθεί κατόπιν μη εκλογής ΠτΔ. Η νέα τότε Βουλή συγκροτήθηε σε σώμα την 21η Απριλίου 1990 (Ζ' Περίοδος Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας). Στην Α' Συνεδρίαση της Α' Συνόδου (21.4.1990), σύμφωνα με τα Πρακτικά έγινε αγιασμός και ορκωμοσία των βουλευτών. Στην Β' Συνεδρίαση (22.4.1990) μοναδικό θέμα ήταν η εκλογή Προέδρου της Βουλής. Στην Γ' Συνεδρίαση (23.4.1990) η εκλογή των υπόλοιπων μελών του Προεδρείου της Βουλής. Στην Δ' Συνεδρίαση (24.4.1990) προγραμματικές δηλώσεις από τον Πρωθυπουργό. Στην Ε' Συνεδρίαση (25.4.1990) τοποθετήσεις της αντιπολίτευσης κ.ο.κ. Η πρώτη μετεκλογική ψηφοφορία για την εκλογή ΠτΔ έγινε στις 30.4.1990 (άγονη). Η δεύτερη μετεκλογική ψηφοφορία έγινε στις 4.5.1990, κατά την οποία εξελέγη ΠτΔ με 153 ψήφους ο Κ. Καραμανλής 

Νέες αποφάσεις για ελευθερία έκφρασης και θρησκεύματος

Tρεις ωραίες αποφάσεις χτες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

1) Τραγουδιστής κατά τη διάρκεια συναυλίας που διοργάνωσε το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα Τουρκίας πήρε το μικρόφωνο και είπε ότι η σύγχρονη Τουρκία δεν είναι ούτε ελεύθερη, ούτε δημοκρατική και εξέφρασε την υποστήριξή του στα κουρδικά εθνικιστικά κινήματα. Ο εισαγγελέας κίνησε εναντίον του δίωξη επειδή η άδεια που είχε δώσει η Περιφέρεια αφορούσε μόνο συναυλία κι όχι πολιτική ομιλία! Επιβλήθηκε πρόστιμο στον τραγουδιστή και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Τουρκία για παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης σε συνδυασμό με παραβίαση της αρχής της δίκαιης δίκης. Το κλου είναι ότι η απόφαση του ΕΔΔΑ βγήκε χτες ενώ η προσφυγή είναι του 2005!

2) Δημοσιογράφος επέκρινε δήμαρχο για τις επαγγελματικές του δραστηριότητες και ζήτησε την παραίτησή του με αποτέλεσμα ο δήμαρχος να υποβάλει μήνυση εναντίον του και το δικαστήριο να κηρύξει ένοχο τον δημοσιογράφο γιατί είχε μεν έγγραφα που παρουσίαζαν ζητηματάκια της δημοτικής αρχής, αλλά όχι και τίποτα φοβερό. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε τη Ρουμανία για παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης (κι αυτή η προσφυγή παλιά, του 2006).

3) Πιστή μιας διεθνούς θρησκευτικής κοινότητας (Word of life) για την οποία κοινότητα οι αρχές είχαν απαγορεύσει τις δημόσιες δράσεις κατελήφθη σε λατρευτικές διαδικασίες στο σπίτι της και κατασχέθηκε έντυπο υλικό. Δικαιώθηκε μεν από τα Βουλγάρικα δικαστήρια, εν μέρει όμως, καθώς της επεστράφη το υλικό, αλλά απορρίφθηκε από το εφετείο το δικαίωμά της για αποζημίωση. Έτσι, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναγνώρισε ότι η Βουλγαρία παραβίασε την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης σε συνδυασμό με το δικαίωμα προσφυγής σε ένδικο μέσο και της επιδίκασε ... 2.000 ευρώ αποζημίωση κι άλλα 2.000 για δικαστικά έξοδα! Προσφυγή του 2007.

Περισσότερα εδώ. 

Αυτές τις αποφάσεις θα μπορούσε να βγάλει οποιοδήποτε δικαστήριο στην Ευρώπη. Δεν το κάνουν όμως. Μπορεί να φαίνονται απλοϊκές οι υποθέσεις, σε καθεμιά τους όμως υπάρχει ένα έντονο τοπικό στοιχείο (εθνική θέση για μειονότητες - προστασία τοπικού άρχοντα - θρήσκευμα διαφορετικό από την επικρατούσα εκκλησία) που εμποδίζει τους τοπικούς δικαστές από μια δίκαιη κρίση. Από την άλλη πλευρά το Ευρωπαϊκό Δικαστηριο είναι, απλά, πολύ "λίγο". Τι να την κάνει την δικαίωση ο άλλος μετά από δέκα χρόνια και αποζημίωση 2 χιλιάδες ευρώ.

Δεν αρκεί η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης

Το πρόβλημα με τον νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι βέβαια μόνο ο αποκλεισμός που περιέχει. Ενώ προβάλλεται ως εναλλακτική μορφή για όσες/όσους δεν θέλουν/μπορούν να συνάψουν γάμο, δεν είναι: δεν παρέχει τις φορολογικές, κοινωνικοασφαλιστικές και ίδιες κληρονομικές δυνατότητες που προβλέπονται για τα έγγαμα άτομα. Επίσης δεν προβλέπεται δυνατότητα από κοινού τεκνοθεσίας (ενώ προβλέπεται για τα μεμονωμένα άτομα!). Επομένως, ακόμη κι αν επεκταθεί το πεδίο εφαρμογής του στα ομόφυλα ζευγάρια (βλ. απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου), η διάκριση θα παραμένει.

Για παράδειγμα: στο γάμο, ο σύζυγος καλείται ως εξ αδιαθέτου κληρονόμος με τους συγγενείς της πρώτης τάξης στο τέταρτο και με τους συγγενείς των άλλων τάξεων στο μισό της κληρονομιάς και παίρνει και εξαίρετο. Ενώ στο σύμφωνο συμβίωσης, ο σύντροφος καλείται ως εξ αδιαθέτου κληρονόμος στο έκτο με τους πρώτης τάξης και στο τρίτο με τους υπόλοιπους! Κι αυτή είναι μόνο μια απόκλιση του κληρονομικού δικαίου που θεωρητικά μπορεί να καλυφθεί με τη διαθήκη. Όχι όμως και οι διαφοροποιήσεις ως προς τη νόμιμη μοίρα.

Kαι βέβαια, αν μιλάμε συνολικά για την ΛΟΑΤ ατζέντα, υπάρχουν ακόμη δικαιώματα που παραμένουν κλειδωμένα και ακρωτηριασμένα:

- ο γάμος, θεσμός εντελώς διακριτός από το σύμφωνο συμβίωσης

- το δικαίωμα αιμοδοσίας, χωρίς διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου

- το δικαίωμα ληξιαρχικών μεταβολών, με σεβασμό στην ταυτότητα φύλου χωρίς χειρουργικές επεμβάσεις

- η απαγόρευση διακρίσεων λόγω σεξ/κού προσ/μου και ταυτότητας φύλου όχι μόνο στην εργασία, αλλά στο σύνολο των συναλλαγών (ν.3304/2005)

- η επιτρεπόμενη παρένθετη μητρότητα χωρίς διακρίσεις

και πολλά άλλα.

Δημοσίευση φωτογραφιών αποφυλακισθέντος

Να, λοιπόν, ένα δύσκολο ερώτημα ελευθερίας πληροφόρησης - προστασίας προσωπικότητας: να δημοσιευθεί ή όχι η αποφυλάκιση ενός διαβόητου δολοφόνου που εξέτισε την υπερεικοσαετή ποινή του ή να σεβαστούν τα μ.μ.ε. την επανένταξή του στην κοινωνία; Αυτά δεν απαντώνται με ένα ναι ή ένα όχι. Υπάρχουν πολλά και σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της μιας και της άλλης προσέγγισης. Μια υπόθεση που συγκλόνισε την χώρα πριν από 20 χρόνια εξακολουθεί να παράγει είδηση, στο στάδιο της περάτωσής της με την αποφυλάκιση του τελευταίου κρατούμενου. Αλλά πόση είδηση; Αρκούν οι επαναδημοσιεύσεις φωτογραφιών της εποχής εκείνης ή θα μπορούσαν να δημοσιοποιηθούν τωρινές φωτογραφίες αποφυλάκισης; Μπορεί να προστεθεί θεμιτά στη συζήτηση ένα επιχείρημα περί μη σωφρονισμού που θα δικαιολογούσε κυκλοφορία πρόσφατων φωτογραφιών χωρίς ταυτόχρονα αυτό να μην θεωρείται μια "επικήρυξη" που παρεμποδίζει την κοινωνική επανένταξη; Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα δικαίωμα στη λήθη και η αξίωση του ίδιου να μην δημοσιεύονται στοιχεία του;

Αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν χωρίς την επίκληση της αρχής της αναλογικότητας που θα ορίσει το μέτρο κατά το οποίο και η ελευθερία πληροφόρησης αλλά και το δικαίωμα προστασίας της προσωπικότητας θα τηρηθούν ταυτόχρονα, χωρίς το ένα να υπερβαίνει το άλλο. Η αρχή της αναλογικότητας μας θέτει τα κριτήρια που πρέπει να απαντηθούν: η δημοσίευση μιας σύγχρονης φωτογραφίας είναι ένας περιορισμός του δικαιώματος στη λήθη
- κατάλληλος,
- αναγκαίος και
- ο ηπιότερος δυνατός ενόψει του δικαιώματος ενημέρωσης ή μήπως υπάρχουν ηπιότερες εναλλακτικές μορφές ενημέρωσης του κοινού με χρήση προσωπικών στοιχείων;

Από την άλλη πλευρά, η απαγόρευση δημοσίευσης σύγχρονων φωτογραφιών του αποφυλακισθέντος αντιστοιχεί σε μια "πιεστική κοινωνική ανάγκη" που επιβάλλει την προστασία των ιδιωτικότητας του έναντι των αντίρροπων αξιώσεων για ενημέρωση; Και αν όχι που σταματάει αυτό; Θα επιτρεπόταν ας πούμε ένας δημοσιογράφος να μας ενημερώσει για την διεύθυνση κατοικίας του; (Στις Η.Π.Α. υπάρχουν αρχεία που καταγράφονται λ.χ. διευθύνσεις δραστών συγκεκριμένων αδικημάτων, όπου οι γείτονες μπορούν να συμβουλευτούν μπαίνοντας με κωδικό). Εάν υπάρχουν στοιχεία από περιστατικά κατά το στάδιο των αδειοδοτήσεων του κρατούμενου, ενισχύεται το δικαίωμα ενημέρωσης και υποχωρεί η αξίωση σεβασμού των προσωπικών δεδομένων. Αλλά πρέπει πάντοτε να υπηρετείται και το δημόσιο συμφέρον της επανένταξης στην κοινωνία με ομαλό τρόπο, αφού η ποινή είναι συγκεκριμένη και εκτίθηκε.

Ο Καμίνης ζητά απόσυρση υποψήφιων Συμπαραστατών του Δημότη και της Επιχείρησης