Το 1970 η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα θέσπισε τον Κανονισμό 1308/70 «περί κοινής οργανώσεως της αγοράς στον τομέα του λινού και της κάνναβης». Από τότε θεσπίστηκε και τέθηκε σε ισχύ σειρά ευρωπαϊκών Κανονισμών για την κλωστική κάνναβη (cannabis sativa), καθώς και για την χορήγηση ενίσχυσης της παραγωγής της ανά στρέμμα.
Όταν η Ελλάδα προσχώρησε στην ΕΟΚ το 1979 υπήρχε ήδη η σχετική νομοθεσία.
Την δεκαετία του 1990 εμφανίστηκαν τα πρώτα καταστήματα πώλησης προϊόντων κλωστικής κάνναβης (ρούχων, αξεσουάρ, σαμπουάν, καλλυντικών κτλ). Κάποιοι εντελώς αμόρφωτοι έστησαν ένα δικαστικό και αστυνομικό κυνηγητό. Όλοι οι επιχειρηματιες αθωώθηκαν πανηγυρικά: η ευρωπαϊκή νομοθεσία ήταν σαφέστατη και δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι δεν πρόκειται για απαγορευμένο ναρκωτικό.
Η κυβέρνηση Σαμαρά το 2013 είχε την ευθύνη για τον νέο νόμο περί ναρκωτικών, τον Ν.4139/2013 (ΦΕΚ Ά 74/20.3.2013). Στο άρθρο 1 παρ. 3 αυτού του νόμου αναφέρεται καθαρά ότι στις απαγορευμένες ναρκωτικές ουσίες ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα προϊόντα κάνναβης του είδους Cannabis Sativa L μέχρι 0.2% περιεκτικότητας σε τετραυδροκανναβινόλη (ΤHC).
Άρα η Ν.Δ. δεν είχε κανένα πρόβλημα όταν ήταν κυβέρνηση να νομοθετήσει αυτό που ούτως ή άλλως επιτρέπεται από την δεκαετία του 1970. Σήμερα λοιπόν γιατί μας λέει ότι η νομιμοποίηση της καλλιέργειας για ιατρική χρήση κάνναβης υπό όρους ανοίγει τον δρόμο για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών; Με τις τσάντες, τα μπλουζάκια και τα καλλυντικά από κάνναβη δεν είχε πρόβλημα και έχει με τα φάρμακα των ασθενών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου