Με την απόφαση 236/2023 το Α1' πολιτικό τμήμα του Αρείου Πάγου απέρριψε αίτηση αναίρεσης κατά εντολέως μας, εναντίον της οποίας είχαν ασκηθεί αξιώσεις αποπληρωμής δανειακής σύμβασης, η οποία αποδείχθηκε στο Εφετείο ότι αποτελούσε εικονική σύμβαση για την λύση αφανούς εταιρείας οίκου ανοχής που λειτουργούσε παρά τον νόμο.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι ορθά το Εφετείο δέχτηκε ότι ουδέποτε η αναιρεσείουσα μεταβίβασε οποιοδήποτε χρηματικό ποσό στην αναιρεσίβλητη, λόγω κατάρτισης μεταξύ τους πραγματικής σύμβασης δανείου, διότι το αληθές ήταν ότι η "σύμβαση δανείου" στην πραγματικότητα ήταν εικονική και απετέλεσε ένα (εικονικό) έγγραφο για τη λύση της παράνομης αφανούς εταιρίας τους εκμετάλλευσης οίκου ανοχής προς ομαδικό εταιρισμό (μόνο η εμφανής εταίρος είχε πιστοποιητικό σεξεργάτριας), με τον όρο της τμηματικής απόδοσης στην αναιρεσείουσα του χρηματικού ποσού που αναλογούσε σε αυτό το ποσό, το οποίο εκείνη είχε καταβάλει στην κατονομαζόμενη τρίτη (αρχική ιδιοκτήτρια του οίκου), ανερχόμενο σε 40.000 ευρώ, για να αγοράσει το μερίδιο της, ποσοστού 50%, της παραπάνω επιχείρησης. Ο Άρειος Πάγος επιβεβαίωσε ότι η υποκρυπτόμενη ως άνω δικαιοπραξία ήταν άκυρη, λόγω του παράνομου χαρακτήρα της, καθώς και ότι η συνομολογούμενη καταβολή της πρώτης δόσης των χρημάτων (δηλ. τα πρώτα 1.000 ευρώ που της πλήρωσε) δεν νομιμοποιεί την υποκρυπτόμενη δικαιοπραξία και δεν αίρει τον εικονικό χαρακτήρα της ένδικης σύμβασης δανείου, απορρίπτοντας συγχρόνως ως μη νόμιμη και τη σχετική προβληθείσα από την αναιρεσείουσα ένσταση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος λόγω δήθεν καταχρηστικής επίκλησης από την αναιρεσίβλητη της ένστασης της περί εικονικότητας της ιστορούμενης στην ένδικη αγωγή σύμβασης δανείου, και ότι, κατ΄ακολουθία των προεκτεθέντων, ουδεμία οφειλή υφίστατο της αναιρεσίβλητης προς την αναιρεσείουσα εκ της τελευταίας αιτίας.
Με αυτό το σκεπτικό, ο Άρειος Πάγος απέρριψε τα υποστηριζόμενα από την αναιρεσείουσα, ότι δηλαδή το Εφετείο παραβίασε το νόμο διότι έπρεπε, δήθεν, να διαγνώσει προηγούμενη "παραίτηση" της αναιρεσίβλητης από την ένσταση εικονικότητας, επειδή πλήρωσε την πρώτη δόση του υποτιθέμενου δανείου και ότι ήταν καταχρηστική η επίκληση της ένστασης εικονικότητας εκ των υστέρων, καθόσον αποδείχθηκε ότι η σύμβαση δανείου ήταν πράγματι εικονική, "αφού ουδέποτε έλαβε χώρα δανεισμός της αναιρεσείουσας προς την αναιρεσίβλητη, αλλά, όπως αποδείχθηκε, επρόκειτο για σύσταση αφανούς εταιρείας μεταξύ των διαδίκων που αφορούσε απαγορευμένη λειτουργία επιχείρησης ομαδικού εταιρισμού με συμμετοχή των εταίρων διαδίκων, κατ' ισομοιρία 50% και το από ΧΧΧ ιδιωτικό συμφωνητικό υπεγράφη από την αναιρεσίβλητη, ενδίδοντας στην πίεση της αναιρεσείουσας, όταν η τελευταία εκδήλωσε τη βούληση της να αποχωρήσει από την εταιρία, και απαιτούσε από την συνεταίρο της αναιρεσίβλητη να της επιστρέψει το μερίδιο της, ποσού 40.000 ευρώ, που είχε καταβάλει στην ΧΧΧΧΧ, από την οποία είχαν αγοράσει εξ ημισείας την επιχείρηση οίκου ανοχής. Το γεγονός δε της καταβολής της πρώτης δόσης των χρημάτων, ποσού 1.000 ευρώ, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την υποκρυπτόμενη άκυρη δικαιοπραξία και δεν αίρει τον εικονικό χαρακτήρα αυτής, αλλ' ούτε συνιστά έμπρακτη αναγνώριση της επίδικης δανειακής σύμβασης, ως έγκυρης υποσχετικής δικαιοπραξίας παράγουσας δεσμευτικές υποχρεώσεις για τα μέρη. Επομένως, η αναιρεσίβλητη δεν υπέβαλε καταχρηστικά στα δικαστήρια της ουσίας την ένσταση της παράνομης υποκείμενης αιτίας και της εικονικότητας της σύμβασης δανείου."
Το ανώτατο δικαστήριο απέρριψε την σχετική αίτηση αναίρεσης, διέταξε την εισαγωγή του παραβόλου στο δημόσιο ταμείο και καταδίκασε την αναιρεσείουσα στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων της αναιρεσίβλητης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου