Προς τιμήν του ο κ. Τριαρίδης διατυπώνει με υποκειμενικό ύφος τις απόψεις του, αναφέροντας τι (δεν) θα έκανε ο ίδιος. Προσφέρεται επίσης να παραστεί ως μάρτυρας υπεράσπισης του εγκληθέντος Μητροπολίτη, υποστηρίζοντας ως υπαρκτική του ανάγκη την "ελευθερία του ενάντιου λόγου". Με αυτή τη λογική, εμείς οι δικηγόροι θα έπρεπε να υποστηρίζουμε ως υπαρκτική μας ανάγκη κάθε μορφή εγκληματικότητας, παρανομίας, βίας και κάθε πράξη κοινωνικής αποσύνθεσης. Διότι, με αυτή τη λογική, δεν θα υπήρχαμε κι εμείς ως συνήγοροι υπεράσπισης ή κατηγορίας, εάν δεν υπήρχε παραβατικότητα. Δεν είναι έτσι όμως: ο μισαλλόδοξος λόγος, όπως και οι άλλες εγκληματικές πράξεις αποτελούν μια κοινωνική πραγματικότητα που υπάρχει πριν και πέρα από εμάς και δεν χρειαζεται "συνηγόρους" ή "μάρτυρες" για να συνεχίσει να υπάρχει. Οι αθέμιτες διακρίσεις είναι το πρόβλημα, όχι τα "δικαιώματα" όσων υποκινούν και συντηρούν αυτές τις διακρίσεις.
Για όσους ασχολούνται με την ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα, είναι γνωστό ότι κανένας από τους θεσμικούς εκφραστές του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας δεν αντιμετώπισε ποτέ σοβαρό πρόβλημα στο να εκφραστεί ελεύθερα.
Ο ρατσιστικός λόγος είναι ο επίσημος θεσμικός λόγος των εξουσιαστικών φορέων στην Ελλάδα, χωρίς κανέναν θεσμικό αντίλογο από τη Δικαιοσύνη ή τις ανεξάρτητες δομές εκτελεστικής λειτουργίας που θα έπρεπε να λειτουργούν ως αντίβαρα σε αυτή τη μορφή βίας που υποθάλπει και καλλιεργεί την προκατάληψη και τον διχασμό μέσα στη ίδια τη κοινωνία.
Αρχηγοί πολιτικών κομμάτων προβαίνουν σε αντισημιτικές και ξενοφοβικές δηλώσεις ελεύθερα (κι ας επισημαίνει το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δεν έχουν ποτέ διωχθεί γι' αυτά), προϊστάμενοι θρησκευτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία ως ψυχική νόσο (κερδίζοντας και δίκες εναντίον ακτιβιστών που αντιδρούν οργισμένα), κρατικοί οργανισμοί απαγορεύουν τη μετάδοση ή την παρουσίαση από σκηνής φιλιών ανάμεσα σε άνδρες, στελέχη στρατιωτικών υπηρεσιών εκφωνούν ξενοφοβικά συνθήματα σε παρελάσεις, επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας διαβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμούς ότι "δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στη Χώρα", συγγραφείς έργων που υπερασπίζονται το ναζιστικό καθεστώς αθωώνονται από ανώτερα δικαστήρια, εκδότες τέτοιων έργων εκλέγονται βουλευτές, τηλεοπτικοί σταθμοί αρνούνται να μεταδόσουν προεκλογικά μηνύματα πολιτικών κομμάτων επειδή περιέχουν ξενόγλωσσο περιεχόμενο, ελεγκτικοί θεσμοί απευθύνουν συστάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή το πρόγραμμά τους δεν είναι 30% στα Ελληνικά.
Η "ελευθερία" του μισαλλόδοξου λόγου, δηλαδή η δημόσια προτροπή της φίμωσης του διαφορετικού, της επιβολής λογοκρισίας και της προώθησης κάθε μορφής διακρίσεων, γνωρίζει πλήρη άνθιση στην Ελλάδα και ουδείς έχει τολμήσει να αμφισβητήσει αυτή την "ελευθερία", παρά τις διεθνείς συμβάσεις και το ευρωπαϊκό δίκαιο που ορίζουν ότι έχουμε υποχρέωση να αντιμετωπίζουμε αυτές τις συμπεριφορές ως ποινικά αδικήματα. Αυτόν τον εξουσιαστικό λόγο θέλει να υπερασπιστεί ο κ. Τριαρίδης, πηγαίνοντας μάρτυρας υπέρ του Μητροπολίτη, θεωρώντας υπαρκτική του ανάγκη να εξακολουθησει να υπάρχει ο μισαλλόδοξος λόγος. Λες και ο μισαλλόδοξος λόγος είναι το υπό προστασία αγαθό και όχι η ίση μεταχείριση κάθε πολίτη ανεξάρτητα από το θρήσκευμά του. Λες και το θύμα είναι ο Μητροπολίτης και όχι όλοι αυτοί που φέρονται ως προσβεβλημένοι από την προτροπή του να τους αφαιρεθεί η υπηκοότητα λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Λες και ένας θρησκευτικός λειτουργός επικρατούσας θρησκείας εκ της θέσεώς του διαμορφώνει συνειδήσεις σε μικρότερη κλίμακα, σε σχέση με μία νεοσύστατη ΜΚΟ ανθρώπων που τολμούν να διεκδικούν την ίση μεταχείρισή τους ως άθεοι σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Η ελευθερία του λόγου στη συντεταγμένη Πολιτεία δεν είναι ένα διαφημιστικό σλόγκαν, ούτε μια πολιτική εξαγγελία, ούτε καν μια φιλοσοφική έννοια, ή μια αόριστη κατασκευή: έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, πεδίο εφαρμογής, φορείς ενάσκησης, καθώς και περιορισμούς. Η ελευθερία του λόγου είναι ένα (μόνο) από τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν επιτρέπεται να ασκείται εις βάρος των υπόλοιπων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η ελευθερία του λόγου δεν υπερέχει των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά αντίθετα συν-ισχύει μαζί τους και πρέπει να ασκείται κατά τρόπον ώστε να διασφαλίζεται η πρακτική εναρμόνισή της με τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα.
Όποιος έχει λοιπόν τρόπους αποτελεσματικότερης αντιμετώπισης του μισαλλόδοξου λόγου, από την ποινική αντιμετώπιση των σχετικών πράξεων, ας τους καταθέσει και, αν μπορεί, ας προκαλέσει την εφαρμογή τους. Εκτός αν δεν θεωρεί τον μισαλλόδοξο λόγο ως κάτι κακό, αλλά απλώς την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος στο οποίο αποτυπώνεται το ανάγλυφο του προφίλ του.
12 σχόλια:
κανας Αθηναιος θα τον ...επεισε
H απορία μου είναι η εξής: Γιατί να θεωρείται άσχημο ή παράνομο ένα βιβλίο και να πρέπει να καταδικαστεί ο συγγραφέας του επειδή είναι συγκεκριμμένης πολιτικής τοποθέτησης (π.χ. εκφράζει ναζιστικές ιδέες) ή επειδή αρνείται "παραδεδεγμένα" θέσθατα (π.χ. ένας αρνητής του ολοκαυτώματος). Είμαι νέος δικογόρος - υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν καταλαβαίνω τη συγκεκριμένη φοβία... Συμφωνώ βέβαια εν γένει με τις λοιπές παρατηρήσεις του άρθρου!
Το αν είναι "άσχημο" δεν μας ενδιαφέρει καθόλου γιατί είναι αισθητική κριτική.
Το "παράνομο" ή μη δεν εξαρτάται από τις πολιτικές πεποιθήσεις του συγγραφέα. Αν διαβάσεις το Ν.927 αυτό που τιμωρείται είναι η διάδοση ιδεών ή απόψεων που προσβάλλουν άτομο ή ομάδα για την φυλετική / εθνική καταγωγή ή το θρήσκευμά τους. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος λοιπόν δεν τιμωρειται.
Καμία "φοβία" λοιπόν: αποτελεί βασική αρχή του δικαίου ότι η παράνομη προσβολή του άλλου τιμωρείται.
Είναι αστείο να θεωρείται «εξουσιαστικός λόγος» ο λόγος ενός ηλικιωμένου, που στο κάτω-κάτω της γραφής, έτσι έμαθε, έτσι μιλάει. Αποτελεί προσβολή της αισθητικής μου να σύρεται στα δικαστήρια ΑΥΤΟΣ για παραδειγματισμό, ενώ υπάρχουν εδώ και χρόνια πιο τρανταχτά παρεδείγματα με μεγαλύτερες σωματικές αντοχές.
Κι ο Πάπας ηλικιωμένος είναι, να μην εξεταστεί για το αν κάλυπτε υποθέσεις παιδοφιλίας;
Η αισθητική (όπως και η ηθική) είναι προσωπική υπόθεση καθενός. Ούτε βλέπω κάποιο "παραδειγματισμό" εδώ: φέρεται ότι παραβίασε τον 927 και θα εξεταστεί γι' αυτό όπως και κάθε άλλος πολίτης αν του υποβληθεί μήνυση.
Για το αν ο λόγος αρχιερέων της επικρατούσας θρησκείας είναι ή όχι εξουσιαστικός, νομίζω ότι δεν μπορούν να θεμελιωθούν και πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Μάλλον γι' αυτό μιλάτε για "αστεία" και "αισθητική".
Είναι αδιανόητο να συγκρίνεται το αν ένας ηλικιωμένος λέει βλακείες, με το αν κάλυπτε τερατώδη εγκλήματα σε κορμάκια και ψυχές παιδιών.
Όλοι μας έχουμε συγγενείς ή γνωστούς σε μεγάλη ηλικία. Κανείς δεν δίνει σημασία στο αν πουν μια κοτσάνα παραπάνω. Όταν άλλοι λένε και κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα (όπως ναζιστικές οργανώσεις), δεν τους πάνε στο δικαστήριο. Τον γέρο βρήκαν για να δοκιμάσουν τον νόμο;
Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι απαράδεκτο και προσβάλλει την αισθητική κάθε πολιτισμένου ανθρώπου. Λάθος εκφράστηκα για το αστείο, είναι τραγικό.
Δεν "συγκρίνονται" οι δύο παραβατικές συμπεριφορές. Επισημαίνεται όμως ότι και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για ποινικά αδικήματα.
Τι ζητάτε δηλαδή, να μην εφαρμοστεί ο ποινικός νόμος λόγω ηλικίας; Αυτό το έχει προβλέψει ο ίδιος ο νομοθέτης: αν για κάποιο λόγο ο κατηγορούμενος έχει το ακαταλόγιστο αίρεται το αξιόποινο. Αλλά είναι θέμα δικαστή. Αυτός θα κρίνει, όχι εμείς, αν ο κατηγορούμενος είναι ακαταλόγιστος.
Ο "πολιτισμένος" άνθρωπος είναι αυτός που είναι υπέρ της Δικαιοσύνης, όχι αυτός που είναι υπέρ της ατιμωρησίας.
Και δεν "δοκιμάζει" κανείς το νόμο, απλώς ζητάει την εφαρμογή του.
Επί της ουσίας: δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ηλικιωμένος για να τον συγκρίνεις με τους παππούδες που κάθονται σπίτι και γκρινιάζουν ή λένε κοτσάνες. Έχει ένα σύνολο προσώπων στο οποίο απευθύνεται, είναι δημόσιος λειτουργός, αμοίβεται για τις υπηρεσίες που παρέχει από τον Ελληνικό Λαό. Αν δεν είναι σε θέση να τις παρέχει με νόμιμο τρόπο, ας παραιτηθεί. Και επιπλέον, ο μισαλλόδοξος λόγος της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει επισημανθεί κατ' επανάληψη σε εκθέσεις διεθνών οργανισμών ότι αποτελεί έναν πρωταρχικό παράγοντα για την καλλιέργεια του ρατσισμού στην Ελλάδα.
Διάβασε εδώ τι λέει η 4η Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης (15.9.2009):
«Ο προσηλυτισμός δεν έχει ακόμη αποποινικοποιηθεί και οι εκθέσεις υποδεικνύουν ότι αυτό έχει οδηγήσει στον κατατρεγμό κάποιων Μαρτύρων του Ιεχωβά… Στον τομέα της παιδείας, η ECRI επισημαίνει με ανησυχία εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες κάποια σχολικά βιβλία εξακολουθούν να περιέχουν αρνητικές αναφορές στον Καθολικισμό, τον Ιουδαϊσμό και την αρχαία πολυθεϊστική ελληνική παράδοση… Η ECRI δεν γνωρίζει για κάποια μακροπρόθεσμα και ευρύτερα μέτρα που ελήφθησαν από τις ελληνικές αρχές για να αυξήσουν την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την ανεξιθρησκία… φαίνεται ότι η κυριαρχία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία εξακολουθεί να έχει δυνατή επιρροή στην ελληνική δημόσια ζωή, επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα μέλη των θρησκευτικών μειονοτικών ομάδων, καθώς μερικές φορές αντιμετωπίζουν διακρίσεις και προκατάληψη σε διάφορους τομείς, περιλαμβανομένης της απασχόλησης σε κάποιους φορείς του δημόσιου τομέα. Από την άποψη αυτή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θεώρησε ότι η Ελλάδα παραβιάζει, μεταξύ άλλων, το Άρθρο 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην περίπτωση που κατατέθηκε από κάποιο δικηγόρο ο οποίος υποχρεώθηκε να δηλώσει δημόσια ότι δεν ήταν Χριστιανός Ορθόδοξος πριν κάνει μια υπεύθυνη δήλωση (Αλεξανδρίδης κατά Ελλάδος, Προσφυγή Αρ. 19516/06, Απόφαση 21 Φεβρουαρίου 2008. [σημ. υποβλήθηκε από το ΕΠΣΕ]). H ECRI ενημερώθηκε ότι οι ελληνικές αρχές έχουν υποσχεθεί κάποια έκταση για την κατασκευή μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, αλλά ότι η διοικητική διαδικασία για το σκοπό αυτό δεν έχει ακόμη ξεκινήσει. Οι μουσουλμάνοι αντιπρόσωποι στην Αθήνα έχουν ενημερώσει την ECRI για την ανάγκη του μουσουλμανικού αυτού τεμένους καθώς προς το παρόν προσεύχονται σε διάφορα μέρη όπως ιδιωτικά διαμερίσματα. Η ECRI επομένως εκφράζει τη λύπη της που δεν υπάρχουν νέες εξελίξεις για το θέμα αυτό ύστερα από την τρίτη της έκθεση και ελπίζει ότι το ζήτημα θα επιλυθεί το συντομότερο δυνατό. Η ECRI επισημαίνει πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες μουσουλμανικοί χώροι ταφής και σχετικών θρησκευτικών δραστηριοτήτων δεν διατίθενται στην Αθήνα... Η ECRI συνιστά και πάλι να αποποινικοποιηθεί ο προσηλυτισμός. Συνιστά επίσης στις ελληνικές αρχές να συνεχίσουν να αφαιρούν τις αρνητικές αναφορές σε διάφορες θρησκείες από τα σχολικά βιβλία… Η ECRI συνιστά στις ελληνικές αρχές να εξαλείψουν τα διοικητικά και άλλα εμπόδια για την κατασκευή ενός μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα.» (παρ 104-105, 107-108, 110)
Πρέπει κάποτε να εφαρμόσουμε το Σύνταγμα, τους νόμους και το Διεθνές Δίκαιο που μας δεσμεύει.
Ούτε ο Πάπας, ούτε οποιοσδήποτε κληρικός ή κοσμικός έχει το αλάνθαστο. Εγώ ανήκω στη σχολή που πιστεύει πως η αξία μας μετριέται και από τον αντίπαλο που διαλέγουμε. Όταν κάποιος παίρνει έναν γέρο για να δοκιμάσει τον αντιρατσιστικό νόμο στην πράξη, γιατί περί δοκιμής πρόκειται στο πεδίο του θρησκεύματος, τότε στα μάτια μου χάνει το δίκιο του. Όπως και στα μάτια πολλών άλλων.
Όταν υπάρχουν εδώ και χρόνια τρανταχτές περιπτώσεις και επιλέγεται ο Αμβρόσιος, συγγνώμη αλλά αυτό δημιουργεί προβληματισμό. Ο δικηγόρος του διαβόλου θα πει πως ο Αμβρόσιος είναι λιγότερο δικτυωμένος από άλλους που μπορεί να τη σκαπούλαραν.
O Aμβρόσιος στράφηκε όμως ειδικά κατά των θιγόμενων. Τι θα έπρεπε να κάνει το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι που αναφέρθηκε ρητώς και κατηγορηματικώς από τον Αμβρόσιο στο blog του, όπως αναφέρθηκε; Στο κάτω - κάτω δεν του επέβαλε κανείς να ανοίξει blog. Και από την άλλη πλευρά, όλοι οι Μητροπολίτες είναι μιας κάποιας ηλικίας. Ο άλλος Μητροπολίτης (νεότερος) που έχει πει τις γνωστές ομοφοβικές αηδίες έχει εγκληθεί επίσης για παραβίαση της νομοθεσίας.
Για την "δικτύωση" του Αμβρόσιου δεν θα σχολιάσω γιατί δεν μου αρέσει καθόλου η συνωμοσιολογία. Εκεί έχω εγώ αισθητικές ενστάσεις.
Έρχονται τα κομάντο του Αμβρόσιου, γιαγιάδες με πάνες και μπαστούνια, να πυρπολήσουν τον Σατανά Τριαρίδη και το διαβολικό Παρατηρητήριο. Δεν είμαστε καλά. Για ποια βία μιλάμε; Όσο για τη δικτύωση, δεν βλέπω να εγκαλεί κανείς τον Άνθιμο ή πολιτικούς για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι δεν έχουν καν βουλευτική ασυλία, αν και το θέμα λύνεται σύντομα όπως είδα. Δεν έχει την ίδια βαρύτητα ο Άνθιμος και οι πολιτικοί με τον Αμβρόσιο, γι' αυτό φαίνεται να είναι το εύκολο θύμα. Αλλιώς θα είχαν κινηθεί εδώ και δεκαετίες που ισχύει ο νόμος. Πολύ σωστά μιλάει ο Τριαρίδης για την ελευθερία.
Καταρχήν ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να κρίνει για το αν θα στραφεί νομικά ή όχι εναντίον κάποιου. Ο Πλάτωνας στην “Πολιτεία” τονίζει ότι είναι δείγμα κακής παιδείας, σε μια κοινωνία, η ύπαρξη πολλών νόμων και πολλών δικαστών. Είναι πράγματι ηλιθιότητα, άνθρωποι που έχουν διαφορές, να παραδίνουν την εξουσία για την επίλυση του θέματός τους και σε κάποιον τρίτο.
Σήμερα η ανόητη δικομανία των Ελλήνων ευθύνεται και για την καθυστέρηση σοβαρών υποθέσεων στα δικαστήρια.
Ο Ραούλ Βάνεγκεμ στο βιβλίο του «Τίποτα δεν είναι ιερό όλα μπορούν να λεχθούν»*, γράφει σχετικά: “Καμία ιδέα δεν είναι απαράδεκτη, ακόμα και η πιο παρατραβηγμένη, ακόμα και η πιο ειδεχθής…Το να ανέχεσαι όλες τι ιδέες δε σημαίνει ότι τις προσυπογράφεις…Δεν πολεμάς ούτε αποθαρρύνεις τη βλακεία και την ατιμία απαγορεύοντας την έκφρασή τους• η καλύτερη κριτική απέναντι σε μια αθλιότητα είναι να δημιουργείς την κατάσταση που αποτελεί το αντίδοτό της… Οι μοχθηρές σκέψεις πεθαίνουν από το ίδιο τους το δηλητήριο. Αφήστε τις να εκφραστούν και θα καταδικαστούν από μόνες του…Το δικαίωμα να εκφράζει κανείς ατιμώρητα ανοησίες, ή προσβολές, έχει την τάση να τις οδηγεί στην υπερβολή, όπου διαλύονται από μόνες τους…”
Σε παρακάτω κεφάλαια δίνεται έμφαση στις περιπτώσεις όπου η ελευθερία του λόγου συνδέεται με προτροπή για φόνο, συκοφαντία, προσβολή, ύβρις, κτλ. Η λογική που αναπτύσσεται πάνω σε αυτά, θέλει τον θιγόμενο να κρίνει πρόσωπα και καταστάσεις πριν κινηθεί νομικά. Είναι άλλο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να κατηγορήσει για προδοσία τον πρωθυπουργό και άλλο να τον κατηγορήσει π.χ ο κ.Βελόπουλος(κάτι που έχει συμβεί).
Η υπόθεση που συζητάμε είναι περίπτωση «Βελόπουλου» και άρα συμφωνώ απολύτως με τον κ. Τριαρίδη.
* Raoul Vaneigem, “Τίποτα δεν είναι ιερό όλα μπορούν να λεχτούν”, Εκδόσεις Σαβάλας, Αθήνα, 2005
Άλλος νόμος λοιπόν για τον Βελόπουλο κι άλλος για τον Παπούλια. Αυτό που υποστηρίζεις λέγεται "σχετικισμός". Και είναι ο ορισμός της άνισης μεταχείρισης.
Δημοσίευση σχολίου