Προχθές αναφέρθηκα στην άρνηση του Υπουργείου Εσωτεριών να εγγράψει μια ληξιαρχική πράξη γέννησης ενός παιδιού που γεννήθηκε από Ελληνίδα στην Βρετανία. Η άρνηση του Υπουργείου οφείλεται στο ότι ως επωνυμο του παιδιού δεν αναγράφεται στην βρετανική ληξιαρχική πράξη το επώνυμο της βιολογικής του μητέρας, αλλά της συζύγου της (έχουν τελέσει γάμο κατά το βρετανικό δίκαιο καθώς και σύμφωνο συμβίωσης κατά το Ελληνικό δίκαιο). Η υπόθεση έφτασε στην Βουλή και ο Υπουργός Εσωτερικών κ. Σκουρλέτης με έγγραφό του απάντησε ότι μπορεί ο Έλλην ειδικός ληξίαρχος να μην μεταγράψει την βρετανική ληξιαρχική πράξη γέννησης, αν αυτή αντικειται στα... χρηστά ήθη ή στην δημόσια τάξη! Πράγματα που δεν στέκουν νομικά, αφού υπάρχουν αντίθετες γνωμοδοτήσεις του Ν.Σ.Κ. και φυσικά αντίθετες διατάξεις και αποφάσεις από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σήμερα έλαβα στο e-mail αυτή την απάντηση από το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου:
"Με αφορμή την τοποθέτηση στο E – Lawyer σχετικά με την απάντηση του Υπουργού Εσωτερικών, Πάνου Σκουρλέτη, στην Ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ 514/19.10.16, επισημαίνεται κατ’ αρχήν ότι η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών δεν υιοθετεί τις απόψεις περί «χρηστών ηθών» οι οποίες έχουν από καιρό απαξιωθεί στην συλλογική, κοινωνική συνείδηση και αντίκεινται στις σύγχρονες αντιλήψεις για την προσέγγιση παρόμοιων θεμάτων.
Γι’ αυτό το λόγο, αν και στο σχόλιο του ιστολογίου σας υποτιμάται η πρόθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης να επαναξιολογήσει τα θέματα οικογενειακού δικαίου, μέσω της σύστασης νομοπαρασκευαστικής επιτροπής, είναι αυτή ακριβώς η διαδικασία μέσα από την οποία μπορεί να δρομολογηθεί οποιαδήποτε αλλαγή του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου.
Είναι αλήθεια, ότι πολλές φορές σε ανάλογες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, η αναγκαιότητα αναφοράς στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο, όπως αυτή στην γνωμοδότηση του ΝΣΚ, δεν αντανακλά απαραίτητα ταύτιση και αποδοχή, αλλά διαπίστωση. Μια διαπίστωση που, στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να αξιολογηθεί και στη βάση της πολιτικής πρόθεσης αλλαγών στο ισχύον πλαίσιο.
Βεβαίως, οι προθέσεις μένει να αποτιμηθούν και είναι τα έργα τα ορθότερα κριτήρια γι’ αυτό. Η θέση αυτής της κυβέρνησης, υπέρ μιας τολμηρής παρέμβασης στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων έχει ήδη εκδηλωθεί με συγκεκριμένες τομές και θα εξακολουθήσει στην ίδια πορεία."
Είναι φανερό λοιπόν ότι δυστυχώς το Υπουργείο Εσωτερικών δεν έχει υπόψη του την ισχύουσα νομοθεσία - το θέμα δεν αφορά "τεκνοθεσία" αλλά μόνο την μεταγραφή μιας ληξιαρχικής πράξης γέννησης από ένα ληξιαρχείο κράτους της Ε.Ε. σε ένα άλλο ληξιαρχείο κράτους μέλους της Ε.Ε. του οποίου του παιδί ειναι πολίτης! Δεν χρειάζεται εδώ να απαριθμήσω όλες τις νομοθετικές διατάξεις. Δεν χρειάζεται να πω ότι το παιδί έχει εγκλωβιστεί στην Βρετανία επειδή η Ελλάδα φυσικά δεν του δίνει διαβατήριο αν δεν έχει εγγραφεί στο Ειδικό Ληξιαρχείο της Αθήνας. Αυτά τα ξέρει όλα το Υπουργείο Εσωτερικών και παριστάνει ότι χρειάζεται ειδική νομοθεσία, όπως λέει και παραπάνω.
Θα μείνω μόνο σε ένα άρθρο που ισχύει στην Ελλάδα από το 1989:
Άρθρο 7, Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού:
"1. Το παιδί εγγράφεται στο ληξιαρχείο αμέσως μετά τη γέννησή του και έχει από εκείνη τη στιγμή το δικαίωμα ονόματος, το δικαίωμα να αποκτήσει ιθαγένεια και, στο μέτρο του δυνατού, το δικαίωμα να γνωρίζει τους γονείς του και να ανατραφεί από αυτούς.
2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη μεριμνούν για τη θέση σε εφαρμογή αυτών των δικαιωμάτων, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία τους και με τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλουν οι ισχύουσες σ' αυτό το πεδίο διεθνείς συνθήκες, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις κατά τις οποίες, ελλείψει αυτών, το παιδί θα ήταν άπατρις."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου