Κατά πόσον είναι επιτρεπτή η χρήση καμερών για την ασφάλεια μιας κατοικίας ήταν το θέμα που απασχόλησε στην υπόθεση C-212/13 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ιδιοκτήτες ενός σπιτιού είχαν εγκαταστήσει κάμερα που κατέγραψε άτομα που προχώρησαν σε επίθεση εναντίον της ιδιοκτησίας και στη συνέχεια το υλικό δόθηκε στην αστυνομία που συνέλαβε υπόπτους. Όμως, υποβλήθηκε η ένσταση της μη νόμιμης συλλογής των εικόνων από την κάμερα που ήταν εγκατεστημένη και η υπόθεση έφτασε στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να κριθεί αν εφαρμόζονται ή όχι οι κανόνες για τα προσωπικά δεδομένα.
Η υπόθεση αφορά στην ουσία το ίδιο το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας 95/46 και μια εξαίρεση που αφορά τις προσωπικές ή οικιακές χρήσεις. Υπάρχει δηλαδή διάταξη (και στο Ελληνικό δίκαιο) ότι οι κανόνες για την προστασία προσωπικών δεδομένων δεν αφορούν τις χρήσεις προσωπικών δεδομένων που γίνονται για προσωπικούς ή οικιακούς λόγους. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η χρήση τηλεφωνικού καταλόγου που έχουμε στο σπίτι μας ή στο κινητό μας τηλέφωνο: σε αυτά τα δεδομένα δεν εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις: κοινώς μπορούμε να έχουμε καταγεγραμμένα τηλέφωνα χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε την Αρχή για τήρηση αρχείου ή τους κατόχους των τηλεφωνικών αριθμών ότι τηρούμε τα στοιχεία τους κλπ.
Αυτή η διάταξη για την οικιακή - προσωπική χρήση προφανώς μπορεί να αφορά και άλλες εφαρμογές, όπως είναι για παράδειγμα μια κάμερα που χρησιμοποιείται για οικιακή χρήση. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο για την κάμερα η οποία καλύπτει ένα πεδίο και πέραν από τον ιδιωτικό χώρο. Το Δικαστήριο της Ε.Ε. έκρινε λοιπόν ότι σαφώς και εφαρμόζονται οι κανόνες για την προστασία προσωπικών δεδομένων στις οικιακές κάμερες ασφαλείας, εφόσον αυτές καταγράφουν πρόσωπα που βρίσκονται και εκτός της οικιακής σφαίρας και ότι η εξαίρεση των οικιακών χρήσεων πρέπει να προσεγγίζεται στενά.
Βεβαίως, η απόφαση δεν σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται η χρήση καμερών για ασφάλεια ή η χρήση των δεδομένων για τον εντοπισμό των δραστών. Το γεγονός ότι τα στοιχεία είναι προσωπικά δεδομένα, απλώς τα εντάσσει σε ένα ειδικό καθεστώς εξισορρόπησης δικαιωμάτων, δεν τα καθιστά "απόρρητα". Έτσι, εφόσον έχουν τηρηθεί οι νόμιμες προϋποθέσεις, σαφώς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί το σχετικό υλικό για την αναζήτηση των δραστών που έχουν καταγραφεί από κάμερες.
Η υπόθεση αφορά στην ουσία το ίδιο το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας 95/46 και μια εξαίρεση που αφορά τις προσωπικές ή οικιακές χρήσεις. Υπάρχει δηλαδή διάταξη (και στο Ελληνικό δίκαιο) ότι οι κανόνες για την προστασία προσωπικών δεδομένων δεν αφορούν τις χρήσεις προσωπικών δεδομένων που γίνονται για προσωπικούς ή οικιακούς λόγους. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η χρήση τηλεφωνικού καταλόγου που έχουμε στο σπίτι μας ή στο κινητό μας τηλέφωνο: σε αυτά τα δεδομένα δεν εφαρμόζονται οι σχετικές διατάξεις: κοινώς μπορούμε να έχουμε καταγεγραμμένα τηλέφωνα χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε την Αρχή για τήρηση αρχείου ή τους κατόχους των τηλεφωνικών αριθμών ότι τηρούμε τα στοιχεία τους κλπ.
Αυτή η διάταξη για την οικιακή - προσωπική χρήση προφανώς μπορεί να αφορά και άλλες εφαρμογές, όπως είναι για παράδειγμα μια κάμερα που χρησιμοποιείται για οικιακή χρήση. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο για την κάμερα η οποία καλύπτει ένα πεδίο και πέραν από τον ιδιωτικό χώρο. Το Δικαστήριο της Ε.Ε. έκρινε λοιπόν ότι σαφώς και εφαρμόζονται οι κανόνες για την προστασία προσωπικών δεδομένων στις οικιακές κάμερες ασφαλείας, εφόσον αυτές καταγράφουν πρόσωπα που βρίσκονται και εκτός της οικιακής σφαίρας και ότι η εξαίρεση των οικιακών χρήσεων πρέπει να προσεγγίζεται στενά.
Βεβαίως, η απόφαση δεν σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται η χρήση καμερών για ασφάλεια ή η χρήση των δεδομένων για τον εντοπισμό των δραστών. Το γεγονός ότι τα στοιχεία είναι προσωπικά δεδομένα, απλώς τα εντάσσει σε ένα ειδικό καθεστώς εξισορρόπησης δικαιωμάτων, δεν τα καθιστά "απόρρητα". Έτσι, εφόσον έχουν τηρηθεί οι νόμιμες προϋποθέσεις, σαφώς και μπορεί να χρησιμοποιηθεί το σχετικό υλικό για την αναζήτηση των δραστών που έχουν καταγραφεί από κάμερες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου