Ο Υπουργός Εργασίας εξέδωσε τον Ενιαίο Πίνακα Ποσοστού Αναπηρίας, ο οποίος βασίζεται σε γνωμοδότηση Ειδικής Επιστημονικής Επιτροπής που συγκροτήθηκε με απόφασή του. Αυτός ο Πίνακας δεν είναι αυθαίρετος, αλλά ακολουθεί κατά γράμμα την Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νόσων και Συναφών Προβλήμάτων Υγείας , η οποία καταρτίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, διεθνή οργανισμό στον οποίο η Ελλάδα είναι κράτος μέλος. Εδώ μπορείτε να βρείτε την 10η έκδοση της Ταξινόμησης στα ελληνικά.
Πρωτ' απ' όλα, ο Πίνακας του Υπουργείου δεν ισοδυναμεί αυτομάτως με την αναγνώριση επιδομάτων ή άλλων προνομίων. Αυτά αποτελούν ρυθμιστικό αντικείμενο άλλων νομοθετημάτων. Ο Πίνακας απλώς προσδιορίζει τα νοσήματα/διαταραχές, καθώς και το πεδίο ποσοστού αναπηρίας, στο οποίο μπορεί να κριθεί ότι αντιστοιχούν από την αρμόδια επιτροπή που θα αξιολογήσει την κάθε περίπτωση αναπήρου ατομικά.
Ένα Υπουργείο δεν μπορεί να αυθαιρετεί και να προσθαφαιρεί κατά το δοκούν νοσήματα στην ταξινόμηση νόσων, αλλά είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί αυτό το παγκοσμίως αποδεκτό πρότυπο της επιστημονικής κοινότητας. Το γεγονός ότι η Ταξινόμηση δεν είναι στατική, αλλά αναπροσαρμόζεται μέσα στα χρόνια, δεν αποτελεί επιχείρημα: και η επιστήμη εξελίσσεται, όπως και οι κρατούσες επιστημονικές απόψεις. Για παράδειγμα, η ομοφυλοφιλία περιλαμβανόταν στις διαταραχές αυτού του καταλόγου μέχρι το 1990 (οπότε διεγράφη), ενώ η αμερικάνικη ένωση ψυχιάτρων την είχε αφαιρέσει από τις διαταραχές ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η Ελλάδα όμως είναι κράτος-μέλος στον Π.Ο.Υ., όχι στην αμερικάνικη ένωση ψυχιάτρων. Στην επιστήμη υπάρχουν προφανώς διαφορετικές απόψεις, αλλά η δημόσια διοίκηση είναι νομικά δεσμευμένη να ακολουθεί εκείνες που έχουν περιβληθεί κανονιστικό, δεσμευτικό για την χώρα, τύπο.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν, στην Διεθνή Ταξινόμηση Νόσων περιλαμβάνονται περιπτώσεις όπως ο σαδομαζοχισμός, η παρενδυσία και η παιδοφιλία. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με αυτή την ταξινόμηση, είναι η απόφαση της επιστημονικής κοινότητας, η οποία ελήφθη μέσα από τις συγκεκριμένες διαδικασίες του Π.Ο.Υ. Το γεγονός ότι ορισμένες παιδοφιλικές πράξεις συνιστούν ποινικά αδικήματα δεν μεταβάλει αυτή την κατάσταση: οι πράξεις πρέπει να τιμωρούνται όπως λέει ο νόμος. Ο Πίνακας Αναπηρίας δεν μεταβάλει τον Ποινικό Κώδικα, ούτε αποποινικοποιεί την αποπλάνηση ανηλίκων και τα άλλα εγκλήματα κατά των παιδιών. Η ιδιότητα όμως ("παιδοφιλία") είναι αρμοδιότητα της ιατρικής επιστήμης: η νομική επιστήμη ασχολείται μόνο με πράξεις, τις οποίες εντάσσει στο δίπολο αθώος/ένοχος. Μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις λ.χ. για την παρενδυσία, ιδίως όσοι υποστηρίζουμε τα δικαιώματα των διεμφυλικών, ένα ζήτημα που βρίσκεται σε εξέλιξη και μέσα στην επιστημονική κοινότητα, αλλά ένα Υπουργείο δεν επιτρέπεται να αυτοσχεδιάζει. Μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις και για τον σαδομαζοχισμό ή ενδεχομένως και την διαταραχή που αφορά τα τυχερά παιχνίδια, αλλά οι απόψεις μας δεν υποκαθιστούν τα επιστημονικά πορίσματα και, πολύ περισσότερο, ένα Υπουργείο είναι υποχρεωμένο να σεβαστεί τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας κι όχι τις δικές μας απόψεις.
Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται ότι η Διεθνής Ταξινόμηση δεν πρέπει να περιλαμβάνει κάποιες κατηγορίες, έχει και το βάρος να μας προσκομίσει τα αντίστοιχα επιστημονικά στοιχεία που επιβάλλει η σοβαρότητα του θέματος. Η αντιθετικιστική προσέγγιση απλώς αμφισβητεί ότι τα επιστημονικά πορίσματα είναι τα μόνα αντικειμενικά κριτήρια που υπάρχουν σε αυτά τα θέματα και, πολύ απλά, αναγνωρίζει στη Δημόσια Διοίκηση ένα υπέρμετρο πεδίο αυθαιρεσίας, όπου θα μπορεί ανεξέλεγκτα να κατηγοριοποιεί όποιον θέλει ως ασθενή και να τον μεταχειρίζεται αντίστοιχα. Οπως συνέβαινε και σε άλλες δημόσιες διοικήσεις, οι οποίες κυνηγούσαν κάποτε μάγισσες, τις οποίες έκαιγαν στην πυρά για να τις θεραπεύσουν.
Άλλο είναι λοιπόν να συζητήσουμε για το κατά πόσον η Διεθνής Ταξινόμηση είναι επικαιροποιημένη, άλλο είναι εάν τα πλαίσια ποσοστών αναπηρίας που περιλαμβάνονται στον Πίνακα του υπουργείου είναι επιστημονικώς αποδεκτά κι ένα τρίτο, διακριτό ζήτημα, είναι η κοινωνικοασφαλιστική πολιτική που πρέπει να ακολουθεί το κράτος για τις περιπτώσεις της αναπηρίας.
17 σχόλια:
Διαφωτιστικές οι διευκρινίσεις.
Ομως αντιλαμβάνεσαι οτι τα όρια μεχρι την επικίνδυνη συμπεριφορά λόγω της "ασθένειας" ειναι δυσδιάκριτα και υποθέτω οτι και νομικά ειναι κάπως δύσκολο θέμα.
Αν βλάβη προκαλέσει ενας παιδόφιλος για παράδειγμα και διωχθεί γι αυτό, ισως αθωωθεί λόγω ασθένειας !
Και φυσικά μια τέτοια βλάβη ειναι μάλλον ανεπανόρθωτη.
Γι αυτο και αντιδρά ο κόσμος ετσι σε αυτον τον κατάλογο και νομίζω θα υπάρχουν και έντονες αντιδράσεις απο όσους δεν κατανοούν το τι και πώς συντάχθηκε ο κατάλογος.
Σαφώς ωστόσο πρέπει να συμβαδίζει και η Ελλάδα με τα διεθνώς συμφωνημένα.
Αυτός ο "κίνδυνος" βασίζεται αποκλειστικά σε ένα μύθο: ότι απαλλάσσεται κάποιος λόγω ασθένειας. Η άποψη αυτή δεν βασίζεται στο νόμο, ο οποίος προβλέπει συγκεκριμένες συνθήκες για την άρση καταλογισμού. Οι συνθήκες αυτές αφορούν τις πνευματικές λειτουργίες, δηλαδή την συνειδητότητα την στιγμή της τέλεσης της πράξης. Εάν για παράδειγμα μια πράξη συμβεί κατά τη διάρκεια μιας πράξης σχιζοφρένειας, τότε ενεργοποιούνται αυτές οι νομικές δικλείδες που αφορούν τον καταλογισμό. Όμως, ο νόμος δεν προεξοφλεί την ενοχή/αθωότητα βάσει μόνιμων καταστάσεων, αφού η άρση του καταλογισμού αφορά μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή της τέλεσης της πράξης.
Συνεπώς, από νομικής πλευράς, ο Πίνακας δεν μπορεί να έχει καμία επίπτωση στην περίπτωση που συζητάμε.
Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι εάν υπάρχει κανείς πραγματικά που υποστηρίζει ότι η παιδοφιλία δεν συνιστά διαταραχή. Διότι εάν αφαιρεθεί από τις διαταραχές, τότε είναι που μπορεί να επέλθουν σοβαρές επιπτώσεις και σε νομικό επίπεδο.
Το πρόβλημα με τη διάταξη δεν είναι η παιδοφιλία. Η παιδοφιλία δεν είναι έγκλημα, αλλά ψυχική πάθηση (η παιδεραστία είναι το έγκλημα). Το θετικό είναι ότι η παιδοφιλία αναγνωρίζεται ως ψυχική πάθηση. Ωστόσο, εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλα ζητήματα (δεν έχω καταλήξει ως άποψη ακόμα): ψυχικό νόσημα θεωρείται εκείνο που διαφέρει από την κρατούσα κοινωνική αντίληψη μιας δοσμένης χωροχρονικά κοινωνίας. Ως εκ τούτου το πρόβλημα δεν είναι απλό.
Εμένα περισσότερο με ενόχλησε όχι η παιδοφιλία, αλλά το σαδομαζοχισμό και την παρενδυσία. Ουσιαστικά, όλες οι φαντασιώσεις ή σεξουαλικές επιλογές κατηγοριοποιούνται και νομικά ως διαστροφές και αναπηρίες/ασθένειες. Το ότι η ομοφυλοφιλία δεν εντάσσεται στον κατάλογο, οφείλεται στο ίδιο το ομοφυλοφιλικό κίνημα. Αλλά όλα τα υπόλοιπα τα βλέπουμε μέσα στον κατάλογο. Κι εδώ είναι το απαράδεκτο.
Ως ανεξάρτητο κράτος η Ελλάς μπορεί να εξετάσει και να αποφασίσει αν θα συμπεριλάβει κάτι στη νομολογία της. Εξάλλου, εμείς στην ελληνική κυβέρνηση θα στραφούμε κι όχι στον ΠΟΥ.
Το αν είναι επιλογές το ξέρουν μόνο οι ίδιοι και οι επιστήμονες.
Συγχαρητήρια, επιτέλους μια ψύχραιμη τοποθέτηση! Είμαι κουφή (ποσοστό αναπηρίας άνω του 67% ) και έχω κουραστεί τις τελευταίες μέρες να εξηγώ σε διάφορα φόρουμ αυτά που εσείς διατυπώσατε πολύ καλύτερα. Το περίεργο (όχι και τόσο περίεργο για όποιον γνωρίζει από ανθρώπινο ψυχισμό) είναι ότι μιλώ και με ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες που κατά τ' άλλα προτείνουν να κρεμαστούν όσοι έχουν ψυχιατρικά προβλήματα τέτοιας φύσεως!
Πρέπει να γίνει σαφές και κατανοητό, όσο ξεκάθαρο γίνεται.
Στο διαδίκτυο, πολύς κόσμος γράφει οτι αυτοί οι "ανάπηροι" θα επιδοτούνται οικονομικά.
Ισχύει ;
Δεν καταλαβαίνω τα εισαγωγικά. Εφόσον οι αρμόδιες επιτροπές κρίνουν ότι συμπληρώνονται ποσοστά αναπηρίας για τη λήψη επιδόματος, προφανώς και κάθε ανάπηρος θα λαμβάνει το επίδομα που προβλέπει ο νόμος.
Ωραίας μορφής Σοφία και στο σάιτ της γράφει τον κακόμοιρο τον αγριόσκυλο Χέγκελ: ο άνθρωπος δεν γεννιέται ελεύθερος, γεννιέται για να απελευθερωθεί. Τι θα κάνουμε. Χωρίς να σταθμίσουμε καμιά κοινωνική διαμόρφωση ως τα σήμερα θα πιστέψουμε δηλαδή ότι η ζωή που αναπαράγεται είναι μια προβληματική, και άρα πρέπει κάποιος ειδικός, με ειδική μέθοδο και για συγκεκριμένο σκοπό να την απελευθερώσει; Ακολουθώντας την ανεξήγητη πεποίθηση θα κατασκευάσουμε άλλες θεωρίες που θα επεξηγούν την ανθρώπινη φυσική πραγματικότητα ως ατελή και προβληματική και θα βιώσουμε κανένα ευχολόγιο, ότι μέσα στην πορεία του πολιτισμού θα γίνουν και τα φαινόμενα ευάρεστης και άνευ αντικειμένου απελευθέρωσης;
Ok xωρίς εισαγωγικά, ευχαριστώ.
Αρα έχουμε εναν σαδομαζοχιστή και παρενδυτικό να λαμβάνει επίδομα. Το ίδιο και ενας παιδόφιλος.
Αυτο καταλαβαίνω.
Αντιλαμβάνεται κανείς οτι η αναστάτωση του κόσμου ειναι δικαιολογημένη λοιπόν.
Οχι μόνο λόγω της ιδιαίτερης αναπηρίας αλλα και γιατι εν καιρώ κρίσης θα δίνεται επίδομα σε διάφορους που σχεδόν θα εχουν κάνει επάγγελμα την διαστροφή τους.
Πέραν της νομικής χρήσης του πίνακα, αυτά τα ξέρετε σεις οι δικηγόροι, εφ' όσον υπάρχει και επίπτωση στην κοινωνία και στην οικονομία, το θέμα γίνεται ιδιαίτερα σοβαρό.
Αυτος ο πίνακας λοιπόν, τοποθετεί τον κωφό και τον τυφλό, στην ίδια μοίρα με τον *μπιπ* και επιπλέον πρέπει στο εξής να προσέχω μην βρίσω κανεναν απο αυτούς γιατι θα βρεθώ και κατηγορούμενος ; οεο ;
Δηλαδή αν ενας βρίσει εναν τυφλό και τον αποκαλέσει "στραβούλιακα" ειναι το ίδιο με το να βρίσει εναν απο τους άλλους και τον αποκαλέσει "ντινγκιντάγκα φρικιό".
Αυτο κάνει αυτος ο **** πίνακας στην ουσία ( ; )
Δίνει δικαιώματα σε διεστραμμένους και αυτό υποτίθεται οτι ειναι δικαιοσύνη, νομιμότητα και ισονομία.
Εβίβες :)
To να βρίσεις οποιονδήποτε ήταν πάντοτε και παραμένει αδίκημα.
Επίδομα δεν παίρνει κανείς με 30% αναπηρία όμως. Είναι θέμα ειδικής νομοθεσίας και κρίσης της αρμόδιας επιτροπής είπαμε.
Για τον @Τζονάκο
Αν βρίσεις έναν από τους άλλους "μπιμπ" θα πας εκτός για το αδίκημα της εξύβρισης και για ρατσισμό αν ψηφιστεί το έτοιμο νομοσχέδιο για εχθροπάθεια που τιμωρεί όσους καταφέρονται εναντίον ατόμων λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού...
Αυτή θα είναι η διαφορά...
δείτε το νομοσχέδιο στην παρακάτω διεύθυνση.
http://www.opengov.gr/ministryofjustice/wp-content/uploads/downloads/2011/02/Sxedio-Nomou1.pdf
Λάθος. Αν βρίσεις κάποιον λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού δεν διώκεσαι σύμφωνα με εκείνες τις διατάξεις γιατί η ύβρις δεν εμπίπτει στη δημόσια υποκίνηση βίας. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνει ποινικοποίηση της ειδικής μορφής εξύβρισης, αλλά αντίθετα αποποινικοποιεί αυτήν, σε σχέση με τον ισχύοντα ν.927/1979.
Η εξύβριση παραμένει διώξιμη κατά τον Ποινικό Κώδικα, όπως ήταν πάντοτε.
Αυτό με το επίδομα είναι μεγάλη παραπληροφόρηση! Κανείς δεν παίρνει επίδομα με 30% όπως λέει και ο κ. Σωτηρόπουλος. Εδώ οι κουφοί που έχουμε 70% αναπηρία και δεν παίρνουμε επιδόματα, πληρώσαμε δε κανονικά χαράτσι για το σπίτι μας! Πολύς θόρυβος για το τίποτα έγινε κατά τη γνώμη μου. Η για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την πραγματική σφαγή επιδομάτων - μείωση ποσοστών αναπηρίας και όλα τα άλλα που επιφέρει ο νέος κανονισμός.ΥΓ: Προς κ. "μεγάλα νεοελληνικά διλήμματα" , δεν νομίζω ότι είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να αναλύσουμε τον Χέγκελ. Η μήπως επιθυμείτε κι εσείς να αποπροσανατολίσετε τη συζήτηση για δικούς σας λόγους;
Αν βρίσεις έναν από τους άλλους "μπιμπ" θα πας εκτός για το αδίκημα της εξύβρισης και για ρατσισμό αν ψηφιστεί το έτοιμο νομοσχέδιο για εχθροπάθεια που τιμωρεί όσους καταφέρονται εναντίον ατόμων λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού...
το σωστό θα ήταν να πούμε ότι: "...κινδυνεύεις να πας εκτός για το αδίκημα της εξύβρισης και για ρατσισμό"... αφού κανείς δεν σου διασφαλίζει ότι έστω κι αν εσύ απλά εκστόμισες μια ύβρη, αυτή να χαρακτηριστεί από τον υβρισθέντα και στη συνέχεια και από τους εισαγγελείς μας, λόγω υπερβάλλοντος ζήλου, συνήθως, ως παρότρυνση ή πρόκληση ή διέγερση (απλώς) σε βίαιοπραγία ή και (απλό) μίσος... (ποιός θα το διακριβώνει άραγε αυτό το συναίσθημα και γιατί να σου απαγορεύεται αλήθεια, να το αισθάνεσαι αν θεωρείς ότι έχεις βλαφτεί από έναν τέτοιο τύπο ή εσύ ή το παιδί σου;)κατά τρόπο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή η πράξη ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα (ποιός θα τα κρίνει αυτά και με τι κριτήρια; όλα είναι πολύ ρευστά και θολά για ευνόητους λόγους όπως συνήθως γίνεται στην ελληνική πολιτεία.
Τώρα πάμε σε άλλο νομικό θέμα όμως, για το οποίο έχω γράψει εκτενώς σε άλλα posts στο elawyer.
"κανείς δεν σου διασφαλίζει ότι έστω κι αν εσύ απλά εκστόμισες μια ύβρη, αυτή να χαρακτηριστεί από τον υβρισθέντα και στη συνέχεια και από τους εισαγγελείς μας, λόγω υπερβάλλοντος ζήλου, συνήθως, ως παρότρυνση ή πρόκληση ή διέγερση (απλώς) σε βίαιοπραγία ή και (απλό) μίσος..."
Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό που λες, αν μελετήσεις τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις που υπάρχουν. Είναι ελάχιστες οι φορές που η εφαρμογή του υπάρχοντος αντιρατσιστικού νόμου οδήγησε σε τελεσίδικη καταδίκη (στην πραγματικότητα είναι μόνο μία τελική καταδικαστική απόφαση). Και σημείωσε ότι ο υπάρχον αντιρατσιστικός προβλέπει ξεκάθαρα το αδίκημα της ρατσιστικής εξύβρισης, ενώ συνειδητά ο νεότερος νομοθέτης, στο νομοσχέδιο για το οποίο μιλάς, έχει αφαιρέσει την ρατσιστική εξύβριση ως ειδικό ποινικό αδίκημα κι έχει αφήσει μόνο την δημόσια προτροπή σε βία. Επομένως, δεν υπάρχει θα υπάχει νομική βάση υπαγωγής ρατσιστικής εξύβρισης στο νέο αντιρατσιστικό (εάν ψηφιστεί).
"ποιός θα το διακριβώνει άραγε αυτό το συναίσθημα και γιατί να σου απαγορεύεται αλήθεια, να το αισθάνεσαι αν θεωρείς ότι έχεις βλαφτεί από έναν τέτοιο τύπο ή εσύ ή το παιδί σου;"
=> Η νομοθεσία και τα δικαστήρια πάντοτε ασχολούνταν με τα συναισθήματα, ακόμα και στις πιο απλές και συνηθισμένες υποθέσεις. Το κίνητρο, μολονότι δεν αποτελεί στοιχείο διερεύνησης περί της τέλεσης ή όχι ενός αδικήματος, πάντοτε λαμβάνεται υπόψη στο στάδιο της επιμέτρησης της ποινής. Στοιχείο του κινήτρου της πράξης είναι και η συναισθηματική στάση του δράστη απέναντι στο θύμα, τα ψυχολογικά αίτια της τέλεσης της πράξης. Συνεπώς, αυτή η κριτική όσον αφορά το μίσος δεν έχει κάποια βάση στο νομικό μας σύστημα. Εξάλλου, οι αντιρατσιστικοί νόμοι ουδέποτε τιμώρησαν μόνο το ίδιο το μίσος, αλλά μόνο πράξεις μέσα από τις οποίες το μίσος επιφέρει συγκεκριμένα αρνητικά αποτελέσματα για τα θύματα. Τα αποτελέσματα είναι εκείνα που τιμωρούνται τελικά, όχι τα συναισθήματα.
"όλα είναι πολύ ρευστά και θολά για ευνόητους λόγους όπως συνήθως γίνεται στην ελληνική πολιτεία."
=> Πρώτ' απ' όλα, η υποχρέωση της ποινικοποίησης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας δεν είναι ελληνική πρωτοβουλία, αλλά βασίζεται στις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας, οι οποίες επιβάλλουν μια τέτοια ποινική καταστολή των διακρίσεων.
Έπειτα, πρέπει να διαβάσετε τον ισχύοντα Ν.927/1979 σε συσχετισμό με το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο: πρόκειται σαφέστατα για ένα πολύ πιο αναλυτικό νομοθετικό κείμενο που περιορίζει κάθε περιθώριο αοριστίας που υπάρχει στον Ν.927 και αποποινικοποιεί σημαντικό μέρος του αξιόποινου ρατσισμού: ιδίως όσον αφορά ακριβώς τις περιπτώσεις ρατσιστικής εξύβρισης. Αυτές οι εξυβρίσεις παύουν πλέον να εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής τους. Σαν αντιστάθμισμα, εισάγεται για πρώτη φορά στο εθνικό δίκαιο η ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονιών - το μοναδικό αδίκημα λόγου που παραμένει αξιόποινο στον νέο αντιρατσιστικό.
Συνεπώς, εάν εστιάσει κανείς στα συγκεκριμένα δεδομένα: ισχύων νόμος, αποτελέσματα δικαστηριακής εφαρμογής, αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, θα διαπιστώσει ότι αυτά που λέγονται δεξιά και αριστερά (χωρίς βέβαια επαρκή νομικό ή πραγματολογικό αντίλογο) είναι ατεκμηρίωτα και βασίζονται σε γενικόλογους αφορισμούς και πολιτικού χαρακτήρα εκτιμήσεις, οι οποίες δεν έχουν σχέση με τα υπάρχοντα αντικειμενικά στοιχεία.
Ευχαριστώ πολύ για την εκτενή σας απάντηση στα ερωτήματά μου.
Δεν αρνούμαι ότι με "κλονίσατε" και δεν αποκλείω και να έχετε εσείς το δίκιο και το εύχομαι.
Πρέπει να σκεφτεί κανένας μια λύση στο πρόβλημα «οι νόμοι δεν επιβάλουν συναισθήματα» και «οι νόμοι δεν διώκουν συναισθήματα». Για αρχή πρέπει να πούμε ότι οι νόμοι είναι ανίκανοι να μας υποστηρίζουν ως ψυχονοητικές οντότητες. Μπορεί κανένας να εξηγήσει και το γιατί της τελευταίας κατάστασης. Οι νόμοι δεν είναι άνθρωποι, βασικά. Δεν μπορούν να μας υποστηρίξουν επειδή δεν είναι κατασκευασμένοι να κάνουν αυτό το πράγμα ή τι παρόμοιο. Και όταν οι αποφάσεις μας, άρα και οι νόμοι, δεν έχουν ακριβώς την χρησιμοτήτα που πρέπει, και σαν ανθρώπινες αποφάσεις και σαν εφαρμογές, πάσχουν. Η υποστήριξη μας ως αναπνοητικές οντότητες παραμένει άσχετη με τις εκμεταλλευτικές εφαρμογές που μας συμβαίνουν έως σήμερα. Πράγματα ασύμβατα. Και ο Ιλόιερ δείχνει την σωστή κατεύθυνση, θαρρώ. Λέει ότι εκ του αποτελέσματος. Δεν υποστηρίξει πουθενά ότι ένα αποτέλεσμα είναι κάτι άλλο από αυτό που θα φανεί αν ερμηνευτεί ή εξηγηθεί, με τα μοναδικά κριτήρια συναισθηματικής, δηλαδή ψυχολογικής, ελευθερίας οποιουδήποτε, ή ότι είναι καλά όλα τα πιθανά αποτελέσματα. Και πολύ σωστά. Ούτε μπορεί ούτε πρέπει να τα δικαιολογήσει και να τα συγκαλύψει. Κάθε άνθρωπος πρέπει να μπορεί να πάρει αληθινή απόσταση και να μην αυτοκατακριθεί για τα εκμεταλλευτικά φαινόμενα χάριτος, να μπορεί, όσο αντέχει, να πείθεται και να διακηρύσσει την αρχική α-λήθεια, που λέει ότι υπάρχουν θεμελιώδη λάθη στην κοινωνική οργάνωση, ανείπωτες βαρβαρότητες που δεν μπορούμε ακόμη καθαρά να τις εξακριβώσουμε, που σίγουρα όμως πηγάζουν από ένα θεμελιώδες σφάλμα: το αποικιοκρατικό πνεύμα ανάμεσα μας. Όταν οι νόμοι μας δεν υποστηρίζουν την ελευθερία όλων μας με τρόπο απόλυτο, όπως της ταιριάζει και όπως ακριβώς πρέπει να την εννοήσουν και να την φανερώσουν και να την σεβαστούν, κάποιος έχει βάλει το χέρι του εκεί, κάποια άσχημη πράξη κάνει, όλοι πονάμε. Το συγκεκριμένο χέρι πειράζει θεμελιώδη πράγματα της ψυχολογικής υγείας μας, τα ελέγχει και τα βαραθρώνει, το συγκεκριμένο χέρι λέει ψέματα, ότι υπάρχουν θεμελιώδη πράγματα του βάρους, που επιβάλουν να μην μπορούμε αλλιώς να κάνουμε. Γι’ αυτό δεν λύνεται αυτό το θέμα με την μερική ή ολική συμφωνία ή απόρριψη ως προς την θέση του Ιλόιερ. Που δεν είναι σωστή ως καλή εξακολουθητική εφαρμογή, ή ως μέθοδος κατανόησης, αποδοχής και διαμόρφωσης ανθρωπίνως συμβατού δικαίου, είναι όμως σωστή ως παρατήρηση, κι αυτή είναι η ανθρώπινη αξία της. Μα ποιος είπε ότι ο εκμεταλλευτής δεν θα μας διατηρεί για χρόνο μεγάλο πλησίον του αριθμού μηδέν; Ότι αυτές οι πράξεις του δεν είναι τόσο θεμελιώδεις ώστε να μας δολοφονούν κάθε στιγμή; Πραγματικότητα είμαστε και εμείς, κι αυτό που γίνεται πάνω σε όλους μας, όσο κι αν το ξεχνάμε, κι αυτό της πραγματικότητας είναι. Αλλιώτικα: η ηθική πρόοδος της ανθρωπότητας είναι τεράστια πλάνη, όταν αφήνεται να γίνει προσδοκούμενη μέσα από την εκμεταλλευτική κοινωνική οργάνωση, που δεν την ελέγχει κανένας. Είμαστε τώρα ζωντανοί, είμαστε δυνατότητες, ποιος μας ενοχλεί και γιατί, ποιος αρνείται να υπάρξουμε ήσυχα; Ελεύθερη οικονομία είναι η επιβολή της ψυχολογικής υγείας μας ως προς το τίποτα. Παλιότερα το επιχείρημα δεν ήταν η ελεύθερη οικονομία, ήταν κάτι άλλο εξίσου παρανοϊκό και άσχημο και προκλητικό και ως σύλληψη και ως επιχείρημα της εκμεταλλευτικής προπαγάνδας. Ήταν οι πυρές που είπε ο Ιλόιερ. Έχει δίκιο. Ήταν ιδέες γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση, ίσως πάντοτε σε λειτουργία, και πάντοτε, ακόμη και σήμερα, μελετημένα σκεπασμένες. Μέχρι να αποφασίσουμε να είμαστε ελεύθεροι. Άλλο πράγμα μας η απόφαση και άλλο η τάση, φημολογούμενη ή εκθεσιακή στα άρθρα και στις εκθέσεις, των πανελληνίων ή του ΟΗΕ. Κάθε μια ασχημονούσα πλάνη απέχει από την υγιή μας κατάσταση όσο ο Άδης από το πουλί μου όταν ανορθώνεται για να επιθυμήσει την γραμματέα του διπλανού μου Φαρισαίου. Είμαι πολύ καθίκι.
Δημοσίευση σχολίου