Ένα σύνηθες ερώτημα για τους θιγόμενους από διαδικτυακά δημοσιεύματα είναι το ποιο δικαστήριο είναι αρμόδιο να δικάσει λ.χ. μια αγωγή προσβολής προσωπικότητας. Ο γενικός κανόνας του τόπου του εναγομένου αποτελεί εξάλλου συντρέχουσα δωσιδικία με τον τόπο που τελέστηκε η αδικοπραξία, αλλά στα διαδικτυακά δημοσιεύματα προκύπτει το γνωστό πρόβλημα της διεθνούς προσβασιμότητας - "κυκλοφορίας" τους, ώστε να μην είναι ευχερές να προσδιοριστεί ο τόπος τέλεσης του αδικήματος, ώστε να θεμελιωθεί με αδιαμφισβήτητο τρόπο η κατά τόπον αρμοδιότητα του δικαστηρίου.
Το θέμα επέλυσε σε τελικό στάδιο το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην απόφαση της 25.10.2011, επί των συνεκδικαζόμενων υποθέσεων eDate Advertising GmbH κατά X και Olivier Martinez, Robert Martinez κατά MGN Limited (C-509/09 και C-161/10).
Aπό την απόφαση αυτή προκύπτει ο εξής κανόνας:
- το θύμα της προσβολής μπορεί να ζητήσει το σύνολο της αποζημίωσης στο δικαστήριο του τόπου που βρίσκεται το κέντρο των συμφερόντων του, δηλαδή της συνήθους διαμονής του.
- το θύμα μπορεί να προσφύγει όμως και σε δικαστήρια άλλων τόπων, αναζητώντας το μέρος της αποζημίωσης για την προσβολή που προκλήθηκε σε καθέναν από αυτούς τους τόπους.
Δηλαδή μπορεί είτε να ζητήσει το σύνολο της αποζημίωσης από το δικαστήριο του τόπου συνήθους διαμονής του, είτε μέρος της αποζημίωσης από το δικαστήριο κάθε τόπου στον οποίο επήλθε η προσβολή.
Και φυσικά υπάρχει πάντα η αρμοδιότητα του τόπου εγκατάστασης του εναγομένου.
Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν είναι γνωστός ο δράστης ενός προσβλητικού δημοσιεύματος, μπορεί να εναχθεί η εταιρία - φορέας που το φιλοξενεί (εάν έχει βεβαίως λάβει γνώση του περιστατικού και αρνείται να αποσύρει ταχέως την πληροφορία) στον τόπο κατοικίας του θύματος.
Συνεπώς, εάν εταιρίες όπως η Google, το Facebook και το Twitter φιλοξενούν προσβλητικό περιεχόμενο για κάποιον που κατοικεί λ.χ. στην Αθήνα, μπορεί η δίκη να γίνει στα δικαστήρια της Αθήνας (κι όχι των Η.Π.Α. όπου έχουν τις έδρες τους αυτές οι υπηρεσίες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου