Σύμφωνο Συμβίωσης β΄συζήτηση Ολομέλειας: ομιλία Μαυρουδή (Μάκη) Βορίδη

Πρακτικά κατ' άρθρον συζήτησης νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής στις 11.11.2008

Σχολιάζω με κόκκινο ενδιάμεσα

ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νομίζω σ’ αυτό το σχέδιο νόμου διακρίνει κανείς την αντίθεση σε μια πραγματιστική, ας το πω, προσέγγιση της πολιτικής και που χαρακτηρίζει την Κυβέρνηση και σε μια ηθική διάσταση πολιτικής, που θέλω να ελπίζω ότι χαρακτηρίζει τις τοποθετήσεις του ΛΑ.Ο.Σ..

Αν διαβάσει κανείς την αιτιολογική έκθεση, ως βασικό επιχείρημα για τη θέσπιση αυτού ακριβώς του θεσμού τη συμβιώσεως είναι ότι διαπιστώνει μια κοινωνική μετακίνηση, μια κοινωνική διαφοροποίηση. Λέει δηλαδή ότι πλέον αρκετά παιδιά γεννιούνται εκτός γάμου, λέει ότι υπάρχει το φαινόμενο της ελεύθερης συμβιώσεως μεταξύ των ζευγαριών και ότι εν πάση περιπτώσει υιοθετούνται περισσότερο ανεκτικά ήθη απ’ ό,τι στο παρελθόν. Ωστόσο η πολιτική και η νομοθεσία δεν βρίσκεται εδώ για να κάνει, ας το πω, δημοσιογραφικές αποτυπώσεις ή αναλύσεις της πραγματικότητας. 

Πρωτίστως η πολιτική είναι μια σχέση ηγεσίας, είναι μια σχέση οδηγητική, είναι μια σχέση όπου μέσα στην κοινωνία έρχεται ο νομοθέτης να παραινέσει, να οδηγήσει, να δείξει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. 

Κατά την ιδεολογία δηλαδή του ΛΑ.Ο.Σ. η λειτουργία της νομοθεσίας είναι να απαγορεύσει και να περιορίσει όλα όσα μετασχηματίζουν την ίδια την κοινωνία. Αν η κοινωνία στρέφεται προς την ελεύθερη συμβίωση, η κατά ΛΑ.Ο.Σ. νομοθεσία πρέπει να "παραινέσει, να οδηγήσει, να δείξει" την συγκεκριμένη κατεύθυνση: τον θρησκευτικό γάμο.

Το βασικό, λοιπόν, ερώτημα εδώ δεν είναι αν υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα μέσα στην κοινωνία. Προφανώς υπάρχουν. Το σημαντικό είναι αν εξαιτίας της υπάρξεως αυτών των φαινόμενων, η αναγνώρισή τους πρέπει να οδηγήσει το νομοθέτη σε ένα μηχανισμό περαιτέρω χαλαρώσεως του γάμου ή πρέπει να ενισχύσει με τη στάση του αυτό που πραγματικά είναι ο γάμος δηλαδή μια αγαπητική κοινότητα, μια ηθική και πνευματική πρωτίστως ζωή και κυρίως ο γάμος ο χριστιανικός, αυτόν που σε τελευταία ανάλυση έχουμε διδαχθεί και αυτόν που θα έπρεπε να ζούμε μέσα στην κοινωνία. 

Δηλαδή, ανεξάρτητα από το αν ο πολίτης είναι ή όχι χριστιανός, ανεξάρτητα από το αν πιστεύει η όχι στο θεσμό του γάμου, η κατά ΛΑ.Ο.Σ. λειτουργία της νομοθεσίας είναι να απαγορεύσει την ελεύθερη συμβίωση και όχι να κοιτάξει πως θα δοθούν τα νομικά εργαλεία στους πολίτες να διαφεντεύουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν οι ίδιοι κι όχι όπως επιθυμεί το κράτος.

Η αντίρρησή μας, λοιπόν, εδώ δεν είναι ως προς το ποια είναι η πραγματικότητα. Εγώ δέχομαι, κύριε Υπουργέ, ότι πράγματι προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε με ένα ρεαλιστικό, ας το πω, τρόπο ορισμένα τέτοια ζητήματα. Η αντίρρησή μας είναι ότι αν παρακολουθήσετε την εξέλιξη του οικογενειακού δικαίου στην πραγματικότητα όλα αυτά τα έτη βαδίζουμε σε θεσμούς που ουσιαστικά χαλαρώνουν το γάμο, διευκολύνουν το διαζύγιο, διευκολύνουν άλλους εναλλακτικούς τρόπους συμβιώσεως, ενώ –επιμένω- θα έπρεπε να κάνουμε το δύσκολο.

Ο βουλευτής υποστηρίζει ότι το διαζύγιο πρέπει να γίνει πιο δύσκολο. Όσο διαλυμένος κι αν είναι ένας γάμος, να προσθέσουμε προσχώματα για να γίνει ακόμη πιο δύσκολη η νομική λύση του. Έρχεται βέβαια σε αντίθεση με όσα υποστήριξε ο συνάδελφός του Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος αποκάλυψε από βήματος Βουλής ότι συζεί με μία γυναίκα, η οποία από το 2002 προσπαθεί να λάβει διαζύγιο, αλλά ακόμη τίποτα. Ο κ. Γεωργιάδης είπε μάλιστα στον Υπουργό ότι αυτά τα προβλήματα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητες του υπουργείου και όχι το σύμωνο συμβίωσης. Διακρίνω μία αντίφαση ανάμεσα στις δύο αγορεύσεις των εκλεκτών  στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ.

 Και το δύσκολο είναι να εξηγήσουμε μέσα στην κοινωνία την πνευματική, την ηθική αξία του γάμου, την αγαπητική κοινότητα του γάμου, αυτό είναι το σημαντικό και όχι να πηγαίνουμε στην αντίθετη κατεύθυνση υπό την έννοια ενός ρεαλισμού. Αυτή είναι η θεμελιακή αν θέλετε αντίρρηση. Είναι μια αντίρρηση ως προς το τι πρέπει να είναι ο ρόλος του νομοθέτη, που πρέπει να κατατείνουν τα νομοθετήματα.

Στην απαγόρευση και όχι στην ελευθερία.

Επειδή έχουν ακουστεί αυτά από τους συναδέλφους του ΛΑ.Ο.Σ. στα επιμέρους, επιτρέψτε μου να περάσω σε κάτι ακόμη.

Είχατε μια ευκαιρία μ’ αυτό το σχέδιο νόμου, που επίσης μένει αρρύθμιστη. Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα στο χώρο του οικογενειακού δικαίου. Και αυτό είναι ότι στις περιπτώσεις που έχουμε λύση του γάμου ή και διάσπαση της εγγάμου συμβιώσεως, ουσιαστικά σ’ ένα ποσοστό 98% έχουμε ανάθεση της επιμέλειας των τέκνων στη μητέρα. Με έναν σχεδόν μηχανιστικό τρόπο, με αναιτιολόγητες δικαστικές αποφάσεις χωρίς να υπάρχει πραγματική επιχειρηματολογία, υπάρχει μια πλήρης μετακίνηση στο ποιος πρέπει να ασκεί την επιμέλεια.

Εδώ, λοιπόν, για να λύσουμε αυτό το θέμα, θεωρώ ότι είχατε την ευκαιρία και δεν το πράξατε και θα πρέπει να το αντιμετωπίσετε στο μέλλον, να έχετε και να απαιτήσετε από τα δικαστήρια τα οποία οφείλουν να σταθμίζουν τα συμφέροντα των τέκνων και σύμφωνα με τις κείμενες ρυθμίσεις, -να εκδίδουν –και να το απαιτήσετε αυτό κάνοντας νομοθετικές παρεμβάσεις και πραγματικά αιτιολογημένες αποφάσεις ως προς το γιατί το συμφέρον του τέκνου πρέπει να επιβάλλει τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, διότι αυτό το φαινόμενο είναι απαράδεκτο και αδικεί πολλούς πατεράδες που διεκδικούν και πραγματικά χωρίς επιχειρηματολογία χάνουν -και αισθάνονται μια βαθιά αδικία- την επιμέλεια του παιδιού. 

Μια ακόμη πολύ μικρή παρατήρηση. Επιτρέψτε μου, στο άρθρο 23 επαυξάνεται το αξιόποινο για τη μη συμμόρφωση με προσωρινές διαταγές ή με εισαγγελικές διατάξεις. 

Οφείλω να πω, κύριε Υπουργέ, το εξής. Η προσωρινή διαταγή, η εισαγγελική διάταξη δεν είναι δικαστική απόφαση. Επομένως δεν έχει νόημα να επαυξάνεται το αξιόποινο διότι είναι εξαιρετικά πιθανό να ανατραπεί, διότι είναι εξαιρετικά πιθανό να είναι εσφαλμένη, ακριβώς γιατί εκδίδεται μέσα από μια τελείως πρόχειρη διαδικασία. 

Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για πρόχειρη διαδικασία. Υποστηρίζεται επίσης ότι δεν είναι "δικαστική απόφαση", αλλά αυτή δεν είναι η κρατούσα άποψη, όπως θα έλεγε κι ο neTpen.

Έρχομαι στο θέμα της τροπολογίας την οποία έχουμε καταθέσει, κύριε Υπουργέ, και την οποία αρνηθήκατε να κάνετε δεκτή. [...]. 

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Βέρα Νικολαΐδου): Πρέπει να ολοκληρώσετε. 

ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Τελειώνω, κυρία Πρόεδρε. 

[...]Κατά τα λοιπά, επιτρέψτε μου να πω, για την τροπολογία που φέρνετε ως επιβαρυντική περίσταση, για τα εγκλήματα τα οποία τελούνται από ρατσιστικό κίνητρο, θα πω το εξής: 

Κοιτάξτε η ίδια η αιτιολογική σας έκθεση, νομίζω καλύπτει το ζήτημα. Έχετε μια αιτιολογική έκθεση, με την οποία λέτε, μα, κάλλιστα αυτό που μπορούσε να επιμετρηθεί στις γενικές διατάξεις, δεν χρειάζεται αυτή η προσθήκη και το κάνουμε μόνο για τη μία συγκεκριμένη ευρωπαϊκή οργάνωση, ζητά τη συγκεκριμένη τροπολογία. 

ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Βέρα Νικολαΐδου): Παρακαλώ, κύριε Βορίδη. 

ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Εντάξει, κυρία Πρόεδρε, τελειώνω, μόνο κλείνω τη φράση μου. 

Νομίζω, ότι η ίδια η αιτιολογική έκθεση εξηγεί γιατί δεν θα έπρεπε να ψηφιστεί αυτή η τροπολογία. 

Ο βουλευτής έχει απόλυτο δίκιο: η ίδια η αιτιολογική έκθεση του υπουργείο λέει ότι η τροπολογία γίνεται για να μη δίνει η χώρα κακή εικόνα στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από αυτή τη διατύπωση προκύπτει ότι ο εισηγητής της, απλώς, δεν την πιστεύει και δεν διστάσει να το γράψει στην αιτιολογική πρόταση!

Ευχαριστώ πολύ, κυρία Πρόεδρε.