Σχόλια στην προσφυγή της Fyrom κατά της Ελλάδας

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

H προσφεύγουσα έχασε την υπόθεση από την πρώτη γραμμή της προσφυγής της. 

Παραβιάζει την ίδια τη νομική βάση την οποία επικαλείται: μια διμερή συμφωνία με την Ελλάδα, στην οποία αναφέρεται ότι η τελευταία έχει δικαίωμα βέτο εφόσον η προσφεύγουσα χρησιμοποιεί οποιοδήποτε άλλο όνομα πλην του FYROM. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποτελεί θεσμικό όργανο  των Ηνωμένων Εθνών, ενώ, κατά το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Ελλάδα επιφυλάσσεται του  δικαιώματος βέτο  για τις περιπτώσεις που η προσφεύγουσα εμφανίζεται σε διεθνείς οργανισμούς με άλλο όνομα πλην FYROM. Άρα, η ίδια η Ενδιάμεση Συμφωνία δίνει το δικαίωμα στην Ελλάδα να υποβάλει ένσταση για την ιδιότητα της προσφεύγουσας ως  μέλους των Ηνωμένων Εθνών, μόνο και μόνο εξ αυτού του λόγου, χάνοντας έτσι και το δικαίωμά της να ακουστεί ως προσφεύγουσα απο το Διεθνές Δικαστήριο. Δεν υποστηρίζω ότι η Ελλάδα πρέπει να το κάνει, αλλά θα μπορούσε να το αναφέρει ως επιχείρημα. 

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

ΠΡΟΣΦΥΓΗ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ 

ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 11, ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 1 ΤΗΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΗΣ 13ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1995

13 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

1. Εισαγωγή

2. Δικαιοδοσία του Δικαστηρίου

3. Τα γεγονότα

4. Ισχυρισμός της προσφεύγουσας και αίτημα αποκατάστασης

5. Αd Ηoc Δικαστής

6. Επιφύλαξη δικαιωμάτων

7. Διορισμός εκπροσώπου

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας (η οποία για κάθε περίπτωση αναφέρεται προσωρινά στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών ως “η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”, συμφωνα με την Ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών 817 του 1993) [1] (“η Προσφεύγουσα”) υποβάλλει αυτή την Προσφυγή κατά της Ελλάδας (“η Καθ' ης”) βάσει τη Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13 Σεπτεμβρίου 1995 των Ηνωμένων Εθνών (“η Ενδιάμεση Συμφωνία”) [2] , η οποία δεσμεύει σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο την Προσφεύγουσα και την Καθ' ης (“τα δύο Μέρη”). Η Προσφεύγουσα σκοπεύει να θεμελιώσει την παραβίαση εκ μέρους της Καθ' ης των νομικών υποχρεώσεών της σύμφωνα με το Άρθρο 11, παράγραφος 1 της Eνδιάμεσης Συμφωνίας και να διασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεων της Καθ' ης, σύμφωνα με το Άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας σε σχέση με τις προσκλήσεις ή αιτήσεις που μπορεί να γίνουν προς ή από την Προσφεύγουσα, προκειμένου να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ ή κάθε άλλου διεθνούς, πολυμερούς, περιφερειακού οργανισμού ή θεσμού στους οποίους η Καθ' ης είναι μέλος. Η Προσφεύγουσα εισάγει αυτή την υπόθεση προκειμένου να προστατεύσει τα δικαιώματά της σύμφωνα με την Ενδιάμεση Συμφωνία και να διασφαλίσει ότι της επιτρέπεται να ασκεί τα δικαιώματά της ως ένα ανεξάρτητο Κράτος που ενεργεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματός του να αιτείται να γίνει μέλος σχετικών διεθνών οργανισμών.

2. Το Άρθρο 21, παράγραφος 2 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου, προς επίλυση των διαφορών ανάμεσα στα Μέρη.

3. Σύμφωνα με το Άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Προσφεύγουσα έχει αναλάβει τη δεσμευτική υποχρέωση διεθνούς δικαίου:

“να μην προβάλλει ένσταση σε αίτηση ή ως προς την ιδιότητα του μέλους του Δεύτερου Μέρους [της Προσφεύγουσας] σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς στους οποίους το Πρώτο Μέρος [η Καθ' ής] είναι μέλος: ωστόσο, το Πρώτο Μέρος [η Καθ' ης] επιφυλάσσεται του δικαιώματός του να υποβάλλει ένσταση σε κάθε περίπτωση ιδιότητας μέλους που αναφέρεται παραπάνω, εάν και κατά το μέτρο που το Δεύτερο Μέρος [η Προσφεύγουσα] αναφέρεται σε κάθε τέτοιο οργανισμό ή θεσμό διαφορετικά απ' ό,τι αναφέρεται στην παράγραφο 2 της Ανακοίνωσης 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.” 

Άρα, στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα θα μπορούσε να υποβάλει ένσταση για την ιδιότητα της προσφεύγουσας ως μέλους των Ηνωμένων Εθνών και έτσι  να απορριφθεί η προσφυγή της στο Διεθνές Δικαστήριο ως απαραδέκτως υποβληθείσα.

4. Η Προσφεύγουσα έχει σεβαστεί το Άρθρο 11 (1) της Ενδιάμεσης Συμφωνίας αποδεχόμενη να συμμετέχει στη διαδικασία προσχώρησης στο ΝΑΤΟ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς υπό την ονομασία “η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”.

Πιο κάτω βέβαια, η προσφεύγουσα ομολογεί ότι έχει παραβιάσει την υποχρέωσή της, υποβάλλοντας αιτήσεις σε διεθνείς οργανισμούς με το συνταγματικό της όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας"! Κατά τούτου, η αντίφαση προς αυτό το σημείο είναι περισσότερο από προφανής.

5. Ωστόσο, στη Διάσκεψη του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, η οποία έλαβε χώρα από τις 2 έως τις 4 Απριλίου 2008, η Προσφεύγουσα, ενεργώντας δια των οργάνων και εκπροσώπων της, υπέβαλε ένσταση στην αίτηση της Προσφεύγουσας για προσχώρησή της στο ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι η Προσφεύγουσα κατέστησε σαφές ότι θα ανεφέρετο ως μέλος του ΝΑΤΟ κατά τον τρόπο που προβλέπεται από την παράγραφο 2 της Ανακοίνωσης 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλειας των Ηνωμένων Εθνών. Ως λόγος για τον οποίο η Καθ' ης υπέβαλε ένσταση δηλώθηκε  η επιθμία της να επιλύσει τη διαφορά ανάμεσα στα δύο Μέρη όσον αφορά το συνταγματικό όνομα της Προσφεύγουσας, ως ουσιώδη προϋπόθεση για την απόκτηση εκ μέρους  της Προσφεύγουσας της ιδιότητας μέλους του ΝΑΤΟ. Η ένσταση της Καθ' ης, που ισοδυναμεί με βέτο, είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορεί η Προσφεύγουσα να εισέλθει στο ΝΑΤΟ.

Η πιο σοβαρή δυσκολία σε αυτή την υπόθεση είναι να αποδείξει η προσφεύγουσα ότι πράγματι η Ελλάδα άσκησε βέτο στην διάσκεψη του Βουκουρεστίου. Από τα έγγραφα που προσκομίζει ως Παραρτήματα της προσφυγής, δεν προκύπτει επίσημα και αδιαμφισβήτητα ότι η Ελλάδα άσκησε βέτο στο ΝΑΤΟ, ούτε ότι δεν προσεκλήθη στο ΝΑΤΟ μόνο λόγω ενός υποτιθέμενου ελληνικού βέτο (αν κι αυτό το δεύτερο δεν έχει νομική επίπτωση ως προς την παραβίαση ή μη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας). Η ανακοίνωση του ΝΑΤΟ που επισυνάπτει η προσφεύγουσα, δεν αναφέρει ως λόγο μη αποστολής πρόσκλησης ένα "ελληνικό βέτο", αλλά το πρόβλημα του ονόματος και η απουσία λύσης.

We recognise the hard work and the commitment demonstrated by the former Yugoslav Republic of Macedonia to NATO values and Alliance operations.  We commend them for their efforts to build a multi-ethnic society.  Within the framework of the UN, many actors have worked hard to resolve the name issue, but the Alliance has noted with regret that these talks have not produced a successful outcome.  Therefore we agreed that an invitation to the former Yugoslav Republic of Macedonia will be extended as soon as a mutually acceptable solution to the name issue has been reached.  We encourage the negotiations to be resumed without delay and expect them to be concluded as soon as possible.

Υπάρχουν βέβαια οι συνεντεύξεις και τα άρθρα της Ελληνίδας υπουργού Εξωτερικών, αλλά από αυτά δεν προκύπτει με επίσημο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η Ελλάδα άσκησε objection στη διαδικασία του ΝΑΤΟ. Αν η αιτία  της μη αποστολής πρόσκλησης δεν ήταν η άσκηση objection ή "veto", αλλά οι τυχόν διπλωματικές συζητήσεις man to man και  η προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινής πεποίθησης ότι, αν ένα κράτος έχει εκκρεμείς διαφορές εξωτερικής πολιτικής με συμμαχικό κράτος είναι περίεργο ταυτόχρονα να καλείται ως μέλος στο ΝΑΤΟ, τότε όλα αυτά τα δημοσιεύματα δεν είναι veto, αλλά απλή έκφραση (επίσημης) άποψης, χωρίς όμως τις έννομες συνέπειες της αρνησικυρίας. 

Με τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα δηλαδή η προσφεύγουσα, δεν βλέπω αδιαμφισβήτητη παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από την Ελλάδα.

6. Η Προσφεύγουσα έχει τηρήσει τις υποχρεώσεις της κατά την Ενδιάμεση Συμφωνία, υποβάλλοντας αίτηση αναγνώρισης ως μέλους του ΝΑΤΟ ως “η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας” και όχι με άλλο όνομα. 

Ωστοσο, η εν λόγω αίτηση δεν έχει προσκομιστεί στα Παραρτήματα που συνοδεύουν την προσφυγή.

Υπ' αυτές τις περιστάσεις, η ένσταση της Καθ'ής στην αίτηση της Προσφεύγουσας για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των υποχρεώσεών της σύμφωνα με το Άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.

Αν έχει υποβληθεί τέτοιου είδους ένσταση, πράγματι υφίσταται ζήτημα παραβίασης υποχρεώσεων.

ΙΙ. Η ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

7. Το Άρθρο 36 του Οργανισμού του Δικαστηρίου αναφέρει ότι:

“Η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου περιλαμβάνει όλες τις υποθέσεις που αναφέρουν ενώπιόν του τα μέρη και όλα τα θέματα που αναφέρονται ειδικώς από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ή από εν ισχύ Συνθήκες και Συμβάσεις.” [3]

8. Ως Κράτη Μέλη των Ηνωμένων Εθνών, η Προσφεύγουσα και η Καθ' ής είναι ipso facto διάδικα μέρη κατά την έννοια του Οργανισμού του Δικαστηρίου και έχουν δικαιώμα να εισάγουν υποθέσεις ενώπιόν του.

Ωστόσο η προσφεύγουσα είναι μέλος των Η.Ε. ως FYROM και όχι ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας", ονομασία με την οποία έχει υποβάλει την προσφυγή. Υποβάλλοντας την προσφυγή με αυτή την ονομασία, η προσφεύγουσα παραβιάζει χωρίς καμία επιφύλαξη την Ενδιάμεση Συμφωνία ενώπιον του Δικαστηρίου που καλείται να κρίνει την παραβίαση εκ μέρους της Ελλάδας!

 Η Προσφεύγουσα και η Καθ' ής είναι επίσης συμβαλλόμενα μέρη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Η Συμφωνία αναφέρει στο Άρθρο 21, παράγραφος 2:

“Κάθε διαφορά ή διαφωνία που προκύπτει ανάμεσα στα Μέρη όσον αφορά την ερμηνεία ή την εφαρμογή της παρούσας Ενδιάμεσης Συμφωνίας, μπορεί να υποβληθεί από καθένα εξ αυτών ενώιον του Διεθνούς Δικαστηρίου, με την εξαίρεση των διαφορών που αναφέρονται στο Άρθρο 5 παράγραφος 1.”

Η εξαίρεση αφορά την διαφορά του ονόματος: αυτό δεν μπορεί να παραπεμφθεί στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου (εκτός αν τα μέρη τροποποιήσουν την Ενδιάμεση Συμφωνία).

9. Η Ενδιάμεση Συμφωνία ετέθη σε ισχύ στις 13 Οκτωβρίου 1995, σύμφωνα με το Άρθρο 23, παράγραφος 1. Κατατέθηκε απο την Καθ' ης στα Ηνωμένα Έθνη (υπό τον αριθμό 32193) κατά την ίδια μέρα και είναι δεσμευτική για τα Κράτη από εκείνη την ημερομηνία. Παραμένει σε ισχύ, σύμφωνα με το Άρθρο 23, παράγραφος 2, καθώς δεν έχει αντικατασταθεί από μια οριστική συμφωνία ούτε έχει καταργηθεί με γραπτή ανακοίνωση υποβληθείσα εντός δώδεκα μηνών από κάποιο Μέρος.

10. Κατά την υποβολή της παρούσας Προσφυγής, όλα τα αμφισβητούμενα ζητήματα ανάμεσα στα Μέρη, οσον αφορά την ερμηνεία ή εφαρμογή του Άρθρου 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995 υπόκεινται εν γένει στην υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου. Το αντικείμενο της διαφοράς δεν αφορά -άμεσα ή έμμεσα- την διαφορά που αναφέρεται στο Άρθρο 5, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και, ακολούθως, δεν εφαρμόζεται η  εξαίρεση της δικαιοδοσίας που προβλέπεται από το Άρθρο 21, παράγραφος 2 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. 

III. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

11. Η Προσφεύγουσα απέκτησε ειρηνικά την ανεξαρτησία της από την πρώην Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία στις 8 Σεπτεμβρίου 1991, όταν οι πολίτες της ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της ίδρυσης ανεξάρτητου κράτους. Βάσει του αποτελέματος του Δημοψηφίσματος της 17 Σεπεμβρίου 1991, η Συνέλευση της Προσφεύγουσας θέσπισε μια Διακήρυξη μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης Δημοκρατίας της Μακεδονίας που έθεσε τις βασικές αρχές της εξωτερικής πολιτικής της Προσφεύγουσας. Αυτό οδήγησε στην θέσπιση νέου Συντάγματος στις 17 Νοεμβρίου 1991.

12. Στις 19 Δεκεμβρίου 1991, η Συνέλευση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ψήφισε μια νέα Διακήρυξη για την επιδίωξη ευρύτερης διεθνούς αναγνώρισης της Προσφεύγουσας ως κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους. Όμως, τέτοια διεθνής αναγνώριση ακολούθησε με καθυστέρηση, κατά κύριο λόγο επειδή η Καθ'ής αρνήθηκε να αναγνωρίσει την Προσφεύγουσα με το όνομα που αναφέρεται στο Σύνταγμά της, με την αιτιολογία ότι το συνταγματικό όνομα υπέβαλλε εδαφικές βλέψεις επί τμήματος της Προσφεύγουσας.

13. Αυτό το ζήτημα εξετάστηκε εν όλω στην Διαιτητική Επιτροπή της Συνέλευσης της Γιουγκοσλαβίας (“η Επιτροπή Badinter”) στην από Ιανουαρίου 1992 Γνωμοδότηση αρ. 6 [4], η οποία προβλέπει κατά το ουσιώδες μέρος τα εξής:

“5. Η Διαιτητική Επιτροπή συνεπώς είναι της γνώμης:

- ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας ικανοποιηεί τα κριτήρια των Κατευθυντηρίων Γραμμών για την Αναγνώριση Νέων Κρατών στην Ανατολική Ευρώπη και την Σοβιετική Ένωση και τη Διακήρυξη για την Γιουγκοσλαβία που θεσπίστηκε από το Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων τον Δεκέμβρη του 1991, 

 - ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας, επιπλέον, έχει αποκηρύξει όλες τις εδαφικές διεκδικήσεις κάθε είδους, με αδιαμφισβήτητες, δεσμευτικές δηλώσεις διεθνούς δικαίου. Ότι η χρήση του ονόματος “Μακεδονία” δεν μπορεί συνεπώς να υποβάλει καμία  εδαφική διεκδίκηση εναντίον άλλου κράτους (υπογράμμιση του συντάκτη) [...]”

Αυτή η κρίση περί μη υποβολής καμίας εδαφικής διεκδίκησης δεν παραμένει βεβαίως ισχυρή

έως σήμερα, αφού θα πρέπει να εξεταστεί υπό ένα πλήθος νέων στοιχείων που έχουν καλυφθεί από

την ειδησεογραφία και την έρευνα που έχει μεσολαβήσει από το 1992 έως σήμερα. Διότι αυτό είναι

το πιο σοβαρό πρόβλημα: ακόμη κι αν ιδεολογικά αποδέχεται κάποιος ότι κάθε ανεξάρτητο κυρίαρχο

κράτος έχει αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται όπως επιθυμεί, επιλέγοντας το ίδιο

την συνταγματική και την διεθνή του ονομασία, η καλλιέργεια του αλυτρωτισμού στο εσωτερικό του δεν μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτή κρατική πρακτική στο πλαίσιο

των διεθνών σχέσεων που αποσκοπούν στην ειρήνη, την σταθερότητα και την ευημερία ανάμεσα σε

λαούς.

14. Κατά τη διάρκεια του 1992 και του 1993, η ιδιότητα της Προσφεύγουσας ως ανεξάρτητο κράτος αναγνωρίστηκε από αυξανόμενο αριθμό Κρατών, στα οποία δεν περιλαμβανόταν η Καθ' ης.

Πάντως στην τελευταία Διακήρυξη του Βουκουρεστίου (ΝΑΤΟ), στο γνωστό απόσπασμα υπάρχει μια

παραπομπή στο προσωρινό όνομα που αναφέρει: 1. Turkey recognises the Republic of Macedonia with its constitutional name (η Τουρκία αναγνωρίζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα). Ενώ μια καλόπιστη διατύπωση θα περίμενε κανείς να αναφέρει "η Τουρκία αναγνωρίζει την πρώτην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα"). Σε κάθε περίπτωση, άλλα  υπόλοιπα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ δεν ακολούθησαν την Τουρκία (τουλάχιστον στην εν λόγω παραπομπή).

15. Στις 8 Απριλίου 1993, παρά την διαρκή διαφορά ανάμεσα σε Προσφεύγουσα και την Καθ' ης όσον αφορά το συνταγματικό όνομα της Προσφεύγουσας, η Προσφεύγουσα απέκτησε την ιδιότητα μέλους στα Ηνωμένα Έθνη, υπό τον όρο ότι στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών “θα αναφέρεται για κάθε σκοπό ως “η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”, ενόσω εκκρεμεί η διευθέτηση της διαφωνίας που έχει προκύψει όσον αφορά το όνομα του Κράτους” (σύμφωνα με την Ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών 817 (1993), παράγραφος 2) [5].

Όρο που δεν φαίνεται να τηρεί πάντως, επιγράφοντας ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας" την υπό κρίση προσφυγή.

16. Η Ανακοίνωση 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνων – και στη συνέχεια η Ανακοίνωση 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (1993) [6]– καλούσε τα Μέρη να συνεργαστούν ώστε να καταλήξουν σε ένα γρήγορο συμβιβασμό της διαφοράς τους, υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Η Προσφεύγουσα λυπάται που αυτό το πλαίσιο δεν έχει ακόμη οδηγήσει σε μια τελική διεθέτηση της διαφοράς ανάμεσα στα Μέρη.  Παρ' όλ' αυτά,  η αποτυχία της υποκείμενης διαφοράς δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας υπόθεσης. Η Προσφεύγουσα επιβεβαιώνει την δέσμευσή της στη συνέχιση των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα με το Άρθρο 5 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. 

17. Η θέσπιση της Ανακοίνωσης 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνωνν άνοιξε την πόρτα στον εξορθολογισμό των σχέσεων ανάμεσα στα Μέρη και, στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, τα Μέρη συμφώνησαν και υπέγραψαν την Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία ιδρύει διπλωματικές σχέσεις μεταξύ τους. Το Άρθρο 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας προβλέπει ότι το Πρώτο Μέρος [η Καθ' ης] αναγνωρίζει το Δεύτερο Μέρος [η Προσφεύγουσα] ως ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, με την συμβατική ονομασία” η 'πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας'. Κατά το Άρθρο 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Καθ' ης ανέλαβε τις ακόλουθες δεσμεύσεις:

“Από την έναρξη της ισχύος αυτής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, το Πρώτο Μέρος [η Καθ' ης] συμφωνεί να μην ασκήσει ένσταση ως προς την αίτηση ή ως προς την ιδιότητα του μέλους του Δεύτερου Μέρους [Προσφεύγουσα] σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς στους οποίους το Δεύτερο Μέρος [η Καθ' ης] είναι μέλος. Ωστόσο, το Δεύτερο Μέρος [η Καθ' ης] επιφυλάσσεται του δικαιώματος να υποβάλλει ένσταση σε κάθε περίπτωση ιδιότητας μέλους που αναφέρεται παραπάνω, εάν και στο μέτρο που το Δεύτερο Μέρος [η Προσφεύγουσα] αναφερθεί σε έναν τέτοιο οργανισμό ή θεσμώ διαφορετικά απ' ό,τι στην παράγραφο 2 της Ανακοίνωσης 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.” [7]

18.  Μετά την θέσπιση και την έναρξη ισχύος της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Προσφεύγουσα εξασφάλισε την ιδιότητα του μέλους σε ένα μεγάλο αριθμό “διεθνών, πολυμερών και περιφερειακών οργανισμών και θεσμών” στους οποίους η ίδια η Καθ' ης ήταν ήδη μέλος. Αυτοί οι οργανισμοί περιλαμβάνουν: τον Οργανισμό Ασφάλειας και Συνεργασίας στην Ευρώπη (Οκτώβρης 1995), το Συμβούλιο της Ευρώπης (Νοέμβριος 1995), τον Οργανισμό για την Απαγόρευση Χημικών Όπλων (Ιούλιος 1997), τον Ευρωπαϊκό Χάρτη Ενέργειας (Μάρτης 1998), το Διαρκές Δικαστήριο Διαιτησίας (Φεβρουάριος 2001) και τον Οργανισμό Παγκόσμιου Εμπορίου (Απρίλιος 2003). [8] Σύμφωνα με το Άρθρο 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Καθ' ης δεν έχει υποβάλει ένσταση σε καμία αίτηση της Προσφεύγουσας για την απόκτηση της ιδιότητας μέλους σε κανεναν από αυτούς τους οργανισμούς, ακολουθώντας το άρθρο 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Σε κάθε περίπτωση, η αίτηση για την απόκτηση της ιδιότητας μέλους γινόταν από την Προσφεύγουσα με το συνταγματικό της όνομα, με την πεποίθηση ότι η ιδιότητα μέλους στον εκάστοτε  οργανισμό ή θεσμό θα αναφέρεται με τον τρόπο  που σκοπείται κατά την Ανακοίνωση 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή η σταθερή πρακτική δεν είχε εγείρει καμία ένσταση από την Καθ' ης και δεν είχε προκαλέσει δυσκολίες στην συμμετοχή στους σχετικούς οργανισμούς.

Σε αυτό το σημείο, η προσφεύγουσα ομολογεί ότι παραβίασε πολλές φορές την Ενδιάμεση Συμφωνία, υποβάλλοντας αιτήσεις σε διεθνή fora ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Επικαλείται, μάλιστα, την έλλειψη ενάσκησης του δικαιωματός ένστασης εκ μέρους της Ελλάδας, για να μιλήσει για μια "σταθερή πρακτική" που δήθεν δημιούργησε - χωρίς να το λέει - μια πεποίθηση ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να δημιουργήσει πρόβλημα. Το επιχείρημα είναι νόμω αβάσιμο: καμία "σταθερή πρακτική" μη ενάσκησης δικαιώματος δημοσίου διεθνούς δικαίου δεν τροποποιεί διεθνή σύμβαση. Οι κανόνες τροποποίησης γραπτού διεθνούς δικαίου είναι απολύτως συγκεκριμένοι και περιλαμβάνονται στη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών. Το άρθρο 42 παρ. 1 της Σύμβασης είναι σαφέστατο: The validity of a treaty or of the consent of a State to be bound by a treaty may be impeached only through the application of the present Convention. Πάντως, η FYROM υπέγραψε την Σύμβαση της Βιέννης το 1999, δηλαδή μεταγενέστερα από την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Στη θεωρία πάντως γίνεται δεκτό ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία, σήμερα, διέπεται από τη Σύμβαση της Βιέννης. 

Βεβαίως, οι πολλαπλές παραβιάσεις που ομολογεί η Προσφεύγουσα αποτελούν λόγο ακύρωσης της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Σύμφωνα με  τηΣύμβασης της Βιέννης, για να ακυρωθεί διεθνής συμφωνία λόγω παραβίασης πρέπει να συντρέχουν οι εξής ουσιαστικές και τυπικές προϋποθέσεις:

Article 60 

Termination or suspension of the operation of a treaty as a consequence of its breach 

1.A material breach of a bilateral treaty by one of the parties entitles the other to invoke the 

breach as a ground for terminating the treaty or suspending its operation in whole or in part. 

[...]

3.A material breach of a treaty, for the purposes of this article, consists in: 

(a) a repudiation of the treaty not sanctioned by the present Convention; or 

(b) the violation of a provision essential to the accomplishment of the object or purpose of the treaty. 

4.The foregoing paragraphs are without prejudice to any provision in the treaty applicable in the event of a breach.

5.Paragraphs 1 to 3 do not apply to provisions relating to the protection of the human person 

contained in treaties of a humanitarian character, in particular to provisions prohibiting any form of reprisals against persons protected by such treaties.

 Article 65 

Procedure to be followed with respect to invalidity, termination, withdrawal from or suspension of the operation of a treaty 

1.A party which, under the provisions of the present Convention, invokes either a defect in its consent to be bound by a treaty or a ground for impeaching the validity of a treaty, terminating it, withdrawing from it or suspending its operation, must notify the other parties of its claim. The notification shall indicate the measure proposed to be taken with respect to the treaty and the reasons therefor. 

2.If, after the expiry of a period which, except in cases of special urgency, shall not be less than three months after the receipt of the notification, no party has raised any objection, the party making thenotification may carry out in the manner provided in article 67 the measure which it has proposed.

3.If, however, objection has been raised by any other party, the parties shall seek a solution through the means indicated in Article 33 of the Charter of the United Nations. 4.Nothing in the foregoing paragraphs shall affect the rights or obligations of the parties under any provisions in force binding the parties with regard to the settlement of disputes. 

5.Without prejudice to article 45, the fact that a State has not previously made the notification prescribed in paragraph 1 shall not prevent it from making such notification in answer to another party claiming performance of the treaty or alleging its violation. 

Άρα, εφόσον δεν έχει ακολουθηθεί αυτή η διαδικασία κοινοποίησης, δεν μπορεί να ευσταθήσει τυχόν ισχυρισμός ότι η FYROM έχει κουρελιάσει τόσο πολύ την Ενδιάμεση Συμφωνία με τις παραβιάσεις της, ώστε να μην ισχύει και να μην μπορεί να την επικαλεστεί.Συμφωνα με τη Σύμβαση της Βιέννης, θα έπρεπε να έχει τηρηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία ακύρωσής της εκ μέρους της Ελλάδας.

Ωστόσο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα σημαντικό  επιχείρημα το γεγονός ότι η Ελλάδα, ενώ πληρούνταν οι ουσιαστικοί όροι για την ακύρωση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, δεν κίνησε τη διαδικασία ακύρωσής της, καθόσον κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε πλήρη αποσταθεροποίηση τις σχέσεις των δύο χωρών και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Αυτό δεν σημαίνει πάντως ότι -νομικά- δεν παραβιάστηκε ο ουσιωδέστερος ίσως όρος της Ενδιάμεσης Συμφωνίας εκ μέρους της FYROM. Άλλο αν για γενικότερους γεωπολιτικούς λόγους η Ελλάδα απέφυγε να κάνει χρήση του δικαιώματος ακύρωσης.

19. Το 1995, η Προσφεύγουσα έγινε μέλος της Συνεργασίας για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ, υπό την προσωρινή  ονομασία “η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”. [9] Το 2004 η Προσφεύγουσα προσκλήθηκε να μετάσχει στο Σχέδιο Δράσης Ιδιότητας Μέλους του ΝΑΤΟ, υπό την ίδια ονομασία και το αποδέχθηκε. Για πάνω από μία δεκαετία, η Προσφεύγουσα εργάστηκε με επιτυχία μαζί με άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Καθ' ης, καθ' ον χρόνο δεν ανέκυψαν ζητήματα όσον αφορά την ονομασία της Προσφεύγουσας. Η Προσφεύγουσα λυπάται που αυτή η κατάσταση τερματίστηκε αίφνης κατά την προσπάθειά της να καταστεί πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ. Στις 3 Απριλίου 2008, κατά παράβαση του Άρθρου 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η Καθ' ης, με την ιδιότητά της ως μέλος του ΝΑΤΟ, έδρασε προς την κατεύθυνση της αποτροπής της λήψης πρόσκλησης προς την Προσφεύγουσα για να προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ υπό την προβλεπόμενη ονομασία “η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Ως άμεση συνέπεια των ενεργειών της Καθ' ης, σε περιστάσεις κατά τις οποίες η ιδιότητα μέλους του ΝΑΤΟ προϋποθέτει την συναίνεση όλων των υπαρχόντων μελών [10], αποκλείσθηκε για την Προσφεύγουσα η απόκτηση της ιδιότητας μέλους του ΝΑΤΟ [11].

Από τα στοιχεία που προσκομίζει μέχρι στιγμής η προσφεύγουσα δεν προκύπτει ότι η Ελλάδα υπέβαλε ένσταση στο ΝΑΤΟ.

20. Αυτή η διαφορά αφορά τις ενέργειες της Καθ' ης προς αποτροπή της Προσφεύγουσας από το να λάβει πρόσκληση για να μετέχει στο ΝΑΤΟ, κατά σαφή παραβίαση των υποχρεώσεών της σύμφωνα με την Ενδιάμεση Συμφωνία. Η Καθ' ης κατέστησε σαφές, με τις πράξεις και τις δηλώσεις της που επακολούθησαν, ότι ο μόνος λόγος για την υποβολή αυτής της ένστασης στην απόκτηση της ιδιότητας μέλους του ΝΑΤΟ για την Προσφεύγουσα ήταν η διαφορά ανάμεσα στα Μέρη ως προς το συνταγματικό όνομα της Προσφεύγουσας. Η Καθ' ης επίσης κατέστησε σαφές ότι θα συνεχισει να υποβάλλει ενστάσεις στην απόκτηση της ιδιότητας μέλους του ΝΑΤΟ από την Προσφεύγουσα και θα εμποδίζει τις εξελίξεις μέχρι η διαφορά να επιλυθεί οριστικά κατ' ικανοποίησή της. Η Καθ' ης κατέστησε επίσης σαφές ότι θα υποβάλει ένσταση, για τους ίδιους λόγους, στην αίτηση της Προσφεύγουσας για προσχώρηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. [12] 

Η Ενδιάμεση Συμφωνία δεν απαγορεύει την ανακοίνωση ότι θα υποβληθεί ένσταση, αλλά μόνο την ίδια την υποβολή ένστασης.

Η θέση της Καθ' ης είναι ανεπιφύλακτη, όπως προκύπτει από πληθώρα επιστολών, άρθρων εφημερίδων και συνεντεύξεων που παρατίθνεται στο Συνημμένο VII. Στις 14 Οκτωβρίου 2007, για παράδειγμα, σε μια συνέντευξη στην ελληνική εφημερίδα Καθημερινή, η υπουργός Εξωτερικών της Καθ' ης Ντόρα Μπακογιάννη, κατέστησε σαφές ότι οι ενέργειες της Καθ' ής αποφασίστηκαν εν γνώσει της παραβίασης της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, ως μία τακτική που αποσκοπεί στην επιβολή μιας οριστικής λύσης του ζητήματος του ονόματος. [13]

Δεν φαίνεται να προκύπτει από το κείμενο αυτής της συνέντευξης να καθιστά σαφές η υπουργός ότι η Ελλάδα θα παραβιάσει την Ενδιάμεση Συμφωνία. Δεν υπάρχει ούτε άμεση, ούτε έμμεση αναφορά σε αυτή την Συμφωνία και νομίζω ότι η σχετική αναφορά στην Προσφυγή είναι μάλλον ανακριβής.

  Ένα άλλο παράδειγμα είναι μια επιστολή με ημερομηνία 14 Απριλίου 2008, στην οποία ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Καθ' ης στα Ηνωμένα Έθνη, Πρέσβης Τζον Μουρίκης, έγραψε σε άλλους Μόνιμους Αντιπροσώπους στα Ηνωμένα Έθνη, δηλώνοντας ότι

“ενόψει της αποτυχίας εξεύρεσης βιώσιμης και οριστικής  λύσης στο ζήτημα του ονόματος ,  η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να δώσει τη συγκατάθεσή της για την πρόσκληση προς την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ώστε να προσχωρήσει στην Βορειοατλαντική Συμμαχία”[14].  (υπογράμμιση συντάκτη)

Ούτε κι αυτή η δήλωση αποτελεί ενάσκηση ένστασης με την έννοια που ο όρος αυτός περιλαμβάνεται στην Ενδιάμεση Συμφωνία. Αντιθέτως, η προσκόμιση αυτής της επιστολής ενισχύει τη θεωρία ότι η Ελλάδα προσπάθησε να διαμορφώσει ένα διπλωματικό κλίμα σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά η απόφαση για την άρνηση δεν ελήφθη από αυτήν.

21. Υπό περιστάσεις κατά τις οποίες η Προσφεύγουσα έχει εκφράσει την ετοιμότητά της για να προσκληθεί, κατονομαζόμενη ως “πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας”, οι ενέργειες της Καθ' ης για υποβολή ένστασης στην απόκτηση της ιδιότητας μέλους του ΝΑΤΟ συνιστούν πρόδηλη παραβίαση των υποχρεώσεών της κατά το Άρθρο 11, παράγραφος 1, της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. 

Το θέμα είναι ότι αν όντως όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που έχει η προσφεύγουσα είναι αυτά, τότε ο ισχυρισμός περί παραβίασης του Άρθρου 11 δεν υποστηρίζεται από τα πραγματικά περιστατικά.

IV. ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΕΥΓΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΑΙΤΗΜΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

22. H  Προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι η Καθ' ης, ενεργώντας δια των κρατικών οργάνων και εκπροσώπων της, έχει παραβιάσει τις υποχρεώσεις της σύμφωνα με το Άρθρο 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.

23. Η Προσφεύγουσα ζητά από το Δικαστήριο:

(i) να διαγνώσει και να διακηρύξει ότι η Καθ' ης, δια των κρατικών οργάνων και εκπροσώπων της, έχει παραβιάσει τις υποχρεώσεις της σύμφωνα με το Άρθρο 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας

(ii) να διατάξει την Καθ'ης να λάβει όλα τα παραίτητα μέτρα για την συμμόρφωσή της προς τις υποχρεώσεις της σύμωνα με το Άρθρο 11, παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και να παύσει και να απέχει από την υποβολή ενστάσεως καθ' οιονδήποτε τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, στην απόκτηση της ιδιότητας μέλους της Προσφεύγουσας στον Οργανισμό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και/ή σε κάθε άλλους “διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς” στους οποίους η Καθ' ης είναι μέλος, εφόσον η Προσφεύγουσα αναφέρεται σε αυτούς τους οργανισμούς και θεσμούς με την ονομασία που προβλέπεται από την παράγραφο 2 της Ανακοίνωσης 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

Σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση, η έκφραση δημόσιων διαφωνιών για την είσοδο της προσφεύγουσας σε διεθνείς οργανισμούς δεν υπάγεται στον νομικό όρο της "ενστάσεως", αλλά απλώς της επίσημης εκφράσεως γνώμης στη διεθνή κοινότητα. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο δεν διαθέτει αρμοδιότητα βάσει της Ενδιάμεσης Συμφωνίας να επιβάλλει λ.χ. στην κυρία Μπακογιάννη να μην αρθρογραφεί ή να μην λέει ό,τι θέλει στις συνεντεύξεις της, για τη σκοπιμότητα εισοδου της FYROM στο ΝΑΤΟ.

VI. AD HOC ΔΙΚΑΣΤΗΣ

24.  Σύμφωνα με τις διατάξεις του Άρθρου 31, παράγραφος 2 του Οργανισμού και το Άρθρο 35, παράγραφος 1, των Κανόνων, η Προσφεύγουσα προτείνει ως Ad Hoc Δικαστή τον Καθηγητή Budislav Vukas.

VII. EΠΙΦΥΛΑΞΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

25. H Προσφεύγουσα επιφυλάσσεται του δικαιώματός της να τροποποιήσει και να επεκτείνει τους όρους της παρούσας Προσφυγής, καθώς και τους σχετικούς λόγους της.

VII. ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ

26. H Προσφεύγουσα διορίζει ως Εκπρόσωπό της την Αυτού Εξοχότητα, τον κ. Αntonio Miloshoski, υπουργό Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

27. Σύμφωνα με το Άρθρο 40, παράγραφος 1, των Κανόνων του Δικασυηρίου, κάθε ανταπόκριση που αφορά την παρούσα υπόθεση θα πρέπει να υποβάλλεται κατωτέρω:

Η Αυτού Εξοχότητα κ. Antonio Miloshoski

Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας

Laan van Meerdevoort 50 – C

2517 Χάγη

hague @ mfa . gov . mk

Λαμβάνω την τιμή να υποβάλλω τα ιδιαίτατα σέβη μου προς το Δικαστήριο

Χάγη, 13 Νοεμβρίου 2008

[υπογραφή – κρατική σφραγίδα]

Η Αυτού Εξοχότητα κ. Antonio Miloshoski

Υπουργός Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας

ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΣΥΝΗΜΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΗ

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι    Ανακοίνωση 817 του 1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας, η οποία θεσπίστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στην 3191η σύσκεψή του στις 7 Απριλίου 1993, S/RES/817 (1993).

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙ   Ενδιάμεση Συμφωνία (με σχετικές επιστολές και μεταφράσεις της Ενδιάμεσης Συμφωνίας στις γλώσσες των Συμβαλλομένων Μερών), η οποία υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, UNTS, Vol. 1891, I-32193

Αυθεντικό κείμενο: Αγγλικά. Καταχωρήθηκε στην Ελλάδα στις 13 Οκτωβρίου 1995 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙΙ  Διαιτητική Επιτροπή της Συνέλευσης της Γιουγκοσλαβίας, “Γνώμη Αρ. 6 για την Αναγνώριση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τα Κράτη Μέλη της”, Παρίσι, 11 Ιανουαρίου 1992.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙV  Ανακοίνωση 845 του 1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας, θεσπίστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στη 3243η συνάντησή του στις 18 Ιουνίου 1993, S/RES/845 (1993).

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ V  Έγγραφα που προσδιορίζουν την ημερομηνία απόκτησης ιδιότητας μέλους ή συμμετοχής της Προσφεύγουσας σε επιλεγμένους διεθνείς οργανισμούς:

Α. Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη

(Οκτώβριος 1995)

Β. Το Συμβούλιο της Ευρώπης (Νοέμβριος 1995).

Γ.  Ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (Ιούλιος 1997).

Δ. Ο Ευρωπαϊκός Χάρτης για την Ενέργεια (Mάρτιος 1998).

Ε. Το Διαρκές Δικαστήριο Διαιτησίας (Φεβρουάριος 2001).

ΣΤ. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (Απρίλιος 2003).

Ζ. Συνεργασία του ΝΑΤΟ για την Ειρήνη (1995).

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ VI    Διακήρυξη της Διάσκεψης του Βουκουρεστίου, εκδοθείσα από τους Επικεφαλής των Κρατών και Κυβερνήσεων που έλαβαν μέρος στο Βορειοατλαντικό Συμβούλιο του Βουκουρεστίου στις 3 Απριλίου 2008, Δελτίο Τύπου 49 (2008):

http://www.nato.int/docu/pr/2008/p08-049e.html.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ VII Επιστολές, δημοσιευμένες δηλώσεις, συνεντεύξεις και άρθρα σε εφημερίδες που απηχούν τη θέση της Καθ' ης.

Α. Γράμμα του Πρέσβη Τζον Μουρίκη, Μόνιμου Αντιπροσώπου της Καθ' ης στα Ηνωμένα Έθνη προς τον Πρέσβη Jorge Urbina, Mόνιμο Αντιπρόσωπο της Costa Rica στα Ηνωμένα Έθνη, Νέα Υόρκη, 14 Απριλίου 2008, Ref. F. 4608/450/AS 1161.

B. Συνέντευξη με την Υπουργό Εξωτερικών της Καθ' ης Ντόρα Μπακογάννη, στην έκδοση United Macedonian Diaspora (28 Οκτωβρίου 2006) 

http://umdiaspora.org/content/view/150/9/.

Γ. Άρθρο με τίτλο “Greece to Veto Macedonia's EU, NATO bids if name issue not resolved”, στην Southeast European Times (7 Σεπτεμβρίου 2007):

 http://setimes.com/cocoon/setimes/xhtmI/en_GB/newsbriefs/setimes/newsbriefs/2007/09/07/nb-06. 

Δ. Συνέντευξη  της δημοσιογράφου  κ. Δώρας Αντωνίου με την Υπουργό Εξωτερικών της Καθ' ης κ. Ντόρα Μπακογιάννη στην καθημερινή εφημερίδα Καθημερινή (14 Οκτωβρίου 2007):

http://www.ekathimerini.com/4dcrri/_W_ articles_ell_100007_1511_0120_07_88955. 

Ε. Ρεπορτάζ από ενημέρωση της Υπουργόυ Εξωτερικών της Καθ' ης κ. Ντόρας Μπακογιάννη στο υπουργικό συμβούλιο της Καθ' ης στην καθημερινή εφημερίδα Καθημερινή (17 Οκτωβρίου 2007):

http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_politics_2_17/10/2007_89036

ΣΤ. Άρθρο με τίτλο “Premier dangles FYROM veto” στην Αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα Καθημερινή (23 Φεβρουαρίου 2008):

http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_politics_2_23/02/2008_93651

Αυτό ήταν το περίφημο "Μη λύση σημαίνει μη  πρόσκληση" που είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή τον Φεβρουάριο. Ακόμη κι αυτή η κατηγορηματική διατύπωση, δεν αποτελεί πάντως άμεση ή έμμεση υποβολή ένστασης, με την έννοια του άρθρου 11. Αποτελεί μόνο μια δημόσια δήλωση για το τι πρόκειται να κάνει - δήλωση χωρίς έννομες συνέπειες, αφού γίνεται ενώπιον της Βουλής και στο πλαίσιο μιας διαδικασίας παντελώς άσχετης με την αναγνώριση ιδιότητας μέλους στη FYROM.

Ζ. Συνέντευξη με την Υπουργό Εξωτεριών της Καθ' ης κ. Ντόρα Μπακογιάννη με το δημοσιογράφο Michael Martens στην Frankfurter Allgemeine Zeitung (28 Μαρτίου 2008): 

http://www.mfa.gr/www.mfa.gr/Articles/en-US/280308_alp_1640.htm

H. Άρθρο της Υπουργού Εξωτερικών της Καθ' ης Ντόρα Μπακογιάννη με τίτλο “Τhe view from Athens”, στην International Herald Tribune (31 Μαρτίου 2008):

http://www.iht.com/articles/2008/03/31/opinion/edbakoy.php

Θ. Άρθρο της Υπουργού Εξωτερικών της Καθ'ης Ντόρα Μπακογιάννη με τίτλο “All in a name” στην The Wall Street Journal (1η Απριλίου 2008):

http://online.wsj.com/article/SB120701620662579369.html.

I. Άρθρο του Robert Ghement με τίτλο “Greece blocks FYROM but still wants to talk” στην Αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα Καθημερινή (4 Απριλίου 2008)

http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_politics_2_04/04/2008_95129.

IA. Άρθρο της Υπουργού Εξωτερικών της Καθ' ης Ντόρας Μπακογιάννη με τίτλο “Ιn the name of a common future” στην The Wahsington Times (29 Απριλίου 2008):

http://washingtontimes.com/news/2008/apr/29/in-the-name-of-a-common-future/.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ VIII   Επιστολή του Αναπλητωτή Αντιπροσώπου της  Μόνιμης Αντιπροσωπείας της Προσφεύγουσας στα Ηνωμένα Έθνη, Nέα Υόρκη, 2 Μάη 2008, Α/62/826-S/2008/290.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ IX  Επιστολή του Πρέσβη Τζον Μουρίκη,  Μόνιμου Αντιπροσώπου της Καθ' ης στα Ηνωμένα Έθνη προς τον Γενικό Γραμματέα, Νέα Υόρκη 23 Μάη 2008, Α/62/848-S/2008/346.

___________________________________________________________________________

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας SC/RES/817 (1993) της 7 Απριλίου 1993, που εκδόθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στην 319η συνεδρίασή του στις 7 Απριλίου 1993. Βλ. Παράρτημα Ι.

[2] Βλ. Παράρτημα ΙΙ

[3]Το  Άρθρο 5 παράγραφος 1 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας αναφέρει “Τα Μέρη συμφωνούν να συνεχίσουν τις διαπραγματέυσεις υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα με την ανκοίνωση 845 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας, αποσκοπώντας σε μια συμφωνία  διαφορά  που περιλαμβάνεται σε εκείνη την ανακοίνωση καθώς και στην ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας 817 (1993).” Βλ. Παράρτημα ΙΙ.

[4]Βλ. Παράρτημα ΙΙΙ. Η Επιτροπή ιδρύθηκε απο το Συμβούλιο των Υπουργών της ΕΟΚ προκειμένου να παρέχει νομικές συμβουλές σε θέματα που απέρρεαν από την διάλυση της Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, συμπεριλαμβανομένων των αιτήσεων για αναγνώριση που έγιναν από πρώην Γιουγκοσλαβικά κράτη.

[5]Βλ. Παράρτημα Ι.

[6] Ανακοίνωση του Συμβουλίου Ασφαλείας SC/RES/845 (1993) της 18 Ιουνίου 1993, που εκδόθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας κατά την 3243η συνεδρίασή του στις 18 Ιουνίου 1993. Βλ. Παράρτημα IV.

[7] Βλ. Παράρτημα Ι.

[8] Βλ. Παράρτημα V.

[9] Η Προσφεύγουσα είναι μέρος σε μια Συμφωνία ανάμεσα σε Κράτη μέλη της Βορειοατλαντικής Συνθήκης και Άλλα Κράτη μέλη που συμμετέχουν στην Συνεργασία για την Ειρήνη όσον αφορά την θέση των Ενόπλων Δυνάμεών τους, η οποία υπογράφηκε στης Βρυξέλλες το 1995. Βλ. Παράρτημα V (G).

[10]To Άρθρο 10 της Βορειοατλαντικής Συνθήκης (4ης Απριλίου 1949) προβλέπει: “Τα Μέρη μπορούν, με ομόφωνη συμφωνία, να προσκαλούν κάθε άλλο Ευρωπαϊκό Κράτος που είναι σε θέση να προάγει τις αρχές της Συνθήκης και να συμβάλει στην ασφάλεια της περιοχής του Βορείου Ατλαντικού, να προσχωρήσει στη Συνθήκη. Κάθε Κράτος που καλείται μπορεί να καταστεί Μέρος της Συνθήκης καταθέτοντας το έγγραφο της προσχώρησης στην Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Η Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής ενημερώνει κάθε Μέρος για την κατάθεση κάθε τέτοιου εγγράφου προσχώρησης.”

[11] Διακήρυξη της Διάσκεψης του Βουκουρεστίου, εκδοθείσα από τους Επικεφαλής των Κρατών και Κυβερνήσεων που έλαβαν μέρος στο Βορειοατλαντικό Συμβούλιο του Βουκουρεστίου στις 3 Απριλίου 2008, Δελτίο Τύπου 49 (2008).

[12] Bλ. για παράδειγμα, Παράρτημα VII (B), (Γ), (ΣΤ) και (Η)

[13] Βλ. Παράρτημα VII (B).

[14] Bλ. Παράρτημα VII (A).

[15] Όπως αναφέρεται σε επιστολή του Αναπληρωτή Μονίμου Αντιπροσώπου στην Μόνιμη Αντιπροσωπεία στα Ηνωμένα Έθνη (2 Μάη 2008) στο Παράρτημα  VIII. Βλ. επίσης επιστολή σε απάντηση από τον Μόνιμο Αντιπρόσωπο της Καθ' ης στα Ηνωμένα Έθνη (28 Μάη 2008) στο Παράρτημα ΙΧ.