Με ψήφο σε πρώτη ανάγνωση σχετικής έκθεσης Ευρωβουλευτή επί νομοθετικής προτάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τάχθηκε κατά πλειοψηφία υπέρ της επέκτασης της ισχυος των δικαιωμάτων των ερμηνευτών-εκτελεστών μουσικών έργων στα 70 χρόνια από τα 50 χρόνια που ισχύουν σήμερα.
Η µεγάλης κλίµακας παραγωγή φωνογραφηµάτων αποτελεί ουσιαστικά φαινόµενο που άρχισε κατά τη δεκαετία του ’50. Εάν δεν υπάρξει καµία αλλαγή, κατά τη διάρκεια των επόµενων 10 ετών ένας αυξανόµενος αριθµός εκτελέσεων που ηχογραφήθηκαν και εκδόθηκαν στο διάστηµα µεταξύ 1957 και 1967 θα χάσει την προστασία. Όταν δεν θα προστατεύεται πλέον η εκτέλεσή τους που έχει εγγραφεί σε φωνογράφηµα, περίπου 7000 εκτελεστές στα µεγάλα κράτη µέλη και ένας αντίστοιχα µικρότερος αριθµός στα µικρότερα κράτη µέλη θα χάσουν όλα τα έσοδά τους που προέρχονται από συµβατικά δικαιώµατα εκµετάλλευσης και νόµιµες αξιώσεις αµοιβής για τη ραδιοτηλεοπτική εκποµπή και τη δηµόσια µετάδοση των εκτελέσεών τους σε µπαρ και ντισκοτέκ.
Αυτό έχει επιπτώσεις στους αναγνωρισµένους εκτελεστές (εκείνους που εισπράττουν συµβατικά δικαιώµατα εκµετάλλευσης) αλλά ιδίως τους χιλιάδες ανώνυµους µουσικούς συνοδείας (εκείνους που δεν εισπράττουν δικαιώµατα εκµετάλλευσης και στηρίζονται απλώς στις νόµιµες αξιώσεις αµοιβής) µε τη συµβολή των οποίων δηµιουργήθηκαν τα φωνογραφήµατα στο τέλος της δεκαετίας του ’50 και στη δεκαετία του ’60 και έχουν εκχωρήσει τα αποκλειστικά δικαιώµατά τους στον παραγωγό του φωνογραφήµατος µε αντάλλαγµα την καταβολή ενός κατ’ αποκοπήν ποσού («εξαγορά»). Οι πληρωµές «εύλογης και ενιαίας αµοιβής» σ’ αυτούς για τη ραδιοτηλεοπτική εκποµπή και την παρουσίαση στο κοινό, που δεν έχουν εκχωρηθεί στον παραγωγό του φωνογραφήµατος θα παύσουν."
Υπάρχουν όμως και φωνές ευρωβουλευτών, οι οποίοι μιλούν για "δώρο στην μουσική βιομηχνία, η οποία δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις συνθήκες της ψηφιακής εποχής" όπως αναφέρεται σε άρθρο του Patrick Smith από το paidcontent.co.uk.
H αρχική πρόταση της Επιτροπής ήταν πιο κοντά σε αυτήν την κατεύθυνση, αφού μιλούσε για 95 χρόνια εκμετάλλευσης, το οποίο σημαίνει ότι η παραπάνω ιδέα θα εφαρμοζόταν σε μουσικούς που αν στα τέλη της δεκαετίας του 50 (1959) ήταν 20 ετών, θέλουμε να εισπράττουν δικαιώματα μέχρι τα 115 τους. Προφανώς ένα τέτοιο μέτρο δεν θα αφορούσε φυσικά πρόσωπα, αλλά νομικά. Δηλαδή εταιρίες.
Όποιος θέλει πραγματικά να προστατεύσει τα δικαιώματα των καλλιτεχνών, να προτείνει την ψήφιση αυξημένων minimum ποσοστών αμοιβής τους. Διότι εκεί βρίσκεται η λύση στο πρόβλημα: οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες-ερμηνευτές πρέπει να αμοίβονται ικανοποιητικά, διότι αυτοί παρέχουν το "καύσιμο".
4 σχόλια:
Με μια λέξη, απαράδεκτο!
Πρέπει να προστεθεί στο νόμο του copyright αποζημίωση, σε περίπτωση καταπάτησης του, ανάλογη με την παλαιότητα. Το οποίο μπορεί να βοηθήσει σε μελλοντική μείωση των χρόνων προστασίας.
Οι παλιές ερμηνείες και δημιουργίες σήμερα δεν έχουν μεγάλη χρηματική αξία. Αν υπολογίσουμε πόσο πουλάει το σύνολο των προστατευμένων έργων του 1950 το 2008.
Επίσης οι εταιρίες έχουν την τάση να "θάβουν" τους ερμηνευτές, έχουν αγοράσει τα δικαιώματα τους, και ακολουθούν 2 τακτικές:
1. πουλάνε τις ερμηνείες τους ακριβά, με αποτέλεσμα να μην πουλάνε.
2. πουλάνε τις ερμηνείες τους σε εξευτελιστική τιμή. Το συνηθισμένο στην Ελλάδα με τα cd ή dvd αξίας 1 ευρώ στις εφημερίδες.
Οι ερμηνευτές βγάζουν χρήματα όσο εργάζονται κανονικά και οι αλλαγές στον νόμο δεν αλλάζει τίποτα για αυτούς, π.χ. ηθοποιούς ελληνικού κινηματογράφου.
Πάντως όπως βλέπετε, προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς, προκειμένου να τους στρέψουν κατά των δικαιωμάτων των χρηστών και της ελεύθερης ψηφιακής διάχυσης των έργων.
Σε αυτή την τάση εγώ θα αντιπρότεινα την αύξηση των minimum ποσοστών των καλλιτεχνών-δημιουργών ως προς την αμοιβή τους από τους παραγωγούς-εκδότες. Αν δηλαδή οι χρήστες αντιπροτείνουν αυτή την ιδέα, τότε θα πάρουν με το μέρος τους τους δημιουργούς-καλλιτέχνες και θα τους στρέψουν εναντίον των επιδιώξεων των παραγωγών-εκδοτών.
Τα συμφέροντα των παραγωγών-εκδοτών δεν ταυτίζονται με αυτά των δημιουργών όπως πάνε να παραστήσουν. Οι δημιουργοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το μέλλον τους εξαρτάται από την σχέση τους με τους χρήστες και όχι από την σχέση τους με τις εταιρίες.
Ο δημιουργός που εμπιστεύεται μια εταιρία έχει σκοπό, να μεταχειριστεί την εταιρία για να πλουτίσει. Δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει αυτός με την δημιουργία. Περισσότερο σχετίζεται με την χαρτούρα της συνταξιοδότησης.
Δημοσίευση σχολίου