Σύμφωνα με Σύσταση του Συνηγόρου του Καταναλωτή, καταναλωτές διαμαρτυρήθηκαν επειδή η εγγύηση αυτοκινήτου που προμηθεύτηκαν με σύμβαση leasing ήταν αναντίστοιχη με αυτήν που διαφημιζόταν. Συγκεκριμένα, η διαφήμιση αφορούσε ν-ετή εγγύηση, ενώ όταν χρειάστηκε service ενημερώθηκαν ότι ίσχυε η κλασική τριετής εγγύηση όπως για όλα τα συγκεκριμένα μοντέλα, ανεξάρτητα από τον τρόπο απόκτησής τους.
Ο Συνήγορος του Καταναλωτή στο έγγραφό του αναφέρει ότι νομικά δεν δικαιολογείται διαφοροποίηση ως προς την έκταση της παρεχόμενης εγγύησης για το ίδιο προϊόν λόγω του τρόπου απόκτησής του. Κατά την πώληση ο προμηθευτής οφείλει να ενημερώνει τον καταναλωτή για την πιθανή διάρκεια ζωής του προϊόντος (άρθρο 5 παρ. 3 ν.2251/1994). Από τη δέσμευση αυτή απορρέι η συνομολόγηση εγγυητικής προθεσμίας. Πρόκειται για έννοια επομένως που δεν ορίζεται υποκειμενικά, με βάση της βούληση του προμηθευτή, αλλά αντικειμενικά με βάση τα πορίσματα της τέχνης και της επιστήμης. Όπως προκυπτει από το άρθρο 559 του Αστικού Κώδικα, το περιεχόμενο της εγγύησης δεν προσδιορίζεται μόνο από τη δήλωση εγγύησης, σύμφωνα με τους όρους που περιέχει αλλά και από τη "σχετική διαφήμιση" του προμηθευτή - εφόσον από αυτή συνάγεται βούληση δέσμευσης, με βάση την αντίληψη του μέσου καταναλωτή, στον οποίο απευθύνεται το προϊόν.
Έτσι, ο Συνήγορος απευθύνει σύσταση στην εταιρία να επεκτείνει την εγγύηση του αυτοκινήτου μέχρι το 2010.
Η νομική θεμελίωση είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί τα θέματα της εγγυητικής κάλυψης παραμένουν ένα κεφάλαιο στο οποίο δυστυχώς παρατηρείται σοβαρό έλειμμα στην ελληνική αγορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου