[Μπορείτε να διαβάσετε την αιτιολογική έκθεση και τις προς ψήφιση διατάξεις εδώ]
Με το πρώτο άρθρο καθιερώνεται η υποβολή γραπτών και σφραγισμένων προσφορών στους πλειστηριασμούς ακινήτων. Όπως σωστά αναφέρει η αιτιολογική έκθεση, αυτό δεν βρίσκεται σε αντίθεση με την αρχή της δημοσιότητας. Αντίθετα, ο γραπτός τύπος αποτελεί ένα στοιχείο διαφάνειας.
Με το δεύτερο άρθρο καθιερώνεται η απαγόρευση διενέργειας πλειστηριασμών ακινήτων σε τιμή κατώτερη της αντικειμενικής αξίας τους. Αυτή η ρύθμιση είναι ακατανόητη και δεσμεύει υπέρμετρα την οικονομική ελευθερία. Ο σκοπός, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, είναι "να αποτρέπονται οι εκποιήσες ακινήτων σε μη εύλογες αξίες και ιδιαίτερα χαμηλές τιμές προς βλάβη των συμφερόντων των δανειστών, των οφειλετών και της οικονομίας ευρύτερα". Έρχεται δηλαδή το κράτος-πατερούλης και απαγορεύει να χτυπηθεί το σπιτάκι στην τιμή που το ίδιο έχει καθορίσει μέσω του συστήματος των αντικειμενικών αξιών. Οπότε, ο δανειολήπτης να βρει άλλο τρόπο να ικανοποιήσει τους δανειστές του, όχι με εκποίηση του σπιτού κάτω από την αντικειμενική αξία. Δηλαδή: να κόψει το λαιμό του.
Αυτό δεν είναι φυσικά "προστασία του δανειολήπτη", αλλά προστασία των αντικειμενικών αξιών και κρατική παρέμβαση για την συγκράτηση της αγοράς του real estate , για την οποία είναι τόσο ευαίσθητη η κυβέρνηση.
Με το άρθρο 4, καθιερώνεται η γενιά των 1000 ευρώ για τους οφειλέτες του Δημοσίου. Όταν το Δημόσιο προβαίνει σε κατάσχεση μισθού, συντάξεως ή βοηθημάτων, οφείλει να αφήνει στον μισθωτό, τον συνταξιούχο και τον βοηθηματούχο που του οφείλει, το ποσό των 1.000 ευρώ μηναίως. Η τροποποίηση αφορά αντίστοιχη ρύθμιση που επέβαλε ακατάσχετο μόνο για 600 ευρω.
Με το άρθρο 5, ο οφειλέτης πιστωτικού ιδρύματος μπορεί να πετύχει με ένδικο βοήθημα (ανακοπή) την απαγόρευση πλειστηριασμού της μοναδικής κατοικίας του αν: α) η απαίτηση της τράπεζας δεν υπερβαίνει τα 20.000 ευρώ, β) δεν έχει εγγραφεί με δική του βούληση, προσημείωση ή υποθήκη και γ) ο οφειλέτης βρίσκεται σε αποδεδειγμένη και ανυπαίτια αδυναμία να εκπληρώσει την υποχρέωσή του. Νομίζω ότι αν συντρέχουν τα δύο τελευταία, το ποσό των 20.000 που τίθεται ως όριο είναι μικρό, αν πρόκειται για την προστασία της μοναδικής κατοικίας του οφειλέτη, αγαθό το οποίο παρουσιάζει μοναδικότητα και προστατεύεται συνταγματικά. Μόνο σε ακραία εξαιρετικές περιπτώσεις θα έπρεπε να επιτρέπεται πλειστηριασμός της μοναδικής κατοικίας για χρέη σε τράπεζες. Θεωρώ ότι αυτή η διάταξη επίσης δεν τίθεται για προστασία δανειοληπτών, αλλά για την προστασία των συμφερόντων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου